«Νομοθέτες, δικαστές και εκτελεστές»

 

Όπως έχει πολλάκις αναλυθεί και ίσως δικαιολογηθεί –έστω και σε θεωρητικό επίπεδο- τα φαινόμενα βίας ενάντια σε πολιτικά πρόσωπα, και όχι μόνο, πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα τελευταία. Τόσο επικίνδυνα, που κάποιοι φοβούνται ότι σε δεδομένη στιγμή, που το μαχαίρι θα έχει όντως φτάσει στο κόκκαλο –άλλωστε ο Έλληνας δε θέλει και πολύ-, θα πραγματοποιηθεί εισβολή στην Βουλή με ίσως δραματικά αποτελέσματα και συνέπειες. Και δε θα είναι ούτε οργανωμένη αυτή η εισβολή, ούτε θα γίνει από κουκουλοφόρους.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος, που έπεσε προσφάτως θύμα επίθεσης, δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στους αντιπαθείς πολιτικούς. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς. Παρόλα αυτά και επειδή ακριβώς ανήκει στο καζάνι των πολιτικών, έγινε αποδέκτης της οργής ενός νεαρού. Μετά τον Χατζηδάκη, τον Πάγκαλο, τον Βουλγαράκη κ.ο.κ. οι πιθανότητες υπαγορεύουν ότι το γαϊτανάκι της «αγανακτισμένης βίας» θα συνεχιστεί με ζήλο. Και η αλήθεια είναι ότι στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα τον τελευταίο χρόνο, η προοπτική ανάληψης μέτρων που θα αποτρέψουν αυτή τη στάση των πολιτών, απέναντι σε εκείνους που τους κυβερνούν, δεν φαντάζει εφικτή.

Ο Παπανδρέου προτρέπει μεν τους υπουργούς του να ξαναγίνουν μέρος αυτής της κοινωνίας, προσεγγίζοντας τους πολίτες, αλλά οι τελευταίοι δείχνουν τελευταία όλο και πιο έντονα ότι πλέον δεν επιθυμούν αυτή την προσέγγιση. Το σύνολο των πολιτικών αποτελεί κόκκινο πανί για την κοινωνία και όσο κανείς δεν τιμωρείται, τα πράγματα είναι σίγουρο ότι θα χειροτερεύουν. Το ερώτημα είναι αν είναι νομικώς ηθικό να γίνονται οι πολίτες νομοθέτες, δικαστές και εκτελεστές;

Η κατάσταση είναι ίσως περισσότερο πολύπλοκη από ότι παρουσιάζεται. Το θέμα δεν είναι ποιος θα φάει ένα γιαούρτι ή ένα αυγό στο κεφάλι. Το θέμα είναι μέχρι που θα μπορούσε να φτάσει αυτή η συμπεριφορά και το κακό είναι ότι η φαντασία κάνει άσχημα σενάρια. Αν υποθέσουμε ότι αρχίσουν απολύσεις στο Δημόσιο, ότι οι μισθοί κοπούν στο ήμισυ, ότι το ΦΠΑ φτάσει στο 30% και η ανεργία στο 35-40%, ότι θα υποθηκεύσουμε την Ακρόπολη, ότι θα πουληθούν 20 νησιά και τα πλειοψηφικά μετοχικά πακέτα των κρατικών επιχειρήσεων, ότι όποιος καθυστερεί τις οφειλές του στο Δημόσιο ανεξαρτήτου ποσού θα μπαίνει φυλακή, ότι συνεχίσουν οι «απαλλαγές» στους πλούσιους, ότι συνεχίζει ακάθεκτο το πελατειακό κράτος, ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα επιβαρυνθούν ακόμα περισσότερο, ότι θα κλείσουν ακόμα περισσότερα μαγαζιά και ότι μια φραντζόλα ψωμί θα πάει 5 ευρώ… πολύ φοβάμαι ότι τότε οι συνέπειες θα είναι ολέθριες όχι μόνο για τα μέλη της κυβέρνησης και τους 300, αλλά και για όλους όσους έχουν στοχοποιηθεί ως υπαίτιοι για την οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατηφόρα της Ελλάδας. Νυν και πρώην.

