Συνωμοσιολογία ή η πεμπτουσία της Νέας Τάξης Πραγμάτων;

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/

«Peace is not merely a goal that we seek, but a means by which we arrive at that goal», Martin Luther King Jr.

Τα τελευταία χρόνια ακούμε ολοένα και πιο συχνά για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα, τους τραπεζίτες, τους πολιτικούς και τους οικονομολόγους των ισχυρότερων χωρών της γης, ενώ ακόμα πιο πρόσφατα, πρωτοδιαβάσαμε στην Ελλάδα για την περίφημη –ή διαβόητη- λέσχη Bilderberg. Οι θεωρίες συνωμοσιολογίας ήταν πάντα ενδιαφέρουσες για κάποιους, ενώ για κάποιους άλλους φαντασιοπληξίες. So, which one is it;

Η πρώτη συνάντηση της Λέσχης πραγματοποιήθηκε πριν από 57 χρόνια, και πιο συγκεκριμένα τον Μάιο του 1954, στην Ολλανδία. Ο λόγος της πρώτης εκείνης συνάντησης ήταν ο Ψυχρός Πόλεμος και οι δυνητικές του επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία. Από τότε μέχρι σήμερα οι συναντήσεις εξακολουθούν να γίνονται πάντα κεκλεισμένων των θυρών, ενώ οι σύνεδροι συμμετέχουν μόνο κατόπιν πρόσκλησης και τα λεχθέντα δεν ξετρυπώνονται σχεδόν ποτέ από τον Τύπο. Με το πέρασμα των χρόνων, πολλά παγκόσμια γεγονότα «χρεώθηκαν» στη Λέσχη, όπως η δημιουργία της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η εισβολή στο Ιράκ, αλλά και ο βομβαρδισμός της Σερβίας. Όλα και πάντα με απώτερο σκοπό τη δημιουργία μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Ακούγεται πομπώδες, ίσως και καραμέλα για τους καχύποπτους, αλλά μια συνέντευξη ενός πασίγνωστου τραπεζίτη, που δόθηκε στο WeAreChange, πριν μερικούς μήνες εξέθεσε μέρος κάποιων σατανικών σχεδίων, που καταστρώνονται τόσο από υψηλόβαθμα στελέχη Ελβετικών τραπεζών, όσο και από τα μέλη της Bilderberg, ενώ καθίσταται σαφές ότι η Λέσχη χρησιμοποιεί τις ελβετικές τράπεζες για ξέπλυμα χρήματος, χρηματοδότηση ανατροπών κυβερνήσεων διαφόρων κρατών, δολοφονίες, αλλά και –προσοχή- για να «εισβάλλει» σε χώρες υπό καθεστώς χρεωκοπίας.

Αν κάποιος διαβάσει τη συνέντευξη πολύ προσεκτικά θα διαπιστώσει πως ο συνεντευξιαζόμενος αφήνει να εννοηθεί πως ο Josef Ackermann, Διευθύνοντας Σύμβουλος της Deutsche Bank, αλλά και μέλος της διοικούσας επιτροπής της Bilderberg, αποτελεί έναν από τους παίκτες-κλειδιά στο σχέδιο φίμωσης του διαδικτύου, που αποτελεί και το τελευταίο προπύργιο της παγκόσμιας ελευθερίας έκφρασης. Εκτός όμως αυτών αποκαλύπτει και πολλά ακόμα, άκρως ενδιαφέροντα.

