Οπλισμένα μυαλά

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

Μεγάλο debate έχει δημιουργηθεί από την περασμένη εβδομάδα, κατά τη διάρκεια της οποίας ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, Γιώργος Καρατζαφέρης, έκανε τις εξής –για μερικούς εξωφρενικές, για εμένα πάλι όχι- προτάσεις. Είπε, λοιπόν, στη Βουλή ότι οι μετανάστες πρέπει σύσσωμοι να μεταφερθούν σε στρατόπεδα της χώρας που δεν χρησιμοποιούνται και να δίνεται τροφή μόνο σε όσους δουλεύουν και δεύτερον και σημαντικότερον να μπορεί κάποιος να αμύνεται με όπλο, σε περίπτωση που του επιτεθούν εντός του σπιτιού του.

Ως θύμα επιθέσεως –ευτυχώς όχι σωματικής- και επειδή έχω βρεθεί στη ΓΑΔΑ να κοιτάζω εκατοντάδες φωτογραφίες υπόπτων, όταν έθεσα στους αστυνομικούς το ερώτημα «αν την ώρα που μου άνοιγε το αμάξι για να με κλέψει, του έχωνα ένα σουγιά στο μάτι, τι θα γινόταν», έλαβα τις εξής πληροφορίες. Αν, μου λέει, γινόταν αυτό και υπήρχε περιπολικό κοντά στο συμβάν, θα είχατε συλληφθεί και θα περνούσατε από δικαστήριο για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Μετάφραση: πρέπει να αφήνετε ανενόχλητους τους δράστες να σας κλέβουν, να σας γρονθοκοπούν, να σας βιάζουν ή ακόμα και να σας σκοτώσουν, γιατί αν κάνετε την οποιαδήποτε κίνηση και αμυνθείτε με κάποιο όπλο, τότε θα βρεθείτε κατηγορούμενος. Όποιος μου εξηγήσει τη λογική αυτής της νομοθεσίας με επιχειρήματα που να στέκουν, του βγάζω το καπέλο. Είναι πασίδηλο ότι ο συγκεκριμένος νόμος -όπως φαντάζομαι και χιλιάδες άλλοι, που δεν έχουμε την "τύχη" να γνωρίζουμε- είναι υπόδειγμα παραλογισμού. Αν κάποιος έχει παραβιάσει την πόρτα μου ή έχει σπάσει το παράθυρό μου, βρίσκεται μέσα στο σπίτι μου και απειλεί τη ζωή τη δική μου ή των δικών μου, πρέπει βάσει νόμου να έχω το δικαίωμα να αμυνθώ με οποιονδήποτε τρόπο. Ακόμα και να πυροβολήσω. Ακόμα και να αφαιρέσω τη ζωή εκείνου που θέλει τη δική μου ή των παιδιών μου.

Η εγκληματικότητα στην Αθήνα δεν έχει ξεφύγει απλά από τις «νόρμες». Δεν είναι απλώς εκτός ελέγχου. Η εγκληματικότητα είναι κάτι σαν εμπειρία που όποιοι δεν έχουν ζήσει, απλά περιμένουν να ζήσουν, και όσοι έχουν δει το έργο, είναι λίγο πιο υποψιασμένοι –χωρίς βέβαια αυτό να έχει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το περασμένο Σάββατο γύρω στις 5 παρά το πρωί άκουγα ελεγχόμενους θορύβους από τρυπάνι και βαριές πατημασιές. Μετά από 2 ημέρες έμαθα ότι γυφτοπακιστανοί –αυτοί που τριγυρίζουν στους κάδους και μαζεύουν σίδερα- είχαν καταφέρει να απεγκαταστήσουν ολόκληρη την κεντρική μονάδα φυσικού αερίου της διπλανής πολυκατοικίας. Στην Αθήνα –φαντάζομαι και στην περιφέρεια- για λόγους κόστους, σχεδόν όλες οι πολυκατοικίες που έχουν βάλει φυσικό αέριο, έχουν τοποθετήσει τις κεντρικές μονάδες στις εισόδους, έξω από την κεντρική πόρτα, δηλαδή στο πεζοδρόμιο. Αυτό, εκτός από οπτικά εκτρωματικό, είναι και αρκετά επικίνδυνο. Το γιατί, το διαπιστώσαμε το Σάββατο. Αν γινόταν κάτι λάθος –προφανώς οι Πακιστανοί δεν είναι πυρηνικοί φυσικοί ούτε ηλεκτρολόγοι- θα είχε ανατιναχθεί όλο το τετράγωνο με δεκάδες θύματα. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι αληθινό. Η αστυνομία φυσικά σήκωσε τα χέρια ψηλά, γιατί δεν πρόλαβαν να τους πιάσουν.

Αυτό δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός. Κάθε μέρα γίνονται τουλάχιστον 600 ληστείες, σε σπίτια και μαγαζιά. Το κέντρο της Αθήνας, γύρω και κοντά στην Ομόνοια, είναι σχεδόν απροσπέλαστο. Βαποράκια αλλάζουν σκονάκια στη μέση του δρόμου, ναρκομανείς τρυπιούνται σε εισόδους πολυκατοικιών, κλέφτες γρονθοκοπούν και σκοτώνουν νεότερους και ηλικιωμένους για 10 ευρώ, 14χρονες μαύρες κάνουν πιάτσα με τους νταβατζήδες απέναντι να παρακολουθούν, μπαίνουν μέρα-μεσημέρι σε σπίτια και αποθήκες υπογείων πολυκατοικιών και πολλά, πολλά ακόμα. Και δεν είναι μόνο το ανεξέλεγκτο της κατάστασης. Είναι και το ότι οι αστυνομικοί είναι λίγοι και φυσικά -πάλι λόγω νομοθεσίας- δεν μπορούν να τραβήξουν όπλο αν δεν δεχθούν πρώτα οι ίδιοι επίθεση. Προχθές στην Καλλιθέα έπεσαν πιστολίδια για μία ακόμα φορά, όταν η αστυνομία είδε κάποιους με ύποπτη αμφίεση και τους κυνήγησε. Μετά τους αλληλοπυροβολισμούς, ο ένας δράστης συνελήφθη, αλλά ο αστυνομικός βρέθηκε στο νοσοκομείο με σφαίρα στο πόδι. Μετά όμως έχεις και τον Κουλούρη να σου λέει «κοπρόσκυλα, που κάνετε βόλτες στους δρόμους και τρώτε λεφτά». Μεγάλο μυαλό!

