Δεν είναι ο γιαλός στραβός…

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News www.greeknewsonline.com

…απλά η Ελλάδα αρμενίζει ανάποδα. Κολλημένη στο παρελθόν, στα δήθεν κεκτημένα, στα παράλογα προνόμια, στο καθισιό και στον ωχαδερφισμό. God forbids μην πάμε έστω και ένα βήμα μπροστά.

Επιτέλους επανετέθη από την κυβέρνηση –με πιο επιθετικό τόνο αυτή τη φορά- το θέμα του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές, προκαλώντας θύελλες αντιδράσεων στους απανταχού συνδικαλιστές –που ΤΟΣΟ καλό έχουν κάνει στην Ελλάδα από το 1982 και δώθε. Και μέσα σε όλα, ακούσαμε και σχόλια από εκπροσώπους της Εκκλησίας, ότι η Κυριακή είναι αργία εκ Θεού και πολλά άλλα τέτοια κουλά. Πραγματικά μερικές φορές αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που να θέλει, να επιμένει και να επιδιώκει εκουσίως να πηγαίνει προς τα πίσω. Τόση διαστροφική αγάπη για το «βόλεμα» ειλικρινά πρώτη φορά βλέπω και έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο.

Το πράγμα είναι πάρα πολύ απλό. Τα μαγαζιά πρέπει να ανοίγουν ΚΑΙ τις Κυριακές. Όπως ακριβώς γίνεται σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες του κόσμου. Όπως γίνεται στην Ευρώπη, την Αμερική, την Αυστραλία και τον Καναδά, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Οι λόγοι είναι προφανείς. Κατ’ αρχήν, υπάρχει κόσμος που δουλεύει και τα Σάββατα και δεν έχει χρόνο να ψωνίσει καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας. Δεύτερον, είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα τονώσει εν γένει την αγορά, αφού μετά τα ψώνια θα κινηθούν και τα καφέ και τα εστιατόρια. Αν μάλιστα συνδυαστεί και με κάποιο μέτρο, όπως εκείνο που ισχύει κάθε Τρίτη –με τις ειδικές προσφορές στα εστιατόρια-, τότε είναι σίγουρο ότι θα κινηθεί επιτέλους και το κέντρο λίγο περισσότερο. Αυτό που επίσης θα μπορούσε να συνδυαστεί είναι να έχει εκπτώσεις τις Κυριακές, ακόμα και χωρίς λόγο. Αυτή άλλωστε την ελληνική πατέντα να κάνουμε εκπτώσεις στις πιο άσχετες εποχές του χρόνου, ποτέ δεν την κατάλαβα. Μόνο στην Ελλάδα οι εκπτώσεις γίνονται μετά τα Χριστούγεννα –όταν όλοι έχουν ήδη ξοδέψει τα λεφτά τους- και τον Αύγουστο –που φυσικά όλοι λείπουν διακοπές.

Επιτέλους πλέον πρέπει να ξεφύγουμε από αυτά τα αρρωστημένα παρελθοντικά κολλήματα. Ο κόσμος έχει αλλάξει –προ πολλού. Τα πράγματα και οι καταστάσεις έχουν αλλάξει κι εμείς αντί να προσπαθούμε να τα προλάβουμε, κάνουμε ότι είναι ανθρωπίνως –και μη- δυνατόν για να τα κρατήσουμε πίσω, με την κλασική, ειδεχθή συμπεριφορά που χαρακτηρίζει το Δημόσιο. Ο Δημόσιος Τομέας στην Ελλάδα καθρεφτίζει επακριβώς τη νοοτροπία της χώρας. Και ενώ ο Ιδιωτικός Τομέας και οι ελεύθεροι επαγγελματίες πραγματικά πασχίζουν να κρατηθούν στην επιφάνεια και να γίνονται περισσότερο ανταγωνιστικοί, δουλεύοντας πάρα πολλές ώρες –μερικές φορές και μέχρι τις 9 και τις 10 το βράδυ, ακόμα και τα Σάββατα και τις Κυριακές-, το Δημόσιο και οι τεμπέληδες συνδικαλιστές είναι πάντα εκείνοι που αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη, την εξέλιξη και την ανανέωση.

Φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στο άνοιγμα των μαγαζιών τις Κυριακές, αλλά σε κάθε τι που πρέπει να περάσει από τον έλεγχο του Δημοσίου. Από το ότι για να ανοίξεις βιβλία και να στήσεις μία μονοπρόσωπη επιχείρηση πρέπει να κάνεις 4-5 διαδρομές στην Εφορία και το ΤΕΒΕ, το ΤΣΜΕΔΕ κ.ο.κ., να κάνεις τα γλυκά μάτια στους υπαλλήλους για να σου κάνουν τη δουλειά και να υπομένεις πολλές φορές τις προσβολές και την ελεεινή τους συμπεριφορά, μέχρι το ότι έχεις τους υπαλλήλους της Βουλής να κάνουν στάση και να απειλούν ότι θα μπλοκάρουν το Φορολογικό ΑΝ τους μειωθεί ο μισθός. Και θα δώσω ένα παράδειγμα, για να γίνει αντιληπτό όλο αυτό. Μπαίνω στο Ταχυδρομείο της οδού Πλουτάρχου στο Κολωνάκι, όπου υπάρχουν δύο υπάλληλοι για απλές αποστολές και μία –αρχιτεμπέλα- για τα δέματα. Οι δύο κοπέλες –περίπου 35 και 45 ετών έκαστη- που ήταν στις απλές αποστολές, έκαναν όχι μόνο ταχύτατα τη δουλειά τους, αλλά ήταν και ευγενέστατες. Το τρίτο πρόσωπο όμως… ηλικίας άνω των 55 –της παλιάς φρουράς δηλαδή- έκανε το εξής ασύλληπτο. Επειδή δεν υπήρχε κανείς που να θέλει να στείλει δέμα και για να μη φαίνεται ότι κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, χτύπαγε τα νούμερα προτεραιότητας στο βρόντο, το ένα μετά το άλλο, ενώ έβλεπε ότι δεν υπήρχε κανείς σε αυτή την ουρά. Πάταγε μόνο νούμερα, το «νούμερο». Αυτή τη γελοιότητα πραγματικά πρώτη φορά την έβλεπα. Και ας αφήσουμε βέβαια την κατάσταση στην Εθνική Τράπεζα, που κάνουν διάλειμμα 3 ώρες, καπνίζουν ασύστολα και πιάνουν την πάρλα μεταξύ τους, το ΙΚΑ, όπου συγκεντρώνονται 3-3 οι γιατροί και πίνουν φραπέδες, όταν απέξω περιμένουν ΟΥΡΑ οι ασφαλισμένοι, τις Εφορίες, που σε κοιτάνε λες και σου κάνουν χάρη που σου δίνουν μία βεβαίωση κατοικίας, την ΕΡΤ που οι υπάλληλοι ανάθεμα κι αν δουλεύουν πάνω από 3 ώρες τη μέρα και τα λοιπά και τα λοιπά…

Και μέσα σε όλα βέβαια έχει και η Εκκλησία άποψη για τις αργίες και τα μαγαζιά. Η Εκκλησία που δεν φορολογείται. Οι της Εκκλησίας που κάνουν δήθεν τρισάγια του 2λεπτου και μαζεύουν μαύρα 100άρια ευρώ κάθε μέρα στα νεκροταφεία. Η Εκκλησία με την αμύθητη ακίνητη περιουσία. Αυτή η Εκκλησία απέκτησε και λόγο για το αν θα μείνουν τα μαγαζιά ανοιχτά τις Κυριακές. Μην ανησυχείτε. Τα μαγαζιά θα ανοίγουν μετά τις 12, οπότε το πρωί με τον όρθρο όλοι θα είναι εκεί να σας ακούσουν να ψέλνετε και να ρίχνουν τον οβολό τους για ένα κερί, που οι κυριούλες θα σβήσουν μετά από 2 λεπτά –για να κόψουν το φυτίλι λίγο αργότερα και να ξανα«πουλήσουν» το κερί. Αυτές είναι business. Όχι εγώ, που δουλεύω 15 ώρες τη μέρα και τα Σάββατα και τις Κυριακές, για να μου παίρνει μετά το κράτος το 40%.

Ας καταργήσει κάποιος –εκλιπαρώ- τους συνδικαλιστές και τους δήθεν σωτήρες και υπερασπιστές της εργατιάς. Ας γυρίσει κάποιος το off, γιατί μας πιάνει πλέον αναγούλα, όσους από εμάς θέλουμε να δουλέψουμε, να πάμε μπροστά, να μείνουμε στην Ελλάδα και όχι να την κοπανήσουμε γι’ αλλού. Δεν κατηγορώ βέβαια όσους φεύγουν. Κάθε άλλο. Αν δε βγαίνει χρήμα, κάτι πρέπει να κάνεις. Αλλά αυτό το οικοπεδάκι το αγαπάμε ρε γαμώτο… και δε μπορούμε μακριά του. Ή μάλλον μπορούμε. Αλλά μόνο για λίγο. Είναι ωραία όταν γυρνάς στην Ελλάδα. Έστω και στην Ελλάδα της κρίσης. Της αδικίας. Του νεποτισμού. Του χρηματισμού. Και του ωχαδερφισμού. Άλλωστε όλα –τα πάντα- εξηγούνται. Φτιάχτε, λοιπόν, αυτό το ρημαδιασμένο το Δημόσιο επιτέλους, να δεις πως αλλάζουν τα πράγματα. Μαζέψτε τους συνδικαλιστές, που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, απολύστε μερικούς –προτείνω να αρχίσετε από τα ΕΛΤΑ- τεμπέληδες και σφίξτε λίγο τα ζωνάρια, να δεις πως θα βελτιωθούν μαγικά και όλα τα υπόλοιπα. Γιατί αυτό το ξεχαρβαλωμένο -από ΟΛΕΣ τις απόψεις- Δημόσιο πληρώνουμε όλοι μας τώρα. Ακόμα κι εμείς που δε φταίμε. Και το λέω αυτό μπας και βρεθούμε να αρμενίζουμε τουλάχιστον με τη φορά του ανέμου. Έτσι για αλλαγή…



Πολιτικές αγυρτείες

 

Χωρίς καμία συναίσθηση και συνείδηση οι έλληνες πολιτικοί συνεχίζουν ακάθεκτοι το παραμύθι τους. Ο καθένας το δικό του και όλοι μαζί στον ίδιο παρανοϊκό σκοπό. Σε ένα κράτος που κανείς δεν έχει τα κότσια να κάνει αυτό που πρέπει ή μάλλον κανείς δεν ξέρει και δεν μπορεί να οραματιστεί αυτό που πρέπει να κάνει. Εδώ και 3 περίπου χρόνια αναμασάμε τις καραμέλες των ιδιωτικοποιήσεων, του ξεφουσκώματος του Δημοσίου, της φορολόγησης των πραγματικά μεγάλων εισοδημάτων, της πάταξης της διαφθοράς που ανθεί άνευ προηγουμένου στο Δημόσιο, της πάταξης της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής, την πάταξη της λαθρομετανάστευσης, την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και τόσα άλλα. Τίποτα όμως. Τίποτα απολύτως από αυτά δεν έχει γίνει. Αντί αυτών όμως έχουμε δραματικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις –που παρεμπιπτόντως είναι φορολογημένες και δεδουλευμένες-, μειώσεις στην παιδεία και φυσικά υπάρχει παντελής απουσία κονδυλίων για ανάπτυξη. Πραγματική ανάπτυξη. Αντί αυτών έχουμε εξίσου δραματική αύξηση της ανεργίας. Κάθε μέρα που περνά, ακούμε και από μία απόλυση ενός φίλου, ενός γνωστού, ενός συγγενή. Και όλοι μας σχεδόν ανεξαιρέτως λαμβάνουμε βοήθεια από τους γονείς μας. Ναι. Τους συνταξιούχους γονείς μας, των οποίων οι συντάξεις έχουν συρρικνωθεί. Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι θα κάναμε αν η ελληνική οικογένεια ακολουθούσε το μοντέλο της αμερικάνικης. Όπου μετά τα 18, τα παιδιά εξαφανίζονται από τα σπίτια τους, βλέπουν τους γονείς τους τα Χριστούγεννα και την ημέρα των Ευχαριστιών και ζουν σε πολιτείες που βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά. Εμείς βιώνουμε μεν το «μειονέκτημα» του συμβιώνειν με τους γονείς μέχρι το γάμο, αλλά tragically enough δεν έχουμε πολλές επιλογές. Και τώρα πλέον δεν έχουμε καμία επιλογή.

Παρόλα αυτά, οι δικοί μας συνεχίζουν τις πολιτικές τους αγυρτείες. Παρακολουθώντας, δε, μόλις την νικητήρια ομιλία του Obama, ένιωσα πόσο γελοίοι είναι οι δικοί μας σημερινοί πολιτικοί. Γελοίοι και μικροί. Εν μέσω βαθύτατης οικονομικής και ειδικά κοινωνικής κρίσης αναλώνονται σε μικρότητες, φωνασκίες, τσακωμούς, χαστούκια, προπηλακισμούς, βρισίδια στο Κοινοβούλιο, στικάκια και CD που χάθηκαν σε κάτι γραφεία και σε τουαλέτες, αλληλοκατηγορίες, παιδαριώδεις συμπεριφορές, κριτικές χωρίς ουσία και λόγο. Λόγια ατέρμονα. Λόγια χωρίς συνοχή. Λόγια χωρίς ουσία. Λόγια βαρετά. Λόγια εξοργιστικά.

Ο Σαμαράς ωρύεται για εκατοστή –νομίζω- φορά ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν άλλες μειώσεις σε μισθούς σε συντάξεις. Και δεν είναι ο μόνος. Και ο ΓΑΠ τα ίδια έλεγε. Γι’ αυτό και τον ξεφωνίζουν όπου πάει. Για τα σεμινάρια στο Harvard διατηρώ τις επιφυλάξεις μου –για το ποιος ακριβώς είχε την φαεινή ιδέα να τον καλέσει, για το αν τους πλήρωσε για να κάνει σεμινάρια και για το τι μπορεί να κρύβεται από πίσω. Μπορούν να σταματήσουν να λένε τις ίδιες σαχλαμάρες συνέχεια, αφού τίποτα από αυτά δεν είναι στο χέρι τους; Η Τρόικα -και αυτό πλέον έχει αποδειχθεί- δεν έχει κάνει απολύτως κανέναν σχεδιασμό για την Ελλάδα. Απλά έρχονται και λένε να μειώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις. Και είναι προφανές γιατί. Γιατί δεν θέλουν να ασχοληθούν με την Ελλάδα. Τα «μέτρα» που δήθεν απαιτούν είναι μέτρα που θα μπορούσε να σκεφτεί ακόμα και ένα 10χρονο παιδί. Και φυσικά οι δικοί μας δεν έχουν να αντιτάξουν απολύτως τίποτα –γιατί είναι και αυτοί εξίσου καθυστερημένοι. Κανείς μα κανείς δε διαθέτει στρατηγική σκέψη, πολιτικό σθένος και το απαραίτητο όραμα για να πάει κάτι μπροστά. Και αυτό δεν αφορά μόνο την Τρόικα και την Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη την αρτηριοσκληρωτική Ευρώπη. Μία γηρασμένη ήπειρο που πασχίζει να παριστάνει τις ΗΠΑ.

Ο Τσίπρας αποδεικνύεται ως ένας από τους πλέον επικίνδυνους και επιπόλαιους πολιτικούς που έχει δει αυτή η χώρα. Τουλάχιστον οι άλλοι βαδίζουν βάσει σχεδίου. Αυτός απλά φαντασιώνεται ότι μπορεί να κυβερνήσει, σε αντίθεση με τον Λαφαζάνη που δήλωσε ότι «όχι, δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε». Ο Τσίπρας έχει αλλάξει εκατό φορές πολιτική κατεύθυνση, εξαπολύει μύδρους προς πάσα κατεύθυνση, νομίζοντας πως έτσι ασκεί κριτική και δημιουργική αντιπολίτευση, και ζητά γελοιωδώς εκλογές. Ναι, κι όμως. Τις τελευταίες ημέρες η καραμέλα του Τσίπρα είναι οι εκλογές. Δηλαδή να κάνουμε 3-4 φορές εκλογές μέσα σε ένα χρόνο! Βασικά θα μπορούσαμε κάθε Κυριακή να πηγαίνουμε να ψηφίζουμε μέχρι να βγει ο κύριος Τσίπρας. Γιατί κατά κει το πάει.

Μετά έχουμε τον Βενιζέλο και τον Παπακωνσταντίνου. «Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν έχω το στικάκι. Λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω που βρίσκεται. Εγώ το έδωσα στη γραμματέα μου, που το έβαλε στο γραφείο της, αλλά τώρα δε γνωρίζω. Εγώ δεν έχω λογαριασμούς στο εξωτερικό, δεν έχω λεφτά στην Ελλάδα, παρά μόνο δάνεια. Στην μικρή πολιτική μου καριέρα προσπάθησα και πάλεψα για την Ελλάδα», είπε ο πρώην τσάρος της οικονομίας στην εξεταστική επιτροπή για τη λίστα Λαγκάρντ. Μα είναι πραγματικά εμετικά όλα αυτά. Εμετικά και γελοία. Ο Βενιζέλος, από την άλλη, προσπαθεί να περισώσει ό,τι έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ. Επί ματαίω βέβαια, αφού το κόμμα του μεγάλου απατεώνα δεν υπάρχει πια.