Το συγκεκριμένο άτομο –που προφανώς κράτησε ως επτασφράγιστο μυστικό το όνομά του- έχει εργαστεί σε ελβετικές τράπεζες για πολλά χρόνια, ενώ διετέλεσε και διευθυντής μιας εκ των πιο ισχυρών. Από ότι αποκαλύπτει, κατά τη θητεία του, αναμείχθηκε στη διαδικασία απευθείας πληρωμής σε μετρητά, προσώπου που σκότωσε τον πρόεδρο μιας ξένης χώρας. Συμμετείχε, δε, στη συνάντηση κατά την οποία ελήφθη αυτή η απόφαση. Μην πάει το μυαλό σας στον Ghaddafi, αφού η συνέντευξη αυτή πραγματοποιήθηκε πολύ πιο πριν τη δολοφονία του. Υποψιάζομαι μάλλον τον Πρόεδρο της Πολωνίας, Lech Kaczynski, καθώς και μεγάλου αριθμού ισχυρών προσώπων της χώρας, που σκοτώθηκαν σε περίεργο αεροπορικό δυστύχημα στις 10 Απριλίου του 2010. Η υποψία αυτή έχει βάση, αφού η Πολωνία είχε αποφύγει τεχνηέντως τους δανεισμούς που έλαβαν άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, η οικονομία της ανθούσε το 2009, ενώ η κεντρική της τράπεζα προσφέρθηκε να δώσει δάνειο στο ΔΝΤ (!) για τη στήριξη των χωρών που αντιμετώπιζαν προβλήματα λόγω της κρίσης. Αξίζει, δε, να σημειωθεί ότι ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Πολωνίας ήταν ευρωσκεπτικιστής, τίθετο κατά της ένταξης της χώρας του στο ευρώ και φυσικά… σκοτώθηκε στο ίδιο αεροπορικό δυστύχημα.

Ας γυρίσουμε όμως στη συνέντευξη. Σύμφωνα με τον πρώην Ελβετό τραπεζίτη, υψηλόβαθμα στελέχη ελάμβαναν συχνά χειρόγραφα σημειώματα, εντός των οποίων δίνονταν εντολές δολοφονίας συγκεκριμένων ατόμων ή ακόμα και εντολές χρηματοδότησης τοπικών εξεγέρσεων σε διάφορες χώρες. Επιβεβαιώνει, δε, τα όσα έγραψε ο John Perkins στο βιβλίο του “Confessions of an Economic Hit Man”, λέγοντας ότι είναι απολύτως αληθινά και ότι έχουν συμβεί. Από ότι φαίνεται ορισμένες ελβετικές τράπεζες διατηρούσαν και διατηρούν «ειδικά» κεφάλαια, σε εξίσου «ειδικούς» λογαριασμούς, με κωδικοποιημένες ονομασίες, αριθμούς και καταθέτες, ενώ μέλη της διαβόητης Λέσχης έδιναν διαφόρων τύπων εντολές, οι οποίες πραγματοποιούνταν με τα χρήματα των λογαριασμών αυτών. Ουσιαστικά δηλαδή οι τράπεζες αυτές συμμετείχαν κυρίως στις δολοφονίες προσώπων που δεν ακολουθούσαν τις εντολές της Bilderberg, του IMF ή της Παγκόσμιας Τράπεζας. Μήπως σε κάτι τέτοιο είχε περιπέσει και ο πρώην «κουρασμένος» μας;

Κάποιοι μπορεί να αναρωτιούνται σχετικά με το γιατί ο άνθρωπος αυτός επέλεξε το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να μιλήσει, αφού είναι πασιφανές ότι όλα αυτά ελάμβαναν χώρα εις γνώσιν του εδώ και τουλάχιστον 3 δεκαετίες. Όπως είπε ο ίδιος, αποφάσισε να μιλήσει πριν μερικούς μήνες γιατί η κατάσταση χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, γιατί οι ελβετικές τράπεζες είναι μπλεγμένες σε ανείπωτα ανήθικες δραστηριότητες, γιατί όλα αυτά λαμβάνουν χώρα κάτω από το τραπέζι και γιατί μιλάμε εντέλει για ποσά που φτάνουν τα τρισεκατομμύρια ευρώ. Πρόκειται, δε, για ποσά που δεν ελέγχονται και που φυσικά δε φορολογούνται.

Μεγαλειώδες δείγμα υποκρισίας, θα έλεγε κανείς, αφού όλα τα ως άνωθι έρχονται σε πλήρη αντίθεση με αυτά που πρεσβεύει η «χαμηλοβλεπούσα» χώρα, δηλαδή ουδετερότητα, ειλικρίνεια και bona fide. Ας μη ξεχνάμε και τη δήθεν πρόσφατη κίνηση της Ελβετίας, να συνεργαστεί με την Ελλάδα για τη φορολόγηση των ελληνικών κεφαλαίων που φωλιάζουν σε ελβετικούς λογαριασμούς. Αυτό το 10% που θα αποδοθεί είναι τίποτα μπροστά στα ποσά που κρύβονται εκεί, χώρια από το ότι θα διατηρηθεί η πλήρης –απολύτως πλήρης- ανωνυμία των καταθετών.

