Η άνοιξη που ποτέ δεν έρχεται...

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

Ήταν βαρύς ο χειμώνας. Όχι μόνο μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά. Νομίζω ότι είχαμε χρόνια να ζήσουμε τόσο κρύο, σε ολόκληρη την Ελλάδα. Στην Αθήνα είδαμε θερμοκρασίες κάτω του μηδέν, χιόνι, χαλάζι και ισχυρότατες βροχές, που ως γνωστόν και όπως πάντα δημιούργησαν τεράστια προβλήματα. Στην περιφέρεια, ολόκληρα χωριά έμειναν αποκλεισμένα για μέρες, χωρίς ρεύμα. Βλέποντας, δε, στην τηλεόραση τους υπέροχους γέροντες να περιμένουν στωικά τα εκχιονιστικά των δήμων, νόμιζα ότι ζούσα στη δεκαετία του 1950. Φευ! Είναι 2012. Από την άλλη, εξαιτίας του πολικού ψύχους πέθαναν περίπου 600 άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη, οπότε πάλι καλά να λέμε. Όχι. Δεν πρόκειται για κριτική ανάλυση των καιρικών συνθηκών της Ελλάδας. Αλλά φαίνεται ότι ακόμα και οι Αλκυονίδες μας ξέχασαν…

Οικονομικά, η άνοιξη αργεί πολύ. Περαιτέρω σχέδια για μειώσεις μισθών, επιδομάτων, εφάπαξ, αποζημιώσεων και λοιπών απολαβών έχουν αποδυναμώσει εντελώς τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ζει από τα συσσίτια των δήμων και της εκκλησίας. Η μεσαία τάξη κρατά ακόμα, με επιφύλαξη. Αλλά για πόσο; Η φορολογία έχει αρχίσει και γίνεται δυσβάσταχτη για όλους, τα κοινόχρηστα αποτελούν πλέον μείζον πρόβλημα για όλα τα νοικοκυριά, κάποιοι παλεύουν ακόμα με τα χαράτσια της ΔΕΗ, η βενζίνη βαδίζει προς τα 2 ευρώ το λίτρο κ.ο.κ. Στα πλουσιότερα στρώματα του πληθυσμού –που φυσικά και υπάρχουν και καλώς υπάρχουν- δεν έχει γίνει ακόμα πλήρως αντιληπτή η κρίση.

Από την άλλη, κάθε φορά που είναι να δοθεί κάποια δανειακή δόση, οι δανειστές μας απαιτούν νέα μέτρα, συσκέπτονται μυστικά, αποσύρουν τις προτάσεις τους και κάνουν κουραστικά –για εμάς- πισωγυρίσματα. Δώδεκα ελληνικές τράπεζες αποφάσισαν σήμερα την εθελοντική συμμετοχή στο κούρεμα των ομολόγων και μένει να δούμε πως αυτό θα επηρεάσει όλους εμάς, τις καταθέσεις, τα δάνεια και τις κάρτες μας. Τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο, σε όλες τις περιοχές Αθηνών και περιφέρειας, μην αντέχοντας τον ΦΠΑ και τη λοιπή φορολογία, ενώ η ανεργία καλπάζει πλέον ανεξέλεγκτα, στα 22%, κάτι που όμως ισχύει και για ολόκληρη την Ευρώπη, που γνωρίζει πρωτόγνωρα ποσοστά, της τάξης του 11%.

