Shocking China

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/

Θα αφήσω λίγο στην άκρη τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, με το πολυνομοσχέδιο, τα σκουπίδια που σχηματίζουν εδώ και μέρες βουνά στους δρόμους –και εμείς εξακολουθούμε να πληρώνουμε δημοτικά τέλη-, την εβδομάδα γενικής παράλυσης της χώρας από τις απεργίες στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, τα video των Γάλλων για το πειραματόζωο «Έλληνα Κώστα», που δουλεύει αγόγγυστα και που «σε λίγο θα είναι διαθέσιμος και στη Γαλλία» και τη γενική μας εικόνα στον κόσμο, και θα ασχοληθώ με ένα πραγματικά ανατριχιαστικό βίντεο που έκανε το γύρο του διαδικτύου, αλλά και της τηλεόρασης, και που αποτελεί ένα μικρό κεράσι σε μια τεράστια τούρτα. Αναφέρομαι στο βίντεο που τραβήχτηκε από κάμερες ασφαλείας σε κάποια επαρχία της Κίνας και μας δείχνει τη δολοφονία ενός παιδιού από 2 φορτηγά αυτοκίνητα, αλλά και την «παραδειγματική» αδιαφορία δεκάδων πολιτών, που πέρασαν και δεν έριξαν ούτε ματιά στο 2 ετών παιδάκι που κειτόταν αιμόφυρτο στο δρόμο.

…Ένα κοριτσάκι 2 ετών τριγυρίζει σε ένα δρομάκι, που βρίσκεται κοντά σε μια αγορά. Η μητέρα έχει πάει να δώσει κάποια ρούχα για πλύσιμο. Εντάξει, είναι άξιον απορίας το πώς μια «μάνα» αφήνει το παιδί της να τριγυρίζει μόνο του στους δρόμους. Παρόλα αυτά, αυτό, που φαίνεται μετά στο βίντεο, είναι αδιανόητο. Ένα φορτηγάκι κινείται στον μικρό δρόμο, κόβει για ελάχιστα δευτερόλεπτα ταχύτητα και κατόπιν φαίνεται να επιταχύνει. Πατά το παιδάκι –κανονικά-, μετά σταματά με την πίσω δεξιά ρόδα επάνω στο κορμάκι του και κατόπιν το ξαναπατά «καλύτερα» και φεύγει. Το βρέφος κείτεται στο οδόστρωμα, πλάι σε κάτι κούτες, αιμόφυρτο. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, αρχίζει το θέατρο του παραλόγου. Περνάνε δεκάδες πεζοί και ποδηλάτες, οι οποίοι δε γυρίζουν καν να κοιτάξουν το παιδάκι, και αργότερα ένα ακόμα φορτηγό το «αποτελειώνει», ξαναπατώντας το. Μετά από περίπου μισή ώρα μια γυναίκα προσεγγίζει το βρέφος και καλεί ασθενοφόρο. Στο μεταξύ ειδοποιείται και η μητέρα –η κυρία «πέρα βρέχει». Το βρέφος φυσικά ήταν εγκεφαλικά νεκρό και στο νοσοκομείο απλώς διεπιστώθη ο θάνατός του.