Πόσο συγκινητικός και εμπνευσμένος ήταν ο λόγος του Obama! Πόσο πραγματικά συγκινητικός. Δεν με ενδιαφέρει ποιος γράφει τις ομιλίες του –που παρεμπιπτόντως είναι ο 29χρονος Adam Frankel. Δεν με ενδιαφέρει αν τα πολιτικά ήθη των Αμερικανών είναι εν μέρει βάρβαρα –όπως λέει στο status του στο Facebook γνωστός δημοσιογράφος και ανταποκριτής του ΣΚΑΙ. Και δεν με ενδιαφέρει για έναν βασικό λόγο. Γιατί σε ό,τι κάνουν και σε ό,τι λένε, φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι Αμερικάνοι λατρεύουν την πατρίδα τους. Φαίνεται ότι θέλουν παθιασμένα να είναι πρώτοι, να πηγαίνουν μπροστά και να ξεπερνούν τις δυσκολίες με χαμόγελο και δύναμη. Αν ακούσετε Αμερικανό να μιλάει για τον καρκίνο, θα νομίζετε ότι αστειεύεται. Κι όμως αυτός μπορεί να έχει περάσει από δεκάδες χημειοθεραπείες. Αν δείτε συνεντεύξεις θυμάτων από τυφώνες, δεν θα δείτε θλιβερές φάτσες να κλαίγονται. Θα δείτε δυναμικές φάτσες με χαμόγελο, που ξέρουν ότι ζουν σε μία χώρα που θα τους βοηθήσει να ορθοποδήσουν ξανά. Και αυτό είναι η καθαρή αλήθεια. Και πόσο το ζηλεύω αυτό! Πόσο ζηλεύω το πάθος και την αγάπη που έχουν οι Αμερικανοί για την πατρίδα τους. Είναι συγκινητική.

Λένε ότι η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Frankel είναι βασισμένη στις αρχές του Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού (NLP), ένα μοντέλο που ασχολείται με την ανθρώπινη συμπεριφορά, τις λειτουργίες και τις δυνατότητες του εγκεφάλου, την επικοινωνία και την προσωπική εξέλιξη. Η γλώσσα του σώματος, ο τρόπος που κοιτάζεις, η χροιά και ο τόνος της φωνής, αλλά και το πώς διαμορφώνονται οι αντιλήψεις από τις λέξεις που επιλέγεις παίζουν ρόλο στην προβολή της εικόνας σου. Και αυτό είναι κάτι που πέτυχε 100% ο Obama. Φυσικά, δεν αρκεί μόνο να εκφωνείς πειστικά τους λόγους που σου έχουν γράψει. Γιατί πραγματικά δε νομίζω πως αν βάζαμε έναν δικό μας πολιτικό να πει τα ίδια ακριβώς λόγια, θα έπειθε. Οι αμερικάνοι πολιτικοί όμως βρίσκονται κατά ένα μαγικό τρόπο πολύ κοντά στον κόσμο. «Κατεβαίνουν» και τους βλέπουν. Βγάζουν τα σακάκια και τις γραβάτες. Πηγαίνουν σε νυχτερινές εκπομπές και κάνουν χιούμορ. Ενίοτε οι σύζυγοί τους κάνουν γυμναστική σε talk shows, φανερώνοντας ότι δεν διαφέρουν από τους υπόλοιπους και ότι δεν τους απασχολεί να «τσαλακώσουν» την εικόνα τους. Και βάζω το ρήμα σε εισαγωγικά, γιατί αυτό που κάνουν κάθε άλλο παρά τσαλακώνει την εικόνα τους. Δείχνει απλά ότι είναι άνθρωποι. Χωρίς να τους αφαιρείται σοβαρότητα. Χωρίς να ακυρώνεται το πολιτικό τους σθένος. Χωρίς να αλλοιώνεται η εικόνα που πρέπει να έχουν ως πολιτικοί.

Η Ευρώπη από την άλλη λειτουργεί εντελώς διαφορετικά. Οι πολιτικοί της είναι απόμακροι. Στέκονται πολύ ψηλά, θεωρώντας πως δεν πρέπει να πλησιάσουν τον κόσμο, γιατί έτσι θα χάσουν πρόσωπο. Και αυτό ισχύει για το σύνολο των ευρωπαίων πολιτικών. Στην Ελλάδα πάλι έχουμε δικό μας χαΐρι. Κάποτε οι πολιτικοί ήταν κοντά στον κόσμο. Όχι όμως με την πραγματική έννοια της λέξης. Ήταν κοντά στον κόσμο που τους ψήφιζε για να τους χώνουν στο Δημόσιο, για να τους δίνουν τις επιχορηγήσεις κάτω από τα τραπέζια και να τους χορηγούν συντάξεις τυφλών. Γι’ αυτό ήταν κοντά στον κόσμο. Όταν όμως τα λεφτά τελείωσαν, οι πολιτικοί έπαψαν να «κατεβαίνουν». Και έπαψαν να κατεβαίνουν, γιατί αποκαλύφθηκε ότι τα λεφτά που έδιναν στους ψηφοφόρους –με διάφορες μορφές- ήταν ψίχουλα μπροστά σε αυτά που έτρωγαν οι ίδιοι, φτάνοντας τη χώρα στη σημερινή δραματική κατάσταση. Είχε άραγε κάποιος την εντύπωση ότι αυτοί όταν έδιναν ψωμί στο λαό, δεν έτρωγαν οι ίδιοι τα τετραπλά και τα δεκαπλά even; Ή μήπως ο κόσμος απλά δεν νοιαζόταν και το πάρτι συνεχιζόταν, επειδή έτρωγαν και οι ίδιοι; Η Ευρώπη –και φυσικά και η Ελλάδα- αιμορραγεί. Αιμορραγεί θέσεις εργασίας, σύμπνοιας, οράματος και στρατηγικής. Και αναρωτιέμαι πόσες γενιές θα χρειαστούν για να αλλάξει αυτό;

Αναμνήσεις από τα Πατήσια

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News www.greeknewsonline.com

Το θυμάμαι σα να είναι τώρα. Όταν η γιαγιά μου με νοσταλγία περιέγραφε τις οδούς Πατησίων και Αχαρνών, όπως είχαν διαμορφωθεί μετά τον πόλεμο. Γεμάτες αρχοντικά εφοπλιστών και γνωστών βιομηχάνων. Με τους φροντισμένους κήπους και τις ολάνθιστες αυλές. Με κυρίες που φορούσαν εξαίσιες τουαλέτες και κυρίους με ημίψηλα. Με τις τεράστιες κουρσάρες που βλέπαμε στις ταινίες με τον Φωτόπουλο, τον Αυλωνίτη και τον Σταυρίδη. Με τα υπέροχα θέατρα, που τότε πρωταγωνιστούσαν αληθινοί σταρ, σαν τους προαναφερθέντες, αλλά και τον Ρίζο, τη Βασιλειάδου –με την οποία δυστυχώς δεν έχω καμία συγγένεια-, τον Ηλιόπουλο και πολλούς άλλους. Μου περιέγραφε την Φωκίωνος Νέγρη σαν την πιο αριστοκρατική συνοικία των Αθηνών –καλύτερη και από το Κολωνάκι-, όπου σύχναζε μόνο η αφρόκρεμα της πρωτεύουσας. Με υπέροχες βίλες, διπλοκατοικίες και μονοκατοικίες και πολύ πράσινο. Όταν δε φοβόσουν να κυκλοφορήσεις οποιαδήποτε ώρα και όταν η αστική τάξη μεγαλουργούσε.

Η Κυψέλη, συγκεκριμένα, που αποτελεί μία από τις παλαιότερες συνοικίες των Αθηνών αφού εντάχθηκε στο σχέδιο πόλης το 1887, ήταν κάποτε γεμάτη αγροτεμάχια, διάσπαρτα εξοχικά, αλλά και επαύλεις. Από το 1922 άρχιζαν να χτίζονται οι πρώτες πολυκατοικίες, ενώ το 1937 σχεδιάστηκε και η διάσημη Φωκίωνος Νέγρη, που έφερε την αρχιτεκτονική υπογραφή του γαλλοτραφέντος Βασίλη Τσαγκρή. Κάπου εκεί, στη διασταύρωση Αγίου Μελετίου και Πατησίων, στο περίφημο και ιστορικό καφενείο Ηραίον σύχναζαν προσωπικότητες όπως ο Ελύτης, ο Καραντώνης, ο Γκάτσος, ο Εμπειρίκος και ο Εγγονόπουλος, ενώ μεταπολεμικά το Σελέκτ επί της Φωκίωνος Νέγρη είχε γίνει τόπος συνάντησης των iconic Τσιφόρου, Σακελλάριου, Πρετεντέρη, Λάσκου, Αυλωνίτη και άλλων.

Πολύ θα ήθελα να ζούσα σε εκείνη την Αθήνα. Σε εκείνη την Πατησίων. Που ήταν και θα παραμείνει η αγαπημένη μου γειτονιά. Παρόλα αυτά, και η Πατησίων που θυμάμαι εγώ, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 μέχρι περίπου και τα τέλη του 1980, ήταν όμορφη και ανθρώπινη. Τότε ζούσαμε σε μία υπέροχη πολυκατοικία επί των οδών Πατησίων και Σερίφου, ακριβώς δίπλα από ένα εξαίσιο νεοκλασικό, που είχε θυμάμαι ένα τεράστιο, πανύψηλο δέντρο και πολλούς φοίνικες στην αυλή του. Το καλοκαίρι ακούγαμε τα τζιτζίκια και κάποιους χειμώνες το θυμάμαι χιονισμένο, σαν σκηνή από παραμύθι. Η Σερίφου ήταν μια πανέμορφη οδός, γεμάτη ακακίες και μικρά μαγαζάκια. Ένα ηλεκτρολογείο δίπλα μας, η ΕΒΓΑ 20 μέτρα πιο κάτω, ένας ράφτης απέναντι, το 8ο γυμνάσιο και λύκειο στη Νικοπόλεως, η θρυλική Χαρούλα με τα χαρτικά επί των οδών Νικοπόλεως και Πατησίων, ο Καλογείτονας με τα αθλητικά –που υπάρχει ακόμα- και φυσικά το εξίσου θρυλικό Terry’s Pizza, η πρώτη πιτσαρία της περιοχής, με απίστευτη καναδέζικη πίτσα. Τότε δεν υπήρχαν ακόμα σούπερ μάρκετ και ψωνίζαμε από παντοπωλεία. Ενώ γαλακτοκομικά αγοράζαμε από τον Φιλίππου επί της οδού Πατησίων, λίγο πριν την Ουίλλιαμ Κινγκ, στον αριθμό 213. To ιστορικό αυτό μαγαζί άνοιξε εκεί το 1926 και ιδιοκτήτης του ήταν ο Αθανάσιος Φιλίππου, παππούς της σημερινής γενιάς που διοικεί τη ΦΑΓΕ. Θυμάμαι ότι ακόμα και η γιαγιά μου, μου έλεγε πως πήγαιναν εκεί από όλες τις γειτονιές της Αθήνας με το τραμ για να αγοράσουν το ξακουστό γιαούρτι του.

Επί της Πλατείας Κολιάτσου είχε ένα ζαχαροπλαστείο –που υπάρχει ακόμα-, αλλά και ένα μικρό ταβερνάκι –το όνομα δυστυχώς του οποίου δεν θυμάμαι- που έκανε απίστευτα μαγειρευτά φαγητά, τα οποία μοσχοβολούσαν σε όλη την περιοχή. Λίγο πιο κάτω ήταν ένα παμπάλαιο ψαράδικο –το οποίο πάντα για κάποιο λόγο μου φαινόταν περίεργο, γιατί θεωρούσα κάπως αφύσικο να πουλάς ψάρια μέσα στην πόλη και ειδικά στην Πατησίων-, δίπλα του ένα μαγαζί με τρυκ, από όπου αγοράζαμε αμπούλες γέλιου και βρώμας για το σχολείο (!!), και απέναντι ένα μαγαζί με ρούχα, ο Πατρίκιος, το οποίο υπάρχει ακόμα. Εκεί τη δεκαετία του 1980 –δεν ξέρω αν ισχύει ακόμα- σταματούσαν τα λεωφορεία για το Αρσάκειο Εκάλης, το Αρσάκειο Ψυχικού και για την Λεόντειο. Πόσα παιδιά άραγε μένουν ακόμα εκεί, που πηγαίνουν σε αυτά τα σχολεία; Εμείς τότε πάντως ήμασταν πολλά… σχεδόν γεμίζαμε το 40θέσιο πούλμαν από τη στάση αυτή!

Με ψήγματα θλίψης, νοσταλγώ ιδιαίτερα τη γειτονιά αυτή, καθώς και την μετέπειτα γειτονιά μου, μερικές δεκάδες μέτρα πιο κάτω, στην Πλατεία Αγάμων –Αμερικής δηλαδή. Τότε πηγαίναμε σινεμά στο περίφημο Ράδιο Σίτυ, δίπλα στο θέατρο Καλουτά και πίναμε καφέ το Σάββατο το απόγευμα στη Φωκίωνος Νέγρη. Σήμερα στη στάση Θέατρο Καλουτά χτίστηκε Βασιλόπουλος. Εκεί που ήταν η Χαρούλα έχει ένα μαγαζί NOKIA και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα έχουν γίνει μαγαζάκια Πακιστανών που πουλάνε κινητά –κλεμμένα εικάζω. Η Πλατεία Αμερικής έχει γεμίσει μαύρους, στους οποίους κάποιοι ιδιοκτήτες -10 σχεδόν χρόνια πριν- έκαναν το λάθος να τους νοικιάζουν υπόγεια με 100 ευρώ, στα οποία έμεναν 50-50 και τώρα κανείς δεν μπορεί να τους κουνήσει. Μετά το σούρουπο κυκλοφορούν πεινασμένοι Πακιστανοί που τραβάνε τις αλυσίδες από τους λαιμούς ηλικιωμένων γυναικών, που κάνουν το λάθος να βγουν από το σπίτι τους μετά τις 6 το απόγευμα, και μαύροι, που συγκεντρώνονται σε γωνίες, φωνασκώντας και μαλώνοντας. Τα στενάκια που τέμνουν την Πατησίων, όπως η Τενέδου, η Ιθάκης, η Θάσου και η Λέλας Καραγιάννη, έχουν γεμίσει από μαγαζιά με περούκες, με κινητά και σούπερ μάρκετ με είδη διατροφής από την Αφρική, το Πακιστάν, την Ινδία και ποιος ξέρει από πού αλλού.

Λένε ότι θέλουν να ξαναδώσουν στο κέντρο της Αθήνας την παλιά του αίγλη, αλλά δεν κάνουν τίποτα. Λένε ότι θέλουν να δώσουν κίνητρα, για να ξαναέρθουν οι Έλληνες στο κέντρο, που έχει γίνει άντρο εγκληματικότητας και λαθρομετανάστευσης. Λένε ότι θέλουν να αναβαθμίσουν αυτές τις παλιές και αριστοκρατικές συνοικίες. Είναι όλα ψέματα. Δεν θέλουν να κάνουν τίποτα από όλα αυτά. Γιατί αν ήθελαν, θα είχε ήδη γίνει.

Ο Δήμος Αθηναίων ξεκίνησε σχετικά πρόσφατα την καμπάνια «Τρίτη Κατεβαίνω Αθήνα», στην οποία συμμετέχουν πολλά εστιατόρια, που προσφέρουν μενού με 10 ευρώ, ποτό με 5 ευρώ και φιάλη κρασί με 12 ευρώ. Καλή προσπάθεια και όντως πολλοί κατεβαίνουν στο κέντρο τις Τρίτες. Αλλά αυτό δεν είναι λύση. Ούτε καν προσπάθεια αναβάθμισης. Αυτοί που ήδη διαμένουν στο κέντρο ή κοντά σε αυτό, θα κατέβουν να φάνε και να πιούνε και… αυτό είναι. Δεν παρέχεις κίνητρο σε κάποιον να μετακομίσει στο κέντρο μαζεύοντας καμιά 50 εστιατόρια και δίνοντας μενού με 10 ευρώ. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να πω πως ο Δένδιας δεν κάνει καλή δουλειά από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Αλλά τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν στο κέντρο της Αθήνας και σε όλες τις προαναφερθείσες υπέροχες αυτές συνοικίες should go way beyond some cheap menus on a Tuesday night.

Κλείστε όλα τα παράνομα μαγαζάκια. Μαζέψτε όλους –μα όλους- τους παράνομους μετανάστες και απελάστε τους. Κάντε ενδελεχείς ελέγχους σε οικήματα του κέντρου, όπου κάποιοι επιτήδειοι υπενοικιάζουν διαμερίσματα των 50 τετραγωνικών και φιλοξενούν 50 Πακιστανούς, οι οποίοι με τη σειρά τους τα υπενοικιάζουν σε 100 Νιγηριανούς και ούτε καθ’ εξής. Μαζέψτε όλα τα βαποράκια, που κυκλοφορούν ελεύθερα στην Ομόνοια και στους γύρω δρόμους, ακόμα και στην Πλατεία Κοτζιά –όπου βρίσκεται η Δημαρχία Αθηνών, και πωλούν ναρκωτικά in the broad daylight. Μην κάνετε άλλο τα στραβά μάτια, μη ρίχνετε σκόνη στα μάτια μας, σταματήστε να χρηματίζεστε και σταματήστε να παριστάνετε ότι κάνετε ό,τι μπορείτε, αλλά ότι δυστυχώς το «φαινόμενο» δεν περιορίζεται ή δεν είναι εύκολο να περιοριστεί. Είναι πανεύκολο να περιοριστεί και να εξαλειφθεί. Απλά χρειάζονται αποτελεσματικά μέτρα που θα εφαρμοστούν γρήγορα και άμεσα και που θα εξαφανίσουν το πρόβλημα. Δεν χρειάζεται η Χρυσή Αυγή να πηγαίνει και να διαλύει τους πάγκους των μικροπωλητών. Αυτό είναι δουλειά του Κράτους και της Αστυνομίας. Αλλά… το Κράτος τους έδωσε πάτημα. Ας μη γκρινιάζουμε, λοιπόν, για το φαινόμενο της Χ.Α. Και αυτοί που παριστάνουν τους κομμουνιστές, προστατεύουν και γλύφουν τους μετανάστες, ας πάνε να ζήσουν στην Ομόνοια, την Πλατεία Αγίου Παντελεήμονα, την Πλατεία Βάθης και την Κυψέλη. Όχι να παριστάνουμε τους ανθρωπιστές, τους επαναστάτες και τους κομμουνιστές από τους καναπέδες της Εκάλης, των Βριλησσίων και του Κολωνακίου.