Όταν λοιπόν το κράτος είναι απόν, κάτι πρέπει να κάνει ο πολίτης για να προστατευτεί και αυτό αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα. Σίγουρα υπάρχει και ο αντίλογος. Αν πάρει ο καθένας από ένα όπλο, χαθήκαμε. Θα σκοτώνει ο ένας τον άλλο. Δεν νομίζω όμως ότι θα γίνει έτσι ακριβώς. Σίγουρα ο Έλληνας δε φημίζεται για την εγκράτεια, τον αυτοέλεγχο και την υπομονή του, αλλά τρελός δεν είναι. Και όταν ένας οικογενειάρχης ή μη βρεθεί σε τέτοιου είδους δυσάρεστη θέση πρέπει να μπορεί να αμυνθεί. Μπορεί να μην είναι όπλο και να είναι το μαχαίρι της κουζίνας ή ένα σφυρί, αν προλάβει. Αλλά ο νόμος πρέπει επιτέλους να πάψει να προστατεύει τον κακοποιό. Ειδικά -ειδικά- αυτή την εποχή και με την κατάσταση που επικρατεί.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να χειριστώ ένα όπλο. Ίσως ναι, ίσως όχι. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι αν βρισκόμουν υπό απειλή και είχα την ευκαιρία, σίγουρα θα αμυνόμουν με νύχια και με δόντια και με ό,τι άλλο πρόχειρο είχα κοντά μου. Και δε θα δίσταζα λεπτό να αμυνθώ, όποια βλάβη κι αν προκαλούσα. Δεν υπάρχει χώρος για τύψεις σε κάτι τέτοια. Δεν συμφωνώ έτσι γενικώς και αορίστως με την αυτοδικία. Συμφωνώ όμως με την έννοια της αυτοπροστασίας και με οποιοδήποτε μέσο.

Στην Αμερική κυκλοφορούν εδώ και πάρα πολλά χρόνια σπρέι πιπεριού, αεροβόλα, tasers, mace και πολλά ακόμα. Νομίμως πάντα. Στην Αμερική όταν βρίσκεσαι σε νόμιμη άμυνα –που τις περισσότερες φορές είναι προφανής- αθωώνεσαι με συνοπτικές διαδικασίες. Στην Αμερική υπάρχει ισχυρή αστυνόμευση και ο αστυνομικός είτε του high way είτε της πόλης είτε της κομητείας δεν σηκώνει πολλά αστεία. Σε ορισμένες πολιτείες ισχύει ακόμα και η θανατική ποινή. Ναι, ξέρω. Μόνο ο Θεός έχει το δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή κάποιου. Αλλά αυτό το κλισέ δεν θα σε έβρισκε σύμφωνο αν κάποιος είχε απαγάγει, βιάσει και τεμαχίσει την κόρη σου ή το γιο σου και τους έβρισκες πεταμένους σε καμιά χαράδρα. Δεν πρόκειται για αστυνομικές ταινίες. Η Ελλάδα έχει βιώσει τέτοια σκηνικά. Όπως άλλωστε και η Αμερική, ο Καναδάς και η Βρετανία.

Είναι πάντα ωραίο να μιλάμε φιλολογικά με κλισέ και θρησκοληπτικά λογύδρια. Όταν το κακό όμως μπαίνει στο σπίτι σου, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην αλλάξει η ψυχολογία και το φέρεσθαί σου. Όταν έχει απειληθεί η ζωή κάποιου ανθρώπου που αγαπάς, που ζει μαζί σου, που σ’ έχει μεγαλώσει ή που τον έχεις μεγαλώσει, όχι μόνο δεν θα συγχωρέσεις, αλλά θα κουβαλάς μέσα σου ανείπωτο μίσος για τις πράξεις εκείνου που τους προξένησε κακό.

Το κράτος στην Ελλάδα είναι πλέον απόν. Για το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν μας φταίει η τρόικα, ούτε η Μέρκελ, ούτε αυτοί που έκλεβαν τόσα χρόνια. Η ανεξέλεγκτη «δημοκρατία» δεν αποτελεί και δεν αποτελούσε λύση ποτέ για κανένα κράτος. Δεν είμαστε χώρα ευκαιριών και ειδικά για κανέναν από εκείνους που έρχονται εδώ για να μαζεύουν τα σίδερα από τους κάδους των απορριμμάτων, για εκείνους που παραμονεύουν έξω από τα σπίτια μας, για να μας ληστέψουν, για εκείνους που τριγυρνούν στους δρόμους και κλέβουν πορτοφόλια από ηλικιωμένους και για εκείνους που σκοτώνουν για 10 ευρώ. Η χώρα πρέπει να κλείσει τα σύνορά της άμεσα και αποτελεσματικά για όσους δεν επιθυμούν να προσφέρουν, αλλά στοχεύουν να εγκληματούν εναντίων μας. And that’s that.