Κρίση: Απόηχος ή κραυγή; (Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News 07/12/2009)

Tεράστια έκπληξη προκάλεσε η είδηση του οικονομικού αδιεξόδου, στο οποίο περιήλθε το Εμιράτο του Dubai. Μεγάλα οικονομικά ανοίγματα, υπέρογκα ποσά πιστώσεων, μικρή παραγωγή πετρελαίου, έντονο το στοιχείο της υπερβολής στον κατασκευαστικό τομέα. Απέραντα malls, εσωτερικές πίστες σκι, Rolls Royce, Maserati, Ferrari, χρυσές Louie Vuitton, αμύθητης αξίας κοσμήματα, μυθικά 7στερα ξενοδοχεία, τεχνητά νησιά, ένα ατελείωτο construction site στη μέση της ερήμου. Κι όμως. Η βιομηχανία του τουρισμού, το βαρύ πυροβολικό του εμιράτου, δεν έφτασε για να καλύψει το τεράστιο χρέος που είχε δημιουργηθεί, με αποτέλεσμα την αναγγελία παγώματος πληρωμών, προς πάσα κατεύθυνση, για τουλάχιστον 6 μήνες. Η είδηση ήταν ίσως όσο σοκαριστική ήταν και η κατάρρευση της Lehman Brothers, πριν από ένα περίπου χρόνο. Το πρώτο κομμάτι στο παγκόσμιο οικονομικό domino που ακολούθησε.

Κάποιες χώρες είδαν το σκληρό πρόσωπο της κρίσης. Ανάμεσά τους και η Αμερική. Η χώρα της ευημερίας, της άνθησης και της ανάπτυξης. Η χώρα της ελεύθερης οικονομίας. Η κρίση χτύπησε όλους τους τομείς: την αυτοκινητοβιομηχανία, την εκπαίδευση, την τοπική αυτοδιοίκηση, την κινηματογραφική βιομηχανία, το real estate, την εργασία κ.λπ., ενώ τα πράγματα από ότι φαίνεται είναι περισσότερο σοβαρά από ότι αρχικά είχε προβλεφθεί. Σύμφωνα με πρόσφατη επίσημη έρευνα, μια πολύ μεγάλη μερίδα Αμερικανών πολιτών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, μη ξέροντας καν αν την επόμενη μέρα θα υπάρχει φαγητό στο τραπέζι.

Ο Πρόεδρος Barack Obama δήλωσε την περασμένη εβδομάδα πως: «Λίγο πριν την εορτή των Ευχαριστιών λάβαμε μια πολύ ανησυχητική έκθεση από το U.S. Department of Agriculture, από την οποία προκύπτει πως όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας αντιμετωπίζουν πρόβλημα σίτισης, σε σχέση με την περυσινή χρονιά». Σύμφωνα με αυτή την έρευνα, 17 εκατομμύρια νοικοκυριά, περίπου το 15% επί του συνόλου, αντιμετώπισαν πρόβλημα σίτισης το 2008, σε σύγκριση με τα 13 εκατομμύρια (περίπου το 11%) το 2007. Βέβαια, πρόβλημα σίτισης δε σημαίνει απαραίτητα ότι οι οικογένειες αυτές δε σιτίζονται καθόλου. Τουλάχιστον αυτό τονίζει ο James C. Ohls, συνεργάτης του Mathematica Policy Research Inc., το οποίο δραστηριοποιείται στην έρευνα που αφορά τη σίτιση στις ΗΠΑ. Ο Ohls διαφοροποιεί τις έννοιες hunger και food insecure. Η πείνα περιγράφει την κατάσταση διαρκούς έλλειψης τροφής, κάτι που δεν έχει αναφερθεί καθόλου σε αυτή την έκθεση. Γίνεται όμως αναφορά στη φράση food insecure, που σημαίνει ότι πολλά νοικοκυριά δυσκολεύονται να αγοράσουν φαγητό, λόγω οικονομικής ανέχειας.

Πάντως, σύμφωνα με την Beth Daponte, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Yale, η πείνα θα χτυπήσει πολλά αμερικανικά νοικοκυριά στο εγγύς μέλλον. Στις τηλεοράσεις όλου του κόσμου φτάνουν συχνά εικόνες Αμερικανών που ζουν από κουπόνια, από την πρόνοια, που αναζητούν τροφή στα σκουπίδια –χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε τους άστεγους. Και φαίνεται ότι η αυξανόμενη ανεργία αλλά και οι μειώσεις μισθών θα οδηγήσουν σε όξυνση του παράλογου αυτού προβλήματος. Γιατί παράλογου; Γιατί είναι σίγουρο ότι πολλοί αναρωτιούνται: «Πως γίνεται αυτό;». Η Αμερική έχει πολύ μεγάλη αγροτική παραγωγή. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει κόσμος που δυσκολεύεται να αγοράσει τροφή, τη στιγμή μάλιστα που οι τιμές είναι πολύ χαμηλές, σε σχέση με την Ευρώπη ή ακόμα και την Ασία; Το ανησυχητικό είναι ότι σύμφωνα με τις περισσότερες έρευνες, εκείνοι που στο παρελθόν έχουν ζήσει στο όριο της φτώχειας, σπάνια έχουν ορθοποδήσει οικονομικά σε μετέπειτα χρόνο. Ακόμα πιο δυσοίωνο, δε, προβλέπεται το μέλλον. Αναλυτές υποστηρίζουν ότι περίπου τα μισά από τα παιδιά στην Αμερική και περίπου το 90% των νέων Αφροαμερικανών θα ζήσουν από food stamps, σε κάποια στιγμή της ζωής τους. Και αν κρίνουμε από την τωρινή φάση της κρίσης, τα πράγματα ενδεχομένως να χειροτερεύσουν. 

Στην Ελλάδα τι γίνεται;

Στη σκιά της οικονομικής ύφεσης βρίσκεται φυσικά και η Ελλάδα, από τον περασμένο Σεπτέμβριο, με κυριότερα χαρακτηριστικά: το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων, ιδιαίτερα των μικρομεσαίων, την αύξηση χρεών και δανείων, την αύξηση ακάλυπτων επιταγών, τη μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας και της ίδρυσης νέων επιχειρήσεων, τα άδεια μαγαζιά και τη μειωμένη αγοραστική κίνηση. Η νέα κυβέρνηση δικαιολογημένα φαίνεται ιδιαίτερα προβληματισμένη για την κατάσταση της οικονομίας, αλλά και τις πιέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το τεράστιο χρέος της Ελλάδας. Η συνταγή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είναι πανομοιότυπη και δεν κάνει διακρίσεις: πάγωμα μισθών, αναστολή πληρωμών δώρων και φυσικά αυξήσεις φόρων. Το πρόβλημα όμως είναι ότι αν η κυβέρνηση εφαρμόσει όλα αυτά τα μέτρα, θα είναι σα να παραβαίνει κάθε μία από τις προεκλογικές της υποσχέσεις. Όσο και αν ο Παπανδρέου όμως αντιστέκεται σθεναρά στις πιέσεις, κάποια στιγμή θα πρέπει να ληφθούν αναγκαστικά κάποιες αποφάσεις για το οξύ οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας.

Αυτό που είναι πραγματικά άξιον απορίας είναι το εξής. Σε όλες ανεξαιρέτως τις ευρωπαϊκές χώρες, οι μισθοί είναι αισθητά υψηλότεροι από ότι στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, οι τιμές είναι πολύ πιο χαμηλές. Όχι μόνο στα είδη πρώτης ανάγκης, αλλά και στα είδη ρουχισμού, ένδυσης, υπόδησης κ.λπ. Βέβαια, τα ενοίκια στις περισσότερες από τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι πολύ υψηλά –με πρωταγωνιστές το Λονδίνο και το Παρίσι. Παρόλα αυτά, αν ο μισθός του Γερμανού, του Γάλλου και του Άγγλου ήταν όσο ο μισθός του Έλληνα, πως θα ήταν τα πράγματα στην Ευρώπη; Πως θα ήταν αν έπρεπε να ζουν με το 1/3 των χρημάτων που κερδίζουν τώρα;. Με μέσο μισθό γύρω στα 800€, τι θα έκανε ο Γερμανός; Πως γίνεται και σε αυτές τις χώρες οι τιμές των αγαθών είναι τόσο χαμηλές σε σχέση με την Ελλάδα; Η Ελλάδα πως έφτασε να είναι μία από τις ακριβότερες χώρες του κόσμου; Πως γίνεται οι οδοί Ερμού και Βουκουρεστίου να είναι ακριβότερες από την 5th Avenue της Νέας Υόρκης; Πως γίνεται να παραπονιόμαστε για κρίση κι όμως τα εστιατόρια να είναι πάντα γεμάτα; Πως γίνεται να παραπονιόμαστε για κρίση, όταν σχεδόν όλα τα ξενοδοχεία στην Αράχωβα δεν έχουν καθόλου διαθεσιμότητα για τις γιορτές των Χριστουγέννων; Ένας φαύλος κύκλος. Ένα θέατρο του παραλόγου, που δε μπορεί να εξηγήσει κανένας αναλυτής. Μια γνήσια ελληνική σπαζοκεφαλιά. Η κρίση θέλει καλοπέραση; Όχι. Η κρίση θέλει σύνεση, ωριμότητα και σοβαρή αντιμετώπιση. Από όλες τις πλευρές… Και ο νοών νοείτω.

