Ντρέπομαι…

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News (http://www.greeknewsonline.com/)

Ντρέπομαι για την εικόνα που αντίκρισα χθες μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Όταν κάποιοι θρασύδειλοι, ανεγκέφαλοι και καθυστερημένοι –αυτή είναι η νέα λέξη που θα χρησιμοποιώ συχνά- πετούσαν πέτρες στους Ευζώνους, οι οποίοι και μετά από λίγο αποχώρησαν από τα μικρά τους φυλάκια. Σαν κύριοι. Συνοδεία αστυνομικών. Δε διαλύθηκαν ατάκτως. Δεν άρχισαν να τρέχουν. Δε γύρισαν να κοιτάξουν. Δεν έβγαλαν άχνα. Απλά κατευθύνθηκαν προς την είσοδο της Βουλής, με αργό, αντρίκιο περπάτημα. Όπως τους αρμόζει. Οι θρασύδειλοι ήταν κάτι παιδάκια. Που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει Ελλάδα. Δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να πολεμάς για την πατρίδα. Δεν έχουν ιδέα για την ιστορία αυτής της χώρας. Δε σέβονται τίποτα. Προφανώς λόγω της ανατροφής που έλαβαν με μεγάλη αγάπη από τους γονείς τους…

Ντρέπομαι για την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η εικόνα είναι κάπως περιπλεγμένη. Μια μερίδα πιστεύει ακράδαντα ότι είμαστε ένα συνονθύλευμα απατεώνων, που κορόιδεψε την Ευρώπη και τον κόσμο, που πίνει καφέδες όλη μέρα και κάνει διακοπές όλο το χρόνο στις παραλίες και τα νησιά. Υπάρχει βέβαια και μια άλλη μερίδα –βάσει άρθρου που γράφτηκε πρόσφατα σε Σκανδιναβική εφημερίδα- που μέσω του ανταποκριτή της είδε πραγματικά τι γίνεται εδώ και πως προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα. Αλλά όλα αυτά δεν αλλάζουν τίποτα. Ντρέπομαι για την εικόνα που δίνει η Ελλάδα στον κόσμο, κάθε φορά που γίνεται πορεία και καταστρέφεται η Αθήνα. Ντρέπομαι για την εικόνα των ΜΑΤ που γρονθοκοπούν μεγάλους ανθρώπους. Ντρέπομαι για την εικόνα των θρασύδειλων, που πίσω από μια κουκούλα καταστρέφουν τη ξένη (ξένη, γιατί φυσικά δική τους δεν είχαν ποτέ) περιουσία. Ντρέπομαι που ο ξένος βλέπει ένα κράτος γενικής αναρχίας. Δεν θέλω τον οίκτο του ξένου. Ούτε τη συμπόνια. Ούτε όμως την ειρωνεία, την χαιρεκακία και τον αποτροπιασμό.

Ντρέπομαι ή μάλλον ντράπηκα για τη φετινή, αλλά και την περσινή, εικόνα της Ελλάδας, με τις απεργίες των ταξί –για την ειδεχθή αυτή φυλή δε θα ξανασχολιάσω, για να μη λέμε τα ίδια και τα ίδια- και τους αποκλεισμούς του ΠΑΜΕ. Όταν οι τουρίστες περπατούσαν ώρες στο λιοπύρι, για να φτάσουν σε αεροδρόμια και λιμάνια. Όταν προσπαθούσαν να κατέβουν από τα κρουαζιερόπλοια, για να περιηγηθούν για λίγες ώρες στην Αθήνα, και έκπληκτοι αντίκριζαν πανό και κάτι εξαγριωμένους τύπους που γαύγιζαν περί καμποτάζ. Α ναι! Είναι και εκείνη η διαβόητη εικόνα που αντίκρισα με τα μάτια μου –γιατί ήμουν εκεί- σε λεωφορείο της γραμμής Αεροδρόμιο-πόλης της Ρόδου, με τους ξένους –πολύ αξιοπρεπείς- να έχουν τις βαλίτσες στο κεφάλι, στοιβαγμένοι περίπου 100 άτομα και έναν αγενέστατο οδηγό –είχε κι αυτός καλή ανατροφή από τους γονείς του- να μιλάει λες και μιλούσε σε δούλους, λέγοντάς τους να στοιβάξουν τις βαλιτσάρες, τη μία πάνω στην άλλη, για να κερδίσουμε χώρο. Όταν, δε, 4-5 από εμάς τους Έλληνες αρχίσαμε το «ψαλτήρι», μαζεύτηκε. Κι όμως. Έβλεπα τους ξένους τόσο στωικούς, που πραγματικά ένιωθα πως ήθελα να τους κουβαλήσω εγώ η ίδια τις βαλίτσες. Κοίταζαν το απίστευτης ομορφιάς τοπίο στην Ιξιά, με την τρικυμισμένη –όπως πάντα- θάλασσα, με όλες τις αποχρώσεις του μπλε και τα λευκά βότσαλα, τους φοίνικες που λικνίζονταν στα μελτέμια και τους εξωτικούς κατακόκκινους ιβίσκους κατά μήκους της ονειρικής παραλιακής και φαινόταν ότι δεν τους πείραζε τίποτα.

