Περί εθνικής κυριαρχίας και άλλων χωρατών

Το κεφάλι του διαμένοντος στην Ελλάδα έχει γίνει πλέον καζάνι. Το κούρεμα, οι τράπεζες, οι καταθέσεις, τα μέτρα, το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, το θρίλερ, οι συντάξεις, οι μειώσεις, η δημοσιονομική πολιτική, η τρύπα του χρέους, οι έκτακτες εισφορές, ο κεφαλικός φόρος, ο φόρος επιτηδευματία, τα τέλη ακινήτων, η τρόικα, ο Ράιχενμπαχ, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, το ΔΝΤ, η Λαγκάρ, ο Σόιμπλε. Και μέσα σε όλα, οι πορείες, οι απεργίες, τα σκουπίδια, οι Δεν Πληρώνω, το ΠΑΜΕ, οι κουκουλοφόροι, οι καταστροφές σε μαγαζιά, ξενοδοχεία, τράπεζες και επιχειρήσεις. Η Παπαρήγα, ο Τσίπρας, ο Καρατζαφέρης, ο Αντώνης και ο Γιώργος. Καζάνι.

Ξημέρωσε, λοιπόν, η ημέρα του 50% και έχουμε από το πρωί που ακούμε αναλύσεις επί αναλύσεων, γνώμες επί γνωμών, νεύρα, αυστηρότητα, δήθεν ανάσες ανακούφισης και αφορισμούς από υπουργούς, πρώην υπουργούς, πολιτικούς, οικονομολόγους, οικονομικούς αναλυτές, καθηγητές, δημοσιογράφους και πάει λέγοντας. Αν κάτσεις να τους ακούσεις όλους, το λιγότερο που θα πάθεις είναι εγκεφαλικό. Στη χειρότερη περίπτωση θα ανοίξεις το παράθυρο και, αν είσαι τυχερός και μένεις σε άνω του 3ου ορόφου διαμέρισμα, βουτάς στο κενό. Αν ακούσεις ένα κανάλι μόνο έχεις την πιθανότητα να αποφύγεις το εγκεφαλικό και να σκεφτείς ψύχραιμα την επόμενη μέρα.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι βασικοί παίκτες εμφανίζονται σε όλα τα κανάλια κι έτσι οι συνιστώσες αλλάζουν. Όταν βλέπεις κάποιες συγκεκριμένες φάτσες, σκέφτεσαι αν αξίζει να καταστρέψεις την LCD, εκτοξεύοντας κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Όταν δηλαδή βγαίνει ο πρωθυπουργός «μας» και μιλάει στις 5 τα ξημερώματα περί «εθνικού καθήκοντος» δημιουργούνται ανάμικτα συναισθήματα οργής, αλλά και κλαυσίγελου. Αισθάνεσαι μέσα από την καρδιά σου την ανάγκη να πεις «κοίτα ρε ποιος μιλάει για εθνικό και πατριωτικό καθήκον». Και μετά σκέφτεσαι «για πόσο ηλίθιο με περνάει άραγε;».

Μέσα από ρεπορτάζ βλέπεις τις αντιδράσεις του Έλληνα, που σε κάποιες των περιπτώσεων είναι πάρα πολύ αστείες και βασικά χαίρεσαι που τις ακούς. Από τον Alpha πέτυχαν έναν φοβερό τύπο έξω από την τράπεζα ο οποίος και είπε: «Ρε παιδιά μας έχουν τρελάνει. Κεφαλικός φόρος. Εγκεφαλικός φόρος. Ακίνητος φόρος. Δεν ξέρω πλέον τι πληρώνω. Απλά πληρώνω. Και άντε, τώρα έχω. Όταν δεν θα έχω, τι γίνεται;». Άλλοι είναι προφανώς πιο θυμωμένοι και φωνασκούν: «Να φύγουν οι κλέφτες. Αν έχουν λίγο φιλότιμο, να παραιτηθούν τώρα!». Ναι καλά. Περίμενε εσύ να παραιτηθούν. Η καρέκλα είναι γλυκιά! Και είναι και πάνω από δήθεν πατριωτισμούς και εθνικά καθήκοντα.