Η άνοιξη της ασφάλειας του πολίτη όχι μόνο αργεί, αλλά κανείς δεν ξέρει και πότε θα αποκατασταθεί. Σκοτώνουν για 10 ευρώ. Σκοτώνουν και για το τίποτα. Παράδειγμα, ένας κακομοίρης περιπτεράς που δολοφονήθηκε από κακοποιούς, μόλις πάτησε το κουμπί του συναγερμού στο περίπτερό του. Ηλικιωμένοι σε όλη τη χώρα δέχονται επιθέσεις στα σπίτια τους και στο δρόμο για μερικά ευρώ. Ή και για περισσότερα, αν τους ακολουθήσουν από τις τράπεζες. Στήνουν ενέδρες και μπαίνουν στα σπίτια μέρα-μεσημέρι στις 12. Στο διπλανό μου διαμέρισμα μπήκαν… και επειδή δεν βρήκαν τίποτα, πήραν ένα πληκτρολόγιο (!). Πακιστανοί και άλλοι σκουρόχρωμοι τριγυρίζουν στους δρόμους με καροτσάκια σούπερ μάρκετ, μαζεύοντας τα σιδερικά από τους κάδους των απορριμμάτων, ενώ αν αφήσεις κάνα παλιό ζευγάρι παπούτσια ή ρούχα, έχει εξαφανιστεί εντός μερικών λεπτών. Η εγκληματικότητα καλπάζει και εμείς απλά περιμένουμε το πότε θα δεχτούμε την επίθεση. Δυστυχώς –ή και ευτυχώς, για κάποιους- η άδεια οπλοφορίας εδώ στην Ελλάδα δεν είναι απλή διαδικασία, ενώ αν τραυματίσεις κάποιον που σου επιτίθεται και τυχαίνει να περάσει αστυνομία, θα σε συλλάβει. Όχι αυτόν. Εσένα. Επίσης δυστυχώς, εδώ δεν υπάρχουν ούτε pepper sprays ούτε mace, για να έχουμε τουλάχιστον ένα «όπλο» άμυνας.

Η άνοιξη στην ψυχολογία των Ελλήνων παίζει και να μην έρθει ποτέ, έτσι όπως πάμε. Αν και όπως έχουμε πει πολλάκις, ο Έλληνας δεν το βάζει εύκολα κάτω. Σίγουρα όλοι είναι λίγο πιο σκεπτικοί, αλλά εξακολουθούν να βγαίνουν έξω και να διασκεδάζουν. Όσο μπορούν. Το αστείο είναι ότι μετά τον βαρύτατο χειμώνα, όλοι αναμένουν λίγη ζέστη και ήλιο. Το Σάββατο που προηγήθηκε της Καθαρής Δευτέρας, ο καιρός ήταν τόσο υπέροχος, που νομίζω πως όλοι χαμογελούσαν. Σα να περίμεναν τον ήλιο, για να τους φτιάξει τη διάθεση. Από ότι φαίνεται όταν οι ξένοι λένε «εσείς, ευτυχώς που έχετε τον ήλιο και τη θάλασσα», το εννοούν και είναι πραγματικότητα. Η συννεφιά καθρεφτίζει την κατάθλιψη και την κατήφεια. Γι’ αυτό όλοι εκεί «έξω» το ρίχνουν στις αυτοκτονίες και το ποτό. Λογικό!

Όσον αφορά την τηλεόραση και τα ΜΜΕ, εκεί επικρατεί βαρύς χειμώνας. Μετά το κανόνι του ALTER, χτύπησε ηχηρά και εκείνο της IMAKO. Ο όμιλος του Πέτρου Κωστόπουλου σήμανε φαλιμέντο, μετά από σωρεία απερίσκεπτων οικονομικών ανοιγμάτων και επενδύσεων. Πολλοί χάρηκαν, γιατί ο Κωστόπουλος με ένα μοναδικά αντιπαθή τρόπο επεδείκνυε τα πλούτη του. Εγώ δεν χάρηκα καθόλου όμως. Όχι για τον συμπαθώ, αλλά γιατί έδινε δουλειά σε πολύ κόσμο. Κόσμο, που όχι μόνο έμεινε απλήρωτος για αρκετούς μήνες -από πέρσι το καλοκαίρι-, αλλά που τώρα πλέον είναι και άνεργος. Και όταν κλείνει μια επιχείρηση, δεν έχει νόημα να αισθανόμαστε χαιρέκακα για τον εργοδότη –όποιος και αν είναι αυτός-, αλλά για τους ανθρώπους και τις οικογένειες που μένουν χωρίς εισόδημα. Πρέπει να μάθουμε επιτέλους να κοιτάμε και λίγο πιο πέρα.

