Ο «κατήφορος» (Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News)

Η 15η Δεκεμβρίου 2010 στιγματίστηκε από τη μεγάλη πορεία διαμαρτυρίας, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, αλλά και από τα αδιανόητα –για μια ακόμα φορά- έκτροπα που παρακολουθήσαμε –εμείς και όλος ο κόσμος- στις τηλεοράσεις μας, την επομένη, αφού οι δημοσιογράφοι εκείνη την ημέρα απεργούσαν –όπως και σήμερα και αύριο Σάββατο 18/12/2010.

Μια όμως εικόνα ήταν πραγματικά φρικιαστική. Ένα νεαρό άτομο χωρίς κουκούλα να χτυπά με μένος στο κεφάλι τον πρώην υπουργό της Νέας Δημοκρατίας, Κωστή Χατζηδάκη. Ήταν τόσο αποτρόπαιο το θέαμα, με τον άνθρωπο σοκαρισμένο, ανήμπορο και αιμόφυρτο, που δε χρήζει καν σχολίων. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι το γιατί το έδειξαν τόσες φορές όλα τα κανάλια και μάλιστα σε ώρα απογευματινή, που παρακολουθούν παιδιά. Εικόνες ντροπής και ωμής βίας. Εικόνες που κανονικά δεν θα έπρεπε να προβάλλονταν, τουλάχιστον πριν τις 12 τη νύχτα.

Ο κόσμος έχει φτάσει στο αμήν. Δεν μιλώ για τους λίγους –και δειλούς- κουκουλοφόρους που καίνε με κάθε ευκαιρία την Αθήνα. Δε μιλώ για τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές, που έχουν το θράσος να διαδηλώνουν. Δε μιλώ για εκείνους που δε σέβονται την ξένη περιουσία και τον ξένο κόπο, αλλά κρυμμένοι πίσω από τις κουκούλες καταστρέφουν ότι βρουν στο πέρασμά τους. Δε μιλώ για εκείνους που δήθεν τιμούν τη μνήμη του 15χρονου. Η μνήμη δεν τιμάται καταστρέφοντας την Αθήνα. Η μνήμη τιμάται με ένα τρισάγιο και ένα λουλούδι στον τάφο. Από εκεί όμως καταλαβαίνουμε την υποκρισία. Την υποκρισία εκείνων των δειλών που δήθεν αγωνίζονται ενάντια στο βάναυσο κράτος, καταστρέφοντας περιουσίες πολιτών. Μιλώ, λοιπόν, για τον απλό κόσμο. Εκείνους που μοχθούν καθημερινά. Που παλεύουν με γίγαντες, όπως το ΦΠΑ, τους φόρους, τις αυξήσεις, το φόβο των απολύσεων, την πτώχευση. Εκείνους που έχουν να θρέψουν οικογένειες. Εκείνους που τρέχουν καθημερινά, χωρίς να ξέρουν ούτε και μπορούν να φανταστούν τι μέλλει γεννέσθαι. Εκείνων που αυτές τις μέρες ταλαιπωρούνται αφάνταστα από τις πορείες, τις απεργίες, που ασθενούν, αλλά δεν ξέρουν αν το ΙΚΑ λειτουργεί, εκείνων που εκβιάζονται σε σύνταξη, εκείνων που απολύονται, εκείνων που φοβούνται.

Ο κόσμος αυτός βγαίνει στους δρόμους. Αντιδρά. Ο κόσμος φωνάζει πως η υπομονή έχει φτάσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Ο κόσμος δυστυχώς όμως δεν μπορεί να φανταστεί πως θα είναι το 2011. Η Ελλάδα έχει πάρει την κατιούσα. Με τις καταστροφές και τις δολοφονικές επιθέσεις όμως δεν κερδίζουμε τίποτα. Με τις διαδηλώσεις επίσης αμφιβάλω αν κερδίζουμε τίποτα. Όπως επίσης και αμφιβάλω για το αν κερδίζουμε με τις απεργίες, που ταλανίζουν τον απλό κόσμο και όχι τους πολιτικούς, που κυκλοφορούν με τα υπουργικά αυτοκίνητα μες τη χλιδή. Όμως ό,τι κι αν αντιπροσωπεύει ο Κώστας Χατζηδάκης –έναν πολιτικό; έναν κλέφτη; έναν απατεώνα; έναν απλό άνθρωπο;-, η εικόνα μιας επίθεσης πίσω από την πλάτη με πέτρα στο κεφάλι σίγουρα δε δικαιολογείται σε καμία περίπτωση, από όποιον κι αν προέρχεται. Καμία δικαιολογία και καμία ανοχή. Γιατί αν ο Χατζηδάκης πέθαινε από τα βάναυσα χτυπήματα, ο δράστης θα ήταν ηθικά «πιο ένοχος» από τον Κορκονέα. Δεν σταματά η κατιούσα, δολοφονώντας ένα πολιτικό, αλλά μάλλον γίνεται πιο απότομη. Και μια απότομη κατηφόρα, δύσκολα αντιστρέφεται και δύσκολα περπατιέται.