Και το ζήτημα δεν είναι αν όλο αυτό είναι ηθικώς νόμιμο ή νομικώς ηθικό, αλλά αν υπάρχει τρόπος να αποφευχθεί, γιατί δε νομίζω να υπάρχει νοήμων άνθρωπος, που να επαινεί κατ’ ουσίαν τέτοιου είδους πράξεις. Γιατί άλλο είναι να λέμε «καλά του ‘κανε του κλέφτη» και άλλο να στηρίζουμε πραγματικά αυτή την κίνηση βίας, ευχόμενοι να ήμασταν εμείς στη θέση του δράστη και ευχόμενοι τα χειρότερα για την σωματική κατάσταση του θύματος. Είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει χώρα στην οποία να μην έχουν αισθανθεί οι πολίτες έτσι, έστω και σε μεμονωμένες στιγμές. Το θέμα είναι πως ακριβώς το εκδηλώνεις και τι κάνεις εσύ με τη σειρά σου για να βελτιώσεις μια κατάσταση στην οποία ουσιαστικά έχεις συμβάλλει κι εσύ. Με άλλον τρόπο, βέβαια…

Η ζωή του χθες, του αύριο, του ποτέ…

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News 18/04/2011

 

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να παίρνουμε μαθήματα από το παρελθόν, για να μην επαναλάβουμε τα λάθη μας. Κάποιοι λένε ότι πρέπει να κάνουμε αναδρομές –όχι φαντασιακές, ούτε υπνωτισμού- σε αυτά που έχουμε κάνει και περάσει, γιατί αυτό θα μας βοηθήσει για ένα καλύτερο αύριο. Κάποιοι λένε ότι κοιτώντας αναλογιζόμενοι το χθες, θα οργανώσουμε καλύτερα το σήμερα, αλλά και το μέλλον. Ρομαντική παρελθοντολογία, φιλοσοφία τσέπης ή valuable lessons to live by;

Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν θέλω να κοιτάξω το χθες. Δεν θέλω να κοιτάξω το παρελθόν. Δεν θέλω να αναλώνομαι σε αναδρομές, που ουσιαστικά δεν έχουν κανένα νόημα. Ο καθένας γνωρίζει πολύ καλά τη ζωή του, τα λάθη, τις αδυναμίες, τα πλεονεκτήματα και τα επιτεύγματά του. Τι έχει ζήσει. Τι έχει ακούσει. Τι έχει μάθει. Δεν θέλω να κοιτάξω πίσω, γιατί πιο πίσω τα πράγματα ήταν καλύτερα. Πολύ καλύτερα. Και φοβάμαι –ειλικρινά και βαθιά- ότι αυτές οι πιο όμορφες εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Και ότι το μέλλον –όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και όλου του κόσμου- προβλέπεται τόσο σκοτεινό, δύσκολο και ασαφές, που αν κάνεις μια προσπάθεια να το συγκρίνεις με το παρελθόν, ενδεχομένως να καταλήξεις με βαριάς μορφής κατάθλιψη.

Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι θα ήθελε να ζήσει την Αθήνα του ’50 ή του ’60. Οι ιστορίες της γιαγιάς μου –που ήταν και θα είναι πάντα κοντά μου- ακούγονταν τόσο τρυφερές, όμορφες, δύσκολες, αλλά ταυτόχρονα πιο απλές και πιο ανθρώπινες. Γενικά τα πράγματα ήταν μεν πιο δύσκολα οικονομικά –βέβαια πιο δύσκολα από τώρα δεν μπορεί να ήταν-, αλλά ήταν όμως ακριβώς αυτό… uncomplicated. Μπορεί οι στόχοι να μην ήταν οι μεγάλες καριέρες, τα άπειρα χρήματα, τα γωνιακά γραφεία με θέα, οι επαύλεις, οι πισίνες και οι διακοπές στη Μύκονο, την Κυανή Ακτή και το Ντουμπάι, αλλά σίγουρα ήταν πιο ουσιαστικοί, πιο προσγειωμένοι και πιο επιτεύξιμοι. Να βρεις μια δουλειά, έναν άνθρωπο και να προσπαθείς όσο το δυνατόν καλύτερα να δώσεις αρχές και αξίες στα παιδιά σου. Η Αθήνα φάνταζε τόσο όμορφη, στις παλιές ταινίες με τον Φωτόπουλο, τον Αυλωνίτη, τον Χορν, την Αρώνη και την Βασιλειάδου –όχι δεν υπάρχει καμία συγγένεια, δυστυχώς! Πανέμορφα νεοκλασικά σπίτια, τεράστιοι δρόμοι –αν και χωματόδρομοι κυρίως-, δέντρα, εξοχή, μπακάλικα με κάτι γραφικούς μαγαζάτορες και μικρά περίπτερα στις άκρες των δρόμων. Ναι, ξέρω. Η ζωή δεν ήταν και δεν είναι ταινία.

