«Κατάληψη» στη χώρα

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

 

ΠΛΑΝΟ 1: Ελλάδα. Το λίκνο του πολιτισμού. Η πηγή της δημοκρατίας. Η χώρα στην οποία γεννήθηκε η φιλοσοφία, η ιατρική, τα μαθηματικά…

ΠΛΑΝΟ 2: 300 Αφγανοί καταλαμβάνουν –κατευθυνόμενοι φυσικά- τη Νομική Σχολή Αθηνών, ζητούν άσυλο, σίτιση, στέγη και δουλειά και προβάλλουν όρους για να αποχωρήσουν.

ΘΛΙΒΕΡΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Πόσο πρέπει πια να ξεφτιλιστεί αυτή η χώρα? Πόσο πιο κάτω μπορεί να πάει η Ελλάδα? Πόσο πιο κακή μπορεί να γίνει η εικόνα που προβάλλεται εντός και εκτός συνόρων? Πόσους τρόπους μπορούν να σκαρφιστούν κάποιοι «επιτήδειοι» με σκοπό να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να στρέψουν τα φώτα σε ανήκουστα, αλλά και ταυτόχρονα δευτερεύοντα θέματα?

ΣΥΜΒΑΝ: Πριν δύο ημέρες παρακολουθήσαμε με έκπληξη, απορία και δυσαρέσκεια την «κατάληψη» της Νομικής Σχολής στην οδό Σόλωνος από 300 Αφγανούς λαθρομετανάστες, οι οποίοι ζητούσαν άσυλο. Πληροφορίες έρρεαν από διάφορες πηγές. Η μία πηγή έλεγε ότι μπήκαν μόνοι τους μέσα. Άλλη έλεγε ότι τους έμπασαν φοιτητές της Αριστεράς. Άλλη τόνιζε ότι τους προέτρεψαν, αλλά ότι δεν τους πήραν από το χέρι για να τους οδηγήσουν εκεί.

Η εικόνα των εξαθλιωμένων Αφγανών στο νεόδμητο τμήμα του Πανεπιστημίου, με τα κουρέλια, τις κουβέρτες και τα μαξιλάρια στο μωσαϊκό, τις εξαϋλωμένες φάτσες, το απορημένο ύφος, αλλά και τον «εκπρόσωπο» Τύπου τους (!!) ήταν πραγματικά πέραν κάθε περιγραφής. Το έχουμε πει πολλές φορές. Δεν ξέρεις πια σε αυτή τη χώρα, αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις. Δεν ξέρεις αν χρειάζεται ή αν πρέπει να αντιδράσεις σε κάτι ή αν ακόμα και η αντίδρασή σου θα πάει περίπατο. Δεν ξέρεις αν αυτά που συμβαίνουν γύρω σου είναι αληθινά ή κάποιος κακός εφιάλτης. Δεν ξέρεις αν όλα αυτά είναι ένα κακόγουστο αστείο ή μια πραγματικότητα, που τείνει να γίνει καθημερινότητα.

Η συνέχεια ήταν όμοια φαρσοκωμωδίας υψηλής ποιότητας. Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου και καθηγητής Φιλοσοφίας (αλλά και ηθοποιός!) καθυστέρησε κάποιες ώρες να ενημερώσει όχι μόνο το σύνολο της Πρυτανείας, αλλά και τις Αρχές, για την κατάσταση που επικρατούσε στη Σχολή. Μετά ενεπλάκη σύσσωμος ο Πανεπιστημιακός γαλαξίας και ξεκίνησε μαραθώνιος συζητήσεων και διενέξεων για τη διαβόητη «ασυλία», η οποία ξαφνικά έγινε μπαλάκι μεταξύ Πανεπιστημιακών και Κρατικών Αρχών. Μετά από τόσα χρόνια, μα το Θεό, δεν έχω καταλάβει την πραγματική έννοια αυτής της ασυλίας. Τι σημαίνει ασυλία. Ότι ΟΛΟΙ πλην της αστυνομίας –του κράτους δηλαδή- έχουν πρόσβαση και έχουν το δικαίωμα –αλλά και την υποχρέωση από ότι φαίνεται- να μπαίνουν και να κάνουν ό,τι τους κατεβαίνει? Να καταστρέφουν, να καίνε, να κάνουν κατάληψη, να βάζουν φωτιές, να το χρησιμοποιούν ως ορμητήριο, ως κάστρο και ως αρχηγείο? Και ενίοτε να βάζουν και μετανάστες μέσα, ως ένδειξη υπέρτατης ανθρωπιάς (και το λέω αυτό με πλήρη ειρωνεία), για να τους παρέχουν –τουλάχιστον- στέγη!

Τα τραγελαφικά γεγονότα συνεχίστηκαν μέχρι χτες τα ξημερώματα στις 3.30, όταν και αποχώρησαν, για να οδηγηθούν σε ένα (νεοκλασικό!) κτίριο επί των οδών Πατησίων και Ηπείρου, στο οποίο και θα διαμείνουν μέχρι να ληφθούν από την Πολιτεία οι αντίστοιχες αποφάσεις. Οι λαθρομετανάστες είχαν ΚΑΙ απαιτήσεις! Να μην τους συνοδέψει η αστυνομία. Να μην τους φυλάει η αστυνομία. Να μην τους ακολουθήσει. Να έχουν μαζί τους εκείνους που θέλουν να τους συμπαρασταθούν. Να τους βρουν στέγη και κόκκινη… πράσινη… κίτρινη κάρτα (κάπου στα χρώματα που ακούγονται τελευταία έχουμε χαθεί). Καλά που δεν ζήτησαν και ελικόπτερο για τη μεταφορά τους δηλαδή!

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι τόσα πολλά, που νομίζω ότι δεν θα χωρούσαν ούτε σε ολόκληρη την εφημερίδα. Πρώτα από όλα, θα θέλαμε πραγματικά να ξέρουμε ποιοι ακριβώς είναι εκείνοι που ενημερώνουν τους λαθρομετανάστες ότι στην Ελλάδα θα βρουν μια καλή τύχη, σύζυγο, λεφτά, δουλειά και σπίτι. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση των τελευταίων Χ χρόνων της ιστορίας της. Δύο στους πέντε Έλληνες (σύμφωνα με έρευνα της Eurostat) βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Η ανεργία είναι κάπου στο 15% (αυξήθηκε κατά 2 μονάδες τον Δεκέμβριο). Η αγορά έχει παγώσει στην κυριολεξία και ο κόσμος πλέον δεν ξέρει από πού θα του έρθει η επόμενη κεραμίδα: θα είναι το ΦΠΑ που θα φτάσει στο 50%? Θα μειωθούν περαιτέρω οι μισθοί και οι συντάξεις κατά 40%? Θα είναι εντέλει το όριο συνταξιοδότησης στα 95 ή και μετά θάνατο ίσως? Θα είναι η αύξηση του σήματος κυκλοφορίας στα 500% ανά αμάξι? Θα είναι τα διόδια 10 ευρώ τη φορά? Τα ενοίκια έχουν πέσει μεν, αλλά με τις αυξήσεις-φωτιά σε τιμολόγια ΔΕΗ, ΟΤΕ κ.λπ. ελάχιστοι είναι αυτοί που τα φέρνουν με ευκολία βόλτα. Οπότε το ερώτημα είναι εύλογο. Αυτοί ξέρουν που πάνε και ποιος τους κουβαλάει εδώ?

