Αιγύπτιοι διαδηλώνουν στη Νέα Υόρκη

Δημοσίευση στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα http://www.statesmen.gr/

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011. Στον παγωμένο νέο-υορκέζικο αέρα κυματίζουν αιγυπτιακές σημαίες έξω από το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών και ακούγεται η αχός των συνθημάτων εναντίον του 82χρονου Προέδρου Μουμπάρακ. Πλακάτ ταλαντεύονταν δεξιά κι αριστερά με εκφράσεις όπως «Φύγε και άσε μας να ζήσουμε», «Φτάνει πια με τον Μουμπάρακ», ενώ ακούγονταν και μέρη από τον Αιγυπτιακό εθνικό ύμνο.

Καζάνι που βράζει εδώ και μέρες η Αίγυπτος, όπου πραγματοποιούνται διαδηλώσεις σε διάφορες πόλεις από δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι ζητούν την άμεση παραίτηση του επί τριακονταετίας προέδρου (ηγείται της κυβέρνησης από το 1981). Το αξιοπερίεργο είναι ότι η «εντολή» για την έναρξη των διαδηλώσεων δόθηκε διαδικτυακά, ενώ σύμφωνα με το BBC τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας, όπως και το Twitter, μπλοκαρίστηκαν από τις Αρχές αμέσως μετά.

Ως ένδειξη λοιπόν υποστήριξης στους συμπατριώτες τους, μερικές εκατοντάδες Αιγύπτιοι μαζεύτηκαν έξω από τον ΟΗΕ με στόχο να δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο κύμα δυσαρέσκειας, αλλά και για να ενώσουν τις φωνές τους ενάντια στις πολιτικές του Μουμπάρακ και να στηρίξουν τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα που γεννήθηκαν.

Σύμφωνα με street interviews που δόθηκαν σε δημοσιογράφους των New York Times και της New York Post, οι Αιγύπτιοι δήλωναν: «Αξίζουμε σίγουρα κάτι καλύτερο. Το γεγονός ότι τόσες χιλιάδες κόσμου ξεχύθηκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν αποτελεί ήδη μια νίκη, σε μια χώρα που μέχρι πρότινος υπήρχε μηδενική ανοχή σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Νικήσαμε την καταπιεστική μηχανή της αστυνομίας και δε φοβηθήκαμε τις σφαίρες».

Κάποιοι συμμετέχοντας είπαν ότι οι ΗΠΑ πρέπει να παίξουν πιο ενεργό ρόλο, υποστηρίζοντας και ενισχύοντας τους διαδηλωτές, ενώ ο Mongi Dhaouadi, που είναι ο διευθύνοντας σύμβουλος του Συμβουλίου Αμερικανο-Ισλαμικών Σχέσεων στο Κονέκτικατ ζήτησε από τον Ομπάμα να τους στηρίξει δημόσια. «Θέλουμε την Αμερική και τη διεθνή κοινότητα να διαλέξει τον Αιγυπτιακό λαό και ότι το πολιτικό καθεστώς της χώρας.»

Αυτά όλα είναι σίγουρα εξαιρετικά ενδιαφέροντα, αλλά μήπως έρχονται εντέλει σε πλήρη αντίφαση με τη γνωστή στάση των Μουσουλμάνων / Αράβων; Αυτοί δεν είναι που επιτίθενται με κάθε ευκαιρία στην Αμερική και τις πολιτικές παρεμβατισμού που ασκεί, ως επί το πλείστον στον Αραβικό κόσμο; Από τη μια δεν θέλουν την Αμερική να ανακατεύεται στα εσωτερικά τους με την πρόφαση του εκδημοκρατισμού, αλλά από την άλλη, όταν βρίσκονται σε κατάσταση κρίσης ή ανάγκης, η Αμερική είναι η πρώτη χώρα στην οποία απευθύνονται για βοήθεια και υποστήριξη! Δεν πάει ακριβώς έτσι όμως.

Σίγουρα η Αμερική έχει προβεί κατά καιρούς σε πολιτικές που έχουν δεχθεί σφοδρές κριτικές, όχι μόνο από την παγκόσμια κοινή γνώμη, αλλά και από τους ίδιους τους Αμερικανούς, η πλειοψηφία των οποίων δεν επιθυμεί την αποστολή στρατευμάτων σε μακρινά και «άσχετα» μέρη και την επακόλουθη απώλεια εκατομμυρίων δολαρίων, ειδικά σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Το θέμα όμως είναι ότι δεν μπορούμε από τη μία να «διώχνουμε» και να «βρίζουμε» τους Αμερικανούς και κατόπιν να τους θυμόμαστε όταν έχουμε την ανάγκη τους.

Από μια τρίτη οπτική γωνία όμως, ποιος δε θα θεωρούσε «ύποπτη» τη ξαφνική και όλως τυχαία επανεμφάνιση του εξόριστου Μπαραντέι στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας…; Μήπως η Αμερική ήδη μαγειρεύει κάτι;