Είναι αλήθεια ότι παρακολουθώντας κανείς τα νέα από όλο τον κόσμο μπορεί είτε να πάθει κατάθλιψη είτε απλά να συνειδητοποιήσει ότι κανένας νομικός ή πολιτικός θεσμός δε μπορεί πλέον να χαλιναγωγήσει ορισμένα κράτη ανά τον κόσμο, από πράξεις που αποδεικνύουν πασίδηλα πως δεν υπάρχει σεβασμός ούτε στο Διεθνές Δίκαιο, αλλά ούτε και στη λογική.
Η Αμερική είναι μια παγκόσμια υπερδύναμη. Ηγέτης στην ανάπτυξη, την τεχνολογία και την έρευνα. Τεράστια γεωγραφική έκταση, ομογενοποιημένος πληθυσμός, κοινό νόμισμα, κοινή ιστορία και πολιτισμός. Η αλήθεια είναι ότι θέλουμε και χρειαζόμαστε την Αμερική να λειτουργεί ως παγκόσμιος ηγέτης, καθώς η «άλλη» πλευρά ανέδειξε σε μια άλλη εποχή ένα καθεστώς αφενός ουτοπιστικό, αφετέρου καταστροφικό. Παντελής έλλειψη ελευθερίας, πλύση εγκεφάλου, δολοφονίες, επιθετική και κατακτητική επέκταση της ζώνης επιρροής του. Η Ρωσία σήμερα με βήματα προσεχτικά σχεδιασμένα δείχνει ότι είναι επίσης μια υπερδύναμη, αλλά είναι πολύ σύντομο το χρονικό διάστημα εντός του οποίου καλούμεθα να ξεχάσουμε το διαβόητο παρελθόν της.
Παρόλα αυτά η Αμερική έχει δείξει και ένα αυταρχικό και απολυταρχικό πρόσωπο κατά καιρούς και τίποτα δεν προοιωνίζει ότι θα σταματήσει να το δείχνει. Στο όνομα της διαφύλαξης της ειρήνης και της δημοκρατίας ανά τον κόσμο, ανακατεύεται στα εσωτερικά κρατών και συγκρούεται βίαια με τα τοπικά καθεστώτα. Κάποιοι το κατηγορούν σφοδρά. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι πλήρως δικαιολογημένο και μάλιστα το αποζητούν. Μετά το Βιετνάμ πάντως αμφιβάλλω για το αν οι Αμερικανοί συμφωνούν με την αποστολή στρατευμάτων σε χώρες που βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά και την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος για «ειρηνικούς και δημοκρατικούς» σκοπούς, ιδιαίτερα τώρα κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης.
Το Ισραήλ στηριζόμενο στο πανίσχυρο παγκόσμιο λόμπυ του έχει κηρύξει την Λωρίδα της Γάζας σε κατάσταση πολιορκίας, εδώ και χρόνια, αρνούμενο να αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως πολιτική οντότητα. Ταυτόχρονα, προβαίνει σε πράξεις που έχουν χαρακτηριστεί ως ειδεχθείς από την πλειοψηφία του κόσμου. Όμως η ισχύς και η επιρροή είναι πολύ μεγάλη για να εκδηλωθεί ή να εφαρμοστεί ανοιχτή κυρωτική πολιτική εναντίον του. Όπως έχουμε πει και σε προηγούμενο άρθρο, η συγκεκριμένη δράση του Ισραήλ –με τους κομάντο να προσγειώνονται στα πλοία με την ανθρωπιστική βοήθεια-, που έκανε τον γύρο του κόσμου, ήταν νομικά καλυμμένη κατά μεγάλο ποσοστό. Ο κόσμος όμως δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό. Ο κόσμος είδε μια εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά, προς ανθρώπους που μετέφεραν βοήθεια. Παθόντες ομολόγησαν ότι τους πήραν τα ρούχα, τα εφόδια, τους απείλησαν και τους εξευτέλισαν. Και μήπως στο Γκουαντάναμο δεν γίνονται τα ίδια και χειρότερα? Θα μου πείτε εκεί πρόκειται για καταδικασθέντες δολοφόνους και τρομοκράτες… Η ανθρώπινη ζωή είναι μια όμως.