Όπως κατέστη ξεκάθαρο, όλοι αυτοί που μαζεύτηκαν στη Νομική, μιλούσαν «απταίστως» την Ελληνικήν! Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι δεν είναι άρτι αφιχθέντες. Εκτός και αν στο Αφγανιστάν φοιτούσαν σε ελληνικά σχολεία και έβλεπαν ελληνικά σίριαλ. Από ότι δημοσιοποιήθηκε κατόπιν αυτοί ζούσαν στην Κρήτη και οι Αρχές είχαν ενημερωθεί εδώ και δύο βδομάδες για τα «σχέδιά» τους. Αλλά βεβαίως το Κράτος, αλλά και οι Πρυτανικές Αρχές, αγοράζουν αγρούς. Το μόνο μας πρόβλημα είναι να μην παραβιαστεί το ιερό πανεπιστημιακό άσυλο.

Οι λαθρομετανάστες κατόπιν προέβαλαν και αιτήματα. Δεν ξέρω όμως ακριβώς που στηρίζονταν και ποιον απειλούσαν. Γιατί ούτε όπλα είχαν, ούτε επιτέθηκαν σε κανέναν. Προβάλλεις αιτήματα όταν κρατάς κάποιον άσσο στο μανίκι σου. Κάποιου είδους απειλή. Ειδαλλιώς οι απαιτήσεις δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα. Κι όμως ουδείς το σχολίασε αυτό.

Και έτσι η Ελλάδα με τα χιλιάδες τρέχοντα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα βρέθηκε ξαφνικά να ασχολείται με 300 Αφγανούς που κατέλαβαν δημόσιο χώρο –είτε κατευθυνόμενοι είτε αυτοβούλως και αυτοδικαίως- και προέβαλαν αιτήματα, λες και είχαν και κάτι να δώσουν. Λες και είχαν και κάτι να προσφέρουν. Μέσα σε όλα, πραγματοποιήθηκε χτες το βράδυ και πορεία στα Προπύλαια προς υποστήριξή τους, όπως και επεισόδια στα Εξάρχεια (τι έκπληξη), μεταξύ αντιεξουσιαστών (αυτή η λέξη έχει αρχίσει και προκαλεί ένα αίσθημα αηδίας) και αστυνομικών. Οι αντιεξουσιαστές ήθελαν να ξεκινήσουν πορεία μέχρι τη Νομική για να στηρίξουν τους λαθρομετανάστες (γιατί τους έπιασε και αυτούς το συναίσθημα της ανθρωπιάς), όμως η Αστυνομία τους αναχαίτισε. Προσωπικά πιστεύω ότι είχε περάσει καιρός από τις τελευταίες καταστροφές (από τις 15 Δεκεμβρίου) και οι μολότοφ έχουν ημερομηνία λήξης, οπότε και έπρεπε να χρησιμοποιηθούν πάραυτα. Ευτυχώς η Αθήνα ή τουλάχιστον η Πανεπιστημίου, η Σόλωνος, η Πλατεία Κοραή και η Ακαδημία γλύτωσαν… προς το παρόν.

Σε όλα αυτά κάπου χαμένη και η ανύπαρκτη κυβέρνηση. Από φόβο πλέον δεν κυκλοφορεί κανείς έξω. Τις προάλλες, ο Σημίτης δέχτηκε σφοδρότατη λεκτική επίθεση κοντά στο σπίτι του και έπρεπε να βρει καταφύγιο σε κάποια άσχετη πολυκατοικία του κέντρου της Αθήνας. Αλλά δεν τους βλέπουμε ούτε στα κανάλια. Μόνο με ανταποκρίσεις από τα γραφεία τους. Παπουτσής και Διαμαντοπούλου σε πλήρη αφασία έκαναν άσχετες και άκαιρες δηλώσεις. Οι μέρες περνούσαν και οι λαθρομετανάστες φιγουράριζαν στις οθόνες, να σφουγγαρίζουν το δάπεδο της Νομικής.

Mα είναι εικόνα χώρας αυτή? Δεν υπάρχει κανένας υπεύθυνος πουθενά? Κανένας δεν μπορεί να αναλάβει τίποτα? Κανείς δεν έχει τα κότσια να επιβάλει μια τάξη? Όλοι ξέρουν, αλλά κανείς δεν μιλά? Όλοι είναι υπεύθυνοι, αλλά ουσιαστικά κανείς δεν είναι? Πραγματικά με φοβίζει το μέλλον αυτής της χώρας. Η κατηφόρα έχει αρχίσει να γίνεται όλο και πιο απότομη. Τόσο απότομη, που δεν ξέρω αν κανείς θα μπορέσει σωματικά και ψυχικά να την ξανανέβει. Ειδικά όταν αυτοί που κυβερνούν (εντός και εκτός Ελλάδας), αντί να μας δίνουν ώθηση, μας σπρώχνουν ακόμα πιο κάτω.



Από τον εμπνευσμένο επικήδειο του Obama…

Δημοσίευση στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα Statesmen.gr

«Ξέρει ότι είμαστε εδώ και ξέρει ότι την αγαπάμε»… Αυτά ήταν τα λόγια του Αμερικανού Προέδρου μετά την επίσκεψη που πραγματοποίησε στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται η άτυχη Gabrielle Giffords, ένας από τους στόχους του «παρανοϊκού» μακελάρη της Αριζόνα, που πυροβολήθηκε εν ψυχρώ στο κεφάλι.

Κατά τον συγκινητικό επικήδειο που έβγαλε ο Obama στο University of Arizona, δήλωσε ότι δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζει κανείς τι οδήγησε στο μακελειό που άφησε 6 ανθρώπους νεκρούς, 13 τραυματίες και ένα ολόκληρο έθνος –αν όχι ολόκληρο τον κόσμο- συγκλονισμένο. Προσπάθησε όμως να δημιουργήσει άσβεστες μνήμες εκείνων που έφυγαν και να προτρέψει το αμερικανικό έθνος να αναλογιστεί τη στάση, τη συμπεριφορά και τη συμπόνια του.

«Πιστεύω ότι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Εκείνοι που πέθαναν εδώ και εκείνοι που έσωσαν ανθρώπινες ζωές με βοηθούν να το πιστεύω. Μπορεί να μην είναι εφικτό να αποτρέψουμε οποιοδήποτε κακό συμβαίνει στον κόσμο, ξέρω όμως ότι ο τρόπος με τον οποίο φερόμαστε ο ένας στον άλλο εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς».

Στην προσπάθειά του να βρει τις κατάλληλες λέξεις και αφού αναφέρθηκε σε κάθε ένα από τα θύματα ξεχωριστά, κάλεσε τον κόσμο να σκεφτεί τον τρόπο με τον οποίο θα τιμηθεί η μνήμη των θανόντων, προσφέροντας ταυτόχρονα κατευθυντήριες γραμμές. Δεν απέδωσε ευθύνες, δεν υπέπεσε σε πολιτικές μικρότητες και δεν προσπάθησε να προσφέρει εξηγήσεις, που μάλλον δεν θα είχαν καμία απολύτως αξία.

Ιδιαίτερη μνεία όμως έκανε στο εννιάχρονο θύμα του Jared Lee Loughner: «Πιστεύω τα ακόλουθα, εν μέρει γιατί αυτά θα πίστευε και ένα παιδί σα την Christina. Φανταστείτε τα εξής. Είχαμε ένα νεαρό κορίτσι που μόλις άρχισε να συνειδητοποιεί την έννοια της δημοκρατίας μας. Μόλις άρχισε να συνειδητοποιεί τις υποχρεώσεις που έχει ένας πολίτης. Μόλις άρχισε να καταλαβαίνει ότι ίσως κάποια μέρα μπορεί και εκείνη να διαδραματίσει ένα σημαντικό ρόλο στο μέλλον της χώρας της. Είχε εκλεγεί στο μαθητικό συμβούλιο. Πίστεψε ότι υπηρετώντας τα κοινά, θα βοηθούσε. Είχε πάει να συναντήσει τη γυναίκα που πίστευε ότι ήταν καλή και σημαντική. Τη γυναίκα που θα μπορούσε να δει ως πρότυπο. Τα είδε όλα αυτά μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, χωρίς τον κυνισμό ή την κακία που συχνά εκπέμπουμε εμείς οι μεγαλύτεροι».

