Εντέλει είμαι σίγουρη ότι το είδος Παπανδρέου –του Ανδρέα, γιατί του Γιώργου το καλούπι έσπασε- είτε κλωνοποιείται -με μεγάλες δυνατότητες εξέλιξης- είτε ανακυκλώνεται, καταστρέφοντας όμως το «περιβάλλον». Ο Αλέξης Τσίπρας, λόγω ηλικίας και εμφάνισης, ξεκίνησε με αέρα την πολιτική του καριέρα ως υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων το 2006, εξελέγη το 2008 βουλευτής με τον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς και κατόπιν έγινε Πρόεδρος του κόμματος. Με σπουδές στο ΕΜΠ και μεταπτυχιακά σε Πολεοδομία και Χωροταξία, αλλά και με το νεαρόν της ηλικίας του, γοήτευσε τους/τις ψηφοφόρους –ίσως και περισσότερο από ότι περίμενε. Στις δημοτικές εκλογές έλαβε ποσοστό 11% πίσω από τους Νικήτα Κακλαμάνη και Κώστα Σκανδαλίδη –παλιές καραβάνες-, ενώ εντυπωσιακή ήταν η νίκη του στις εσωκομματικές εκλογές, κατά τις οποίες έλαβε 840 ψήφους έναντι των 342 του εξαιρετικά σοβαρού και low profile Φώτη Κουβέλη. Κάπου εκεί χάθηκε η μπάλα. Και εκεί που χάθηκε η μπάλα άρχισε να ξεφυτρώνει και πάλι το τέρας του λαϊκισμού. Εκείνο που βλέπαμε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια από το 1981 –όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές με το μεγαλειώδες 48%- μέχρι και το 1996 από τον -μοναδικό στα χρονικά της πολιτικής μας- Ανδρέα Παπανδρέου.
Αριστερά από Αριστερά εντέλει έχει τεράστια διαφορά. Η Παπαρήγα είναι πάντα σταθερή στις απόψεις της, τα τελευταία 96 χρόνια. Όχι, δεν υπονοώ ότι η κυρία Παπαρήγα είναι 120 ετών. Υπονοώ απλά ότι οι απόψεις και οι πεποιθήσεις της αποτελούν δεινοσαυρικά απομεινάρια της Ρωσικής Επανάστασης. Ουδεμία αμφιβολία ότι εκείνη την εποχή η Ρωσική Επανάσταση αποτέλεσε ορόσημο κεφαλαιώδους σημασίας. Όμως, για όσους δεν έχουν καταλάβει, από τότε έχουν περάσει περίπου 100 χρόνια κι ο κόσμος έχει αλλάξει. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Οι καταστάσεις και οι συνθήκες ζωής έχουν αλλάξει. Οι κοινωνικές αντιθέσεις, η κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου, η κατάργηση της αριστοκρατίας, ο καπιταλισμός, το κεφάλαιο και η ειδεχθής λέξη «μάζα» είναι φράσεις και λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον και δικαίως την εποχή εκείνη… αλλά πλέον ηχούν μόνο από τα στόματα εκείνων που έχουν κολλήσει εκεί. Και όπως γίνεται αντιληπτό –παρότι η Ιστορία κάνει κύκλους- δε ζούμε στο 1917. Χωρίς κεφάλαιο δε ζει κανείς. Ο πλούτος από-και-κλείεται να μοιραστεί ίσα σε όλους –γιατί πολύ απλά δεν τον αξίζουν όλοι το ίδιο. Η εργασιακή εκμετάλλευση δεν είναι καινούριο φρούτο. Ούτε μπορούν όλοι να κάθονται με τα πόδια στα γραφεία και να πληρώνονται, instead of working μέχρι τις 8 το βράδυ ας πούμε. Και ας σταματήσουμε πλέον με την κομμουνιστική καραμέλα της λέξης «μάζα». Δεν υπάρχουν μάζες. Κοινωνικές ομάδες υπάρχουν, δίχως αμφιβολία. Όχι μάζες όμως. Ακόμα και κομμουνίστρια να ήμουν, δε θα μου άρεσε καθόλου να με αποκαλούν μάζα. Είναι πολύ degrading. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει, μάλλον δεν έχει το μυαλό να το καταλάβει. Εκτός και αν είναι από εκείνους… ξέρετε… τους επαναστάτες του καναπέ…
Μετά έχεις τον Φώτη Κουβέλη. Τον παραδέχομαι αυτόν τον άνθρωπο. Ίσως είναι τα μετρημένα του λόγια. Ίσως είναι η ήρεμη φυσιογνωμία του. Ίσως είναι ο τρόπος με τον οποίο μιλά, χωρίς εξάρσεις, χωρίς τραμπουκισμούς, χωρίς φωνασκίες. Όμορφα. Απλά. Ποτέ άλλωστε δεν κατάλαβα γιατί και καλά ένας ηγέτης πρέπει να είναι ή να δείχνει υπερβολικός ή να γαβγίζει. Εκεί φαίνεται η πυγμή του; Δε νομίζω. Το παράδοξο είναι ότι παρότι ανήκει στον αριστερό χώρο, σχεδόν πάντα συμφωνώ με τις απόψεις του. Ειδικά από τότε που συμμετέχει στον πρόσφατο κυβερνητικό συνασπισμό. Θεωρώ, δε, -αν και δεν είναι της παρούσης- ότι ως σύνολο –ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ- έχουν κάνει αρκετά καλή δουλειά, για ούτε ενός έτους κυβέρνηση. Και παρά τις –βλακώδεις- παροτρύνσεις και κατηγορίες του κυρίου Τσίπρα ότι ο Σαμαράς δε βγαίνει στις κάμερες κάθε λίγο και λιγάκι, η αλήθεια είναι ότι το προτιμώ. Θυμάμαι σα να ‘ναι τώρα τον Σημίτη που ήταν στις οθόνες μας καθημερινά, λέγοντας «ό,τι του φανεί» και μετά θυμάμαι τις φούσκες και τα σκάνδαλα που έσκαγαν ένα-ένα μεγαλοπρεπώς. Άσε Αλέξη. Καλύτερα λιγότερα λόγια. Όσα πιο πολλά λες, τόσο πιο πολύ εκτίθεσαι εντέλει.
«Λαϊκισμός» (populism). Η αντιπροσώπευση των επιθυμιών και των αναγκών του απλού λαού. Δεν πρόκειται για εξ ορισμού κακή ή λάθος ή παραπλανητική έννοια. Ασχέτως αν διαστρεβλώθηκε ή χρησιμοποιήθηκε με διεστραμμένο τρόπο από τους μάστερ του είδους – βλέπε Χίτλερ. Κατά περίεργο τρόπο, κάποιοι hardcore λαϊκιστές ανά τον κόσμο είχαν κακό και ανορθόδοξο τέλος. Όχι μόνο ο προαναφερθείς, αλλά και ηγέτες όπως ο Mohammad Mosaddeq, που πάλεψε για την εθνικοποίηση των πετρελαϊκών συμφερόντων του Ιράν που ήταν υπό βρετανικό έλεγχο και τελικά ανετράπη από πραξικόπημα που σχεδιάστηκε από τη CIA (τι έκπληξη), ο Huey Long –The Kingfish- στην Αμερική, ως δεδηλωμένος αριστερός λαϊκιστής, που εντέλει δολοφονήθηκε το 1935, αλλά και ο διάσημος Βενεζουελανός Simón Bolívar, που από λαϊκιστής δημοκράτης μετετράπη σε δικτάτορα και που το 1828 βίωσε την αποτυχημένη απόπειρα κατά της ζωής του.