Δε ξέρω ποιες ακριβώς είναι οι σκέψεις που περνούν από το κεφάλι του καθενός, είτε διαβάζοντας αυτές τις γραμμές είτε βλέποντας το βίντεο, που είναι ανηρτημένο και στο youtube, μεταξύ άλλων. Τα τελευταία χρόνια όμως οι ψυχρές δολοφονίες παιδιών στην Κίνα αποτελούν συχνότατο φαινόμενο. Δεκάδες είναι τα περιστατικά ψυχοπαθών –ή μη- που εισβάλλουν σε νηπιαγωγεία και βρεφοκομεία και σκοτώνουν εν ψυχρώ μικρά παιδιά, από μηνών μέχρι 10 ετών. Τον Απρίλιο εκτελέστηκε ένας 41χρονος γιατρός, που ήταν υπεύθυνος για τις δολοφονίες 8 μαθητών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης με μαχαίρι. Τον περασμένο Αύγουστο εργαζόμενη σε παιδικό σταθμό στη Σαγκάη επιτέθηκε με μαχαίρι –πολύ δημοφιλές όπλο από ότι φαίνεται- και τραυμάτισε 8 παιδιά. Επίσης, τον περασμένο Απρίλιο, ένας 47χρονος, οπλισμένος με μαχαίρι, εισέβαλλε σε νηπιαγωγείο της πόλης Τάισινγκ και τραυμάτισε 28 παιδιά και 3 ενήλικες, ενώ μια μέρα νωρίτερα δάσκαλος τραυμάτισε 16 μαθητές σε δημοτικό σχολείο στη Νότια Κίνα. Πέρσι, στις αρχές του χρόνου, 7 παιδιά και 2 ενήλικες δολοφονήθηκαν και πάλι σε παιδικό σταθμό από κάποιον που στη συνέχεια αυτοπυρπολήθηκε με βενζίνη.

Δεν είμαι ψυχολόγος, για να εξηγήσω το φαινόμενο αυτό. Μπορώ όμως να το σχολιάσω και να εκφράσω τους φόβους μου. Άλλωστε οι δολοφονίες και οι –σε πλήρη επίγνωση- τραυματισμοί παιδιών δεν αφορούν μόνο την Κίνα, αφού παρόμοια περιστατικά λαμβάνουν χώρα μαζικώς και σε άλλες χώρες, όπως στη Λιβύη, τη Συρία και το Αφγανιστάν –μεταξύ άλλων.

Ο πληθυσμός της Κίνας το 2010 –κατά την τελευταία απογραφή, γιατί δεν τους προλαβαίνουμε κιόλας- ήταν 1 δισεκατομμύριο 339 εκατομμύρια κάτοικοι! Η αύξηση, δε, σε σχέση με την προηγούμενη απογραφή του 2000 ήταν της τάξης του 5,9%. Ο αριθμός αυτός είναι αδιανόητος. Η κινεζική κυβέρνηση προσπαθεί μεν να επιβάλλει την πολιτική του «ενός παιδιού ανά οικογένεια», μέσου του ελέγχου των γεννήσεων, αλλά παρόλα αυτά η αύξηση παρέμεινε δραματική. Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνουν στην Κίνα, αλλά ξέρω ότι η Ελλάδα έχει ένα εξίσου δραματικό πρόβλημα · υπογεννητικότητας όμως, αφού από ότι φαίνεται μόνο οι ξένοι γεννάνε εδώ. Ο Έλληνας, καθότι πλήρως συνειδητοποιημένος –λέμε τώρα- σκέφτεται πως θα θρέψω το παιδί μου με μισό μισθό ή σε τι κόσμο θα φέρω ένα παιδί, τώρα που διαλυόμαστε ως χώρα και ως έθνος; Αλλά αυτό είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία.

Τα τελευταία χρόνια η Κίνα γνωρίζει ταχύτατους ρυθμούς ανάπτυξης –παρά τον υψηλότατο πληθωρισμό-, αλλά και την άνοδο των τιμών, κάτι που έχει πλήξει εν μέρει τις εξαγωγές της. Οι μισθοί παρόλα αυτά και ως γνωστόν είναι ιδιαιτέρως χαμηλοί. Σύμφωνα με μελέτες που έχουν γίνει, η Ασία είναι η περιοχή του κόσμου που παρουσιάζει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών –περίπου στο 60% όλου του κόσμου- με πρώτες την Κίνα, την Ιαπωνία και την Ινδία. Αν συνδυάσουμε το γεγονός ότι η Κίνα και η Ινδία είναι 2 από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες, αλλά και πολυπληθέστερες χώρες του κόσμου, έχουμε ήδη 2 κοινούς παρανομαστές. Λένε, λοιπόν, ότι οι χώρες στις οποίες η κοινωνική και η οικονομική κατάσταση αλλάζει με γοργούς ρυθμούς, ο κόσμος αδυνατεί να συμβαδίσει και να συνηθίσει στις νέες συνθήκες, με αποτέλεσμα να νιώθει σύγχυση, άγχος, να βιώνει κρίσεις πανικού, ψυχοσωματικά συμπτώματα, διαταραχές στον ύπνο, πανικό και τάσεις φυγής. Ο άνθρωπος προσπαθεί να κατανοήσει την περιρρέουσα κατάσταση, να την εξηγήσει και κατόπιν να αποδώσει ευθύνες. Οι Κινέζοι, από ότι φαίνεται, θεωρούν ότι η δραματική αύξηση του πληθυσμού αποτελεί βασικό παράγοντα της χειροτέρευσης της ποιότητας ζωής τους, αφού μειώνονται οι κατά κεφαλήν πόροι, το εισόδημα ανά οικογένεια, αλλά και το breathing space. Ακούγεται λίγο τρελό αυτό, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό.

