Περί αποτελεσμάτων και εκβιασμών…

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/


Αναλύσεις επί αναλύσεων, τηλεοπτικών, ραδιοφωνικών και έντυπων, έγιναν επί των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών που πραγματοποιήθηκαν τις δύο τελευταίες Κυριακές στην Ελλάδα. Οι ανατροπές ήταν πολλές, αλλά κατ’ εμέ αναμενόμενες, για πολλούς λόγους.

Δεν ξέρω κατά πόσο εντέλει έπαιξε ρόλο ο (πεντακάθαρος) εκβιασμός του Πρωθυπουργού. Δεν ξέρω αν τον εννοούσε. Δεν ξέρω αν ήταν μπλόφα. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι θα τον χαρακτήριζα «φτηνό». Μπορεί να λέγονται πολλά για την ισχύ ή την αποτελεσματικότητα του Πρωθυπουργού, αλλά ο χαρακτηρισμός «φτηνός» δεν του ταιριάζει καθόλου. Δεν «κολλάει» καθόλου με την εικόνα και το ποιόν του σαν άνθρωπος. Και η αλήθεια είναι επίσης ότι κανείς δεν το εκτίμησε. Κανείς απολύτως δεν βγήκε να πει «μπράβο! Αυτό ήταν το ιδανικό στρατηγικό κόλπο. Αυτό έπρεπε να κάνει ως Πρωθυπουργός». Για μένα εκτός από φτηνός, αυτός ο εκβιασμός ήταν και unnecessary.

Το αν τα αποτελέσματα των εκλογών οφείλονται σε αυτόν τον εκβιασμό θα έλεγα ότι είναι αμφίβολο. Από τη μία, δε νομίζω ότι ο Έλληνας εκφοβίζεται έτσι εύκολα. Ούτε νομίζω ότι όσοι εντέλει πήγαν να ψηφίσουν, είχαν στο μυαλό τους «ωχ αν δεν ψηφίσω ΠΑΣΟΚ, θα γίνουν εκλογές και μετά χαθήκαμε». Εκείνο που πιστεύω όμως είναι ότι ο Σαμαράς was shaking in his boots. Σαν κόμμα αυτή τη στιγμή η Νέα Δημοκρατία δεν θα μπορούσε να σταθεί στην εξουσία. Και το τραγικό είναι ότι παρά τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Ελλάδα αυτή τη στιγμή, παρά το μνημόνιο, τις αβάσταχτες περικοπές και τη γενική οικονομική και κοινωνική κατάσταση, ο κόσμος δε θέλει τη Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση. Είτε λόγω παντελούς έλλειψης σοβαρών στελεχών είτε λόγω αρχηγού είτε λόγο πρότερου «διαφανούς, σεμνού και ταπεινού» βίου. Ο Σαμαράς το γνωρίζει αυτό και πιστεύω ότι ο ίδιος λογικά θα πρέπει να παραδέχεται πως η μόνη θέση που του αρμόζει αυτή τη στιγμή –και που είναι υπεραρκετή- είναι αυτή της αντιπολίτευσης. Τίποτε παραπάνω.

Στην Αθήνα τα πράγματα θα έπρεπε και εντέλει ήταν προδιαγεγραμμένα. Η κατάντια και η κατηφόρα της πόλης ειδικά τα τελευταία 4-5 χρόνια έχει υπάρξει ταχύτατη, δραματική, ορατή και δυσβάσταχτη για τους κατοίκους της. Λυπάμαι πολύ που το λέω –γιατί εγώ θα ντρεπόμουν αν ήμουν στη θέση του- ο πρώην Δήμαρχος –παρά την συμπαθή προηγούμενη πολιτική του θητεία- ήταν απών. Σε όλα. Σε όλα, εκτός από ένα. Το Κολωνάκι. Μερικές φορές αναρωτιέμαι πραγματικά βλέποντας όχι μόνο αυτόν, αλλά και πάρα πολλούς πολιτικούς, να τριγυρνάνε διαρκώς στην Πλατεία και τους γύρω δρόμους, how exactly do they make things happen? Αre they actually working? Are they pulling our legs in such an obvious way? How do they get things done? I am working 16 hours a day and they are still not enough. And they have to run a country, a municipality even… and they are sipping coffees and having lunch at expensive restaurants, like every day? All day?