Στον απόηχο του 50ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News 30/11/2009)

Υπέροχος καιρός, χαλαρός κόσμος, βόλτα στα Λαδάδικα και την Πύλη Αξιού το βράδυ, αίθουσες ασφυκτικά γεμάτες, νεανικό κοινό. Δέκα ημέρες γεμάτες ζωντάνια. Η Δέσποινα Μουζάκη και ο Γιώργος Χωραφάς, με εξαιρετική κριτική ματιά, επέλεξαν ταινίες για όλα τα γούστα. Με άριστη δομή και χωρισμένες σε κατηγορίες, όλες οι προβολές και τα masterclasses ξεκινώντας από τις 11 το πρωί και τελειώνοντας περίπου στις 1 τη νύχτα, προσέλκυσαν εκατοντάδες κόσμου στις Αποθήκες και στο Ολύμπιον. Όλα τα παιδιά, εθελοντές του Φεστιβάλ, πάντα με κέφι, ευγένεια και άμεμπτη οργάνωση διεκπεραίωσαν άριστα το έργο τους.

Το 50ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου άρχισε στις 13 Νοεμβρίου υπό την σκιά του boycott της Fog Films. Του άτυπου σωματείου, δηλαδή, νέων Ελλήνων σκηνοθετών, οι οποίοι σύμφωνα με πληροφορίες απαίτησαν από τη Διευθύντρια του Φεστιβάλ, Δέσποινα Μουζάκη, ειδική μεταχείριση για τις ταινίες τους, αλλά και εξέφρασαν παράπονα για το γεγονός ότι το Φεστιβάλ διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη και όχι στην Αθήνα. Παρόλο που η Δέσποινα Μουζάκη τους παραχώρησε αρκετές full μέρες για να προβληθούν οι ταινίες τους, αλλά και πρωινά για τη διεξαγωγή masterclasses, εκείνοι δε δέχθηκαν και ως απάντηση διοργάνωσαν, επιτυχώς και με μεγάλη προσέλευση, ένα δικό τους μίνι φεστιβάλ, που διεξήχθη από 5-11 Νοεμβρίου στον κινηματογράφο Έλλη, στην πρωτεύουσα. Η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου στο ενδιάμεσο. Όμως σίγουρα, το Διεθνές Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης στερήθηκε μερικών καλών ελληνικών ταινιών, όπως ο πολυβραβευμένος Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου, η Χρυσόσκονη της Μαργαρίτας Μαντά και το Στο βάθος κήπος του Κλεάνθη Δανόπουλου. 

Από τις 11 ταινίες που παρακολούθησα, στις 4 μέρες που βρέθηκα στη συμπρωτεύουσα, ξεχώρισα 6 για την ευαισθησία, αλλά και την ιδιαίτερη κινηματογραφική τους τεχνική. Το λατινοαμερικάνικο σινεμά έχει κάνει τεράστια άλματα τα τελευταία χρόνια και έχει δώσει καταπληκτικές ταινίες, όπως ο Λαβύρινθος του Πάνα, το εκπληκτικό Ορφανοτροφείο, η λιγότερο γνωστή αλλά υπέροχη Ραχοκοκαλιά του Διαβόλου, το Battle in Heaven, τα 21 γραμμάρια και πάρα πολλά ακόμα. Στο Φεστιβάλ έχουν προβληθεί κατά καιρούς πολλές από αυτές, αλλά και άλλες, λιγότερο γνωστών σκηνοθετών, κάποιες από τις οποίες δυστυχώς δε βγήκαν καν στις αίθουσες. Φέτος, λοιπόν, από τις ταινίες της άλλης πλευράς του Ατλαντικού ξεχώρισα το Gigante και το εκπληκτικό Paraiso, ήδη βραβευμένες και οι δύο.

Το Gigante, που είναι γυρισμένο στο Μοντεβιδέο, εξιστορεί με σχετικά αργούς ρυθμούς τη ζωή ενός γλυκού, ευαίσθητου γίγαντα, ο οποίος εργάζεται σαν υπεύθυνος ασφάλειας σε σούπερ μάρκετ αλλά και σε νυχτερινό κλαμπ. Από τις οθόνες ασφαλείας, ο εσωστρεφής μας πρωταγωνιστής ξεχωρίζει μία από τις καθαρίστριες, την οποία ερωτεύεται και εν συνεχεία παρακολουθεί, προσπαθώντας να ζήσει στη ζωή της, μιας και δεν αποφασίζει να την πλησιάσει. Βόλτες στους δρόμους του Μοντεβιδέο, στα μαγαζιά, το σινεμά, την παραλία και η ζωή της μιας γίνεται και ζωή του άλλου. Όταν εκείνη απολύεται… εκείνος απελπισμένα προκαλεί και τη δική του απόλυση και βρίσκει το θάρρος να την προσεγγίσει. Τελευταία σκηνή, οι δυο τους, καθισμένοι στη λευκή άμμο μιας απέραντης παραλίας, συζητούν για πρώτη φορά. 

Το Paraiso ήταν μια πραγματικά εκπληκτική ταινία, που εξιστορεί τη ζωή 6 νέων, στις τρώγλες της Λίμα του Περού, οι οποίοι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν από κάτι για να ξεφύγουν από τη μιζέρια της ζωής τους. Παιδιά που ονειρεύονται και κινούνται στα περίχωρα μιας παραγκούπολης, κάνουν παρέα, μνημονεύουν ένα φίλο τους που σκοτώθηκε σε συμπλοκή με τρομοκράτες, συμμετέχουν στην κατασκευή της πισίνας του σχολείου, ξέροντας ταυτόχρονα ότι δεν έχουν καν τρεχούμενο νερό για να πιούν. Εξαιρετική ματιά του Hector Galvez, ηρεμία αλλά και ένταση στις σκηνές, ξεχωριστοί χαρακτήρες και εφηβικά πρόσωπα με επαγγελματική ηθοποιία. 

Το Unloved, βρετανικής παραγωγής, παρακολουθεί τη ζωή της συγκλονιστικής Λούσι, ενός 11χρονου κοριτσιού που έχει εγκαταλειφθεί από τους γονείς του και ζει σε ένα ξενώνα νέων. Κανείς δεν υπάρχει για να αγαπήσει αυτό το πανέμορφο πλάσμα με τα υγρά, γαλανά μάτια και τα μακριά ξανθιά μαλλιά, που βρίσκει καταφύγιο στην Παναγία. Η πίστη είναι το μόνο που της έχει απομείνει αφού γύρω της όλα καταρρέουν. Κανείς απολύτως εκ των θεατών δεν κουνήθηκε από τη θέση του και δεν ακούστηκε ούτε ανάσα κατά τη διάρκεια της ταινίας, που ναι μεν είχε σε κάποιες φάσεις υποτονικούς ρυθμούς, αλλά διέθετε εξαιρετική ευαισθησία. Ο σεναριογράφος και η παραγωγός της ταινίας βρίσκονταν στην αίθουσα και συζήτησαν με το κοινό μετά το πέρας της ταινίας. 

Στην βραβευμένη, Ολλανδικής παραγωγής, ταινία Nothing Personal παρακολουθήσαμε τη ζωή μιας περίεργα όμορφης κοπέλας, που μόλις έχει χωρίσει και τριγυρίζει στους αγρούς της Ιρλανδίας. Κοιμάται στα χωράφια και τις παραλίες, τρώει από τα σκουπίδια και αγναντεύει την ανταριασμένη θάλασσα. Κάπου στις περιπλανήσεις της γνωρίζεται με ένα μοναχικό άντρα, ο οποίος ζει σε ένα cottage, πάνω στη θάλασσα. Αρχίζει να δουλεύει γι’ αυτόν, με αντάλλαγμα φαγητό και στέγη, αλλά με μια συμφωνία. Να μη λεχθεί μεταξύ τους απολύτως τίποτα προσωπικό. Στο τέλος, πλέον, της ταινίας, όταν διαφαίνεται το αμοιβαίο ενδιαφέρον, συμβαίνει το μοιραίο… Εξαιρετική σκηνοθεσία και ηθοποιία. Μοναδικά τοπία. Μοναξιά και εσωστρέφεια. Φόβος αλλά και ανθρώπινη επαφή. 

Οι δύο τελευταίες ταινίες που ξεχώρισα δεν είχαν καμία σχέση με τις πιο πάνω. Χαρακτηρίζονται από έντονη και εκκωφαντική δράση και σκηνές τρομαχτικές πολέμου και βίας, πραγματικά αριστουργήματα κινηματογραφίας. Το Bure Baruta του τιμώμενου σκηνοθέτη Goran Paskaljevic και το Lebanon του Samuel Maoz, που κέρδισε και το Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Καταιγιστικός ρυθμός, δυνατές σκηνές, σα να τις ζεις μαζί με τους πρωταγωνιστές, σε δύο ταινίες που κέρδισαν τις εντυπώσεις ζαλίζοντας το κοινό.

