Το θαυμαστό αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου

Χαμογελώντας, σκέφτομαι τα εξής. Ο Έλληνας είναι πολύ περίεργη ράτσα. Το έχουμε πει πολλές φορές. Αγύριστο κεφάλι, δε γουστάρει τις πιέσεις, κλωτσάει όταν είναι στη γωνία, αντιδρά και ξεσπά, όταν απειλείται η αξιοπρέπειά του. Τα σχεδόν μαγικά αποτελέσματα των χθεσινοβραδινών εκλογών το αποδεικνύουν ατράνταχτα. 

Η ύπαρξη 7 κομμάτων στην Ελληνική Βουλή, η αστρονομική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, η εξίσου αστρονομική άνοδος της Χρυσής Αυγής και ο αριθμός των εδρών που κατανεμήθηκαν δυσανάλογα με τα ποσοστά που έλαβε το κάθε κόμμα καθρεφτίζουν μερικά πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Καταρχήν είναι σαφές ότι το ΠΑΣΟΚ πέθανε. Για το «αμετάκλητα» κρατάμε μια επιφύλαξη. Το σίγουρο είναι ότι ο Γιώργος διέλυσε το κόμμα που έφτιαξε ο μπαμπάς του πριν 30+ χρόνια. Η οικογένεια Παπανδρέου μορφοποίησε μία εκτρωματική πολιτική και κοινωνική κατάσταση και ο κόσμος –που έπαψε πλέον να ελπίζει σε διορισμούς στο Δημόσιο (κάτι που θα αναλύσουμε αργότερα)- τους γύρισε την πλάτη. Από την άλλη, η Νέα Δημοκρατία ήταν επίσης χαμένη, αλλά κατά τη γνώμη μου, λόγω αρχηγού. Ο Σαμαράς δεν έπεισε –ίσως κανέναν. Το τεραστίων διαστάσεων «υπερεγώ» του μάλλον αηδίασε τον κόσμο και αυτοί που ψήφισαν Δεξιά, δεν ψήφισαν αυτόν per se, αλλά τον ιδεολογικό χώρο που αντιπροσωπεύει. Παρά όμως το παράλογο του εκλογικού νόμου, δεν μπορώ να μην πω ότι χαίρομαι για το bonus των εδρών υπέρ του πρώτου κόμματος.

Από κει και πέρα είχαμε τα εξής «μαγικά». Ο ΣΥΡΙΖΑ είδε ποσοστά, που ούτε στο όνειρό του δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα κατακτούσε. Οι κατεξοχήν νεοδημοκρατικές και πασοκοκρατικές Α’ και Β’ Αθήνας, Α’ Πειραιά, καθώς και Α’ και Β’ Θεσσαλονίκης βάφτηκαν κόκκινες. Φυσικά αν σκεφτούμε ότι τα ποσοστά ανεργίας, ειδικά στις δύο πρώτες περιφέρειες, είναι δραματικά, εξηγούν εν μέρει το αποτέλεσμα. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Η αντιμνημονιακή παντιέρα του ΣΥΡΙΖΑ έπεισε τον κόσμο που είδε μισθούς και συντάξεις να μειώνονται, ενώ αντίθετα οι «έχοντες» συνέχιζαν να ζουν στο ροζ συννεφάκι τους, κάτι που τους εξόργισε. Τα εύκολα θύματα –μισθωτοί και συνταξιούχοι- επλήγησαν σφοδρά από το μνημόνιο, μορφοποιώντας τη νέα τάξη των νεόπτωχων. Από την άλλη, το κόμμα της Χρυσής Αυγής ανέβηκε εξίσου ανέλπιστα –για τους ίδιους- στηριζόμενο και εκμεταλλευόμενο της γενικής δυσφορίας για τους παράνομους μετανάστες, που κλέβουν, σκοτώνουν και έχουν αλλοιώσει την εικόνα των μεγάλων αστικών κέντρων και ιδιαίτερα της Αθήνας. Οι εκπρόσωποι της ΧΑ δεν βγήκαν ποτέ στην τηλεόραση –λόγω δικής τους επιλογής- και αμφιβάλλω αν εκείνοι που τους ψήφισαν, είχαν δει το πρόσωπο του κυρίου Μιχαλολιάκου. Όταν, δε, είδαμε και το τραγελαφικό συμβάν στην αίθουσα Τύπου της ΧΑ, με τον ξυρισμένο που απαίτησε από τους δημοσιογράφους να σηκωθούν όρθιοι μόλις μπει ο αρχηγός, νομίζω ότι ήταν η κλωτσιά που ξύπνησε κάποιους και τους έκανε να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς ψήφισαν.