Σύμφωνα με έγκυρα στατιστικά στοιχεία, σχετικά με τους δράστες όλων των παραπάνω αναφερθέντων περιστατικών, πρόκειται για άτομα που βίωναν πολύ δύσκολα οικογενειακά, οικονομικά και επαγγελματικά προβλήματα, όπως και άτομα με σοβαρές ψυχολογικές διαταραχές –no surprises there! Δηλαδή, για να το εξηγήσω καλύτερα, αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν –ή πίστευαν- μέσα τους ότι τα παιδιά –ή η αύξησή τους- αποτελούν πρόβλημα για την Κίνα και ότι έπρεπε να κάνουν κάτι για να το αναχαιτίσουν.

Υπάρχει όμως εδώ ένα βασικό ερώτημα, που αφορά στην περίπτωση του μικρού κοριτσιού. ΟΚ. Κατανοούμε ότι ένας άνθρωπος με διαταραγμένο ψυχισμό εισβάλει σε ένα νηπιαγωγείο και σκοτώνει ή τραυματίζει παιδιά. Υπάρχει κάτι το προμελετημένο σε αυτό, γιατί προϋποθέτει ότι έχεις αποφασίσει που θα επιτεθείς, έχεις προμηθευτεί –έστω και από την κουζίνα σου- το όπλο, ξέρεις πότε τα παιδιά είναι μέσα και εφορμάς. Τι συμβαίνει όμως με έναν οδηγό, ο οποίος σε άσχετη φάση βλέπει ένα παιδάκι στο δρόμο και αποφασίζει να το πατήσει; Τι συμβαίνει όταν δεκάδες περαστικοί βλέπουν στο δρόμο το παιδάκι μέσα σε λίμνη αίματος και δεν γυρίζει κανείς, όχι να βοηθήσει, αλλά ούτε και να κοιτάξει, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο βίντεο; Τι συμβαίνει όταν και δεύτερο φορτηγό ξαναπατά το παιδί, σα να φαίνεται ότι στόχευε στο να το αποτελειώσει; Τι συμβαίνει με τη μάνα που αφήνει το βρέφος της, των 2 ετών, να τριγυρίζει μόνο του στους δρόμους; Εδώ δε μιλάμε για κάτι προμελετημένο. Μιλάμε για κάτι αυθόρμητο, αναίσθητο και ακουσίως αναίσχυντο. Φαίνεται δηλαδή ότι ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού τελεί υπό αδιάγνωστων ψυχικών διαταραχών. Αν παρακολουθήσει κανείς το βίντεο, πραγματικά θα σοκαριστεί. Εγώ δεν μπορούσα να πιστέψω την κίνηση του οδηγού, που έκανε όπισθεν για να πατήσει το παιδάκι «καλύτερα».

Αμφότεροι οι οδηγοί συνελήφθησαν μετά από λίγο, αλλά αυτό δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Αυτή η περιφρόνια και η απαξίωση για την ανθρώπινη ζωή, η οποία παρατηρείται σε αυτές τις χώρες, αλλά και σε πολλές ακόμα της Ασίας, είναι κάτι που σίγουρα χρήζει μελέτης, στατιστικών, αλλά και ψυχολογικής διερεύνησης. Από την άλλη, δυστυχώς αυτά τα φαινόμενα παρατηρούνται και πιο κοντά στην «πόρτα» μας. Απλά, εδώ δε συσχετίζονται με παιδιά, αλλά με ενήλικες και γίνονται υπό την «ομπρέλα» της κλοπής ή ενός βιασμού.