Αυτό, λοιπόν, μου μας ξίνισε δεν είναι η ταμπέλα της χρεοκοπίας. Η ταμπέλα του κουρέματος. Η ταμπέλα των ανίκανων. Η ταμπέλα των απατεώνων. Είναι ότι θα υπάρχει -λέει- εδώ μόνιμη επιτροπή που θα παρακολουθεί από κοντά τις αποφάσεις, την πορεία της δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας και θα παρέχει τεχνική βοήθεια. Θα χάσουμε –λέει- την εθνική μας κυριαρχία. Αυτό μας πείραξε. Και γιατί μας πείραξε; Μα δεν είναι φανερό;

Επί περίπου 30 χρόνια -τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι περίπου, αλλά ακριβώς 30- το ελληνικό κράτος βρίσκεται σε μια κατάσταση πλήρους αναρχίας. Κατά χιλιάδες οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο -και φυσικά μην ξανακούσω τα δήθεν περί διαφάνειας του ΑΣΕΠ, γιατί ακόμα και εκεί έχω να κάνω προσωπικές καταγγελίες-, δημιουργίες οργανισμών ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ για να χωθούν τεχνηέντως οι ημέτεροι, όργιο σπατάλης από υπουργούς, βουλευτές και παρατρεχάμενους με ταξιδάκια, κινητά και λιμουζίνες, δάνεια και επιχορηγήσεις εκατομμυρίων -τότε- δραχμών για δήθεν έργα που δεν έγιναν ποτέ, εκατομμύρια ευρώ σε προμήθειες για υποβρύχια που γέρνουν και λοιπούς αμυντικούς εξοπλισμούς και πολλά ακόμα. Αυτό ήταν και, από κάποιες οπτικές, εξακολουθεί να είναι το Ελληνικό κράτος. Την ώρα που ο πρωθυπουργός "μας" διαλαλούσε τα νέα μέτρα περί λιτότητας και περικοπής συντάξεων και μισθών -των δημοσίων υπαλλήλων- έβαζε από την πίσω πόρτα 2.500 νέους υπαλλήλους! Ναι! Περίπου 600 εκ των οποίων στην ΕΡΤ! Την ώρα που ο πρωθυπουργός "μας" "πάσχιζε" για μια ακόμα δόση και ήταν περήφανος που πήραμε το μεγαλύτερο δάνειο που δόθηκε ποτέ στη γη (!), έτρεφε βουλευτές και αντιπροέδρους με λογαριασμούς κινητών άνω των 40.000 ευρώ μηνιαίως (σαράντα χιλιάδες, για όσους δεν συνειδητοποίησαν τον αριθμό).

Δεν είναι λοιπόν απόλυτα λογικό να μας πειράζει τώρα η παρουσία ενός επιτηρητή, ο οποίος μόνο αν είναι ηλίθιος δεν θα μπορέσει να διαπιστώσει τα όργια σπατάλης που ακόμα λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα; Φυσικά και είναι λογικό. Αλλά αφού οι πολιτικοί που αναγκαζόμαστε να εκλέξουμε είναι έτσι όπως είναι, μήπως θα είναι καλύτερα να υπάρχει κάποιος ο οποίος θα ελέγχει την κατάσταση; Μια κατάσταση που δυστυχώς ο λαός δεν δύναται να ελέγξει από «κάτω»; Άλλωστε ας μη γελιόμαστε. Από την στιγμή που μια χώρα δανείζεται -και δε μιλάω για τώρα μόνο- παύει να έχει εθνική κυριαρχία. Εκτός αν με τον όρο «εθνική κυριαρχία» εννοούμε αποκλειστικά το δικαίωμα του «να κλέβω ανενόχλητα τα χρήματα του ελληνικού κράτους και κατ' επέκταση του ελληνικού λαού». Τότε γι’ αυτό ενοχλούνται κάποιοι. Επειδή θα είναι πλέον σχεδόν αδύνατο να κλέψουν. Με οποιοδήποτε τρόπο. Γιατί ακόμα και αν διατηρείς ένα λογαριασμό κινητού της τάξης των 40.000 ευρώ μηνιαίως, κλεψιά είναι. Τιμιότις πάντως δεν είναι σίγουρα.

