A scary world

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

Το 2011 ξεκίνησε και συνεχίζει ως μια δύσκολη χρονιά, για τις ζωές όλων μας. Η μετάλλαξη των συνθηκών ζωής, των αναγκών, αλλά ακόμα και του περιβάλλοντος έχει αρχίσει και παίρνει επικίνδυνες και ανεξέλεγκτες διαστάσεις, που μόνο φόβο δύνανται να προκαλέσουν σε εκείνους που έχουν το θάρρος να κοιτούν λίγο πιο μπροστά από το σήμερα.

300.000 άνθρωποι συμμετείχαν στη μεγαλύτερη -των τελευταίων δεκαετιών- διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στη βρετανική πρωτεύουσα, διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές στις οποίες έχει προχωρήσει η κυβέρνηση με στόχο τη βελτίωση της οικονομίας της χώρας. Η διαδήλωση αυτή ήταν ιδιαιτέρως ταραχώδης, αφού περίπου 200 άτομα συνελήφθησαν, ενώ προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές σε μαγαζιά και τράπεζες. Πριν μερικούς μήνες όλοι θυμόμαστε την εξίσου εντυπωσιακή διαδήλωση λονδρέζων, και όχι μόνο, φοιτητών που κατέλαβαν το κτίριο του συντηρητικού κόμματος, διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές στην παιδεία, αλλά και την δραματική αύξηση στα δίδακτρα των πανεπιστημίων. Ενώ, ως εικόνα, δε θα ξεχάσουμε τη ρήψη γιαουρτιών στο βασιλικό αυτοκίνητο των Καρόλου και Καμίλας, γύρω στα Χριστούγεννα (το γιαούρτι είναι εντέλει πολύ δημοφιλές και εκτός ελληνικών συνόρων).

Μερικές φορές όταν πραγματοποιούνται στην Αθήνα διαδηλώσεις, καταστροφές και άγριες συμπλοκές με τα ΜΑΤ, είναι σίγουρο ότι κάποιοι από εμάς πιστεύουμε πως μόνο εδώ συμβαίνουν αυτά. Η αλήθεια όμως είναι ότι ειδικά αυτή την περίοδο δεν συμβαίνουν όλα αυτά μόνο εδώ. Συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο. Και μάλιστα σε ορισμένες χώρες –βλέπε Μέση Ανατολή- τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Γενικά μιλώντας λοιπόν το 2011 εξελίσσεται σε μια δύσκολη χρονιά σε πολλές γωνίες του πλανήτη.

Η Ελλάδα βρίσκεται στα χειρότερά της, ενώ κάποιοι λένε ότι αυτά που περνάμε τώρα είναι παιδική χαρά μπροστά σε εκείνα που έχουμε να δούμε τα επόμενα χρόνια. Έχουμε κάνει όμως επανειλημμένες αναφορές και αναλύσεις για την κοινωνία, την οικονομία και την πολιτική και έχουμε εμπεδώσει την κατάσταση που επικρατεί, τόσο στα εσωτερικά της Ελλάδας, όσο και στις σχέσεις της με άλλες –γειτονικές και μη- χώρες. Τουτέστιν δεν χρειάζεται να τα επαναλάβουμε.

Η Ευρώπη βρίσκεται σε μια εξίσου περίεργη περίοδο. Τα οικονομικά των χωρών της ευρωζώνης δεν είναι ιδιαιτέρως ανθηρά, κάτι που έχει κάνει τις κυβερνήσεις σχεδόν όλων των χωρών να προχωρήσουν σε περικοπές σε όλους τους τομείς, ενώ σε πολλές χώρες, βλέπε Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία κ.λπ. γίνονται διαρκώς διαδηλώσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στα μέτρα λιτότητας που αναγκάζονται να πάρουν οι τοπικές κυβερνήσεις.