Δυστυχώς, υπήρξαν και ταινίες στις οποίες τα εισιτήρια είχαν εξαφανιστεί από μέρες, όπως το Μορφίνη, το Γάλα της Θλίψης, το Capitalism: A love story και αρκετά άλλα, τα περισσότερα όμως από τα οποία θα παιχτούν στις αίθουσες αυτό το χειμώνα. Η Θεσσαλονίκη στα καλά της, υποδέχτηκε πολλούς γνωστούς πρωταγωνιστές, σκηνοθέτες και δημιουργούς. Στην Πλατεία Αριστοτέλους και επάνω στην πρόσοψη του Ολύμπιον έπαιζε ένα τεράστιο animation, εκπληκτικής τεχνικής, από τις 7 το βράδυ και μετά. Το σήμα Why Cinema Now? του 50ου Φεστιβάλ βρισκόταν παντού, παρέα με το κλιπάκι με το καταιγιστικό animation και τη μουσική που σε παρασύρει στο ρυθμό της. Why Cinema Now? Because we love it. Because cinema ain’t going to give you any answers. It’s going to make you think even more. Because there are people out there who love all aspects of life and have the talent to turn them into a movie. Moving images that make us dream, think, react, participate, laugh, smile and cry.

Ο εχθρός δεν είναι το Ισλάμ… (Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News)

(http://www.greeknewsonline.com/?p=11308)

Η αμερικανική απάντηση σε εκείνους που πιστεύουν ότι θα επιτύχουν τους στόχους τους χρησιμοποιώντας βία πρέπει να είναι η «μηδενική ανοχή». Αυτό που έγινε στο Ft. Hood στοιχειώθηκε ουσιαστικά από το διαβόητο «political correctness». Ο άντρας που, σύμφωνα με πληροφορίες, βρέθηκε να φωνάζει «Allahu Akbar» την ώρα που σκότωνε δεκάδες στρατιώτες στο Τέξας, προκάλεσε κύμα αντιδράσεων σε δημοσιογράφους αλλά και αριστερούς bloggers ανά τον κόσμο, οι οποίοι από ότι φαίνεται αγνόησαν τις θρησκευτικές και πολιτικές πεποιθήσεις του δράστη. Η Erica Goode από τους New York Times είπε ότι ο δολοφόνος Nidal Malik Hasan ήταν θύμα της διαταραχής μετα-τραυματικού στρες. Το αστείο είναι ότι ούτε καν είχε εμπειρία από τον πόλεμο.

Σε άλλα δημοσιεύματα η Αμερική φέρεται να κατηγορείται για διαταραχή στον ψυχισμό των στρατιωτών –και όχι μόνο- με την παρεμβατική πολιτική που έχει ακολουθήσει κατά καιρούς, τόσο στο Αφγανιστάν, όσο και στο Ιράκ. Τα γεγονότα, λένε, στο Ft. Hood δεν είναι δα και τόσο ασυνήθη. Δόθηκε επίσης ιδιαίτερη έμφαση στις δηλώσεις που έγιναν από μέλη της οικογένειας του Hasan στην Ιορδανία, ότι ο ίδιος είχε απειληθεί και παρενοχληθεί πάρα πολλές φορές επειδή ήταν Μουσουλμάνος. Και ενώ κανείς δεν είπε ότι η πράξη του Hasan ήταν αντίδραση στις προσβολές που είχε δεχθεί, οι περισσότεροι συμφώνησαν ότι ήταν απλά ένα θύμα των αμερικανικών πολέμων… αλλά και ένας λόγος να ζητήσει η Αμερική συγγνώμη.

Εκτός από αυτές τις μάλλον αστείες ψυχοαναλύσεις, υπήρχε και η άλλη πλευρά. Εκείνη που συνέδεσε την πράξη του Hasan με τις ριζοσπαστικές του θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ο κάθε Μουσουλμάνος μπορεί να τρελαθεί οποιαδήποτε στιγμή και να γίνει ο εχθρός εκ των έσω. Τα αμερικανικά media όμως επέλεξαν να αγνοήσουν το ρόλο που διαδραμάτισαν τα θρησκευτικά πιστεύω του δράστη στη σφαγή του Ft. Hood.

Ακόμα και ο αναλυτής του Forbes Tunku Varadarajan είπε ότι οι Μουσουλμάνοι ίσως είναι εξτρεμιστές επειδή η θρησκεία τους στηρίζεται στην εμπάθεια και την περιφρόνηση για τους άπιστους και στην υποχρέωση για αφοσίωση στο Ισλάμ. Προσέθεσε επίσης ότι δεν είναι όλοι οι Μουσουλμάνοι έτσι, διαφοροποιώντας τη θέση του από αφελείς δημοσιογράφους που είπαν ότι ο οποιοσδήποτε Μουσουλμάνος βρίσκεται στον αμερικανικό στρατό είναι και ένας πιθανός προδότης. 

Η απειλή που βιώνει η Αμερική από τον Ιερό Πόλεμο φέρνει αναμνήσεις από την υστερία του 19ου αιώνα, όταν έλαβε χώρα η μαζική μετανάστευση αναρχικών, κομμουνιστών και συνδικαλιστών από την Ανατολική Ευρώπη. Τότε που όλοι αυτοί –οι περισσότεροι των οποίων ήταν Εβραίοι- ονειρεύονταν ότι θα «ρίξουν» την αμερικανική κυβέρνηση, βάζοντας βόμβες, δολοφονώντας και σπέρνοντας τη βία, σκοτώνοντας εκατοντάδες ανθρώπων, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του ίδιου του αμερικανού προέδρου William McKinley. Τότε πολλοί είχαν πει ότι πρέπει να σταματήσει αυτό το μεταναστευτικό κύμα και ότι δεν πρέπει να τοποθετούνται ξένοι, ιδιαίτερα Εβραίοι, σε ευαίσθητα κυβερνητικά πόστα.

Οπότε σε αυτή τη φάση πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Οι ΗΠΑ δεν βρίσκονται σε πόλεμο με το Ισλάμ ή τους Μουσουλμάνους. Ή τουλάχιστον δεν πρέπει να βρίσκονται. Είναι όμως σε πόλεμο με όλους εκείνους τους ισλαμιστές αιρετικούς που νομίζουν ότι οι πεποιθήσεις τους ξεπερνούν τον παραδοσιακό μουσουλμανικό νόμο και ότι όποιος δεν πιστεύει σε αυτές πρέπει να πεθάνει. Οι εχθροί είναι εκείνοι που χρησιμοποιούν τη γλώσσα της θρησκείας για να δικαιολογήσουν πράξεις βίας και για να επιτύχουν πολιτικούς στόχους. Αυτοί έχουν περισσότερα κοινά με τους Nazi, τους αναρχικούς, τους Σταλινικούς, τους βομβιστές και τους τρομοκράτες όπως ο Timothy McVeigh. 

Οι λεγόμενοι Jihadists είναι τα απομεινάρια ενός ιδεολογικού ιού –της ιδέας ότι μπορείς να επιτύχεις πολιτικούς στόχους σκοτώνοντας αθώους. Γι’ αυτό και η απάντηση της Αμερικής πρέπει να είναι η μηδενική ανοχή.

Ο Obama και το Αμερικανο-Ισραηλινό lobby – J Street

Κατά τη διάρκεια του πρώτου συνεδρίου του νεοεμφανισθέντος εβραϊκού κόμματος J Street στην Αμερική, εκφράστηκαν έντονες διαφωνίες και αντιδράσεις για την πολιτική της κυβέρνησης Obama στην Μέση Ανατολή. Παρόλο που ο Obama έστειλε εκεί τον Ανώτατο Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, ο Ισραηλινός Πρέσβης αποφάσισε να μην εμφανιστεί στο συνέδριο, ενώ κάποια μέλη του Κογκρέσου, αποχώρησαν φοβούμενοι την κριτικοί των υποστηρικτών τους.

Το κόμμα J Street έχει αυτή τη στιγμή περιορισμένες οικονομικές πηγές και οπαδούς, σε σχέση με τις πλέον γνωστές φιλο-Ισραηλινές ομάδες, όπως η Αμερικανο-Ισραηλινή Επιτροπή Δημοσίων Υποθέσεων (AIPAC), ενώ παραμένει άγνωστο το πόσο ικανό θα είναι να αποτελέσει μια πολιτική εναλλακτική. Παρόλα αυτά διαδραμάτισε ταχύτατα ενεργό ρόλο στο debate για την πολιτική Obama στη Μέση Ανατολή, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο ενδεχομένως στηρίξουν οι Αμερικανο-Εβραίοι το Ισραήλ. Οι γνώμες μέσα στην ίδια την κοινότητα δεν ήταν ποτέ ομόφωνες. Όμως η πολιτική Obama έχει γίνει πλέον σοβαρή διαφωνιών μεταξύ των μελών της κοινότητας. Το κόμμα J Street λειτουργεί ως αντίβαρο στις πεποιθήσεις της AIPAC, εκπρόσωποι της οποίας το κατηγορούν γιατί υποστηρίζει ότι ο Obama πρέπει να είναι ελεύθερος να διαφωνεί με την Ισραηλινή Κυβέρνηση, κάτι που ενδεχομένως βλάψει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του Ισραήλ. Βέβαια, το ίδιο το κόμμα υποστηρίζει ότι ακόμα και η διαφωνία αποδεικνύει μια υγιή διμερή σχέση.