Μια βόλτα στις γοητευτικές συνοικίες του ιστορικού κέντρου της Αθήνας –το Θησείο, το Μοναστηράκι, την Πλάκα, του Ψυρρή, την Ακρόπολη- αφήνει μια γλυκόπικρη, νοσταλγική για κάποιους, αίσθηση. Κάποια υπέροχα νεοκλασικά –μερικά ανακαινισμένα, μερικά εγκαταλελειμμένα-, κήποι με φοίνικες και όμορφα φυτά, πλακόστρωτα, γραφικά μαγαζάκια με εκείνες τις πινακίδες με την παλιομοδίτικη γραμματοσειρά και τις περικοκλάδες κάτω από το –ρ- και το –η-, ζαχαροπλαστεία με ψάθινες καρέκλες, καφενεδάκια, που μετά βίας χωρούσαν 10 άτομα, με μαντεμένια τραπέζια και μαρμάρινη επιφάνεια. Α ναι… και κάτι υπέροχα, ανεπανάληπτα αρχαία μνημεία, που μας κοιτούν τόσους αιώνες… αλλά πλέον λίγο ειρωνικά.

Πως θα θελα να είχα ζήσει σε εκείνη την Αθήνα. Κι ας μην είχα φούρνο μικροκυμάτων. Κι ας μην είχα αμάξι 155 αλόγων. Κι ας μην είχα ρούχα DKNY και Dolce & Gabbana. Κι ας μην είχα iPhone ή iPad ή ότι άλλο εφεύρουν στο μέλλον, έτσι ώστε να καλωδιωθούμε ακόμα περισσότερο. Θα τριγυρνούσα όμως με περισσότερη ασφάλεια στους δρόμους… έστω και τους χωματόδρομους. Θα κοιτούσα μιαν άλλη πόλη, πιο όμορφη και καλαίσθητη. Θα έβλεπα περισσότερα χαμόγελα στους δρόμους. Πιο πολύ κέφι, χαρά και ίσως δημιουργικότητα; Αντί όμως γι΄ αυτά βλέπω: τον Πάγκαλο στην τηλεόραση να βρίζει τους Έλληνες, τον Παπανδρέου να κεκεδίζει για το Μνημόνιο, κάτι ψευτό-celebrities να πιστεύουν ότι βρίσκονται στο Hollywood, απαίσιες, ακαλαίσθητες, κατάμαυρες πολυκατοικίες με χιλιάδες κεραίες τηλεόρασης στις ελεεινές ταράτσες τους, τσιμέντο, παντελή απουσία δέντρου, πρόσωπα κατάθλιψης, χαμηλωμένα και φοβισμένα, παιδιά 10 ετών με κινητά στ’ αυτί, κάτι Subaru Impreza να τρέχουν ιλιγγιωδώς στην Πατησίων –σαν να είναι Formula 1-, κόσμο να βρίζεται επειδή κάποιος πήρε τη θέση στάθμευσης του αλλουνού, Πακιστανούς να αρπάζουν αλυσίδες από τους λαιμούς ανυποψίαστων γυναικών, νταραβέρι ναρκωτικών στην Ομόνοια μέρα μεσημέρι, μαύρους να ουρλιάζουν σε στενά της Κυψέλης, έξω από μαγαζάκια με περούκες και κάτι 14χρονες μαύρες να κάνουν πιάτσα στην Σωκράτους. Αυτά βλέπω –εκτός των άλλων.