Όμως, η εικόνα ενός βρέφους αιμόφυρτου στο δρόμο και των περαστικών που δε δίνουν ούτε δευτερόλεπτο από τον χρόνο τους και δε δείχνουν ούτε ψήγμα ανθρωπιάς είναι πραγματικά ανατριχιαστική. Που βαδίζει αυτός ο κόσμος; Δεν έχει σημασία αν όλα αυτά συμβαίνουν χιλιάδες μίλια μακριά από την «πόρτα» μας. Σημασία έχει ότι είναι σημεία των καιρών. Και ξαφνικά το “o tempora o mores” λαμβάνει άλλες διαστάσεις…

Is there a reason why Europe doesnt just print more money?

Lately, we, Greeks, have been wondering about the sanity and the intelligence of our politicians. They keep inventing measures, as often as every week, even though they can see that these measures actually have negative effects on our GDP; not to mention the society at large. We have said a number of times that no one knows the needs of a specific economy but the people and the politicians that live in this country. Only then you are in a position to know what's going on and how can you deal with a number of issues. IF you are intelligent of course.

Nevertheless, for the last 2 years, we -Greeks and not only- have been doubting the intelligence of the European leaders as well. Procrastination, delays, wrong decisions, lack of the appropriate policy, lack of a united voice. Every week there is something different. First it's a 20% haircut, then it's a 50% haircut. First  it's imposition of taxes, then it's not, since the Troika disapproved the imposition of new taxes. First it's "sell the Acropolis" or "get out of Euro" and now it's "Greece cannot be expelled from the Eurozone, since this would be disastrous for the European Banking System". Oh really?? You just realized that?

And somewhere along all these European mistakes, the Old Continent makes YET another one. Europe chooses austerity and deterioration of the living standards, as a way to deal with the financial crisis. Well, the way we economists see it, when you have excess debt, there are three major tools to handle it: austerity, devaluation or bankruptcy. At this very moment, the European debt is beyond anyone's imagination. Just because Germany has a 5% financial development, it doesnt mean that everything is going well. Besides, in order for Germany to have this kind of development, the presence of strong economies that buy its products and services is essential. If all the European economies are failing, then Germany will have no buyers. This somehow seems to be slipping their minds. So, this austerity that Europe has decided upon is with no doubt the wrong policy. Because the debt is so high that all the European economies and societies would have to be demolished in order to make it even a tad smaller. It's evident that costs outweigh the benefits.

Currently, we experience a currency war with no precedent, as all our adversaries are trying to devaulate their currencies in order to be more competitive in the international markets, leading to the revaluation of Euro. China linked Yuan with the American Dollar, which led to the devaulation of the first. The US are printing money. Japan is systematically selling Yen to the international markets, aiming to drop its exchange rate. And, last but not least, the UK -which also has an unbelievably high debt- has soften its exchange rate policy, by printing money. Only Europe has decided to vote on austerity, leading to recession, poverty and social unrest.

If Euro is devaluated, we would have 4 immediate effects:

1) Increase Competitiveness
2) Development from Exports

3) Decrease of Debt

4) Increase of Inflation

If Euro is devaluated, then its products will be more easily exportable to the US and the international markets. The decrease of debt would make the bankruptcy option seem very distant, which would lead to the empowerment of the European Banking System. Inflation is indeed a problem. However, with all these austerity measures, Europe loses its competitiveness, further deepens the debt and creates social unrest with unimaginable repercussions. So the question is: is there really a dilemma here? Inflation or Recession? No. There is no dilemma. Recession will lead many countries to bankruptcy -the first will probably be Greece, but it wont go down alone! So, undeniably there is only one solution. And this is to PRINT MONEY, even if it does lead to an increase in the inflation.  