Ο Ελβετός συνεχίζει, λέγοντας ότι τεράστια ποσά δημιουργούνται από το μηδέν και ξοδεύονται τάχιστα για την καταστροφή της παγκόσμιας κοινωνίας, όπως την γνωρίζουμε, μόνο και μόνο από απληστία. Ο στόχος είναι ο αφανισμός κρατών, όπως η Ελλάδα –τι έκπληξη-, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, ενώ ως «σκλάβοι» χρησιμοποιούνται οι Κινέζοι. Λέει, επίσης, ότι ο Ackermann έχει πολλές νομικές υποθέσεις «ανοικτές», τόσο στη Γερμανία, όσο και την Αμερική, και ότι είναι ένας άνθρωπος αδίστακτος και παγερός. Οι συμμετέχοντες στο καταχθόνιο αυτό σχέδιο είναι άνθρωποι πανίσχυροι, οι οποίοι στοχεύουν –εκτός των άλλων- στην καταστροφή της Ευρωπαϊκής βιομηχανίας –σας θυμίζει κάτι;- και την εδραίωσή της στην Κίνα, ξεκινώντας από τη διάνοιξη της αγοράς μας σε όλα τα κινέζικα προϊόντα. Έτσι, οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη κερδίζουν όλο και λιγότερα…

Η Ευρώπη από ότι φαίνεται βρίσκεται μέσα στη σιδερένια γροθιά της Bilderberg και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία περί τούτου. Μια-μια, οι χώρες της Ευρωζώνης βάλλονται από τους κερδοσκόπους. Η Ελλάδα είναι ήδη καμένο χαρτί και ας μην έχει λεχθεί ξεκάθαρα. However, who in their right mind can say that Greece will be able to pay back all these loans? Ενώ τώρα το «πανηγύρι» ξεκίνησε και για τη Γαλλία, το Βέλγιο και την Ισπανία. Η Ιταλία από ότι είδαμε ήδη παραδόθηκε στη Big Brother επιτήρηση και ως εκ θαύματος παραιτήθηκε και ο Berlusconi.

Περίεργες είναι και οι αποκαλύψεις που κάνει ο ανώνυμος Ελβετός τραπεζίτης για διάφορα μέλη της Bilderberg. Από ότι φαίνεται ο Strauss-Kahn ήταν ένας εκ των μελών της Λέσχης που εκτέθηκε για τις πράξεις του, αλλά που κατόπιν αθωώθηκε. Λέγεται ότι τα περισσότερα μέλη είναι διεφθαρμένα άτομα, χωρίς καμία ηθική αξία, με άρρωστα μυαλά, ενώ κάποιοι είναι βιαστές, παιδόφιλοι και σατανιστές. Σημειώνει, δε, ότι πολλές ελβετικές τράπεζες φέρουν σατανιστικά σύμβολα, όπως η Rothschild Bank στη Ζυρίχη. Όλοι αυτοί εκβιάζονται διαρκώς σε διάφορες πράξεις, ακολουθώντας εντολές, τις οποίες αν δεν εκτελέσουν, θα εκτεθούν, καταστραφούν ή ακόμα και δολοφονηθούν. Ο ίδιος σημειώνει επίσης ότι ο Strauss-Kahn μπορεί και να μη ζήσει για πολύ, αφού εκτέθηκε υπερβολικά στα media. Άλλα μέλη της Bilderberg είναι από ότι φαίνεται και η Lagarde, ο Sarkozy, ο Obama, αλλά και οι Henry Kissinger, David Rockefeller, Bill Clinton, Tony Blair και πολλοί ακόμα. Ενώ λέγεται πως βρίσκεται στα σκαριά ένα παγκόσμιο σχέδιο φίμωσης του διαδικτύου, μέσω του οποίου θα χρησιμοποιηθεί ενός αλλιώτικου τύπου τρομοκρατία.