Πάντως, παρά τις διαφωνίες, ο Λευκός Οίκος έχει σίγουρα στηρίξει τη νομιμότητα του νέου κόμματος. Το συμπεριέλαβε στην μεγάλη, κεκλεισμένων των θυρών, συνάντηση που έγινε με αμερικανο-εβραϊκούς οργανισμούς και έστειλε τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας, Gen. James L. Jones, ως κεντρικό ομιλητή στο συνέδριό του. Ο Gen. Jones χειροκροτήθηκε θερμά όταν δήλωσε ότι «αυτή η κυβέρνηση σκοπεύει να παρευρίσκεται σε κάθε συνέδριο του J Street». Όμως, ο ισραηλινός πρέσβης Michael B. Oren, όπως και 162 μέλη του Κογκρέσου, αποφάσισαν να μη παρευρεθούν. Κάποιοι Ισραηλινοί επίσημοι είπαν ότι δεν ήθελαν να προσβάλλουν την AIPAC, που υποστηρίζει το Ισραήλ εδώ και πολλά χρόνια, ενώ ο Oren είπε ότι δε συμφωνεί με πολλές από τις στάσεις που έχει υιοθετήσει το J Street.

Σύμφωνα με πρόσφατα γκάλοπ το 77% των Αμερικανο-Εβραίων ψήφισαν τον Obama, ποσοστό υψηλότερο από οποιοδήποτε άλλο θρησκευτικό γκρουπ. Το 64% στηρίζει την πολιτική του Αμερικανού προέδρου, ενώ το 54% υποστηρίζει τις σχέσεις που έχει αναπτύξει με το Ισραήλ.

Η αμερικανική κυβέρνηση πάντως γνωρίζει πολύ καλά ότι η διαφωνία με τον Πρόεδρο Netanyahu προκάλεσε ανησυχία στους εβραϊκούς κύκλους, παρόλο που ο ίδιος διαβεβαίωσε πως οι σχέσεις των δύο χωρών παραμένουν άψογες. Ο Jim Gerstein, ένας από τους ιδρυτές του κόμματος J Street, υποστήριξε ότι σύμφωνα με προσωπική έρευνα που έκανε οι περισσότεροι αμερικανο-εβραίοι δεν είδαν με καλό μάτι την πολιτική του Ισραήλ για τα κατεχόμενα. Πάντως η Hillary Clinton αναμένεται να επισκεφτεί το Ισραήλ για να συζητήσει εκτενώς επί της κατάστασης που επικρατεί εκεί.

Η νέα γενιά ιστοσελίδων

Είναι πλέον πασίδηλο ότι η εποχή της επικοινωνίας έχει αλλάξει. Η επικοινωνία σε όλες της τις μορφές: εφημερίδες, περιοδικά, επιστημονικές επιθεωρήσεις, διαφήμιση, marketing, δημοσιογραφία κ.λπ. Βαθιές αλλαγές έχουν επέλθει ειδικά στην ηλεκτρονική επικοινωνία και δημοσιογραφία. Και ενώ πριν μερικά χρόνια οι ιστοσελίδες ήταν περισσότερο στατικές, τώρα πλέον είναι διαδραστικές και αμφίδρομες. Γίνονται περισσότερο σαν τηλεόραση και λιγότερο σαν εφημερίδες.

Οι ιστοσελίδες των μεγαλύτερων τηλεοπτικών δικτύων της Αμερικής, το CNN και το ESPN, περιλαμβάνουν πλέον διαφημίσεις και ειδήσεις με ενσωματωμένα video, που πολλές φορές ωθούν τον χρήστη να τα δει προτού αρχίσει να διαβάζει. Ακόμα και η Wall Street Journal έχει βάλει video player στην αρχική της οθόνη και προβάλει δύο φορές την ημέρα νέα από το http://www.wsj.com/

Φυσικά, αυτό συνέβη για καθαρά εμπορικούς λόγους. Και ενώ τα περισσότερα κράτη του κόσμου έχουν ζήσει για τα καλά την κρίση και η διαφήμιση έχει δει τα διαθέσιμα budget να μειώνονται δραματικά, οι video διαφημίσεις βρίσκονται σε τρομακτική άνθηση. Οι μεγαλύτερες ιστοσελίδες πληροφόρησης από όλο τον κόσμο προσθέτουν όλο και περισσότερα video, ανταποκρινόμενοι στις απαιτήσεις των διαφημιστών, αλλά και επωφελούμενοι από το μεγαλύτερο έσοδο. Τα video ουσιαστικά αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο οι καταναλωτές εκλαμβάνουν τα νέα. Σημαντικά γεγονότα και ειδήσεις –όπως οι εκλογές, ο θάνατος ενός γνωστού προσώπου, ακόμα και πολεμικές ανταποκρίσεις- παρουσιάζονται πολύ καλύτερα στα video και μετρούν χιλιάδες θεατές καθημερινά.

Ο Γενικός Διευθυντής του CNN.com είπε ότι ο κόσμος σήμερα χρησιμοποιεί το διαδίκτυο πολύ διαφορετικά, προσθέτοντας ότι η ύπαρξη video όχι μόνο αναμένεται αλλά και απαιτείται. Οι μεγαλύτερες ιστοσελίδες εφημερίδων, όπως οι New York Times, η Tribune κ.ά., προσελκύουν περισσότερους από ένα εκατομμύριο χρήστες κάθε μήνα.

Βέβαια, η δημιουργία video είναι αρκετά δαπανηρή, όμως παρόλα αυτά αποτελεί τον πλέον αναπτυσσόμενο τομέα στο διαδίκτυο αυτή τη στιγμή. Τα ψηφιακά video απέφεραν 477 εκατομμύρια δολάρια κατά το πρώτο μισό του 2009, με αύξηση περίπου 38% από την ίδια περυσινή περίοδο, σύμφωνα με το Interactive Advertising Bureau. Ενώ σύμφωνα με αναλυτές, αύξηση αυτή θα συνεχιστεί. Η εταιρία eMarketer προβλέπει αύξηση της τάξης του 35 με 45% για τα επόμενα 5 χρόνια. Σύντομα ίσως γίνει και το μοναδικό είδος διαφήμισης. Ήδη, εταιρίες όπως οι Johnson & Johnson και Unilever «πετάγονται» συχνά σε ιστοσελίδες, όπως το MSNBC.com.

Στελέχη της ηλεκτρονικής διαφήμισης υποστηρίζουν ότι μερικοί πελάτες βλέπουν τα online video σαν επέκταση της τηλεόρασης, ενώ  άλλοι σα «βελτιωμένo είδος μετάδοσης» που επιτρέπει στους χρήστες να συμμετέχουν και να μπορούν να στέλνουν άμεσα τις εντυπώσεις ή τα σχόλιά τους. Φαίνεται λοιπόν ότι το διαδίκτυο υπόσχεται να γίνει το μέσο, που θα δίνει τη δυνατότητα στον χρήστη να απολαύσει ένα video, όπως ακριβώς θα ήταν στην τηλεόραση. Η διαφορά είναι ότι θα μπορεί να το χρησιμοποιήσει κιόλας, στέλνοντάς το ως link, βάζοντάς το στο facebook προφίλ του, να το μαρκάρει στα favorites, ακόμα και να το σώσει. Και η αλήθεια είναι ότι τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν εφικτό παλιά. Καλώς ήρθατε στη νέα ψηφιακή εποχή…

Εκλογές στο Ιράκ - Ιανουάριος 2010

Η Ιρακινή Βουλή ψήφισε επιτέλους το νόμο που θα επιτρέψει τη διεξαγωγή εθνικών κοινοβουλευτικών εκλογών –των τρίτων μετά από την αμερικανική εισβολή το 2003-, οι οποίες προγραμματίστηκαν για τα τέλη Ιανουαρίου του 2010. Για τους Αμερικανούς, οι εκλογές θα είναι μείζονος σημασίας, αφού το Ιράκ θα πρέπει να αποδείξει πόσο έχει σταθεροποιηθεί πολιτικά, κάτι το οποίο θα κρίνει και τον χρόνο αποχώρησης των αμερικανικών στρατευμάτων. Βέβαια και για τους Ιρακινούς θα είναι μεγάλης σημασίας οι εκλογές αυτές, αφού θεωρητικά θα μορφοποιήσουν μια πολιτική δομή που θα οδηγήσει τους Αμερικανούς έξω από τη χώρα.

Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές, υπάρχει ο εξής φόβος: κατά πόσον οι εθνικές και θρησκευτικές φατρίες, που βούτηξαν στη βία και το αίμα το Ιράκ το 2006, θα επηρεάσουν την επιλογή των ψηφοφόρων. Οι εκλογές στις επαρχίες, που έλαβαν χώρα στις αρχές του 2009, κατά τις οποίες Σιίτες και Σουνίτες έχασαν έδαφος από μη-θρησκευτικά κόμματα, ήταν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Ίσως τα πράγματα θα είναι πιο ήρεμα αυτή τη φορά. Παρόλο όμως που οι πολιτικές συμμαχίες φαίνονται διαφορετικές από ότι είχαν παρουσιαστεί στις εκλογές του Δεκεμβρίου 2005, πολλοί από τους υποψηφίους είναι οι ίδιοι. Θα ψηφίσουν οι πολίτες με μη-θρησκευτικά κριτήρια? Με άλλα λόγια, είναι δυνατόν οι Σιίτες να ψηφίσουν τους Σουνίτες?

