Πολιτικές αγυρτείες

 

Χωρίς καμία συναίσθηση και συνείδηση οι έλληνες πολιτικοί συνεχίζουν ακάθεκτοι το παραμύθι τους. Ο καθένας το δικό του και όλοι μαζί στον ίδιο παρανοϊκό σκοπό. Σε ένα κράτος που κανείς δεν έχει τα κότσια να κάνει αυτό που πρέπει ή μάλλον κανείς δεν ξέρει και δεν μπορεί να οραματιστεί αυτό που πρέπει να κάνει. Εδώ και 3 περίπου χρόνια αναμασάμε τις καραμέλες των ιδιωτικοποιήσεων, του ξεφουσκώματος του Δημοσίου, της φορολόγησης των πραγματικά μεγάλων εισοδημάτων, της πάταξης της διαφθοράς που ανθεί άνευ προηγουμένου στο Δημόσιο, της πάταξης της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής, την πάταξη της λαθρομετανάστευσης, την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και τόσα άλλα. Τίποτα όμως. Τίποτα απολύτως από αυτά δεν έχει γίνει. Αντί αυτών όμως έχουμε δραματικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις –που παρεμπιπτόντως είναι φορολογημένες και δεδουλευμένες-, μειώσεις στην παιδεία και φυσικά υπάρχει παντελής απουσία κονδυλίων για ανάπτυξη. Πραγματική ανάπτυξη. Αντί αυτών έχουμε εξίσου δραματική αύξηση της ανεργίας. Κάθε μέρα που περνά, ακούμε και από μία απόλυση ενός φίλου, ενός γνωστού, ενός συγγενή. Και όλοι μας σχεδόν ανεξαιρέτως λαμβάνουμε βοήθεια από τους γονείς μας. Ναι. Τους συνταξιούχους γονείς μας, των οποίων οι συντάξεις έχουν συρρικνωθεί. Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι θα κάναμε αν η ελληνική οικογένεια ακολουθούσε το μοντέλο της αμερικάνικης. Όπου μετά τα 18, τα παιδιά εξαφανίζονται από τα σπίτια τους, βλέπουν τους γονείς τους τα Χριστούγεννα και την ημέρα των Ευχαριστιών και ζουν σε πολιτείες που βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά. Εμείς βιώνουμε μεν το «μειονέκτημα» του συμβιώνειν με τους γονείς μέχρι το γάμο, αλλά tragically enough δεν έχουμε πολλές επιλογές. Και τώρα πλέον δεν έχουμε καμία επιλογή.

Παρόλα αυτά, οι δικοί μας συνεχίζουν τις πολιτικές τους αγυρτείες. Παρακολουθώντας, δε, μόλις την νικητήρια ομιλία του Obama, ένιωσα πόσο γελοίοι είναι οι δικοί μας σημερινοί πολιτικοί. Γελοίοι και μικροί. Εν μέσω βαθύτατης οικονομικής και ειδικά κοινωνικής κρίσης αναλώνονται σε μικρότητες, φωνασκίες, τσακωμούς, χαστούκια, προπηλακισμούς, βρισίδια στο Κοινοβούλιο, στικάκια και CD που χάθηκαν σε κάτι γραφεία και σε τουαλέτες, αλληλοκατηγορίες, παιδαριώδεις συμπεριφορές, κριτικές χωρίς ουσία και λόγο. Λόγια ατέρμονα. Λόγια χωρίς συνοχή. Λόγια χωρίς ουσία. Λόγια βαρετά. Λόγια εξοργιστικά.

Ο Σαμαράς ωρύεται για εκατοστή –νομίζω- φορά ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν άλλες μειώσεις σε μισθούς σε συντάξεις. Και δεν είναι ο μόνος. Και ο ΓΑΠ τα ίδια έλεγε. Γι’ αυτό και τον ξεφωνίζουν όπου πάει. Για τα σεμινάρια στο Harvard διατηρώ τις επιφυλάξεις μου –για το ποιος ακριβώς είχε την φαεινή ιδέα να τον καλέσει, για το αν τους πλήρωσε για να κάνει σεμινάρια και για το τι μπορεί να κρύβεται από πίσω. Μπορούν να σταματήσουν να λένε τις ίδιες σαχλαμάρες συνέχεια, αφού τίποτα από αυτά δεν είναι στο χέρι τους; Η Τρόικα -και αυτό πλέον έχει αποδειχθεί- δεν έχει κάνει απολύτως κανέναν σχεδιασμό για την Ελλάδα. Απλά έρχονται και λένε να μειώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις. Και είναι προφανές γιατί. Γιατί δεν θέλουν να ασχοληθούν με την Ελλάδα. Τα «μέτρα» που δήθεν απαιτούν είναι μέτρα που θα μπορούσε να σκεφτεί ακόμα και ένα 10χρονο παιδί. Και φυσικά οι δικοί μας δεν έχουν να αντιτάξουν απολύτως τίποτα –γιατί είναι και αυτοί εξίσου καθυστερημένοι. Κανείς μα κανείς δε διαθέτει στρατηγική σκέψη, πολιτικό σθένος και το απαραίτητο όραμα για να πάει κάτι μπροστά. Και αυτό δεν αφορά μόνο την Τρόικα και την Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη την αρτηριοσκληρωτική Ευρώπη. Μία γηρασμένη ήπειρο που πασχίζει να παριστάνει τις ΗΠΑ.