Όχι ότι τα γεγονότα που παρακολουθήσαμε είναι πρωτοφανή. Η Ευρώπη είναι ένα καζάνι που βράζει. Δεν είναι μόνο τα βίαια γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Αγγλία και συγκεκριμένα στη Βρετανική πρωτεύουσα, όπου φοιτητές διαδήλωσαν και κατόπιν κατέλαβαν το κτίριο που στεγάζει το κυβερνών κόμμα, προκαλώντας καταστροφές και γράφοντας συνθήματα ενάντια στις περικοπές στην παιδεία και τις αυξήσεις στα δίδακτρα που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση. Ούτε και στα γιαούρτια που έριξαν στη λιμουζίνα που μετέφερε τον Κάρολο και την Καμίλα, που σοκαρισμένοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι γίνεται. Είναι και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα πριν 3 μέρες στη γειτονική Ιταλία, μετά τη ψηφοφορία-θρίλερ εμπιστοσύνης στον Μπερλουσκόνι. Οι Ιταλοί, εξίσου οξύθυμοι με τους Έλληνες, πυρπόλησαν αυτοκίνητα και έσπασαν βιτρίνες μεγάλων καταστημάτων, όχι μόνο στη Ρώμη, αλλά και στο Τορίνο, όπως και το Παλέρμο, στο άκουσμα ότι ο Καβαλιέρο συνεχίζει απρόσκοπτος την πολιτική του θητεία.

Ας ασχοληθούμε όμως με τα δικά μας. Τα γεγονότα ξεκίνησαν έξω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, όταν οι αναρχικοί πέταξαν βόμβες μολότοφ και άρχισαν να πυρπολούν τα αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα εκεί. Στη συνέχεια η Πλατεία Συντάγματος έγινε πεδίο πολέμου, στην κυριολεξία, με τους αστυνομικούς και τους αναρχικούς να μάχονται με καδρόνια, μάρμαρα, πέτρες, κάδους απορριμμάτων, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και χημικά. Φωτιές άναψαν έξω από το Υπουργείο Εξωτερικών, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, όπως και τα γραφεία της Βουλής. Ελλείψει δημοσιογραφικής κάλυψης προσπαθούσαμε να μάθουμε τι γίνεται από τα blogs και από κάποια ενημερωτικά sites. Ακούγαμε όμως ένα ελικόπτερο να πετά πάνω από το κέντρο, σα να ‘ταν πόλεμος. Το ότι δεν ξέραμε τι συμβαίνει, ήταν ακόμα πιο τρομαχτικό από το να ξέραμε. Μετά από αρκετή ώρα ο ήχος του ελικοπτέρου απομακρυνόταν… και ξέραμε ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει στο Σύνταγμα και προφανώς –όπως μαθαίναμε- είχε μεταφερθεί στο πολύπαθο Πολυτεχνείο. Η Πατησίων, η Ομόνοια και οι δρόμοι γύρω από τη Στουρνάρη πήραν τη σκυτάλη. Και ερωτώ. Τηρείται ακόμη δια νόμου το πανεπιστημιακό άσυλο; Δηλαδή όποιος αλήτης ψάχνει για καταφύγιο, μπαίνει έτσι σε ένα από τα κορυφαία πανεπιστημιακά ιδρύματα της Ευρώπης, τα κάνει γυαλιά καρφιά, ταμπουρώνεται πίσω από τα κάγκελα, βάζει φωτιές, καταστρέφει την κρατική περιουσία και κάνει πλάνα για την επόμενη επίθεση; Ας φανταστούμε λίγο αναρχικούς να ταμπουρώνονται στο SUNY ή στο SFSU ή στο Harvard ή το Yale (παρόλο που τα δύο τελευταία είναι ιδιωτικά ιδρύματα) και να πολεμούν τους αστυνομικούς;! Δεν μπορούμε να το φανταστούμε μάλλον, ε; Όχι μόνο δεν μπορούμε να το φανταστούμε, αλλά μας φαίνεται και αστείο. Και είναι όντως. Δεν ξέρω σε ποια άλλη χώρα υπάρχει αυτό το πανεπιστημιακό άσυλο, δικαιολογώντας κατ’ ουσία τέτοιου είδους δράση.