Εκτός από τη θρησκευτική πλευρά, πρέπει να εξεταστεί όμως και πως επηρεάζουν οι τρεις μεγάλες φατρίες –Σιίτες, Σουνίτες και Κούρδοι- τις πολιτικές εξελίξεις. Οι ψηφοφόροι έχουν νέες επιλογές. Οι κοσμικοί Σιίτες, για παράδειγμα, έχουν μια επιπλέον επιλογή, εκτός από την Ιρακινή Εθνική Συμμαχία, στην οποία βρέθηκαν τα περισσότερα κόμματα Σιιτών Ισλαμιστών. Πάντως, το πιο ελπιδοφόρο κόμμα είναι το Κράτος Δικαίου, που ιδρύθηκε από τον Πρωθυπουργό Nuri Kamal al-Maliki, έναν Σιίτη. Οι Σουνίτες έχουν και εκείνοι εναλλακτικές, όπως με το Κόμμα Ισλαμιστών Ιρακινών, το πιο ισχυρό κόμμα από το 2003. Ακόμα όμως και με αυτές τις διαφοροποιήσεις, το πιο πιθανό είναι οι ψηφοφόροι να υποστηρίξουν τις θρησκευτικές ομάδες στις οποίες και ανήκουν.

Οι καινούριες επιλογές ίσως καταστήσουν πιο δύσκολη τη διαμόρφωση μιας νέας κυβέρνησης. Στην καλύτερη περίπτωση, η πιο ισχυρή συμμαχία φαίνεται ότι θα κερδίσει λιγότερο από 20% επί του συνόλου των ψηφοφόρων. Αυτό σημαίνει ότι δε θα είναι αρκετά ισχυρή ώστε να μπορέσει να εκλέξει πρόεδρο και πρωθυπουργό. Μετά τις προηγούμενες εκλογές, μόνο τρεις συμμαχίες -Σουνιτών, Σιιτών και Κούρδων- κυριάρχησαν στο Κοινοβούλιο, καταλαμβάνοντας περίπου τα 2/3 των εδρών.

Τέσσερα χρόνια πριν, η Αμερικανική κυβέρνηση έκανε μια πολύ σκληρή προσπάθεια να ωθήσει τους Ιρακινούς να διαμορφώσουν μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι κατάφεραν να σταματήσουν τον Ibrahim al-Jaafari από το να γίνει πρωθυπουργός το 2006. Τώρα, παρόλα αυτά, οι ΗΠΑ έχουν πολύ περιορισμένη επιρροή στη Βαγδάτη. Αν ο νόμος για τις επόμενες εκλογές πήρε τόσο πολύ καιρό να ψηφιστεί, πόσος καιρός θα χρειαστεί άραγε για να επιλεγεί ο επόμενος πρόεδρος, πρωθυπουργός, εκπρόσωπος και κοινοβουλευτικό σώμα; Πόσο αποτελεσματική θα είναι αυτή η κυβέρνηση; Μήπως οι καθυστερήσεις και οι εσωτερικές αναταραχές θα κάνουν το καθεστώς στο Ιράκ λιγότερο σταθερό;

Τέλος, υπάρχει και το αγκάθι των Κούρδων. Πόσος χρόνος και τι πολιτικό κεφάλαιο θα χρειαστεί να καταναλώσουν οι Αραβικές Συμμαχίες στους Κούρδους; Καμία συμμαχία, ως τώρα, δεν έχει μπορέσει να σχηματίσει πλειοψηφία χωρίς αυτούς.

Έχει δοθεί εξαιρετική έμφαση στο θέμα της ασφάλειας στο Ιράκ, πριν τις εκλογές, παρόλα αυτά ίσως πρέπει να ανησυχούμε περισσότερο για την ένταση που ενδεχομένως προκληθεί μετά από αυτές.

Οι διαπραγματεύσεις ΗΠΑ - Ιράν για το ουράνιο

Την προηγούμενη βδομάδα η κυβέρνηση του Ιράν απέρριψε την πρόταση Obama για το ουράνιο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι έληξαν και οι διαπραγματεύσεις με την Τεχεράνη. Ήταν όμως σίγουρα ένα βήμα πίσω για τους διπλωμάτες που προσπαθούν να επιλύσουν το Ιρανικό ζήτημα για τα πυρηνικά όπλα και αδιαμφισβήτητα προκαλεί ανησυχίες για το αν το καθεστώς αυτό δύναται να έρθει σε συμβιβασμό με τον υπόλοιπο κόσμο.

Ας δούμε λοιπόν τι έγινε. Τον προηγούμενο μήνα στη Γενεύη, οι ΗΠΑ αλλά και άλλες μεγάλες δυνάμεις (συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας και της Κίνας) πρότειναν κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως δίκαιη ανταλλαγή. Το Ιράν θα έστελνε στη Ρωσία χαμηλής περικτικότητας ουράνιο (υλικό που χρησιμοποιείται για την κατασκευή βομβών) και θα λάμβανε επεξεργασμένο ουράνιο, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή ιατρικών αντιδραστήρων. 

Βέβαια, αυτή η συμφωνία δεν θα έλυνε το πρόβλημα. Ήταν μάλλον μια προσπάθεια του δυτικού κόσμου να κερδίσει χρόνο. Αν το Ιράν όντως έστελνε το ουράνιο, τότε δε θα μπορούσε να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα για περίπου ένα χρόνο, κατά τη διάρκεια του οποίου οι διαπραγματεύσεις θα συνεχίζονταν χωρίς τον άμεσο κίνδυνο στρατιωτικής αντίδρασης από το Ισραήλ. Η πρόταση ήταν ουσιαστικά ένα τεστ για το Ιράν. Για το αν δηλαδή έχει τη διάθεση και την ικανότητα να διαπραγματευτεί. Το Ισλαμικό καθεστώς απέτυχε όμως στο τεστ αυτό.

Προς το παρόν, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της κρατούν την πόρτα των διαπραγματεύσεων ανοιχτή. Η κυβέρνηση Obama εξακολουθεί να ελπίζει ότι η Ρωσία, η Γαλλία και οι άλλες χώρες θα καταφέρουν να αλλάξουν τη γνώμη των Ιρανών, αλλά η συμπεριφορά των τελευταίων κατά τη διάρκεια των συζητήσεων δεν αφήνει και πολλά ελπιδοφόρα περιθώρια. Αρχικά, οι Ιρανοί διαπραγματευτές, που ορίστηκαν από τον Πρόεδρο Mahmoud Ahmadinejad, έδειξαν θετικοί στην προοπτική της ανταλλαγής. Όταν όμως η ιδέα μεταφέρθηκε στην Τεχεράνη, έγινε καυτή πατάτα μεταξύ σκληροπυρηνικών και μη. Οι σκληροπυρηνικοί κατηγόρησαν τον Ahmadinejad για υποχωρητική πολιτική –ο εκπρόσωπος της Βουλής είπε ότι η Δύση προσπαθεί να κλέψει το Ιράν. Ακόμα και μέλη της αντιπολίτευσης, με έντονο το εθνικιστικό συναίσθημα, ήταν αντίθετοι στην προοπτική. Άλλα μέλη της Βουλής όμως ήταν πιο θετικά σε αυτή την προσέγγιση. Ο Ray Takey, του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων, είπε ότι: «Αυτή τη στιγμή το Ιράν δεν έχει εξωτερική πολιτική. Το μόνο που ασκείται είναι πολιτική επί των εσωτερικών. Δεν είναι αμαρτία αυτό, ούτε υποκρισία. Είναι απλώς ανικανότητα.»

Αν ο Takey έχει δίκιο, οι διαπραγματεύσεις ήταν καταδικασμένες εν τη γενέσει τους, κάτι που υποστήριζαν εξ αρχής ορισμένα μέλη της κυβέρνησης Obama. Βέβαια, οι συζητήσεις πάντα αξίζουν τον κόπο, αλλά ο στόχος ήταν έμμεσος. Να πείσουν την Γερμανία, τη Ρωσία και την Κίνα να υιοθετήσουν σκληρά μέτρα, απέναντι στο Ιράν.

Τι γίνεται τώρα? Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι δίνουν στο Ιράν μια δεύτερη ευκαιρία. Αλλά με περιορισμένο deadline. Με άλλα λόγια το πυρηνικό ρολόι εξακολουθεί να χτυπά. Αν το Ιράν κρατήσει το ουράνιο, ξένοι εμπειρογνώμονες υποστηρίζουν ότι υπάρχει η δυνατότητα κατασκευής πυρηνικού όπλου σε περίπου 18 μήνες. Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η Τεχεράνη κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά σίγουρα δεν έχει πείσει και τον κόσμο ότι ΔΕΝ πρόκειται να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.

Οπότε η κυβέρνηση Obama προσπαθεί τώρα ακόμα πιο εντατικά να εντάξει στην προσπάθεια και όλον τον υπόλοιπο κόσμο, ώστε να επιβληθούν μαζικές κυρώσεις στο Ιράν. Αυτό όμως δεν θα είναι και πολύ εύκολο, καθώς η Κίνα, η Ρωσία και η Γερμανία έχουν συνάψει σημαντικές εμπορικές σχέσεις με την Τεχεράνη. Από την άλλη, οι οποιεσδήποτε κυρώσεις δεν πρόκειται να αλλάξουν την συμπεριφορά του καθεστώτος του Ιράν. Μπορούν όμως να έχουν κάποια επίδραση, ειδικά αν συνδυαστούν με ένα τρίτο βήμα: μια πιο ανοιχτή και επίμονη προσπάθεια για την προάσπιση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα.

