On the other side…

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/

Η λογική συνέχεια θα ήταν «the grass is always greener»… αλλά όχι. Ο τίτλος δεν στοχεύει εκεί. Στοχεύει απλά σε έναν άλλο κόσμο που ζει στην Ελλάδα (και όχι εξωγήινο σαν το βακτήριο που βρέθηκε στην λίμνη της Καλιφόρνια και αντιστέκεται στο αρσενικό. Αν και θα μπορούσε κάποιος να το πει και έτσι!). Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Kick Boxing που διεξήχθη στις καταπληκτικές εγκαταστάσεις του Club Hotel Καζίνο Λουτρακίου. Στους αγώνες συμμετείχαν πάρα πολλοί Έλληνες, οι οποίοι μάλιστα κέρδισαν και αρκετά μετάλλια στους τελικούς. Μετά το πέρας των αγώνων ξεναγήθηκα στους χώρους του ξενοδοχείου, το οποίο και όλως περιέργως δεν είχα ξαναεπισκεφθεί, παρά την πολύ κοντινή απόσταση από την Αθήνα. 

Η μέχρι τότε εμπειρία μου σε Καζίνο περιοριζόταν σε Αμερική (Biloxi, New Orleans και Las Vegas) και στην Ευρώπη (Λουξεμβούργο και Μονακό), τα οποία και επισκεπτόμουν για καθαρά δημοσιογραφικούς λόγους, καθότι ο τζόγος δεν είναι κάτι που με ελκύει ιδιαίτερα. Παρόλα αυτά, ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η σύγκριση και μάλιστα τώρα που τελούμε υπό καθεστώς κρίσης, μνημονίου, λιτότητας, περικοπών κ.ο.κ. Στην Αμερική τα καζίνο ελκύουν κάθε λογής κόσμο, συνήθως πιο λαϊκό –εκεί δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να ξεναγηθώ σε αίθουσες VIP-, με ελεύθερο ντύσιμο και φέρεσθαι, ενώ έχω πάντα την εικόνα των πιο ηλικιωμένων αντρών και γυναικών στα slots. Η Ευρώπη είναι λίγο πιο upscale, με υποχρεωτικά πιο αυστηρό dress-code, κανόνες και ελέγχους ασφαλείας (πέραν την ηλικίας των επισκεπτών).

Επιστρέφω στο Καζίνο Λουτρακίου, το οποίο σημειωτέον δεν ανήκει σε καμία αλυσίδα, αλλά στηρίζεται σε team επενδυτών (μεταξύ των οποίων και ο Δήμος Λουτρακίου), το οποίο και πραγματικά με εντυπωσίασε από άποψη χώρου, προσωπικού, ευγένειας και ποικιλίας παιχνιδιών. Εκείνο όμως that blew me away ήταν ο κόσμος που κυκλοφορούσε εκεί. Σάββατο βράδυ και παρά την κρίση είδα ανθρώπους κάθε ηλικίας, Έλληνες και ξένους (Αμερικάνους, Γιαπωνέζους κ.λπ.), οι οποίοι όμως ανεξαιρέτως φαίνονταν πως ήταν μιας διαφορετικής οικονομικής επιφάνειας, με αριστοκρατικό στυλ, ύφος και ντύσιμο.

Αυτό που είδα στις αίθουσες VIP ήταν πραγματικά εκπληκτικό, αφού όλα τα τραπέζια ήταν όχι μόνο γεμάτα, αλλά και με λίστα αναμονής. Το Καζίνο Λουτρακίου είναι το πρώτο στην Ελλάδα που έφερε το παιχνίδι Texas Hold’em, το οποίο στην κυριολεξία μονοπωλεί το ενδιαφέρον και συγκεντρώνει πλήθη κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου ειδικά. Θα μου πεις, εδώ ο κόσμος καίγεται και εσύ ασχολείσαι με τα καζίνο; Κι όμως… υπάρχει μια πολύ μεγάλη μερίδα κόσμου που καθόλου δεν καίγεται, παρά μόνο για το αν η ρουλέτα θα καταλήξει στο 18, αν το σύνολο θα ‘ρθει 21 και αν θα βγουν 3 πορτοκάλια στη σειρά!