Ζώντας στην Αθήνα –στο κέντρο της Αθήνας- όλα μου τα χρόνια, εκτός από εκείνα που ζούσα Αμερική, είμαι εις θέσιν και έχω το αναφαίρετο δικαίωμα να κρίνω, να συγκρίνω, σχολιάσω και να κατακρίνω. Μερικές φορές σκέφτομαι πως μια τόσο όμορφη πόλη –όπως μου έχουν πει ότι ήταν μεταπολεμικά- κατάφερε να γίνει τόσο άσχημη, τόσο αδηφάγος, τόσο «βρώμικη» και ανυπόφορη. Η γοητεία της πλέον περιορίζεται αυστηρά στο ιστορικό κέντρο –Θησείο, Πλάκα, Μοναστηράκι, Ακρόπολη, Φιλοπάππου- και πάλι όμως ουδεμία σύγκριση με το παρελθόν.

Ο πρώην Δήμαρχος δεν ασχολήθηκε με ΤΙΠΟΤΑ άλλο παρά μόνο με τα παρτέρια της Κανάρη, της Πλατείας, της Πατριάρχου Ιωακείμ και την τρις ασφαλτόστρωση της Σκουφά, in the middle of the summer. Δεν γύρισε στις γειτονιές, δεν μίλησε με κανέναν, δεν αφουγκράστηκε κανένα πρόβλημα, δεν ασχολήθηκε με κανένα πρόβλημα, δεν έλυσε κανένα πρόβλημα. Πολύ απλά προφανώς γιατί δεν τον ένοιαξε τίποτα. Το αστείο όμως –που καθόλου αστείο δεν ήταν για τον ίδιον- ήταν ότι οι Αθηναίοι τον πλήρωσαν με τον ίδιο νόμισμα. Με αιχμή δόρατος μάλιστα το ίδιο το Κολωνάκι, που τον καταψήφισε επιδεικτικά.

Την ίδια στιγμή, που γειτονιές όπως της Κυψέλης, του Αγίου Παντελεήμονα, της Πλατείας Βικτωρίας, της Πλατείας Κολιάτσου και πολλές-πολλές ακόμα ασφυκτιούν από το παλιρροιακό κύμα των μεταναστών, που αναγκάζει τους κατοίκους –εκείνους τουλάχιστον που μπορούν- να φεύγουν. Τα ενοικιαστήρια και τα πωλητήρια προστίθενται το ένα μετά το άλλο, τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο –ειδικά στην Πατησίων (αλλά και αλλού προφανώς)- και το βράδυ όλες οι παραπάνω περιοχές μετατρέπονται σε ένα απέραντο πεζοδρόμιο… και ο νοών νοείτο.

Πάρκα δεν δημιουργήθηκαν, χώροι δεν αναπλάστηκαν, χριστουγεννιάτικα φώτα δεν άναψαν πουθενά παρά μόνο στην Πλατεία Συντάγματος και την Βασιλίσσης Σοφίας, παράνομοι υπαίθριοι πωλητές καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια παντού. Εξαθλίωση, εγκληματικότητα, βρωμιά και εγκατάλειψη. Οι Αθηναίοι περίμεναν και άξιζαν κάτι καλύτερο. Δεν ξέρω ο Καμίνης τι θα κάνει. Θα εκφράσω όμως χωρίς –ως συνήθως- κανένα δισταγμό την συμπάθειά μου για τον Γιώργο Αμιρά. Το παιδί αυτό είναι τόσο συμπαθές, έχει τόση διάθεση, όρεξη και ιδέες, που θα ήθελα πραγματικά να τον δω να πολεμά και να πραγματοποιεί έστω και μερικές μόνο από αυτές. Δεν πιστεύω ότι η Αθήνα θα γίνει ποτέ η πόλη των ποδηλάτων, αλλά είμαι σίγουρη ότι μπορεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες της. Όπως το ‘χει κάνει τόσες πολλές φορές.

Η Θεσσαλονίκη από την άλλη ήταν ένα θρίλερ. Το θρίλερ των 300 ψήφων. Γιατί αυτή ήταν η διαφορά των δύο βασικών υποψηφίων. Δε ξέρω με τι κριτήρια ψήφισε η συμπρωτεύουσα. Εμένα πάντα θα μου φαίνεται σαν μια από τις πιο όμορφες, συμπαθητικές και ευχάριστες πόλεις της Ελλάδας. Ίσως όμως έπαιξε ρόλο και η φράση του Άνθιμου: «όσο περνά από το χέρι μου, δημαρχεία δε θα δεις», απευθυνόμενος στον Μπουτάρη. Ναι. Έτσι και ΔΕΝ έγινε. Ο Μπουτάρης νίκησε την δεύτερη Κυριακή και απομένει να δούμε τι θα κάνει για την πόλη της Θεσσαλονίκης.

