Shocking China

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/

Θα αφήσω λίγο στην άκρη τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, με το πολυνομοσχέδιο, τα σκουπίδια που σχηματίζουν εδώ και μέρες βουνά στους δρόμους –και εμείς εξακολουθούμε να πληρώνουμε δημοτικά τέλη-, την εβδομάδα γενικής παράλυσης της χώρας από τις απεργίες στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, τα video των Γάλλων για το πειραματόζωο «Έλληνα Κώστα», που δουλεύει αγόγγυστα και που «σε λίγο θα είναι διαθέσιμος και στη Γαλλία» και τη γενική μας εικόνα στον κόσμο, και θα ασχοληθώ με ένα πραγματικά ανατριχιαστικό βίντεο που έκανε το γύρο του διαδικτύου, αλλά και της τηλεόρασης, και που αποτελεί ένα μικρό κεράσι σε μια τεράστια τούρτα. Αναφέρομαι στο βίντεο που τραβήχτηκε από κάμερες ασφαλείας σε κάποια επαρχία της Κίνας και μας δείχνει τη δολοφονία ενός παιδιού από 2 φορτηγά αυτοκίνητα, αλλά και την «παραδειγματική» αδιαφορία δεκάδων πολιτών, που πέρασαν και δεν έριξαν ούτε ματιά στο 2 ετών παιδάκι που κειτόταν αιμόφυρτο στο δρόμο.

…Ένα κοριτσάκι 2 ετών τριγυρίζει σε ένα δρομάκι, που βρίσκεται κοντά σε μια αγορά. Η μητέρα έχει πάει να δώσει κάποια ρούχα για πλύσιμο. Εντάξει, είναι άξιον απορίας το πώς μια «μάνα» αφήνει το παιδί της να τριγυρίζει μόνο του στους δρόμους. Παρόλα αυτά, αυτό, που φαίνεται μετά στο βίντεο, είναι αδιανόητο. Ένα φορτηγάκι κινείται στον μικρό δρόμο, κόβει για ελάχιστα δευτερόλεπτα ταχύτητα και κατόπιν φαίνεται να επιταχύνει. Πατά το παιδάκι –κανονικά-, μετά σταματά με την πίσω δεξιά ρόδα επάνω στο κορμάκι του και κατόπιν το ξαναπατά «καλύτερα» και φεύγει. Το βρέφος κείτεται στο οδόστρωμα, πλάι σε κάτι κούτες, αιμόφυρτο. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, αρχίζει το θέατρο του παραλόγου. Περνάνε δεκάδες πεζοί και ποδηλάτες, οι οποίοι δε γυρίζουν καν να κοιτάξουν το παιδάκι, και αργότερα ένα ακόμα φορτηγό το «αποτελειώνει», ξαναπατώντας το. Μετά από περίπου μισή ώρα μια γυναίκα προσεγγίζει το βρέφος και καλεί ασθενοφόρο. Στο μεταξύ ειδοποιείται και η μητέρα –η κυρία «πέρα βρέχει». Το βρέφος φυσικά ήταν εγκεφαλικά νεκρό και στο νοσοκομείο απλώς διεπιστώθη ο θάνατός του.

Δε ξέρω ποιες ακριβώς είναι οι σκέψεις που περνούν από το κεφάλι του καθενός, είτε διαβάζοντας αυτές τις γραμμές είτε βλέποντας το βίντεο, που είναι ανηρτημένο και στο youtube, μεταξύ άλλων. Τα τελευταία χρόνια όμως οι ψυχρές δολοφονίες παιδιών στην Κίνα αποτελούν συχνότατο φαινόμενο. Δεκάδες είναι τα περιστατικά ψυχοπαθών –ή μη- που εισβάλλουν σε νηπιαγωγεία και βρεφοκομεία και σκοτώνουν εν ψυχρώ μικρά παιδιά, από μηνών μέχρι 10 ετών. Τον Απρίλιο εκτελέστηκε ένας 41χρονος γιατρός, που ήταν υπεύθυνος για τις δολοφονίες 8 μαθητών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης με μαχαίρι. Τον περασμένο Αύγουστο εργαζόμενη σε παιδικό σταθμό στη Σαγκάη επιτέθηκε με μαχαίρι –πολύ δημοφιλές όπλο από ότι φαίνεται- και τραυμάτισε 8 παιδιά. Επίσης, τον περασμένο Απρίλιο, ένας 47χρονος, οπλισμένος με μαχαίρι, εισέβαλλε σε νηπιαγωγείο της πόλης Τάισινγκ και τραυμάτισε 28 παιδιά και 3 ενήλικες, ενώ μια μέρα νωρίτερα δάσκαλος τραυμάτισε 16 μαθητές σε δημοτικό σχολείο στη Νότια Κίνα. Πέρσι, στις αρχές του χρόνου, 7 παιδιά και 2 ενήλικες δολοφονήθηκαν και πάλι σε παιδικό σταθμό από κάποιον που στη συνέχεια αυτοπυρπολήθηκε με βενζίνη.