Ο Αμερικανός Πρόεδρος συνέχισε λέγοντας: «Θέλω να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες της. Θέλω η δημοκρατίας μας να είναι όσο καλή τη φαντάστηκε εκείνη. Όλοι εμείς πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να διασφαλίσουμε ότι αυτή η χώρα θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες των παιδιών μας».

…Η αλήθεια είναι όμως ότι όλα θα ήταν πολύ πιο όμορφα αν η Αμερική αποφάσιζε επιτέλους να υιοθετήσει μια διαφορετική στάση αναφορικά με την πώληση και χρήση όπλων. Αυτή τη στιγμή στη χώρα κυκλοφορούν περίπου 300 εκατομμύρια όπλα, εκ των οποίων το ένα τρίτο είναι χειρός και περίπου 100 εκατομμύρια (!) ανήκουν σε ιδιώτες. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο ποσοστό παγκοσμίως. Έτσι άλλωστε εξηγείται και το ότι η Αμερική έχει τα πρωτεία στις αυτοκτονίες με όπλα. Το όπλο του Loughner ήταν ένα ημιαυτόματο Glock 19, που πωλείται προς 500$. Σύμφωνα με το νόμο, πρέπει να διεξάγεται έλεγχος στον εν δυνάμει αγοραστή, πριν την πώληση τέτοιου είδους όπλων. Το ερώτημα είναι τι είδους έλεγχος ακριβώς έγινε στον 22χρονο, ο οποίος είχε διαπιστωμένο πρόβλημα ψυχασθένειας;

Ανοικτά και κλειστά μυαλά

Δημοσίευση στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα Statesmen.gr

Αυτό το θέατρο του παραλόγου με τα δήθεν ανοικτά και τα κλειστά επαγγέλματα που παίζεται στην Ελλάδα είναι μοναδικό. Το τραγελαφικό είναι ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει καν τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Αυτό που βλέπει είναι ότι ταλαιπωρείται αφάνταστα από τις εκάστοτε «δικτατορικές» απεργίες, που κάνουν οι διάφορες επαγγελματικές ομάδες, για να εκβιάσουν την κυβέρνηση. Το παρόν σχόλιο δεν είναι πολιτικό. Είναι απλά κοινωνικό.

Το καλοκαίρι ζήσαμε την άνευ προηγουμένου κατάσταση που επικράτησε στον Πειραιά με τους οπαδούς του ΠΑΜΕ και της ΠΝΟ να αποκλείουν το λιμάνι και να εμποδίζουν την επιβίβαση και αποβίβαση χιλιάδων ελλήνων και ξένων τουριστών, από και προς πλοία και κρουαζιερόπλοια, και ουσιαστικά καταστρέφοντας τις διακοπές τους. Σε αυτή την πολύ δύσκολη εποχή, κατά την οποία για την Ελλάδα ο τουρισμός αποτελεί ίσως το κυριότερο έσοδο, μια ομαδούλα βρέθηκε να λαξεύει «προσεκτικά» την εικόνα της Μπανανίας στα μάτια της παγκόσμιας κοινότητας. Ποιος κατάλαβε άραγε το «ξένα πλοία δεν μπορούν να δένουν στον Πειραιά, αν δεν εργάζονται σε αυτά έλληνες ναύτες»;

Ο χορός είχε ξεκινήσει νωρίτερα με τους φορτηγατζήδες και τα δημοσίας (!) χρήσης φορτηγά. Τότε που είχε αποκλειστεί ολόκληρη η χώρα. Τότε που σάπιζαν τα ευαίσθητα προϊόντα μέσα στις καρότσες. Τότε που δεν μπορούσαν να ανεφοδιαστούν τα νησιά μας με τα απαραίτητα. Τότε που τα ράφια στα σούπερ μάρκετ ήταν άδεια, σαν να είχαμε πόλεμο. Και το επιχείρημα ήταν… «να μην ανοίξει το επάγγελμα, γιατί εμείς πληρώσαμε τις άδειες πολύ ακριβά».

Το θέατρο του παραλόγου συνεχίστηκε με τα βενζινάδικα. Καθώς όλα ήταν προσεκτικά σχεδιασμένα, η απεργία έλαβε χώρα τον Αύγουστο ˙ όταν δηλαδή η Ελλάδα δέχεται τον μεγαλύτερο αριθμό ξένων τουριστών. Όταν οι περισσότεροι Έλληνες φεύγουν για τις ολιγοήμερες (πλέον) διακοπές τους. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν υπήρχε βενζίνη. Ξένοι και Έλληνες έμεναν στις άκρες του δρόμου, με τα ιδιόκτητα και νοικιασμένα αυτοκίνητά τους στα νησιά και την ηπειρωτική Ελλάδα. Η εικόνα της Μπανανίας ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο. Το επιχείρημα παρέμεινε το ίδιο.

Τώρα έχουμε τους φαρμακοποιούς, που με περίσσια θρασύτητα κατεβάζουν ρολά, «τιμωρώντας» εντέλει τον κόσμο. Τους ηλικιωμένους που χρειάζονται αγωγές για να ζήσουν. Τα παιδιά που έχουν αρρωστήσει και χρειάζονται αντιβίωση. Τον διαβητικό που χρειάζεται τις λωρίδες μέτρησης του ζαχάρου. Τον υποθυρεοειδικό που χρειάζεται τη θυροξίνη του, για να μην πεθάνει από καρδιά ή εγκεφαλικό. Και όλα αυτά για να μην πωλούνται –λέει- φάρμακα σε σούπερ μάρκετ ή σε περίπτερα ή οπουδήποτε αλλού. Μα είναι δυνατόν να κυριαρχούν τέτοιες αντιλήψεις και πρακτικές εν έτει 2011? Στην Αμερική γιατί όλα τα φάρμακα πωλούνται σε σούπερ μάρκετ, σε μίνι μάρκετ και σε βενζινάδικα όπως άλλωστε συμβαίνει και σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες?!

Η κλασική ελληνική στενομυαλιά καλά κρατεί. Σε όλους τους τομείς. Ο καθένας εξακολουθεί να κοιτάει ΜΟΝΟ τον εαυτό του. Πάντα το «εγώ» και ποτέ το «εμείς». Πάντα το κοντόφθαλμο και ποτέ το μακρόπνοο. Ό,τι μαζέψουμε τώρα και ποτέ τι μπορούμε να κάνουμε για να έχουμε κέρδος μακροπρόθεσμα. Και ως άνθρωποι και ως κράτος.

Συγχαρητήρια λοιπόν και στους φαρμακοποιούς, μιας και αυτό είναι το επίκαιρο. Κλειστείτε στις αποθήκες σας και σχεδιάστε το πώς μπορείτε να εκβιάσετε την κυβέρνηση –την οποιαδήποτε κυβέρνηση- θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία χιλιάδων πολιτών –κάθε ηλικίας- για να κρατήσετε άθικτα τα μαγαζάκια σας. Το φάρμακο είναι ΚΟΙΝΟ αγαθό. Δεν είναι ιδιοκτησία του φαρμακοποιού…



Η χώρα της παραγραφής

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

 

Πάει λοιπόν και το Βατοπέδι. Έτσι απλά. Έτσι εύκολα. Έτσι ασυνείδητα. Επιτροπές επί επιτροπών. Διερευνήσεις επί διερευνήσεων. Όλοι ήταν αθώοι. Κανείς δεν ήξερε. Κανείς δεν είχε ουδεμία σχέση με το παραμικρό. Κανείς δεν πήρε, κανείς δεν έλαβε, κανείς δεν πήγε, κανείς δεν είδε, κανείς δεν άκουσε. Λίμνες, πεδιάδες και οικόπεδα-φιλέτα αλλάζουν χέρια ως δια μαγείας, αλλά κανείς δεν άκουσε και δεν είναι υπόλογος για τίποτα. Και έτσι, μετά από αρκετούς μήνες «διαβουλεύσεων» -για τα μάτια του κόσμου από ότι απεδείχθη- η υπόθεση κλείνει, σα να μην άνοιξε ποτέ. Συγχαρητήρια.