The international examples are many. Why Europe tosses and turns over this? Is it because Germany and the Scandinavians desire to lead the southern states into an even deeper recession, so they can exploit their natural resources, the land, the businesses and even the sun and then gain total and complete control over the entire continent? Scary, yet plausible, because according to the Classified Report of Horst Reichenbach, it seems that the Germans want Greece to grant its land and sea for 99 years for the amount of 135 billion Euros. And this is not the only report that has been "published".

You are dreaming about owning Greece, arent you? You would love to get your hands on our Oil, Gold, Lignite, Natural Gas and the sun, arent you? You want to buy the Acropolis, arent you?... Well, guess what. Even if you do buy it, it will NEVER be yours... NEVER.

Ντρέπομαι…

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News (http://www.greeknewsonline.com/)

Ντρέπομαι για την εικόνα που αντίκρισα χθες μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Όταν κάποιοι θρασύδειλοι, ανεγκέφαλοι και καθυστερημένοι –αυτή είναι η νέα λέξη που θα χρησιμοποιώ συχνά- πετούσαν πέτρες στους Ευζώνους, οι οποίοι και μετά από λίγο αποχώρησαν από τα μικρά τους φυλάκια. Σαν κύριοι. Συνοδεία αστυνομικών. Δε διαλύθηκαν ατάκτως. Δεν άρχισαν να τρέχουν. Δε γύρισαν να κοιτάξουν. Δεν έβγαλαν άχνα. Απλά κατευθύνθηκαν προς την είσοδο της Βουλής, με αργό, αντρίκιο περπάτημα. Όπως τους αρμόζει. Οι θρασύδειλοι ήταν κάτι παιδάκια. Που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει Ελλάδα. Δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να πολεμάς για την πατρίδα. Δεν έχουν ιδέα για την ιστορία αυτής της χώρας. Δε σέβονται τίποτα. Προφανώς λόγω της ανατροφής που έλαβαν με μεγάλη αγάπη από τους γονείς τους…

Ντρέπομαι για την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η εικόνα είναι κάπως περιπλεγμένη. Μια μερίδα πιστεύει ακράδαντα ότι είμαστε ένα συνονθύλευμα απατεώνων, που κορόιδεψε την Ευρώπη και τον κόσμο, που πίνει καφέδες όλη μέρα και κάνει διακοπές όλο το χρόνο στις παραλίες και τα νησιά. Υπάρχει βέβαια και μια άλλη μερίδα –βάσει άρθρου που γράφτηκε πρόσφατα σε Σκανδιναβική εφημερίδα- που μέσω του ανταποκριτή της είδε πραγματικά τι γίνεται εδώ και πως προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα. Αλλά όλα αυτά δεν αλλάζουν τίποτα. Ντρέπομαι για την εικόνα που δίνει η Ελλάδα στον κόσμο, κάθε φορά που γίνεται πορεία και καταστρέφεται η Αθήνα. Ντρέπομαι για την εικόνα των ΜΑΤ που γρονθοκοπούν μεγάλους ανθρώπους. Ντρέπομαι για την εικόνα των θρασύδειλων, που πίσω από μια κουκούλα καταστρέφουν τη ξένη (ξένη, γιατί φυσικά δική τους δεν είχαν ποτέ) περιουσία. Ντρέπομαι που ο ξένος βλέπει ένα κράτος γενικής αναρχίας. Δεν θέλω τον οίκτο του ξένου. Ούτε τη συμπόνια. Ούτε όμως την ειρωνεία, την χαιρεκακία και τον αποτροπιασμό.