Αυτό που αξίζει να σχολιάσουμε είναι η γενική εικόνα των εκλογών, σύμφωνα με την οποία –όπως ανέφερα και πριν- ελάχιστες -if any- ήταν οι απώλειες για το κυβερνών κόμμα. Εντυπωσιακό, από τη μία. Αναμενόμενο από την άλλη. Φάνηκε όμως ότι όσοι κατέβηκαν να ψηφίσουν –και το τονίζω αυτό, καθώς το ποσοστό της αποχής έφτασε σε επίπεδα ρεκόρ- δεν καταψήφισαν εντέλει το μνημόνιο (όπως κάποιοι τους ζήτησαν), αλλά σιωπηλά το αποδέχτηκαν ως πραγματικά τη μόνη λύση. Επίσης φάνηκε η αδυναμία του κόμματος της αντιπολίτευσης να πείσει –και μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από τις περυσινές βουλευτικές εκλογές- ότι μπορεί να κάνει κουμάντο. Ή ότι θέλουμε να κάνει κουμάντο.

Είναι όμως πραγματικά θαυμαστό. Πως τα 20 χρόνια φαγοποτιού από το ΠΑΣΟΚ έχουν «ξεχαστεί», αλλά δε ξεχνιούνται με τίποτα τα 4-5 χρόνια της ΝΔ. Ίσως γιατί το ΠΑΣΟΚ έδωσε σε πολλούς να φάνε. Ίσως γιατί υπήρχε ανάπτυξη. Ειδικά επί Σημίτη. Ίσως γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν πλασαρίστηκε ΠΟΤΕ ως το κόμμα της διαφάνειας και της ταπεινότητας, δηλαδή ποτέ ως κάτι που δεν ήταν. Η ΝΔ από την άλλη προσπάθησε και κατάφερε να φάει ό,τι δεν είχε φάει 20 χρόνια. Επιδεικτικά και απερίσκεπτα. Άλλες φορές με πλήρη επίγνωση και καμία αιδώ. Ίσως εκεί έπαιξε το κλειδί της απόλυτης δυσαρέσκειας και αποτροπής προς το κόμμα της τωρινής αντιπολίτευσης.

Τώρα που οι φόροι μας πνίγουν –εμάς τους μικρούς-, τώρα που οι απολύσεις είναι καθημερινό φαινόμενο, τώρα που η αγοραστική δύναμη αγγίζει το μηδέν, τώρα που η εγκληματικότητα χτυπά κόκκινο, τώρα που η Ευρώπη μας κοιτάζει με μισό μάτι, τώρα που οι τιμές ανεβαίνουν –συντροφιά με το ΦΠΑ- τώρα που οι περικοπές στα νοικοκυριά είναι θέμα επιβίωσης, τώρα που έχει μπει στο τραπέζι το Αιγαίο, ο Έλληνας δεν φαίνεται έτοιμος να γυρίσει την πλάτη στο κυβερνών κόμμα και δεν πιστεύω ότι αυτό έχει να κάνει με τον εκβιασμό του Πρωθυπουργού. Γι’ αυτό και άλλωστε τον χαρακτήρισα unnecessary.

Αυτό που απομένει να δούμε είναι όχι τόσο το τι θα κάνουν οι νέοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες, όσο το τι θα κάνει η ίδια η Κυβέρνηση για να στηρίξει την ανάπτυξη με ουσιαστικά μέτρα –έχει περάσει ήδη ένας χρόνος και το επιχείρημα του «τι μπορούμε να κάνουμε σε 2-3 μήνες» δεν περνάει πια-, να πολεμήσει την ανεργία και πρωτίστως να αποκαταστήσει την αξιοπρέπεια της χώρας στη διεθνή σκηνή. Ο ιδιωτικός τομέας και οι ελεύθεροι επαγγελματίες δουλεύουν πολύ σκληρά στην Ελλάδα, αλλά οι εκάστοτε κυβερνήσεις αντί να γίνουν αρωγός της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και δραστηριότητας, την βλέπουν ως πηγή εσόδων. Και είναι τόσο κοντόφθαλμο αυτό, όσο και το mentality εκείνων που τις (τις κυβερνήσεις) απαρτίζουν: «ότι φάμε κι ότι πιούμε». Το μόνο σίγουρο είναι ότι έτσι αποκλείεται να πάμε μπροστά. Μόνο πίσω. Και μάλιστα με μεγάλα βήματα…