Σε απατηλούς ρυθμούς άλλων εποχών

Δημοσίευση εφημερίδα Greek News @www.greeknewsonline.com

Μετά τις τρελές τιμές ξενοδοχείων που άκουσα το καλοκαίρι για τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο -στην Ελλάδα πάντα-, το σοκ συνεχίστηκε κατά τον μήνα Οκτώβριο, όσο παράλογο κι αν ακούγεται. Το προηγούμενο σαββατοκύριακο φιλοξενούσα μια φίλη Αμερικανίδα, την οποία και σκέφτηκα να ξεναγήσω σε κάποια παραλιακή πόλη ή σε κοντινό νησί. Φευ, κατέστη αδύνατον, καθότι οι τιμές που άκουσα θα εξαγρίωναν ακόμα και αποθανόντα!

Πρώτη «στάση» η Κέα. Τιμή 5άστερου για σαββατοκύριακο 6-7 Οκτωβρίου 190 ευρώ! Δεύτερη στάση το μοναδικό 5άστερο στην πόλη του Λουτρακίου. Τιμή ειδικής προσφοράς 139 ευρώ με ημιδιατροφή. Τρίτη στάση 5άστερο στην Παλαιά Φώκαια. Τιμές μοναδικής προσφοράς στα 165 ευρώ με θέα στη θάλασσα και 135 με θέα στα βουνά των Ιμαλαΐων… όχι λάθος… σε κάτι λόφους από πίσω. Και τέλος το κερασάκι στην τούρτα. Το πανέμορφο και exclusive 5άστερο στο Σούνιο. Για το συγκεκριμένο σαββατοκύριακο υπήρχε μόνο ένα είδος βίλας διαθέσιμο, στη μοναδική τιμή των 533 ευρώ ημερησίως. Το μόνο σχετικά λογικό που άκουσα ήταν ένα υπέροχο ξενοδοχείο στο Ναύπλιο –λίγο έξω από την πόλη-, το οποίο έδινε το standard δίκλινο με 80 ευρώ. Αλλά ποιος οδηγεί 145 χιλιόμετρα με τέτοιες τιμές στη βενζίνη;

Πραγματικά απόρησα με αυτά που άκουσα, για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί αναρωτήθηκα για το τι τιμές είχαν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο τα συγκεκριμένα ξενοδοχεία και δεύτερον για το αν υπήρχαν πελάτες που θα ήταν διατεθειμένοι να τις πληρώσουν, εν μέσω φθινοπώρου. Δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία ότι επρόκειτο για πανέμορφα ξενοδοχεία, σε εξαίσιες τοποθεσίες και με μαγευτική θέα και παροχές. Αλλά δεν είναι πασίδηλον ότι έχει χαθεί εντελώς η μπάλα; Γιατί τέτοια εποχή να χρεώνεις 190 ευρώ τη νύχτα; Και βασικά τι ακριβώς θεωρείς ότι αξίζει 190 ευρώ; Αν ήταν να τιμολογούμε τη θέα στην Ελλάδα, τότε όλα τα ξενοδοχεία έπρεπε να χρεώνουν πάνω από 5.000.000 ευρώ ανά διανυκτέρευση, γιατί αυτό το μοναδικό οικοπεδάκι, εδώ στην άκρη της Μεσογείου, δεν συγκρίνεται με καμία Καραϊβική, με κανέναν Ειρηνικό και με κανέναν Ινδικό Ωκεανό. Είναι απλό.

Αποφασίσαμε λοιπόν να επιλέξουμε ένα «ταπεινό» ξενοδοχείο μεταξύ Σαρωνίδας και Αναβύσσου, με εξαίσια θέα επάνω στη θάλασσα, άνετα δωμάτια και εύκολη πρόσβαση από την Αθήνα. Και όλα αυτά στην τιμή των 50 ευρώ. Γιατί υπάρχουν apparently και ξενοδόχοι που έχουν συναίσθηση της εποχής.

Η θάλασσα του Σεπτεμβρίου και του Οκτωβρίου στην Ελλάδα είναι απλά μαγική. Το νερό έχει την τέλεια θερμοκρασία, είναι πεντακάθαρο και οι παραλίες μισοάδειες. Η αύρα φυσά απαλά. Δεν ακούς παιδάκια, ούτε ενοχλητικές ρακέτες και μπορείς να κολυμπήσεις άνετα. Η άμμος είναι θερμή και ο ήλιος καυτός, προσδίδοντας ένα σχεδόν απόκοσμο χρώμα στο νερό, ειδικά μετά τις 3 το μεσημέρι. Κάτι μεταξύ μπλε, ασημί και χρυσού. Τα βράχια καθρεφτίζουν τη θέρμη και η απόλυτη ηρεμία του τοπίου σε συναρπάζει. Δεν έχει σημασία που βρίσκεσαι. Όπου κι αν είσαι, είναι ακριβώς το ίδιο. 

Και ύστερα, κάπου εκεί κοντά, είναι ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Σε απόσταση μόλις 9 χιλιομέτρων από την τεράστια αμμουδιά της Παλαιάς Φώκαιας και μετά από αμέτρητους δαντελωτούς κολπίσκους με σμαραγδένια νερά. Ξεπροβάλλει μεγαλοπρεπής, κάτω από τις εκτυφλωτικές ακτίνες του ήλιου, αγέρωχος, επιβλητικός και αφοπλιστικά μαγευτικός. Αυτοί οι 14 κίονες που έχουν απομείνει, είναι αρκετοί για να σε ταξιδέψουν στο 440 π.Χ., όταν δηλαδή ολοκληρώθηκε η ανέγερσή του. Η απόλυτη ηρεμία του τοπίου, η αέναη αύρα που περνά μέσα από τις αρχαίες κολώνες, οι ιερές πέτρες και το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου δεν μπορούν παρά να μαγέψουν όποιον έχει την τύχη και το προνόμιο να βρίσκεται εκεί. Για τη φίλη μου και τους τουρίστες, απλά τύχη. Για μένα, που ζω μόλις 40 λεπτά από εκεί, απλά προνόμιο.

Γιατί όπως και να ΄χει, πώς να συγκρίνεις αυτόν τον εξαίσιο καιρό, με την υγρή λάσπη της Καραϊβικής; Πώς να συγκρίνεις αυτό το κρυστάλλινο και αναζωογονητικό νερό με τη χλιαρή και στολισμένη με καρχαρίες θάλασσα του Ινδικού; Πώς να συγκρίνεις τη χωριάτικη και το ούζο, με τις μπυρίτσες και τα spring rolls; Ε δεν συγκρίνονται. Είναι απλό και συνάμα αδιαμφισβήτητο, ότι αυτό το οικοπεδο, ανάμεσα σε Τούρκους –που ονειρεύονται ελεύθερο Αιγαίο-, σε Σκοπιανούς –που ονειρεύονται τον Αλέξανδρο ως προπάππου τους- και Γερμανούς –που απλά ονειρεύονται αυτό που δε θα χουν ποτέ (και εννοώ τη λεβεντιά και την περηφάνια των Ελλήνων)- είναι ολόκληρο ένα μνημείο μοναδικής φυσικής ομορφιάς και πολιτισμού. Ένα μέρος που τα συνδυάζει όλα. Πολιτισμό, ήλιο, θάλασσα, βουνά, ποτάμια, φαράγγια, καταρράκτες, νησιά, ιστορία, κουζίνα και καλή φιλοξενία.

Το μόνο, λοιπόν, που απομένει είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι –και εννοώ όλοι- ότι αυτό που μετρά είναι αυτό που αντέχει στο χρόνο. Και όχι το τι θα κερδίσουμε σήμερα και αύριο. Δεν μετρά το να βγάλουμε κάτι για μία μέρα. Μετρά, τι μπορούμε να βγάζουμε διαρκώς και εις βάθος χρόνου. Αυτή η χώρα δεν πρόκειται να χάσει ούτε τη θέα, ούτε τον καιρό, ούτε τον πολιτισμό της. Ποτέ. Δεν υπάρχει λοιπόν απολύτως κανένας λόγος να χρεώνουμε τον κόσμο που θέλει να έρχεται και να απολαμβάνει αυτό το μοναδικό τοπίο με 533 ευρώ τη νύχτα, ούτε καν με επιχείρημα τη θέα στο ναό του Ποσειδώνα. Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθούμε να βγάλουμε τα σπασμένα από όποιον «άτυχο» αποφασίσει να έρθει στην Ελλάδα και αυτό ισχύει όχι μόνο για τον Οκτώβριο, αλλά και για τους μήνες του καλοκαιριού. Ο τουρίστας και ο επισκέπτης δεν είναι βορά, αλλά δυστυχώς έτσι ακριβώς αντιμετωπίζονται. Γιατί δηλαδή στη Σικελία και την Κόστα ντελ Σολ τα ξενοδοχεία τον Αύγουστο κοστίζουν το πολύ μέχρι 100 ευρώ με ημιδιατροφή; Γιατί ο καφές στην Πορτογαλία και με θέα στον Ατλαντικό έχει 80 σεντς; Γιατί μόνο εμείς πάντα πρέπει να πλασαριζόμαστε ως έξυπνοι και να πουλάμε το μπουκάλι με το νερό για 2.5 ευρώ και τον καφέ με 4.80; Γιατί πρέπει να εξακολουθούμε να είμαστε η πιο ακριβή χώρα της Ευρώπης, όταν κανονικά έπρεπε να προσπαθούμε να είμαστε πιο ανταγωνιστικοί, έναντι τουλάχιστον των αντίστοιχων χωρών της Μεσογείου; Γιατί η Τουρκία κάνει τεμενάδες στους τουρίστες, με φόντο τις δικές μας –ουσιαστικά- ακτές και τα δικά μας αρχαία μνημεία; Τι πρέπει να γίνει για να αποκτήσουμε συναίσθηση; Συναίσθηση της εποχής, της κρίσης και του ανταγωνισμού; Αναρωτιέμαι τι!

Facebook και άλλες ιστορίες καθημερινής άγνοιας

Δημοσίευση στην εφημερίδα www.greeknewsonline.com

Μερικές φορές μπορεί να διαβάσεις κάτι, ακόμα και μία λέξη, και να σε κάνει να σκεφτείς εκατομμύρια πράγματα ταυτόχρονα. It’s funny how social media work sometimes. Σήμερα το πρωί διάβασα το status μίας φίλης Αμερικανίδας –αρκετά μορφωμένης, δημοσιογράφου στη Miami Herald-, η οποία εν ολίγοις έγραφε: «Είμαι σοκαρισμένη από το ότι το 90% των ανθρώπων που ζουν στο Αφγανιστάν δεν έχει ιδέα για το τι είναι το 9/11, δεν έχουν ιδέα γιατί οι Αμερικανοί εισέβαλλαν στο κράτος τους και απορώ πως το υπόλοιπο 10% δεν ενημέρωσε το άλλο 90%». Εγώ πάλι ένιωσα σοκαρισμένη διαβάζοντας αυτό το status. Ήταν αυτό που λέμε «the kettle calling the pot black». Literally.

Προσωπικά αμφιβάλλω για το αν το 90% των Αμερικανών γνωρίζουν ότι οι πυρηνικές βομβίτσες που έπεφταν βροχή στο Κόσσοβο προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν καρκίνο στο θυρεοειδή στο 60% των Ελληνίδων –αλλά και πολλές ακόμα μορφές καρκίνου, που τελευταία θερίζει. Αμφιβάλλω για το αν το 90% των Αμερικανών γνωρίζουν τι έγινε στην Αίγυπτο, όπου πέθαναν χιλιάδες άνθρωποι στην προσπάθειά τους να ξεφορτωθούν τον δικτάτορα ηγέτη τους. Αμφιβάλλω για το αν το 90% των Αμερικανών γνωρίζουν τη τωρινή διαμάχη μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας για κάποιες βραχονησίδες. Αμφιβάλλω για το αν το 90% των Αμερικανών γνωρίζουν τι έγινε στην Κύπρο το 1974. Αμφιβάλλω για το αν γνωρίζουν τι έγινε στη Ρουάντα το 1994. Αμφιβάλλω για το αν γνωρίζουν τι συμβαίνει εν γένει σήμερα στον κόσμο. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, οι Αμερικάνοι δεν είναι και οι πλέον well-rounded people in the world. And that’s ok, αλλά το να δηλώνεις σοκαρισμένος για το ότι μία χώρα με φιμωμένα ΜΜΕ, με δεκαετίες πολέμου στην πλάτη, χωρίς σχολεία και με μηδενικό ενδιαφέρον για την αξία της ανθρώπινης ζωής δεν γνωρίζει περί 9/11 είναι τουλάχιστον αφελές. Τουλάχιστον.

Λατρεύω την Αμερική και ό,τι συσχετίζεται με αυτήν και έζησα καλά εκεί για αρκετά χρόνια, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα αμερικανικά κανάλια ασχολούνται ως επί το πλείστον με θεματάκια του τύπου «ο σκύλος του γείτονα ανέβηκε στην ταράτσα και πως τον κατέβασε το animal control», «πώς καθάρισαν ένα ρέμα σε ένα χωράφι 5.000 μίλια μακριά της πλησιέστερης κωμόπολης στη North Dakota», «ο Arnold απατούσε την Maria Shriver» και άλλα τέτοια παρόμοια. Και όποιος το αρνηθεί απλά δεν παρακολουθεί τηλεόραση ή μάλλον δε βλέπει ειδήσεις. Τα αμερικάνικα κανάλια επικεντρώνονται -κατά το 90%- σε τοπικά νέα, σε επίπεδο πόλης, πολιτείας και άντε east coast or west coast. Και αυτή είναι η αλήθεια. Πιστεύω, δε, ακράδαντα πως deep down δεν ενδιαφέρονται και να μάθουν τι γίνεται πάρα έξω. Θυμάμαι, σα να είναι τώρα, το 1996 όταν ρώτησα στην τάξη μία κοπέλα -τότε πρωτοετή (18 ετών δηλαδή)- για το ποιες είναι οι 5 ήπειροι, μου απάντησε κατά λέξη: «Ummm, the USA, Germany, Japan, Australia and South USA”. Και θυμάμαι επίσης σα να είναι τώρα, σε μάθημα Ιστορίας γύρω από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και πιο συγκεκριμένα για τα γεγονότα στο Pearl Harbor, μία κοπελίτσα που είπε: «Ummmm, why didn’t we like send someone (μιλάμε για τον Ειρηνικό Ωκεανό τώρα) to supervise the entire area and see what was coming?». Η ερώτηση ήταν τόσο ανόητη που ο καθηγητής –ο εξαιρετικός και συνάμα καυστικός Dr. Jones- της απάντησε: «Ummmm, this is not Lake Ella, Christine. This is the Pacific Ocean we are talking about. Do you know where that is and its vastness?». Τι να πει κι ο άνθρωπος;

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν η φίλη μου έχει ιδέα για το τι είναι το Αφγανιστάν. Σαν κράτος. Σαν οντότητα. Σα θρησκεία. Σα λαό. Σαν ιστορία. Βασικά, δεν αναρωτιέμαι. Είμαι σίγουρη ότι δε γνωρίζει απολύτως τίποτα. Δε χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω, ούτε να κάνουμε ενδελεχή ιστορική ανάλυση. Μεταξύ του 1979 και του 1989 η χώρα δοκιμάστηκε από έναν πρωτοφανή πόλεμο μεταξύ των Mujahideen –που υποστηρίζονταν από τους Αμερικανούς- και την Αφγανική κυβέρνηση –που υποστηριζόταν από τους Ρώσους. Σε αυτόν τον πόλεμο έχασαν τη ζωή τους περίπου ένα εκατομμύριο Αφγανοί. Κατόπιν η χώρα δοκιμάστηκε από έναν πανάθλιο εμφύλιο, την άνοδο και την πτώση της κυβέρνησης Ταλιμπάν και τον τωρινό πόλεμο, που κρατά από το 2001 μέχρι και σήμερα. Όλες αυτές οι δεκαετίες πολέμων έκαναν τη χώρα αυτή την πιο επικίνδυνη του κόσμου, αλλά και εκείνη από την οποία προέρχονται οι περισσότεροι πρόσφυγες και αιτούντες πολιτικό άσυλο. Και ενώ η διεθνής κοινότητα πασχίζει να επαναδομήσει το κράτος του Αφγανιστάν, τρομοκρατικές ομάδες, όπως το Haqqani Network και το Hezbi Islami συμμετέχουν ενεργά σε πανεθνικές εξεγέρσεις, των οποίων ηγούνται οι Ταλιμπάν, και οι οποίες περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων εκατοντάδες δολοφονίες και επιθέσεις αυτοκτονίας. Σύμφωνα, δε, με τα Ηνωμένα Έθνη, οι εξεγέρσεις αυτές ευθύνονται για το 80% των απωλειών άμαχου πληθυσμού για το 2011 και το 2012.