Ντρέπομαι ή μάλλον ντράπηκα για τη φετινή, αλλά και την περσινή, εικόνα της Ελλάδας, με τις απεργίες των ταξί –για την ειδεχθή αυτή φυλή δε θα ξανασχολιάσω, για να μη λέμε τα ίδια και τα ίδια- και τους αποκλεισμούς του ΠΑΜΕ. Όταν οι τουρίστες περπατούσαν ώρες στο λιοπύρι, για να φτάσουν σε αεροδρόμια και λιμάνια. Όταν προσπαθούσαν να κατέβουν από τα κρουαζιερόπλοια, για να περιηγηθούν για λίγες ώρες στην Αθήνα, και έκπληκτοι αντίκριζαν πανό και κάτι εξαγριωμένους τύπους που γαύγιζαν περί καμποτάζ. Α ναι! Είναι και εκείνη η διαβόητη εικόνα που αντίκρισα με τα μάτια μου –γιατί ήμουν εκεί- σε λεωφορείο της γραμμής Αεροδρόμιο-πόλης της Ρόδου, με τους ξένους –πολύ αξιοπρεπείς- να έχουν τις βαλίτσες στο κεφάλι, στοιβαγμένοι περίπου 100 άτομα και έναν αγενέστατο οδηγό –είχε κι αυτός καλή ανατροφή από τους γονείς του- να μιλάει λες και μιλούσε σε δούλους, λέγοντάς τους να στοιβάξουν τις βαλιτσάρες, τη μία πάνω στην άλλη, για να κερδίσουμε χώρο. Όταν, δε, 4-5 από εμάς τους Έλληνες αρχίσαμε το «ψαλτήρι», μαζεύτηκε. Κι όμως. Έβλεπα τους ξένους τόσο στωικούς, που πραγματικά ένιωθα πως ήθελα να τους κουβαλήσω εγώ η ίδια τις βαλίτσες. Κοίταζαν το απίστευτης ομορφιάς τοπίο στην Ιξιά, με την τρικυμισμένη –όπως πάντα- θάλασσα, με όλες τις αποχρώσεις του μπλε και τα λευκά βότσαλα, τους φοίνικες που λικνίζονταν στα μελτέμια και τους εξωτικούς κατακόκκινους ιβίσκους κατά μήκους της ονειρικής παραλιακής και φαινόταν ότι δεν τους πείραζε τίποτα.

Ντρέπομαι για τους πολιτικούς που έχουμε ψηφίσει. Αν και κανονικά θα έπρεπε να ντρέπονται αυτοί για τους εαυτούς τους. Βέβαια από κάπου εκλέχθηκαν. Η αλήθεια είναι όμως ότι μετά από κάποια εποχή, οι πολιτικοί αυτής της χώρας –όπως έχω πει και στο παρελθόν- έπαψαν να είναι κομμάτι αυτής της κοινωνίας. Έγιναν ζόμπι, που απλά κυκλοφορούσαν ανάμεσα μας. Και όταν άρχισαν να πέφτουν τα γιαούρτια, έπαψαν και να κυκλοφορούν. Ντρέπομαι για το ότι είδαν το δημόσιο χρήμα σα δικό τους χρήμα. Ντρέπομαι που στο βωμό της ψήφου, διόριζαν αβέρτα στο Δημόσιο, λες και είναι καμιά τρελή επιχείρηση που απαιτεί χιλιάδες εργαζόμενους. Ναι. Ένας για να φυλλομετρά. Ένας για να βάζει σφραγίδες. Ένας για να καπνίζει. Ένας για να έχει τα πόδια πάνω στο γραφείο και να γκρινιάζει. Α ναι. Και ένας-δυο για να δουλεύουν. Μέχρι εκεί. Για να μη ξεχνιόμαστε.

Ντρέπομαι, που εν μέσω απίστευτων φοροχαρατσιών, απολύσεων, μειώσεων μισθών, συντάξεων, κατάργησης φοροαπαλλαγών, η «κυρία» ΕΡΤ αποφασίζει να «χτυπήσει» τον ανταγωνισμό –τα ιδιωτικά κανάλια δηλαδή- και να πάρει με το «σπαθί» της τους αγώνες του Champions League έναντι του μηδαμινού ποσού των 24 εκατομμυρίων ευρώ. Εξεταστική εισαγγελική έρευνα διετάχθη, λέει. Στα παλιά μας τα παπούτσια. Γιατί; Μήπως θα διωχθεί κανείς; Για μια ακόμα φορά όλοι θα αποδειχθούν αθώοι, παμψηφεί και πέραν αμφιβολίας. Μήπως έτσι δεν έγινε και με το Βατοπέδι; Μήπως έτσι δεν έγινε με τα υποβρύχια; Μήπως έτσι δεν έγινε με τη Siemens; Γι’ αυτό σας λέω. Τις Εξεταστικές σας Επιτροπές τις έχουμε γραμμένες. Είναι απλά μια ακόμα ευκαιρία για εσάς να βγάλετε εύκολα λεφτά. Τα δικά μας λεφτά…

