Το μαύρο πέπλο της ανεργίας

Δημοσίευση στην ιστοσελίδα http://www.statesmen.gr/

«Φως στο τούνελ» για την οικονομία, την ανάπτυξη και την ανεργία βλέπει ο κύριος Παπακωνσταντίνου. Παρόλα αυτά μας είναι ασαφής, όσο και ακατάληπτη η πηγή αυτού του φωτός. Καθώς δεν μπορούμε να δούμε ούτε που στηρίζεται, ούτε από πού αντλεί αισιοδοξία.

Σύμφωνα με πρόσφατες μετρήσεις, τα ποσοστά ανεργίας στην Ελλάδα ανέβηκαν κατά 2 μονάδες εντός του Δεκεμβρίου 2010, ενώ στην παρούσα κυμαίνονται περί τα 14% (επίσημα εγγεγραμμένοι). Σύμφωνα με τις δυσοίωνες προβλέψεις, το ποσοστό αυτό θα φτάσει τα 22% μέχρι τα τέλη του 2011, δηλαδή, σε απτό και κατανοητό αριθμό, τους 1.150.000 ανθρώπους. Αν σε αυτή την εξαιρετικά δυσάρεστη προοπτική προσθέσουμε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, που έχουν φτάσει τα 65 έτη, τη μείωση μισθών, την υιοθέτηση ευέλικτης εργασίας και ωραρίου, τη νέκρωση της αγοράς και των επιχειρήσεων και τη μηδενική ανάπτυξη, τότε έχουμε ένα πικρό κοκτέιλ, το οποίο υποχρεούνται να γευτούν οι νέοι άνθρωποι κυρίως.

Ναι, εκείνοι που μόχθησαν στα πανεπιστημιακά έδρανα για πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά. Εκείνοι που πέρασαν από αμέτρητες δουλειές, με χιλιάδες απλήρωτες υπερωρίες. Εκείνοι που άκουσαν ειρωνικά, υπαινικτικά και απειλητικά σχόλια για την ποιότητα της εργασίας τους. Εκείνοι που είδαν προϊσταμένους να τους «υποκλέπτουν» τη δόξα του δικού τους κόπου, παρουσιάζοντάς την ως δική τους. Εκείνοι που είχαν δικτυωμένους προϊστάμενους, με πολύ λιγότερα προσόντα και ταλέντα από αυτούς. Εκείνοι που κυνήγησαν δουλειές, εκείνοι που απολύθηκαν, εκείνοι που παραιτήθηκαν λόγω απαράδεκτων εργασιακών συνθηκών, εκείνοι που είχαν ολιγόμηνες συμβάσεις και βρέθηκαν στο δρόμο.

Και μετά αναρωτιόμαστε. Γιατί οι νέοι θέλουν να φύγουν; Γιατί να εγκαταλείψουν την Ελλάδα και να δώσουν τα φώτα τους αλλού; Γιατί δε μένουν να πολεμήσουν, για να σώσουν τον τόπο αυτό;

Οι παραπάνω δεν είναι παρά ρομαντικές ερωτήσεις, που προέρχονται μάλλον από εκείνους που δεν ξέρουν «εκ των έσω» τι σημαίνει να παλεύεις –στην κυριολεξία- για να βρεις και να κρατήσεις μια δουλειά. Για εκείνους που επιλέγουν να αγνοούν ότι οι λογαριασμοί τρέχουν, η ζωή και η ακρίβεια καλπάζουν και ότι ο νέος δεν έχει την πολυτέλεια να κοιτάζει τους τοίχους περιμένοντας έως και χρόνια για να βρει μια δουλειά της προκοπής, με μοναδικό σκοπό στη ζωή του να «σώσει την Ελλάδα». Ειδικά δε επειδή η Ελλάδα –αυτοί που την κυβερνούν δηλαδή- δεν θέλει να τους πετάξει ούτε καν ένα μισοφουσκωμένο σωσίβιο.

Και δεν είναι μόνο το θέμα της μείωσης προσλήψεων, δηλαδή της αδυναμίας εύρεσης θέσεως εργασίας. Είναι και εκείνη η γνωστή ελληνική κουλτούρα –που καλλιεργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Να πατάμε και να εξαφανίζουμε όποιον αξίζει και μπορεί να κάνει πράγματα, επειδή «χαλάει την πιάτσα».

Καλύτερα να λείπουν λοιπόν οι ρομαντικές αναρωτήσεις και ας κάνουν οι νέοι άνθρωποι ό,τι νομίζουν καλύτερο. Αν στο εξωτερικό η δουλειά, η μόρφωση και το ήθος αναγνωρίζεται, αμείβεται και χαίρεται σεβασμού, τότε εκεί θα πρέπει να κατευθυνθούν. Όχι ότι τα πράγματα είναι εύκολα στο εξωτερικό, αλλά τουλάχιστον υπάρχει ηθική και υλική ανταμοιβή. Η ζωή έγινε ιδιαίτερα σκληρή και ο ρομαντισμός δεν έχει πλέον θέση πουθενά.