«Ίσως γινόμαστε πιο Έλληνες και πιο Γάλλοι…»

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/

 
…αναφώνησαν Βρετανοί φοιτητές, που εισέβαλαν βίαια στην έδρα του κυβερνώντος κόμματος, διαμαρτυρόμενοι για τις ανακοινωθείσες, μελλοντικές αυξήσεις στα δίδακτρα των ΑΕΙ και τις περικοπές στην Παιδεία.

Η Βρετανία, σύμφωνα με δημοσιευμένες στατιστικές, αντιμετωπίζει όχι μόνο σφοδρό πρόβλημα ανεργίας, αλλά και ένα τεράστιο κρατικό έλλειμμα. Οι απολύσεις, η μείωση της αγοραστικής δύναμης και συνεπώς η συρρίκνωση της αγοράς έχει φέρει τον κόσμο σε απελπισία, ενώ οι πρόσφατες ανακοινώσεις του κυβερνώντος κόμματος για σχέδια τριπλασιασμού στα ήδη αυξημένα δίδακτρα των βρετανικών ΑΕΙ, όπως και οι περικοπές στην Παιδεία κατά 3.3 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, οδήγησαν στην προχθεσινή βίαιη εξέλιξη της διαδήλωσης περίπου 50.000 φοιτητών, γονέων, αλλά και πανεπιστημιακών στους δρόμους του Λονδίνου –από τις μεγαλύτερες των τελευταίων ετών.

Ενώ η διαδήλωση πραγματοποιείτο ειρηνικά, ένας μεγάλος αριθμός νεαρών (αφού είχαν προηγουμένως περικυκλώσει τα γραφεία των Φιλελευθέρων) εισέβαλαν στα γραφεία του συντηρητικού κόμματος των Τόρις, που βρίσκονται πολύ κοντά στο Κοινοβούλιο, έσπασαν τις τζαμαρίες στην είσοδο, κατέστρεψαν έπιπλα και κάμερες ασφαλείας (κάτι μας θυμίζει αυτό), αλλά και ζωγράφισαν στους τοίχους. «Καταστρέφουμε, όπως μας καταστρέφουν και αυτοί την ελπίδα να σπουδάσουμε», δήλωσαν. Κατόπιν ανέβηκαν στην ταράτσα του κτιρίου. Από εκεί –και με γνωστότατες τακτικές- άρχισαν να εκτοξεύουν μπουκάλια, καδρόνια και άλλα αντικείμενα στους αστυνομικούς που ακολουθούσαν την πορεία και που βρίσκονταν από κάτω. Κατόπιν, άναψαν φωτιές έξω από το κτίριο.

Η ζωή στην Βρετανία είναι ιδιαίτερα ακριβή, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, και πολλοί είναι εκείνοι που με δυσκολία τα φέρνουν πλέον βόλτα στις καθημερινές τους υποχρεώσεις. Όσον αφορά την παιδεία, τα δίδακτρα για τους ευρωπαίους και τους Βρετανούς φοιτητές (για προπτυχιακές σπουδές) δεν επιτρέπεται –τουλάχιστον μέχρι σήμερα- να ξεπερνούν τα 3.800 ευρώ, ανά φοιτητή, για κάθε ακαδημαϊκό έτος. Παρόλα αυτά η κυβέρνηση Κάμερον σχεδιάζει να επιτρέψει στα πανεπιστημιακά ιδρύματα να αυξήσουν τα δίδακτρά τους μέχρι και στα 7.000 ευρώ ετησίως και σε ειδικές περιπτώσεις έως και τα 10.500 ευρώ. Από την άλλη ανακοινώθηκε ότι περικόπτονται δραστικά τα κονδύλια για την ανώτατη εκπαίδευση, αλλά και οι υποτροφίες –που είναι ένα πολύ συνηθισμένο καθεστώς τόσο για την Αγγλία, όσο και για την Αμερική, αντίθετα με την Ελλάδα.