Ποιος άραγε θυμάται το σκάνδαλο με τον Ζαχόπουλο; Νομίζω ότι το μόνο που θυμούνται όλοι είναι η πτώση του ευτραφούς Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού από τον τρίτο όροφο πολυκατοικίας στο κέντρο της Αθήνας, το DVD της ερωμένης του, που βρέθηκε στα χέρια του εκδότη της εφημερίδας Πρώτο Θέμα, και κάτι καρέ που παίχτηκαν στην τηλεόραση. Πέραν τούτου, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Η δίκη αναβλήθηκε για τις 17 Οκτωβρίου 2011, με 4 από τους 6 αρχικά κατηγορούμενους, οι οποίοι εντέλει αντιμετωπίζουν κατηγορίες πλημμελήματος και όχι κακουργήματος. Εμείς την υπόθεση την «χάσαμε» κάπου μετά τη νοσηλεία του εν λόγω στελέχους του Υπουργείου.

Πριν από μερικούς μήνες είχε ξεσπάσει σκάνδαλο με τα εισοδήματα γνωστών γιατρών και δικηγόρων (του κέντρου της Αθήνας). Οι εν λόγω δήλωναν το πολύ 10.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα, ενώ κάποιοι δήλωναν ποσά ακόμα χαμηλότερα. Οι ίδιοι –στην πλειοψηφία τους- διαθέτουν σκάφη, πισίνες, εξοχικά σε νησιά και χειμερινά θέρετρα και οι αμοιβές τους ανά υπόθεση δεν πέφτουν κάτω από 10.000 ευρώ! Οποία έκπληξις! Δεν ακούσαμε κανέναν να τρώει πρόστιμο και κανέναν να τιμωρείται. Στη Βρετανία, ένας υπουργός είχε παραδεχθεί φορολογική παρασπονδία της τάξης των 20.000 ευρώ και μπήκε φυλακή. So, we kinda like rest our case.

Siemens. Τι να πρωτοπεί και τι να πρωτογράψει κανείς. Χρηματισμός ελλήνων πολιτικών και στελεχών δημοσίων οργανισμών (τεράστια έκπληξη και πάλι), όπως ο ΟΤΕ, από την γερμανική εταιρεία-κολοσσό, που αφορούσε στην προμήθεια υλικών, συστημάτων και υπηρεσιών. Αμέτρητοι πολιτικοί, πρώην υπουργοί, επιχειρηματικά στελέχη, σύμβουλοι, βουλευτές, δικηγόροι, γραμματείς και φαρισαίοι (άνω των 25 ατόμων επί συνόλω) πέρασαν το κατώφλι της εξεταστικής επιτροπής. Από όλους αυτούς μόνο δύο παραδέχτηκαν τον χρηματισμό. Ο Θεόδωρος Τσουκάτος και ο Τάσος Μαντέλης. Όλοι οι άλλοι ήταν παντελώς αθώοι, δεν ήξεραν, δεν άκουσαν και δεν είδαν απολύτως τίποτα. Η υπόθεση δεν έχει κλείσει ακόμα, αλλά έτσι όπως πάμε, θα κλείσει και αυτή συντομότατα και διακριτικότατα.

Από το 2007 έχουν δει το φως της δημοσιότητας πάμπολλες αναφορές στις εταιρείες που χρωστούν εκατομμύρια ευρώ στο ΙΚΑ και το ελληνικό δημόσιο. Ανάμεσα στους οφειλέτες είναι γνωστές επιχειρήσεις, αλλά και ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες. Η ουσία είναι μία. Ποτέ δεν είδαμε κανέναν από δαύτους, όχι μόνο να πληρώνει τα χρέη του στο ΙΚΑ ή την εφορία, αλλά να θάβεται η είδηση και οι επιχειρήσεις να συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικότητα, χωρίς καμία απολύτως επίπτωση.

Το μη εξαιρετέο σκάνδαλο με το Χρηματιστήριο που «έφτιαξε» κάποιους και κατέστρεψε χιλιάδες αφελείς πολίτες, που τους δόθηκε η προτροπή να αγοράσουν ομόλογα, δε διαλευκάνθηκε ποτέ πλήρως. Η γνωστή ιστορία επανελήφθη βέβαια. Κανένας δεν έφταιγε (ενώ η αλήθεια είναι ότι ξέρουμε πάρα πολύ καλά ποιος φταίει), κανένας δεν προέτρεψε κανέναν, κανέναν δε δημιούργησε εκουσίως τις φούσκες, κανένας δεν είδε και άκουσε απολύτως τίποτα. Μπήκε κανείς φυλακή; Ακούγεται μάλλον σαν ανέκδοτο. Φαίνεται ότι τα υψηλά ιστάμενα πρόσωπα είναι μόνιμα στο απυρόβλητο. Πως το είπαμε; Ά …ναι. Βουλευτική (και όχι μόνο) ασυλία.

Το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων, που απασχόλησε την ελληνική επικαιρότητα για πολλά χρόνια και που ακόμη την απασχολεί, συσχετίστηκε με επενδύσεις τμήματος των αποθεματικών ορισμένων ταμείων επικουρικών συντάξεων σε πολύπλοκα επενδυτικά προγράμματα. Όπως απεδείχθη η αγορά των ομολόγων αυτών από τα ασφαλιστικά ταμεία ήταν αντίθετη με Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις. Δεύτερον, τα ομόλογα πουλήθηκαν υπερτιμολογημένα και όπως κατέστη γνωστό το ακριβές ποσό της υπερτιμολόγησης αφορούσε προμήθειες και χρηματισμό μεσαζόντων τραπεζών και χρηματιστηριακών εταιρειών. Ενώ τέλος υπήρχες «υποψίες» (που δεν ήταν μόνο υποψίες) διακίνησης μαύρου χρήματος (τι έκπληξη) στους προέδρους των ασφαλιστικών ταμείων. Οι υποψίες –λες και χρειάζονταν επαλήθευση- βασίζονται και σε εμβάσματα που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ της North Asset Management και της Ακρόπολις Χρηματιστηριακής. Σύμφωνα με το πόρισμα της εξεταστικής επιρρίφθηκαν ευθύνες σε Γιώργο Κουρή, Δημοσθένη Μαμμωνά, Πέτρο Δούκα, Σάββα Τσιτουρίδη, Γιώργο Αλογοσκούφη και Βαγγέλη Μεϊμαράκη, καθώς και στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς και την Τράπεζα της Ελλάδος. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει κανέναν στη φυλακή ή κανέναν να τιμωρείται. Και πραγματικά είναι άξιον απορίας. Ίσως η δίκη αναβληθεί για την 1η Ιανουαρίου του 2075 ή την 15η Αυγούστου του 2090, οπότε και θα αποδοθεί δικαιοσύνη –που ως γνωστόν είναι τυφλή, κουφή, κουλή κ.ο.κ.

