Ξαφνική, μαζική και ταυτόχρονη επίθεση

Έχουμε χρόνια που ακούμε την κλισέ φράση «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι», αλλά υπάρχουν βάσιμες αμφιβολίες για το αν η πλειοψηφία του κόσμου έχει καταλάβει τον άνωθι συσχετισμό. Και αυτό γιατί, ειδικά τα τελευταία 10 χρόνια, η αστυνομία είναι μάλλον θύμα, παρά θύτης. Όσοι ήταν παρόντες σε πορείες ή επεισόδια μπορούν σίγουρα να διαβεβαιώσουν ότι η αστυνομία «απαντά»… δεν «απευθύνει τον λόγο» και ότι έχει δεχθεί απίστευτες, όχι μόνο λεκτικές, αλλά και επιθέσεις με διαφόρων ειδών -αυτοσχέδια και μη- όπλα.

Το τελευταίο δράμα παίχτηκε χτες (1η Μαρτίου) το απόγευμα (δεν είχε νυχτώσει ακόμα) σε ένα περίπτερο στο Μενίδι και στη συνέχεια στον Κηφισό, στο ύψος του Ρέντη. Κινηματογραφική ληστεία με Καλάζνικοφ σε περίπτερο, ώρα 6.30 το απόγευμα, σε συνοικία με κόσμο, εργαζόμενους, γυναίκες, παιδιά… Οι ληστές επιβαίνουν σε τζιπ μεγάλου κυβισμού και αρχίζουν τρελή πορεία, καταδιωκόμενοι από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ, που πραγματικά και ομολογουμένως αποτελεί μια άκρως επιτυχημένη πρωτοβουλία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Σε κάποια στροφή, το τζιπ παρκάρει δεξιά, οι επιβαίνοντες κατεβαίνουν και στήνουν ενέδρα στους αστυνομικούς, οι οποίοι έχουν καλέσει για ενίσχυση. Τα περιπολικά δεν έφτασαν ποτέ και μόλις οι αστυνομικοί έστριψαν δέχτηκαν ακατάπαυστα τα πυρά των δραστών. Δύο παλικάρια 20 και 23 ετών έχασαν τη ζωή τους, ενώ δύο νοσηλεύονται, με σταθερή την κατάσταση της υγείας τους.

Το προηγούμενο –επίσης πρόσφατο- τραγικό συμβάν έλαβε χώρα στις 23 Φεβρουαρίου, κατά τη διάρκεια της πραγματικά μεγαλειώδους πορείας, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα. Νιώσαμε αληθινά περήφανοι για τη λαοθάλασσα που διαδήλωσε ειρηνικά –αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα-, ενάντια στα σκληρά μέτρα –που πλήττουν κυρίως τη μεσαία τάξη και ειδικά τους συνταξιούχους-, ενάντια στη διαφθορά και την υποκρισία της πολιτικής σκηνής και ενάντια σε μια κυβέρνηση, τα κίνητρα της οποίας παραμένουν σκοτεινά, όσον αφορά την είσοδο στο διαβόητο μνημόνιο. Όμως η αληθινά απίστευτη ενέργεια της πορείας αυτής εντέλει αμαυρώθηκε.

Εκείνο που συντάραξε το βλέμμα και την ψυχή μας δεν ήταν η καταστροφή του κέντρου της Αθήνας για μια ακόμα φορά, ούτε οι χιλιάδες συμμετέχοντες. Η εικόνα του πεσμένου στα γόνατα αστυνομικού όμως –που σίγουρα έχει οικογένεια, παιδιά, μάνα και πατέρα- που δέχτηκε δολοφονική επίθεση με μολότοφ στο κεφάλι (!) ήταν αδιαμφισβήτητα ανατριχιαστική. Είδαμε τον άνθρωπο να πετάει με τρόμο το κράνος από το κεφάλι του και σε κατάσταση υστερίας να προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά που έκαιγε γύρω από το λαιμό του. Η επανάληψη, δε, της σκηνής από την τηλεόραση έκανε την εικόνα ακόμα πιο εφιαλτική. Ποιος ξέρει τι ακριβώς σκεφτόταν ο άνθρωπος αυτός, ενόσω φλεγόταν. Την οικογένειά του. Αν ο μισθός που παίρνει αξίζει όλα εκείνα που υπομένει και στα οποία υποβάλλεται κάθε φορά που πρέπει να διατηρήσει την τάξη σε μια πορεία ή εκδήλωση. Το σίγουρο είναι ότι σκέφτηκε το θάνατο… αν μη τι άλλο.