Δύο μέρες μετά, τα πράγματα ηρέμησαν. Αν και χθες στην οδό Τσακάλωφ έφτασε σύσσωμη η αστυνομία έξω από την οικεία της κυρίας Λούκας Κατσέλη, μετά από καταγγελία κάποιων ότι αναρχικοί πετούσαν προκηρύξεις. Θα μπορούσαμε να το πούμε και έτσι. Όταν βγήκα έξω από το γραφείο μου, σε όλα τα αμάξια ήταν κολλημένα χαρτιά που έγραφαν «Αλήτες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι» και σύμφωνα με τη γνώμη μιας πωλήτριας της απέναντι μπουτίκ: «Μήπως δεν είναι αλήθεια;». Σήμερα, the day after, έχουν τοιχοκολληθεί αφίσες με συγκεκριμένα ονόματα δημοσιογράφων από πολλές εφημερίδες. Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί απειλή, πάντως η αφίσα πρεσβεύει ότι «Το να δημοσιεύεις φωτογραφίες και ονόματα υπόπτων και κατηγορούμενων και το να διαπομπεύεις τον κόσμο είναι –λέει- ο νέος γκεμπελισμός». Ενώ το να καταστρέφεις την ξένη περιουσία, να χτυπάς δολοφονικά έναν άνθρωπο πίσω από την πλάτη του και να αμαυρώνεις τη χώρα σου διεθνώς είναι ο απόλυτος ορισμός της δημοκρατίας...

Δύο μέρες μετά, οι απεργίες συνεχίζονται. Ο κόσμος κοιτάζει και κοιτάζεται με απορία. Τα μαγαζιά εν όψει Χριστουγέννων είναι άδεια –τουλάχιστον σήμερα το πρωί η Ερμού είχε κατά μήκος της περίπου 10 άτομα. Συγκοινωνίες δεν θα υπάρχουν μέχρι την παραμονή των Χριστουγέννων. Τα σκουπίδια είναι ακόμα βουνά σε ορισμένες γωνιές της πρωτεύουσας. Τα τιμολόγια της ΔΕΗ έχουν πάρει φωτιά. Το πετρέλαιο το ίδιο. Ένα ψωμί τοστ, 10 φέτες τυρί και λίγο ζαμπόν στοιχίζουν 10€, τουτέστιν 3.450 δραχμές! Θυμάται κανείς άραγε τι αγοράζαμε παλιά με 3.500 δραχμές;

Και αναρωτιέται κανείς. Πως έχει επηρεαστεί η ζωή του Παπανδρέου, του Παπακωνσταντίνου και του Βενιζέλου –λόγου χάρη- από την οικονομική κρίση; Έχουν καταλάβει τι γίνεται γύρω τους; Ή απλά επιβάλλουν μέτρα, χωρίς καμία συναίσθηση; Από την άλλη, η ζωή των αναρχικών/αντιεξουσιαστών πως ακριβώς έχει επηρεαστεί και -έξω φρενών- πλέον διαδηλώνουν; Δεν έχουν πια λεφτά για να τεμπελιάζουν, φτιάχνοντας κοκτέιλ μολότοφ; Αδυνατούν να βρουν καδρόνια για να σπάσουν κι άλλα αμάξια; Ή μήπως τους τελείωσε το χαρτζιλίκι της μαμάς, για να αγοράσουν τσιγάρα; Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο; Ποιος βάλλεται εντέλει και ποιος όχι; Ποιος αντιδρά με αξιοπρέπεια και ποιος όχι; Ποιος παλεύει να αλλάξει τα πράγματα εντέλει και ποιος όχι; Ποιος μας οδηγεί και ποιος χειραγωγεί τη σκέψη μας; Ποιος;