Ζητείται πολιτικός για την Ελλάδα

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

 

Με αφετηρία το εξαιρετικό βιβλίο του Antoine Bello «Οι Παραχαράκτες» και φυσικά τις εκλογές, από τις οποίες μας χωρίζουν μερικές μόνο μέρες, ανεδύθησαν οι εξής σκέψεις. Οι εκλογές στην Ελλάδα έχουν πλάκα τελικά. Είναι απίστευτη η επαλήθευση του the more things change, the more they stay the same. Εδώ και 30+ χρόνια ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Πως έχουμε λεφτά, πως θα ανεβάσουμε μισθούς και συντάξεις, πως θα μειωθούν οι φόροι για τους αδύναμους, πως θα υπάρχει ανάπτυξη σε χρόνο dt, πως η ανεργία θα μειωθεί στο ελάχιστο, πως τα παιδιά μας θα ζουν με χαμόγελο και αισιοδοξία. Είναι σα να γράφει ο ίδιος κειμενογράφος τους λόγους των πολιτικών (μας), εδώ και πολλές δεκαετίες (και ίσως σε πολλές ακόμα χώρες). Εκτός από τον κειμενογράφο όμως, υπάρχει και ένας ακόμα κοινός παρανομαστής. Η δίψα για εξουσία δεν συνεπάγεται και δίψα για την πατρίδα.

Τους ακούω ή τουλάχιστον προσπαθώ να τους ακούσω. Είναι δύσκολο όμως. Είναι δύσκολο να ακούς αυτούς που έχουν καταστρέψει την Ελλάδα –στην κυριολεξία- να σου λένε τις προτάσεις που έχουν για να την σώσουν. Και γιατί ρε Καραγκιόζηδες δεν τις εφαρμόσατε από πριν; Έπρεπε να βυθιστούμε στον βόρβορο για να τις σκεφθείτε? Όοοχι! Φυσικά και όχι. Δεν υπήρχε πλάνο να βυθιστούμε για να έρθει ο σωτήρας. Υπήρχε και υπάρχει απλά πλάνο βύθισης. «Ο Όμιλος Παραχάραξης της Πραγματικότητας ειδικεύεται στη χειραγώγηση και την εξαπάτηση σε παγκόσμια κλίμακα.»

Ο ίδιος ο Σαμαράς που άφησε ανεξέλεγκτα τα σύνορα, τώρα θα μας σώσει. Θα κατεβάσει την ανεργία στο μισό σε 3 χρόνια –ληγμένα θα παίρνει-, θα διώξει όλους τους λαθρομετανάστες –φυλάσσοντας ο ίδιος τα σύνορα-, θα ανεβάσει τους μισθούς και τις συντάξεις –από λεφτά της τσέπης του-, θα φέρει ανάπτυξη –με κάνα δυο γλάστρες στο Σύνταγμα. Ο Βενιζέλος, από κομπάρσος βρέθηκε πρωταγωνιστής. Καλό ανέκδοτο κι αυτό. Ο συνταγματολόγος, που μασκαρεύεται ως οικονομολόγος, θα σώσει τη χώρα από τα εγκλήματα που διέπραξαν οι «σύντροφοί» του. Απορώ πραγματικά που υπάρχει κόσμος ο οποίος υποστηρίζει ότι ο ΓΑΠ έπεσε θύμα πλεκτάνης! Το άκουσα κι αυτό. Μα πόση πνευματική δυστοκία μπορεί να πλήξει άραγε τους πολίτες της χώρας αυτής;

Παπαρήγα-Τσίπρας-ΚΚΕ-ΜΛ, ΣΚ, ΤΑ, ΜΝ κ.ο.κ.! Η μόνη χώρα στην Ευρώπη, για να μην πω στον κόσμο, το λίκνο της δημοκρατίας, που έχει τόσα πολλά κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία παρεμπιπτόντως δεν συμφωνούν ποτέ μεταξύ τους. Δεν βάζω τον Κουβέλη μέσα. Ήταν ανέκαθεν σοβαρός, αν και επαναστάτης του καναπέ. Το να ακούμε, 100 σχεδόν χρόνια μετά τη Ρωσική Επανάσταση, κλισεδιάρικες σαχλαμάρες του τύπου «ο θάνατος της πλουτοκρατίας, να πεθάνει ο καπιταλισμός, η εξουσία στο λαό, να μοιραστεί ο πλούτος, να βγούμε από την ΕΕ»… και όλα τα συναφή, είναι από γραφικό έως αστείο. Δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να μοιραστώ τα χρήματά μου –αυτά που μόχθησα να βγάλω, εγώ και η οικογένειά μου-, δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να πεθάνει κάποιος που έχει λεφτά –δεν με ενδιαφέρει πως τα έβγαλε- και στο τέλος-τέλος δεν κατάλαβα το επιχείρημα των ΚΚΕ του να βγούμε από την ΕΕ. Όταν οι αγρότες έπαιρναν τις επιδοτήσεις, για χωράφια και ζωντανά που δεν υπήρχαν, ήταν καλά; Όταν ο αγρότης από την Λάρισα κυκλοφορούσε με την Cayenne στα χωράφια ήταν καλά; Όταν η ΕΕ έδινε λεφτά, που πήγαιναν υπέρ πίστεως ήταν καλά, αλλά τώρα δεν την θέλουμε; Θέλουμε τα καλά του Γιάννη, αλλά όχι το Γιάννη; Μιλάμε για πλήρη παραχάραξη της πραγματικότητας. Τέτοια υποκρισία; Τους καμένους «Καμμένο, Ντόρα, Λούκα» κ.λπ. δεν τους σχολιάζω. Ο Κα(η)μένος θα τα λύσει όλα με ένα πρόγραμμα που τους καλύπτει όλους και ωρύεται περί «ανεξαρτησίας», για τον Καστανίδη δεν ξεχνάμε ποτέ πως ψήφισε το διαβόητο εκείνο νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο «αν κάποιος μπει σπίτι σου, σε βιάσει, σε κλέψει και σε τεμαχίσει» δε θα μπει καν φυλακή, η Ντόρα ακροβατεί μεταξύ σοβαρότητας και γελοιότητας με τους εκατοντάδες λογαριασμούς στο εξωτερικό –καλά κάνει δηλαδή, απλά είναι τόσο λίγη, όσο μερικές σταγόνες βενζίνης σε έναν 2λιτρο κινητήρα.