Το Αφγανιστάν όμως δεν είναι μόνο αυτό. Τους Αφγανούς δυστυχώς τους έχουμε γνωρίσει πολύ καλά και στην Ελλάδα. Αν και -for the life of me- δεν καταλαβαίνω γιατί έρχονται εδώ. Βέβαια, εδώ είναι παράδεισος σε σύγκριση με τη χώρα τους. Το κακό όμως είναι ότι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μετατρέψουν αυτόν τον «παράδεισο» σε κόλαση. Στη δική τους κόλαση. Οι Αφγανοί, λοιπόν, που έχουν έρθει εδώ δήθεν ζητώντας άσυλο, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ανθρωπόμορφα τέρατα, με παντελή έλλειψη συναίσθησης και παντελή αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή. Βιάζουν, κλέβουν, δολοφονούν άγρια και ανελέητα για 5 και για 10 ευρώ, επιτίθενται σε όποιον έχει την ατυχία να βρεθεί στον δρόμο τους, ηλικιωμένο, γυναίκα, άρρωστο, πουλάνε πειραγμένα ναρκωτικά και «διαθέτουν» τον εαυτό τους για μια δόση. Αυτό είναι οι Αφγανοί. Και δεν τους βάζω όλους σε ένα καζάνι. Βρίσκονται, όντως, όλοι σε ένα καζάνι.

Αναρωτιέται η φίλη μου πως το 90% των Αφγανών δε γνωρίζει για το 9/11. Γιατί να γνωρίζει και γιατί να ενδιαφέρεται; Για ανθρωπιστικούς λόγους; Ας γελάσω. Τα ΜΜΕ είναι φιμωμένα και ασχολούνται όλη την ημέρα –στην κυριολεξία- με το Ισλάμ και το πόσο αθώοι είναι και το πώς οι Χριστιανοί τους επιτίθενται και είναι κακοί, ενώ οι ίδιοι ποτέ δεν τους έχουν αγγίξει και ποτέ δεν έχουν ασχοληθεί με άλλες θρησκείες. Σχολεία δεν υπάρχουν με την έννοια που τα γνωρίζουμε, αλλά και αν υπάρχουν –και πάλι- το μόνο μάθημα με το οποίο ασχολούνται είναι τα θρησκευτικά… ή μάλλον το Ισλάμ. Από τους διαρκείς και μακροχρόνιους πολέμους ο κόσμος έχει μεταλλαχτεί σε δολοφόνους και εγκληματίες κάθε είδους, λόγω αναρχίας και έκρυθμης πολιτικής κατάστασης. Αυτό είναι το Αφγανιστάν. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Το πλέον –επισήμως διαγεγνωσθέν- επικίνδυνο κράτος στον κόσμο –επαναλαμβάνω.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω πάντως είναι η –δήθεν- ηθική υποχρέωση της Αμερικής να αποκαθιστά τη δημοκρατία σε όλο τον κόσμο. Ή μάλλον όχι. Ας το θέσουμε αλλιώς. Την «ηθική» υποχρέωση της Αμερικής να παρεισφρέει σε κράτη, όπου υπάρχουν τεράστια οικονομικά συμφέροντα. Όταν τεθεί έτσι το ερώτημα, μου λύνεται η απορία. Γνώριζε άραγε η φίλη μου ότι το Αφγανιστάν είναι πλούσιο σε πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους, σε φυσικό αέριο και φυσικά σε πετρέλαιο; Μάλλον όχι. Γνώριζε η φίλη μου ότι το 2012 αξιωματούχοι Αμερικής και Αφγανιστάν υπολόγισαν πως τα ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα ορυκτών της χώρας αξίζουν μεταξύ 900 δισεκατομμυρίων και 3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων; Μάλλον όχι. Έτσι εξηγείται ίσως όμως και ο πόλεμος που μαίνεται εκεί για δεκαετίες. Γεωγραφικώς είναι μία άνευ ενδιαφέροντος χώρα –σε αντίθεση με την Ελλάδα. Πλουτοπαραγωγικώς όμως παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον apparently.

Ας αφήσουμε λοιπόν αυτές τις απορίες και το δήθεν σοκ. Το σοκ προϋποθέτει γνώση και αν υπήρχε γνώση σε αυτή την περίπτωση δεν θα υπήρχε και σοκ. It’s sad to say, αλλά ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από την Αμερική, ούτε η Αμερική αποτελεί το σύμπαν του κόσμου, ούτε ο κόσμος ΟΦΕΙΛΕΙ να γνωρίζει τι συμβαίνει στην Αμερική ή οτιδήποτε άλλο συσχετίζεται με αυτήν. Και επαναλαμβάνω. Λατρεύω την Αμερική σα χώρα, σα νοοτροπία, σαν ανθρώπους. Αλλά κανείς δεν οφείλει να ασχολείται μαζί της, ειδικά, δε, όταν και η ίδια –σε επίπεδο κόσμου- δεν ασχολείται και δεν γνωρίζει σχεδόν τίποτα πέραν των ακτών του Ατλαντικού και του Ειρηνικού… And that’s that.

Like nothing has ever changed…

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News www.greeknewsonline.com

Με ψήγματα καχυποψίας παρακολουθούσα φέτος τους έλληνες παραθεριστές, έχοντας την πεποίθηση ότι τα περί κρίσης δεν ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα και ότι ανήκουν είτε στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας είτε στο διεστραμμένο γίγνεσθαι των Media. Η αλήθεια –όπως πάντα- κρύβεται κάπου ενδιαμέσως. Ούτε οι Έλληνες κρύφτηκαν στα σπίτια τους, ούτε βέβαια και ξόδευαν όπως παλιά. Αλλά από την άλλη, no one did.

Είχα την τύχη να παραθερίζω σε γνωστό πολυτελές ξενοδοχείο της πανέμορφης Ρόδου, όπου και βρίσκονταν πάρα πολλοί Έλληνες –διάσημοι και μη-, αλλά και ξένοι, μεταξύ των οποίων Άγγλοι, Σκανδιναβοί, Ισραηλινοί, Ιταλοί, Γάλλοι και ελάχιστοι Αμερικανοί. Τολμώ να πω ότι οι Έλληνες ήταν εκείνοι που ξόδευαν τα περισσότερα, εκείνοι που νοίκιαζαν τα πιο πολυτελή αυτοκίνητα και εκείνοι που γενικά συμπεριφέρονταν σαν άρχοντες του σύμπαντος. Και σίγουρα δεν επρόκειτο για εφοπλιστές. Ο εφοπλιστής θα κάτσει στο σκάφος του, υποθέτω. Όταν οι άλλοι έφερναν αναψυκτικά από το σούπερ μάρκετ –και δεν υπονοώ τους Εβραίους, αλλά αναφέρομαι ξεκάθαρα σε αυτούς-, οι Έλληνες παρήγγελναν μπύρες, ποτά και σνακ από τα μπαρ. Όταν οι ξένοι νοίκιαζαν Fiat Panda, οι Έλληνες νοίκιαζαν Bentley… κι όμως είδα νοικιασμένη Bentley!

Από καθαρά δημοσιογραφικής άποψης, έκανα μερικά τηλέφωνα σε 4άστερα και 5άστερα ξενοδοχεία της Κρήτης, όπου και έκπληκτη ανακάλυψα ότι όχι μόνο ορισμένα από αυτά ήταν εντελώς γεμάτα τον Αύγουστο, αλλά και το ότι τα φθηνότερα δίκλινα που διέθεταν, κόστιζαν από τουλάχιστον 150-170 ευρώ την ημέρα. Αυτό σημαίνει ένα πράγμα. Ότι για να ζητούν αυτές τις τιμές, υπάρχει κόσμος που τις πληρώνει. Στη Σίφνο, από γνωστό ξενοδοχείο –στο οποίο παραθερίζει χρόνια πρώην πρωθυπουργός- έλαβα κατά λέξη την εξής απάντηση: «ξέρετε η βίλλα είναι 150 τετραγωνικών… Έχει 1200 ευρώ τη νύχτα… Δυστυχώς τον Αύγουστο δεν θα είναι καθόλου διαθέσιμη». Ο κίνδυνος του εγκεφαλικού ήταν πλέον ορατός. Θα μου πείτε, εκεί που έπαιρνες τηλέφωνο, τι τιμές περίμενες να ακούσεις; Σωστό. Όμως από ότι έμαθα και άκουσα, όλοι σχεδόν ανεξαιρέτως πήγαν διακοπές, τουλάχιστον για μία εβδομάδα, κάποιοι εκ των οποίων είπαν ότι πήγαν με κουπόνια γνωστών ιστοσελίδων και κάποιοι ότι ήταν για λίγες μόνο μέρες.

Η έκπληξη όμως ήρθε το περασμένο σαββατοκύριακο – το πρώτο του Σεπτέμβρη-, όταν κατέβηκα στο Ναύπλιο. Η πόλη δεν είχε τόσο κόσμο ούτε το Πάσχα. Όλα τα μαγαζιά ήταν γεμάτα και στο ξενοδοχείο δεν υπήρχε αμάξι κάτω από Audi. Είδα, δε, νεότατο κόσμο να παραθερίζει, να παραγγέλνει καφέδες στην πισίνα και γενικά να φέρεται σα να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα. Το revelation όμως appeared κατά την επιστροφή! Είχα να δω τέτοια κίνηση εδώ και 5-6 χρόνια. Αυτοκίνητα γεμάτα –κάθε τύπου- με νεότερους, μεγαλύτερους, οικογένειες, παρέες και γκαζοφονιάδες με τρελά κέφια στην άσφαλτο, παρά την τσουχτερότατη τιμή της βενζίνης – που έχει φτάσει το 1,80€ το λίτρο- και τα διόδια-φωτιά.

Δεν ξέρω σε ποια μαγαζιά/εστιατόρια έκανε έφοδο το ΣΔΟΕ, αλλά προσωπικά σε όποιο μέρος επισκέφθηκα μου έδωσαν απόδειξη –σωστή απόδειξη. Και η μόνη γενικώς απατεωνιά που αντιμετώπισα –γνωστή ιστορία- ήταν τα ταξί από το αεροδρόμιο προς το κέντρο των Αθηνών. Παρά την τεράστια ταμπέλα στην πιάτσα, στην οποία αναγράφεται ξεκάθαρα ότι το flat rate είναι 35 ευρώ –συμπεριλαμβανομένων των αποσκευών, του fee του αεροδρομίου, της επιβάρυνσης των βαλιτσών και του τέλους της Αττικής Οδού- εκείνοι επιμένουν να ζητούν 40. Σε έναν που έδωσα ακριβώς 35 –ήμασταν κοντά σε αστυνομικό τμήμα- μου λέει… «εεεεμ… είναι 2 ευρώ παραπάνω». Τον κοιτάω και του λέω ότι δεν έχω 2 ευρώ, αλλά ίσως μερικά ψιλά και μου λέει «ε, εντάξει ό,τι έχετε». Γιατί; Γιατί κύριοι ταρίφες πρέπει να κλέβετε τον κόσμο. Γιατί; Όργιο «πειραγμένων» ταξίμετρων αποκαλύφθηκε πρόσφατα –για μία ακόμα φορά- και το μόνο πράγμα για το οποίο αναρωτιέμαι είναι το ποιος ξέρει τι λεφτά έχουν ζητήσει από τους καημένους τους ξένους, που έρχονται στην χώρα μας, παρά την δριμύτατη αρνητική προπαγάνδα που έχουμε φάει, αλλά και την τρομερή μας ακρίβεια. Είναι δυνατόν να πωλούν ένα μπουκαλάκι νερό με 2.5 ευρώ στο κυλικείο της Ακρόπολης;; Είναι αδιανόητο, αλλά δεν μου κάνει και εντύπωση. Ο Έλληνας ήταν πάντα –μα πάντα- ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε. Καμία συναίσθηση της έννοιας του “in the long run”. Καμία.

Το ερώτημα ωστόσο παραμένει. Ποια κρίση; Σύμφωνα με επίσημες μετρήσεις της αγοράς, ο τζίρος το 2012 έπεσε κατά 2.5 δισεκατομμύρια ευρώ σε σχέση με το 2010, ότι μόνο το 30% των Ελλήνων πήγαν διακοπές 2 εβδομάδων και ότι το 65% δεν πήγε καθόλου διακοπές. Που ακριβώς στηρίζονται αυτές οι μετρήσεις και ποιους ρώτησαν; Για τις μεν διακοπές, θεωρώ εντελώς ψευδή τα στοιχεία, ενώ για τα μαγαζιά τις καταλαβαίνω απόλυτα. Αυτός που έχει λεφτά θα ταξιδέψει έξω για τα ψώνια του. Γιατί; Μα είναι απλούστατο. Το Victoria’s Secret που άνοιξε πρόσφατα στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος πωλεί μία κρέμα σώματος έναντι του τσουχτερότατου ποσού των 25 ευρώ. Γιατί είναι τσουχτερό; Γιατί στην Αμερική η ίδια κρέμα στοιχίζει 11 δολάρια, δηλαδή 8 ευρώ –χώρια από το ότι μπορείς να αγοράσεις 3 items με 25 δολάρια ή 5 με 30. Κέρδος που αποσκοπείται; Πάνω από 100%. Ένα παντελόνι Donna Karan, που αγόρασα στην Αμερική, με 24 δολάρια, εδώ έχει 160 ευρώ. Γιατί; Τσάντα Michael Kors, που στην Αμερική έχει 150 δολάρια, εδώ έχει 222 ευρώ. Γιατί; Η Timberland στην Αμερική δίνει μία μπλούζα δώρο με την αγορά άλλης μίας και εδώ ένα polo shirt της ίδιας μάρκας στοιχίζει 55 ευρώ. Και ξαναρωτώ. Γιατί; Και καλύτερα να μην ακούσω την γνωστή ατάκα που είχα ακούσει από μία ιδιοκτήτρια μπουτίκ στο Κολωνάκι πριν από κάμποσα χρόνια. «Μα δεν έχουμε επιλογή, γιατί πληρώνουμε υπέρογκους φόρους για να τα φέρουμε εδώ». Όχι, αγαπητή μου. Ναι μεν οι φόροι για luxury items είναι υψηλοί, αλλά είναι και επειδή εσύ θέλεις να βγάλεις κέρδος 200-300%. Αλλά μετά παραπονιέστε γιατί κλείνουν τα μαγαζιά σας. Γι’ αυτό. Ακριβώς γι’ αυτό. Γιατί προτιμώ να πληρώσω ένα εισιτήριο και να πάω στην Αμερική και να αγοράσω Ralph Lauren με 15 δολάρια, από το να πάω στο Attica στη Σταδίου και να το πληρώσω 100 ευρώ. Γι’ αυτό. Γιατί ένα cappuccino δεν μπορεί να στοιχίζει 5 ευρώ, όταν όλο το πακέτο του καφέ στοιχίζει 4-5 ευρώ και εσύ θέλεις να βγάλεις 600% κέρδος από ένα φλιτζανάκι. Γι’ αυτό. Και δεν είναι θέμα ΦΠΑ (είναι δηλαδή, αλλά όχι μείζονος σημασίας), ούτε ότι έχεις 2 υπαλλήλους που θα το σερβίρουν. Γιατί και έξω υπάρχει VAT και σερβιτόροι, αλλά δεν χρεώνουν τον καφέ 5 ευρώ -το πολύ 2.

Κατέληξα, λοιπόν, στο εξής συμπέρασμα. Ναι, υπάρχει ανεργία. Αλλά αυτό που βλέπω είναι το εξής. Υπάρχουν πολλά άτομα που προτιμούν να μη δουλεύουν ή που βαριούνται ακόμα και να ψάξουν γιατί είναι κολλημένα στη νοοτροπία του ’90 και του ’00 και λένε «μα εγώ έπαιρνα τότε 2 χιλιάρικα στο νερό, δεν μπορώ τώρα να δουλέψω με 800 και 1000 με την εμπειρία που κουβαλάω». Δεκτό και σεβαστό, αλλά δεν οδηγεί πουθενά και δε βοηθά σε τίποτα. Σε τέτοιους καιρούς πρέπει όλοι να έχουμε ευελιξία και αυτές οι παλιές εμμονές πρέπει να εξαλειφθούν. Ναι, έχουν πέσει οι μισθοί και οι συντάξεις –τραγικά-, αλλά κινείται αρκετό χρήμα στην αγορά και αυτό φαίνεται. Για μένα δεν αποτελεί παράδειγμα η περίπτωση ενός συνταξιούχου που έπαιρνε 300 ευρώ το μήνα και τώρα αντιμετωπίζει πρόβλημα σίτισης. Είναι λογικό, γιατί πρόκειται για κάποιον που δεν είχε ποτέ χρήματα. Αυτοί που δεν είχαν ποτέ (πολλά) χρήματα έχουν όντως πρόβλημα. Εκείνοι που είχαν όμως κάποια, εξακολουθούν να κινούνται μια χαρά –όχι από τα έτοιμα, αλλά επειδή τώρα πλέον κάνουν καλύτερη διαχείριση. Γιατί το να πας από τα 2.000 ευρώ σύνταξης στα 1.500, σημαίνει ότι καλύπτεις σίγουρα τα βασικά και απλά κόβεις από τα “extra”.

