Εκουσίως αρνούμαι…

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News (http://www.greeknewsonline.com/)

 

…να ακούσω ειδήσεις. Δυστυχώς η κατάσταση στην Ελλάδα χειροτερεύει μέρα με τη μέρα και, επίσης δυστυχώς, εμείς, οι πολίτες, δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα, παρά να περιμένουμε μοιρολατρικά τις αποφάσεις της Μέρκελ, του Σόιμπλε, της Λαγκάρντ και των λοιπών επώνυμων και «ανώνυμων». Οι φράσεις «στον αέρα η 5η δόση», «στον αέρα η 80η δόση», «βουτιά στις αγορές», «φουντώνουν τα σενάρια χρεωκοπίας», «φουντώνουν τα σενάρια επιστροφής στη δραχμή», «λεφτά για 15 ημέρες ακόμα», «εγγυήσεις ζητούν οι ξένοι», «έχουμε αηδιάσει», «Greek fatigue» κ.λπ. έχουν πλέον ακουστεί τόσες πολλές φορές, που και να μην ανοίξω την τηλεόραση δεν πρόκειται να χάσω επεισόδιο. Έτσι κι αλλιώς δε νομίζω ότι θα υπάρχει happy end για την πατρίδα μας.

Λυπάμαι. Ειλικρινά λυπάμαι. Βιώνω αγωνία. Φόβο. Απίστευτη αβεβαιότητα. Σκέφτομαι μια πολύ καλή μου φίλη, που απολύθηκε την προηγούμενη βδομάδα και έχει δύο παιδιά και δάνειο. Σκέφτομαι όλους τους γνωστούς που δουλεύουν για 500 ευρώ, 10 ώρες το 24ωρο. Σκέφτομαι εκείνους που αναγκάζονται να κλείσουν τα μαγαζιά τους γιατί το ΦΠΑ σε λίγο θα ξεπερνά το ποσό που μένει στην τσέπη μας. Σκέφτομαι τα παιδιά που ξεκινούν τη σχολική χρονιά χωρίς βιβλία. Σκέφτομαι τα νοσοκομεία της περιφέρειας, που όχι μόνο δεν έχουν επαρκές προσωπικό, αλλά μερικές φορές ούτε χαρτί για να τυπώσουν εξιτήρια, όπως μου ανέφερε ο ίδιος ο εκδότης της Greek News. Σκέφτομαι νησιά, όπως τη Σκιάθο, που δεν έχουν παραρτήματα ΤΕΒΕ και κάποιος για να κάνει τη δουλειά του πρέπει να πάει στον Βόλο.

Αναρωτιέμαι τι έχει πραγματικά γίνει για τους πολίτες τα τελευταία 25 περίπου χρόνια; Τι έχει γίνει για εμάς; Εκτός από τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων –και μιλώ συγκεκριμένα για την Αττική Οδό, γιατί τα Ολυμπιακά ακίνητα ρημάζουν ανεκμετάλλευτα-, την Εγνατία και κάνα-δυο δρόμους εδώ κι εκεί, τι άλλο έχει γίνει; Α ναι. Προσλήφθηκαν 700.000 άνθρωποι στο Δημόσιο –οι περισσότεροι εκ των οποίων από τα παράθυρα. Οπότε είναι απόλυτα λογικό ο Δημόσιος Τομέας να έχει πάθει ελεφαντίαση. Ούτε ξέρουν πια πόσοι ακριβώς δουλεύουν, πόσοι διατηρούν γραφεία, χωρίς να υφίστανται ως υπάλληλοι, και τι είδους επιδόματα παίρνουν. Το ξέρατε ότι υπάρχει επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στη δουλειά; Το ξέρατε ότι υπήρχε επίδομα πλύσης των χεριών πριν την ανάληψη εργασίας; Το ξέρατε ότι υπάρχει επίδομα επανατοποθέτησης κεραίας στα τρόλεϊ; Το ξέρατε ότι εν έτει 2011 υπάρχει επίδομα πληροφορικής; Ή επίδομα παράδοσης-παραλαβής λεωφορείου; Μεγάλες στιγμές! Κι όμως υπάρχουν αυτή τη στιγμή δημόσιοι υπάλληλοι που λένε «μας πήραν τα λεφτά». Ποια λεφτά, ρε παιδιά; Το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης; «Θα πρέπει να πηγαίνω μισή ώρα νωρίτερα στη δουλειά μου», άκουσα πρόσφατα. Σοβαρά; Μεγάλη καταστροφή. Εμείς δηλαδή που δουλεύουμε 15 ώρες την ημέρα και δεν κάνουμε μεσημεριανή σιέστα, τι πρέπει να πούμε; Λίγη σοβαρότητα και συναίσθηση της κατάστασης δε θα έβλαπτε. Νομίζω…