Όταν πραγματοποιήθηκε η ανακοίνωση εντός του Βρετανικού Κοινοβουλίου προκλήθηκε μεγάλη ένταση, ενώ ο Κλεγκ, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και αρχηγός των Φιλελευθέρων είχε έντονη λεκτική αντιπαράθεση με τους αντιπροσώπους των Εργατικών και κατηγορήθηκε για υποκρισία. Ακολουθώντας τις προσφιλείς τακτικές όλων των πολιτικών πριν τις εκλογές (από ότι φαίνεται σε όλες τις χώρες του κόσμου), ο Κλεγκ είχε υποσχεθεί ότι θα μείωνε τα δίδακτρα στα ΑΕΙ και ότι θα επεδίωκε ακόμα και την πλήρη κατάργησή τους. Για να αμυνθούν οι Φιλελεύθεροι διεμήνυσαν δια στόματος Ντέιβιντ Γουίλετς ότι το νέο σύστημα που σκέπτονται να εφαρμόσουν θα ωφελήσει τους φοιτητές με χαμηλά εισοδήματα, αφού θα υποχρεούνται σε αποπληρωμή των διδάκτρων μόνο και εφόσον έχουν σταθερά εισοδήματα μετά το πέρας των σπουδών τους, ενώ από την άλλη θα βοηθούσε και στη μείωση του ιλιγγιώδους κρατικού ελλείμματος.

Από τις βίαιες ενέργειες των φοιτητών τραυματίστηκαν 14 άτομα ελαφρά, ενώ η «εκρηκτική» ομάδα παρέμεινε στο κτίριο μέχρι αργά το βράδυ της ίδιας μέρας. Η δράση τους, δε, καταδικάστηκε από σύσσωμη την Εθνική Ένωση Φοιτητών.

Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές έχουμε ακούσει πολύ πικρά και ειρωνικά σχόλια από τους Βρετανούς, αναφορικά με την ασφάλεια στην Ελλάδα, για τις διαδηλώσεις μας και τα γεγονότα που –συνήθως και κακώς- λαμβάνουν χώρα. Αυτό είχε ξεκινήσει ήδη από την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, όταν ο Βρετανικός Τύπος είχε γράψει ότι ενδεχομένως η διεξαγωγή τους να μην είναι ασφαλής και ότι χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και άλλα παρόμοια. Επίσης, κατά καιρούς βγάζουν διάφορες ανακοινώσεις αναφορικά με την ασφάλεια στην Ελλάδα, ειδικά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Το τραγελαφικό είναι ότι μετά από τις βαρύγδουπες δηλώσεις των Βρετανών πάντα κάτι γινόταν στη χώρα τους. Τη μία ήταν οι επιθέσεις της Αλ Κάιντα στο Μετρό, την άλλη ήταν η ανατίναξη αυτοκινήτων κοντά στην Αμερικανική Πρεσβεία και την άλλη κάποιες «υπόκωφες» επιθέσεις του ΙΡΑ –αν και τα τελευταία χρόνια έχουν αραιώσει έως και εξαλειφθεί. Τουλάχιστον υπήρχε δημοσιογραφική κάλυψη, αφού τα γεγονότα μεταδίδονταν ζωντανά από το BBC. Ως γενικός κανόνας που πρέπει να ακολουθείται πάντως είναι ο εξής: ποτέ μην κριτικάρεις κάτι χωρίς να γνωρίζεις από κοντά και χωρίς να είσαι σίγουρος για την δική σου –πρωτίστως- κατάσταση, γιατί από τα γεγονότα φάνηκε ότι η Βρετανική αστυνομία δεν στάθηκε ικανή να κοντρολάρει τους αφηνιασμένους νεαρούς, αλλά ούτε και τα συστήματα ασφαλείας στάθηκαν επαρκή.

Η διαδήλωση των φοιτητών στο Λονδίνο δε διαφέρει σχεδόν σε τίποτα από τις διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και τη Γαλλία, την Ισπανία και άλλες χώρες. Άλλωστε και η Βρετανία είναι γνωστή για τις εξεγέρσεις, την επιθετικότητα και τον οξύ χαρακτήρα των κατοίκων της, παρά τα κλισέ περί βρετανικού φλέγματος κ.λπ.