Το κόμμα όμως, που ανεβαίνει τρομαχτικά σε ποσοστά και πραγματικά με περιέργεια θα παρακολουθήσω τις εξελίξεις, είναι εκείνο της Χρυσής Αυγής. Δεν θα σχολιάσω τους ανατριχιαστικούς ναζιστικούς χαιρετισμούς και το παραλήρημα του τύπου «οι Γερμανοί σκότωναν αμάχους, γιατί είχαμε πόλεμο και έτσι είναι αυτά» (η παραχάραξη που λέγαμε), ούτε τους «Εωσφορικούς ύμνους» (αυτά είναι αστειότητες). Θα σχολιάσω όμως το ότι κατοικοεδρεύουν σε υποβαθμισμένες συνοικίες και βοηθούν τους ηλικιωμένους να πάνε στην τράπεζα, για να σηκώσουν χρήματα χωρίς να φοβούνται, στο ότι συνοδεύουν γυναίκες και παιδιά στα σπίτια τους, πληρώνοντας ακόμα και τα ταξί. Θα σταθώ και στις ακραίες τους απόψεις περί λαθρομεταναστών και μεταναστών. Αυτός που τραβολογά στην άσφαλτο μία 75χρονη για να της πάρει 50 ευρώ και ένα σταυρό από το λαιμό, αυτός που σκοτώνει για 40 ευρώ, αυτός που κλέβει και βιάζει 80χρονες, αυτός που δένει και κακοποιεί ηλικιωμένους για να κλέψει, δεν είναι άνθρωπος και δεν έχει κανένα απολύτως ανθρώπινο δικαίωμα. ΚΑΝΕΝΑ. Είναι ένα κτήνος που μεγάλωσε έτσι στη χώρα του και έτσι του αξίζει να ζει και ο ίδιος. Και το πιο πιθανό είναι ότι και η χώρα του μέχρι εκεί της αξίζει να πορεύεται. Αλλά το να έρχεσαι σε μία άλλη χώρα και να επιβάλλεις την κουλτούρα της δολοφονίας και της κλεψιάς και μετά να μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα πάει πολύ. Ένα κτήνος που βγάζει ένα 14χρονο κοριτσάκι στο πεζοδρόμιο δεν είναι άνθρωπος και του αξίζει να έχει την χειρότερη τιμωρία. Δεν με απασχολεί τι γίνεται στη Νιγηρία και τη Ζάμπια. Αυτό δεν παίζει εδώ. Και αυτό πρέπει να σταματήσει. Με κάθε τρόπο. Ακραία όλα αυτά; Όχι. Όχι αν τα δεις μπροστά στα μάτια σου ή τα ζήσεις στο σπίτι σου. Γιατί εμείς οι Έλληνες το χουμε αυτό το κουσούρι. Αν δεν αγγίξει κάτι το σπίτι μας, είμαστε χαλαροί Μετά γινόμαστε οι χειρότεροι vigilantes…

Πιστεύω -και μάλλον ελπίζω- ότι οι εκλογές της 6 Μαΐου κρύβουν μεγάλες εκπλήξεις. Μίλησα με πολύ κόσμο, από διάφορες τάξεις, και ίσως περισσότερο με ανθρώπους που ανήκουν σε χαμηλά στρώματα. Από ότι φαίνεται, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ έχουν πεθάνει –για το ανεπιστρεπτί δεν παίρνω όρκο. Αλλά σαν κόμματα, ιδεολογίες, κουλτούρες, φαίνεσθαι και φέρεσθαι, έχουν πεθάνει. Το θέμα δεν είναι για το αν η Ελλάδα θα τα καταφέρει. Η Ελλάδα πάντα τα καταφέρνει. Και η Ευρώπη θα τα καταφέρει, αν και αμφιβάλω για το αν το ευρώ θα ζει ακόμα σε καμιά δεκαετία. Το θέμα είναι να βρεθεί… να ζει κάποιος εκεί έξω, που πραγματικά να αγαπά την Ελλάδα. Που να μην έχει μολυνθεί από τον ιό της πολιτικής, που τα τελευταία 30 χρόνια έχει επικίνδυνες παρενέργειες. Μήπως υπάρχει άραγε κάποιος εκεί έξω, έστω κι αν δεν έχει εμφανιστεί ακόμα στο προσκήνιο, που να αγαπά την Ελλάδα, να είναι μορφωμένος, να έχει δουλέψει, να είναι ικανός και να έχει ένα εφικτό όραμα γι’ αυτή τη χώρα; Αν ναι, καταζητείται…