Είδα κόσμο ανέμελο, ξέγνοιαστο, με χαμόγελο, αλλά και ύφος 1000 καρατίων να περιφέρεται στα πολυτελή τραπέζια και τις αίθουσες με τα υπέροχα χαλιά και τους πολυελαίους, καπνίζοντας Cohiba, πίνοντας Cardhue ή Taittinger και τζογάροντας μέχρι και 1.000.000 ευρώ (!!!) και μίνιμουμ 300.000. Αυτά είναι αστρονομικά ποσά, στα οποία ο αριθμός των μηδενικών μετά από κάποια στιγμή δεν έχει απολύτως καμία σημασία, καθώς δεν μπορείς πλέον να υπολογίσεις όγκο. Είδα κόσμο χωρίς την έννοια του πως θα βγει ο μήνας, του πως θα πληρωθούν οι λογαριασμοί, του πως θα περάσει ο χειμώνας, του πως θα βγει το ενοίκιο, η δόση του σπιτιού ή του αυτοκινήτου. Μάλλον είδα τον κόσμο που προβληματίζεται για το αν τα Χριστούγεννα θα είναι λευκά στην Αράχωβα, το Courchevel, το Gstaadt, το Aspen και την Lake Tahoe. Κόσμο που μπορεί άνετα να δώσει 5.500€ για ένα δωμάτιο στο Burj Al Arab και να κάνει σκι στο πρώτο παγκοσμίως κλειστό, τεχνητό χιονοδρομικό κέντρο του κόσμου, που βρίσκεται εντός εμπορικού κέντρου στο Dubai. Και κόσμο που θα καταλήξει στον Μαυρίκιο, την Κούβα ή τα Virgin Islands για να ξεφύγει από τη μιζέρια της Αθήνας. Και πολύ καλά θα κάνει.

Από τη μία σκέφτεσαι την ανισότητα της κοινωνίας στην οποία ζούμε, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Άλλωστε –όπως έχουμε ξαναπεί- η οικονομική ανισότητα είναι εκείνη που ουσιαστικά makes the world go round. Τον οικονομικό κόσμο that is. Γιατί αν ήταν όλοι φτωχοί θα ‘χαμε πεθάνει και αν ήταν όλοι πλούσιοι θα είχαμε σίγουρα φαγωθεί μεταξύ μας. Σε κάνει να σκέφτεσαι μερικές φορές ότι είναι άδικο, ότι αυτοί ίσως να έχουν κλέψει, να έχουν φοροδιαφύγει, να έχουν άσπρο χρήμα –από το πολύ πλύσιμο- και ότι αυτά τα χρήματα που διαθέτουν ίσως τα έχουν πάρει από εσένα –προφανώς με έμμεσο τρόπο. Από την άλλη όμως και αυτή δεν είναι πολύ υγιής σκέψη. Ανθρώπινη σίγουρα. Υγιής όχι. Γιατί σε κάθε κοινωνία υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν οι προύχοντες και οι πληβείοι, χωρίς αυτό απαραίτητα να σημαίνει ότι υπάρχει αδικία. Ο καθένας δουλεύει, έχει μια «κληρονομιά» -μια επιφανή οικογένεια λόγου χάρη-, του έτυχε μια καλή ευκαιρία και την άδραξε, είχε μια καλή ιδέα και την υλοποίησε. Κάποιοι έχουν χρήματα γιατί το κατάφεραν μόνοι τους και κάποιοι επειδή τους δόθηκαν. Κάποιοι δεν έχουν and this is how it is. Κάποιοι μπορεί να είχαν περισσότερα όνειρα, τα οποία κυνήγησαν και τους απέφεραν τα ανάλογα. Κάποιοι επέλεξαν την πεπατημένη και αναζήτησαν μια εργασία… όπου… για τα ένσημα και τον σταθερό μηνιαίο μισθό –των όσων ευρώ. Κάποιοι έφυγαν για κάποιο άλλο κράτος με τίποτα στην τσέπη και ανέβηκαν οικονομικά με πολύ σκληρή δουλειά. Είναι αλήθεια άλλωστε ότι στο εξωτερικό –και ειδικά στην Αμερική- ήταν εφικτό αυτό μέχρι κάποια περίοδο πρόσφατα.