Τους τελευταίους δύο μήνες, οι Ιρανοί δημοκράτες βλέπουν με καχυποψία την αμερικανική πρόταση. Μήπως ΗΠΑ και σύμμαχοι τους πουλήσουν μετά την ανταλλαγή? Μήπως οι ΗΠΑ δε δίνουν ουσιαστικά δεκάρα για τη δημοκρατία, αλλά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το ουράνιο? Οι Ιρανοί φοβούνται ότι θα επαναληφθεί μια ιστορία παρόμοια με εκείνη της Λιβύης. Ότι αν οι ΗΠΑ επιτύχουν τη συμφωνία ανταλλαγής, θα τους δοθεί και το δικαίωμα να επέμβουν στα εσωτερικά της χώρας.

Ο Αμερικανός διπλωμάτης, William J. Burns, έθιξε το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον Ιρανό ομόλογό του, Saeed Jalili, κατά τις συζητήσεις τους στη Γενεύη. Σύντομα και όχι ιδιαιτέρως αιχμηρά. Ο Obama ανέφερε την περίπτωση του Ιρανού φοιτητή Neda Agha-Soltan που βασανίστηκε από το καθεστώς, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην τελετή των βραβείων Nobel. Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσει αυτός ο χειρισμός «με το γάντι»? Δεν υπάρχει λόγος να λαμβάνει χώρα και δεν είναι και αποτελεσματικός. Οι Ιρανοί θέλουν να ακούσουν από την Washington ότι η τύχη τους δεν αποτελεί θέμα διαπραγμάτευσης και ότι οι ΗΠΑ –αλλά και οι σύμμαχοί της- βλέπουν την εσωτερική πολιτική εξέλιξη της χώρας ως κάτι εξίσου σημαντικό με το πυρηνικό της πρόγραμμα.

9 Νοεμβρίου 1989 – 9 Νοεμβρίου 2009 (δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News 16/11/2009)

http://www.greeknewsonline.com/?p=11261

Γιατί η Γερμανία δε γιόρτασε επίσημα…;

Η Γερμανία δε γιόρτασε την 9η Νοεμβρίου. Δε γιόρτασε τη στιγμή που χιλιάδες εκστασιασμένοι Ανατολικογερμανοί, είκοσι χρόνια πριν, έβλεπαν να γκρεμίζεται το Τείχος του Βερολίνου. Ίσως γιατί στις 9 Νοεμβρίου του 1918, ο Kaiser Wilhelm παραιτήθηκε, 2 μέρες πριν την ήττα της χώρας κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 9 Νοεμβρίου 1923, ο Χίτλερ αποπειράθηκε να καθαιρέσει από την εξουσία την Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Στις 9 Νοεμβρίου του 1938, κατά τη Νύχτα των Κρυστάλλων, οι Ναζί επιτέθηκαν στους Εβραίους και στις περιουσίες τους στη Γερμανία και την Αυστρία, προεόρτιο της γενοκτονίας που έμελλε να γίνει. Το γερμανικό ημερολόγιο είναι βολικά άβολο… Τίποτα καλό δεν τηρείται, αν δεν υπάρχει ενεργή θύμηση κάποιου κακού! Ο Βρετανός συγγραφέας Timothy Garton Ash ονόμασε το 1989, το καλύτερο έτος της Ευρωπαϊκής Ιστορίας, γιατί έβγαλε την ήπειρο, από τον χειρότερό της αιώνα –η νέα δημοκρατική Ευρωπαϊκή ενότητα που ξεκίνησε το 1989 χτίστηκε επάνω σε 50 εκατομμύρια τάφους.

Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις των ειρηνικών κινημάτων στην Πολωνία, την Ουγγαρία, την Ανατολική Γερμανία και την Τσεχοσλοβακία φάνταζαν και εξακολουθούν να φαντάζουν σα θαύμα. Οποιοσδήποτε μεγάλωσε μη γνωρίζοντας τίποτα για τον Ψυχρό Πόλεμο, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο κόσμος δεν θα ήταν για πάντα στην «κατάψυξη». Το 1989, ο Fukuyama δημοσίευσε ένα δοκίμιο με τίτλο «Το τέλος της Ιστορίας?», μέσα στο οποίο προέβλεψε την παγκοσμιοποίηση της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας ως την τελική φόρμα ανθρώπινης διακυβέρνησης. Αυτό βέβαια ήταν υπερβολικά αισιόδοξο για τον κόσμο της μετα-Ψυχροπολεμικής εποχής. Ακόμα και στην Κεντρική Ευρώπη, όπου η φιλελεύθερη δημοκρατία απέκτησε σάρκα και οστά, τα δραματικά γεγονότα που την έφεραν στο προσκήνιο ήταν πιο βρώμικα από τα όνειρα των νέο-συντηρητικών φιλοσόφων.

Το Τείχος έπεσε, όχι γιατί ο Reagan το απαίτησε, αλλά γιατί όταν το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου στο Ανατολικό Βερολίνο, o Günter Schabowski ρωτήθηκε για το πότε θα μπορούσαν πλέον οι Γερμανοί να κυκλοφορούν ελεύθερα και στην άλλη πλευρά, εκείνος, αφού το σκέφτηκε, απάντησε: «Ευθύς αμέσως». Η απάντησή του έκανε χιλιάδες ανατολικο-βερολινέζους να επιτεθούν στο Τείχος. Στρατιώτες και πράκτορες της Στάζι ήταν ανήμποροι να αντιδράσουν, αφού φυσικά δεν μπορούσαν να πυροβολήσουν το πλήθος. Τα πράγματα πάντως θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά…

Οι επαναστάσεις του 1989 έλαβαν χώρα λόγω πολλαπλών παραμέτρων: το κουράγιο μερικών ανθρώπων και η στήριξη που δέχτηκαν, η αμερικανική βοήθεια και η δυσαρέσκεια προς το κομμουνιστικό καθεστώς, οι καταστρεμμένες οικονομίες των ανατολικών χωρών, η απώλεια εμπιστοσύνης προς τους εξέχοντες του επικρατούντος καθεστώτος, ο εντυπωσιακός αυτοέλεγχος του Γκορμπατσόφ. Για να εξαφανιστούν τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ευρώπης (με εξαίρεση την Ρουμανία) τόσο γρήγορα και αναίμακτα, έπρεπε όλα να γίνουν με συγκεκριμένο τρόπο. Φυσικά, κάτι τέτοιο είναι πολύ σπάνιο και πολύ δύσκολα θα μπορούσε να επαναληφθεί στην ιστορία. Είναι λίγο ψεύτικο, λοιπόν, το απαύγασμα των γεγονότων του 1989. Ότι δηλαδή ο λαός πάντα κερδίζει, τα καθεστώτα πεθαίνουν, η ειρήνη και η δημοκρατία ανατέλλουν. Το χάος που ακολούθησε μετά την πτώση του Σαντάμ, ήταν εν μέρει επακόλουθο αυτής της σκέψης. Η κυβέρνηση Bush είχε σκεφτεί τότε ότι οι Άραβες θα ήταν κάτι ανάλογο με τους Ανατολικοευρωπαίους.

Ο πιο πρόσφατος ειρηνικός ξεσηκωμός ήταν η Βελούδινη Επανάσταση, στην Τσεχοσλοβακία, ενώ κατά τις δύο επόμενες δεκαετίες, παρόμοια κινήματα γεννήθηκαν στη Σερβία, την Ουκρανία και τη Γεωργία. Παρόλο που όλοι βελτίωσαν τις πολιτικές των χωρών τους, καμιά τους δεν είχε έναν Václav Havel και καμιά τους δε δημιούργησε ποτέ μια σταθερή, φιλελεύθερη δημοκρατία. Έτσι λοιπόν όταν τα πράγματα δεν ακολουθούσαν το παράδειγμα της Κεντρικής Ευρώπης, ο κόσμος έλεγε ότι υπήρχε δυσλειτουργία στην ιστορία. Αλλά αν το 1989 αποτελούσε τον κανόνα και όχι την εξαίρεση, τότε οι αντικομφορμιστές της Μπούρμα, της Κίνας και της Ζιμπάμπουε θα βρίσκονταν τώρα στην εξουσία.

Ίσως η πιο πετυχημένη αναλογική σύγκριση να μπορούσε να γίνει με το δημοκρατικό κίνημα της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, ενός κινήματος με βαθιές κοινωνικές και πνευματικές ρίζες, που εναντιώθηκε σε ένα καθεστώς με ξεπερασμένες ιδεολογίες. Όμως… εκεί οι Φρουροί και οι στρατιωτικοί της Basij ήταν έτοιμοι να σκοτώσουν και πίσω από τον Πρόεδρο Mahmoud Ahmedinejad και τον Ανώτατο Ηγέτη Ali Khamenei δεν υπήρχε καμία φιγούρα σαν τον Γκορμπατσόφ. Οι Ιρανοί έπρεπε να βρουν μόνοι τους το δρόμο πραγμάτωσης της επιθυμίας τους για εκδημοκρατισμό. Και εδώ διαφάνηκε η επόμενη παγίδα. Οι Μουσουλμάνοι είπαν «αυτά είναι για τους Δυτικούς. Εκείνοι δε θέλουν αυτά που εμείς θέλουμε».

