15 Ιουνίου 2011

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

Ζήσαμε μια πολύ περίεργη εβδομάδα. Ως χώρα, ως πολίτες και ως οντότητα στον διεθνή χάρτη. Το αστείο είναι ότι δε νομίζω να κατάλαβαν πολλοί τι ακριβώς έγινε και βάζω στοίχημα ότι ακόμα ούτε και άνθρωποι εντός της κυβέρνησης κατάλαβαν ή γνώριζαν τι έγινε. Η 15η Ιουνίου είχε κηρυχτεί ως ημέρα πανελλαδικής απεργίας –η οποία περιελάμβανε και τους δημοσιογράφους. Η απεργία όμως των τελευταίων ανεστάλη γύρω στις 12 το μεσημέρι, λόγω της έκτακτης επικαιρότητας.

Η ημέρα ξεκίνησε με τη γνωστή συγκέντρωση των Αγανακτισμένων στην Πλατεία Συντάγματος. Όμως σύντομα –λες και δεν το περιμέναμε να γίνει- εμφανίστηκαν οι γνωστοί-άγνωστοι, που άρχισαν και πάλι τον πόλεμο με τα ΜΑΤ, τις τράπεζες, τα παρακείμενα υπουργεία και ξενοδοχεία, καθώς και με τις βιτρίνες των κοντινών καταστημάτων. Περίπου εκείνη τη χρονική στιγμή ανεστάλη και η απεργία των ΜΜΕ και πλέον μπορούσαμε όλοι να δούμε τι ακριβώς ελάμβανε χώρα στο Σύνταγμα.

Κατόπιν, είδαμε να κυκλοφορούν διαδικτυακά βίντεο με κουκουλοφόρους που έβγαιναν από κλούβες της αστυνομίας, αλλά και κάποιον ένστολο που μετέφερε καδρόνια εντός του Εθνικού Κήπου. Ο Αρχηγός της Αστυνομίας υποστήριξε ότι ήταν κάποιος αλλοδαπός, ο οποίος είχε πληρωθεί για να προμηθεύσει τους κουκουλοφόρους με καδρόνια. Δε ξέρω πια που κρύβεται η αλήθεια και που είναι το ψέμα. Αυτό όμως για το οποίο είμαι απόλυτα σίγουρη είναι ότι όποιος πιστεύει πως οι κουκουλοφόροι δρουν αυτόνομα είναι αφελής και αλαφροΐσκιωτος. Οι γνωστοί-άγνωστοι είναι πολύ-πολύ γνωστοί, βαλτοί και φυσικά κατευθυνόμενοι. Αυτοί που τους κατεύθυναν νόμιζαν ότι έτσι θα «σπάσει» ο κόσμος στο Σύνταγμα. Το κόλπο όμως δεν έπιασε. Ο κόσμος ήταν εκείνος που τους έδιωξε. Ο κόσμος ήταν εκείνος που κατόπιν καθάρισε την πλατεία από τα μπουκάλια, τα καδρόνια και τα μάρμαρα, για να επανέλθει μέχρι αργά το βράδυ και πάλι μπροστά στη Βουλή.

Κατόπιν είδαμε τη «ζεστή» υποδοχή που επεφύλαξε ο κόσμος στις υπουργικές λιμουζίνες, με κατεύθυνση τη Βουλή. Με νεράντζια, μπουκάλια και ανοιχτές παλάμες. Η Αθήνα όμως ήταν φρούριο εκείνη την ημέρα. Ακόμη πολλοί αναρωτιούνται που βρέθηκαν όλοι αυτοί οι εκατοντάδες αστυνομικοί, που φύλασσαν το κέντρο της πόλης. Δεν άλλαξε βέβαια τίποτα. Και φυσικά ο κόσμος δεν είχε άδικο, με αυτή τη γελοία εικόνα που παρουσιάζουν πλέον όλα τα κόμματα και όλοι μηδενός εξαιρουμένου οι πολιτικοί. Η μεν αριστερά δήθεν δε συμμετέχει σε καμία συζήτηση. Ο Σαμαράς ονειρεύεται την πρωθυπουργία, αλλά ξέρουμε όλοι πολλοί καλά από το παρελθόν του ότι θα ήταν πολύ επικίνδυνος για κάτι τέτοιο. Και ο Παπανδρέου, ένα αναποφάσιστο έρμαιο.