Ο Τσίπρας αποδεικνύεται ως ένας από τους πλέον επικίνδυνους και επιπόλαιους πολιτικούς που έχει δει αυτή η χώρα. Τουλάχιστον οι άλλοι βαδίζουν βάσει σχεδίου. Αυτός απλά φαντασιώνεται ότι μπορεί να κυβερνήσει, σε αντίθεση με τον Λαφαζάνη που δήλωσε ότι «όχι, δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε». Ο Τσίπρας έχει αλλάξει εκατό φορές πολιτική κατεύθυνση, εξαπολύει μύδρους προς πάσα κατεύθυνση, νομίζοντας πως έτσι ασκεί κριτική και δημιουργική αντιπολίτευση, και ζητά γελοιωδώς εκλογές. Ναι, κι όμως. Τις τελευταίες ημέρες η καραμέλα του Τσίπρα είναι οι εκλογές. Δηλαδή να κάνουμε 3-4 φορές εκλογές μέσα σε ένα χρόνο! Βασικά θα μπορούσαμε κάθε Κυριακή να πηγαίνουμε να ψηφίζουμε μέχρι να βγει ο κύριος Τσίπρας. Γιατί κατά κει το πάει.

Μετά έχουμε τον Βενιζέλο και τον Παπακωνσταντίνου. «Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν έχω το στικάκι. Λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω που βρίσκεται. Εγώ το έδωσα στη γραμματέα μου, που το έβαλε στο γραφείο της, αλλά τώρα δε γνωρίζω. Εγώ δεν έχω λογαριασμούς στο εξωτερικό, δεν έχω λεφτά στην Ελλάδα, παρά μόνο δάνεια. Στην μικρή πολιτική μου καριέρα προσπάθησα και πάλεψα για την Ελλάδα», είπε ο πρώην τσάρος της οικονομίας στην εξεταστική επιτροπή για τη λίστα Λαγκάρντ. Μα είναι πραγματικά εμετικά όλα αυτά. Εμετικά και γελοία. Ο Βενιζέλος, από την άλλη, προσπαθεί να περισώσει ό,τι έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ. Επί ματαίω βέβαια, αφού το κόμμα του μεγάλου απατεώνα δεν υπάρχει πια.

Πόσο συγκινητικός και εμπνευσμένος ήταν ο λόγος του Obama! Πόσο πραγματικά συγκινητικός. Δεν με ενδιαφέρει ποιος γράφει τις ομιλίες του –που παρεμπιπτόντως είναι ο 29χρονος Adam Frankel. Δεν με ενδιαφέρει αν τα πολιτικά ήθη των Αμερικανών είναι εν μέρει βάρβαρα –όπως λέει στο status του στο Facebook γνωστός δημοσιογράφος και ανταποκριτής του ΣΚΑΙ. Και δεν με ενδιαφέρει για έναν βασικό λόγο. Γιατί σε ό,τι κάνουν και σε ό,τι λένε, φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι Αμερικάνοι λατρεύουν την πατρίδα τους. Φαίνεται ότι θέλουν παθιασμένα να είναι πρώτοι, να πηγαίνουν μπροστά και να ξεπερνούν τις δυσκολίες με χαμόγελο και δύναμη. Αν ακούσετε Αμερικανό να μιλάει για τον καρκίνο, θα νομίζετε ότι αστειεύεται. Κι όμως αυτός μπορεί να έχει περάσει από δεκάδες χημειοθεραπείες. Αν δείτε συνεντεύξεις θυμάτων από τυφώνες, δεν θα δείτε θλιβερές φάτσες να κλαίγονται. Θα δείτε δυναμικές φάτσες με χαμόγελο, που ξέρουν ότι ζουν σε μία χώρα που θα τους βοηθήσει να ορθοποδήσουν ξανά. Και αυτό είναι η καθαρή αλήθεια. Και πόσο το ζηλεύω αυτό! Πόσο ζηλεύω το πάθος και την αγάπη που έχουν οι Αμερικανοί για την πατρίδα τους. Είναι συγκινητική.