Κατόπιν, παρακολουθήσαμε ακόμα μια δολοφονική επίθεση με μολότοφ, στα πόδια αυτή τη φορά ενός δημοσιογράφου, τον οποίο έσπευσαν άμεσα να βοηθήσουν οι γύρω συνάδελφοι και ο κόσμος.

Και όλα αυτά μας έφεραν στο μυαλό άσχημες θύμησες. Μάιος 2010. Marfin Bank, οδός Σταδίου. Τότε που δολοφονήθηκαν 3 νέοι άνθρωποι. Τρεις εργαζόμενοι σε τράπεζα. Έτσι. «Και λοιπόν? Δεν μας ενδιαφέρει ποιος είναι μέσα. Να καούν. Δουλεύουν σε τράπεζα». Αυτά είχαν ακουστεί τότε από τους –όχι δολοφόνους (!)- κουκουλοφόρους, που πέταξαν τις μολότοφ μέσα στην τράπεζα, εντός της οποίας πέθαναν οι 3 αυτοί άνθρωποι –εκ των οποίων η μια εγκυμονούσα- από ασφυξία. Το «αστείο» είναι ότι παρά το γεγονός ότι υπήρχαν μάρτυρες, εκείνοι οι δράστες δεν πιάστηκαν ποτέ. Δεν ακούστηκε ποτέ τίποτα γι’ αυτούς. Απλά συνέχισαν να υπάρχουν μέσα στο πλήθος. Όπως εκείνος που πιάστηκε κατά τη διάρκεια της πορείας, αλλά αφέθηκε ελεύθερος, παρά το γεγονός ότι κρατούσε τόξο με βέλος και είχε τσεκούρι στην τσάντα του. Κατά τα άλλα όμως, στη φυλακή μπορεί να είναι κάποιος με ένα χρέος 1.000 ευρώ στην εφορία, αλλά χωρίς δικτυωμένο δικηγόρο.

Οι κακοποιοί άφαντοι λοιπόν. Όπως άφαντοι είναι και όλοι οι ένοχοι σε αυτό το κράτος. Ποτέ κανείς δεν φταίει σε τίποτα. Όλα είναι πάντα μια κακή συγκυρία. Όλα θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αλλά δε…

Η ρίζα του προβλήματος είναι αλλού όμως. Σύμφωνα με καταγγελίες αστυνομικών –συμπεριλαμβανομένου του γραμματέα της Ένωσης Αστυνομικών Αττικής-, δεν υπάρχουν αρκετά περιπολικά για να καλύψουν τη «δράση» στην Αθήνα, ενώ πολλά από αυτά δεν υπόκεινται σε κανέναν απολύτως τεχνικό έλεγχο (δήθεν λόγω περικοπών), πολλές φορές οι ίδιοι οι αστυνομικοί αναγκάζονται να αγοράζουν μόνοι τους –με δικά τους χρήματα- τον εξοπλισμό τους, η πλειοψηφία της ομάδας ΔΙΑΣ δεν φοράει καν αλεξίσφαιρα γιλέκα, ενώ οι μισθοί τους φτάνουν μετά βίας τα 700 ευρώ. Ανήμποροι και ουσιαστικά απροστάτευτοι μπροστά σε θρασύτατους κακοποιούς, βλέπουν τον θάνατο to breathe down their neck. Η αστυνομία λοιπόν δεν έχει γίνει το στόχαστρο μόνο των απανταχού αντιεξουσιαστών (και πράσινα άλογα… στην κυριολεξία), κομμουνιστών, αναρχικών, αντικαπιταλιστών κ.ο.κ., αλλά, από ότι καθίσταται σαφές, και του ίδιου του κράτους. Γιατί το κράτος πρώτο από όλους οφείλει να φροντίσει, να εκπαιδεύσει και να θωρακίσει το Σώμα που προστατεύει τους πολίτες αυτής της κοινωνίας. Μια πολύ πετυχημένη φράση είπε ο Γραμματέας της Ένωσης Αστυνομικών. «Όσοι είναι εναντίον μας, βαφτίζονται Δημοκράτες και όσοι μας υποστηρίζουν, αποκαλούνται Φασίστες»…

