Ανοικτά και κλειστά μυαλά

Δημοσίευση στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα Statesmen.gr

Αυτό το θέατρο του παραλόγου με τα δήθεν ανοικτά και τα κλειστά επαγγέλματα που παίζεται στην Ελλάδα είναι μοναδικό. Το τραγελαφικό είναι ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει καν τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Αυτό που βλέπει είναι ότι ταλαιπωρείται αφάνταστα από τις εκάστοτε «δικτατορικές» απεργίες, που κάνουν οι διάφορες επαγγελματικές ομάδες, για να εκβιάσουν την κυβέρνηση. Το παρόν σχόλιο δεν είναι πολιτικό. Είναι απλά κοινωνικό.

Το καλοκαίρι ζήσαμε την άνευ προηγουμένου κατάσταση που επικράτησε στον Πειραιά με τους οπαδούς του ΠΑΜΕ και της ΠΝΟ να αποκλείουν το λιμάνι και να εμποδίζουν την επιβίβαση και αποβίβαση χιλιάδων ελλήνων και ξένων τουριστών, από και προς πλοία και κρουαζιερόπλοια, και ουσιαστικά καταστρέφοντας τις διακοπές τους. Σε αυτή την πολύ δύσκολη εποχή, κατά την οποία για την Ελλάδα ο τουρισμός αποτελεί ίσως το κυριότερο έσοδο, μια ομαδούλα βρέθηκε να λαξεύει «προσεκτικά» την εικόνα της Μπανανίας στα μάτια της παγκόσμιας κοινότητας. Ποιος κατάλαβε άραγε το «ξένα πλοία δεν μπορούν να δένουν στον Πειραιά, αν δεν εργάζονται σε αυτά έλληνες ναύτες»;

Ο χορός είχε ξεκινήσει νωρίτερα με τους φορτηγατζήδες και τα δημοσίας (!) χρήσης φορτηγά. Τότε που είχε αποκλειστεί ολόκληρη η χώρα. Τότε που σάπιζαν τα ευαίσθητα προϊόντα μέσα στις καρότσες. Τότε που δεν μπορούσαν να ανεφοδιαστούν τα νησιά μας με τα απαραίτητα. Τότε που τα ράφια στα σούπερ μάρκετ ήταν άδεια, σαν να είχαμε πόλεμο. Και το επιχείρημα ήταν… «να μην ανοίξει το επάγγελμα, γιατί εμείς πληρώσαμε τις άδειες πολύ ακριβά».

Το θέατρο του παραλόγου συνεχίστηκε με τα βενζινάδικα. Καθώς όλα ήταν προσεκτικά σχεδιασμένα, η απεργία έλαβε χώρα τον Αύγουστο ˙ όταν δηλαδή η Ελλάδα δέχεται τον μεγαλύτερο αριθμό ξένων τουριστών. Όταν οι περισσότεροι Έλληνες φεύγουν για τις ολιγοήμερες (πλέον) διακοπές τους. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν υπήρχε βενζίνη. Ξένοι και Έλληνες έμεναν στις άκρες του δρόμου, με τα ιδιόκτητα και νοικιασμένα αυτοκίνητά τους στα νησιά και την ηπειρωτική Ελλάδα. Η εικόνα της Μπανανίας ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο. Το επιχείρημα παρέμεινε το ίδιο.

Τώρα έχουμε τους φαρμακοποιούς, που με περίσσια θρασύτητα κατεβάζουν ρολά, «τιμωρώντας» εντέλει τον κόσμο. Τους ηλικιωμένους που χρειάζονται αγωγές για να ζήσουν. Τα παιδιά που έχουν αρρωστήσει και χρειάζονται αντιβίωση. Τον διαβητικό που χρειάζεται τις λωρίδες μέτρησης του ζαχάρου. Τον υποθυρεοειδικό που χρειάζεται τη θυροξίνη του, για να μην πεθάνει από καρδιά ή εγκεφαλικό. Και όλα αυτά για να μην πωλούνται –λέει- φάρμακα σε σούπερ μάρκετ ή σε περίπτερα ή οπουδήποτε αλλού. Μα είναι δυνατόν να κυριαρχούν τέτοιες αντιλήψεις και πρακτικές εν έτει 2011? Στην Αμερική γιατί όλα τα φάρμακα πωλούνται σε σούπερ μάρκετ, σε μίνι μάρκετ και σε βενζινάδικα όπως άλλωστε συμβαίνει και σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες?!

Η κλασική ελληνική στενομυαλιά καλά κρατεί. Σε όλους τους τομείς. Ο καθένας εξακολουθεί να κοιτάει ΜΟΝΟ τον εαυτό του. Πάντα το «εγώ» και ποτέ το «εμείς». Πάντα το κοντόφθαλμο και ποτέ το μακρόπνοο. Ό,τι μαζέψουμε τώρα και ποτέ τι μπορούμε να κάνουμε για να έχουμε κέρδος μακροπρόθεσμα. Και ως άνθρωποι και ως κράτος.

Συγχαρητήρια λοιπόν και στους φαρμακοποιούς, μιας και αυτό είναι το επίκαιρο. Κλειστείτε στις αποθήκες σας και σχεδιάστε το πώς μπορείτε να εκβιάσετε την κυβέρνηση –την οποιαδήποτε κυβέρνηση- θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία χιλιάδων πολιτών –κάθε ηλικίας- για να κρατήσετε άθικτα τα μαγαζάκια σας. Το φάρμακο είναι ΚΟΙΝΟ αγαθό. Δεν είναι ιδιοκτησία του φαρμακοποιού…