Αυτά, λοιπόν, που καθίστανται σαφή από τις εκλογές είναι τα εξής. Κατ’ αρχήν ο κόσμος σιχάθηκε τα δύο μεγάλα κόμματα, που καταχράστηκαν επί 30 περίπου χρόνια το δημόσιο χρήμα. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό δεν ισχύει μόνο για τον Άκη. Σιχάθηκαν το ΠΑΣΟΚ και τον Γιωργάκη με την ηλιθιότητά του, που γυρνούσε δεξιά κι αριστερά και μας έλεγε τεμπέληδες και που κατόπιν έσκυψε το κεφάλι και δέχτηκε ό,τι του επέβαλλαν. Σιχάθηκε όμως και τη Νέα Δημοκρατία με τα δήθεν σεμνά, ταπεινά και τα «αφήστε με να κυβερνήσω». Στο μεταξύ, οι προσλήψεις στο Δημόσιο δεν αποτελούσαν πλέον επιχείρημα και πάτημα για κανέναν. Οπότε, αφού ο κόσμος είδε ότι δεν έχει πλέον να κερδίσει τίποτα από αυτούς τους δύο, τους γύρισε παραδειγματικά την πλάτη και τους έδειξε κι άλλα πολλά. Αυτό αποδεικνύεται από τα οικτρά ποσοστά που έλαβαν αμφότεροι. Δεν ήταν, λοιπόν, μόνο το ότι ήταν όλοι απατεώνες, ανίκανοι και άχρηστοι, αλλά και το ότι ο κόσμος δεν είχε πλέον τίποτα να κερδίσει από αυτούς. Όταν τα παιδιά «μας», «σας», «τους» βολεύονταν σε διάφορες θέσεις όμως, ήταν καλά!

Από την άλλη πλευρά, ήταν προφανές ότι η πολιτική του μνημονίου και ο τρόπος με τον όποιο τη χειρίστηκε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ήταν από τους βασικούς λόγους για τους οποίους ο κόσμος τους γύρισε την πλάτη. Αυτό αυτόματα σήμαινε ότι υπήρχε στροφή σε μικρότερα κόμματα –βλέπε Καμμένος και Κουβέλης- και φυσικά στην αριστερά και την ακροδεξιά –το τελευταίο για διαφορετικούς λόγους. Το μόνο σίγουρο από όλα αυτά είναι πως με το υπάρχον σκηνικό είναι σχεδόν ανέφικτο να σχηματιστεί μία «κανονική» κυβέρνηση. Η Παπαρήγα έχει δηλώσει ότι δεν συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία δεν αποκλείουν την μεταξύ τους συνεργασία, αλλά οι αριθμοί δεν τους βγαίνουν, η Χρυσή Αυγή δεν πιστεύω ότι είναι ανοιχτή σε κανένα διάλογο –και γενικώς δεν είναι ανοιχτή-, ενώ τέλος ο Κουβέλης δήλωσε και εκείνος ότι δεν προτίθεται να συμπράξει αναγκαστικά, ούτε –όπως είπε- θα κρυφτεί πίσω από την αριστερή του ιδεολογία. Για τον Καμμένο δεν έχω σχόλια, ούτε εκτίμηση και «εκτίμηση».