Ντρέπομαι για την εικόνα του κέντρου της Αθήνας, που αντί να αποτελεί παράδεισο για τους τουρίστες, είναι η κόλαση ντόπιων και μη. Οι ώρες κυκλοφορίας των «κανονικών» ανθρώπων είναι το πολύ μέχρι τις 6 το απόγευμα, τώρα που αρχίζει να βραδιάζει νωρίς. Κατόπιν, τη βάρδια αναλαμβάνουν τα βαποράκια, οι μαύροι με τις τσάντες, οι πόρνες, οι Πακιστανοί, οι Αλβανοί με τα Καλάζνικοφ, οι ναρκομανείς, οι κλέφτες και οι δολοφόνοι. Ναι, σαν εκείνους που σκότωσαν το καλοκαίρι τον άνθρωπο, που πήγαινε τη γυναίκα του στο μαιευτήριο, για μια βιντεοκάμερα. Ναι, εκείνους που γρονθοκοπούσαν ηλικιωμένη γυναίκα, για να της πάρουν την τσάντα. Αυτό είναι το κέντρο της Αθήνας, ξεκινώντας από το Πολυτεχνείο, την Ομόνοια, την Αθηνάς, την Κοτζιά, την Σοφοκλέους, την Ευριπίδου –θα τρίζουν και τα κόκκαλα των αρχαίων ημών προγόνων- και των υπολοίπων οδών της περιοχής. Έτσι κατάντησαν το κέντρο.

Ντρέπομαι που βλέπω όλους αυτούς του κουστουμάτους της Τρόικας να πηγαινοέρχονται στην Αθήνα και να έχουν στο πρόσωπο αυτό το ηλίθιο, αντιπαθέστατο χαμόγελο σα να λένε «εμείς θα σας φτιάξουμε, τώρα εμείς κάνουμε κουμάντο, εμείς μόνο ξέρουμε τι πρέπει να γίνει, τώρα θα τη φάτε, τώρα ήρθε η ώρα σας να πληρώσετε και τώρα θα σας κανονίσουμε γιατί είμαστε τα μεγάλα κεφάλια». Και φυσικά αποδεικνύεται περίτρανα πως ό,τι και αν έχουν σκεφτεί, ήταν τελείως λάθος. Τίποτα, μα τίποτα, δεν έχει βελτιωθεί. Το αντίθετο. Ο κόσμος έχει εξαγριωθεί. Το ΑΕΠ μειώνεται επικίνδυνα. Το έλλειμμα έχει αυξηθεί. Η ανεργία έχει εκτοξευθεί. Οι τιμές έχουν πάρει φωτιά. Τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Οι Τροϊκανοί είναι, λοιπόν, παντελώς ανίκανοι. Άχρηστοι ουσιαστικά. Και το αστείο είναι ότι εξακολουθούν να περιφέρονται με το ίδιο χαμόγελο, σα να ξέρουν τι κάνουν, ενώ ουσιαστικά δεν ξέρουν την τύφλα τους. Η Ελλάδα θέλει ειδική μεταχείριση. Το θέμα δεν ήταν ο κόσμος και πως θα τη φάει ο κόσμος. Το θέμα είναι το κράτος, με την έννοια της κρατικής μηχανής. Εκεί υπάρχει πρόβλημα. Σε εφεδρεία δεν πρέπει να μπουν οι υπάλληλοι, αλλά οι κυβερνήσεις. Ντρέπομαι, λοιπόν, που βάλαμε αυτούς τους άχρηστους πάνω από το κεφάλι μας. Πρώτα τους μεν και έπειτα τους δε, μετά από «παράκληση» των μεν (για όσους δεν εννόησαν, όπου «μεν» το ΠΑΣΟΚ και όπου «δε» η Τρόικα).