Διαβάζοντας όλα αυτά, προσπάθησα να σκεφτώ πότε ήταν η πρώτη φορά που διάβασα περί Bilderberg σε ελληνική εφημερίδα –κατά καιρούς τις έχω διαβάσει όλες- και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ήταν σχετικά πρόσφατα, παρόλο που η λέσχη υφίσταται -όπως είπαμε- εδώ και πολλά χρόνια. Από ότι, δε, διερεύνησα λίγο στον διεθνή δυτικό Τύπο –δεν αναφέρομαι σε ανεξάρτητες σελίδες, fora και blog-, λίγες είναι οι αναφορές, ενώ σχεδόν κανένας συσχετισμός δεν έχει αναλυθεί από τον Τύπο της Μέσης Ανατολής. Θα έλεγε κανείς ότι υπάρχει κάποιου είδους συμφωνία σχετικά με αυτά που «επιτρέπεται» να δουν το φως της δημοσιότητας –if any. Ενώ ψάχνοντας λίγο ακόμα βρήκα ότι η Λέσχη -που πήρε το όνομά της από το ξενοδοχείο που φιλοξένησε την πρώτη της συνάντηση- συνιδρύθηκε από τον Prince Bernard –που επίσης βοήθησε στην ίδρυση του Ροταριανού Ομίλου-, ο οποίος ήταν μέλος των Ναζί και εργάστηκε για την παραγωγή του Zyclon B, του γνωστού δηλητηριώδους αερίου που χρησιμοποιήθηκε ευρέως στις γενοκτονίες των Εβραίων. Ο Prince Bernard, που πέθανε το 2004, απομακρύνθηκε και από τις 2 ομάδες, όταν το όνομά του ενεπλάκη στο σκάνδαλο σωρείας δωροδοκιών της Lockheed, που ξέσπασε κατά τη δεκαετία του 1970.

Τα τελευταία περίπου 10 χρόνια -αν και η χώρα μας πρέπει να βρίσκεται στο στόχαστρο εδώ και τουλάχιστον 2 δεκαετίες- είμαι σίγουρα οπαδός της συνωμοσιολογικής θεωρίας που αφορά στην Ελλάδα. Και ο βασικός λόγος είναι ότι μόνο έτσι μπορούν να εξηγηθούν κάποιες κινήσεις ή η έλλειψη αυτών από τις εκάστοτε κυβερνήσεις μας. Η χώρα μας είναι πολύ μικρή και οι πολιτικοί μας πολύ λίγοι για να αντισταθούν ή έστω να προσπαθήσουν να αποτρέψουν τα πράγματα. Αλλά αν αναλογιστεί κανείς -αν μη τι άλλο- τον ορυκτό μας πλούτο –βλέπε πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσό, βωξίτη κ.ά.- έχει βάση η «επίθεση» ενάντια στη χώρα μας. Αν όχι, ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί τόσα χρόνια δεν έχουμε προχωρήσει σε εξόρυξη των κοιτασμάτων πετρελαίου μας, γιατί δεν εκμεταλλευόμαστε τα χρυσωρυχεία του Παγγαίου –στα οποία φωλιάζουν τα μεγαλύτερα κοιτάσματα της Ευρώπης-, γιατί έχουν κλείσει σχεδόν όλα τα εργοστάσιά μας και η παραγωγή έχει παραλύσει; Ας μου εξηγήσει κάποιος, γιατί μας έδιναν και μας δίνουν τόσα χρήματα, αφού γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι δεν πρόκειται ποτέ να τα πάρουν πίσω...;

Ακυβέρνητη κοινωνία*

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/

Έχουμε επισημάνει και σε προηγούμενο άρθρο ότι εδώ στην Ελλάδα δεν επικρατεί σχεδόν ποτέ ηρεμία. Υπάρχει διαρκής κίνηση, σε όλα τα επίπεδα. Οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά. Η πρώτη αλήθεια είναι ότι όλο αυτό το ταραχώδες σκηνικό μας έχει κουράσει –ως λαό-, ψυχολογικά, αλλά και μας έχει σχεδόν ισοπεδώσει οικονομικά. Όμως το γεγονός ότι η πολιτική του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 2 χρόνια όχι μόνο δεν έχει αποδώσει απολύτως τίποτα, αλλά έχει πάει κράτος και κοινωνία πίσω, είναι άξιον απορίας και αιτία δικαιολογημένης οργής. Η απόφαση του δημοψηφίσματος, δε, σε μία εντελώς λάθος χρονική στιγμή αποτελεί the straw that broke the camel’s back… και όπου camel’s back, εννοούμε την πληθώρα των λάθος στρατηγικών που ακολουθήθηκαν, των αποφάσεων που ελήφθησαν δίχως πυγμή και ιδιαίτερη σκέψη και των υπόπτων μεθόδων που εφαρμόστηκαν.