Κάποτε με έναν αξιοπρεπή μισθό μπορούσες να χτίσεις σπίτι, χωρίς κάποιος να σου ζητάει 200 ευρώ για να βάψει ένα δωμάτιο 1x3. Σήμερα για να χτίσεις σπίτι πρέπει να δουλεύεις περίπου 150 χρόνια και να κάνεις οικονομία για άλλα 203. Κάποτε έμπαινες στο πλοίο της γραμμής –και της υπομονής- για να πας στην Τήνο και πλήρωνες 2 δραχμές. Τώρα θέλεις περίπου 100 ευρώ –χωρίς υπερβολή. Κάποτε εμπιστευόσουν τον φίλο. Σήμερα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα σε μαχαιρώσει –και όχι απαραίτητα πισώπλατα, που είναι και εύκολο. Κάποτε οι γάμοι κρατούσαν. Έστω και με πολλές –πολλές- υποχωρήσεις. Σήμερα οι γάμοι καταρρέουν εν μια νυκτί. Τις περισσότερες, δε, φορές άνευ λόγου. «Ασυμφωνία χαρακτήρων»… μα, χρυσοί μου άνθρωποι, πριν παντρευτείς, δεν την είχες συνειδητοποιήσει; Έπρεπε να ξοδέψεις 20.000 ευρώ για μια γαμήλια τελετή και μια δεξίωση σε 200 από τους πιο κοντινούς σου άγνωστους για να το ανακαλύψεις; Κάποτε ο ένας βοηθούσε τον άλλον. Σήμερα όταν είσαι στα γόνατα, το πιο πιθανό είναι να σε σπρώξουν για να πέσεις κάτω, κοιτώντας το πεζοδρόμιο.

Δεν υποτιμώ την αξία της τεχνολογίας, της εξέλιξης και της ευκολίας που έφεραν τα πολυάριθμα επιτεύγματα σε πολλούς τομείς. Δεν υποτιμώ τα αεροπλανάκια με turbo κινητήρες, που μου επιτρέπουν να έρχομαι στην Αμερική, όποτε θέλω. Ούτε τα ταχύπλοα που θα με πάνε στη Σαντορίνη σε 4.5 ώρες. Ούτε τα ψυγεία, που γεννάνε παγάκια, ούτε τα πλυντήρια, που θα μου κάνουν τα ρούχα αστραφτερά χωρίς να κουνήσω το δαχτυλάκι μου. Ούτε βέβαια τα κινητά, ώστε να μπορέσω να καλέσω την αστυνομία, αν μου την πέσουν στον Λυκαβηττό. Και γνωρίζω πάρα πολύ καλά ότι η ανάπτυξη και η εξέλιξη έχουν πολλά θετικά, αλλά ταυτόχρονα και πολλά αρνητικά. Δεν είναι φιλοσοφίες όλα αυτά. Εγώ αναφέρομαι περισσότερο στον ανθρώπινο παράγοντα. Εκείνος υπέστη την μεγαλύτερη αλλοίωση. Μια αέναη «τρεχάλα» στο χρήμα, τη μεγάλη ζωή, τα ψώνια. Ένα αέναο άγχος, για το μεγαλύτερο σπίτι, το γρηγορότερο αμάξι, τη δουλειά που θα παίρνεις τα περισσότερα, αλλά δουλεύοντας 10 ώρες την ημέρα, χωρίς να ζεις ουσιαστικά. Οι μεγαλύτερες ανάγκες, γέννησαν μεγαλύτερες απαιτήσεις. Και οι μεγαλύτερες φιλοδοξίες, γέννησαν περισσότερα λαμόγια. Και η δυσκολότερη ζωή, γέννησε εγκληματικότητα. Και η εγκληματικότητα γέννησε φόβο. Και ο φόβος αποτελεί τροχοπέδη. Στην αισιοδοξία, στο όνειρο, στην εμπιστοσύνη, στη δημιουργικότητα.

Δεν θέλω, λοιπόν, να κοιτάξω το χθες. Δεν θέλω να σκέφτομαι πια τι ωραία που ήταν κάποτε. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι ουσιαστικά δεν είχα ανησυχίες. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι ο κόσμος ήταν καλύτερος. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι κάποτε οι άνθρωποι χαμογελούσαν. Δεν θέλω να συγκρίνω το χθες με το σήμερα. Ούτε το σήμερα θα μετατραπεί σε χθες, αν το αναλογιστώ ή το συγκρίνω. Ούτε ο τρόπος ζωής θα γυρίσει πίσω. Περισσότερο χρήσιμο είναι να μηδενίσεις το κοντέρ και να δεις τι μπορείς να κάνεις ΤΩΡΑ και όχι να φαντασιώνεσαι την γοητεία του παρελθόντος. Τι μπορείς να κάνεις τώρα, για να γίνουν τα πράγματα λίγο καλύτερα. Λίγο πιο ανθρώπινα, δεδομένων όμως των σημερινών παραμέτρων. Όχι των χτεσινών, που δεν πρόκειται να ξανάρθουν ποτέ –και αυτό είναι σίγουρο. Γιατί ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω.