Το συμπέρασμα όμως νομίζω πως βγαίνει αβίαστα. Ποιος είναι το «γουρούνι»? Ποιος είναι ο «δολοφόνος»? Εκείνος που προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη? Ή εκείνος που επιτίθεται εκουσίως με Καλάζνικοφ, βόμβες, τόξα, τσεκούρια, καδρόνια και κομμάτια μάρμαρου με ξεκάθαρο στόχο να σκοτώσει ή να προκαλέσει τουλάχιστον σοβαρή σωματική βλάβη? Γιατί ο κουκουλοφόρος με το τόξο, το τσεκούρι και τη μολότοφ είναι ακριβώς στην ίδια κατηγορία με τον χτεσινό ληστή-δολοφόνο.

Τα πράγματα όμως επί συνόλω είναι τόσο διαλυμένα σε αυτή τη χώρα, που η αστυνομία μπορεί να είναι και το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει την κυβέρνηση… και ίσως την κάθε κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός μας ταξιδεύει ανά τον κόσμο μέρα παρά μέρα (αμφιβάλω πραγματικά αν έχει καθίσει στην Αθήνα για περισσότερες από 3 συνεχόμενες ημέρες), ο υπουργός οικονομικών κάθε φορά που πάει στο εξωτερικό, επιστρέφει με νέο σετ –ακόμα πιο αυστηρών- μέτρων, οι μετανάστες συνεχίζουν την απεργία πείνας (κάτι το όποιο προσωπικά με αφήνει ΠΑΓΕΡΑ αδιάφορη) στο υπό κατάληψη μέγαρο Υπατία, το κέντρο της Αθήνας έχει μετατραπεί σε γκέτο χειρότερο από το South Bronx ή το Harlem, οι τρομοκράτες και οι απανταχού κακοποιοί δρουν ανεξέλεγκτα, οι συνεχείς –από τα Χριστούγεννα- απεργίες μας έχουν τσακίσει τα νεύρα, η ανεργία σκαρφαλώνει κοντά στο 15%, ο ΦΠΑ στα 23% -με προοπτική ανόδου το 2012-, οι εξώσεις παρουσιάζουν έκρηξη –αφού ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει ούτε ενοίκιο, ούτε κοινόχρηστα, ούτε ΔΕΗ-, οι Γερμανοί επιμένουν να πουλήσουμε την Ακρόπολη και κάνα νησάκι (3.000 έχουμε… τι να τα κάνουμε?), οι Τούρκοι θα φτάσουν σε λίγο στην Πάτρα –για να δουν αν κουνιούνται οι βάρκες στον Κορινθιακό-, οι Μουσουλμάνοι ονειρεύονται δικό τους κράτος στη Θράκη, η βενζίνη πατάει το 2ευρω σε λίγο –αφού τα αντανακλαστικά των βενζινοπωλών μας είναι ακαριαία- και σε λίγο μπορεί και να έχουμε κύμα μεταναστών από Λιβύη –αφού μπορούμε να τους θρέψουμε.

Βουλιάζει το κράτος και βουλιάζει και το έθνος μαζί. Είναι σαν να έχουμε δεχτεί ξαφνική, μαζική και ταυτόχρονη επίθεση από παντού. Ακόμα και εκ των έσω. Δεν εξηγείται αλλιώς...