Άψυχοι εγκέφαλοι

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News (28/03/2011)

Οι πολιτικοί εντέλει –ίσως μηδενός εξαιρουμένου- στην Ελλάδα μπορούν εύκολα να προσομοιαστούν με όντα από άλλο πλανήτη, αφού καθίσταται σαφές ότι δεν έχουν ουδεμία επαφή με την πραγματικότητα. Όλοι αυτοί στην Πλατεία Συντάγματος μοιάζουν σα να είναι αποκομμένοι από το σύγχρονο κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι, κινούμενοι ως ανεξάρτητες μονάδες σε ένα δικό τους χωροχρόνο. Κάποιοι από αυτούς έχουν καταλάβει ότι κάτι ίσως δεν πάει καλά –χωρίς όμως να είναι και απόλυτα σίγουροι- και δεν πολυκυκλοφορούν. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι δεν έχουν καταλάβει ότι αποτελούν κόκκινο πανί για το σύνολο της κοινωνίας και κινούνται φυσιολογικά ανάμεσά μας, σα να μη συμβαίνει τίποτα.

Ο πάντα διακριτικός, λεπτεπίλεπτος και φειδωλός στα λόγια κύριος Πάγκαλος βρέθηκε προσφάτως στα Καλύβια Αττικής, όπου και δέχτηκε στοχευμένη επίθεση με γιαούρτια. Ο εν λόγω, που κατά τη διάρκεια της πολιτικής του θητείας έχει προσβάλλει την ελληνική κοινωνία –όχι μόνο εντός, αλλά και εκτός συνόρων-, από ότι φαίνεται δεν έχει καμία συναίσθηση των λεχθέντων του –όχι ότι είχε ποτέ- και επιπλέον πλασάροντας και την γυναίκα του στην πολιτική γίνεται ακόμα πιο προκλητικός και θρασύς. Δεν είναι μόνο η εμφάνιση που προδίδει άνθρωπο χωρίς μέτρο, αλλά και το στόμα που τρέχει πολύ πιο γρήγορα από το μυαλό.

Ο κύριος Πάγκαλος όμως δεν είναι ο μόνος που έχει δεχτεί κατάμουτρα το κατά τα άλλα θρεπτικότατο προϊόν. Ο Γιώργος Βουλγαράκης (ό,τι νόμιμο είναι και ηθικό!), ο Αλέκος Αλαβάνος (ο εκατομμυριούχος σοσιαλιστής των βορείων προαστίων), ο Νικήτας Κακλαμάνης (ο κύριος Τίποτα του Κολωνακίου), ο Πάνος Μπεγλίτης (γιαούρτια και μπουκάλια), ο Χρήστος Πρωτόπαπας, ο Γιώργος Αλογοσκούφης, ο Κώστας Καραμανλής, ο Κίμων Κουλούρης και πολλοί ακόμα έχουν ταπεινωθεί με γιαούρτωμα, αλλά και έχουν υποστεί κατά καιρούς φραστικές και όχι μόνο επιθέσεις από τον κόσμο.

Τα περισσότερα από τα άνωθι περιστατικά έλαβαν χώρα ενόσω οι κύριοι αυτοί κυκλοφορούσαν αμέριμνοι σε καφετέριες, συγκεντρώσεις, ομιλίες, έβγαιναν βόλτα στους δρόμους κ.λπ. Κάποιος μπορεί βέβαια να πει «Και τι να κάνουν; Να μείνουν κλεισμένοι στα σπίτια τους και να μη βγαίνουν ποτέ;». Ναι, ακριβώς αυτό. Να μη βγαίνουν ποτέ. Γιατί όλοι αυτοί, νυν και πρώην, έφαγαν. Γιατί όλοι τους, νυν και πρώην, αποτελούν για την ελληνική κοινωνία καταχραστές του δημοσίου χρήματος. Γιατί η Ελληνική Βουλή έγινε εντέλει άντρο εκείνων «που δεν κατάλαβαν τίποτα». Εκείνων χωρίς συναίσθηση. Εκείνων που ουσιαστικά δεν είναι κομμάτια αυτής της κοινωνίας. Εκείνων που ο κόσμος ψηφίζει αναγκαστικά, γιατί δεν υπάρχουν άλλοι.