Παραμονές Πρωτοχρονιάς εκλάπησαν από το Δημαρχιακό Μέγαρο των Αθηνών (συγκεκριμένοι) υπολογιστές και αρχειακό υλικό. Σε αυτούς τους υπολογιστές υπήρχαν συμβάσεις που αφορούσαν τα απορριμματοφόρα του δήμου της Αθήνας, τους συμβασιούχους και τις συμφωνίες που είχαν πραγματοποιηθεί –προφανώς- κάτω από το τραπέζι. Magically, η κλοπή έγινε την ώρα αλλαγής της ασφάλειας, με την αλλαγή του χρόνου και φυσικά με τα σκουπίδια να πήζουν την Αθήνα, ήδη δύο με τρεις εβδομάδες πριν τις γιορτές. Το θέμα έκλεισε εξίσου μαγικά. Κανείς δεν κατηγορήθηκε. Δεν δημοσιοποιήθηκε καμία έρευνα και δεν βρέθηκε ποτέ κανείς. Όπως φυσικά και κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς υπήρχε σε αυτούς τους υπολογιστές. Πάντως η προηγούμενη διοίκηση του Δήμου υποστηρίζει ότι ΟΛΑ υπάρχουν και σε hard copy, ότι δεν τίθεται κανένα θέμα διαφάνειας, προμήθειας, χρηματισμού κ.λπ. Μα καλά… ποιους κοροϊδεύουν;

Το σκάνδαλο με την Daimler ταλάνισε «αθόρυβα» την Ελλάδα από το 1998 μέχρι το 2008, επί θητείας τόσο Σημίτη όσο και Καραμανλή. Ο παγκόσμιος κολοσσός έδινε –λέει- μίζες σε διάφορες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, οι οποίες όπως απεδείχθη διοχετεύονταν σε πληθώρα εξοπλιστικών προγραμμάτων. Ο ανακριτής κύριος Αθανασίου έκανε καταγγελία εντός της Βουλής, διακηρύττοντας πως πρόκειται για ένα εκ των μεγαλύτερων σκανδάλων της μεταπολίτευσης (εκ των πολλών θα έλεγα εγώ). Λαμβάνοντας υπόψη ότι τέτοιου είδους προμήθειες –εξοπλιστικών προγραμμάτων- γίνονται αποκλειστικά κατόπιν έγκρισης των πρωθυπουργών της χώρας, δεν θα έπρεπε να έχει διερευνηθεί ενδελεχώς το θέμα και να κληθούν οι υπεύθυνοι προς απολογία ή έστω εξηγήσεις; Κανείς δεν εκλήθη, κανείς δεν ερωτήθη, κανείς δεν «κουράστηκε» να απαντήσει σε τίποτα. Πολύ απλά γιατί επρόκειτο για ένα ακόμα σκάνδαλο που κουκουλώθηκε τεχνηέντως.

Το θέμα είναι ότι η Ελλάδα έχει να «επιδείξει» αμέτρητα σκάνδαλα –σε σχέση με το μέγεθός της. Φυσικά και δεν είναι η μόνη χώρα με άτακτο παρελθόν και παρόν, αφού σε πολλά κράτη ξεσπούν κατά καιρούς διάφορα. Παρόλα αυτά, ο συνδυασμός της οικονομικής και κοινωνικής κατρακύλας της χώρας με το ότι ποτέ κανείς δεν τιμωρείται για τίποτε απολύτως –αφού τα σκάνδαλα πραγματοποιούνται αυτοβούλως- εξηγεί πολλά. Εξηγεί την οργή του κόσμου. Εξηγεί τους προπηλακισμούς βουλευτών και πολιτικών προσώπων. Εξηγεί τον γενικό εκφυλισμό μιας κοινωνίας που βλέπει τους ηγέτες της να κάνουν ό,τι τους κατεβαίνει, χωρίς κόστος και χωρίς τιμωρία. Εξηγεί το γιατί καταλήξαμε να κάνουμε κι εμείς ό,τι μας αρέσει. Και γιατί όχι; Αφού όλα εντέλει παραγράφονται…

Το πάζλ των ΜΜΕ εν καιρώ κρίσης

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

 

Οι εξελίξεις στα ελληνικά ΜΜΕ δεν είναι και ιδιαίτερα ευοίωνες. Η πτώση της διαφήμισης και των κυκλοφοριών έχει δημιουργήσει ένα σκηνικό γενικής ανασφάλειας σε εκδότες, επιχειρηματίες, αλλά και το προσωπικό σε κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες και περιοδικά –για να μην αναφερθώ στον χώρο του βιβλίου, όπου όλοι οι εκδοτικοί οίκοι, πλην ελαχίστων, φυτοζωούν. Σχεδόν όλες οι επιχειρήσεις του κλάδου εμφανίζουν ζημιές και προχωρούν ή σχεδιάζουν να προχωρήσουν –αναγκαστικά- σε περικοπές και δυστυχώς σε απολύσεις. Amidst all this, μου έρχεται στο μυαλό η φράση «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», που κυκλοφόρησε πρόσφατα σε αφίσες που αναρτήθηκαν παντού –από αναρχικούς φαντάζομαι- και σκέφτομαι πραγματικά με τρόμο τι θα γινόταν ή τι θα γίνει αν δεν έχουμε ενημέρωση. Εντάξει. Οι δημοσιογράφοι είναι πιόνια των εκάστοτε κυβερνήσεων, των εκδοτών και των επιχειρηματιών στους οποίους εργάζονται. Εντάξει. Λαμβάνουν κατευθυντήριες γραμμές για το τι θα βγει προς τα έξω. Αλλά… ακόμα και έτσι, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ενημέρωση. Ακόμα και έτσι δεν γίνεται να μη μαθαίνουμε τι συμβαίνει γύρω μας ή στον κόσμο -έστω και φιλτραρισμένα. Δεν γίνεται να μην υπάρχει Τύπος. Ούτε οι δημοσιογράφοι είναι αλήτες και ρουφιάνοι. Εργαζόμενοι είναι. Όπως ένας υπάλληλος σε μια εταιρεία θα κάνει ό,τι του πει ο προϊστάμενος –τουτέστιν ο ιδιοκτήτης- έτσι ακριβώς κάνει και ο δημοσιογράφος. Με μια ειδοποιό διαφορά βέβαια. Ότι ο δημοσιογράφος μπαίνει σε κάθε σπίτι και επηρεάζει ενδεχομένως απόψεις και ιδέες. Σωστό.

Παρόλα αυτά, η κρίση που έχει επηρεάσει σε μέγιστο βαθμό αυτή τη στιγμή τα ΜΜΕ στην Ελλάδα είναι κάτι που δεν βοηθά με κανέναν τρόπο την κατάσταση. Ούτε για τους εργαζόμενους, ούτε για τον κλάδο, ούτε και για τις επιχειρήσεις που συρρικνώνονται. Όμως στην παρούσα φάση από ότι φαίνεται δεν υπάρχει γυρισμός.

Ο Ελεύθερος Τύπος περνά στον Ελεύθερο Τύπο ΑΕ, που αποτελεί και την τρίτη μεταβίβαση στην ιστορία του. Ο διευθύνων σύμβουλος της ιστορικής εφημερίδας Απογευματινής διεμήνυσε στους δημοσιογράφους ότι ο εκδότης προτίθεται να δώσει το έντυπο στους εργαζόμενους –οι οποίοι έχουν μείνει απλήρωτοι εδώ και μήνες-, μάλλον «ξεχνώντας» τα εκατοντάδες εκατομμύρια ζημιές που έχει αφήσει πίσω του. Κάτι που περιμέναμε ήταν και το κλείσιμο της εφημερίδας του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, το Veto. Μόλις την περασμένη εβδομάδα ο εκδότης ανακοίνωσε στους εργαζόμενους ότι θα αναστείλει την λειτουργία της, λόγω διακοπής της χρηματοδότησης από τον Πέτρο Κυριακίδη, που είχε βέβαια το 49% της ιδιοκτησίας της εφημερίδας. Δύο ακόμα φύλλα αντιμετωπίζουν επίσης σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Το ένα είναι οι Αποκαλύψεις –ήρθε νύχτα και θα φύγει μάλλον νύχτα- από το οποίο αποχώρησαν περισσότεροι από τους μισούς συντάκτες για μη καταβολή δεδουλευμένων και το άλλο είναι η Espresso, η βιωσιμότητα της οποίας συζητιέται εντόνως. 

