Θέατρο του παραλόγου; Ύστατη κίνηση δολιοφθοράς; Οργανωμένο σχέδιο εξευτελισμού της χώρας; Αμέτρητοι τίτλοι θα μπορούσαν να δοθούν για τα αδιανόητα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα τα τελευταία 24ωρα. Είναι δε τόσο καταιγιστικοί οι ρυθμοί, που ακόμα και εμείς που τα παρακολουθούμε και τα ζούμε εκ του σύνεγγυς δεν έχουμε προλάβει να καταλάβουμε τι γίνεται. Πακέτα με εκρηκτικά υλικά φτάνουν στη Γερμανία, τη Γαλλία, σε πρεσβείες, διπλωματικές αποστολές, στο Μέγαρο Μαξίμου, τη Βουλή και στο αεροδρόμιο. Πακέτα μεταφέρονται από το ένα μέρος στο άλλο, γιατί δεν υπάρχει παντού δυνατότητα ελέγχου και εξουδετέρωσης βομβών και ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά. Ελεγχόμενες εκρήξεις σε κάδους απορριμμάτων προς αποφυγήν των χειρότερων. Μπαράζ εμπρησμών στο κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο. Επαναστατημένα «παιδιά» 22 και 23 ετών που φτύνουν τις κάμερες και τους δημοσιογράφους και μπροστά στον ανακριτή αρνούνται να βγάλουν μιλιά. Δράμα; Κωμωδία; Ή φάρσα;
Σέχτα επαναστατών. Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς. Προφανής συνεργασία με τους αντιεξουσιαστές που δρουν στην Ιταλία. Εικασίες για συνεργασία με Al Qaeda. Τι έχει γίνει; Το μόνο σίγουρο είναι ο διασυρμός –για μια ακόμα φορά- της χώρας, σε περίοδο εκλογών, κατά τη οποία τα μάτια της Ευρώπης είναι έτσι κι αλλιώς στραμμένα εδώ. Υπάρχει λόγος; Υπάρχει στόχος; Επετεύχθη; Ήταν ερασιτέχνες -όπως ελέχθη- ή ήταν ένα άριστα ενορχηστρωμένο σχέδιο;
Με μια γρήγορη ματιά, κάποιος θα έλεγε ότι πρόκειται για ερασιτεχνικές κινήσεις από νεαρά άτομα, που θέλουν απλά να δηλώσουν την παρουσία τους. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να σκεφτεί ότι ένα πακέτο από την Ελλάδα ή από οποιαδήποτε χώρα θα έφτανε απευθείας στα χέρια του Σαρκοζί ή της Μέρκελ; Από την άλλη, οι τύποι είτε ξεπέρασαν κάθε όριο βλακείας, ανευθυνότητας και θράσους κυκλοφορώντας σε μέσα μαζικής μεταφοράς, σε ταξί και στους δρόμους μεταφέροντας εκρηκτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι ακόμα και από μια λάθος κίνηση θα μπορούσαν να εκραγούν προκαλώντας τραυματισμούς ή ακόμα και το θάνατο είτε μιλάμε για καμικάζι που ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν.
Το αστείο είναι ότι τον τελευταίο καιρό τα δύο άτομα που συνελήφθησαν, σύχναζαν σε καφετέριες που βρίσκονταν απέναντι από εταιρείες ταχυμεταφορών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν πλήρως αντιληπτοί τόσο από τους θαμώνες, όσο και από τους ιδιοκτήτες. Επίσης, όταν συνελήφθησαν βρέθηκε πάνω τους η λίστα με τις εταιρείες αυτές. Θεωρώ πως κανένας «σοβαρός» τρομοκράτης δεν θα κουβαλούσε πάνω του τέτοιου είδους στοιχεία.
Από την άλλη, το σχέδιο ήταν καλά ενορχηστρωμένο. Κάποια πακέτα εστάλθησαν το βράδυ της μιας μέρας, την επόμενη είχαμε τα υπόλοιπα –σε πολύ κοντινή δηλαδή χρονική απόσταση- και κατόπιν είχαμε και τους εμπρησμούς κυρίως στο κέντρο της Αθήνας (Κυψέλη και Εξάρχεια). Οι ποσότητες των εκρηκτικών ήταν μικρές σε κάθε πακέτο, που σημαίνει ότι οι υπαίτιοι δεν στόχευαν σε δολοφονίες, αλλά από την άλλη ποτέ δεν ξέρεις τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να εκραγεί ένα δέμα, σε περίπτωση που βρίσκεται λόγου χάρη κοντά σε εύφλεκτο υλικό. Επίσης, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το πώς μπορεί να αντιδράσει ένας άνθρωπος όταν συνειδητοποιήσει τι ακριβώς κρατά στα χέρια του. Άλλος μπορεί να παγώσει, άλλος να πανικοβληθεί και να προβεί σε αψυχολόγητη ενέργεια και άλλος να είναι ψύχραιμος –σχετικά δύσκολο. Η αντίδραση όμως ενός οργανισμού μπορεί και να αποβεί μοιραία σε ορισμένες περιπτώσεις.
