Η όμορφη Ελλάδα, που ποτέ δε θα αποκτήσουν… (Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News 08/03/2010)

Με αφορμή τις αθλιότητες που πρόσφατα διαβάσαμε και κυρίως είδαμε στον ξένο Τύπο –και μιλώ φυσικά για το διαβόητο εξώφυλλο του Focus-, μια ωραία φράση του Λαζόπουλου που άκουσα χτες βράδυ στην εκπομπή του, την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσε ο Ανδρέας Βγενόπουλος στον Νίκο Χατζηνικολάου την προηγούμενη βδομάδα, τα λάθη που έχουμε κάνει και τις περασμένες «αμαρτίες» που πληρώνουμε, οδηγήθηκα στις παρακάτω σκέψεις. Γιατί εντέλει όλα εξηγούνται…

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Είμαστε συνηθισμένοι. «Το μαύρο πρόβατο», «ο φτωχός συγγενής», «οι απατεώνες», «η διαφθορά», «η τεμπελιά», «μα πως κάνετε έτσι για ένα όνομα», «το Αιγαίο», «γιατί παρενοχλείτε τα μικρά κρατίδια γύρω σας» κ.λπ. Από την Τουρκιά, στις Μεγάλες Δυνάμεις «που ήθελαν πάντα τους Έλληνες με σκυφτό το κεφάλι» και από τους Γερμανούς που μας ρήμαξαν, στους Σκοπιανούς που έγιναν ξάφνου Μακεδόνες (ανέκδοτο) και τους Άγγλους που κάνουν ιδιωτικά πάρτι κάτω από τις σκιές των Ελγινείων. Everybody wants a piece -of us… Δικαίως.

Ένας ασύλληπτος πολιτισμός. Φιλοσοφία. Ιατρική. Πολιτική. Ιστοριογραφία. Θέατρο. Λόγος. Γλυπτική. Ζωγραφική. Αρχιτεκτονική. Ποίηση. Μύθοι πλεγμένοι με αλήθειες και αλήθειες πασπαλισμένες με μύθους. Άνθρωποι πρωτοποριακοί, καυστικοί, πανέξυπνοι, αεικίνητοι, πολύπλοκοι, εφευρετικοί, με όραμα, ιδέες, φαντασία, νοημοσύνη, αισθητική. Μνημεία αθάνατα. Σκορπισμένα στα πέρατα του κόσμου. Στο Μουσείο του Λούβρου, το Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης, το Βρετανικό Μουσείο, το Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη. Έργα που διδάχτηκαν και διδάσκονται. Ένα πολίτευμα-πρότυπο. Μια ιστορία που δε θα πεθάνει ποτέ.

Ένας πανέμορφος τόπος, απ’ άκρη σ’ άκρη. Κυκλάδες. Σαντορίνη, Φολέγανδρος, Σύρος, Μύκονος, Τήνος, Νιος. Λευκά σπίτια με μπλε παράθυρα, κρεμασμένα στα βράχια, ν’ ατενίζουν αγέρωχα την αξεπέραστη θέα του απέραντου αιγαιοπελαγίτικου γαλάζιου. Άγρια ομορφιά. Σμαραγδένιες παραλίες με κρυστάλλινα νερά και χρυσή άμμο. Καταγάλανος ουρανός και αυγουστιάτικα μελτέμια. Ιόνιο. Υπέροχη αρχιτεκτονική. Γαλαζοπράσινα νερά. Καταπληκτική κουζίνα και πράσινο παντού. Πελοπόννησος. Μάνη. Μιστράς. Μονεμβασιά. Δημητσάνα. Βυτίνα. Κυπαρισσία. Μέρη ιστορικά. Κάστρα κι αρχοντικά από πέτρα. Δαντελωτές ακρογιαλιές και καταπράσινα βουνά. Μακεδονία. Τόπος γοητευτικός, χειμώνα καλοκαίρι. Ιστορικά μνημεία. Λίμνες. Μοναδικοί βιότοποι. Όλη η Ελλάδα, ένας μαγικός τόπος, που προσελκύει εκατομμύρια επισκέπτες, από όλον τον κόσμο, που μένουν έκθαμβοι μπροστά στο μοναδικό φυσικό κάλλος και τον ασύλληπτο πολιτισμό.

Στρατηγική γεωγραφική θέση. Στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων˙ Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής. Αφετηρία και ενδιάμεσος σταθμός κατακτητών. Μικρή, ευάλωτη, χωρίς επεκτατικές βλέψεις –ας αναλογιστούμε μέχρι που έφτανε η Ελλάδα και τι της ανήκει τώρα-, αλλά με έντονη παρουσία και ισχυρή πολιτιστική επιρροή. Περήφανους, ατίθασους, γενναίους ανθρώπους που αντιστάθηκαν, ενάντια σε όλα τα προγνωστικά, τις πιθανότητες και τις προβλέψεις. Που ενώθηκαν στα δύσκολα. Που δε «μάσησαν», όχι γιατί δεν είχαν επιλογή, αλλά γιατί δεν τους ταιριάζει. Που δε διαβρώθηκαν. 