Δεν είμαι ψυχολόγος, για να εξηγήσω το φαινόμενο αυτό. Μπορώ όμως να το σχολιάσω και να εκφράσω τους φόβους μου. Άλλωστε οι δολοφονίες και οι –σε πλήρη επίγνωση- τραυματισμοί παιδιών δεν αφορούν μόνο την Κίνα, αφού παρόμοια περιστατικά λαμβάνουν χώρα μαζικώς και σε άλλες χώρες, όπως στη Λιβύη, τη Συρία και το Αφγανιστάν –μεταξύ άλλων.

Ο πληθυσμός της Κίνας το 2010 –κατά την τελευταία απογραφή, γιατί δεν τους προλαβαίνουμε κιόλας- ήταν 1 δισεκατομμύριο 339 εκατομμύρια κάτοικοι! Η αύξηση, δε, σε σχέση με την προηγούμενη απογραφή του 2000 ήταν της τάξης του 5,9%. Ο αριθμός αυτός είναι αδιανόητος. Η κινεζική κυβέρνηση προσπαθεί μεν να επιβάλλει την πολιτική του «ενός παιδιού ανά οικογένεια», μέσου του ελέγχου των γεννήσεων, αλλά παρόλα αυτά η αύξηση παρέμεινε δραματική. Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνουν στην Κίνα, αλλά ξέρω ότι η Ελλάδα έχει ένα εξίσου δραματικό πρόβλημα · υπογεννητικότητας όμως, αφού από ότι φαίνεται μόνο οι ξένοι γεννάνε εδώ. Ο Έλληνας, καθότι πλήρως συνειδητοποιημένος –λέμε τώρα- σκέφτεται πως θα θρέψω το παιδί μου με μισό μισθό ή σε τι κόσμο θα φέρω ένα παιδί, τώρα που διαλυόμαστε ως χώρα και ως έθνος; Αλλά αυτό είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία.

Τα τελευταία χρόνια η Κίνα γνωρίζει ταχύτατους ρυθμούς ανάπτυξης –παρά τον υψηλότατο πληθωρισμό-, αλλά και την άνοδο των τιμών, κάτι που έχει πλήξει εν μέρει τις εξαγωγές της. Οι μισθοί παρόλα αυτά και ως γνωστόν είναι ιδιαιτέρως χαμηλοί. Σύμφωνα με μελέτες που έχουν γίνει, η Ασία είναι η περιοχή του κόσμου που παρουσιάζει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών –περίπου στο 60% όλου του κόσμου- με πρώτες την Κίνα, την Ιαπωνία και την Ινδία. Αν συνδυάσουμε το γεγονός ότι η Κίνα και η Ινδία είναι 2 από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες, αλλά και πολυπληθέστερες χώρες του κόσμου, έχουμε ήδη 2 κοινούς παρανομαστές. Λένε, λοιπόν, ότι οι χώρες στις οποίες η κοινωνική και η οικονομική κατάσταση αλλάζει με γοργούς ρυθμούς, ο κόσμος αδυνατεί να συμβαδίσει και να συνηθίσει στις νέες συνθήκες, με αποτέλεσμα να νιώθει σύγχυση, άγχος, να βιώνει κρίσεις πανικού, ψυχοσωματικά συμπτώματα, διαταραχές στον ύπνο, πανικό και τάσεις φυγής. Ο άνθρωπος προσπαθεί να κατανοήσει την περιρρέουσα κατάσταση, να την εξηγήσει και κατόπιν να αποδώσει ευθύνες. Οι Κινέζοι, από ότι φαίνεται, θεωρούν ότι η δραματική αύξηση του πληθυσμού αποτελεί βασικό παράγοντα της χειροτέρευσης της ποιότητας ζωής τους, αφού μειώνονται οι κατά κεφαλήν πόροι, το εισόδημα ανά οικογένεια, αλλά και το breathing space. Ακούγεται λίγο τρελό αυτό, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό.