Ντρέπομαι όταν αντικρίζω την Ακρόπολη. Ντρέπομαι όταν σκέφτομαι που ήμασταν κάποτε και πως είμαστε τώρα. Ντρέπομαι όταν σκέφτομαι τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τον Ιπποκράτη, τον Περικλή, τον Ευριπίδη. Ντρέπομαι που υπάρχουν νέοι σε αυτή τη χώρα –αν λέγονται Έλληνες- που νομίζουν ότι πετώντας πέτρες στον Άγνωστο Στρατιώτη –και εννοώ τους Ευζώνους- είναι μάγκες και ξεσπάνε –δήθεν- για την κατάσταση που επικρατεί. Ντρέπομαι για τους γονείς που μεγάλωσαν αυτά τα ζώα. Γιατί κάποιος γονιός δεν ήταν παρών για να συμμαζέψει το καμάρι του. Όπως έγινε και με ένα άλλο καμάρι. Αλλά σε εκείνο το καμάρι, τιμή και δόξα! Αλίμονο. Και ας έρθει κάποιος να μου πει ότι δε «σέβομαι». Και μην αρχίσουμε τα μελοδράματα του τύπου «η μάνα μπορεί να δουλεύει καθαρίστρια κι ο πατέρας οικοδόμος όλη μέρα, για να τα μεγαλώσουν». Γιατί και οι δικοί μου γονείς δούλευαν όλη μέρα, αλλά δεν έγινα ρεμάλι. Εγώ σέβομαι μια χαρά. Και την περιουσία του διπλανού σέβομαι. Και τους ηλικιωμένους σέβομαι. Και στους νόμους υπακούω. Και σπούδασα σε Ελλάδα, Αμερική και Γαλλία. Και δουλεύω 16 ώρες την ημέρα. Και πληρώνω τους φόρους μου. Σέβομαι.

Το πρόβλημα, βέβαια, παραμένει. Τι κάνουμε; Είναι οι εκλογές λύση; Γιατί και συγκυβέρνηση να βγει, αυτοί θα φάνε τα μουστάκια τους –λαϊκιστί. Σε κάθε κουβέντα του ενός θα υπάρχει αντίλογος, μόνο και μόνο για να υπάρχει. Εμείς θα καθόμαστε όμως και θα πληρώνουμε τα σπασμένα της κάθε κυβέρνησης; Όταν έτρωγαν οι λίγοι και εμείς οι υπόλοιποι παλεύαμε; Γιατί να πληρώσω τον βολεψάκια –που 100% πρόκειται για κάποιον άχρηστο, που μόνο σε μέσο μπορούσε να στηριχθεί; Γιατί να πληρώσω τον πολιτικό που διόρισε τον βολεψάκια, για να πάρει ψήφο; Και εντέλει καταλήγω στο ότι δεν με ενδιαφέρει αν θα απολυθεί κάποιος από το Δημόσιο. Δε με ενδιαφέρει αν μειώσουν τους μισθούς τους. Έπαιρναν πάρα πολλά λεφτά για τις υπηρεσίες που παρείχαν –ή που μάλλον δεν παρείχαν. Χώρια από τα γελοία επιδόματα –έγκαιρης προσέλευσης, πλυσίματος χεριών κ.λπ. Και δε με ενδιαφέρει αν είναι αντισυνταγματικό. Όταν μας συμφέρει, θυμόμαστε το Ελληνικό Σύνταγμα και κατόπιν το ξεχνάμε όταν δε μας βολεύει; Το Σύνταγμα τι λέει άραγε για τους κλέφτες; Α! το ξεχάσαμε πάλι… Ντροπή. Τίποτε άλλο. Μόνο που τη ντροπή τη νιώθουν οι λάθος άνθρωποι, όπως φαίνεται.