Οι Έλληνες πλέον βλέπουν τους πολιτικούς σαν ξένα σώματα, ειδεχθή, μίζερα και ανίκανα να τους εμπνεύσουν, να τους δώσουν έστω και ένα ψήγμα ελπίδας, έστω και μια υποψία χαμόγελου, γιατί όλοι τους κινούνται σαν άψυχοι εγκέφαλοι, που εκούσια αποκόπηκαν από την κοινωνία. Και όταν αποκόπτεσαι από την κοινωνία σημαίνει ουσιαστικά ότι δε θέλεις να αποτελείς μέρος της. Ίσως γιατί δεν σου αρέσει, ίσως γιατί τη θεωρείς μίζερη. Ίσως γιατί θεωρείς ότι είσαι πολύ πιο πάνω από αυτή. Άλλωστε ο «συμπαθέστατος» κύριος Πάγκαλος δεν αποκάλεσε τους δημοσίους υπαλλήλους «κοπρίτες» και «τεμπέληδες»; Την ίδια στιγμή που ο ίδιος δουλεύει νυχθημερόν; Με διαφορετικό βέβαια τρόπο.

Τις προάλλες επίσης ο ίδιος πολιτικός εξέφρασε εξίσου ανοιχτά –αφού έχει ξεπεραστεί πλέον το θέμα του σεβασμού απέναντι στην ελληνική κοινωνία- σε πρωινή ειδησεογραφική εκπομπή ότι «Γιατί; Γνωρίζετε εσείς καμία κυβέρνηση που να πραγματοποίησε ό,τι υποσχέθηκε προεκλογικά;». Αλίμονο! Νομίζω ότι έχουμε πάψει πλέον να πιστεύουμε, όχι μόνο οτιδήποτε διαγγέλλουν οι πολιτικοί προεκλογικά, αλλά και μετεκλογικά. Πόσες φορές και αν έχουμε ακούσει τον κύριο Παπανδρέου και τον κύριο Παπακωνσταντίνου να δηλώνουν ότι δεν θα επιβληθούν νέα μέτρα; Φευ! Κάθε φορά που επιστρέφουν από τα ταξιδάκια τους, κάτι καινούριο έχουν να ξεφουρνίσουν στον κόσμο. Για να μην αναφερθούμε στον προηγούμενο κουρασμένο πρωθυπουργό που διεκήρυττε περί διαφάνειας, σεμνότητας και ταπεινότητας, για να αντιληφθούμε κατόπιν ότι έκανε πράξη το ακριβώς αντίθετο. Οπότε… κύριε Πάγκαλε δεν χρειάζεται να δηλώνετε τα αυτονόητα. Πρώτον γιατί τα γνωρίζουμε ήδη και δεύτερον γιατί απλά τονίζετε ακόμα περισσότερο το θρασύ και ανάλγητο προφίλ σας. Όλοι σας τα ίδια σκέφτεστε, απλά οι άλλοι έχουν την στοιχειώδη συναίσθηση να μην τα ξεστομίζουν.

Το ξέρουμε πολύ καλά ότι οι εποχές αλλάζουν. Ο κόσμος της παρούσας δεκαετίας δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο της περασμένης κ.ο.κ. Το αυτό ισχύει και για τους πολιτικούς προφανώς, αφού αποτελούν μέρος –έστω και ξένο- αυτής της κοινωνίας. Δεν ξέρω αν το κλισέ «κάθε πέρσι και καλύτερα» ισχύει για όλα τα κράτη του κόσμου όμως. Προσωπικά από τα ταξίδια που πραγματοποιώ επανειλημμένως σε διάφορες χώρες έχω διαπιστώσει ότι σε αρκετές από αυτές τα πράγματα έχουν βελτιωθεί. Παρόλο που παντού οι συνθήκες ζωής αλλάζουν, παρόλο που παντού τα πράγματα έχουν γίνει πιο σκληρά και πιο ανελέητα, σε διάφορους τομείς, η αλλαγή στον κόσμο είναι εμφανής. Λόγου χάρη, οι Γάλλοι έχουν γίνει λιγότερο σωβινιστές, περισσότερο ευγενείς και περισσότερο φιλόξενοι με τους τουρίστες. Στην Αγγλία η εξυπηρέτηση στα μαγαζιά και τις επιχειρήσεις έχει γίνει πιο θερμή. Στις Βρυξέλλες το ίδιο. Επίσης, στην Ιταλία το επίπεδο οργάνωσης και εξυπηρέτησης έχει βελτιωθεί πάρα πολύ. Για την Αμερική δεν σχολιάζω, γιατί από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να την επισκέπτεται, ήμουν πάντα απόλυτα ικανοποιημένη από την οργάνωση και την ταχύτητα εξυπηρέτησης, σε πάρα πολλούς τομείς. Μάλιστα βλέπω σήμερα στην Ελλάδα ορισμένες κινήσεις που οι Αμερικανοί έχουν υιοθετήσει εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια.