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, Γερμανοί, Τσέχοι και Πολωνοί παραμένουν σχετικά ενθουσιώδεις απέναντι στην ιδέα της δημοκρατίας και του καπιταλισμού. Οι Ούγγροι, οι Βούλγαροι και οι Λιθουανοί είναι λιγότερο ενθουσιώδεις. Η ελπίδα των πρώην Ανατολικογερμανών ότι κάποτε θα φτάσουν το επίπεδο ζωής των συμπατριωτών τους αποδείχθηκε φρούδα μέχρι στιγμής. Και αυτός ήταν ίσως και ένας από τους λόγους που δεν έλαβαν χώρα εορτασμοί. Τον περασμένο μήνα, ένας συνταξιούχος Γερμανός δάσκαλος είπε: «Μπορεί να μην έγιναν όλα όσα ελπίζαμε, αλλά τουλάχιστον τώρα μπορώ να ταξιδεύω ελεύθερα, να διαβάζω ό,τι θέλω, να βλέπω όποιο κανάλι θέλω στην τηλεόραση. Και αυτό είναι πλέον το πιο σημαντικό από όλα για μένα».

Είκοσι χρόνια μετά τις επαναστάσεις του 1989, το Τείχος του Βερολίνου έχει μετατραπεί σε τουριστική attraction. Εκεί όπου στις 9 Νοεμβρίου ένας φρουρός άνοιξε την πύλη, τώρα μπορείς να πληρώσεις ένα ευρώ για να βγάλεις φωτογραφία. Γειτονιές που ήταν χωρισμένες από έναν τοίχο, τώρα είναι τα νέα hot spots, στη διασκέδαση, την τέχνη, την κουλτούρα. Το Βερολίνο δεν θα γίνει ποτέ ξανά το κέντρο ιδεολογικών συγκρούσεων και αυτό αποδεικνύει περίτρανα την επιτυχία του 1989. Κανένας δεν είναι προετοιμασμένος να πεθάνει για την περίφημη Ευρωπαϊκή ενότητα… και η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν χρειάζεται να πεθάνει.

http://www.greeknewsonline.com/

 

The German Issue (Semiotext)

Πως προσέγγισαν κάποτε οι αριστεροί στοχαστές το διχασμένο Βερολίνο

Το 1982 η αριστερή επιθεώρηση της διανόησης Semiotext δημοσίευσε το Γερμανικό Τεύχος, με περισσότερες από 300 σελίδες, αφιερωμένες στην τότε διχασμένη πόλη. Τώρα, στα εικοστά γενέθλια της πτώσης του τείχους του Βερολίνου, η Semiotext επανεκδίδει το θέμα με την προσθήκη δύο εισαγωγικών άρθρων: έναν πρόλογο από τον Sylvère Lotringer και ένα διάλογο μεταξύ του Lotringer και του Γερμανού σκηνοθέτη Volker Schlöndorff.

Το Γερμανικό Τεύχος, που ακολούθησε το Ιταλικό, ετοιμαζόταν για 2 χρόνια. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό, όχι μόνο για το περιεχόμενό του –που περιλαμβάνει δοκίμια των Foucault, Heidegger, Müller, Cristo, Baudrillard και Burroughs- αλλά και ως αντικείμενο. Το κείμενο αποπνέει τις αριστερές ιδέες για την πολιτική επανάσταση, το όραμα του Μαρξισμού ενάντια στο σαρκοβόρο καπιταλισμό, που φαίνεται ότι είχε επικρατήσει στις συζητήσεις των στοχαστών κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Παρόλο που οι συγγραφείς τονίζουν τα προβλήματα του κομμουνισμού, υπάρχει έντονη η αίσθηση ότι θα επιθυμούσαν την επιστροφή του καθεστώτος αυτού. «Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές του ’80, έλαβε χώρα μια σειρά καινοτόμων πολιτικών πειραμάτων, ειδικά στην Ιταλία και τη Γερμανία», λέει ο Lotringer στην εισαγωγή του. «Τόσο το Γερμανικό όσο και το Ιταλικό Τεύχος δημιουργήθηκαν για να διερευνήσουν το μέλλον της πολιτικής στην μετά-καπιταλισμού εποχή (post-political politics)».

Τα υφέρποντα συμπεράσματα της συζήτησης μεταξύ του Lotringer και του Schlöndorff είχαν ως εξής.

Η Γερμανική Αριστερά, είπε ο Schlöndorff, πάντα υποπτευόταν ότι το καθεστώς που επικρατούσε στην άλλη πλευρά του τείχους δεν ήταν πραγματικά σοσιαλισμός. Οι συντηρητικοί και οι αστοί όμως ρωτούσαν διαρκώς "Αν δεν είστε ευτυχισμένοι εδώ, γιατί δεν πάτε στην άλλη πλευρά?" Και αυτό ήταν ένα βάσιμο επιχείρημα. Η Αριστερά όμως δε το δεχόταν. Η Δυτική Γερμανία αγνοούσε πλήρως το σύστημα που επικρατούσε στην Ανατολική. Μετά την πτώση του τοίχους, ο Schlöndorff πήγε στην Ανατολική Γερμανία, για να δουλέψει στο UFA, ένα στούντιο, που κάποτε ήταν πασίγνωστο. "Συνειδητοποίησα ότι αυτός ο σοσιαλισμός που ονειρευτήκαμε δεν είχε μόνο καταστρέψει την οικονομία, την κοινωνία και το περιβάλλον, αλλά είχε καταστρέψει και τον κόσμο. Είχε καταστρέψει την ραχοκοκαλιά του. Την αίσθηση της πρωτοβουλίας. Της προσωπικής ευθύνης."

Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν τον εορτασμό για να θυμηθούν. Ο Carlin Romano μελετά τέσσερα βιβλία που επανεξετάζουν την ιστορία, που υποδεικνύουν τι έχει παραληφθεί, τι έχει αλλάξει, τι έχει παρερμηνευτεί. Γι΄αυτό αξίζει να διαβάζεις ιστορία και γι’ αυτό το συγκεκριμένο τεύχος είναι ενδιαφέρον. Αυτή η ιστορία των 20 χρόνων που πέρασαν αποκαλύπτει τι βάρυνε τη σκέψη μερικών από τους πιο σπουδαίους στοχαστές του κόσμου και ρίχνει φως στα σκοτεινά σημεία.

Heidegger: Η παρείσφρηση του Ναζισμού στη Φιλοσοφία - Yale University Press

Ένας Ναζιστής ανάμεσα σε φιλοσόφους;

Για δεκαετίες, ο Γερμανός φιλόσοφος Martin Heidegger έχει αποτελέσει θέμα έντονων συζητήσεων και διαφωνιών. Η οπτική του επί της Δυτικής σκέψης και τεχνολογίας διείσδυσε στην αρχιτεκτονική, τη ψυχολογία και τη φιλολογία και ενέπνευσε μερικά από τα γνωστότερα κινήματα διανόησης του 20ου αιώνα.

Το βιβλίο του Emmanuel Faye, που πρόκειται να εκδοθεί σύντομα στα Αγγλικά, φέρνει και πάλι στην επιφάνεια το γνωστό θέμα: Μπορεί ο άνθρωπος-Heidegger να διαχωριστεί από τη φιλοσοφία του? Με αφετηρία κάποια καινούρια στοιχεία, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι οι φασιστικές και ρατσιστικές πεποιθήσεις του Heidegger ήταν τόσο βαθιά ριζωμένες στις θεωρίες του, που δεν αξίζει πλέον να θεωρούνται φιλοσοφικές. Τουτέστιν, συνεχίζει ο συγγραφέας, όλο το έργο αλλά και οι θεωρίες που έχουν στηριχθεί στη φιλοσοφία του Heidegger, πρέπει να επανεξεταστούν, καθώς διαδίδουν επικίνδυνες, για τη σύγχρονη σκέψη, ιδέες, αφού «το Ναζιστικό κίνημα στηριζόταν στην εξόντωση ανθρώπων…».

Το βιβλίο, που πρωτοεκδόθηκε στη Γαλλία το 2005 και φέρει τον τίτλο «Heidegger: The introduction of Nazism into Philosophy», καλεί ουσιαστικά τους καθηγητές φιλοσοφίας να δουν τη φιλοσοφία του Heidegger ως «λόγια μίσους», ενώ και οι βιβλιοθήκες πρέπει να σταματήσουν να κατηγοριοποιούν τον Heidegger στους φιλοσόφους και να τον εντάξουν στους ιστορικούς του Ναζισμού. Μόνο έτσι θα εμποδιστεί η διάδοση των ιδεών του Γερμανού, η καρδιά των οποίων στηρίζεται «στη βίαιη επιβολή του κράτους επάνω στο άτομο, την ανυπαρξία ηθικής, τον αντι-ανθρωπισμό και τον εξαγνισμό των φυλών».