Σύμφωνα με έγκυρα στατιστικά στοιχεία, σχετικά με τους δράστες όλων των παραπάνω αναφερθέντων περιστατικών, πρόκειται για άτομα που βίωναν πολύ δύσκολα οικογενειακά, οικονομικά και επαγγελματικά προβλήματα, όπως και άτομα με σοβαρές ψυχολογικές διαταραχές –no surprises there! Δηλαδή, για να το εξηγήσω καλύτερα, αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν –ή πίστευαν- μέσα τους ότι τα παιδιά –ή η αύξησή τους- αποτελούν πρόβλημα για την Κίνα και ότι έπρεπε να κάνουν κάτι για να το αναχαιτίσουν.

Υπάρχει όμως εδώ ένα βασικό ερώτημα, που αφορά στην περίπτωση του μικρού κοριτσιού. ΟΚ. Κατανοούμε ότι ένας άνθρωπος με διαταραγμένο ψυχισμό εισβάλει σε ένα νηπιαγωγείο και σκοτώνει ή τραυματίζει παιδιά. Υπάρχει κάτι το προμελετημένο σε αυτό, γιατί προϋποθέτει ότι έχεις αποφασίσει που θα επιτεθείς, έχεις προμηθευτεί –έστω και από την κουζίνα σου- το όπλο, ξέρεις πότε τα παιδιά είναι μέσα και εφορμάς. Τι συμβαίνει όμως με έναν οδηγό, ο οποίος σε άσχετη φάση βλέπει ένα παιδάκι στο δρόμο και αποφασίζει να το πατήσει; Τι συμβαίνει όταν δεκάδες περαστικοί βλέπουν στο δρόμο το παιδάκι μέσα σε λίμνη αίματος και δεν γυρίζει κανείς, όχι να βοηθήσει, αλλά ούτε και να κοιτάξει, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο βίντεο; Τι συμβαίνει όταν και δεύτερο φορτηγό ξαναπατά το παιδί, σα να φαίνεται ότι στόχευε στο να το αποτελειώσει; Τι συμβαίνει με τη μάνα που αφήνει το βρέφος της, των 2 ετών, να τριγυρίζει μόνο του στους δρόμους; Εδώ δε μιλάμε για κάτι προμελετημένο. Μιλάμε για κάτι αυθόρμητο, αναίσθητο και ακουσίως αναίσχυντο. Φαίνεται δηλαδή ότι ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού τελεί υπό αδιάγνωστων ψυχικών διαταραχών. Αν παρακολουθήσει κανείς το βίντεο, πραγματικά θα σοκαριστεί. Εγώ δεν μπορούσα να πιστέψω την κίνηση του οδηγού, που έκανε όπισθεν για να πατήσει το παιδάκι «καλύτερα».

Αμφότεροι οι οδηγοί συνελήφθησαν μετά από λίγο, αλλά αυτό δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Αυτή η περιφρόνια και η απαξίωση για την ανθρώπινη ζωή, η οποία παρατηρείται σε αυτές τις χώρες, αλλά και σε πολλές ακόμα της Ασίας, είναι κάτι που σίγουρα χρήζει μελέτης, στατιστικών, αλλά και ψυχολογικής διερεύνησης. Από την άλλη, δυστυχώς αυτά τα φαινόμενα παρατηρούνται και πιο κοντά στην «πόρτα» μας. Απλά, εδώ δε συσχετίζονται με παιδιά, αλλά με ενήλικες και γίνονται υπό την «ομπρέλα» της κλοπής ή ενός βιασμού.

Όμως, η εικόνα ενός βρέφους αιμόφυρτου στο δρόμο και των περαστικών που δε δίνουν ούτε δευτερόλεπτο από τον χρόνο τους και δε δείχνουν ούτε ψήγμα ανθρωπιάς είναι πραγματικά ανατριχιαστική. Που βαδίζει αυτός ο κόσμος; Δεν έχει σημασία αν όλα αυτά συμβαίνουν χιλιάδες μίλια μακριά από την «πόρτα» μας. Σημασία έχει ότι είναι σημεία των καιρών. Και ξαφνικά το “o tempora o mores” λαμβάνει άλλες διαστάσεις…