Ο Λαζόπουλος είπε προχτές στην εκπομπή του «Εμείς για τη μάνα μας μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε. Δεν επιτρέπουμε όμως σε κανέναν να τη βρίζει». Όσο κι αν μας πονάει η Ελλάδα –για την ακρίβεια οι Έλληνες-, δε μας αρέσει να ακούμε κουβέντα γι’ αυτήν. Γιατί είναι ο τόπος μας. Γιατί όσες δυσκολίες κι αν έχουμε περάσει, έχουμε εντέλει βγει σώοι, αλλά όχι αβλαβείς. Η Τουρκιά άφησε τα σημάδια της. Όχι μόνο στον τωρινό ελλαδικό χώρο, αλλά και εκεί που άλλοτε οι Έλληνες άνθιζαν, οικονομικά και πολιτιστικά. Η Κωνσταντινούπολη, τα Άγια Χώματα, η Σμύρνη, η Κύπρος. Και δεν άφησε «όμορφα» σημάδια, όπως οι Ιταλοί κατακτητές. Άφησε στάχτες. Οι Γερμανοί, που κατέστρεψαν την Ευρώπη, ρήμαξαν και την Ελλάδα. Σκότωσαν. Λήστεψαν. Έκαψαν. Και από αυτό γλυτώσαμε όμως. Για να τους ακούμε τώρα, να μιλάνε τόσο υποτιμητικά. Βέβαια, όποιος μιλάει υποτιμητικά για κάποιον άλλον, υποδηλώνει και εκδηλώνει έτσι τη δική του ανασφάλεια, τα δικά του κόμπλεξ και τις δικές του ενοχές. Ο ίδιος «πέφτει». Γι’ αυτό και διαφωνώ κάθετα με την έκταση που πήρε το δημοσίευμα του Focus. Διαφωνώ με τη διαμεσολάβηση των πρεσβειών και τις δηλώσεις του πρωθυπουργού. Κάτι τέτοια αξίζουν περιφρόνηση και όχι ευθιξία. Ειδικά δε όταν πρόκειται για κάτι τόσο «φτηνό». Αλλά βέβαια… τόσο καταλαβαίνουν!

Ο Βγενόπουλος, κατά την πραγματικά εντυπωσιακή συνέντευξη που έδωσε στον Νίκο Χατζηνικολάου, ήταν επίσης κάθετος αναφορικά με τους Γερμανούς, οι οποίοι ήταν πλήρως ενήμεροι και για τα «ανέκδοτα» με την Goldman Sachs και φυσικά τη Siemens. Γνώριζαν πολύ καλά την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, την εποχή που την δέχθηκαν στους κόλπους του ευρώ. Γνωρίζουν εξίσου καλά για τα εκατομμύρια που μας χρωστούν από τις αποζημιώσεις και ξέρουν πολύ καλά το εύρος του εκβιασμού και της εκμετάλλευσης που μας ασκούν για την αγορά κυρίως πολεμικών αεροσκαφών. Γιατί βέβαια η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένωση μόνο στα χαρτιά. Ουδεμία πολιτική εγγύηση δε δόθηκε ποτέ στην Ελλάδα, για τη διασφάλιση των συνόρων στο Αιγαίο –και όχι μόνο. Και κάπως έτσι έφτασε η Ελλάδα να διαθέτει τα υψηλότερα κονδύλια για στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Οι Τούρκοι δεν παρίσταναν ποτέ τους φίλους. Οι Γερμανοί γιατί παριστάνουν τους «εταίρους»;

Σίγουρα, εμείς οι Έλληνες είμαστε μοναδικοί στο να «shooting ourselves in the foot» (η Ελληνική σίγουρα είναι μια πλούσια γλώσσα, αλλά η συγκεκριμένη αμερικάνικη έκφραση αποδίδει ακριβώς αυτό που κάνουμε στους «εαυτούς» μας). Εκτεθήκαμε ανεπανόρθωτα, όταν τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν γίνει πιο κεκαλυμμένα. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν τα πακέτα Ντελόρ «καταβροχθίζονταν» το ένα μετά το άλλο, χωρίς αντίκρισμα όμως. Όταν ξεκίνησε μια «αλλαγή», που μας «άλλαξε» τα φώτα όμως. Σκάνδαλα επί σκανδάλων. Ανελέητο ξόδεμα του δημόσιου χρήματος, μιας χώρας με μικρή παραγωγή και με σχετικά μικρή ανάπτυξη. Κάποτε –και πολύ άργησε- δεν θα φαινόταν το αποτέλεσμα; Το πρόβλημα είναι ότι σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει μέτρο. Όλα πρέπει να φτάνουν στα άκρα. Αν είναι να κλέψουμε, θα τα κλέψουμε όλα. Αν υπάρχουν διαφωνίες, θα μετατραπούν σε ομηρικούς καβγάδες. Αν δούμε ότι κάτι «περνάει», θα το τραβήξουμε χωρίς δισταγμό μέχρι τα άκρα. Γιατί; Γιατί σε οτιδήποτε κάνουμε, δε μπορούμε να έχουμε ούτε μέτρα, ούτε σταθμά; Γιατί δε λειτουργεί η συνειδησιακή τροχοπέδη, που θα μας αποτρέψει και θα μας προστατεύσει από την καταστροφή;

Ακόμα κι έτσι όμως, μας φθονούν. Γιατί αν δε μας φθονούσαν, δεν θα ασχολούνταν τόσο πολύ μαζί μας. Εμείς με κάποιο τρόπο –όπως πάντα άλλωστε- θα την βρούμε την άκρη. Εκείνοι όμως τι θα έχουν κερδίσει; Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι από ολόκληρη την Ευρώπη, που έχει χτυπηθεί ιδιαίτερα από την οικονομική κρίση –και η Γερμανία άλλωστε τι θα ήταν, αν όλοι εμείς δεν αγοράζαμε τα προϊόντα της-, η Γερμανία έχει δείξει το χειρότερο πρόσωπο, σε όλους. Ας πάρουμε λοιπόν το εξώφυλλο της γερμανικής αυτής έκδοσης λίγο διαφορετικά από ότι εκείνοι το προόριζαν. Μήπως η Αφροδίτη (μας) τους δείχνει το δάχτυλο;