Το κακό στην Ελλάδα είναι ότι πάντα σκεφτόμαστε ότι εκείνος που έχει, από κάπου έχει φάει. Μπορεί και να είναι αλήθεια. Μπορεί και όχι. Το κακό στην Ελλάδα είναι ότι υπάρχει φθόνος. Για όλα. Δεν φτάνει να είναι κάποιος καλά, αλλά πρέπει και ο απέναντι να είναι άσχημα. Αν, δε, κάποιος είναι άσχημα, πρέπει και ο απέναντι να είναι άσχημα για να μη νιώθεις «μόνος» στη μιζέρια. Το θέμα όμως δεν είναι τι κάνει ο απέναντι. Το θέμα δεν είναι «the other side». Το θέμα είναι το «inside». Το θέμα είναι πως προσπαθείς ο ίδιος να βελτιώσεις τα κακώς κείμενα. Πως προσπαθείς εσύ ο ίδιος να βελτιώσεις τη θέση σου –την οικονομική, την κοινωνική κ.λπ. Γιατί όλοι εκείνοι που έχουν μια οικονομική επιφάνεια, δεν την κληρονόμησαν απαραίτητα.

Όταν βλέπω νέους ανθρώπους στους δρόμους της Ομόνοιας, στην Πανεπιστημίου, στην Αγίου Κωνσταντίνου ή στην Πατησίων να μου ζητούν λεφτά για «ένα εισιτήριο» (δήθεν) πραγματικά εξοργίζομαι. Νέοι άνθρωποι που κανονικά θα έπρεπε να στύβουν πέτρες για να εξοικονομούν τα προς το ζην, όπως κάνουμε οι υπόλοιποι, τριγυρνάνε στους δρόμους για ένα ευρώ. Από έναν ηλικιωμένο το δέχομαι. Από έναν νέο ποτέ.

Ίσως μερικές φορές και ειδικά αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη περίοδο που διανύουμε να κάνουμε δυσοίωνες σκέψεις για το μέλλον και την οικονομική μας ασφάλεια και να μας πιάνει ακόμα και απελπισία. Απελπισία για το ότι εμείς μπορεί να μην μπορέσουμε ποτέ να περάσουμε «on the other side», όπου δεν θα υπολογίζουμε τίποτα και θα σκεφτόμαστε μόνο το αν ο τόπος που θα παραθερίσουμε θα χει ντυθεί στα λευκά τα Χριστούγεννα ή αν θα έχει κύμα για να μας βγει το green room στο surf! Όμως από την άλλη ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε και το εξής (περίπλοκο). Εκείνοι που τζογάρουν χιλιάδες ευρώ στο Καζίνο Λουτρακίου κάθε Σαββατοκύριακο –και καθημερινές ενίοτε-, ταΐζουν ένα ξενοδοχείο το οποίο σε μια επαρχιακή πόλη –που δεν έχει πλέον την αίγλη του παρελθόντος- δίνει δουλειά σε 1600 άτομα. Εκείνοι που ανησυχούν για το αν θα βρουν δωμάτιο στο Bellevue του Gstaadt διαθέτουν επιχειρήσεις που δίνουν δουλειά σε εκατοντάδες ανθρώπους και βοηθούν άλλους τόσους με φιλανθρωπικά έργα –πλήρως tax deductible of course. Το αν τους σιγοντάρει το κράτος και δεν τους τα παίρνει, αλλά επιλέγει τα μικρά ψάρια ως στόχους, είναι μια εντελώς ξεχωριστή ιστορία, η οποία όμως δεν έχει να κάνει με αυτή την κατηγορία ανθρώπων. Δεν φταίνε εκείνοι αν η λειτουργία του κράτους είναι προβληματική. Δουλεύοντας στο προσωπικό μου γραφείο 16 ώρες τη μέρα και μη διαθέτοντας καμία απολύτως κληρονομιά, δεν σκέφτηκα ποτέ «γιατί εκείνος και όχι εγώ». Έχω σκεφτεί όμως να συνεργαστώ με εκείνον για να επωφεληθώ και εγώ. And there is nothing wrong about that. I like my side and the other isn’t necessarily always greener.