Εμείς εδώ στην Ελλάδα όμως έχουμε άλλα κόλπα. Είχαμε το φαινόμενο Παπανδρέου με το ζιβάγκο, το «Τσοβόλα δώστα όλα» (ακόμα κι αυτά που δεν έχεις) και πολλά ακόμα. Και μετά ήρθε το φαινόμενο Τσίπρας. Εξαίσιο δείγμα δημαγωγίας! Και με εξαιρετικά Αγγλικά… άσχετο, αλλά δεν κρατήθηκα να μην το αναφέρω. Σε λίγο θα βγει κι αυτός με κάνα διδακτορικό εξ αποστάσεως… Όπως διάβασα στο antinews.gr σε ένα πετυχημένο άρθρο «ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει μία τετράπαχη, φαφούτα γριά, με πεινασμένες τσέπες, μεταμφιεσμένη σε αποστεωμένο, αναρχοαριστερό μπαχαλάκικο ξωτικό»! Touché! Το ιστορικό ρεκόρ, η «ειρηνική επανάσταση» και οι δήθεν δημοσκοπήσεις (που ανάθεμα κι αν ξέραμε σε ποιους και που διενεργούνται) δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά μία φούσκα –που ήδη πιστεύω πως έχει αρχίσει να ξεφουσκώνει. Η αλήθεια είναι ότι ο μόνος λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε τα γνωστά ποσοστά του στις τελευταίες εκλογές ήταν απλά οι συνθήκες. Ήταν απλά η οργή του κόσμου, που όταν άκουγε Μνημόνιο έβγαζε φλύκταινες. Ο Τσίπρας αφουγκράστηκε οπορτουνιστικά τον κόσμο (και όχι τις μάζες) που έβλεπε τα εισοδήματά του να μειώνονται, την Τρόικα να κάνει κουμάντο και τα σχέδια για «εθνικό ξεπούλημα». Ο άλλος αρχηγός που χρησιμοποίησε την ίδια γλώσσα ήταν ο Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής. Και είδαμε όλοι τον εξίσου θετικό αντίκτυπο της γλώσσας αυτής στις τελευταίες εκλογές. Έτσι είναι. Ο «έξυπνος» ηγέτης ξέρει να εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις…
Κύριε Τσίπρα, κρίμα είστε και νέος άνθρωπος. Μόλις 38. Είναι κρίμα να παίζετε έτσι με τον κόσμο. Με παντελή έλλειψη ευθύνης. Μία είμαστε έτοιμοι να γίνουμε κυβέρνηση. Μία δεν είμαστε. Στέλνουμε τραμπούκους σε πολιτικά γραφεία, επειδή κάποιος ηλίθιος είπε κάτι (βλέπε Μέργος). Στέλνουμε τραμπούκους στα μεταλλεία, καταστρέφοντας ξένη περιουσία και μπλοκάροντας ένα τεράστιας σημασίας έργο για την Ελλάδα –ίσως γιατί εξυπηρετούμε ξένα συμφέροντα... Στέλνουμε τους γνωστούς και μη εξαιρετέους στις πορείες, για να δείξουμε την αντίσταση στο κράτος και να κάψουμε άμα λάχει και κάνα καπιταλιστικό μαγαζί στη Σταδίου, την Πανεπιστημίου και τη Σκουφά. Και πράσινα άλογα. Ρε, δεν κάθεται να δουλέψει κανείς λέω εγώ; Γιατί είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ σίγουρη ότι αυτοί που εντέλει βγαίνουν στις πορείες τώρα πια είναι εκείνοι που τους χάλασαν το καθισιό. Είναι εκείνοι που δούλευαν ένα 6ωράκι και μετά τριγύριζαν στα μαγαζιά παίρνοντας μισθούς 3.000 ευρώ. Είναι οι συνδικαλιστές που κατέστρεφαν εταιρείες –βλέπε Ολυμπιακή- που ανάθεμα κι αν έχουν δουλέψει μία ώρα στη ζωή τους. Αυτοί συμμετέχουν πλέον στις πορείες. Ή τουλάχιστον ως επί το πλείστον. Ούτε εμένα μ’ αρέσουν τα χαράτσια. Ούτε εμένα μ’ αρέσει που το κράτος τα παίρνει από μένα, αντί να τα πάρει από αυτούς που έκλεψαν. Ακόμα και που τους βρήκαν –βλέπε Τσοχατζόπουλος- δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα για να το εκμεταλλευτούν. Και επειδή είπα Τσοχατζόπουλος, το νεοκλασικό του στην Δεινοκράτους κρατεί μια χαρά. Φωταψίες, κανονική κατοίκηση κ.ο.κ. Τέλεια!
Δε λέω ότι οι υπόλοιποι είναι αθώοι. Κάθε άλλο. Οι καραμέλες του τύπου «ανασύσταση του κράτους», «αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των εταίρων», «φρένο στη σπατάλη του δημοσίου», «δημόσιο, ο μεγάλος ασθενής της χώρας» και όλα αυτά τα πανέμορφα είναι λαϊκίστικες φρασούλες που τις ακούμε χρόνια τώρα. Αλλά αποτέλεσμα δεν έχουμε δει. Αλλά αυτή η φιδίσια, γεμάτη χάρη πορεία του κυρίου Τσίπρα, που δεξιοτεχνικά σέρνεται στο πολιτικό landscape είναι άξια θαυμασμού…