Ντρέπομαι για τους πολιτικούς που έχουμε ψηφίσει. Αν και κανονικά θα έπρεπε να ντρέπονται αυτοί για τους εαυτούς τους. Βέβαια από κάπου εκλέχθηκαν. Η αλήθεια είναι όμως ότι μετά από κάποια εποχή, οι πολιτικοί αυτής της χώρας –όπως έχω πει και στο παρελθόν- έπαψαν να είναι κομμάτι αυτής της κοινωνίας. Έγιναν ζόμπι, που απλά κυκλοφορούσαν ανάμεσα μας. Και όταν άρχισαν να πέφτουν τα γιαούρτια, έπαψαν και να κυκλοφορούν. Ντρέπομαι για το ότι είδαν το δημόσιο χρήμα σα δικό τους χρήμα. Ντρέπομαι που στο βωμό της ψήφου, διόριζαν αβέρτα στο Δημόσιο, λες και είναι καμιά τρελή επιχείρηση που απαιτεί χιλιάδες εργαζόμενους. Ναι. Ένας για να φυλλομετρά. Ένας για να βάζει σφραγίδες. Ένας για να καπνίζει. Ένας για να έχει τα πόδια πάνω στο γραφείο και να γκρινιάζει. Α ναι. Και ένας-δυο για να δουλεύουν. Μέχρι εκεί. Για να μη ξεχνιόμαστε.

Ντρέπομαι, που εν μέσω απίστευτων φοροχαρατσιών, απολύσεων, μειώσεων μισθών, συντάξεων, κατάργησης φοροαπαλλαγών, η «κυρία» ΕΡΤ αποφασίζει να «χτυπήσει» τον ανταγωνισμό –τα ιδιωτικά κανάλια δηλαδή- και να πάρει με το «σπαθί» της τους αγώνες του Champions League έναντι του μηδαμινού ποσού των 24 εκατομμυρίων ευρώ. Εξεταστική εισαγγελική έρευνα διετάχθη, λέει. Στα παλιά μας τα παπούτσια. Γιατί; Μήπως θα διωχθεί κανείς; Για μια ακόμα φορά όλοι θα αποδειχθούν αθώοι, παμψηφεί και πέραν αμφιβολίας. Μήπως έτσι δεν έγινε και με το Βατοπέδι; Μήπως έτσι δεν έγινε με τα υποβρύχια; Μήπως έτσι δεν έγινε με τη Siemens; Γι’ αυτό σας λέω. Τις Εξεταστικές σας Επιτροπές τις έχουμε γραμμένες. Είναι απλά μια ακόμα ευκαιρία για εσάς να βγάλετε εύκολα λεφτά. Τα δικά μας λεφτά…

Ντρέπομαι για την εικόνα του κέντρου της Αθήνας, που αντί να αποτελεί παράδεισο για τους τουρίστες, είναι η κόλαση ντόπιων και μη. Οι ώρες κυκλοφορίας των «κανονικών» ανθρώπων είναι το πολύ μέχρι τις 6 το απόγευμα, τώρα που αρχίζει να βραδιάζει νωρίς. Κατόπιν, τη βάρδια αναλαμβάνουν τα βαποράκια, οι μαύροι με τις τσάντες, οι πόρνες, οι Πακιστανοί, οι Αλβανοί με τα Καλάζνικοφ, οι ναρκομανείς, οι κλέφτες και οι δολοφόνοι. Ναι, σαν εκείνους που σκότωσαν το καλοκαίρι τον άνθρωπο, που πήγαινε τη γυναίκα του στο μαιευτήριο, για μια βιντεοκάμερα. Ναι, εκείνους που γρονθοκοπούσαν ηλικιωμένη γυναίκα, για να της πάρουν την τσάντα. Αυτό είναι το κέντρο της Αθήνας, ξεκινώντας από το Πολυτεχνείο, την Ομόνοια, την Αθηνάς, την Κοτζιά, την Σοφοκλέους, την Ευριπίδου –θα τρίζουν και τα κόκκαλα των αρχαίων ημών προγόνων- και των υπολοίπων οδών της περιοχής. Έτσι κατάντησαν το κέντρο.