Τι άλλο είδαμε; Α ναι τις φαεινές ιδέες Σημίτη με το Χρηματιστήριο, τις εκτοξεύσεις και κατόπιν τη φούσκα που έσκασε, τινάζοντας στον αέρα χιλιάδες νοικοκυριά, που στόχευσαν στο «εύκολο» κέρδος. Μόνο εύκολο δεν ήταν βέβαια, αφού ακόμα και τώρα, αμέτρητοι είναι οι εγκλωβισμένοι, που προτιμούν να αφήσουν τα λεφτά τους μέσα, από το να τα βγάλουν, χάνοντας χιλιάδες ευρώ. Είδαμε τις τράπεζες να δίνουν αβέρτα χρήμα, με πιστωτικές και δάνεια, οδηγώντας μας όλους σε τρελά φέσια –τα θέλαμε κι εμείς. Τώρα πλέον δε δίνουν πιστωτική κάρτα, ούτε για 800 ευρώ. Είδαμε με το ευρώ μια απίστευτη αύξηση τιμών, από δήθεν στρογγυλοποιήσεις και κατόπιν –προσφάτως- με τις απανωτές αυξήσεις του ΦΠΑ, να γίνεται πλέον ασύμφορος ακόμα και ο καφές το πρωί του Σαββάτου (στα 4.50 ευρώ!). Είδαμε πολλά…

Από τότε, λοιπόν, που διαλαλήσαμε στον κόσμο ότι δεν υπάρχουν λεφτά για να καλύψουμε τις ανάγκες μας, μπήκαμε σε έναν κυκεώνα μέτρων, παντελώς αναποτελεσματικών. Γιατί πραγματικά, μετά από 2 χρόνια, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Μα τίποτα. Πρώτα ήταν το καθεστώς των αποδείξεων, για να πατάξουν δήθεν τη φοροδιαφυγή. Όλοι λοιπόν μάζευαν τις αποδείξεις και τώρα το κράτος καλείται να πληρώσει εκατομμύρια ευρώ σε επιστροφές. Καλά να πάθουν. Μετά είδαμε την εκτόξευση του ΦΠΑ, που είχε φυσικά τον αντίθετο αντίκτυπο, αφού περίπου οι μισοί επιχειρηματίες ούτε καν τον πληρώνουν, τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο και ο καθένας μαζεύεται από όπου μπορεί, για να γλυτώσει. Κατόπιν άρχισαν οι έκτακτες εισφορές. Στο ΤΕΒΕ –που είναι το Ταμείο Ελευθέρων Επαγγελματιών- έχει γίνει μηνιαία προσαύξηση 10€, η οποία –λέει- θα πάει στον ΟΑΕΔ για τους ανέργους! Άκουσον-άκουσον! Ας μου εξηγήσει παρακαλώ ένας Νοήμων άνθρωπος, από πού κι ως πού ένας ελεύθερος επαγγελματίας πρέπει να πληρώνει έναν απολυμένο μισθωτό; Αν ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν έχει πια κανένα πελάτη και καθόλου δουλειά, ποιος θα τον πληρώσει; Κανείς!! Γιατί λοιπόν εγώ, ως ελεύθερος επαγγελματίας, πρέπει να πληρώσω τα σπασμένα του οποιουδήποτε απολυμένου; It’s a difficult situation all around, αλλά αυτό ξεπερνά τα όρια του παραλογισμού. Τώρα θα μπει και νέο φέσι στους ιδιοκτήτες ακινήτων, το οποίο θα ενσωματωθεί στα τιμολόγια της ΔΕΗ. Και τι γίνεται με εκείνους που νοικιάζουν σπίτια; Θα φεσωθούμε εμείς την εισφορά των ιδιοκτητών; Δε νομίζω! Η ΔΕΗ απειλεί τώρα με κινητοποιήσεις, αρνούμενη να εκδώσει λογαριασμούς με το νέο καθεστώς.