Ποτέ ίσως άλλοτε δεν επαληθεύτηκαν τόσο σκληρά τα λόγια του Καστοριάδη: «Όπως έλεγε ο Ρουσσώ για τους Άγγλους, ο λαός δεν είναι ελεύθερος παρά μόνο κατά τη ημέρα των εκλογών. Άραγε είναι ελεύθερος ακόμη και εκείνοι τη μέρα; Τα χαρτιά είναι σημαδεμένα, οι ψευτο-επιλογές είναι προκαθορισμένες από τα κόμματα και, επιπλέον, κενές περιεχομένου». Εδώ και κάμποσο καιρό –από τότε που ψηφίστηκε το μνημόνιο-, όταν αποκαλύφθηκε το τεράστιο έλλειμμα της χώρας, τα ψεύτικα στοιχεία που δόθηκαν για την είσοδό μας στην ευρωζώνη, το όργιο σπατάλης του Δημοσίου και τέλος η αδυναμία της χώρας να συνεχίσει τη λειτουργία του χωρίς βοήθεια, ξεσηκωθήκαμε ενάντια στους νυν και περασμένους 300, που πέρασαν από το ελληνικό κοινοβούλιο. Πως και γιατί τους ψηφίζαμε, γιατί εξακολουθούμε να τους ψηφίζουμε, να μην τους ξαναψηφίσουμε. Μα… Υπάρχει άλλη επιλογή; Και αν ναι, ποια είναι ακριβώς; Οι ατάκες του τύπου «να κυβερνήσει ο λαός», «να πέσει το κράτος», «να ρίξουμε το κατεστημένο» είναι κάθε άλλο παρά σοβαρές. Όση ελευθερία και να έχουμε –και έχουμε ως κράτος τεράστιες ελευθερίες-, δεν επιτρέπεται σε όντα με στοιχειώδη νοημοσύνη να εύχονται «να πέσει το κράτος». Κάποιος -δυστυχώς ή ευτυχώς- πρέπει να κυβερνά. Δεν μπορούμε να κυβερνάμε όλοι. Εδώ με το ζόρι φέρνουμε βόλτα το σπίτι μας και τα παιδιά μας. Οπότε ποια είναι η επιλογή μας; Δυστυχώς είναι να ψηφίσουμε αυτούς που επιθυμούν να εκλεγούν. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Το ότι αυτή η χώρα –με τον τόσο έξυπνο και εφευρετικό λαό- έχει επιδείξει τόση πολιτική «φτώχεια» βέβαια είναι άξιον απορίας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Συνεπώς, καταλήγουμε στα λεχθέντα του Καστοριάδη. Ούτε καν την ημέρα των εκλογών δεν είμαστε ελεύθεροι.