Στην Ευρώπη, και με πρόσφατο παράδειγμα, η Γερμανία ρυθμίζει τα πάντα. Φανερά, επιδεικτικά, αυτοβούλως και υπεροπτικά, θυμίζοντας άλλες εποχές. Ναζιστικές… για να είμαστε ξεκάθαροι. Η κυρία Μέρκελ αποφάσισε ότι για να μη χάσει τις εκλογές στη Ρηνανία έπρεπε να δείξει ένα απόλυτα σκληρό πρόσωπο στην Ελλάδα και να μην συμφωνήσει στην παροχή οικονομικής βοήθειας, για να μην δυσαρεστήσει τους συμπολίτες και εν δυνάμει ψηφοφόρους της. Η κίνηση αυτή βέβαια της ήρθε μπούμερανγκ ˙ σε αυτήν και σε ολόκληρη την Ευρώπη, που τώρα πλέον παραπαίει, λόγω της κατρακύλας του ευρώ. Πιστεύω πραγματικά ότι αν τα πράγματα είχαν αντιμετωπιστεί στην ώρα τους, η Ευρώπη και ορισμένα κράτη-μέλη θα είχαν αποφύγει την παραλίγο οικονομική καταστροφή. Όχι ότι τώρα η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, το Βέλγιο ή η Αγγλία βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα. Τα ελλείμματα είναι τεράστια. Όπως και στην Αμερική άλλωστε. Οι αριθμοί είναι τόσο μεγάλοι, που τείνουν να γίνονται πλέον δυσανάγνωστοι, προκαλώντας νευρική κρίση στους πολιτικούς που καλούνται να βρουν άμεσες λύσεις.
Η Τουρκία δρα ανεξέλεγκτα, με ύπουλα πολιτικά και διπλωματικά παιχνίδια. Από τη μία παριστάνει τη «φίλη» και από την άλλη διατάσσει τις διαρκείς παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου, επιδεικνύοντας παντελή έλλειψη σεβασμού στο Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας και σε συνθήκες που έχουν επικυρωθεί εδώ και περίπου έναν αιώνα. Εποφθαλμιά την Ανατολική Θράκη και αποβιβάζει μετανάστες στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Συγκρούεται δε ανοιχτά με το Ισραήλ, επιχειρεί να προσεταιριστεί το Ιράν και φυσικά υποκλίνεται μόνιμα στην Αμερική.
Το Ιράν συνεχίζει σχεδόν ανενόχλητο τον σχεδιασμό του μηχανισμού έρευνας, ανάπτυξης και δημιουργίας πυρηνικής ενέργειας και όπλων (φαντάζομαι), καθώς δείχνει ότι το αυτί της δεν ιδρώνει από τις δηλώσεις Ομπάμα. Τα εργοστάσια επεκτείνονται στη μέση της ερήμου, η έρευνα προχωρά εντατικά και σύντομα το Ιράν θα αποτελεί τη νέα παγκόσμια απειλή.
Δεν έχω πραγματικά τη διάθεση να προσβάλω ή ακόμα και να κριτικάρω καμία θρησκεία. Άλλωστε θεωρητικά και τεχνικά επικρατεί και πρέπει να επικρατεί ανεξιθρησκία. Όμως ανθρώπους τόσο τυφλωμένους με μίσος και πλήρη έλλειψη επίγνωσης λεχθέντων και πραχθέντων δε νομίζω ότι συναντά κανείς, παρά μόνο στον μουσουλμανικό κόσμο. Με μία εξαίρεση. Τα Εμιράτα. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι εντέλει εκεί κρύβεται η Νέα Μέση Ανατολή. Εκεί που έγινα μάρτυρας μιας απίστευτα ταχύτατης οικονομικής ανάπτυξης, μοντέλο εργατικότητας, τάξης και σεβασμού προς πάσα κατεύθυνση (τουρίστες, πολιτεία, κίνηση στους δρόμους κ.λπ.). Παρά την αρχικά περίεργη όψη της κελεμπίας και της μπούρκα, βλέπεις μια τέτοια προσπάθεια εκσυγχρονισμού, που δεν μπορεί παρά να σε εντυπωσιάσει. Ακόμη και η πρόσκαιρη οικονομική κρίση αποσιωπήθηκε σχεδόν εν μια νυκτί, καθώς ο Σεΐχης του Άμπου Ντάμπι κάλυψε το χρέος και την άλλη μέρα ήταν business as usual. Αυτό είναι μοντέλο ενότητας και σύμπραξης!
Η Σομαλία –αυτό το κατά τα άλλα θλιβερό κρατίδιο της Αφρικής- έχει προκαλέσει παγκόσμια φοβική κρίση στον Κόλπο του Άντεν. Η πειρατεία αποτελεί πλέον την καθημερινή συνήθεια που απειλεί την παγκόσμια ναυτιλία, το παγκόσμιο εμπόριο και φυσικά θέτει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Το κακό είναι ότι όσο η πολιτική κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας συνεχίζει να επιδεινώνεται, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να εξαλειφθεί η μάστιγα αυτή.
