Με αποτροπιασμό παρακολουθήσαμε και πάλι την καταστροφή της Αθήνας, από αναρχικούς και αντιεξουσιαστές την Κυριακή που μας πέρασε. Είναι γνήσιον απορίας το πότε ακριβώς κατάφερε να παρεισφρήσει αυτή η λέξη, ως δόκιμος όρος, στο λεξιλόγιό μας και να γίνει μόδα. Τι σημαίνει αντιεξουσιαστής? Τι σημαίνει αναρχία? Ποιος επωφελείται από την αναρχία? Ποιο κράτος έχει μπορέσει να επιβιώσει υπό καθεστώς αναρχίας? Ο αντιεξουσιαστής τελικά τι ακριβώς πρεσβεύει?
Την περασμένη Κυριακή, 6 Δεκεμβρίου, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, πραγματοποιήθηκε το μνημόσυνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, σε πολύ ήρεμο κλίμα. Η συνέχεια όμως ήταν εκ των προτέρων γνωστή. Κατά τη διάρκεια της πορείας που ακολούθησε, η γνωστή-άγνωστη ομάδα ξέφυγε και άρχισε ο πόλεμος με τα καδρόνια, τις πέτρες και τα μάρμαρα, με θύματα πολίτες, πανεπιστημιακούς καθηγητές, αστυνομικούς, δημόσια κτίρια, περιουσίες πολιτών και τράπεζες. Γιατί? Πως συνδέεται η καταστροφή της ξένης περιουσίας με τον θάνατο ενός παιδιού? Πως συνδέεται το δολοφονικό μένος ενάντια στον πρύτανη, κύριο Κίττα, ο οποίος δέχτηκε επίθεση με καδρόνια και λοστούς και υπέστη βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις? Πως συνδέεται το κάψιμο της ελληνικής σημαίας με όλα αυτά? Ποιος αλήθεια μπορεί να είναι τόσο βλάσφημος? Το σύμβολο του έθνους, η ελευθερία, η έννομη τάξη και η δημοκρατία διεκδικήθηκαν με τόσο πάθος σε αυτή τη μικρή χώρα. Με ποιο δικαίωμα, με τι επιχείρημα, με τι ψυχή κατεβάζεις τη σημαία του έθνους? Με τι ψυχή την καις και ανεβάζεις το «Α»?
Σημείο των καιρών. Σιγά-σιγά η επέτειος του Πολυτεχνείου περνάει σε δεύτερη μοίρα. Οι εορτασμοί είναι πλέον πιο ειρηνικοί και χαρακτηρίζονται από περισσότερη σύνεση, σκέψη και αναλογισμό των γεγονότων που έλαβαν χώρα το ’74. Η μνήμη βαραίνει και οι νέοι αναζητούν καινούριο προσανατολισμό. Τώρα ο «εχθρός» δεν είναι πλέον η Αμερική (δεν κατάλαβα ποτέ, όσο κι αν μελέτησα τα γεγονότα, γιατί οι πορείες στις 17 Νοεμβρίου κατευθύνονται πάντα στην Αμερικανική Πρεσβεία). Τώρα εχθρός είναι το ίδιο το κράτος. Τώρα εχθρός είναι η Ελλάδα. Ναι, είναι αλήθεια ότι τα πράγματα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δεν είναι καθόλου καλά. Δεν είναι μόνο η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας και της πλειοψηφίας των κατοίκων της. Δεν είναι η μία ή η άλλη κυβέρνηση. Δεν είναι μόνο η ακρίβεια και η παντελής έλλειψη τάξης και σεβασμού. Η παιδεία, η ανεργία, το ήθος της πολιτικής. Όλα δοκιμάζονται.
Η ελευθερία λόγου είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη. Είναι δικαιολογημένη λοιπόν η διαδήλωση? Φυσικά και είναι. Ο πολίτης πρέπει να εισακούγεται. Πρέπει να φωνάζει, αν κάτι τον δυσαρεστεί. Πρέπει να διεκδικεί. Από τη διεκδίκηση του δίκαιου όμως μέχρι τον παραλογισμό της καταστροφής ξένης περιουσίας και τις δολοφονικές απόπειρες ενάντια σε αστυνομικούς και πολίτες υπάρχει τεράστια διαφορά. Γιατί εκεί δεν υπάρχει απολύτως κανένα δίκαιο.