Σίγουρα ο κόσμος, όπως ανέφερα πιο πάνω, έχει γίνει σκληρότερος, από άποψη συνθηκών ζωής. Η εγκληματικότητα έχει αλλάξει πρόσωπο. Οι πόλεμοι έχουν αλλάξει ύφος, λόγο και τρόπο διεξαγωγής. Οι ανάγκες έχουν αλλάξει. Αυτό σημαίνει ότι και ο κόσμος πρέπει –αναγκάζεται δηλαδή- να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Στην Ελλάδα όμως ο κόσμος αντί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, προσπαθώντας να αντισταθμίσει τα αρνητικά με θετική δράση, απλά ακολούθησε την κατηφόρα και μάλιστα όχι μόνο με ευκολία, αλλά και με μεγάλη χαρά. Ο κόσμος έχει γίνει αγενής, μίζερος, χωρίς όραμα, φοβισμένος, χωρίς πυξίδα, χωρίς προσανατολισμό, κοιτώντας πάντα και μόνο τον εαυτό του. Έχει χαθεί παντελώς η αίσθηση του «εμείς». Το «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε σήμερα και αύριο έχει ο Θεός» έχει γίνει σλόγκαν to live by. Και όλα αυτά ξεκίνησαν από τον γνωστό λαοπλάνο που ανέλαβε τα ηνία της χώρας, 3 δεκαετίες πριν. Τότε ήταν που ο πολιτικός ξεκίνησε να ονομάζεται λαμόγιο, καρεκλοκένταυρος, «να φάμε», να διορίσουμε, να πληρώσουμε για ψήφους κ.λπ. Τώρα πλέον οι πολιτικοί μας απλά και ασυναίσθητα αποστασιοποιήθηκαν από την κοινωνία. Άλλωστε ο ίδιος ο τωρινός πρωθυπουργός τριγύριζε ανά την Ευρώπη και την Αμερική διακηρύττοντας ότι δεν ξέρει από πού να μας συμμαζέψει. Ότι ναι, υπάρχει διαφθορά και ότι το καλύτερό μας σπορ είναι η φοροδιαφυγή. Ναι, το έκανε. Σαν να μην ήταν Έλληνας. Σαν να μην ένιωθε μέσα του ότι βγαίνοντας έξω έπρεπε να υποστηρίξει τη χώρα του και την ελληνική κοινωνία. Το ίδιο ακριβώς δεν κάνει και ο Παπακωνσταντίνου; Όλο χαμόγελα όταν είναι έξω και όταν επιστρέφει, η διάθεση και το ύφος του είναι πάντα στο ναδίρ. Λες και αρέσκεται να μας «τιμωρεί». Οπότε είναι απόλυτα λογικό να γίνεται τάχιστα ένας από τους λιγότερο συμπαθείς πολιτικούς αυτή τη στιγμή. Δεν είναι μόνο ο ρόλος του, αλλά και το ύφος του. Το απόλυτα παγωμένο και αποστασιοποιημένο.

Ο Θέμος Αναστασιάδης έγραψε την περασμένη Κυριακή στο Πρώτο Θέμα: «Όποιος πολιτικός φοβάται να βγει από το σπίτι του, σημαίνει ότι πρέπει να αποχωρήσει από την πολιτική». Σωστό. Αλλά όχι αρκετό. Το θέμα δεν είναι το «φύγε εσύ, έλα εσύ». Γιατί, σύμφωνα με τις πιθανότητες και ο επόμενος το ίδιο θα είναι. Το θέμα είναι να αλλάξει συθέμελα το πολιτικό ήθος σε αυτόν τον τόπο και οι εκπρόσωποι του λαού να είναι και να λειτουργούν ως αυθεντικά κομμάτια αυτής της κοινωνίας. Αυτό είναι το –πρώτο- θέμα.