Σε ποια χώρα όμως στην Ευρώπη δεν υπάρχει κόσμος που να αντιμετωπίζει οικονομικό πρόβλημα; Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες ανεξαιρέτως υπάρχουν κάποια κοινωνικά στρώματα που έχουν πλέον τεράστια προβλήματα – εξ ου και βλέπουμε παντού διαδηλώσεις και κοινωνικές αναταραχές, παρότι τα Media αποφεύγουν –ίσως- να τα προβάλλουν εδώ. Ο κόσμος έχει σίγουρα μαζευτεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κινείται χρήμα στην αγορά. Και αν στην Ελλάδα υπήρχε έστω και η παραμικρή συναίσθηση του επιπέδου των υπηρεσιών και των αγαθών που προσφέρονται και διατίθενται αντίστοιχα, τότε είμαι πεπεισμένη ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι έχουν ακολουθηθεί οι κατάλληλες κυβερνητικές πολιτικές που θα μπορούσαν να στηρίξουν την αγορά. Κάθε άλλο. Έχουν ληφθεί μέτρα με εντελώς αντίθετο «στόχο» και φυσικά εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα. Είναι λίγο σα να σε «σπρώχνουν» στη φοροδιαφυγή and it’s really so unnecessary, γιατί το μόνο που χρειάζεται είναι ένας ρεαλιστικός σχεδιασμός και όχι η συνέχιση του παρακράτους. Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: Μπορεί η Ελλάδα να γίνει κράτος και να σταματήσει να είναι παρακράτος – μια κατάσταση που συντηρείται μεθοδικά και ευλαβικά από τις 3 Φεβρουαρίου του 1830, με την ίδρυση της ανεξαρτησίας της;

Το απρόσμενα μεγαλοπρεπές γερμανικό κόμπλεξ

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/

Τους λυπάμαι. Λυπάμαι τη Γερμανία. Λυπάμαι για την κατάντια τους. Για την αναισθησία. Για το θράσος. Λυπάμαι για την παντελή έλλειψη συναίσθησης και αξιοπρέπειας. Λυπάμαι για το πόσο θλιβεροί είναι. Και λυπάμαι επίσης για το πόσο γελοίοι έχουν καταντήσει. Και κάπου εδώ θα μπορούσα να σταματήσω, αν η έκταση της πνευματικής τους δυστοκίας τις τελευταίες –και όχι μόνο- ημέρες δεν έχρηζε ανθρωπολογικής ανάλυσης ή τέλος πάντων ενός καυστικού σχολιασμού.

Η παντομεγαλοδύναμη, λοιπόν, Γερμανία ασχολείται δια στόματος Μέρκελ, Σόιμπλε και λοιπών ανθρωποειδών με το επερχόμενο ματς της Ελλάδας με τη Γερμανία. Απορώ. Πραγματικά απορώ. Αν η θλιβερή αυτή ιστορία σταματούσε εκεί, θα ήταν καλά. Αλλά δε σταματά εκεί, αφού σύσσωμη η αφρόκρεμα της γερμανικής δημοσιογραφίας ασχολείται με το ματς και γεμίζει εφημερίδες, περιοδικά και διαδίκτυο με ανούσια, ειρωνικά λιβελογραφήματα για τους «καημένους τους Έλληνες», που κλαίνε, που δεν έχουν να φάνε, που δεν έχουν δουλειές, που οι ποδοσφαιριστές της βάζουν στιλβωτικό παπουτσιών στα μαλλιά τους. Πόσο κομπλεξική, κακή, μικρόψυχη και γελοία μπορεί να είναι μια φυλή; Ένα ολόκληρο κράτος που κρατά –δήθεν- την Ευρώπη στα χέρια της, που αγοράζουν τα ομόλογά της με αρνητικό επιτόκιο, που έχει ανεργία μόνο 6,8% και με προοπτική δημιουργίας 250.000 νέων θέσεων εργασίας το 2012, που ενώ η Ευρώπη βιώνει την ύφεση, εκείνη ατενίζει ένα ποσοστό ανάπτυξης της τάξης του εκπληκτικού 0,6%.

Οι Γερμανοί είναι μία πραγματικά θλιβερή φυλή, απολίτιστη, βάρβαρη, ψυχρή και αναίσθητη. Ο ίδιος γερμανοτραφής καθηγητής του Αριστοτελείου, που κάποτε μου είχε πει ότι οι σημερινοί Έλληνες δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους (λες και έχει κάποια σημασία αυτό στην παρούσα), μου ανέφερε ότι μέχρι και πριν κάποια χρόνια η θλιβερή αυτή φυλή έθρεφε βαθιά συναισθήματα ντροπής για το κακό που προξένησε στην Ευρώπη και τον κόσμο και ότι ούτε τη σημαία τους σχεδόν δεν ανέβαζαν. Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε αναφορά σε γνωστά γεγονότα. Τον Χίτλερ και τους παρανοϊκούς του που αιματοκύλησαν την Ευρώπη, φούρνισαν δε ξέρω πόσα εκατομμύρια Εβραίων, κομμουνιστών, διανοητικά ανάπηρων και ομοφυλόφιλων, με τις μαζικές τους εξολοθρεύσεις, τα προγράμματα ευθανασίας, τις «τελικές λύσεις» και τις θεωρίες περί εξόντωσης των «άχρηστων ανθρώπων». Αυτή η ειδεχθής ράτσα έχει καταφέρει με μαγικό τρόπο να γίνει ακόμα πιο ειδεχθής. Όχι μόνο δεν έχουν ντροπή για τίποτα, αλλά η παρανοϊκή εκείνη προσωπικότητα άφησε το ανεξίτηλο στίγμα της και στις επόμενες γενεές, μετατρέποντας τες σε κτήνη. Κτήνη αναισθησίας. Κτήνη αναξιοπρέπειας. Κτήνη αναλγησίας. Τόσο, δε, θλιβερά και καθυστερημένα κτήνη είναι, που αναλώνουν την πένα τους σε ποδοσφαιρικά παιχνίδια, προσπαθώντας να ρίξουν το ηθικό της αντίπαλης ομάδας με ανίερα και θρασύτατα σχόλια.

Καημένοι Γερμανοί. Είστε τόσο θλιβεροί, όσο ένα σκουλήκι, που για να προχωρήσει, φτύνει σάλια στο πέρας του και σέρνεται. Είστε τόσο αηδιαστικοί, όσο οι κατσαρίδες που έρπονται στα σκοτάδια, αναζητώντας τη λεία τους. Είστε τόσο μικροί και ηθικά ανάξιοι που και ένα εκατομμύριο χρόνια να προσπαθούσατε, τους Έλληνες και την Ελλάδα πάλι δε θα τα φτάνατε. Πόσο πρόδηλα φάνηκε επιτέλους το κόμπλεξ σας; Αυτό το δήθεν κόμπλεξ ανωτερότητας, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα χαμερπές συναίσθημα αφόρητης ζήλειας για κάτι που πνευματικά ποτέ, μα ποτέ δε θα φτάσετε! Δεν έχετε, ρε, ψυχή εσείς. Δεν έχετε τίποτα που να μαρτυρά την ανθρώπινη υπόστασή σας. Είστε ένα μέτριας εμφάνισης, ισχυρών δομικών υλικών κουτί, που μέσα έχει σκουλήκια, τα μισά εκ των οποίων έχουν πεθάνει και το κουτί αναδύει μία σιχαμένη κι αρρωστημένη μυρωδιά.

Δεν προτίθεμαι να κάνω ποδοσφαιρικό σχολιασμό και είναι περιττό να πω το πόσο μέσα από την ψυχή μου εύχομαι να τους κερδίσουμε, αν και είναι εξαιρετικά δύσκολο. Το αστείο είναι όμως ότι η Ελλάδα πάντα εξέπληττε εκεί που κανείς δεν το περίμενε. Και το mission difficult δεν είναι mission impossible. Βλέπω τα παιδιά αυτά που παλεύουν –και δεν αναφέρομαι μόνο στους Έλληνες ποδοσφαιριστές- και είναι πραγματικά συγκινητικό. Και στο μπάσκετ και στην κολύμβηση και στο στίβο και στο πόλο. Με ελάχιστα χρήματα, σχεδόν ανύπαρκτους χώρους προπόνησης, με πολύ μεγάλη ψυχή, με πολύ μεγάλο σθένος, με μεγάλα όνειρα και σχεδόν μηδενική κρατική υποστήριξη.

Αυτή η χώρα προκαλεί ένα βουβό πόνο. Παλεύει. Διαρκώς παλεύει. Ποτέ δεν ηρεμεί. Μια οι Τούρκοι, μία οι Γερμανοί, μία οι Ιταλοί, μία οι παγκόσμιοι πόλεμοι, μία ο εμφύλιος, μία τα πολιτικά, μία τα οικονομικά, μία οι Σκοπιανοί, μία οι Μουσουλμάνοι της Θράκης, μία η Κύπρος. Μια αέναη πάλη ενάντια σε γίγαντες. Κι όμως… ζούμε και υπάρχουμε, μαθημένοι στα κακά και στα καλά. Μαθημένοι να παλεύουμε. Μαθημένοι να πολεμάμε μ’ αυτά που έχουμε κι ας μην είναι πολλά. Με περίσσια πυγμή και θάρρος. Θρασύ θάρρος. Και τρελά μυαλά. Μυαλά που διαπρέπουν, δυστυχώς, έξω. Γιατί εντός δεν υπάρχει υποδομή… δεν υπάρχει χώρος.

Με ρωτούν πολλοί γιατί δεν φεύγω και πάλι στο εξωτερικό. Γιατί δε θέλω να φύγω. Γιατί γουστάρω να κάτσω εδώ και να το παλέψω. Γιατί δε θέλω να παραδοθώ αμαχητί. Γιατί δε θέλω να γίνω ξένη, σε ξένο τόπο, με ξένες συνήθειες. Ακόμα και αν αυτός ο τόπος ήταν η Αμερική που λατρεύω. Δεν μπορώ να είμαι μακριά από τον ελληνικό ήλιο και την ελληνική θάλασσα. Δεν αντέχω να μη βλέπω την Ακρόπολη, στρέφοντας το βλέμμα μου από όπου κι αν βρίσκομαι. Δεν αντέχω να μη πιω το τσιπουράκι μου πλάι στο κύμα, παρέα με τους φίλους μου, που περνούν τα ίδια και τα μοιραζόμαστε. Δεν αντέχω να μην αντικρύσω τα άγρια βράχια της Σερίφου, που ατενίζουν αγέρωχα το Αιγαίο. Δεν θέλω να είμαι μακριά από τον πανέμορφο τόπο μου. Θέλω να ακούω το ελληνικό γάργαρο γέλιο. Θέλω να ακούω και να βλέπω τη ζωντάνια –έστω κι αυτή που έχει απομείνει- του Έλληνα.

Χθες βράδυ, περπατούσαμε παρέα στην Αδριανού στο Θησείο. Η εικόνα της Ακρόπολης στην όμορφη, ζεστή καλοκαιρινή νύχτα ήταν ασύλληπτη. Τα φωτισμένα ιερά βράχια προκαλούν δέος. Τίποτα λιγότερο. Η ρωμαϊκή αγορά, εξίσου εντυπωσιακά φωτισμένη, και ο κήπος, όπου τριγυρνούσαν οι φιλόσοφοι και άνοιγαν νέους δρόμους στη σκέψη και την ηθική, ήταν εκεί μπροστά μας. Δυο βήματα. Μια ανάσα. Πόσο πιο πάνω, πόσο πιο ανώτερος να αισθανθείς, όταν ξέρεις ότι οι πρόγονοί σου μεγαλούργησαν σε παγκόσμιο επίπεδο; Πόσο πιο πάνω να αισθανθείς στη σκέψη ότι ποτέ κανείς δεν πρόκειται να φτάσει αυτά που έκαναν εκείνοι; Πόσο πιο περήφανος να αισθανθείς; Πατριωτικό παραλήρημα; Ίσως. Δικαιολογημένο; Απόλυτα. Σκουπίδια Γερμανοί δεν πρόκειται ποτέ να μας ρίξετε το ηθικό, όσο κι αν προσπαθείτε. Αν χάσετε στο αυριανό ματς, θα ξεφτιλιστείτε, αλλά ακόμα κι αν κερδίσετε, πάλι ξεφτιλισμένοι θα ‘στε. Ό,τι και αν πείτε, ό,τι κι αν υπονοείτε, ό,τι κι αν ξεστομίζετε ξαδιάντροπα, εσείς οι ίδιοι ξεφτιλίζεστε και όχι εμείς. Κι αυτό είναι κάτι που μάλλον δεν πρόκειται να καταλάβετε ποτέ. Άντε, φράου Μέρκελ, βάλε ένα από τα κακόγουστα ταγιεράκια σου και πήγαινε να δεις μπαλίτσα. Πήγαινε να δεις την Εθνική Γερμανίας που δεν έχει σχεδόν κανένα Γερμανό παίκτη. Κάνε ένα διάλειμμα από την θλιβερή και μίζερη ζωή σου και σφίξε τα αγέλαστα χείλη σου. Εμείς θα πίνουμε τσίπουρα πάντως αύριο βράδυ…

Η παρεξηγημένη θεωρία του χάους

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/

Είναι τώρα μήνες που ακούμε την καραμέλα «χάος στην Ελλάδα» και αυτή η καραμέλα προέρχεται από άσχετους ξένους και ΜΜΕ που δεν έχουν ιδέα γι’ αυτά που συμβαίνουν στη χώρα, αλλά έχουν ξαφνικά αποκτήσει το δικαίωμα γνώμης και κριτικής. Θα μου πείτε, εμείς τους το δώσαμε. Σωστό κι αυτό. Δεν αποτελεί δικαιολογία όμως. Τις προάλλες εξηγούσα σε μία φίλη Αμερικανίδα ότι βγήκαν 7 κόμματα στη Βουλή και ότι μάλλον θα έχουμε επαναληπτικές εκλογές. Παρά το ότι δεν πρόκειται για τυχαίο ή αμόρφωτο άτομο, αλλά για άνθρωπο που έχει σπουδάσει Διεθνείς Σχέσεις και δουλεύει σε υψηλό πόστο στον τομέα του Law Enforcement στην Αμερική, μου είπε: «έχετε χάος στην Ελλάδα, γι’ αυτό βγήκαν 7 κόμματα».

Λυπάμαι για δύο πράγματα, λοιπόν. Με πόση βιασύνη και ζήλο οι αγνοούντες αφορίζουν έναν τόπο. Και το δεύτερο είναι για την εικόνα που έχουν δημιουργήσει για την Ελλάδα τα ξένα ΜΜΕ –με τη δική μας «βοήθεια» βέβαια. Γιατί είναι πραγματικά αδύνατο για έναν άνθρωπο που επισκέπτεται για 2 ημέρες τη χώρα –ένας δημοσιογράφος λόγου χάρη- ξαφνικά να γνωρίζει πως αυτή λειτουργεί, αν είναι χαοτική –στα μάτια του-, αν δε δουλεύει τίποτα, αν όλοι κάθονται και αν δεν υπάρχει τάξη ή ασφάλεια. Και είναι τόσο λάθος να κρίνεις χωρίς να γνωρίζεις, εκτός του ότι η άγνοια είναι επικίνδυνη.

Για όλους εκείνους, λοιπόν, που δεν ζουν εδώ, αλλά μόνο να φανταστούν μπορούν, με τη βοήθεια των καναλιών και των αποσπασματικών εικόνων που βλέπουν στις ειδήσεις, τα πράγματα έχουν ως εξής. Δεν υπάρχει απολύτως κανένα χάος. Ο κόσμος συνεχίζει να πηγαίνει στις δουλειές του το πρωί, να βγαίνει έξω, όσο μπορεί, να πηγαίνει για μπάνιο το σαββατοκύριακο, να διασκεδάζει, να γελά, να προβληματίζεται και να προσπαθεί. Εξακολουθεί να προγραμματίζει τις διακοπές του –έστω και για λιγότερες μέρες-, εξακολουθεί να γυρεύει το καλύτερο για εκείνον και την οικογένειά του. Οι παραλίες της Αναβύσσου και της Σαρωνίδας ήταν υπεργεμάτες το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος και οι ταβέρνες επίσης γεμάτες. Οι ψαγμένες ταβέρνες. Όχι εκείνες που πουλάνε θέα και μαρίδα με 10 ευρώ. Αυτά σίγουρα τελείωσαν. Οι ψαγμένοι έχουν μεγάλες μερίδες, έχουν κόψει τις τιμές, έχουν κάνει ειδικά μενού. Γιατί έτσι πρέπει να λειτουργεί ο σωστός επιχειρηματίας. Να είναι ευέλικτος. Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι τα πράγματα άλλαξαν.