Τέλος, η τρομοκρατία ξεκινώντας από τις τάξεις της Αλ Κάιντα δρα επίσης ανεξέλεγκτα. Η 11η Σεπτεμβρίου εικάζω πως ήταν η αρχή και ευελπιστώ ότι η Αμερική δε θα πάψει ποτέ να βρίσκεται σε εγρήγορση. Αυτό άλλωστε περιμένουν και εκείνοι. Να περάσει ένα χρονικό διάστημα κατά το οποίο οι χώρες-στόχοι θα χαλαρώσουν, έτσι ώστε η τρομοκρατική αυτή ομάδα να μπορέσει να ξαναχτυπήσει. Προσπάθειες γίνονται κατά καιρούς. Με το αυτοκίνητο βόμβα στην Times Square και με τον αποτυχημένο βομβιστή στο αεροπλάνο, την περσινή χρονιά, και ίσως με δεκάδες άλλα γεγονότα που έχουν λάβει χώρα, αλλά δεν έχουν εξιχνιαστεί. Η αλήθεια είναι μία όμως. Η Αλ Κάιντα υπάρχει, δρα και θα επιτεθεί εν ευθέτω χρόνο.
Η δυσμενής οικονομική κατάσταση που ταλαιπωρεί την παγκόσμια σφαίρα δεν βοηθά την κατάσταση. Το αντίθετο. Φέρνει απελπισία, απογοήτευση, θυμό και απόγνωση. Και όλα αυτά τα συναισθήματα μεταφράζονται σε οργή. Ο κόσμος ψάχνει να ξεσπάσει. Προσπαθεί να βρει διέξοδο. Και η διέξοδος αυτή τις περισσότερες φορές έχει στόχο τον γείτονα, τον απέναντι, τον ισχυρό. Η Τουρκία βρίσκεται σε απελπιστική πολιτικό-στρατιωτική κρίση. Με τους στρατιωτικούς να σχεδιάζουν την ανοιχτή πλέον άνοδο στην εξουσία. Με ανθρώπους που ζουν στην εξαθλίωση στα βάθη της Ανατολίας. Κι όμως. Έχουν το «κουράγιο» να επιτίθενται, να κάνουν απόλυτες δηλώσεις και να επιδεικνύουν πρόσωπο ηγετικό για την περιοχή. Η Σομαλία είναι ένα εξαθλιωμένο κράτος, χωρίς θεσμούς, χωρίς πολιτικό στάτους, χωρίς ανάπτυξη. Οι άνθρωποι ζουν σε καλύβες, οι εμφύλιοι μαστίζουν ακόμα τη χώρα και οι ισλαμιστές αντάρτες δρουν άνευ ελέγχου. Αυτό τους κίνησε να ξεκινήσουν αυτόν τον ανελέητο πόλεμο στα ανοιχτά της θάλασσάς τους και μέχρι σήμερα να έχουν λάβει πάνω από 160 εκατομμύρια δολάρια ως λύτρα –τον τελευταίο χρόνο. Η Αλ Κάιντα υποκινείται από το θρησκευτικό μίσος, η Γερμανία ονειρεύεται άλλες εποχές –προφανώς- και η Αμερική πασχίζει αφενός να συνέλθει από την οικονομική κρίση και το εξίσου δραματικό δημόσιο έλλειμμα, αλλά και να επιβάλλει την παγκόσμια τάξη.
Στην Ελλάδα, μια μικρογραφία του κόσμου, επικρατεί μια αναρχία τα τελευταία 20 περίπου χρόνια. Πολιτικοί βρώμικοι, κλέφτες και ασύδοτοι κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα, διορίζουν από τα παράθυρα, κυκλοφορούν και ζουν πλουσιοπάροχα και επιδεικτικά με 5 σπίτια και σκάφη ο καθένας. Από την εποχή του ζιβάγκο και δώθε ο καθένας κάνει ό,τι του κατεβαίνει, χωρίς να σκέφτεται απολύτως τίποτα, παρά το εγώ του, το πάρτι του και την καλοπέρασή του. Η κοινωνία έχει διαβρωθεί και η οικονομική κρίση δυσχεραίνει την κατάσταση, ενώ πολύ φοβάμαι ότι δυστυχώς δεν έχουμε δει ακόμα τα χειρότερα. Αυτή τη στιγμή, το μόνο που βλέπω και που ακούω είναι η αγωνία για το πότε θα πάρουμε σύνταξη! Μα αυτά είναι τα όνειρα του Έλληνα? Πότε θα πάρει σύνταξη για να γυρίζει στα καφενεία? Καμία φιλοδοξία πια? Κανένα όνειρο για ανάπτυξη, για δουλειά, για δημιουργία? Πραγματικά δε ξέρω αν υπάρχει άλλο κράτος σε ολόκληρο τον κόσμο –τον οποίο έχω σχεδόν γυρίσει- που να έχει ως μοναδική φιλοδοξία την τεμπελιά και το ραχάτι. Εν κατακλείδι, δηλαδή, το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να ελπίζουμε, αλλά και να προσπαθούμε πάντα για το καλύτερο. Όσοι από εμάς νιώθουν ότι μπορούν και ότι επιβάλλεται να προσφέρουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.