Και κάπου εκεί χάσαμε τη μπάλα –λαϊκιστί. Κάπου εκεί δεν καταλάβαμε και πολύ καλά τι έγινε, αφού ξαφνικά ετέθη θέμα εκλογών. Ξαφνικά ετέθη θέμα ανασχηματισμού. Ξαφνικά κυκλοφόρησε η περίπτωση κυβέρνησης εθνικής ενότητας –μετά από πρόταση της Αντιπολίτευσης-, η οποία δεν θα είναι υπό τον Γιώργο Παπανδρέου. Δήθεν ακούσαμε ότι ο Πρωθυπουργός δεν ενδιαφέρεται για την «καρέκλα». Ξαφνικά μάθαμε για χρεωκοπία τον Ιούλιο. Ξαφνικά μάθαμε ότι υπάρχουν λεφτά μόνο για 15 μέρες και ότι σύντομα θα κηρυχτεί στάση πληρωμών στο Δημόσιο. Και εξίσου «ξαφνικά» βγήκε ο Πρωθυπουργός και μας ενημέρωσε ότι θα προχωρήσει σε σφοδρό ανασχηματισμό με λιτό σχήμα και κατόπιν ο Παπακωνσταντίνου, που υποστήριξε ότι όλα όσα ακούγονται είναι στη σφαίρα –λέει- της δημοσιογραφικής φαντασίας. Αλλά μετά από λίγο άρχισαν οι παραιτήσεις –πρώτα του Φλωρίδη και κατόπιν του Νασιώκα-, ενώ η ανεξαρτητοποίηση Λιάνη είχε προηγηθεί. Ενώ μετά άρχισαν όλοι να βγαίνουν και να κάνουν κάτι ακατάληπτες δηλώσεις, λες και μας ενδιέφερε το «μακρύ και το κοντό» του καθενός.

Και ο κόσμος απόρησε δικαίως. Ποιοι είναι αυτοί που μας κυβερνούν τελικά –επί συνόλω; Τι γελοία εικόνα είναι αυτή που βλέπουμε; Με εκβιασμούς, πολιτικά παιχνίδια, κρυφές συνεννοήσεις και προσυνεννοημένες και προγραμματισμένες κινήσεις; Γιατί δε νομίζω πως πιστεύει κανείς ότι όλα αυτά που έγιναν ήταν τυχαία. Ούτε το timing, ούτε οι ίδιες οι κινήσεις. Όλες οι κινήσεις. Η δήθεν προθυμία για απομάκρυνση από την πρωθυπουργία. Η δήθεν ενότητα και η συνεννόηση. Αλλά κατόπιν η ανάκληση των λεχθέντων. Ωραία εικόνα. Και δεν μιλώ για την εικόνα μας στο εξωτερικό. Αυτή την έχουμε χάσει προ πολλού. Μιλώ για την εικόνα ενός πρωθυπουργού και μιας ελεχθείσας κυβέρνησης απέναντι στον κόσμο.

Μα πραγματικά είναι δυνατόν να έφευγε ο ΓΑΠ από την πρωθυπουργία; Είναι δυνατόν στην Ελλάδα να σχηματιζόταν κυβέρνηση ενότητας; Υπήρχε περίπτωση να βρεθεί λύση την οποία να σεβαστούμε όλοι; Μα φυσικά και όχι. Οι πολιτικοί αρχηγοί ζητούν εκλογές. Μα τι άλλο θα ζητούσαν; Η καρέκλα μας καίει. Ενδιαφέρεται για εμάς κανείς; Και όσο λένε ότι τους καίει το μέλλον της Ελλάδας, τόσο πιο ανόητοι φαίνονται και τόσο πιο δύσπιστοι γινόμαστε εμείς.