Διαβάσαμε στον τοπικό Τύπο: «Ίσως γινόμαστε πιο Έλληνες και πιο Γάλλοι»… Τάδε έφη φοιτητής 22 ετών, ο οποίος συνέχισε λέγοντας: «Οι γονείς μου δουλεύουν στο Δημόσιο. Λόγω των περικοπών ο πατέρας μου θα χάσει μεγάλο μέρος της σύνταξής του και η μητέρα μου τη δουλειά της. Θα καταστραφούμε ολοκληρωτικά». «Οι πολιτικοί αδιαφορούν και παίρνουν λεφτά από εκείνους που δεν έχουν, όπως είναι οι φοιτητές, και όχι από εκείνους που λαμβάνουν επταψήφιους μισθούς.», δήλωσε φοιτήτρια. Ενώ καθηγητής μεγάλου πανεπιστημίου δήλωσε πως: «Υποθέτω πως έφτασε και η ώρα της Βρετανίας να εξεγερθεί ενάντια στα σκληρά μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται από τις κυβερνήσεις».

Με φόντο τις εξεγέρσεις σε Αθήνα, Παρίσι, Μαδρίτη, Λονδίνο και Βρυξέλες –σε μικρότερη κλίμακα- συνεδριάζουν οι G20 με κεντρικό θέμα τις ανισορροπίες στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Οι ισχυροί του κόσμου –των οποίων πλέον όμως το οικονομικό και κοινωνικό υπόβαθρο αρχίζει να γίνεται σαθρό- συζητούν, αναλύουν και βγάζουν συμπεράσματα για κάτι το οποίο αποτελεί νόμο της αγοράς. Χωρίς ανισότητες δεν υπάρχει οικονομικό σύστημα. Οι ανισότητες αυτές συντηρούνται από εκείνους, για να θραφούν οι ίδιοι. Η παγκοσμιοποίηση γέννησε τις ανισότητες, που αυτοί δήθεν πολεμούν και δεν υπάρχει δρόμος γυρισμού, παρά μόνο ίσως η δυνατότητα μικρής άμβλυνσης των επιπτώσεων. Εικάζω ότι οι εξεγέρσεις θα συνεχίσουν να αυξάνονται στην Ευρώπη, ειδικά μετά τις τελευταίες εξελίξεις στα σπρεντ Ιρλανδίας και Πορτογαλίας, αλλά και με τα γενικά μέτρα λιτότητας που εφαρμόζονται πλέον σε όλες τις χώρες. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους αδύναμους, αλλά και τους «δυνατούς», αφού μια αλυσίδα είναι όσο δυνατός είναι ο πιο αδύναμός της κρίκος.


Ελλάδα: χώρα εξαγωγής τρομοκρατίας

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/

 
Θέατρο του παραλόγου; Ύστατη κίνηση δολιοφθοράς; Οργανωμένο σχέδιο εξευτελισμού της χώρας; Αμέτρητοι τίτλοι θα μπορούσαν να δοθούν για τα αδιανόητα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα τα τελευταία 24ωρα. Είναι δε τόσο καταιγιστικοί οι ρυθμοί, που ακόμα και εμείς που τα παρακολουθούμε και τα ζούμε εκ του σύνεγγυς δεν έχουμε προλάβει να καταλάβουμε τι γίνεται. Πακέτα με εκρηκτικά υλικά φτάνουν στη Γερμανία, τη Γαλλία, σε πρεσβείες, διπλωματικές αποστολές, στο Μέγαρο Μαξίμου, τη Βουλή και στο αεροδρόμιο. Πακέτα μεταφέρονται από το ένα μέρος στο άλλο, γιατί δεν υπάρχει παντού δυνατότητα ελέγχου και εξουδετέρωσης βομβών και ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά. Ελεγχόμενες εκρήξεις σε κάδους απορριμμάτων προς αποφυγήν των χειρότερων. Μπαράζ εμπρησμών στο κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο. Επαναστατημένα «παιδιά» 22 και 23 ετών που φτύνουν τις κάμερες και τους δημοσιογράφους και μπροστά στον ανακριτή αρνούνται να βγάλουν μιλιά. Δράμα; Κωμωδία; Ή φάρσα;