Για όσους δε γνωρίζουν και δε θα μπορούσαν να γνωρίζουν, αφού δε ζουν εδώ, τα πράγματα έχουν αγριέψει επικίνδυνα. Εκτός των άλλων, έχουμε και τους μετανάστες, οι οποίοι κοιτούν κατάματα πλέον έναν ορίζοντα εξαθλίωσης –ο οποίος όμως, όλως περιέργως, είναι πολύ καλύτερος από αυτόν που έχουν στη δική τους χώρα. Και επειδή ακριβώς σε χώρες, όπως το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει απολύτως καμία αξία, επιδίδονται σε κακουργηματικές πράξεις, ακόμα και φόνους –μερικούς εκ των οποίων δεν γνωρίζουμε ποτέ- για 100 ευρώ. Με 100 ευρώ μπορεί να θραφεί ένας στρατός Πακιστανών για περίπου 1 μήνα. Μετά, έχει ο Αλλάχ…

Το σενάριο επιστροφής στη δραχμή παίζει έντονα, παρά τις διαβεβαιώσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και αν γίνει αυτό –παρόλο που έχω πει το αντίθετο στο παρελθόν-, οι επιπτώσεις θα είναι δυσμενέστατες, αφού οι καταθέσεις μας θα έχουν πλέον μηδαμινή σχεδόν αξία. Οι φτωχοί θα γίνουν considerably φτωχότεροι και οι πλούσιοι –εκείνοι που έχουν και καταθέσεις στο εξωτερικό- θα γίνουν ακόμα πλουσιότεροι. Οι τιμές αγαθών και υπηρεσιών θα εκτιναχθούν στα ύψη και οι μισθοί, όντας ήδη χαμηλότατοι, δε θα φτάνουν ούτε για τα βασικά. It’s funny. Αν σκεφτεί κανείς to chain reaction όλων αυτών.

Λένε για εκλογές. Δε ξέρω τι δύναται να επιτευχθεί με τις εκλογές. Δε ξέρω ο Σαμαράς τι μπορεί ή δε μπορεί να κάνει. Η αλήθεια είναι ότι έχω φτάσει σε ένα σημείο, στο οποίο δεν με ενδιαφέρει πια τίποτα. Έχω πάρει απόφαση για τον κατήφορο και είμαι προετοιμασμένη για όλα. Είναι αυτό το σοφό hope for the best, but expect the worst. Ζω τη μία μέρα μετά την άλλη, χωρίς να σκέφτομαι την μεθεπόμενη. Απλά δουλεύω για το σήμερα. Κοιτάω να καλύπτω τους λογαριασμούς, να βλέπω την οικογένεια και τους φίλους μου μια στο τόσο και τίποτε άλλο. Κι όμως… Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, θα σχεδίαζα διαφορετικά το μέλλον. Αλλά μου το κλέψανε και αυτό. Όπως και όλα τα άλλα.

Ποιος έχει μείνει πλέον στην Ελλάδα κάνοντας όνειρα; Κανείς. Τα όνειρα αφορούν πλέον μόνο και αποκλειστικά το εξωτερικό. Όλοι -οι πιο νέοι- άνθρωποι θέλουν να φύγουν, αν μπορούν. Όχι ότι τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως εύκολα στην Ευρώπη, την Αμερική ή τα Εμιράτα. Γιατί και στην Ευρώπη το πρόβλημα της ανεργίας είναι σοβαρότατο και στην Αμερική τα πράγματα δεν είναι ακριβώς ρόδινα, ούτε είναι εύκολο ξαφνικά να μεταναστεύσεις –λόγω γραφειοκρατίας κυρίως-, ούτε στα Εμιράτα, που έχουν μπει δυναμικά στη λίστα των περιζήτητων κρατών για αναζήτηση εργασίας. Όσο για τους μεγαλύτερους ανθρώπους, το μόνο που σκέφτονται είναι πως θα βγει ο μήνας με τις συντάξεις των 300 ευρώ. Τι περαιτέρω μειώσεις θα υποστούν. Τι θα γίνει με τις αυξήσεις και τα τεράστια παιχνίδια που παίζονται στα φάρμακα. Για το τι θα γίνει αν αρρωστήσουν, αλλά δε ζουν στην Αθήνα, αλλά κάπου στην περιφέρεια. Από την άλλη φυσικά υπάρχουν και οι μεγαλοκαρχαρίες-πειρατές-επιχειρηματίες, που απομυζούσαν επί σειρά ετών το άρρωστο ελληνικό κράτος, βγάζοντας εκατομμύρια δραχμές, και κατόπιν ευρώ, από προμήθειες, επί της αγοράς όπλων, φαρμάκων κ.ο.κ. Δε φταίνε αυτοί βέβαια. Αυτοί μια χαρά τα έκαναν!

Αυτή είναι η απόλυτα ακριβής εικόνα της Ελλάδας του σήμερα. Έχω άδικο που αρνούμαι εκουσίως…;