Δεν μου αρέσει γενικά να χρησιμοποιώ κλισεδιάρικους όρους, όπως λόγου χάρη αυτό το «εργασιακός μεσαίωνας», που έχει γίνει πλέον καραμέλα στο στόμα όλων. Δε ξέρω τι γινόταν το μεσαίωνα. Αυτό που ξέρω όμως σίγουρα είναι ότι παιδιά με διδακτορικά και μεταπτυχιακά δουλεύουν 10 και 12 ώρες για 500 ευρώ. Συνήθως σε άσχετες δουλειές. Όχι ότι όλοι μας δουλεύουμε στον τομέα που σπουδάσαμε. Κάθε άλλο. Αλλά η Ελλάδα κανονικά χρειάζεται τον απόφοιτο μιας σχολής Πληροφορικής στον ανάλογο τομέα, και όχι ως μεσίτη ή πωλητή επίπλων, λόγου χάρη. Η Ελλάδα όμως ποτέ –από όσο θυμάμαι- δεν έδινε ευκαιρίες στα παιδιά της. Ποτέ. Ποτέ δεν δόθηκαν κίνητρα σε κανέναν, να ανέβει, να αναπτυχθεί, να ξεχωρίσει. Οι καλύτεροι πάντα έφευγαν και εξακολουθούν να φεύγουν. Γιατί δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχουν κίνητρα, αλλά όποιος πάει να ξεχωρίσει, τρώει συνήθως μία σπρωξιά για να βρεθεί κάτω από το έδαφος. Ο φθόνος… κακό ελληνικό χαρακτηριστικό. Πολλές φορές σκέφτομαι την Αμερική. Αυτό που λέμε «η γη των ευκαιριών». Αυτοί που ζουν εκεί το θεωρούν δεδομένο. Όμως δεν είναι. Αν θέλεις να διαπρέψεις, μπορείς. Σου δίνουν την ευκαιρία. Σε κυνηγούν. Αναζητούν το ταλέντο σου. Γιατί από το ταλέντο αυτό θα βγάλουν λεφτά. Θα βγάλεις όμως και εσύ και θα έχεις την ευκαιρία να ανέλθεις επαγγελματικά, ανεξαρτήτου χώρου. Εδώ στην Ελλαδίτσα δεν παίζουν αυτά.

Η άνοιξη αργεί για την Ελλάδα. Και δεν ξέρω δυστυχώς αν θα έρθει ποτέ. Η νοοτροπία; Οι κακές συνήθειες; Οι κακοί πολιτικοί; Το γενικό σύστημα ανάπτυξης; Η κουλτούρα; Ποιος ξέρει. Ίσως τίποτα από αυτά και ίσως όλα μαζί. Το θέμα είναι ότι οι νέοι άνθρωποι νιώθουν πως δεν έχουν θέση πια σε αυτή τη χώρα. Νιώθουν ότι μόνο έξω θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν και να «ζήσουν». Και είναι κρίμα, γιατί υπάρχουν πολλά καλά μυαλά σε αυτή τη χώρα και αρκετά μορφωμένα άτομα, με σπουδές στο εξωτερικό, εμπειρία και well-rounded γνώσεις. Είναι κρίμα γιατί δεν θα μπορέσουν να προσφέρουν σε αυτή τη χώρα, που τόσο το χρειάζεται. Είναι κρίμα που δεν μπορούν να αναδείξουν τα ταλέντα τους, να διακριθούν και να προμοτάρουν την Ελλάδα. Όχι ότι η Ελλάδα χρειάζεται promotion. Αλλά πρέπει να έχουμε κάτι περισσότερο να επιδείξουμε από τις θάλασσες και τον ήλιο. Όταν όμως η καρδιά του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας βάλλεται με τέτοιο βάναυσο τρόπο, αυτό δεν καθίσταται εφικτό. Αναμένοντας την άνοιξη, λοιπόν…