Ο συγγραφέας επιτίθεται κατά μέτωπο στον Γερμανό φιλόσοφο (1889-1976) και επιχειρεί να ανατρέψει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται το γνωστικό πεδίο της φιλοσοφίας στην Αμερική και ακόμα περισσότερο στη Γαλλία, όπου τα βιβλία του Heidegger έχουν γίνει πανεπιστημιακά συγγράμματα, η μελέτη των οποίων απαιτείται για την απόκτηση πτυχίου. Ο Emmanuel Faye, που είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιου του Παρισιού, στην πόλη Nanterre, δεν επιδιώκει μόνο να βγάλει τον Heidegger από τις τάξεις των φιλοσόφων, αλλά και να προκαλέσει τους συναδέλφους του να επανεξετάσουν τον αρχικό σκοπό της φιλοσοφίας και της σχέσης της με την ηθική.

Ταυτόχρονα, μελετητές και άλλων γνωστικών πεδίων, όπως της ποίησης και της ψυχολογίας, θα πρέπει να επανεξετάσουν τις ιδέες του Heidegger. Πάντως, παρόλο που ο Faye αναφέρεται στις ακροδεξιές πεποιθήσεις του Heidegger, είναι αλήθεια πως πολλοί αριστεροί έχουν εμπνευστεί από τις ιδέες του. Ο Υπαρξισμός και ο Μεταμοντερνισμός, όπως και η κριτική απέναντι στην αποικιοκρατία, τα πυρηνικά όπλα, την οικολογική καταστροφή και τις παγκόσμιες ιδέες περί ηθικής, όλα στηρίζονται κατά μεγάλο μέρος στην φιλοσοφική ματιά του Heidegger απέναντι στη Δυτική κουλτούρα.

Ο Richard Wolin, συγγραφέας αρκετών βιβλίων για τον Heidegger, αλλά και αναγνώστης του βιβλίου του Faye, είπε ότι δεν έχει πειστεί για το αν οι ναζιστικές ιδέες του Γερμανού αποτελούν τη βάση της φιλοσοφικής του σκέψης. Παρόλα αυτά, αναγνωρίζει την ευρεία απήχηση που έχουν οι πεποιθήσεις του στον εν γένει πολιτισμό. «Δεν πρόκειται να διαγράψω γνωστικά πεδία, όπως αυτά της φιλοσοφίας, της ψυχανάλυσης κ.λπ. εξαιτίας της επίδρασης του Heidegger, επάνω σε αυτά. Απλά λέω ότι θα πρέπει να γνωρίζουμε περισσότερα για τα ιδεολογικά κατάλοιπα και τους συσχετισμούς ενός στοχαστή σαν τον Heidegger, πριν δεχτούμε άνευ όρων ή αφελώς τις φιλοσοφικές του ιδέες.»

Η αγγλική έκδοση, που έχει αναληφθεί από τον οίκο Υale University Press, πρόκειται να κυκλοφορήσει σε μερικές βδομάδες, όμως το βιβλίο έχει ήδη αρχίσει να προκαλεί θύελλα αντιδράσεων, που ξεκίνησαν από ένα άρθρο που γράφτηκε στο The Chronicle Review, την επιστημονική επιθεώρηση του The Chronicle of Higher Education. Στο άρθρο που τιτλοφορείται «Heil Heidegger», ο Carlin Romano, κριτικός του The Review, αποκαλεί τον Heidegger «ορεσίβιο φαφλατά και απατεώνα που υπερεκτιμήθηκε και που περιέργως ακόμα και τώρα έχει πιστούς οπαδούς». Πολλοί λίγοι έχουν διαβάσει το βιβλίο του Emmanuel Faye, αλλά το άρθρο του Romano διαβάστηκε από πολύ κόσμο και συγκέντρωσε πάνω από 150 online σχόλια, είτε υποστηρικτών είτε πολέμιων.

Ο Ron Rosenbaum, συγγραφέας του «Explaining Hitler», σχολιάζει, βάσει της ίδιας οπτικής, τον Γερμανο-Εβραίο φιλόσοφο Hannah Arendt, πρώην μαθητή του Heidegger. Ο Rosenbaum έγραψε στο www.slate.com ότι η σκεπτική του Arendt για το Ολοκαύτωμα και τη διαβόητη ρήση «banality of evil», μολύνθηκε από τις ιδέες του Heidegger και άλλων αντι-σημιτικών πεποιθήσεων και έργων.

Ο Damon Linker, έγραψε στην ιστοσελίδα του The New Republic, www.tnr.com, ότι «είναι εντελώς παράλογο να προσβάλλουμε ολόκληρο το φιλοσοφικό έργο του Heidegger».

Αιολικό πάρκο στο Quinnipiac University στο Connecticut

Εφαρμογές Πράσινης Τεχνολογίας

Ένα πολύ ασυνήθιστο project, που μετέτρεψε την τεχνολογία σε τέχνη, έλαβε χώρα στο campus του Quinnipiac University που βρίσκεται στο York Hill. Το project αυτό ήταν η δημιουργία ενός αιολικού πάρκου, για την παραγωγή ενέργειας. Ίσως και να πρόκειται για το σημαντικότερο έργο, αυτής της κατηγορίας, που έχει πραγματοποιηθεί σε αμερικάνικο κολλέγιο. Το αξιοθαύμαστο της κατασκευής είναι ότι οι κολώνες δεν έχουν προπέλες. Πρόκειται απλά για 25 κυλινδρικές τουρμπίνες, οι οποίες καλύπτονται από έναν κάθετο μηχανισμό, που περιστρέφεται πάρα πολύ αργά και ουσιαστικά αθόρυβα.

Αυτές οι, πολύ κομψές (ελλείψει άλλης λέξης), τουρμπίνες, που ονομάζονται Windspires, υψώνονται στα 10-15 μέτρα, συνθέτοντας έναν απίστευτα όμορφο κινούμενο γλυπτό κήπο, η έκταση του οποίου σύντομα θα καλυφθεί με γκαζόν και αναπαυτικά καθίσματα. Αυτό το φουτουριστικό έκθεμα αποτελεί μέρος μόνο του, μερικώς ολοκληρωμένου, campus του πανεπιστημίου του Connecticut και είναι σύμβολο του πράσινου ήθους που προωθείται από τη διοίκηση του σχολείου αυτού, σύμφωνα με τον Πρόεδρο, John L. Lahey.

«Είναι το ψηλότερο κατασκεύασμα στο campus και πιστεύω ότι προσφέρει πραγματικά θετική εντύπωση. Ελπίζω ότι ο κόσμος θα δει την κατασκευή ως αισθητικά ευχάριστη και ότι θα εμπνεύσει περισσότερα παρόμοια projects στο μέλλον».

Παρόλο που πολλοί ενεργειακοί κήποι θα ήταν χρήσιμοι και κατάλληλοι ακόμα και σε άλλα πανεπιστήμια, εργοστάσια, εταιρίες κ.λπ., ίσως λίγα μέρη να προσφέρονται για τη δημιουργία τους. Το campus του Quinnipiac είναι ιδανικό γιατί πολύ απλά σε απόσταση περίπου μισού μιλίου υπάρχει ένας λόφος, περίπου 150 μέτρων. Ο άνεμος που φυσά εκεί βοηθά στη λειτουργία των τουρμπίνων. Το μυστικό είναι να βρεις τον κατάλληλο τόπο για τη δημιουργία ενός αιολικού πάρκου.

Όλες μαζί οι τουρμπίνες θεωρητικά μπορούν να παράγουν περίπου 32.000 κιλοβατώρες το χρόνο –δηλαδή περίπου όσο ρεύμα χρειάζεται για να φωτιστεί ο ένας από τους πέντε ορόφους του ιδιωτικού garage του campus. Η πρόβλεψη αυτή είναι περίπου η μισή από ότι αρχικά σχεδιαζόταν, όμως για λόγους budget, αποφασίστηκε να κατασκευαστούν μόνο οι 25 από τις 42 τουρμπίνες. Το πλεονέκτημα αυτών των τουρμπίνων είναι ότι μπορούν να εγκλωβίσουν τον άνεμο από οποιαδήποτε πλευρά φυσάει και όχι μόνο από μπροστά. Επίσης, η λειτουργία τους είναι αθόρυβη, που σημαίνει ότι μπορούν να κατασκευαστούν οπουδήποτε. Ακόμα και δίπλα σε μία βιβλιοθήκη.

Από την άλλη, έχει εκδηλωθεί και ανησυχία για το συγκεκριμένο project. Μερικοί επιστήμονες ανησυχούν ότι οι τουρμπίνες είναι τοποθετημένες πολύ κοντά η μία στην άλλη και αυτό μπορεί να προκαλέσει επικίνδυνο ρεύμα αέρα, μεταξύ των. Επίσης, ελέχθη ότι το ιδανικό ύψος για τις τουρμπίνες είναι πάνω από τα 15 μέτρα, έτσι ώστε να υπάρχει μια αξιοπρεπής παραγωγή ενέργειας.

Πάντως, αυτή η κίνηση περιβαλλοντικής συνείδησης εκ μέρους του Quinnipiac είναι μια πραγματικά αξιοπρόσεχτη και αξιόλογη προσπάθεια και αποτελεί μόνο κομμάτι της γενικότερης προσπάθειας για εφαρμογές πράσινης τεχνολογίας. Και σύμφωνα με τους φοιτητές: «Μας αρέσει πολύ να καθόμαστε και να παρακολουθούμε την κίνηση των τουρμπίνων. Είναι κάτι σαν στέκι εδώ. Ένα μέρος για να δούμε και να μας δουν!».