Στην Αμερική τα πράγματα έχουν αρχίσει να φαίνονται λίγο καλύτερα, όσον αφορά τον τομέα της απασχόλησης. Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα (Μάρτιος 2011) για λογαριασμό του Υπουργείου Εργασίας, δημιουργήθηκαν 216.000 νέες θέσεις εργασίας και αυτό οδήγησε στη μείωση της ανεργίας στο 8,8%. Με την παγκόσμια οικονομία σε αναταραχή και τις τιμές βενζίνης και τροφίμων να ανεβαίνουν επικίνδυνα, οι οικονομολόγοι ανέμεναν καρτερικά τον αντίκτυπο στον τομέα της απασχόλησης. Όμως από ότι φαίνεται τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα. Βέβαια ο αριθμός εκείνων που είναι μακροχρόνια άνεργοι (δηλαδή χωρίς εργασία για πάνω από 27 εβδομάδες) είναι ακόμα αρκετά υψηλός, αφού ξεπερνά τα 6 εκατομμύρια. Όμως η αλήθεια είναι ότι υπάρχει αμυδρή βελτίωση.

Η Μέση Ανατολή από την άλλη είναι καζάνι που βράζει. Από το Λίβανο, στην Αίγυπτο και από το Ομάν και το Μπαχρέιν μέχρι την Τυνησία και τώρα τη Λιβύη έχουν χαθεί αμέτρητες ζωές στο όνομα της δημοκρατίας και της καλύτερης ποιότητας ζωής. Αυτός ο βασανισμένος κατά τα άλλα κόσμος εξεγέρθηκε ενάντια στις μακροχρόνιες απολυταρχίες και διεκδικεί πλέον έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Ηγέτες που να μπορούν να εκλέξουν, μισθούς με τους οποίους μπορούν να ζήσουν, ελευθερία και καλύτερο βιοτικό επίπεδο.

Πολλές φορές παρακολουθούμε ειδήσεις και βλέπουμε τα δρώμενα σε αυτές τις μακρινές χώρες και νομίζουμε ότι τα πράγματα διαφέρουν σε σχέση με εμάς. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν διαφέρουν καθόλου. Φαντάζουν διαφορετικά, αλλά είναι ίδια. Κι εκείνοι ενάντια στη διαφθορά πολεμούν. Ενάντια σε ηγέτες που τους εκμεταλλεύτηκαν και συνεχίζουν να το κάνουν. Κι εκείνοι διεκδικούν μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά τους. Παιδιά που στις περισσότερες χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής έχουν μεγαλώσει με όπλα στα χέρια. Γεννήθηκαν σε σκηνές. Ζουν στη λάσπη. Έχω πολλές φορές σκεφτεί γιατί υπάρχει τέτοια εξαθλίωση στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή και, πέραν των περιβαλλοντικών παραγόντων που σίγουρα επηρεάζουν την οικονομία και κατά συνέπεια τις τοπικές κοινωνίες, έχω λάβει την εξής απάντηση από πολιτικούς αναλυτές και καθηγητές οικονομικών: «Γιατί έτσι έχουν αποφασίσει κάποιες χώρες της Δύσης». Σχεδόν ανατριχιαστική είναι αυτή η απάντηση και η αλήθεια ή το ψέμα που βρίσκεται πίσω της.

Συνεχίζοντας την μικρή μας βόλτα, περνάμε στα γεγονότα που έλαβαν χώρα πρόσφατα στην Ιαπωνία. Ένας αδιανόητα ισχυρός σεισμός, που όχι μόνο προκάλεσε το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, τον τραυματισμό άλλων τόσων, την καταστροφή σπιτιών, του οδικού δικτύου, ηλεκτροδότησης κ.λπ., αλλά και ένα δραματικό ατύχημα στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα. Αυτό ίσως ήταν το χειρότερο από όλα. Τα θύματα και οι ζημιές είναι σίγουρα κάτι θλιβερό. Η ραδιενέργεια όμως και οι επιπτώσεις της στην υγεία όχι μόνο της τοπικής κοινωνίας, αλλά και της παγκόσμιας κοινότητας, είναι a category of its own. Μια αλλαγή στην πνοή του ανέμου και η ραδιενέργεια πετάει στο Βανκούβερ… και κατόπιν στις μεσοδυτικές πολιτείες… και κατόπιν στην Ευρώπη.

