Παντελής άγνοια και υποδειγματική υποκρισία

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

Με αφορμή τις απίστευτες καταστροφές που υπέστη για μία ακόμα φορά το κέντρο της Αθήνας χθες, Τρίτη βράδυ, και ενθυμούμενη τις πρόσφατες διαδηλώσεις στη Νέα Υόρκη, τις εξεγέρσεις στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, καθώς και τα πρωτοφανή επεισόδια του Λονδίνου το περασμένο καλοκαίρι, ξαφνικά συνειδητοποίησα την άγνοια και την υποκρισία των –φανερών και αφανών- πολιτικών και οικονομικών οργανισμών που κυβερνούν τον κόσμο σήμερα. Εντάξει, ίσως η χτεσινή «πορεία» εδώ στην Ελλάδα να ήταν διαφορετική σε «έννοια» και «στόχο», αλλά και πάλι αποτελεί ένδειξη των κοινωνικών αναταραχών που προκαλούνται εξαιτίας της «ανισότητας» και του «ανάλγητου» κράτους.

Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν το περασμένο καλοκαίρι στο Λονδίνο ήταν πραγματικά ανατριχιαστικές. Οι περιγραφές, δε, προσωπικών μου φίλων, που ζουν εκεί και βρίσκονταν μπροστά στα γεγονότα, ήταν γλαφυρότατες. Κουκουλοφόροι εισέρχονταν σε κτίρια, σπάζοντας τις μπροστινές εισόδους και βάζοντας φωτιές, χωρίς να σκέφτονται ή να τους απασχολεί το γεγονός ότι ήταν γεμάτα με κόσμο. Πυκνές φλόγες έβγαιναν από τα παράθυρα των κάτω ορόφων, δημιουργώντας ατμόσφαιρα φόβου και αποπληξίας. Μανιασμένοι Βρετανοί έσπαζαν τις βιτρίνες των καταστημάτων και έκλεβαν σωρηδόν, κανονικά, μπροστά στις κάμερες και ανενόχλητοι, αφού κατά την πρώτη μέρα οι αστυνομικές δυνάμεις ήταν ελάχιστες. Και ήταν ομολογουμένως λίγο περίεργο το σκηνικό αυτό. Έχοντας επισκεφτεί πάρα πολλές φορές το Λονδίνο, αλλά χωρίς να γνωρίζω το «ποιόν» των ντόπιων, είχα την εντύπωση ότι ως «κάστα» είναι σχετικά cool. Με τους βασιλιάδες τους, τις πριγκηπικές άμαξες, την Kate και τον William να περνοδιαβαίνουν στους δρόμους. Κάθε άλλο όμως. Από ότι φάνηκε τα πράγματα σε μία από τις πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου είναι τελείως διαφορετικά. Δεν είναι μόνο οι αυξήσεις στην παιδεία, τα δυσθεώρητα ύψη της ανεργίας, η τρομαχτική ακρίβεια της πρωτεύουσας, αλλά και όλης της χώρας, και οι πολιτικές λιτότητας. Είναι κάτι παραπάνω.

Στη Νέα Υόρκη τα πράγματα ήταν σαφώς πιο ειρηνικά, είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας είτε λόγω της ισχυρής αστυνόμευσης που έτσι κι αλλιώς απολαμβάνει η αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Βέβαια, δε θα ξεχάσουμε ποτέ τις ταραχές του 1992 στο Los Angeles, με τους 52 νεκρούς, τους 2.500 τραυματίες, τα περίπου 16.000 εγκλήματα που διεπράχθησαν εκείνες τις ημέρες, τους 6.600 ανθρώπους που συνελήφθησαν και τις υλικές ζημιές που έφτασαν τα 446 εκατομμύρια δολάρια. Πολλοί άλλωστε ήταν εκείνοι που συνέκριναν τα γεγονότα του Los Angeles με αυτά του Λονδίνου.

Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, τη Νότια Ασία και τη Βόρεια Αφρική ήταν σίγουρα διαφορετική, αφού ο κόσμος εξεγείρετο ενάντια στα απολυταρχικά καθεστώτα, τους μισθούς πείνας, τις συνθήκες εξαθλίωσης και τα βασανιστήρια. Δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να ξεχάσει το βίντεο με τον Gaddhafi αιμόφυρτο να περιφέρεται από τους αντικαθεστωτικούς στους δρόμους της Σύρτης. Ούτε τις αιματηρές συγκρούσεις στην κεντρική πλατεία της Αιγύπτου, οι οποίες συνεχίζονται ακόμα. Στο Πακιστάν, τη χώρα της ανυπόφορης ζέστης, της φτώχειας και των ναρκωτικών, η τραγωδία ήταν εξίσου μεγάλη, αφού το Καράτσι ήταν παραδομένο στις φλόγες για περισσότερο από 1 μήνα, ενώ περίπου 300 άτομα σκοτώθηκαν κατά τις συμπλοκές μεταξύ των δύο εθνοτικών ομάδων της πόλης.

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά και ίσως περισσότερο επικίνδυνα. Είμαστε ένα κράτος με έναν ιδιόρρυθμο λαό, που έχει ζήσει πολύ καλή ζωή τα τελευταία περίπου 30 χρόνια και που ξαφνικά βρέθηκε με τεράστιες απώλειες σε εισοδήματα και με έντονη την πτώση του βιοτικού του επιπέδου. Αυτό, δε, έγινε πολύ γρήγορα και χωρίς ανάσα, μέσα σε μερικούς μήνες. Ο κόσμος έχει σοκαριστεί και ίσως δεν έχει καταλάβει ακόμα τι ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά και που μπορούν να οδηγήσουν. Λέμε τώρα ότι δεν έχουμε λεφτά, αλλά στην ουσία έχουμε. Απλά δεν βγάζουμε πλέον όσα βγάζαμε, για να αναπληρώσουμε το τεράστιο κενό στο πορτοφόλι μας, που δημιουργήθηκε από τη νέα φορολογία και τις τρομερές αυξήσεις στα βασικά αγαθά. Οπότε αμέσως αυτό μας «μάγκωσε». Κάτι απόλυτα λογικό. Τι θα γίνει όμως όταν όντως τελειώσουν τα χρήματα; Καλούμαστε να πληρώσουμε τα ακίνητα -που έχουμε αποκτήσει με μεγάλο κόπο- περίπου 3 φορές μέσα σε μερικούς μήνες. Ο ΦΠΑ έχει αλλάξει 3 φορές. Τα τιμολόγια της ΔΕΗ έχουν πάρει φωτιά. Η κοινωνική ασφάλιση έχει επίσης αυξηθεί, για να δημιουργηθεί δήθεν κονδύλι για τους ανέργους. Με την εργασιακή εφεδρεία έχουν αδειάσει κρατικοί φορείς και έτσι οι συνδιαλλαγές με το Δημόσιο έχουν γίνει εφιάλτης -ήταν που ήταν. Ακόμα και εκείνοι που συλλαμβάνονται για φοροδιαφυγή εκατομμυρίων ευρώ, αφήνονται ελεύθεροι σε 1 μέρα. Είναι σαν κάποιος να μας έχει στρατολογήσει ως πιόνια σε μια άνευ προηγουμένου φαρσοκωμωδία.