Ωστόσο και παρά την κάκιστη προπαγάνδα, αυτό που με χαροποιεί ιδιαίτερα είναι ότι στην Αθήνα υπάρχουν πολλοί τουρίστες. Δεν ξέρω τι λένε στα κανάλια –πολλές ειδήσεις είναι διαστρεβλωμένες τον τελευταίο καιρό-, πάντως έχω δει πολλούς Ισπανούς, πολλούς Αμερικανούς –υπέρ-χαμογελαστούς-, αλλά και Βρετανούς. Και επειδή έχω την τάση να βοηθώ, όταν βλέπω κάποιον με ένα χάρτη στο χέρι, έχει τύχει να μιλήσω με πολλούς από αυτούς, οι οποίοι είναι και ευδιάθετοι και χαμογελαστοί και ούτε κοιτάνε περίεργα ή καχύποπτα. Και νιώθω κατά κάποιον τρόπο ευγνωμοσύνη, γιατί παρά την κακή προπαγάνδα και την τρομοκρατία των μεγάλων τουριστικών πρακτόρων του τύπου «πάρτε περισσότερα λεφτά μαζί, γιατί θα γυρίσουν στη δραχμή», οι ξένοι δεν μπορούν να κρατηθούν μακριά από την Ακρόπολη, τον καταγάλανο ουρανό, τον καλύτερο καιρό του κόσμου, την Πλάκα, τον Λυκαβηττό, τα υπαίθρια καφενεδάκια του Θησείου, το Σούνιο και φυσικά τις παραλίες της Αττικής. Και αυτό αποδεικνύει πολλά. Βέβαια, διάβαζα προχθές στην Καθημερινή, ότι κάποιοι ξένοι ρωτάνε «έχετε φαγητό, υπάρχει ρεύμα, θα βρούμε βενζίνη;» και έτσι μπορώ μόνο να διανοηθώ τι σαχλαμάρες γράφουν και λένε στα κανάλια τους. Αλλά όταν τους διαβεβαιώνεται ότι δεν τίθεται τέτοιο θέμα –τουλάχιστον ακόμα- συνεχίζουν κανονικά με τις κρατήσεις τους.

Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον. Μπορεί να έρθει μέρα που δεν θα έχουμε ρεύμα. Ή δεν θα έχουμε βενζίνη. Αλλά αυτό δεν το ξέρει κανείς για τη χώρα του. Ναι, η εγκληματικότητα έχει ανέβει κατακόρυφα. Αυτό είναι αλήθεια. Και δεν είναι γιατί δεν υπάρχει αστυνόμευση. Είναι γιατί οι κλέφτες, εκτός από θρασύδειλοι, που ξυλοκοπούν ηλικιωμένους, βρίσκονται σε ύστατη απόγνωση και για να πάρουν μερικά ευρώ, μπορεί και να σκοτώσουν. Αλλά αν μπορεί έστω και ένας να μου ονομάσει μία μεγαλούπολη, όπου όλα είναι εν τάξει, όπου δεν φοβάσαι να κυκλοφορήσεις αργά μόνος σου, όπου δεν υπάρχουν πορτοφολάδες, κλέφτες, ναρκομανείς ή και δολοφόνοι, θα τον παραδεχτώ. Ναι, δυστυχώς οι ημέρες που περπατάγαμε ανέμελοι στους δρόμους στις 3 τη νύχτα έχουν περάσει –μάλλον ανεπιστρεπτί. Ναι, οι ημέρες που ίσως κάποιοι άφηναν τις πόρτες ξεκλείδωτες, έχουν επίσης περάσει. Αν και από ότι μου λένε φίλοι που ζουν στη βόρεια Ελλάδα, αυτό παίζει ακόμα. Στην Αθήνα πάντως, μόνο τάφρους με κροκοδείλους δεν έχουμε ανοίξει έξω από τις πόρτες-φρούρια των σπιτιών μας. Αλλά μήπως στην Αμερική ο κάθε ιδιοκτήτης σπιτιού δεν έχει 50 κλειδαριές στην εξώπορτά του; Και όχι τώρα… από ανέκαθεν!

Το θέμα είναι το εξής. Τον τελευταίο καιρό –και εννοώ τα τελευταία δύο χρόνια- βλέπουμε μία πραγματικά δριμεία επίθεση στην Ελλάδα, από πολλές πλευρές. Και δεν είναι θέμα ευρώ-δραχμή, εντός-εκτός ΕΕ, οι φοροφυγάδες και οι τεμπέληδες. Βλέπουμε μία οργανωμένη διαστρέβλωση της κατάστασης από τα ξένα μέσα ενημέρωσης και ίσως αυτό είναι το πιο ανησυχητικό. Από την άλλη, όπως είπε και ο Αναστασιάδης στο Πρώτο Θέμα της περασμένης Κυριακής, «μάλλον τους ενοχλούμε και αυτό είναι καλό»! Το αστείο είναι ότι όλοι αυτοί οι δήθεν ειδήμονες του ΔΝΤ, της ΕΕ, της ΚΕΤ κ.λπ. δεν έχουν ούτε καν συνεννοηθεί μεταξύ τους, πριν κάνουν δηλώσεις, γιατί ο καθείς λέει το μακρύ του και το κοντό του. Μία η ΕΕ έχει κάνει τις απαραίτητες δοκιμές και κινήσεις για να είναι έτοιμη για μία ενδεχόμενη έξοδο και μία ότι έτσι και φύγει η Ελλάδα από το ευρώ θα καταρρεύσει το σύμπαν –σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τι να πρωτοπιστέψει κανείς και τι να πρωτοδιαβάσει όμως;

Οι πολιτικοί από την άλλη παίζουν σε άλλο ταμπλό. Δεν ισχυρίζομαι πλέον ότι δεν ξέρουν τι συμβαίνει. Μετά τις εκλογές του Μάη κατάλαβαν τι γίνεται. Γι’ αυτό και είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ο πολιτικός χάρτης της χώρας έχει αλλάξει άρδην. Δεν ξέρω ποιος θα συνάψει συμμαχία με ποιον. Δεν ξέρω ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Αυτό που ξέρω είναι ότι όσο γελοία και επικίνδυνα άτομα σαν τη Λαγκάρντ βρίσκονται στο τιμόνι ενός παγκόσμιου οργανισμού, τα πράγματα δεν θα κυλήσουν ομαλά. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελλάδα. Το αστείο είναι ότι κάποτε μας πείραζε ο Στρος Καν. Ποιος αλήθεια όμως ενδιαφέρεται για ροζ περιπέτειες, όταν το ίδιο το άτομο μπορεί να ελέγχει τις δηλώσεις του και δεν ξεστομίζει μπαρούφες όπως «η Ελλάδα πρέπει να γίνει Λετονία» ή «λυπάμαι τα παιδιά του Νίγηρα και όχι της Ελλάδας»; Η Λαγκάρντ έχει ξεφύγει εντελώς, από πολλές απόψεις. Δεν είναι μόνο τα προκλητικά της κοσμήματα, ενδύματα και υποδήματα. Δεν είναι το μόνιμο και γελοίο μαύρισμα. Δεν είναι μόνο οι ανόητες δηλώσεις. Είναι και το ότι με απολαβές ύψους περίπου 400.000 ευρώ δεν πληρώνει απολύτως κανέναν φόρο. Χώρια από τα διάφορα που έχουν ακουστεί για την προσωπική της ζωή.

Το bottom line είναι το εξής. Όπως έγραψε και ο Νίκος Αλιάγας, ο ελληνικός ήλιος δεν περνά απολύτως καμία κρίση. Τα νησιά μας παραμένουν οι πιο μαγευτικοί προορισμοί του κόσμου. Η σμαραγδένια θάλασσα εξακολουθεί να λαμπυρίζει κάτω από τον καυτό αιγαιοπελαγίτικο ήλιο. Το χταπόδι στα κάρβουνα εξακολουθεί να είναι θεσπέσιο με τη συντροφιά του παγωμένου ούζου. Η Ακρόπολη εξακολουθεί να αποτελεί κορυφαίο μνημείο αρχιτεκτονικής και φυσικά ανέγγιχτης στον χρόνο μεγαλοπρέπειας. How do ya like them apples, Madame Lagarde?

There is no chaos in Greece...

I wish that foreign Media and foreign ignorants would STOP talking bullshit about CHAOS in Greece. There is no chaos. What you call chaos (Greek word by the way) we call Democracy. The Greek people voted and 7 political parties made it to the Parliament. The issue of governance is different and we will find our way to a solution. And that's that.

Το θαυμαστό αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου

Χαμογελώντας, σκέφτομαι τα εξής. Ο Έλληνας είναι πολύ περίεργη ράτσα. Το έχουμε πει πολλές φορές. Αγύριστο κεφάλι, δε γουστάρει τις πιέσεις, κλωτσάει όταν είναι στη γωνία, αντιδρά και ξεσπά, όταν απειλείται η αξιοπρέπειά του. Τα σχεδόν μαγικά αποτελέσματα των χθεσινοβραδινών εκλογών το αποδεικνύουν ατράνταχτα. 

Η ύπαρξη 7 κομμάτων στην Ελληνική Βουλή, η αστρονομική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, η εξίσου αστρονομική άνοδος της Χρυσής Αυγής και ο αριθμός των εδρών που κατανεμήθηκαν δυσανάλογα με τα ποσοστά που έλαβε το κάθε κόμμα καθρεφτίζουν μερικά πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Καταρχήν είναι σαφές ότι το ΠΑΣΟΚ πέθανε. Για το «αμετάκλητα» κρατάμε μια επιφύλαξη. Το σίγουρο είναι ότι ο Γιώργος διέλυσε το κόμμα που έφτιαξε ο μπαμπάς του πριν 30+ χρόνια. Η οικογένεια Παπανδρέου μορφοποίησε μία εκτρωματική πολιτική και κοινωνική κατάσταση και ο κόσμος –που έπαψε πλέον να ελπίζει σε διορισμούς στο Δημόσιο (κάτι που θα αναλύσουμε αργότερα)- τους γύρισε την πλάτη. Από την άλλη, η Νέα Δημοκρατία ήταν επίσης χαμένη, αλλά κατά τη γνώμη μου, λόγω αρχηγού. Ο Σαμαράς δεν έπεισε –ίσως κανέναν. Το τεραστίων διαστάσεων «υπερεγώ» του μάλλον αηδίασε τον κόσμο και αυτοί που ψήφισαν Δεξιά, δεν ψήφισαν αυτόν per se, αλλά τον ιδεολογικό χώρο που αντιπροσωπεύει. Παρά όμως το παράλογο του εκλογικού νόμου, δεν μπορώ να μην πω ότι χαίρομαι για το bonus των εδρών υπέρ του πρώτου κόμματος.

Από κει και πέρα είχαμε τα εξής «μαγικά». Ο ΣΥΡΙΖΑ είδε ποσοστά, που ούτε στο όνειρό του δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα κατακτούσε. Οι κατεξοχήν νεοδημοκρατικές και πασοκοκρατικές Α’ και Β’ Αθήνας, Α’ Πειραιά, καθώς και Α’ και Β’ Θεσσαλονίκης βάφτηκαν κόκκινες. Φυσικά αν σκεφτούμε ότι τα ποσοστά ανεργίας, ειδικά στις δύο πρώτες περιφέρειες, είναι δραματικά, εξηγούν εν μέρει το αποτέλεσμα. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Η αντιμνημονιακή παντιέρα του ΣΥΡΙΖΑ έπεισε τον κόσμο που είδε μισθούς και συντάξεις να μειώνονται, ενώ αντίθετα οι «έχοντες» συνέχιζαν να ζουν στο ροζ συννεφάκι τους, κάτι που τους εξόργισε. Τα εύκολα θύματα –μισθωτοί και συνταξιούχοι- επλήγησαν σφοδρά από το μνημόνιο, μορφοποιώντας τη νέα τάξη των νεόπτωχων. Από την άλλη, το κόμμα της Χρυσής Αυγής ανέβηκε εξίσου ανέλπιστα –για τους ίδιους- στηριζόμενο και εκμεταλλευόμενο της γενικής δυσφορίας για τους παράνομους μετανάστες, που κλέβουν, σκοτώνουν και έχουν αλλοιώσει την εικόνα των μεγάλων αστικών κέντρων και ιδιαίτερα της Αθήνας. Οι εκπρόσωποι της ΧΑ δεν βγήκαν ποτέ στην τηλεόραση –λόγω δικής τους επιλογής- και αμφιβάλλω αν εκείνοι που τους ψήφισαν, είχαν δει το πρόσωπο του κυρίου Μιχαλολιάκου. Όταν, δε, είδαμε και το τραγελαφικό συμβάν στην αίθουσα Τύπου της ΧΑ, με τον ξυρισμένο που απαίτησε από τους δημοσιογράφους να σηκωθούν όρθιοι μόλις μπει ο αρχηγός, νομίζω ότι ήταν η κλωτσιά που ξύπνησε κάποιους και τους έκανε να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς ψήφισαν.

Αυτά, λοιπόν, που καθίστανται σαφή από τις εκλογές είναι τα εξής. Κατ’ αρχήν ο κόσμος σιχάθηκε τα δύο μεγάλα κόμματα, που καταχράστηκαν επί 30 περίπου χρόνια το δημόσιο χρήμα. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό δεν ισχύει μόνο για τον Άκη. Σιχάθηκαν το ΠΑΣΟΚ και τον Γιωργάκη με την ηλιθιότητά του, που γυρνούσε δεξιά κι αριστερά και μας έλεγε τεμπέληδες και που κατόπιν έσκυψε το κεφάλι και δέχτηκε ό,τι του επέβαλλαν. Σιχάθηκε όμως και τη Νέα Δημοκρατία με τα δήθεν σεμνά, ταπεινά και τα «αφήστε με να κυβερνήσω». Στο μεταξύ, οι προσλήψεις στο Δημόσιο δεν αποτελούσαν πλέον επιχείρημα και πάτημα για κανέναν. Οπότε, αφού ο κόσμος είδε ότι δεν έχει πλέον να κερδίσει τίποτα από αυτούς τους δύο, τους γύρισε παραδειγματικά την πλάτη και τους έδειξε κι άλλα πολλά. Αυτό αποδεικνύεται από τα οικτρά ποσοστά που έλαβαν αμφότεροι. Δεν ήταν, λοιπόν, μόνο το ότι ήταν όλοι απατεώνες, ανίκανοι και άχρηστοι, αλλά και το ότι ο κόσμος δεν είχε πλέον τίποτα να κερδίσει από αυτούς. Όταν τα παιδιά «μας», «σας», «τους» βολεύονταν σε διάφορες θέσεις όμως, ήταν καλά!

Από την άλλη πλευρά, ήταν προφανές ότι η πολιτική του μνημονίου και ο τρόπος με τον όποιο τη χειρίστηκε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ήταν από τους βασικούς λόγους για τους οποίους ο κόσμος τους γύρισε την πλάτη. Αυτό αυτόματα σήμαινε ότι υπήρχε στροφή σε μικρότερα κόμματα –βλέπε Καμμένος και Κουβέλης- και φυσικά στην αριστερά και την ακροδεξιά –το τελευταίο για διαφορετικούς λόγους. Το μόνο σίγουρο από όλα αυτά είναι πως με το υπάρχον σκηνικό είναι σχεδόν ανέφικτο να σχηματιστεί μία «κανονική» κυβέρνηση. Η Παπαρήγα έχει δηλώσει ότι δεν συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία δεν αποκλείουν την μεταξύ τους συνεργασία, αλλά οι αριθμοί δεν τους βγαίνουν, η Χρυσή Αυγή δεν πιστεύω ότι είναι ανοιχτή σε κανένα διάλογο –και γενικώς δεν είναι ανοιχτή-, ενώ τέλος ο Κουβέλης δήλωσε και εκείνος ότι δεν προτίθεται να συμπράξει αναγκαστικά, ούτε –όπως είπε- θα κρυφτεί πίσω από την αριστερή του ιδεολογία. Για τον Καμμένο δεν έχω σχόλια, ούτε εκτίμηση και «εκτίμηση».

Από ότι έχουμε καταλάβει και ακούσει, οι ξένοι ανησυχούν. Το IMF ανησυχεί, η Μέρκελ ανησυχεί, ο νεοεκλεχθείς Ολάντ ποιος ξέρει… Αυτός φαντάζομαι ακόμα πανηγυρίζει τη νίκη του στις εθνικές εκλογές της Γαλλίας. Είναι φυσιολογικό να ανησυχούν. Έχει υπογραφτεί μία δανειακή σύμβαση. Τα πράγματα όμως που σχεδιάστηκαν, αποφασίστηκαν και εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα δεν ήταν σε καμία περίπτωση επιτυχημένα. Από την άλλη βέβαια, όπως τόνισε και κάποιος δημοσιογράφος, το μνημόνιο είχε και παραμέτρους που η Ελλάδα έπρεπε να είχε σκεφτεί και να είχε εφαρμόσει εδώ και καιρό, χωρίς να χρειαστεί να της τα επιβάλλουν. Επιδόματα του τύπου «έγκαιρη προσέλευση» και «πλύσιμο χεριών», προσλήψεις στο ήδη υπερδιογκωμένο Δημόσιο και μείωση της κρατικής σπατάλης είναι μερικά από τα προφανή. Αλλά ποιος θα είχε τα balls να τα κόψει, όταν γνωρίζει πως αν το πράξει, θα «τιμωρηθεί» στις επόμενες εκλογές; Όπερ και έγινε…

Πιστεύω ακράδαντα πως αν πάμε –που το πιο πιθανό είναι να γίνει- σε επαναληπτικές εκλογές, τα πράγματα θα είναι κάπως διαφορετικά. Αυτές οι εκλογές ήταν ακουσίως κάτι σαν λαϊκή απειλή. Κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια σε εκείνους από τους οποίους δεν έχουν τίποτα πλέον να περιμένουν –σε διάφορα επίπεδα- και στροφή σε εκείνους που τουλάχιστον υπόσχονται να τους προστατεύσουν –πάλι σε διάφορα επίπεδα. Αν είναι έξυπνος ο Σαμαράς, θα στραφεί στα μικρότερα κόμματα, παρόμοιας ιδεολογίας που δεν κατάφεραν να μπουν στη Βουλή –βλέπε ΛΑΟΣ, Δράση και Δημοκρατική Συμμαχία. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ελπίδες ανόδου και θεωρώ ότι το ίδιο ισχύει και για την Αριστερά. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη είναι ότι εκείνοι που ψήφισαν ΧΑ, θα αλλάξουν γνώμη μετά το τραγικό –κατά τη γνώμη μου- συμβάν στην αίθουσα τύπου του κόμματος, με τους δημοσιογράφους και το «εγέρθητι». Αυτά προβλέπονται για τις ενδεχόμενες επαναληπτικές. Σε περίπτωση που το σενάριο όμως αυτό δεν παίξει, τότε τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα, καθώς θεωρείται σχεδόν από όλους αδύνατο να συνεννοηθούν όλοι αυτοί και να λάβουν αποφάσεις για τη χώρα.