Ντρέπομαι που βλέπω όλους αυτούς του κουστουμάτους της Τρόικας να πηγαινοέρχονται στην Αθήνα και να έχουν στο πρόσωπο αυτό το ηλίθιο, αντιπαθέστατο χαμόγελο σα να λένε «εμείς θα σας φτιάξουμε, τώρα εμείς κάνουμε κουμάντο, εμείς μόνο ξέρουμε τι πρέπει να γίνει, τώρα θα τη φάτε, τώρα ήρθε η ώρα σας να πληρώσετε και τώρα θα σας κανονίσουμε γιατί είμαστε τα μεγάλα κεφάλια». Και φυσικά αποδεικνύεται περίτρανα πως ό,τι και αν έχουν σκεφτεί, ήταν τελείως λάθος. Τίποτα, μα τίποτα, δεν έχει βελτιωθεί. Το αντίθετο. Ο κόσμος έχει εξαγριωθεί. Το ΑΕΠ μειώνεται επικίνδυνα. Το έλλειμμα έχει αυξηθεί. Η ανεργία έχει εκτοξευθεί. Οι τιμές έχουν πάρει φωτιά. Τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Οι Τροϊκανοί είναι, λοιπόν, παντελώς ανίκανοι. Άχρηστοι ουσιαστικά. Και το αστείο είναι ότι εξακολουθούν να περιφέρονται με το ίδιο χαμόγελο, σα να ξέρουν τι κάνουν, ενώ ουσιαστικά δεν ξέρουν την τύφλα τους. Η Ελλάδα θέλει ειδική μεταχείριση. Το θέμα δεν ήταν ο κόσμος και πως θα τη φάει ο κόσμος. Το θέμα είναι το κράτος, με την έννοια της κρατικής μηχανής. Εκεί υπάρχει πρόβλημα. Σε εφεδρεία δεν πρέπει να μπουν οι υπάλληλοι, αλλά οι κυβερνήσεις. Ντρέπομαι, λοιπόν, που βάλαμε αυτούς τους άχρηστους πάνω από το κεφάλι μας. Πρώτα τους μεν και έπειτα τους δε, μετά από «παράκληση» των μεν (για όσους δεν εννόησαν, όπου «μεν» το ΠΑΣΟΚ και όπου «δε» η Τρόικα).

Ντρέπομαι όταν αντικρίζω την Ακρόπολη. Ντρέπομαι όταν σκέφτομαι που ήμασταν κάποτε και πως είμαστε τώρα. Ντρέπομαι όταν σκέφτομαι τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τον Ιπποκράτη, τον Περικλή, τον Ευριπίδη. Ντρέπομαι που υπάρχουν νέοι σε αυτή τη χώρα –αν λέγονται Έλληνες- που νομίζουν ότι πετώντας πέτρες στον Άγνωστο Στρατιώτη –και εννοώ τους Ευζώνους- είναι μάγκες και ξεσπάνε –δήθεν- για την κατάσταση που επικρατεί. Ντρέπομαι για τους γονείς που μεγάλωσαν αυτά τα ζώα. Γιατί κάποιος γονιός δεν ήταν παρών για να συμμαζέψει το καμάρι του. Όπως έγινε και με ένα άλλο καμάρι. Αλλά σε εκείνο το καμάρι, τιμή και δόξα! Αλίμονο. Και ας έρθει κάποιος να μου πει ότι δε «σέβομαι». Και μην αρχίσουμε τα μελοδράματα του τύπου «η μάνα μπορεί να δουλεύει καθαρίστρια κι ο πατέρας οικοδόμος όλη μέρα, για να τα μεγαλώσουν». Γιατί και οι δικοί μου γονείς δούλευαν όλη μέρα, αλλά δεν έγινα ρεμάλι. Εγώ σέβομαι μια χαρά. Και την περιουσία του διπλανού σέβομαι. Και τους ηλικιωμένους σέβομαι. Και στους νόμους υπακούω. Και σπούδασα σε Ελλάδα, Αμερική και Γαλλία. Και δουλεύω 16 ώρες την ημέρα. Και πληρώνω τους φόρους μου. Σέβομαι.

Το πρόβλημα, βέβαια, παραμένει. Τι κάνουμε; Είναι οι εκλογές λύση; Γιατί και συγκυβέρνηση να βγει, αυτοί θα φάνε τα μουστάκια τους –λαϊκιστί. Σε κάθε κουβέντα του ενός θα υπάρχει αντίλογος, μόνο και μόνο για να υπάρχει. Εμείς θα καθόμαστε όμως και θα πληρώνουμε τα σπασμένα της κάθε κυβέρνησης; Όταν έτρωγαν οι λίγοι και εμείς οι υπόλοιποι παλεύαμε; Γιατί να πληρώσω τον βολεψάκια –που 100% πρόκειται για κάποιον άχρηστο, που μόνο σε μέσο μπορούσε να στηριχθεί; Γιατί να πληρώσω τον πολιτικό που διόρισε τον βολεψάκια, για να πάρει ψήφο; Και εντέλει καταλήγω στο ότι δεν με ενδιαφέρει αν θα απολυθεί κάποιος από το Δημόσιο. Δε με ενδιαφέρει αν μειώσουν τους μισθούς τους. Έπαιρναν πάρα πολλά λεφτά για τις υπηρεσίες που παρείχαν –ή που μάλλον δεν παρείχαν. Χώρια από τα γελοία επιδόματα –έγκαιρης προσέλευσης, πλυσίματος χεριών κ.λπ. Και δε με ενδιαφέρει αν είναι αντισυνταγματικό. Όταν μας συμφέρει, θυμόμαστε το Ελληνικό Σύνταγμα και κατόπιν το ξεχνάμε όταν δε μας βολεύει; Το Σύνταγμα τι λέει άραγε για τους κλέφτες; Α! το ξεχάσαμε πάλι… Ντροπή. Τίποτε άλλο. Μόνο που τη ντροπή τη νιώθουν οι λάθος άνθρωποι, όπως φαίνεται.