Οι Διατλαντικές Σχέσεις - Συνεργασία ή Ανταγωνισμός - Εκδόσεις Παπαζήση (2004)

Το Διεθνές Σύστημα Ασφάλειας: Η άνοδος της Ευρώπης, ο μεταβαλλόμενος διεθνισμός της Αμερικής και το τέλος της αμερικανικής υπεροχής

Το παρακάτω αποτελεί μέρος του δοκιμίου του Charles A. Kupchan, που συμπεριελήφθηκε, μεταφρασμένο από εμένα, στην παραπάνω έκδοση.

"Η Αμερική έχει αδιαμφισβήτητα αυτή τη στιγμή την μεγαλύτερη ικανότητα να διαμορφώσει το μέλλον της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής από κάθε άλλη δύναμη στον κόσμο. Δεν έχει εμφανιστεί ποτέ πριν στην ιστορία χώρα με παρόμοια στρατιωτική, οικονομική, τεχνολογική και πολιστική υπεροχή. Ωστόσο, η δυνατότητα που έχει παρουσιαστεί στην Αμερική πηγάζει και από τις γεωπολιτικές ευκαιρίες που προέκυψαν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Οι μεταπολεμικές περίοδοι είναι συνήθως στιγμές εξαιρετικών προοπτικών, που συνοδεύονται από έντονες αναζητήσεις και θεσμικές καινοτομίες. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Συμφωνία της Ευρώπης προέκυψε μετά το τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων, ότι η Κοινωνία των Εθνών πήρε σάρκα και οστά με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και ότι η ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών έλαβε χώρα μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Αμερική σήμερα δεν προχωρά με σταθερά βήματα παρά την αδιαμφισβήτητη υπεροχής της. Από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου μέχρι την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, η χώρα δεν ακολούθησε καμία μεγαλειώδη στρατηγική ούτε κάποιο αξιόλογο ηγετικό σχέδιο. Η πρώτη κυβέρνηση Μπους άσκησε εξαιρετική ηγεσία μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αλλά δεν ήταν προετοιμασμένη για το τι θα επακολουθούσε. Η κυβέρνηση Κλίντον, από την άλλη πλευρά, ανταπεξήλθε επαρκώς στις διεθνείς προκλήσεις, αλλά δεν οριοθέτησε ποτέ επισήμως κάποιους κανόνες ηγεσίας. Οι πρώτοι μήνες διακυβέρνησης του Τζορτζ Μπους χαρακτηρίστηκαν από ασυνέπεια και από τη φιλόδοξη μονομέρεια των νεοσυντηρητικών, οι οποίοι βρίσκονταν σε σύγκρουση με τους εθνικιστές συντηρητικούς, συμπεριλαμβανομένου και του προέδρου...".