Αξιοσημείωτη είναι και η παγκόσμια αντίδραση. Το δολάριο ανέβηκε αρκετά έναντι του ευρώ, οι Ευρωπαίοι υποστηρίζουν ότι με το αποτέλεσμα αυτό η Ελλάδα απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από τον πυρήνα της ΕΕ, το γιεν έπεσε και οι Ασιάτες θεωρούν πως το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από εκείνο των γαλλικών, ενώ πλέον η citigroup δίνει μία πιθανότητα της τάξης του 70% υπέρ της πιθανότητας να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, κατά το επόμενο έτος. Εντέλει, επιδρούμε πολύ πιο έντονα στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι από ότι θα περίμενε κανείς και φυσικά αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθος της χώρας. Απομένει, λοιπόν, να δούμε τη συνέχεια…

Ζητείται πολιτικός για την Ελλάδα

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

 

Με αφετηρία το εξαιρετικό βιβλίο του Antoine Bello «Οι Παραχαράκτες» και φυσικά τις εκλογές, από τις οποίες μας χωρίζουν μερικές μόνο μέρες, ανεδύθησαν οι εξής σκέψεις. Οι εκλογές στην Ελλάδα έχουν πλάκα τελικά. Είναι απίστευτη η επαλήθευση του the more things change, the more they stay the same. Εδώ και 30+ χρόνια ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Πως έχουμε λεφτά, πως θα ανεβάσουμε μισθούς και συντάξεις, πως θα μειωθούν οι φόροι για τους αδύναμους, πως θα υπάρχει ανάπτυξη σε χρόνο dt, πως η ανεργία θα μειωθεί στο ελάχιστο, πως τα παιδιά μας θα ζουν με χαμόγελο και αισιοδοξία. Είναι σα να γράφει ο ίδιος κειμενογράφος τους λόγους των πολιτικών (μας), εδώ και πολλές δεκαετίες (και ίσως σε πολλές ακόμα χώρες). Εκτός από τον κειμενογράφο όμως, υπάρχει και ένας ακόμα κοινός παρανομαστής. Η δίψα για εξουσία δεν συνεπάγεται και δίψα για την πατρίδα.

Τους ακούω ή τουλάχιστον προσπαθώ να τους ακούσω. Είναι δύσκολο όμως. Είναι δύσκολο να ακούς αυτούς που έχουν καταστρέψει την Ελλάδα –στην κυριολεξία- να σου λένε τις προτάσεις που έχουν για να την σώσουν. Και γιατί ρε Καραγκιόζηδες δεν τις εφαρμόσατε από πριν; Έπρεπε να βυθιστούμε στον βόρβορο για να τις σκεφθείτε? Όοοχι! Φυσικά και όχι. Δεν υπήρχε πλάνο να βυθιστούμε για να έρθει ο σωτήρας. Υπήρχε και υπάρχει απλά πλάνο βύθισης. «Ο Όμιλος Παραχάραξης της Πραγματικότητας ειδικεύεται στη χειραγώγηση και την εξαπάτηση σε παγκόσμια κλίμακα.»

Ο ίδιος ο Σαμαράς που άφησε ανεξέλεγκτα τα σύνορα, τώρα θα μας σώσει. Θα κατεβάσει την ανεργία στο μισό σε 3 χρόνια –ληγμένα θα παίρνει-, θα διώξει όλους τους λαθρομετανάστες –φυλάσσοντας ο ίδιος τα σύνορα-, θα ανεβάσει τους μισθούς και τις συντάξεις –από λεφτά της τσέπης του-, θα φέρει ανάπτυξη –με κάνα δυο γλάστρες στο Σύνταγμα. Ο Βενιζέλος, από κομπάρσος βρέθηκε πρωταγωνιστής. Καλό ανέκδοτο κι αυτό. Ο συνταγματολόγος, που μασκαρεύεται ως οικονομολόγος, θα σώσει τη χώρα από τα εγκλήματα που διέπραξαν οι «σύντροφοί» του. Απορώ πραγματικά που υπάρχει κόσμος ο οποίος υποστηρίζει ότι ο ΓΑΠ έπεσε θύμα πλεκτάνης! Το άκουσα κι αυτό. Μα πόση πνευματική δυστοκία μπορεί να πλήξει άραγε τους πολίτες της χώρας αυτής;

Παπαρήγα-Τσίπρας-ΚΚΕ-ΜΛ, ΣΚ, ΤΑ, ΜΝ κ.ο.κ.! Η μόνη χώρα στην Ευρώπη, για να μην πω στον κόσμο, το λίκνο της δημοκρατίας, που έχει τόσα πολλά κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία παρεμπιπτόντως δεν συμφωνούν ποτέ μεταξύ τους. Δεν βάζω τον Κουβέλη μέσα. Ήταν ανέκαθεν σοβαρός, αν και επαναστάτης του καναπέ. Το να ακούμε, 100 σχεδόν χρόνια μετά τη Ρωσική Επανάσταση, κλισεδιάρικες σαχλαμάρες του τύπου «ο θάνατος της πλουτοκρατίας, να πεθάνει ο καπιταλισμός, η εξουσία στο λαό, να μοιραστεί ο πλούτος, να βγούμε από την ΕΕ»… και όλα τα συναφή, είναι από γραφικό έως αστείο. Δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να μοιραστώ τα χρήματά μου –αυτά που μόχθησα να βγάλω, εγώ και η οικογένειά μου-, δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να πεθάνει κάποιος που έχει λεφτά –δεν με ενδιαφέρει πως τα έβγαλε- και στο τέλος-τέλος δεν κατάλαβα το επιχείρημα των ΚΚΕ του να βγούμε από την ΕΕ. Όταν οι αγρότες έπαιρναν τις επιδοτήσεις, για χωράφια και ζωντανά που δεν υπήρχαν, ήταν καλά; Όταν ο αγρότης από την Λάρισα κυκλοφορούσε με την Cayenne στα χωράφια ήταν καλά; Όταν η ΕΕ έδινε λεφτά, που πήγαιναν υπέρ πίστεως ήταν καλά, αλλά τώρα δεν την θέλουμε; Θέλουμε τα καλά του Γιάννη, αλλά όχι το Γιάννη; Μιλάμε για πλήρη παραχάραξη της πραγματικότητας. Τέτοια υποκρισία; Τους καμένους «Καμμένο, Ντόρα, Λούκα» κ.λπ. δεν τους σχολιάζω. Ο Κα(η)μένος θα τα λύσει όλα με ένα πρόγραμμα που τους καλύπτει όλους και ωρύεται περί «ανεξαρτησίας», για τον Καστανίδη δεν ξεχνάμε ποτέ πως ψήφισε το διαβόητο εκείνο νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο «αν κάποιος μπει σπίτι σου, σε βιάσει, σε κλέψει και σε τεμαχίσει» δε θα μπει καν φυλακή, η Ντόρα ακροβατεί μεταξύ σοβαρότητας και γελοιότητας με τους εκατοντάδες λογαριασμούς στο εξωτερικό –καλά κάνει δηλαδή, απλά είναι τόσο λίγη, όσο μερικές σταγόνες βενζίνης σε έναν 2λιτρο κινητήρα.

Το κόμμα όμως, που ανεβαίνει τρομαχτικά σε ποσοστά και πραγματικά με περιέργεια θα παρακολουθήσω τις εξελίξεις, είναι εκείνο της Χρυσής Αυγής. Δεν θα σχολιάσω τους ανατριχιαστικούς ναζιστικούς χαιρετισμούς και το παραλήρημα του τύπου «οι Γερμανοί σκότωναν αμάχους, γιατί είχαμε πόλεμο και έτσι είναι αυτά» (η παραχάραξη που λέγαμε), ούτε τους «Εωσφορικούς ύμνους» (αυτά είναι αστειότητες). Θα σχολιάσω όμως το ότι κατοικοεδρεύουν σε υποβαθμισμένες συνοικίες και βοηθούν τους ηλικιωμένους να πάνε στην τράπεζα, για να σηκώσουν χρήματα χωρίς να φοβούνται, στο ότι συνοδεύουν γυναίκες και παιδιά στα σπίτια τους, πληρώνοντας ακόμα και τα ταξί. Θα σταθώ και στις ακραίες τους απόψεις περί λαθρομεταναστών και μεταναστών. Αυτός που τραβολογά στην άσφαλτο μία 75χρονη για να της πάρει 50 ευρώ και ένα σταυρό από το λαιμό, αυτός που σκοτώνει για 40 ευρώ, αυτός που κλέβει και βιάζει 80χρονες, αυτός που δένει και κακοποιεί ηλικιωμένους για να κλέψει, δεν είναι άνθρωπος και δεν έχει κανένα απολύτως ανθρώπινο δικαίωμα. ΚΑΝΕΝΑ. Είναι ένα κτήνος που μεγάλωσε έτσι στη χώρα του και έτσι του αξίζει να ζει και ο ίδιος. Και το πιο πιθανό είναι ότι και η χώρα του μέχρι εκεί της αξίζει να πορεύεται. Αλλά το να έρχεσαι σε μία άλλη χώρα και να επιβάλλεις την κουλτούρα της δολοφονίας και της κλεψιάς και μετά να μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα πάει πολύ. Ένα κτήνος που βγάζει ένα 14χρονο κοριτσάκι στο πεζοδρόμιο δεν είναι άνθρωπος και του αξίζει να έχει την χειρότερη τιμωρία. Δεν με απασχολεί τι γίνεται στη Νιγηρία και τη Ζάμπια. Αυτό δεν παίζει εδώ. Και αυτό πρέπει να σταματήσει. Με κάθε τρόπο. Ακραία όλα αυτά; Όχι. Όχι αν τα δεις μπροστά στα μάτια σου ή τα ζήσεις στο σπίτι σου. Γιατί εμείς οι Έλληνες το χουμε αυτό το κουσούρι. Αν δεν αγγίξει κάτι το σπίτι μας, είμαστε χαλαροί Μετά γινόμαστε οι χειρότεροι vigilantes…

Πιστεύω -και μάλλον ελπίζω- ότι οι εκλογές της 6 Μαΐου κρύβουν μεγάλες εκπλήξεις. Μίλησα με πολύ κόσμο, από διάφορες τάξεις, και ίσως περισσότερο με ανθρώπους που ανήκουν σε χαμηλά στρώματα. Από ότι φαίνεται, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ έχουν πεθάνει –για το ανεπιστρεπτί δεν παίρνω όρκο. Αλλά σαν κόμματα, ιδεολογίες, κουλτούρες, φαίνεσθαι και φέρεσθαι, έχουν πεθάνει. Το θέμα δεν είναι για το αν η Ελλάδα θα τα καταφέρει. Η Ελλάδα πάντα τα καταφέρνει. Και η Ευρώπη θα τα καταφέρει, αν και αμφιβάλω για το αν το ευρώ θα ζει ακόμα σε καμιά δεκαετία. Το θέμα είναι να βρεθεί… να ζει κάποιος εκεί έξω, που πραγματικά να αγαπά την Ελλάδα. Που να μην έχει μολυνθεί από τον ιό της πολιτικής, που τα τελευταία 30 χρόνια έχει επικίνδυνες παρενέργειες. Μήπως υπάρχει άραγε κάποιος εκεί έξω, έστω κι αν δεν έχει εμφανιστεί ακόμα στο προσκήνιο, που να αγαπά την Ελλάδα, να είναι μορφωμένος, να έχει δουλέψει, να είναι ικανός και να έχει ένα εφικτό όραμα γι’ αυτή τη χώρα; Αν ναι, καταζητείται…

Οπλισμένα μυαλά

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

Μεγάλο debate έχει δημιουργηθεί από την περασμένη εβδομάδα, κατά τη διάρκεια της οποίας ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, Γιώργος Καρατζαφέρης, έκανε τις εξής –για μερικούς εξωφρενικές, για εμένα πάλι όχι- προτάσεις. Είπε, λοιπόν, στη Βουλή ότι οι μετανάστες πρέπει σύσσωμοι να μεταφερθούν σε στρατόπεδα της χώρας που δεν χρησιμοποιούνται και να δίνεται τροφή μόνο σε όσους δουλεύουν και δεύτερον και σημαντικότερον να μπορεί κάποιος να αμύνεται με όπλο, σε περίπτωση που του επιτεθούν εντός του σπιτιού του.

Ως θύμα επιθέσεως –ευτυχώς όχι σωματικής- και επειδή έχω βρεθεί στη ΓΑΔΑ να κοιτάζω εκατοντάδες φωτογραφίες υπόπτων, όταν έθεσα στους αστυνομικούς το ερώτημα «αν την ώρα που μου άνοιγε το αμάξι για να με κλέψει, του έχωνα ένα σουγιά στο μάτι, τι θα γινόταν», έλαβα τις εξής πληροφορίες. Αν, μου λέει, γινόταν αυτό και υπήρχε περιπολικό κοντά στο συμβάν, θα είχατε συλληφθεί και θα περνούσατε από δικαστήριο για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Μετάφραση: πρέπει να αφήνετε ανενόχλητους τους δράστες να σας κλέβουν, να σας γρονθοκοπούν, να σας βιάζουν ή ακόμα και να σας σκοτώσουν, γιατί αν κάνετε την οποιαδήποτε κίνηση και αμυνθείτε με κάποιο όπλο, τότε θα βρεθείτε κατηγορούμενος. Όποιος μου εξηγήσει τη λογική αυτής της νομοθεσίας με επιχειρήματα που να στέκουν, του βγάζω το καπέλο. Είναι πασίδηλο ότι ο συγκεκριμένος νόμος -όπως φαντάζομαι και χιλιάδες άλλοι, που δεν έχουμε την "τύχη" να γνωρίζουμε- είναι υπόδειγμα παραλογισμού. Αν κάποιος έχει παραβιάσει την πόρτα μου ή έχει σπάσει το παράθυρό μου, βρίσκεται μέσα στο σπίτι μου και απειλεί τη ζωή τη δική μου ή των δικών μου, πρέπει βάσει νόμου να έχω το δικαίωμα να αμυνθώ με οποιονδήποτε τρόπο. Ακόμα και να πυροβολήσω. Ακόμα και να αφαιρέσω τη ζωή εκείνου που θέλει τη δική μου ή των παιδιών μου.

Η εγκληματικότητα στην Αθήνα δεν έχει ξεφύγει απλά από τις «νόρμες». Δεν είναι απλώς εκτός ελέγχου. Η εγκληματικότητα είναι κάτι σαν εμπειρία που όποιοι δεν έχουν ζήσει, απλά περιμένουν να ζήσουν, και όσοι έχουν δει το έργο, είναι λίγο πιο υποψιασμένοι –χωρίς βέβαια αυτό να έχει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το περασμένο Σάββατο γύρω στις 5 παρά το πρωί άκουγα ελεγχόμενους θορύβους από τρυπάνι και βαριές πατημασιές. Μετά από 2 ημέρες έμαθα ότι γυφτοπακιστανοί –αυτοί που τριγυρίζουν στους κάδους και μαζεύουν σίδερα- είχαν καταφέρει να απεγκαταστήσουν ολόκληρη την κεντρική μονάδα φυσικού αερίου της διπλανής πολυκατοικίας. Στην Αθήνα –φαντάζομαι και στην περιφέρεια- για λόγους κόστους, σχεδόν όλες οι πολυκατοικίες που έχουν βάλει φυσικό αέριο, έχουν τοποθετήσει τις κεντρικές μονάδες στις εισόδους, έξω από την κεντρική πόρτα, δηλαδή στο πεζοδρόμιο. Αυτό, εκτός από οπτικά εκτρωματικό, είναι και αρκετά επικίνδυνο. Το γιατί, το διαπιστώσαμε το Σάββατο. Αν γινόταν κάτι λάθος –προφανώς οι Πακιστανοί δεν είναι πυρηνικοί φυσικοί ούτε ηλεκτρολόγοι- θα είχε ανατιναχθεί όλο το τετράγωνο με δεκάδες θύματα. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι αληθινό. Η αστυνομία φυσικά σήκωσε τα χέρια ψηλά, γιατί δεν πρόλαβαν να τους πιάσουν.