Από ότι έχουμε καταλάβει και ακούσει, οι ξένοι ανησυχούν. Το IMF ανησυχεί, η Μέρκελ ανησυχεί, ο νεοεκλεχθείς Ολάντ ποιος ξέρει… Αυτός φαντάζομαι ακόμα πανηγυρίζει τη νίκη του στις εθνικές εκλογές της Γαλλίας. Είναι φυσιολογικό να ανησυχούν. Έχει υπογραφτεί μία δανειακή σύμβαση. Τα πράγματα όμως που σχεδιάστηκαν, αποφασίστηκαν και εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα δεν ήταν σε καμία περίπτωση επιτυχημένα. Από την άλλη βέβαια, όπως τόνισε και κάποιος δημοσιογράφος, το μνημόνιο είχε και παραμέτρους που η Ελλάδα έπρεπε να είχε σκεφτεί και να είχε εφαρμόσει εδώ και καιρό, χωρίς να χρειαστεί να της τα επιβάλλουν. Επιδόματα του τύπου «έγκαιρη προσέλευση» και «πλύσιμο χεριών», προσλήψεις στο ήδη υπερδιογκωμένο Δημόσιο και μείωση της κρατικής σπατάλης είναι μερικά από τα προφανή. Αλλά ποιος θα είχε τα balls να τα κόψει, όταν γνωρίζει πως αν το πράξει, θα «τιμωρηθεί» στις επόμενες εκλογές; Όπερ και έγινε…

Πιστεύω ακράδαντα πως αν πάμε –που το πιο πιθανό είναι να γίνει- σε επαναληπτικές εκλογές, τα πράγματα θα είναι κάπως διαφορετικά. Αυτές οι εκλογές ήταν ακουσίως κάτι σαν λαϊκή απειλή. Κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια σε εκείνους από τους οποίους δεν έχουν τίποτα πλέον να περιμένουν –σε διάφορα επίπεδα- και στροφή σε εκείνους που τουλάχιστον υπόσχονται να τους προστατεύσουν –πάλι σε διάφορα επίπεδα. Αν είναι έξυπνος ο Σαμαράς, θα στραφεί στα μικρότερα κόμματα, παρόμοιας ιδεολογίας που δεν κατάφεραν να μπουν στη Βουλή –βλέπε ΛΑΟΣ, Δράση και Δημοκρατική Συμμαχία. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ελπίδες ανόδου και θεωρώ ότι το ίδιο ισχύει και για την Αριστερά. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη είναι ότι εκείνοι που ψήφισαν ΧΑ, θα αλλάξουν γνώμη μετά το τραγικό –κατά τη γνώμη μου- συμβάν στην αίθουσα τύπου του κόμματος, με τους δημοσιογράφους και το «εγέρθητι». Αυτά προβλέπονται για τις ενδεχόμενες επαναληπτικές. Σε περίπτωση που το σενάριο όμως αυτό δεν παίξει, τότε τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα, καθώς θεωρείται σχεδόν από όλους αδύνατο να συνεννοηθούν όλοι αυτοί και να λάβουν αποφάσεις για τη χώρα.

Αξιοσημείωτη είναι και η παγκόσμια αντίδραση. Το δολάριο ανέβηκε αρκετά έναντι του ευρώ, οι Ευρωπαίοι υποστηρίζουν ότι με το αποτέλεσμα αυτό η Ελλάδα απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από τον πυρήνα της ΕΕ, το γιεν έπεσε και οι Ασιάτες θεωρούν πως το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από εκείνο των γαλλικών, ενώ πλέον η citigroup δίνει μία πιθανότητα της τάξης του 70% υπέρ της πιθανότητας να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, κατά το επόμενο έτος. Εντέλει, επιδρούμε πολύ πιο έντονα στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι από ότι θα περίμενε κανείς και φυσικά αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθος της χώρας. Απομένει, λοιπόν, να δούμε τη συνέχεια…