Λένε ότι η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Frankel είναι βασισμένη στις αρχές του Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού (NLP), ένα μοντέλο που ασχολείται με την ανθρώπινη συμπεριφορά, τις λειτουργίες και τις δυνατότητες του εγκεφάλου, την επικοινωνία και την προσωπική εξέλιξη. Η γλώσσα του σώματος, ο τρόπος που κοιτάζεις, η χροιά και ο τόνος της φωνής, αλλά και το πώς διαμορφώνονται οι αντιλήψεις από τις λέξεις που επιλέγεις παίζουν ρόλο στην προβολή της εικόνας σου. Και αυτό είναι κάτι που πέτυχε 100% ο Obama. Φυσικά, δεν αρκεί μόνο να εκφωνείς πειστικά τους λόγους που σου έχουν γράψει. Γιατί πραγματικά δε νομίζω πως αν βάζαμε έναν δικό μας πολιτικό να πει τα ίδια ακριβώς λόγια, θα έπειθε. Οι αμερικάνοι πολιτικοί όμως βρίσκονται κατά ένα μαγικό τρόπο πολύ κοντά στον κόσμο. «Κατεβαίνουν» και τους βλέπουν. Βγάζουν τα σακάκια και τις γραβάτες. Πηγαίνουν σε νυχτερινές εκπομπές και κάνουν χιούμορ. Ενίοτε οι σύζυγοί τους κάνουν γυμναστική σε talk shows, φανερώνοντας ότι δεν διαφέρουν από τους υπόλοιπους και ότι δεν τους απασχολεί να «τσαλακώσουν» την εικόνα τους. Και βάζω το ρήμα σε εισαγωγικά, γιατί αυτό που κάνουν κάθε άλλο παρά τσαλακώνει την εικόνα τους. Δείχνει απλά ότι είναι άνθρωποι. Χωρίς να τους αφαιρείται σοβαρότητα. Χωρίς να ακυρώνεται το πολιτικό τους σθένος. Χωρίς να αλλοιώνεται η εικόνα που πρέπει να έχουν ως πολιτικοί.

Η Ευρώπη από την άλλη λειτουργεί εντελώς διαφορετικά. Οι πολιτικοί της είναι απόμακροι. Στέκονται πολύ ψηλά, θεωρώντας πως δεν πρέπει να πλησιάσουν τον κόσμο, γιατί έτσι θα χάσουν πρόσωπο. Και αυτό ισχύει για το σύνολο των ευρωπαίων πολιτικών. Στην Ελλάδα πάλι έχουμε δικό μας χαΐρι. Κάποτε οι πολιτικοί ήταν κοντά στον κόσμο. Όχι όμως με την πραγματική έννοια της λέξης. Ήταν κοντά στον κόσμο που τους ψήφιζε για να τους χώνουν στο Δημόσιο, για να τους δίνουν τις επιχορηγήσεις κάτω από τα τραπέζια και να τους χορηγούν συντάξεις τυφλών. Γι’ αυτό ήταν κοντά στον κόσμο. Όταν όμως τα λεφτά τελείωσαν, οι πολιτικοί έπαψαν να «κατεβαίνουν». Και έπαψαν να κατεβαίνουν, γιατί αποκαλύφθηκε ότι τα λεφτά που έδιναν στους ψηφοφόρους –με διάφορες μορφές- ήταν ψίχουλα μπροστά σε αυτά που έτρωγαν οι ίδιοι, φτάνοντας τη χώρα στη σημερινή δραματική κατάσταση. Είχε άραγε κάποιος την εντύπωση ότι αυτοί όταν έδιναν ψωμί στο λαό, δεν έτρωγαν οι ίδιοι τα τετραπλά και τα δεκαπλά even; Ή μήπως ο κόσμος απλά δεν νοιαζόταν και το πάρτι συνεχιζόταν, επειδή έτρωγαν και οι ίδιοι; Η Ευρώπη –και φυσικά και η Ελλάδα- αιμορραγεί. Αιμορραγεί θέσεις εργασίας, σύμπνοιας, οράματος και στρατηγικής. Και αναρωτιέμαι πόσες γενιές θα χρειαστούν για να αλλάξει αυτό;