Σέχτα επαναστατών. Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς. Προφανής συνεργασία με τους αντιεξουσιαστές που δρουν στην Ιταλία. Εικασίες για συνεργασία με Al Qaeda. Τι έχει γίνει; Το μόνο σίγουρο είναι ο διασυρμός –για μια ακόμα φορά- της χώρας, σε περίοδο εκλογών, κατά τη οποία τα μάτια της Ευρώπης είναι έτσι κι αλλιώς στραμμένα εδώ. Υπάρχει λόγος; Υπάρχει στόχος; Επετεύχθη; Ήταν ερασιτέχνες -όπως ελέχθη- ή ήταν ένα άριστα ενορχηστρωμένο σχέδιο;

Με μια γρήγορη ματιά, κάποιος θα έλεγε ότι πρόκειται για ερασιτεχνικές κινήσεις από νεαρά άτομα, που θέλουν απλά να δηλώσουν την παρουσία τους. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να σκεφτεί ότι ένα πακέτο από την Ελλάδα ή από οποιαδήποτε χώρα θα έφτανε απευθείας στα χέρια του Σαρκοζί ή της Μέρκελ; Από την άλλη, οι τύποι είτε ξεπέρασαν κάθε όριο βλακείας, ανευθυνότητας και θράσους κυκλοφορώντας σε μέσα μαζικής μεταφοράς, σε ταξί και στους δρόμους μεταφέροντας εκρηκτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι ακόμα και από μια λάθος κίνηση θα μπορούσαν να εκραγούν προκαλώντας τραυματισμούς ή ακόμα και το θάνατο είτε μιλάμε για καμικάζι που ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν.

Το αστείο είναι ότι τον τελευταίο καιρό τα δύο άτομα που συνελήφθησαν, σύχναζαν σε καφετέριες που βρίσκονταν απέναντι από εταιρείες ταχυμεταφορών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν πλήρως αντιληπτοί τόσο από τους θαμώνες, όσο και από τους ιδιοκτήτες. Επίσης, όταν συνελήφθησαν βρέθηκε πάνω τους η λίστα με τις εταιρείες αυτές. Θεωρώ πως κανένας «σοβαρός» τρομοκράτης δεν θα κουβαλούσε πάνω του τέτοιου είδους στοιχεία.

Από την άλλη, το σχέδιο ήταν καλά ενορχηστρωμένο. Κάποια πακέτα εστάλθησαν το βράδυ της μιας μέρας, την επόμενη είχαμε τα υπόλοιπα –σε πολύ κοντινή δηλαδή χρονική απόσταση- και κατόπιν είχαμε και τους εμπρησμούς κυρίως στο κέντρο της Αθήνας (Κυψέλη και Εξάρχεια). Οι ποσότητες των εκρηκτικών ήταν μικρές σε κάθε πακέτο, που σημαίνει ότι οι υπαίτιοι δεν στόχευαν σε δολοφονίες, αλλά από την άλλη ποτέ δεν ξέρεις τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να εκραγεί ένα δέμα, σε περίπτωση που βρίσκεται λόγου χάρη κοντά σε εύφλεκτο υλικό. Επίσης, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το πώς μπορεί να αντιδράσει ένας άνθρωπος όταν συνειδητοποιήσει τι ακριβώς κρατά στα χέρια του. Άλλος μπορεί να παγώσει, άλλος να πανικοβληθεί και να προβεί σε αψυχολόγητη ενέργεια και άλλος να είναι ψύχραιμος –σχετικά δύσκολο. Η αντίδραση όμως ενός οργανισμού μπορεί και να αποβεί μοιραία σε ορισμένες περιπτώσεις.

Τα πακέτα που προορίζονται για Σαρκοζί και Μέρκελ και είχαν ως αποστολέα το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών σίγουρα δεν θα έφταναν ποτέ στα χέρια των υποτιθέμενων παραληπτών τους. Όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα θα βρισκόταν για μία ακόμα φορά στο στόχαστρο, ως η χώρα της τρομοκρατίας, της διάλυσης, της ανοργανωσιάς, της παντελούς έλλειψης ελέγχων, ασφάλειας και συντονισμού. Το σίγουρο είναι πως όλα αυτά έχουν έναν εξαιρετικά αρνητικό αντίκτυπο στη χώρα, που έρχεται να προστεθεί στην γενική κατηφόρα που έχουμε πάρει ως οικονομία και ως κοινωνία. Όλο αυτό, δηλαδή, που έγινε αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα.