H τηλεόραση από την άλλη αποτελεί ένα ιδιαίτερα περίεργο πάζλ. Το MEGA παρά το γεγονός ότι απολαμβάνει το μεγαλύτερο κομμάτι στην πίτα της τηλεθέασης, διαφαίνεται ότι θα δείξει ζημιές και με δεδομένο ότι λειτουργεί με διπλάσιο κόστος από εκείνο του ANT1. Το θέμα είναι ότι ο ΔΟΛ και ο Μπόμπολας αντιμετωπίζουν ήδη πολλά προβλήματα, τα οποία σε συνδυασμό με το ότι οι τράπεζες πλέον αδυνατούν να χορηγήσουν επιπλέον δάνεια, δημιουργούν ένα εξίσου περίεργο σκηνικό.

Η βιωσιμότητα του Alter, από την άλλη, έχει αποτελέσει βασικό θέμα στα δημοσιογραφικά και όχι μόνο πηγαδάκια τον τελευταίο καιρό. Κάποιο βράδυ παρατηρήσαμε ότι ο Χατζηνικολάου δε βγήκε να εκφωνήσει τις ειδήσεις και κατόπιν ακούστηκε ότι έχει μείνει απλήρωτος, χωρίς όμως αυτό να έχει εξακριβωθεί. Κατόπιν έσκασαν και άλλες τέτοιες καταγγελίες όμως, με αποτέλεσμα να βγει στο φως ότι το χρέος του σταθμού ανέρχεται αυτή τη στιγμή στα 300 εκατομμύρια ευρώ και ότι υπάρχει άμεσο πρόβλημα ρευστότητας. Ο Κουρής, που έχει και το πλειοψηφικό πακέτο, είπε ότι θα ρίξει γύρω στα 15 εκατομμύρια και οι τράπεζες άλλα τόσα, με την προϋπόθεση να αποκτήσουν την οικονομική εποπτεία του σταθμού και να μειωθεί το κόστος λειτουργίας κατά 50%. Αυτό συνεπάγεται προφανώς τη μείωση του ζωντανού προγράμματος και την αντικατάστασή του με μετάδοση ταινιών, σειρών και μαγνητοσκοπημένων εκπομπών.

Αυτό το τελευταίο είναι ένα θέμα που αντιμετωπίζουν πλέον όλα τα κανάλια, τα οποία όχι μόνο έχουν μειώσει τα ζωντανά τους προγράμματα, αλλά ιδιαιτέρως τα σίριαλ. Ελάχιστα ελληνικά σίριαλ γυρίζονται πλέον, με λίγες εξαιρέσεις, κάτι που έχει δημιουργήσει ιδιαίτερο πρόβλημα και στον κλάδο των ηθοποιών. Από την άλλη, επειδή κατά καιρούς έχουν γυριστεί απίστευτα ανούσιες και άχρηστες σειρές, χωρίς πλοκή, σενάριο και με ελεεινή σκηνοθεσία, ίσως είναι και καλύτερα να βγαίνουν λίγα και καλά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα κανάλια πρέπει να αγοράσουν και ό,τι βγάζει η τουρκική τηλεόραση, κάτι που έχει δυσαρεστήσει μεγάλη μερίδα κόσμου, τόσο του κλάδου, όσο και των τηλεθεατών. Ε όχι και να τους πληρώνουμε κιόλας! Ενώ, αξίζει να σημειωθεί ότι πλέον ο τηλεοπτικός χρόνος έχει κατακλυστεί από ρεάλιτι και σόου, όπως το Dancing with the Stars, Master Chef, Top Chef, Greek Idol, Big Brother και άλλα παρόμοια. Άλλωστε πρόκειται για εκπομπές που αναμφισβήτητα θα προκαλέσουν συζητήσεις την επόμενη μέρα, θα φέρουν διαφημίσεις και θα ταράξουν τα νερά, σε αντίθεση με τα ελληνικά σίριαλ, που η αλήθεια είναι πως έχουν πολύ καιρό να επιτύχουν τέτοιον αντίκτυπο!

Τέλος, εκείνο που έχει γίνει αντιληπτό είναι η στροφή του χαρακτήρα των ειδήσεων στο κανάλι της Κάντζας. Από ότι φαίνεται οι Γερμανοί δεν αστειεύονται, όταν μιλούν για λιτότητα και περικοπές. Ο Αντώνης Σρόιτερ εκφωνεί καθημερινά ειδήσεις που βασίζονται σε ανθρώπινες ιστορίες και συνοδεύονται από το αντίστοιχο –εύκολο- ρεπορτάζ, ενώ τα διεθνή, πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα δίνονται περισσότερο επιγραμματικά, χωρίς καλύψεις από τους αντίστοιχους χώρους ή χώρες. Παρόλα αυτά, δεν είναι κάτι που έχει ενοχλήσει ιδιαίτερα, τουλάχιστον φαινομενικά. Το κάθε κανάλι άλλωστε έχει τους οπαδούς του. Εκείνο που έχει κάνει εντύπωση είναι ότι η τηλεθέαση των ειδήσεων του ANT1 δεν τονώθηκε επαρκώς με την ένταξη της -εξαιρετικής κατά τα άλλα- Μαρίας Χούκλη στο δυναμικό του. Μένει όμως να δούμε τι θα κάνει και η Έλλη Στάη από τη συχνότητα της ΝΕΤ.

Το φαινόμενο των blogs και των ιδιωτικών δημοσιογραφικών ιστοσελίδων φαίνεται τέλος ότι κερδίζει έδαφος με ταχύτατους ρυθμούς. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν είχαμε τα blogs και τις υπόλοιπες ειδησεογραφικές σελίδες –βλέπε newsbeast- την ημέρα που έλαβαν χώρα τα τελευταία θλιβερά γεγονότα στην Αθήνα στις 15/12 δεν θα ξέραμε απολύτως τίποτα σχετικά με αυτά που συνέβαιναν δίπλα μας και δεδομένου ότι οι δημοσιογράφοι είχαν κηρύξει απεργία. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλά αξιόλογα blogs από γνωστούς και μη πολίτες που καταθέτουν τη γνώμη τους και τις απόψεις τους επί παντός επιστητού, αλλά κυρίως για την πολιτική και οικονομική κατάσταση που επικρατεί. Είναι, δε, αναζωογονητικό να διαβάζεις –εφόσον έχεις χρόνο να ψάξεις- όλες εκείνες τις διαφορετικές οπτικές από ανθρώπους που δεν ξέρεις και που chances are ότι δεν θα τους γνωρίσεις ποτέ. Σημεία των καιρών; Η δημοσιογραφία τείνει να γίνει περισσότερο απρόσωπη και κρυμμένη πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή; Για να δούμε…

Greek New Year’s Resolutions

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

 

Ελληνιστί ας παραφράσουμε τον τίτλο ως ο «Δεκάλογος ενός Καλύτερου Έλληνα Πολίτη για το 2011».