Από την άλλη πλευρά, αν με τον όρο εθνική κυριαρχία εννοούμε τα νησιά, την εθνική μας περιουσία κινητή και ακίνητη, αλλά και το έμψυχο δυναμικό της –γιατί προφανώς η εθνική κυριαρχία εμπερικλείει και τους ανθρώπους μιας χώρας- τότε ναι. Χωρίς αμφιβολία αν ο Γερμανός ή ο οποιοσδήποτε Γερμανός έρθει και πάρει την Ακρόπολη, το Σούνιο και την Κρήτη –λόγου χάρη- και αρχίζει να τις εκμεταλλεύεται οικονομικά, τότε ναι, θα μιλήσω για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Το αστείο όμως είναι ότι όλοι όσοι μιλούν και ενοχλούνται, δεν αναφέρονται σε αυτά. Δεν αναφέρονται στη γη μας και τη γη των προγόνων μας. Αυτούς τους ενοχλεί το αν σε περίπτωση που θελήσουν να προσλάβουν 5.000 άτομα στο Υπουργείο Οικονομικών παραδείγματος χάριν, θα πρέπει να πάρουν και την έγκριση της τρόικας για να το πράξουν –η οποία και φυσικά δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να δώσει την έγκριση. Αυτό τους ενοχλεί. Τους ενοχλεί η σκέψη ότι δεν θα είναι πια και τόσο εύκολο να συνεχίσουν την πολιτική ασυδοσίας, που τόσο έχουν συνηθίσει και εφαρμόσει εδώ και 30 χρόνια. Αυτό τους ενοχλεί. Και αυτό δεν ενοχλεί μόνο το ΠΑΣΟΚ. Ενοχλεί και τον Αντώνη. Που ξέρει ότι ίσως ως επόμενη κυβέρνηση δεν θα μπορεί να δρα ανενόχλητος. Όπως και ο προηγούμενος της παράταξής του. Γιατί όσοι υποστηρίζουν ότι ο Καραμανλής δεν ήξερε τι γινόταν γύρω του, είναι ή αφελείς ή τρελοί ψεύτες. Μια χαρά ήξερε. Και όταν ξέρεις -ακόμα και αν δεν κάνεις τίποτα- είσαι συνεργός. Όπως όταν κάποιος που περιθάλπει έναν εγκληματία, καταδικάζεται για συνέργια. Είναι ακριβώς το ίδιο. Ακόμα και αν αληθεύουν οι αναφορές περί «απειλής της ζωής του», ακόμα και τότε οφείλεις να «βγεις μπροστά» για την πατρίδα. Οφείλεις. Αλλά είπαμε, αυτά είναι άγνωστες λέξεις για τους πολιτικούς «μας» των τελευταίων 10ετιών. Ή ακόμα και αν δεν είναι άγνωστες λέξεις, είναι σίγουρα ψιλά γράμματα. Πολύ ψιλά.

Η εθνική κυριαρχία με τη βαθιά έννοια της λέξης έχει χαθεί προ πολλού. Όπως όταν χρωστάμε σε μια τράπεζα και αδυνατούμε να πληρώσουμε τις δόσεις, εκείνη μπορεί και έχει το δικαίωμα να μας πάρει το σπίτι ή οποιοδήποτε άλλο περιουσιακό μας στοιχείο, έτσι και χειρότερα γίνεται με τα κρατικά δάνεια. Αυτός άλλωστε ήταν πάντα και ο στόχος των δανειστών μας. Μόνο ηλίθιοι θα δάνειζαν σε μια χώρα που είναι πασίδηλο ότι δε θα μπορέσει ποτέ να ξεπληρώσει. Και αυτοί δεν είναι ηλίθιοι. Η Ελλάδα ήταν και εξακολουθεί να είναι στο στόχαστρο πολλών γυπών. Ο ορυκτός πλούτος αυτής της χώρας είναι τόσο δυσθεώρητα τεράστιος που θα μπορούσαν ακόμα και με το 1/3 της αξίας του να εξαγοραστούν τα χρέη και άλλων χωρών και να κυριαρχήσουμε εμείς. Όμως τα παιχνίδια που παίζονται από πανταχόθεν είναι παιχνίδια πολύ προχωρημένα, στα οποία οι δικοί μας πολιτικοί δεν μπορούν να παίξουν. Οι πολιτικοί μας ήταν και θα είναι πάντα της ψωροκώσταινας. Ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε τώρα. Και έχει ο Θεός γι’ αύριο. Ποτέ κανένας πολιτικός μας δεν είχε όραμα, θράσος, διπλωματία και πονηριά –και κάποια άλλη λέξη που δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω- για τέτοια παιχνίδια. Να αψηφήσει τους «μεγάλους» και να προβεί στο έργο που θα κάνει τη διαφορά για τη χώρα. Κοντόφθαλμοι, απατεώνες, λαμόγια και εσχάτως καθυστερημένοι. Ήταν και είναι όλοι τους πολύ «λίγοι» για την Ελλάδα…