Την επομένη μέρα –Σάββατο- ανακοινώθηκε ο περιβόητος –για να μην πω διαβόητος- ανασχηματισμός, που μόνο ανασχηματισμός δεν ήταν. Ήταν ακριβώς τα ίδια πρόσωπα με άλλα ρούχα. Ιδιαίτερα λιτό το σχήμα… Μόλις 8 λιγότεροι υπουργοί και ένα σωρό υφυπουργοί σε κάθε υπουργείο. Α! Και να μην ξεχνάμε. Τώρα η Ελλάδα διαθέτει πλέον 2 αντιπροέδρους –που κάνουν περίπου για 4. Ναι, το ξέρω. Ίσως και να είναι καυστικό το σχόλιο. Αλλά μήπως δεν είναι αλήθεια; Ένας πολιτικός πρέπει να είναι και να φαίνεται εγκρατής. Εγκρατής. Και εμείς στα συγκεκριμένα πρόσωπα δεν βλέπουμε απολύτως καμία εγκράτεια. Ο κύριος Πάγκαλος ιδιαιτέρως είναι ΚΑΙ λαλίστατος. Τουλάχιστον ο Ευάγγελος έχει ευφράδεια λόγου και σίγουρα φαίνεται κομμάτι πιο σοβαρός.

Και αναρωτιόμαστε. Για πολλά πράγματα πλέον. Όπως για το που ακριβώς κολλάει ο Παπακωνσταντίνου στο Υπουργείο Περιβάλλοντος. Γιατί ο Πάγκαλος –γνωστό βαρίδι για την κυβέρνηση- παρέμεινε στο κυβερνητικό σχήμα; Ο Γερουλάνος τι ακριβώς έχει προσφέρει στον τουρισμό, ώστε να παραμείνει στη θέση του; Ο Ραγκούσης πως την πάτησε έτσι; Επίσης αναρωτιόμαστε για το τι ακριβώς ελέχθη μεταξύ Σαμαρά και ΓΑΠ, έτσι ώστε να οδηγηθούμε στο ναυάγιο μιας Ενότητας που δεν επετεύχθη ποτέ; Και αναρωτιόμαστε τι ακριβώς θέλει να πετύχει ο ΓΑΠ, πέραν από μερικούς ακόμα μήνες στην εξουσία. Γιατί ας μη γελιόμαστε. Εκλογές δε θα κέρδιζε. Όχι ότι αν ήταν στο χέρι του κόσμου, θα κέρδιζε ο Σαμαράς. Αν ήταν στο χέρι μας, κανένας από δαύτους δε θα περνούσε το κατώφλι της Βουλής. Θα μου πείτε δικαίως «κάποιος δεν πρέπει να κυβερνήσει;». «Une société à la dérive», όπως είπε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης ή με άλλα λόγια «Ακυβέρνητη Κοινωνία» -εξαιρετικό ανάγνωσμα που κυκλοφόρησε και στα Ελληνικά από τις Εκδόσεις Ευρασία, à propos.

Εμάς, λοιπόν, που μας αφήνει όλο αυτό το –ας μου επιτραπεί η έκφραση- καραγκιοζιλίκι; Γιατί για κάτι τέτοιο πρόκειται. Ενότητα, μετά όχι, παραιτήσεις, δηλώσεις, συναντήσεις στο Σούνιο –Νίκος Παπανδρέου, Σιφουνάκης, ΓΑΠ και Πάγκαλος- δήθεν σφοδροί ανασχηματισμοί, δήθεν λιτά σχήματα και ένα μεσοπρόθεσμο που αν δν ψηφιστεί τον βγάζουμε, δεν τον βγάζουμε τον Ιούλιο. Εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Να μην το πάρουμε στα σοβαρά, γιατί αν το πάρουμε, θα καταλήξουμε όλοι μαζί στο Δαφνί; Να μεταναστεύσουμε όλοι μαζί στην Αυστραλία; Να μπουκάρουμε στη Βουλή και όποιον πάρει ο χάρος; Τι; Που να στραφούμε για ένα ψήγμα αισιοδοξίας; Σε ποιον να στραφούμε για να μας πει έναν λόγο που θα μας κάνει πιο σίγουρους για το μέλλον; Τέτοια απαξίωση απέναντι σε πολιτικά πρόσωπα πρώτη φορά νομίζω βιώνει η χώρα. Όπως και πιστεύω είναι η πρώτη φορά στα διεθνή χρονικά, που μια κυβέρνηση αναιρεί εαυτόν εντός λίγων ωρών. Φεύγω, δε φεύγω. Παίζω, δεν παίζω. Κι εμείς πιόνια. Σε ένα παιχνίδι σκακιού, που δυστυχώς ξέρουμε ότι έχει χαθεί.