Ο φόβος που ζήσαμε τον περασμένο Δεκέμβρη ήταν κάτι ασύλληπτο. Η Αθήνα θύμιζε βομβαρδισμένη πόλη. Μύριζε καπνός από τα χημικά, τα καμένα σκουπίδια και τις χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Τα ελικόπτερα των καναλιών πετούσαν πάνω από το κέντρο. Οι Αθηναίοι, όπως και οι κάτοικοι άλλων πόλεων της Ελλάδας που δοκιμάστηκαν από παρόμοια γεγονότα, ζούσαμε σαν όμηροι, σαν εγκλωβισμένοι, παρακολουθώντας την παράλογη καταστροφή μαγαζιών, αυτοκινήτων, μνημείων, εκκλησιών, πανεπιστημιακών σχολών. Προσπαθούσαμε να πάμε στις δουλειές μας, διακινδυνεύοντας τη σωματική μας ακεραιότητα. Θυμάμαι να περπατάω στην έρημη Ακαδημίας, ανάμεσα σε κάδους και φωτιές που έκαιγαν, πατώντας σε τζάμια, πέτρες και σίδερα. Είδα αναποδογυρισμένα, μισοκαμμένα οχήματα και αστυνομικούς με πολυβόλα στα χέρια. Και η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να το ζήσω αυτό.
Λένε ότι «με την εξέγερση διεκδικούν την ελευθερία και την αξιοπρέπεια». Πρεσβεύουν την «επανακατάληψη του χώρου και του χρόνου της ελευθεριακής συνείδησης». Η ελευθερία και η αξιοπρέπεια όμως δεν πρέπει να σταματούν όταν αρχίζουν η ελευθερία και η αξιοπρέπεια του διπλανού? Η συνείδηση μπορεί να συνεχίσει να είναι ελεύθερη, με την πνευματική της έννοια. Ελευθερία δε σημαίνει κάνω ό,τι θέλω. Ελευθερία δε σημαίνει καταστρέφω. Το κράτος δεν καταστρέφεται αν καεί ένα μαγαζί, ένα αυτοκίνητο ή μια τράπεζα. Το κράτος δε μπορεί και δεν πρέπει να καταστραφεί, γιατί ορίζει μια μορφή τάξης, που πρέπει να ακολουθείται για να επιτευχθεί ανάπτυξη, ευμάρεια, για να κινηθεί η αγορά, για να υπάρχει συνεννόηση με τα γειτονικά και μη κράτη. Το κράτος είναι η δημοκρατία. Οι άνθρωποι που εμείς επιλέγουμε να μας κυβερνήσουν είναι ο ορισμός της δημοκρατίας. Και αυτό δεν μπορεί να καταπατάται. Η κοινωνική εξέγερση, η επανατοποθέτηση του ιδεολογικού προσανατολισμού, η διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο οφείλει να ξεκινά από μέσα μας πρώτα.
Οι συγκεκριμένες εξεγέρσεις δε θα βαφτίζονταν εξεγέρσεις αν δεν συμπεριελάμβαναν βίαια επεισόδια. Όμως, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία των νέων δεν ταυτίστηκε με τις περυσινές καταστροφές, ούτε συμμετείχε στις διαδηλώσεις. Η εξέγερση, τόσο η περυσινή και λιγότερη η φετινή, δεν ήταν μαζική, αφού σε αυτή συμμετείχαν λιγότεροι από 8.000 άνθρωποι –και φέτος ακόμα λιγότεροι-, ελάχιστο ποσοστό εκ των οποίων παρεκτράπη. Φυσικά και δεν επεδείχθη ποτέ ούτε ίχνος γενναιότητας και αυτοθυσίας, αφού είναι πολύ εύκολο να κινείσαι πίσω από την κουκούλα και με την παθητική άμυνα της αστυνομίας. Ούτε φυσικά και ετίθετο θέμα αυθόρμητης αντίδρασης στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική «ασφυξία». Το ερώτημα λοιπόν είναι. Ποιες ήταν οι πολιτικές προεκτάσεις της περυσινής, αλλά και της φετινής «εξέγερσης»? Υπήρχαν άραγε πολιτικές προεκτάσεις ή ήταν απλά η αφορμή να γεννηθούν νέες τρομοκρατικές οργανώσεις και να δικαιολογηθούν δολοφονικές και μη επιθέσεις σε πνευματικά και πολιτικά πρόσωπα? Η κοινωνία αφυπνίστηκε? Ή μήπως ήρθε η ώρα να αντιληφθεί το κόστος της αναπαραγωγής μιας ξεπερασμένης «συνήθειας», μέσα από την οποία γεννιούνται παρόμοια γεγονότα?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.