Έχει προσπαθήσει κανείς να κρατήσει τους δείκτες ενός ρολογιού; Η πίεση που ασκεί αυτός ο μικρός μεταλλικός δείκτης των λεπτών στο δάκτυλο είναι αδιανόητη…

A scary world

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

Το 2011 ξεκίνησε και συνεχίζει ως μια δύσκολη χρονιά, για τις ζωές όλων μας. Η μετάλλαξη των συνθηκών ζωής, των αναγκών, αλλά ακόμα και του περιβάλλοντος έχει αρχίσει και παίρνει επικίνδυνες και ανεξέλεγκτες διαστάσεις, που μόνο φόβο δύνανται να προκαλέσουν σε εκείνους που έχουν το θάρρος να κοιτούν λίγο πιο μπροστά από το σήμερα.

300.000 άνθρωποι συμμετείχαν στη μεγαλύτερη -των τελευταίων δεκαετιών- διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στη βρετανική πρωτεύουσα, διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές στις οποίες έχει προχωρήσει η κυβέρνηση με στόχο τη βελτίωση της οικονομίας της χώρας. Η διαδήλωση αυτή ήταν ιδιαιτέρως ταραχώδης, αφού περίπου 200 άτομα συνελήφθησαν, ενώ προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές σε μαγαζιά και τράπεζες. Πριν μερικούς μήνες όλοι θυμόμαστε την εξίσου εντυπωσιακή διαδήλωση λονδρέζων, και όχι μόνο, φοιτητών που κατέλαβαν το κτίριο του συντηρητικού κόμματος, διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές στην παιδεία, αλλά και την δραματική αύξηση στα δίδακτρα των πανεπιστημίων. Ενώ, ως εικόνα, δε θα ξεχάσουμε τη ρήψη γιαουρτιών στο βασιλικό αυτοκίνητο των Καρόλου και Καμίλας, γύρω στα Χριστούγεννα (το γιαούρτι είναι εντέλει πολύ δημοφιλές και εκτός ελληνικών συνόρων).

Μερικές φορές όταν πραγματοποιούνται στην Αθήνα διαδηλώσεις, καταστροφές και άγριες συμπλοκές με τα ΜΑΤ, είναι σίγουρο ότι κάποιοι από εμάς πιστεύουμε πως μόνο εδώ συμβαίνουν αυτά. Η αλήθεια όμως είναι ότι ειδικά αυτή την περίοδο δεν συμβαίνουν όλα αυτά μόνο εδώ. Συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο. Και μάλιστα σε ορισμένες χώρες –βλέπε Μέση Ανατολή- τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Γενικά μιλώντας λοιπόν το 2011 εξελίσσεται σε μια δύσκολη χρονιά σε πολλές γωνίες του πλανήτη.

Η Ελλάδα βρίσκεται στα χειρότερά της, ενώ κάποιοι λένε ότι αυτά που περνάμε τώρα είναι παιδική χαρά μπροστά σε εκείνα που έχουμε να δούμε τα επόμενα χρόνια. Έχουμε κάνει όμως επανειλημμένες αναφορές και αναλύσεις για την κοινωνία, την οικονομία και την πολιτική και έχουμε εμπεδώσει την κατάσταση που επικρατεί, τόσο στα εσωτερικά της Ελλάδας, όσο και στις σχέσεις της με άλλες –γειτονικές και μη- χώρες. Τουτέστιν δεν χρειάζεται να τα επαναλάβουμε.

Η Ευρώπη βρίσκεται σε μια εξίσου περίεργη περίοδο. Τα οικονομικά των χωρών της ευρωζώνης δεν είναι ιδιαιτέρως ανθηρά, κάτι που έχει κάνει τις κυβερνήσεις σχεδόν όλων των χωρών να προχωρήσουν σε περικοπές σε όλους τους τομείς, ενώ σε πολλές χώρες, βλέπε Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία κ.λπ. γίνονται διαρκώς διαδηλώσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στα μέτρα λιτότητας που αναγκάζονται να πάρουν οι τοπικές κυβερνήσεις.