Κι όμως. Παρά τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα που έχουμε αναφέρει και αναλύσει στο παρελθόν, το πολιτικό σύστημα της χώρας δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό. Οι ίδιες μικρότητες, οι ίδιες πολιτικές αντιπαραθέσεις, οι ίδιες δήθεν κόντρες, οι ίδιες υποσχέσεις, τα ίδια ψέματα, οι ίδιες ατάκες. Η ζωή του κόσμου ήρθε τούμπα –πολύ της μόδας αυτή η λέξη τον τελευταίο καιρό- και οι πολιτικοί μας αγοράζουν κανονικά αγρούς. Οι μισθοί τους παραμένουν οι ίδιοι. Οι υπάλληλοι της Βουλής απολαμβάνουν μοναδικότατα και προκλητικά προνόμια. Τα ταξιδάκια του πρώην πρωθυπουργού συνεχίζονται αμείωτα, με τα χρήματα –που δεν υπάρχουν πλέον- του ελληνικού λαού. Ο Σαμαράς μας έχει ζαλίσει με την απαίτηση για εκλογές. Η Παπαρήγα και ο Τσίπρας συνεχίζουν τα ίδια τροπάρια για "ρήξεις" κ.ο.κ. Είναι αυτό που έχουμε ξαναπεί. Φαίνεται, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, ότι οι πολιτικοί ζουν σε ένα δικό τους κόσμο, δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα, σχεδιάζουν δήθεν πολιτικές για την εξάλειψη της φτώχειας ή τουλάχιστον υπέρ των κοινωνικά αδύναμων ομάδων και συνεχίζουν να περιφέρονται και να συμπεριφέρονται, αγνοώντας την πραγματικότητα και τις ίσως ολέθριες συνέπειες που μπορεί αυτό να έχει οσονούπω. Ο κόσμος είναι ένα καζάνι που βράζει και η δύναμή του δεν δύναται να υπολογιστεί. Όταν η οργή πολλαπλασιαστεί και σαν λάβα θα νιώσει την ανάγκη να ξεφύγει από τα έγκατα της ψυχής, τότε θα είναι αργά. Αλλά από ότι φαίνεται οι πολιτικοί νιώθουν αρκετά δυνατοί και έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα μπορέσουν τα κατασιγάσουν όλα αυτά τα συναισθήματα και τις εκδηλώσεις.

Έχουμε, τουτέστιν, ένα μάγμα άγνοιας και υποκρισίας, που ίσως όμοιό του δεν έχουμε ζήσει ποτέ. Σε παγκόσμιο επίπεδο. Τόσο από τους πολιτικούς, όσο και από τους οικονομικούς οργανισμούς που κυβερνούν αυτόν τον κόσμο και επηρεάζουν τα παγκόσμια δρώμενα. Όλα τα άνωθι αναφερθέντα γεγονότα δεν είναι τυχαία. Είναι απολύτως ενδεικτικά για τη συναισθηματική απελπισία στην οποία βρίσκονται οι λαοί. Και αν στο Καράτσι πέθαναν 300, στην Αίγυπτο χιλιάδες, αν ήταν εκατοντάδες οι τραυματίες στο Λονδίνο και αν πέθανε ένα παιδί, μερικοί αθώοι πολίτες και κάποιοι αστυνομικοί στην Ελλάδα, όλα αυτά θα πολλαπλασιαστούν εις τη νιοστή, αν συνεχιστούν οι ιστάμενες πολιτικές που εφαρμόζονται ανά τον κόσμο.

Οι πολιτικοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος έχει αλλάξει. Ότι οι συνθήκες ζωής έχουν αλλάξει. Ότι οι καταστάσεις έχουν αλλάξει. Οι πολιτικοί νομίζουν ότι τα πράγματα είναι όπως τα βρήκαν από τους πατεράδες και τους παππούδες τους. Γιατί τα πολιτικά τζάκια δεν είναι «προνόμιο» της Ελλάδας. Είναι παγκόσμιο προνόμιο. Βουλιαγμένοι όλοι στο χρήμα και ζαλισμένοι από την εξουσία έχουν χάσει την επαφή με τις συνθήκες ζωής που αλλάζουν άρδην και εφαρμόζουν πολιτικές του παρελθόντος. Και πρέπει πάση θυσία να ξυπνήσουν. Έχουμε συνηθίσει ως λαοί να ακούμε ένα «ξυπνήστε». Δεν είναι οι λαοί που πρέπει να ξυπνήσουν όμως, αλλά οι πολιτικοί ιθύνοντες όλου του κόσμου.