10. Επιβάλλεται μια δεύτερη, τρίτη και τέταρτη ματιά στον ΚΟΚ (Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας). Όταν βλέπουμε την πινακίδα STOP, επιβάλλεται να σταματάμε και όχι να τσουλάμε το αμάξι, βρίζοντας ταυτόχρονα όποιον δύσμοιρο περνάει κανονικά λόγω προτεραιότητας. Όταν βλέπουμε πεζό στο δρόμο ή ακόμα περισσότερο γυναίκα με παιδί, ας σταματήσουμε για να περάσουν. Εντάξει, μπορεί να μην είναι σωστό να περνούν το δρόμο εκτός διάβασης πεζών, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι είναι απροστάτευτοι και ότι εμείς είμαστε μέσα σε όχημα. Το κόκκινο φανάρι σημαίνει Σταματώ, δεν σημαίνει Ας Περάσω Γιατί Έχω Ελέγξει Και Οι Άλλοι Δεν Έχουν Ξεκινήσει Ακόμα. Με όριο ταχύτητας 120 στην Αττική Οδό και όταν κάποιος πηγαίνει ήδη με 130, ας μην κολλάμε bumper to bumper, για να φοβηθεί ο μπροστινός και να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Επίσης, αν πηγαίνουμε με 3 χιλιόμετρα την ώρα, η σωστή λωρίδα είναι η δεξιά. Το parking δεν πρέπει να γίνεται δια της οπτικοακουστικής. Μόνο η οπτική αρκεί και αυτό απευθύνεται αποκλειστικά στις γυναίκες οδηγούς. Δεν παρκάρουμε ποτέ σε διαβάσεις ΑΜΕΑ. ΠΟΤΕ. Και γενικώς δεν παρκάρουμε όπου μας κατεβαίνει. Εντάξει η Αθήνα και όλες οι μεγάλες πόλεις έχουν δυστυχώς μεγάλο πρόβλημα στάθμευσης, αλλά σταματώντας στη μέση του δρόμου με τα alarm αναμμένα, εμποδίζοντας την κίνηση και την ορατότητα πεζών και οδηγών σίγουρα δεν ενδείκνυται, επειδή βαριόμαστε να περπατήσουμε 3 μέτρα.

9. Μια πρώτη ματιά στο Savoir Vivre δε βλάπτει. Όταν μπαίνουμε σε ένα μαγαζί, τον κινηματογράφο, το γραφείο ή το ασανσέρ, ας κρατήσουμε την πόρτα για τον επόμενο, αντί να του την κλείσουμε στα μούτρα. Αφενός είναι αγενέστατο, αφετέρου επιβεβαιώνει ότι μάλλον γεννηθήκαμε σε σπηλιά. Επίσης, το «συγγνώμη» είναι εδώ και εκατοντάδες χρόνια μια ενεργή λέξη του ελληνικού λεξιλογίου. Όταν έχουμε κάνει λάθος, όταν έχουμε αδικήσει κάποιον, όταν έχουμε παρεξηγήσει κάποιον, όταν έχουμε παραφερθεί, μπορούμε άνετα να την χρησιμοποιήσουμε και καλό θα ήταν –για τη ψυχή μας- να την εννοούμε κιόλας. Ο ενικός σίγουρα δείχνει αμεσότητα και είναι ίσως πιο ειλικρινής από τον σοβαροφανή πληθυντικό, αλλά όταν υπάρχει μια «χαοτική» διαφορά ηλικίας, καλό είναι να τον χρησιμοποιούμε. Ο σεβασμός σίγουρα κερδίζεται, αλλά μετά από κάποια ηλικία αποκτάται δικαιωματικά. Κατηγορούμε τους Αμερικανούς για υποκρισία όταν μας ρωτάνε στα μαγαζιά «Hey, how are you today;». Εγώ απλά απολαμβάνω το χαμόγελο και το ενδιαφέρον κι ας μην είναι βαθύτατα ειλικρινές. Δεν είναι πολύ καλύτερο από την αγένεια, την κατεβασμένη μούρη και το αδιάφορο βλέμμα; Στα μέσα μαζικής μεταφοράς προσφέρουμε τη θέση μας σε ηλικιωμένους, εγκύους και γυναίκες με παιδιά. Θα μας άρεσε να μη σηκώνεται κανείς αν ήταν η γυναίκα μας, η αδερφή ή η μητέρα μας;

8. Οι δημόσιοι χώροι είναι ακριβώς αυτό. Δημόσιοι. Είναι για όλους. Δεν είναι το σαλόνι μας. Τουτέστιν δε μπορούμε και να φερόμαστε σα να είναι το σπίτι μας. Στον κινηματογράφο δεν παίζουμε με το κομπολόι σα να είναι καφενείο. Στο εστιατόριο δεν αφήνουμε τα 3 μας παιδιά να ενωθούν με τα υπόλοιπα 25 παιδιά, μετατρέποντας τον χώρο σε παιδική χαρά, επειδή έτσι θα τα ξεφορτωθούμε για λίγο, για να χαρούμε το γεύμα μας. Το αυτό ισχύει για τα πλοία, τα τρένα και τα αεροπλάνα. Πως εξηγείται ότι σε όλες τις χώρες του εξωτερικού που έχω επισκεφτεί, αυτά που ακούγονται είναι πάντα τα παιδιά των Ελλήνων; Επίσης, σε ένα δημόσιο χώρο δεν φωνασκούμε, δεν εκτοξεύουμε αντικείμενα και δεν βρίζουμε προς πάσα κατεύθυνση. Ο διπλανός δεν υποχρεούται και σίγουρα δεν ενδιαφέρεται για τα πάθη μας.

7. Υπάρχουν και ισχύουν οι ώρες κοινής ησυχίας σε μια πολυκατοικία, σε μία γειτονιά, ακόμα και σε ένα ξενοδοχείο. Μετά τις 12 τη νύχτα θα πρέπει να σκεφτούμε ότι οι διπλανοί μπορεί να είναι ηλικιωμένοι άνθρωποι, μπορεί να είναι εργαζόμενοι που πρέπει να ξυπνήσουν για να πάνε στη δουλειά τους και ότι μπορεί να υπάρχουν μωρά. Τουτέστιν δεν μπορούμε να έχουμε τα στερεοφωνικά στο τέρμα, επειδή εκείνη την ώρα μας ήρθε να ξεφαντώσουμε. Δεν κρεμάμε πίνακες και ράφια στους τοίχους. Δεν πραγματοποιούμε οικοδομικές εργασίες, σα να μην υπάρχει αύριο.

6. Πραγματικά δε χρειάζεται να αφήνουμε τα πάντα για την τελευταία στιγμή. Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που πιστεύει ότι αν λάβει μια απόφαση και πραγματώσει μια σκέψη στο παρά πέντε, θα είναι και η σωστότερη γιατί θα την έχει μελετήσει προσεκτικά. Μια άλλη μερίδα απλά «ξεχνά». Και μια τελευταία μερίδα, απλά δεν ενδιαφέρεται να είναι on time. And what’s the bottom line here; Ουρές χιλιομέτρων στη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ για να πληρωθούν λογαριασμοί που έχουν λήξει. Ουρές μιλίων στις Εφορίες, για να πληρωθούν τα τέλη κυκλοφορίας, ο ΦΠΑ, οι δηλώσεις, η περαίωση κ.ο.κ. Ουρές όσο η διάμετρος της γης στις τράπεζες για όλα τα παραπάνω. Δε θα μπορούσαμε να τα αποφύγουμε αν ήμασταν λίγο καλύτερα οργανωμένοι; Άλλωστε αυτά που είναι να πληρώσουμε, αποκλείεται (με μαθηματική ακρίβεια) να τα αποφύγουμε.