Στην Αμερική τα πράγματα έχουν αρχίσει να φαίνονται λίγο καλύτερα, όσον αφορά τον τομέα της απασχόλησης. Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα (Μάρτιος 2011) για λογαριασμό του Υπουργείου Εργασίας, δημιουργήθηκαν 216.000 νέες θέσεις εργασίας και αυτό οδήγησε στη μείωση της ανεργίας στο 8,8%. Με την παγκόσμια οικονομία σε αναταραχή και τις τιμές βενζίνης και τροφίμων να ανεβαίνουν επικίνδυνα, οι οικονομολόγοι ανέμεναν καρτερικά τον αντίκτυπο στον τομέα της απασχόλησης. Όμως από ότι φαίνεται τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα. Βέβαια ο αριθμός εκείνων που είναι μακροχρόνια άνεργοι (δηλαδή χωρίς εργασία για πάνω από 27 εβδομάδες) είναι ακόμα αρκετά υψηλός, αφού ξεπερνά τα 6 εκατομμύρια. Όμως η αλήθεια είναι ότι υπάρχει αμυδρή βελτίωση.

Η Μέση Ανατολή από την άλλη είναι καζάνι που βράζει. Από το Λίβανο, στην Αίγυπτο και από το Ομάν και το Μπαχρέιν μέχρι την Τυνησία και τώρα τη Λιβύη έχουν χαθεί αμέτρητες ζωές στο όνομα της δημοκρατίας και της καλύτερης ποιότητας ζωής. Αυτός ο βασανισμένος κατά τα άλλα κόσμος εξεγέρθηκε ενάντια στις μακροχρόνιες απολυταρχίες και διεκδικεί πλέον έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Ηγέτες που να μπορούν να εκλέξουν, μισθούς με τους οποίους μπορούν να ζήσουν, ελευθερία και καλύτερο βιοτικό επίπεδο.

Πολλές φορές παρακολουθούμε ειδήσεις και βλέπουμε τα δρώμενα σε αυτές τις μακρινές χώρες και νομίζουμε ότι τα πράγματα διαφέρουν σε σχέση με εμάς. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν διαφέρουν καθόλου. Φαντάζουν διαφορετικά, αλλά είναι ίδια. Κι εκείνοι ενάντια στη διαφθορά πολεμούν. Ενάντια σε ηγέτες που τους εκμεταλλεύτηκαν και συνεχίζουν να το κάνουν. Κι εκείνοι διεκδικούν μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά τους. Παιδιά που στις περισσότερες χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής έχουν μεγαλώσει με όπλα στα χέρια. Γεννήθηκαν σε σκηνές. Ζουν στη λάσπη. Έχω πολλές φορές σκεφτεί γιατί υπάρχει τέτοια εξαθλίωση στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή και, πέραν των περιβαλλοντικών παραγόντων που σίγουρα επηρεάζουν την οικονομία και κατά συνέπεια τις τοπικές κοινωνίες, έχω λάβει την εξής απάντηση από πολιτικούς αναλυτές και καθηγητές οικονομικών: «Γιατί έτσι έχουν αποφασίσει κάποιες χώρες της Δύσης». Σχεδόν ανατριχιαστική είναι αυτή η απάντηση και η αλήθεια ή το ψέμα που βρίσκεται πίσω της.

Συνεχίζοντας την μικρή μας βόλτα, περνάμε στα γεγονότα που έλαβαν χώρα πρόσφατα στην Ιαπωνία. Ένας αδιανόητα ισχυρός σεισμός, που όχι μόνο προκάλεσε το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, τον τραυματισμό άλλων τόσων, την καταστροφή σπιτιών, του οδικού δικτύου, ηλεκτροδότησης κ.λπ., αλλά και ένα δραματικό ατύχημα στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα. Αυτό ίσως ήταν το χειρότερο από όλα. Τα θύματα και οι ζημιές είναι σίγουρα κάτι θλιβερό. Η ραδιενέργεια όμως και οι επιπτώσεις της στην υγεία όχι μόνο της τοπικής κοινωνίας, αλλά και της παγκόσμιας κοινότητας, είναι a category of its own. Μια αλλαγή στην πνοή του ανέμου και η ραδιενέργεια πετάει στο Βανκούβερ… και κατόπιν στις μεσοδυτικές πολιτείες… και κατόπιν στην Ευρώπη.