Τα πακέτα που προορίζονται για Σαρκοζί και Μέρκελ και είχαν ως αποστολέα το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών σίγουρα δεν θα έφταναν ποτέ στα χέρια των υποτιθέμενων παραληπτών τους. Όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα θα βρισκόταν για μία ακόμα φορά στο στόχαστρο, ως η χώρα της τρομοκρατίας, της διάλυσης, της ανοργανωσιάς, της παντελούς έλλειψης ελέγχων, ασφάλειας και συντονισμού. Το σίγουρο είναι πως όλα αυτά έχουν έναν εξαιρετικά αρνητικό αντίκτυπο στη χώρα, που έρχεται να προστεθεί στην γενική κατηφόρα που έχουμε πάρει ως οικονομία και ως κοινωνία. Όλο αυτό, δηλαδή, που έγινε αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα.
Το «καλό» σε όλο αυτό το τραγελαφικό σκηνικό ήταν ότι εντέλει δεν είχαμε θύματα. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Παρά τις γελοίες κινήσεις ορισμένων, όπως του υπαλλήλου του Μεγάρου Μαξίμου που πήρε το πακέτο και τον κούριερ και περπάτησε (!) μέχρι την Βουλή, όπου και υπήρχε ομάδα ανίχνευσης και εξουδετέρωσης εκρηκτικών μηχανισμών, για να πραγματοποιηθεί η περίφημη ελεγχόμενη έκρηξη, ευτυχώς δεν τραυματίστηκε κανείς. Το άλλο καλό ήταν ότι οι υπάλληλοι σε κάποιες εταιρείες ταχυμεταφορών είδαν με ύποπτο μάτι τα πακέτα και ενεργοποιήθηκαν άμεσα. Ενώ και υπάλληλοι στις πρεσβείες είδαν επίσης καχύποπτα τα δέματα και δεν τα άνοιξαν καν, ειδοποιώντας αμέσως προϊστάμενους και Αρχές. Όλα αυτά βέβαια ήταν τυχερά. Θα μπορούσε δηλαδή να είχε γίνει κάτι μοιραίο.
Το bottom line (μια έκφραση που θεωρώ ότι είναι από τις πιο πετυχημένες και στοχευμένες εκφράσεις της Αγγλικής) είναι ότι παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δεν θεωρείται και από τις πιο ασφαλείς χώρες (και λόγω αύξησης εγκληματικότητας, όσο και λόγω αύξησης των τρομοκρατικών επιθέσεων), δεν γίνεται απολύτως καμία κίνηση για να «κλείσουν οι τρύπες». Λόγου χάρη, τα ταχυδρομεία και οι εταιρείες ταχυμεταφορών θα πρέπει οπωσδήποτε να ελέγχουν το οποιοδήποτε πακέτο αναλαμβάνουν να αποστείλουν για οπουδήποτε, πριν αυτό σφραγιστεί. Θα πρέπει να υπάρχει κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης παντού. Επίσης, είναι αδιανόητο το Μέγαρο Μαξίμου να μην έχει τμήμα ανίχνευσης και εξουδετέρωσης εκρηκτικών μηχανισμών ή τα ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά. Αυτό βέβαια αφορά και κάθε Υπουργείο, Πρεσβεία, Προξενείο, κεντρική δημόσια υπηρεσία και φυσικά το Αεροδρόμιο της χώρας.
Αλλά εμείς έχουμε άλλες ασχολίες. Εμείς ασχολούμεθα με ταξιδάκια δεξιά κι αριστερά, με το να μη θιχτούν τα επιδόματα των υπαλλήλων της Βουλής, με τον Καλλικράτη, με τη διατροφή του Καραμανλή και με εκβιασμούς για βουλευτικές εκλογές, γιατί προδήλως αυτό είναι που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η χώρα. Εκβιασμούς και βεβιασμένες –αλλά δήθεν μελετημένες- δηλώσεις και αποφάσεις. Όσο και να αγαπάμε τη χώρα μας, όσο και να θέλουμε να βοηθήσουμε, κάτι τέτοιο δεν καθίσταται εφικτό. Η παντελής έλλειψη σοβαρότητας και οργάνωσης είναι διάχυτη παντού. Σε κάθε βήμα. Σε κάθε λέξη. Σε κάθε δήλωση. Σε κάθε κίνηση. Όλα είναι δήθεν μελετημένα και ουσιαστικά όλα είναι χύμα. Και αυτό διαπιστώνεται καθημερινά, σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας. Το κέντρο έχει γκετοποιηθεί, υπάρχουν πλέον γειτονιές από τις οποίες φοβάσαι να περάσεις όχι μόνο το βράδυ, αλλά και κατά τη διάρκεια της ημέρας, η αστυνόμευση περιορίζεται στο Κολωνάκι, τα μαγαζιά κλείνουν, οι νέοι απολύονται, η αγορά έχει κυριολεκτικά ερημώσει. Πλήρης απογοήτευση από όλους και από όλα καθρεφτίζεται στα μάτια του κόσμου, που απλά ζει για την ημέρα. Για μια ημέρα, που μπορεί να μην έχει αύριο. Αλλά και που το αύριο φαίνεται να μην έχει ιδιαίτερη σημασία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.