Αυτό δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός. Κάθε μέρα γίνονται τουλάχιστον 600 ληστείες, σε σπίτια και μαγαζιά. Το κέντρο της Αθήνας, γύρω και κοντά στην Ομόνοια, είναι σχεδόν απροσπέλαστο. Βαποράκια αλλάζουν σκονάκια στη μέση του δρόμου, ναρκομανείς τρυπιούνται σε εισόδους πολυκατοικιών, κλέφτες γρονθοκοπούν και σκοτώνουν νεότερους και ηλικιωμένους για 10 ευρώ, 14χρονες μαύρες κάνουν πιάτσα με τους νταβατζήδες απέναντι να παρακολουθούν, μπαίνουν μέρα-μεσημέρι σε σπίτια και αποθήκες υπογείων πολυκατοικιών και πολλά, πολλά ακόμα. Και δεν είναι μόνο το ανεξέλεγκτο της κατάστασης. Είναι και το ότι οι αστυνομικοί είναι λίγοι και φυσικά -πάλι λόγω νομοθεσίας- δεν μπορούν να τραβήξουν όπλο αν δεν δεχθούν πρώτα οι ίδιοι επίθεση. Προχθές στην Καλλιθέα έπεσαν πιστολίδια για μία ακόμα φορά, όταν η αστυνομία είδε κάποιους με ύποπτη αμφίεση και τους κυνήγησε. Μετά τους αλληλοπυροβολισμούς, ο ένας δράστης συνελήφθη, αλλά ο αστυνομικός βρέθηκε στο νοσοκομείο με σφαίρα στο πόδι. Μετά όμως έχεις και τον Κουλούρη να σου λέει «κοπρόσκυλα, που κάνετε βόλτες στους δρόμους και τρώτε λεφτά». Μεγάλο μυαλό!

Όταν λοιπόν το κράτος είναι απόν, κάτι πρέπει να κάνει ο πολίτης για να προστατευτεί και αυτό αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα. Σίγουρα υπάρχει και ο αντίλογος. Αν πάρει ο καθένας από ένα όπλο, χαθήκαμε. Θα σκοτώνει ο ένας τον άλλο. Δεν νομίζω όμως ότι θα γίνει έτσι ακριβώς. Σίγουρα ο Έλληνας δε φημίζεται για την εγκράτεια, τον αυτοέλεγχο και την υπομονή του, αλλά τρελός δεν είναι. Και όταν ένας οικογενειάρχης ή μη βρεθεί σε τέτοιου είδους δυσάρεστη θέση πρέπει να μπορεί να αμυνθεί. Μπορεί να μην είναι όπλο και να είναι το μαχαίρι της κουζίνας ή ένα σφυρί, αν προλάβει. Αλλά ο νόμος πρέπει επιτέλους να πάψει να προστατεύει τον κακοποιό. Ειδικά -ειδικά- αυτή την εποχή και με την κατάσταση που επικρατεί.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να χειριστώ ένα όπλο. Ίσως ναι, ίσως όχι. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι αν βρισκόμουν υπό απειλή και είχα την ευκαιρία, σίγουρα θα αμυνόμουν με νύχια και με δόντια και με ό,τι άλλο πρόχειρο είχα κοντά μου. Και δε θα δίσταζα λεπτό να αμυνθώ, όποια βλάβη κι αν προκαλούσα. Δεν υπάρχει χώρος για τύψεις σε κάτι τέτοια. Δεν συμφωνώ έτσι γενικώς και αορίστως με την αυτοδικία. Συμφωνώ όμως με την έννοια της αυτοπροστασίας και με οποιοδήποτε μέσο.

Στην Αμερική κυκλοφορούν εδώ και πάρα πολλά χρόνια σπρέι πιπεριού, αεροβόλα, tasers, mace και πολλά ακόμα. Νομίμως πάντα. Στην Αμερική όταν βρίσκεσαι σε νόμιμη άμυνα –που τις περισσότερες φορές είναι προφανής- αθωώνεσαι με συνοπτικές διαδικασίες. Στην Αμερική υπάρχει ισχυρή αστυνόμευση και ο αστυνομικός είτε του high way είτε της πόλης είτε της κομητείας δεν σηκώνει πολλά αστεία. Σε ορισμένες πολιτείες ισχύει ακόμα και η θανατική ποινή. Ναι, ξέρω. Μόνο ο Θεός έχει το δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή κάποιου. Αλλά αυτό το κλισέ δεν θα σε έβρισκε σύμφωνο αν κάποιος είχε απαγάγει, βιάσει και τεμαχίσει την κόρη σου ή το γιο σου και τους έβρισκες πεταμένους σε καμιά χαράδρα. Δεν πρόκειται για αστυνομικές ταινίες. Η Ελλάδα έχει βιώσει τέτοια σκηνικά. Όπως άλλωστε και η Αμερική, ο Καναδάς και η Βρετανία.

Είναι πάντα ωραίο να μιλάμε φιλολογικά με κλισέ και θρησκοληπτικά λογύδρια. Όταν το κακό όμως μπαίνει στο σπίτι σου, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην αλλάξει η ψυχολογία και το φέρεσθαί σου. Όταν έχει απειληθεί η ζωή κάποιου ανθρώπου που αγαπάς, που ζει μαζί σου, που σ’ έχει μεγαλώσει ή που τον έχεις μεγαλώσει, όχι μόνο δεν θα συγχωρέσεις, αλλά θα κουβαλάς μέσα σου ανείπωτο μίσος για τις πράξεις εκείνου που τους προξένησε κακό.

Το κράτος στην Ελλάδα είναι πλέον απόν. Για το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν μας φταίει η τρόικα, ούτε η Μέρκελ, ούτε αυτοί που έκλεβαν τόσα χρόνια. Η ανεξέλεγκτη «δημοκρατία» δεν αποτελεί και δεν αποτελούσε λύση ποτέ για κανένα κράτος. Δεν είμαστε χώρα ευκαιριών και ειδικά για κανέναν από εκείνους που έρχονται εδώ για να μαζεύουν τα σίδερα από τους κάδους των απορριμμάτων, για εκείνους που παραμονεύουν έξω από τα σπίτια μας, για να μας ληστέψουν, για εκείνους που τριγυρνούν στους δρόμους και κλέβουν πορτοφόλια από ηλικιωμένους και για εκείνους που σκοτώνουν για 10 ευρώ. Η χώρα πρέπει να κλείσει τα σύνορά της άμεσα και αποτελεσματικά για όσους δεν επιθυμούν να προσφέρουν, αλλά στοχεύουν να εγκληματούν εναντίων μας. And that’s that.



Η άνοιξη που ποτέ δεν έρχεται...

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

Ήταν βαρύς ο χειμώνας. Όχι μόνο μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά. Νομίζω ότι είχαμε χρόνια να ζήσουμε τόσο κρύο, σε ολόκληρη την Ελλάδα. Στην Αθήνα είδαμε θερμοκρασίες κάτω του μηδέν, χιόνι, χαλάζι και ισχυρότατες βροχές, που ως γνωστόν και όπως πάντα δημιούργησαν τεράστια προβλήματα. Στην περιφέρεια, ολόκληρα χωριά έμειναν αποκλεισμένα για μέρες, χωρίς ρεύμα. Βλέποντας, δε, στην τηλεόραση τους υπέροχους γέροντες να περιμένουν στωικά τα εκχιονιστικά των δήμων, νόμιζα ότι ζούσα στη δεκαετία του 1950. Φευ! Είναι 2012. Από την άλλη, εξαιτίας του πολικού ψύχους πέθαναν περίπου 600 άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη, οπότε πάλι καλά να λέμε. Όχι. Δεν πρόκειται για κριτική ανάλυση των καιρικών συνθηκών της Ελλάδας. Αλλά φαίνεται ότι ακόμα και οι Αλκυονίδες μας ξέχασαν…

Οικονομικά, η άνοιξη αργεί πολύ. Περαιτέρω σχέδια για μειώσεις μισθών, επιδομάτων, εφάπαξ, αποζημιώσεων και λοιπών απολαβών έχουν αποδυναμώσει εντελώς τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ζει από τα συσσίτια των δήμων και της εκκλησίας. Η μεσαία τάξη κρατά ακόμα, με επιφύλαξη. Αλλά για πόσο; Η φορολογία έχει αρχίσει και γίνεται δυσβάσταχτη για όλους, τα κοινόχρηστα αποτελούν πλέον μείζον πρόβλημα για όλα τα νοικοκυριά, κάποιοι παλεύουν ακόμα με τα χαράτσια της ΔΕΗ, η βενζίνη βαδίζει προς τα 2 ευρώ το λίτρο κ.ο.κ. Στα πλουσιότερα στρώματα του πληθυσμού –που φυσικά και υπάρχουν και καλώς υπάρχουν- δεν έχει γίνει ακόμα πλήρως αντιληπτή η κρίση.

Από την άλλη, κάθε φορά που είναι να δοθεί κάποια δανειακή δόση, οι δανειστές μας απαιτούν νέα μέτρα, συσκέπτονται μυστικά, αποσύρουν τις προτάσεις τους και κάνουν κουραστικά –για εμάς- πισωγυρίσματα. Δώδεκα ελληνικές τράπεζες αποφάσισαν σήμερα την εθελοντική συμμετοχή στο κούρεμα των ομολόγων και μένει να δούμε πως αυτό θα επηρεάσει όλους εμάς, τις καταθέσεις, τα δάνεια και τις κάρτες μας. Τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο, σε όλες τις περιοχές Αθηνών και περιφέρειας, μην αντέχοντας τον ΦΠΑ και τη λοιπή φορολογία, ενώ η ανεργία καλπάζει πλέον ανεξέλεγκτα, στα 22%, κάτι που όμως ισχύει και για ολόκληρη την Ευρώπη, που γνωρίζει πρωτόγνωρα ποσοστά, της τάξης του 11%.

Η άνοιξη της ασφάλειας του πολίτη όχι μόνο αργεί, αλλά κανείς δεν ξέρει και πότε θα αποκατασταθεί. Σκοτώνουν για 10 ευρώ. Σκοτώνουν και για το τίποτα. Παράδειγμα, ένας κακομοίρης περιπτεράς που δολοφονήθηκε από κακοποιούς, μόλις πάτησε το κουμπί του συναγερμού στο περίπτερό του. Ηλικιωμένοι σε όλη τη χώρα δέχονται επιθέσεις στα σπίτια τους και στο δρόμο για μερικά ευρώ. Ή και για περισσότερα, αν τους ακολουθήσουν από τις τράπεζες. Στήνουν ενέδρες και μπαίνουν στα σπίτια μέρα-μεσημέρι στις 12. Στο διπλανό μου διαμέρισμα μπήκαν… και επειδή δεν βρήκαν τίποτα, πήραν ένα πληκτρολόγιο (!). Πακιστανοί και άλλοι σκουρόχρωμοι τριγυρίζουν στους δρόμους με καροτσάκια σούπερ μάρκετ, μαζεύοντας τα σιδερικά από τους κάδους των απορριμμάτων, ενώ αν αφήσεις κάνα παλιό ζευγάρι παπούτσια ή ρούχα, έχει εξαφανιστεί εντός μερικών λεπτών. Η εγκληματικότητα καλπάζει και εμείς απλά περιμένουμε το πότε θα δεχτούμε την επίθεση. Δυστυχώς –ή και ευτυχώς, για κάποιους- η άδεια οπλοφορίας εδώ στην Ελλάδα δεν είναι απλή διαδικασία, ενώ αν τραυματίσεις κάποιον που σου επιτίθεται και τυχαίνει να περάσει αστυνομία, θα σε συλλάβει. Όχι αυτόν. Εσένα. Επίσης δυστυχώς, εδώ δεν υπάρχουν ούτε pepper sprays ούτε mace, για να έχουμε τουλάχιστον ένα «όπλο» άμυνας.

Η άνοιξη στην ψυχολογία των Ελλήνων παίζει και να μην έρθει ποτέ, έτσι όπως πάμε. Αν και όπως έχουμε πει πολλάκις, ο Έλληνας δεν το βάζει εύκολα κάτω. Σίγουρα όλοι είναι λίγο πιο σκεπτικοί, αλλά εξακολουθούν να βγαίνουν έξω και να διασκεδάζουν. Όσο μπορούν. Το αστείο είναι ότι μετά τον βαρύτατο χειμώνα, όλοι αναμένουν λίγη ζέστη και ήλιο. Το Σάββατο που προηγήθηκε της Καθαρής Δευτέρας, ο καιρός ήταν τόσο υπέροχος, που νομίζω πως όλοι χαμογελούσαν. Σα να περίμεναν τον ήλιο, για να τους φτιάξει τη διάθεση. Από ότι φαίνεται όταν οι ξένοι λένε «εσείς, ευτυχώς που έχετε τον ήλιο και τη θάλασσα», το εννοούν και είναι πραγματικότητα. Η συννεφιά καθρεφτίζει την κατάθλιψη και την κατήφεια. Γι’ αυτό όλοι εκεί «έξω» το ρίχνουν στις αυτοκτονίες και το ποτό. Λογικό!

Όσον αφορά την τηλεόραση και τα ΜΜΕ, εκεί επικρατεί βαρύς χειμώνας. Μετά το κανόνι του ALTER, χτύπησε ηχηρά και εκείνο της IMAKO. Ο όμιλος του Πέτρου Κωστόπουλου σήμανε φαλιμέντο, μετά από σωρεία απερίσκεπτων οικονομικών ανοιγμάτων και επενδύσεων. Πολλοί χάρηκαν, γιατί ο Κωστόπουλος με ένα μοναδικά αντιπαθή τρόπο επεδείκνυε τα πλούτη του. Εγώ δεν χάρηκα καθόλου όμως. Όχι για τον συμπαθώ, αλλά γιατί έδινε δουλειά σε πολύ κόσμο. Κόσμο, που όχι μόνο έμεινε απλήρωτος για αρκετούς μήνες -από πέρσι το καλοκαίρι-, αλλά που τώρα πλέον είναι και άνεργος. Και όταν κλείνει μια επιχείρηση, δεν έχει νόημα να αισθανόμαστε χαιρέκακα για τον εργοδότη –όποιος και αν είναι αυτός-, αλλά για τους ανθρώπους και τις οικογένειες που μένουν χωρίς εισόδημα. Πρέπει να μάθουμε επιτέλους να κοιτάμε και λίγο πιο πέρα.

Δεν μου αρέσει γενικά να χρησιμοποιώ κλισεδιάρικους όρους, όπως λόγου χάρη αυτό το «εργασιακός μεσαίωνας», που έχει γίνει πλέον καραμέλα στο στόμα όλων. Δε ξέρω τι γινόταν το μεσαίωνα. Αυτό που ξέρω όμως σίγουρα είναι ότι παιδιά με διδακτορικά και μεταπτυχιακά δουλεύουν 10 και 12 ώρες για 500 ευρώ. Συνήθως σε άσχετες δουλειές. Όχι ότι όλοι μας δουλεύουμε στον τομέα που σπουδάσαμε. Κάθε άλλο. Αλλά η Ελλάδα κανονικά χρειάζεται τον απόφοιτο μιας σχολής Πληροφορικής στον ανάλογο τομέα, και όχι ως μεσίτη ή πωλητή επίπλων, λόγου χάρη. Η Ελλάδα όμως ποτέ –από όσο θυμάμαι- δεν έδινε ευκαιρίες στα παιδιά της. Ποτέ. Ποτέ δεν δόθηκαν κίνητρα σε κανέναν, να ανέβει, να αναπτυχθεί, να ξεχωρίσει. Οι καλύτεροι πάντα έφευγαν και εξακολουθούν να φεύγουν. Γιατί δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχουν κίνητρα, αλλά όποιος πάει να ξεχωρίσει, τρώει συνήθως μία σπρωξιά για να βρεθεί κάτω από το έδαφος. Ο φθόνος… κακό ελληνικό χαρακτηριστικό. Πολλές φορές σκέφτομαι την Αμερική. Αυτό που λέμε «η γη των ευκαιριών». Αυτοί που ζουν εκεί το θεωρούν δεδομένο. Όμως δεν είναι. Αν θέλεις να διαπρέψεις, μπορείς. Σου δίνουν την ευκαιρία. Σε κυνηγούν. Αναζητούν το ταλέντο σου. Γιατί από το ταλέντο αυτό θα βγάλουν λεφτά. Θα βγάλεις όμως και εσύ και θα έχεις την ευκαιρία να ανέλθεις επαγγελματικά, ανεξαρτήτου χώρου. Εδώ στην Ελλαδίτσα δεν παίζουν αυτά.

Η άνοιξη αργεί για την Ελλάδα. Και δεν ξέρω δυστυχώς αν θα έρθει ποτέ. Η νοοτροπία; Οι κακές συνήθειες; Οι κακοί πολιτικοί; Το γενικό σύστημα ανάπτυξης; Η κουλτούρα; Ποιος ξέρει. Ίσως τίποτα από αυτά και ίσως όλα μαζί. Το θέμα είναι ότι οι νέοι άνθρωποι νιώθουν πως δεν έχουν θέση πια σε αυτή τη χώρα. Νιώθουν ότι μόνο έξω θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν και να «ζήσουν». Και είναι κρίμα, γιατί υπάρχουν πολλά καλά μυαλά σε αυτή τη χώρα και αρκετά μορφωμένα άτομα, με σπουδές στο εξωτερικό, εμπειρία και well-rounded γνώσεις. Είναι κρίμα γιατί δεν θα μπορέσουν να προσφέρουν σε αυτή τη χώρα, που τόσο το χρειάζεται. Είναι κρίμα που δεν μπορούν να αναδείξουν τα ταλέντα τους, να διακριθούν και να προμοτάρουν την Ελλάδα. Όχι ότι η Ελλάδα χρειάζεται promotion. Αλλά πρέπει να έχουμε κάτι περισσότερο να επιδείξουμε από τις θάλασσες και τον ήλιο. Όταν όμως η καρδιά του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας βάλλεται με τέτοιο βάναυσο τρόπο, αυτό δεν καθίσταται εφικτό. Αναμένοντας την άνοιξη, λοιπόν…