Η ραδιενέργεια και πιο συγκεκριμένα το ιώδιο-131 καλύπτει την βλάστηση και επομένως «ταΐζει» τα ζώα που βόσκουν και το μεταφέρουν κατόπιν στο γάλα τους. Επίσης, επικάθεται σε νωπά τρόφιμα, τα οποία «ανεξέλεγκτα» δύνανται να κυκλοφορήσουν σε οποιαδήποτε μεριά του πλανήτη και να καταναλωθούν από ανύποπτους πολίτες. Η ραδιενέργεια προκαλεί αλλοιώσεις στο DNA, γενετικές ανωμαλίες, ενώ επικάθεται άμεσα στον θυρεοειδή αδένα, μεταλλάσσοντας τα κύτταρα και προκαλώντας καρκίνο. Τέλος, το στρόντιο όπως και το πλουτώνιο –ραδιενεργά υλικά- εισέρχονται «αθόρυβα» στον ανθρώπινο οργανισμό και επικάθονται στα οστά, τα οστικά κύτταρα και τους πνεύμονες, προκαλώντας ζημιά στους ζωντανούς ιστούς. Πόσες τερατογεννέσεις δεν έχουμε δει στην Ιαπωνία, μετά το Ναγκασάκι; Το χειρότερο από όλα τα παραπάνω είναι ότι η ραδιενέργεια δεν είναι ένα τσουνάμι που θα φέρει θάνατο και θα σαρώσει τα πάντα… για μια μέρα. Η ραδιενέργεια ταξιδεύει και ζει, δρώντας στον ανθρώπινο οργανισμό, για πολλά, πολλά χρόνια.

Σκεφθείτε ότι ήμαστε ακόμα στον Απρίλιο. Λένε ότι σε μερικά χρόνια οι τιμές των τροφίμων θα έχουν φτάσει σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη, που μόνο οι εξαιρετικά πλούσιοι θα έχουν τη δυνατότητα πλέον να ζουν. Λένε ότι η τιμή του πετρελαίου θα ανέβει τόσο πολύ, που κάποιες χώρες θα αδυνατούν να καλύψουν τις ανάγκες τους σε βασικούς τομείς. Μιλάμε για μεταφορές, ηλεκτροδότηση κ.ο.κ. Λένε πως με την υπερθέρμανση του πλανήτη σε λίγο θα πληρώνουμε για να αναπνέουμε έστω και ψήγμα οξυγόνου. Κάποια σίγουρα φαντάζουν μακρινά. Μήπως όμως δεν είναι;

Η τιμή του πετρελαίου έχει ήδη ανέβει επικίνδυνα. Παλιά με ένα 20άρικο γέμιζες περίπου τα ¾ του ρεζερβουάρ. Τώρα μετά βίας φτάνει στο ¼. Και αυτό ισχύει σε όλες τις χώρες. Η άνοδος των τροφίμων είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους εξεγέρθηκαν οι λαοί στις χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Και αυτό –όπως έχουμε ξαναπεί- δεν είναι κάτι που τα ΜΜΕ ήθελαν να κυκλοφορήσει ευρέως. Οι κλιματικές αλλαγές και συνεπώς η άνοδος των τιμών των τροφίμων έχει κουκουλωθεί τεχνηέντως. Η «πράσινη» δράση δεν έχει κριθεί ακόμα ως επιτακτική ανάγκη και έτσι καταναλώνονται ανεξέλεγκτα τεράστια μεγέθη ενέργειας και φυσικών πηγών, που όσο περνά ο καιρός μειώνονται επικίνδυνα. Οι εκπομπές διοξειδίου σε συνδυασμό με το πρόσφατο πυρηνικό ατύχημα αποτελούν θανατηφόρο συνδυασμό για την υγεία όλου του πλανήτη, αφού όπως είπαμε μια αλλαγή της πνοής του ανέμου αρκεί για να σκορπίσει παντού ο κίνδυνος, σε ανθρώπους, ζώα και φυτά.

Και όλα αυτά μας κάνουν να σκεφτόμαστε. Έτσι ήταν ο κόσμος που φανταστήκαμε μικροί; Έτσι είναι ο κόσμος που θέλουμε για τα παιδιά μας; Έτσι είναι ο κόσμος που θέλουμε να ζούμε; Άραγε όλα αυτά τα προκαλέσαμε εμείς; Με την απληστία μας; Αγνοώντας εκουσίως τους κινδύνους; Στοχεύοντας πάντα και μόνο στο χρήμα; Ή μήπως όλα αυτά ήταν η προδιαγεγραμμένη πορεία της Ανάπτυξης, που κανείς όμως δεν είχε την διαστροφική οπτική για να προβλέψει;