Το «καλό» σε όλο αυτό το τραγελαφικό σκηνικό ήταν ότι εντέλει δεν είχαμε θύματα. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Παρά τις γελοίες κινήσεις ορισμένων, όπως του υπαλλήλου του Μεγάρου Μαξίμου που πήρε το πακέτο και τον κούριερ και περπάτησε (!) μέχρι την Βουλή, όπου και υπήρχε ομάδα ανίχνευσης και εξουδετέρωσης εκρηκτικών μηχανισμών, για να πραγματοποιηθεί η περίφημη ελεγχόμενη έκρηξη, ευτυχώς δεν τραυματίστηκε κανείς. Το άλλο καλό ήταν ότι οι υπάλληλοι σε κάποιες εταιρείες ταχυμεταφορών είδαν με ύποπτο μάτι τα πακέτα και ενεργοποιήθηκαν άμεσα. Ενώ και υπάλληλοι στις πρεσβείες είδαν επίσης καχύποπτα τα δέματα και δεν τα άνοιξαν καν, ειδοποιώντας αμέσως προϊστάμενους και Αρχές. Όλα αυτά βέβαια ήταν τυχερά. Θα μπορούσε δηλαδή να είχε γίνει κάτι μοιραίο.

Το bottom line (μια έκφραση που θεωρώ ότι είναι από τις πιο πετυχημένες και στοχευμένες εκφράσεις της Αγγλικής) είναι ότι παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δεν θεωρείται και από τις πιο ασφαλείς χώρες (και λόγω αύξησης εγκληματικότητας, όσο και λόγω αύξησης των τρομοκρατικών επιθέσεων), δεν γίνεται απολύτως καμία κίνηση για να «κλείσουν οι τρύπες». Λόγου χάρη, τα ταχυδρομεία και οι εταιρείες ταχυμεταφορών θα πρέπει οπωσδήποτε να ελέγχουν το οποιοδήποτε πακέτο αναλαμβάνουν να αποστείλουν για οπουδήποτε, πριν αυτό σφραγιστεί. Θα πρέπει να υπάρχει κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης παντού. Επίσης, είναι αδιανόητο το Μέγαρο Μαξίμου να μην έχει τμήμα ανίχνευσης και εξουδετέρωσης εκρηκτικών μηχανισμών ή τα ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά. Αυτό βέβαια αφορά και κάθε Υπουργείο, Πρεσβεία, Προξενείο, κεντρική δημόσια υπηρεσία και φυσικά το Αεροδρόμιο της χώρας.

Αλλά εμείς έχουμε άλλες ασχολίες. Εμείς ασχολούμεθα με ταξιδάκια δεξιά κι αριστερά, με το να μη θιχτούν τα επιδόματα των υπαλλήλων της Βουλής, με τον Καλλικράτη, με τη διατροφή του Καραμανλή και με εκβιασμούς για βουλευτικές εκλογές, γιατί προδήλως αυτό είναι που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η χώρα. Εκβιασμούς και βεβιασμένες –αλλά δήθεν μελετημένες- δηλώσεις και αποφάσεις. Όσο και να αγαπάμε τη χώρα μας, όσο και να θέλουμε να βοηθήσουμε, κάτι τέτοιο δεν καθίσταται εφικτό. Η παντελής έλλειψη σοβαρότητας και οργάνωσης είναι διάχυτη παντού. Σε κάθε βήμα. Σε κάθε λέξη. Σε κάθε δήλωση. Σε κάθε κίνηση. Όλα είναι δήθεν μελετημένα και ουσιαστικά όλα είναι χύμα. Και αυτό διαπιστώνεται καθημερινά, σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας. Το κέντρο έχει γκετοποιηθεί, υπάρχουν πλέον γειτονιές από τις οποίες φοβάσαι να περάσεις όχι μόνο το βράδυ, αλλά και κατά τη διάρκεια της ημέρας, η αστυνόμευση περιορίζεται στο Κολωνάκι, τα μαγαζιά κλείνουν, οι νέοι απολύονται, η αγορά έχει κυριολεκτικά ερημώσει. Πλήρης απογοήτευση από όλους και από όλα καθρεφτίζεται στα μάτια του κόσμου, που απλά ζει για την ημέρα. Για μια ημέρα, που μπορεί να μην έχει αύριο. Αλλά και που το αύριο φαίνεται να μην έχει ιδιαίτερη σημασία…