5. Κωδικός: Δημόσιος Υπάλληλος. Μην ξεχνάτε ποτέ ότι εμείς σας πληρώνουμε. Στην κυριολεξία. Η ευγένεια δεν είναι αγγαρεία. Είναι υποχρέωση. Πείτε καλημέρα, καλησπέρα, χαμογελάστε και κάντε την δουλειά σας όσο γίνεται καλύτερα και αξιοπρεπώς. Μην τριγυρίζετε άσκοπα στους διαδρόμους, μη μιλάτε στο τηλέφωνο για εκτός εργασίας θέματα με τις ώρες, μην κάνετε πηγαδάκια μιλώντας για τη χτεσινή βραδιά στα μπουζούκια όταν περιμένουν 100 άτομα ουρά, μην καπνίζετε από την στιγμή που έχει απαγορευτεί ρητώς το κάπνισμα ειδικά στις δημόσιες υπηρεσίες και σεβαστείτε τον πολίτη, όπως απαιτείτε να σας σέβεται και εκείνος. Επειδή ξέρετε ότι δεν μπορεί να σας απολύσει κανείς, μη φέρεστε άξεστα, όπως δεν θα τολμούσατε ΠΟΤΕ σε μια ιδιωτική εταιρεία, γιατί θα είχατε πάρει πόδι το επόμενο δευτερόλεπτο.

4. Η ξένη (ή και δημόσια) περιουσία είναι αυτό ακριβώς. Ξένη. Κάποιος άλλος έχει παλέψει, έχει μοχθήσει, έχει πληρώσει δεκάδες δόσεις (ίσως), έχει κάνει άπειρες υπερωρίες και έχει ξενυχτήσει για να την αποκτήσει. Γιατί το να χαρακώσετε ένα ξένο αμάξι με ένα κλειδί σάς προσφέρει ευχαρίστηση; Γιατί θεωρείται έκφραση δημιουργικότητας το να γράψετε σε έναν τοίχο πολυκατοικίας με μπογιά ένα σύνθημα; Γιατί δεν σας ενδιαφέρει το αν ο κοτσαδόρος σας καταστρέψει στον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου που βρίσκεται πίσω σας; Γιατί πρέπει να ζωγραφίσετε επάνω στο υπέροχο άγαλμα του Παλαμά, που βρίσκεται έξω από το Πνευματικό Κέντρο στην οδό Ακαδημίας; Και κατ’ επέκταση, γιατί πρέπει να κρυφτείτε πίσω από μια κουκούλα και να καταστρέψετε μαγαζιά, τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες και να κάψετε και 2-3 ανθρώπους στο πέρασμά σας; Είναι μαγκιά; Όχι. Δειλία είναι.

3. Κωδικός: Μαγαζιά και επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών (πάσης φύσεως). Προσπαθώντας να βγάλετε τα σπασμένα της οικονομικής κρίσης, μην προσαυξάνετε τις τιμές των προϊόντων σας, στοχεύοντας σε 500% κέρδος. Θα έρθει στιγμή που δεν θα πετάει ούτε μύγα στο μαγαζί σας. Γιατί θα πρέπει να ρίξετε την ποιότητα των υπηρεσιών σας –όποιες και αν είναι αυτές- και να αυξήσετε ταυτόχρονα τις τιμές σας; Γιατί πρέπει να χρεώσετε ένα δωμάτιο, με ένα κρεβάτι, ένα νιπτήρα και θέα σε φωταγωγό 150€; Γιατί πρέπει ένας καπουτσίνο να στοιχίζει 4.20€; Γιατί μια χωριάτικη σαλάτα έφτασε να στοιχίζει 7€;

2. Η κουτοπονηριά –επίσης- δεν είναι μαγκιά. Ας περιμένουμε τη σειρά μας κι ας έχει 20 άτομα μπροστά. Ας μη χωνόμαστε από δεξιά, αριστερά και από πάνω. Όλοι busy είμαστε. Προς ταξιτζήδες: μη βάζετε στους ξένους (ούτε φυσικά στους Έλληνες) 4απλές ταρίφες. Όταν γυρίσουν στη χώρα τους θα σας καταραστούν for sure και εσείς θα έχετε βγάλει τι; 30 ευρώ παραπάνω; Συγχαρητήρια! Μην κλέβετε στο πετρέλαιο και τη βενζίνη. Μπορεί να κλέβετε από ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν να βάλουν ένα κομμάτι ψωμί στο τραπέζι τους ή που παίρνουν σύνταξη 250 ευρώ το μήνα. Όταν κάποιος έχει κάνει μια δουλειά και την έχει φέρει εις πέρας, μην περηφανεύεστε ότι την έχετε κάνει εσείς. Κάποια στιγμή το αληθινό «τίποτα» θα αποκαλυφθεί και η ντροπή θα είναι μεγάλη. Μη δίνετε ιταλικές λιρέτες αντί για 2ευρω. Ωραία θα έχετε κερδίσει ένα 2ευρω. Συγχαρητήρια και πάλι. Μη δίνετε σκισμένα χαρτονομίσματα για ρέστα, διπλωμένα στα 2 για να μη φανεί. Προς γιατρούς, δικηγόρους και λοιπούς μεγαλο-… Αφού ζητάτε 5, 10, 40 χιλιάδες ευρώ για τις υπηρεσίες σας, γιατί δίνετε αποδείξεις για 1.000; ΑΝ δώσετε, δηλαδή; Όταν μένεις στην Ηρώδου Αττικού δε μπορεί και δε γίνεται να δηλώνετε ετήσιο εισόδημα 6.000 ευρώ!

1. Η Ελλάδα είναι η χώρα του Κάνω Ό,τι Μου Κατεβαίνει, Γιατί Έτσι Μου Αρέσει, Γιατί Περνάει, Γιατί Είμαι Μάγκας, Γιατί Μπορώ. Δεν είναι έτσι. Υπάρχουν κανόνες. Καλής συμπεριφοράς, κοινού βίου και κοινής λογικής. Μην πετάς τα σκουπίδια από το παράθυρο, μην πουλάς τσαμπουκά επειδή σε παίρνει, μη νομίζεις ότι είσαι ο σημαντικότερος άνθρωπος στον κόσμο, μην παρκάρεις εκεί που δεν επιτρέπεται, μη χλευάζεις τον διπλανό σου –chances are ότι είσαι πολύ χειρότερος-, μη φυσάς τον καπνό στο πρόσωπο του διπλανού σου, personal hygiene is very important (!), μην προπηλακίζεις τον πολιτικό (εσύ τον ψήφισες και εσύ τον έφτιαξες), μη «ξαλαφρώνεις» μέσα σε πισίνες, μην παίζεις ρακέτες πάνω από τα κεφάλια ανύποπτων λουομένων, μάζεψε το παιδί σου και επέβαλε την τάξη όταν έχει ξεσηκώσει το εστιατόριο και την παραλία –ΔΕΝ είναι χαριτωμένο, είναι απλά πολύ ενοχλητικό-, μην ποτίζεις την βεράντα σου στις 11 το πρωί όταν από κάτω περνά κόσμος, μη ρίχνεις σαπουνάδες στο πεζοδρόμιο γιατί κάποιος μπορεί να σκοτωθεί, μην παίρνεις νερό από το κοινό πεζοδρομιακό ρολόι της ΕΥΔΑΠ για να πλύνεις το αμάξι σου, μην κλέβεις έναν κατάλογο προϊόντων που σου γυάλισε στην είσοδο της πολυκατοικίας αφού βλέπεις ότι έχει άλλο παραλήπτη –και ΟΧΙ εσένα-, μην πατάς με τα παπούτσια σου στις θέσεις των μέσων μαζικής μεταφοράς –κάποιος θα κάτσει εκεί-, μην ουρλιάζεις στο κινητό –δεν θέλω να ακούσω τα προσωπικά σου-, μην παριστάνεις τον ξερόλα. Chances are ότι δεν ξέρεις και δεν έχεις υποψιαστεί καν τίποτα από τα παραπάνω…