Η ραδιενέργεια και πιο συγκεκριμένα το ιώδιο-131 καλύπτει την βλάστηση και επομένως «ταΐζει» τα ζώα που βόσκουν και το μεταφέρουν κατόπιν στο γάλα τους. Επίσης, επικάθεται σε νωπά τρόφιμα, τα οποία «ανεξέλεγκτα» δύνανται να κυκλοφορήσουν σε οποιαδήποτε μεριά του πλανήτη και να καταναλωθούν από ανύποπτους πολίτες. Η ραδιενέργεια προκαλεί αλλοιώσεις στο DNA, γενετικές ανωμαλίες, ενώ επικάθεται άμεσα στον θυρεοειδή αδένα, μεταλλάσσοντας τα κύτταρα και προκαλώντας καρκίνο. Τέλος, το στρόντιο όπως και το πλουτώνιο –ραδιενεργά υλικά- εισέρχονται «αθόρυβα» στον ανθρώπινο οργανισμό και επικάθονται στα οστά, τα οστικά κύτταρα και τους πνεύμονες, προκαλώντας ζημιά στους ζωντανούς ιστούς. Πόσες τερατογεννέσεις δεν έχουμε δει στην Ιαπωνία, μετά το Ναγκασάκι; Το χειρότερο από όλα τα παραπάνω είναι ότι η ραδιενέργεια δεν είναι ένα τσουνάμι που θα φέρει θάνατο και θα σαρώσει τα πάντα… για μια μέρα. Η ραδιενέργεια ταξιδεύει και ζει, δρώντας στον ανθρώπινο οργανισμό, για πολλά, πολλά χρόνια.

Σκεφθείτε ότι ήμαστε ακόμα στον Απρίλιο. Λένε ότι σε μερικά χρόνια οι τιμές των τροφίμων θα έχουν φτάσει σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη, που μόνο οι εξαιρετικά πλούσιοι θα έχουν τη δυνατότητα πλέον να ζουν. Λένε ότι η τιμή του πετρελαίου θα ανέβει τόσο πολύ, που κάποιες χώρες θα αδυνατούν να καλύψουν τις ανάγκες τους σε βασικούς τομείς. Μιλάμε για μεταφορές, ηλεκτροδότηση κ.ο.κ. Λένε πως με την υπερθέρμανση του πλανήτη σε λίγο θα πληρώνουμε για να αναπνέουμε έστω και ψήγμα οξυγόνου. Κάποια σίγουρα φαντάζουν μακρινά. Μήπως όμως δεν είναι;

Η τιμή του πετρελαίου έχει ήδη ανέβει επικίνδυνα. Παλιά με ένα 20άρικο γέμιζες περίπου τα ¾ του ρεζερβουάρ. Τώρα μετά βίας φτάνει στο ¼. Και αυτό ισχύει σε όλες τις χώρες. Η άνοδος των τροφίμων είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους εξεγέρθηκαν οι λαοί στις χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Και αυτό –όπως έχουμε ξαναπεί- δεν είναι κάτι που τα ΜΜΕ ήθελαν να κυκλοφορήσει ευρέως. Οι κλιματικές αλλαγές και συνεπώς η άνοδος των τιμών των τροφίμων έχει κουκουλωθεί τεχνηέντως. Η «πράσινη» δράση δεν έχει κριθεί ακόμα ως επιτακτική ανάγκη και έτσι καταναλώνονται ανεξέλεγκτα τεράστια μεγέθη ενέργειας και φυσικών πηγών, που όσο περνά ο καιρός μειώνονται επικίνδυνα. Οι εκπομπές διοξειδίου σε συνδυασμό με το πρόσφατο πυρηνικό ατύχημα αποτελούν θανατηφόρο συνδυασμό για την υγεία όλου του πλανήτη, αφού όπως είπαμε μια αλλαγή της πνοής του ανέμου αρκεί για να σκορπίσει παντού ο κίνδυνος, σε ανθρώπους, ζώα και φυτά.

Και όλα αυτά μας κάνουν να σκεφτόμαστε. Έτσι ήταν ο κόσμος που φανταστήκαμε μικροί; Έτσι είναι ο κόσμος που θέλουμε για τα παιδιά μας; Έτσι είναι ο κόσμος που θέλουμε να ζούμε; Άραγε όλα αυτά τα προκαλέσαμε εμείς; Με την απληστία μας; Αγνοώντας εκουσίως τους κινδύνους; Στοχεύοντας πάντα και μόνο στο χρήμα; Ή μήπως όλα αυτά ήταν η προδιαγεγραμμένη πορεία της Ανάπτυξης, που κανείς όμως δεν είχε την διαστροφική οπτική για να προβλέψει;