Ποιοι είναι οι «δολοφόνοι»?

Δημοσίευση στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα http://www.statesmen.gr/

Έχουμε χρόνια που ακούμε την κλισέ φράση «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι», αλλά υπάρχουν βάσιμες αμφιβολίες για το αν η πλειοψηφία του κόσμου έχει καταλάβει τον άνωθι συσχετισμό. Και αυτό γιατί, ειδικά τα τελευταία 10 χρόνια, η αστυνομία είναι μάλλον θύμα, παρά θύτης. Όσοι ήταν παρόντες σε πορείες ή επεισόδια μπορούν σίγουρα να διαβεβαιώσουν ότι η αστυνομία «απαντά»… δεν «απευθύνει τον λόγο» και ότι έχει δεχθεί απίστευτες, όχι μόνο λεκτικές, αλλά και επιθέσεις με διαφόρων ειδών αυτοσχέδια και μη όπλα.

Για άλλη μια φορά παρακολουθήσαμε με τρόμο τα προχτεσινά γεγονότα. Νιώσαμε περήφανοι για τη λαοθάλασσα που διαδήλωσε ειρηνικά –αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα-, ενάντια στα σκληρά μέτρα –που εντέλει πλήττουν κυρίως τη μεσαία τάξη, αλλά ειδικά τους συνταξιούχους-, ενάντια στη διαφθορά της πολιτικής σκηνής, ενάντια σε μια κυβέρνηση, τα κίνητρα της οποίας παραμένουν σκοτεινά, όσον αφορά την είσοδο στο περιβόητο μνημόνιο.

Αυτό όμως που πιστεύω ότι συντάραξε το βλέμμα και την ψυχή δεν ήταν η καταστροφή του κέντρου της Αθήνας για μια ακόμα φορά, ούτε οι χιλιάδες συμμετέχοντες. Η εικόνα του πεσμένου αστυνομικού –που σίγουρα έχει οικογένεια, παιδιά, μάνα και πατέρα- που δέχεται δολοφονική επίθεση με μολότοφ στο κεφάλι (!) ήταν αδιαμφισβήτητα ανατριχιαστική. Είδαμε τον άνθρωπο να πετάει με τρόμο το κράνος από το κεφάλι του και σε κατάσταση υστερίας να προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά που έκαιγε γύρω από το λαιμό του. Η επανάληψη, δε, της σκηνής από την τηλεόραση έκανε την εικόνα ακόμα πιο εφιαλτική. Ποιος ξέρει τι ακριβώς σκεφτόταν ο άνθρωπος αυτός, ενόσω φλεγόταν. Την οικογένειά του. Αν αξίζει ο μισθός που παίρνει, όλα εκείνα που υπομένει και στα οποία υποβάλλεται κάθε φορά που πρέπει να διατηρήσει την τάξη σε μια πορεία ή εκδήλωση. Το σίγουρο είναι ότι σκέφτηκε το θάνατο… αν μη τι άλλο.

Κατόπιν, παρακολουθήσαμε ακόμα μια δολοφονική επίθεση με μολότοφ, στα πόδια αυτή τη φορά ενός δημοσιογράφου, τον οποίο έσπευσαν άμεσα να βοηθήσουν οι γύρω συνάδελφοι και κόσμος.

Και όλα αυτά φέρνουν στο μυαλό άσχημες θύμησες. Μάιος 2010. Marfin Bank, οδός Σταδίου. Τότε που δολοφόνησαν 3 νέους ανθρώπους. Τρεις εργαζόμενους σε τράπεζα. Έτσι. «Και λοιπόν? Δεν μας ενδιαφέρει ποιος είναι μέσα. Να καούν. Δουλεύουν σε τράπεζα». Αυτά είχαν ακουστεί τότε από τους –όχι δολοφόνους (!)- κουκουλοφόρους, που πέταξαν τις μολότοφ μέσα στην τράπεζα, εντός της οποίας πέθαναν 3 νέοι άνθρωποι από ασφυξία. Το «αστείο» είναι ότι παρά το γεγονός ότι υπήρχαν μάρτυρες, εκείνοι οι δράστες δεν πιάστηκαν ποτέ. Δεν ακούστηκε ποτέ τίποτα γι’ αυτούς. Απλά συνέχισαν να υπάρχουν στο πλήθος. Όπως εκείνος προχτές, που πιάστηκε αλλά αφέθηκε ελεύθερος, παρά το ότι κρατούσε τόξο με βέλος και είχε τσεκούρι στην τσάντα του. Κατά τα άλλα όμως, στη φυλακή μπορεί να είναι κάποιος με ένα χρέος 1000 ευρώ στην εφορία, αλλά χωρίς δικτυωμένο δικηγόρο.

Είναι τόσο πασίδηλο, που η ερώτηση είναι περιττή. Ποιος είναι το «γουρούνι»? Ποιος είναι ο «δολοφόνος»? Εκείνος που προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη? Ή εκείνος που επιτίθεται Εκουσίως με βόμβες, τόξα, τσεκούρια, καδρόνια και κομμάτια μάρμαρου με ξεκάθαρο στόχο να σκοτώσει ή τουλάχιστον να προκαλέσει σοβαρή σωματική βλάβη? Είπαμε. Ρητορική είναι η ερώτηση…