«Η Δημοκρατία έχει οργανωθεί και συλληφθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε η συμμετοχή των πολιτών να είναι όντως αδύνατη... Ιδού τώρα ο κ. Fabius (Γάλλος σοσιαλιστής πρωθυπουργός) που θρηνεί, ανακαλύπτοντας τα ήδη γνωστά: την ιδιωτικοποίηση των ανθρώπων, την αδιαφορία των πολιτών, το κενό του προγράμματος του κόμματός του. Ή εκείνοι οι σοσιαλιστές βουλευτές, που, αφού έχουν περιγράψει το κενό της σημερινής πολιτικής, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης του κόμματός τους, καταλήγουν καλώντας μας να υποστηρίξουμε με σθένος τη γραμμή του Προέδρου. Πάει καιρός που σε αυτή τη χώρα κανείς δε πέθανε από γελοιοποίηση.» Πόσο «τωρινά» ακούγονται όλα αυτά! Μετά από εβδομάδες εξοντωτικών διαπραγματεύσεων, συζητήσεων, συμβουλίων, σχεδιασμού προγραμμάτων και υπογραφής συμφωνιών, ο κύριος Γιώργος Παπανδρέου σκέφτηκε/θυμήθηκε ξάφνου να ρωτήσει τον ελληνικό λαό για το αν συμφωνεί με τη νέα δανειακή σύμβαση, την παραμονή μας στο ευρώ και εντέλει την έστω και μακροπρόθεσμη «σωτηρία» της χώρας μας. Και ειλικρινά αυτό με βάζει σε σκέψεις. Αν όλο αυτό ήταν impromptu, τότε απλά θα επιβεβαιώσω και πάλι τα περί «retardation». Αν όμως δεν ήταν impromptu, τότε ανησυχώ σοβαρά για τον ρόλο του κυρίου Παπανδρέου και τις συμφωνίες που έχει κάνει κάτω από το τραπέζι για την πλήρη και ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας αυτής, για τους δικούς του λόγους. Αυτούς, δε, τους λόγους φαίνεται να αγνοούν ακόμα και οι ίδιοι του οι βουλευτές, οι οποίοι ο ένας μετά τον άλλον αρχίζουν και δεν αισθάνονται ιδιαίτερα άνετα με όσα γίνονται. Και το ερώτημα επιστρέφει. Ο λαός καλείται να «αποφασίσει» κατόπιν εορτής; Δηλαδή με το δημοψήφισμα καλούμεθα να ακυρώσουμε τις προσπάθειες της Ευρώπης για την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημά μας; Δεν θα αναλύσω την πηγή, τους υποχθόνιους σκοπούς και τα κίνητρα της λύσης που προσεφέρθη. Αναφέρομαι απλά, καθαρά και απόλυτα στις μαραθώνιες συζητήσεις που έλαβαν χώρα πριν τις υπογραφές. Καλούμαστε ουσιαστικά να κάνουμε τι; Τώρα, κατόπιν εορτής, να βγάλουμε γλώσσα και να το παίζουμε ήρωες; Κενό. Ένα απέραντο κενό πολιτικής, κενό οράματος, κενό λογικής, κενό συναίσθησης. Αυτοί είναι οι πολιτικοί μας σήμερα. Και αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και ο κόσμος έτσι. Είμαι καθέτως αντίθετη στο ότι οι πολιτικοί καθρεφτίζουν τον κόσμο. Πιστεύω πραγματικά ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι τίμιοι, δουλεύουν πολύ και φροντίζουν την οικογένειά τους. Υπάρχει, δε, και μια μερίδα που έχει εξαιρετικές ιδέες, επιχειρηματικό όραμα και όρεξη για καινούρια, πρωτοποριακά πράγματα. Και είναι πολύ κρίμα που οι συγκυρίες είναι τόσο αρνητικές στην παρούσα και που όλα αυτά δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν και να αποδώσουν, όπως τους αξίζει.

«Όσο περισσότερο ακούμε για επιμέρους ‘τεχνογνωσία’ και ‘δυνατότητα’, τόσο περισσότερο επιβεβαιώνεται μια γενικευμένη απουσία δύναμης». Οι εκάστοτε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ εξαντλούσαν τη χρήση της λέξης «τεχνοκράτης», «τεχνογνωσία», «προοπτική» και «δυνατότητα». Κατά τη διακυβέρνηση Σημίτη –παρόλο που έλειπα από την Ελλάδα εκείνη την εποχή- η χώρα γνώρισε σχετικά καλούς ρυθμούς ανάπτυξης –συγκριτικά πάντα με άλλες εποχές και όχι σε σχέση με τη δυναμική που θα μπορούσαμε να έχουμε. Από την άλλη βέβαια τα όργια που διαπράττονταν με τις κοινοτικές επιχορηγήσεις, τα δάνεια και τους εξοπλισμούς ήταν άνευ προηγουμένου. Οπότε ήταν σα να γεμίζεις ένα βαρέλι με τρύπιο πάτο. Κατόπιν, οι επόμενες κυβερνήσεις, που μασούσαν την ίδια τσίχλα, απέδειξαν περίτρανα την παντελή απουσία στρατηγικής και ισχύος. Και επαναλαμβάνω, είναι πραγματικά άξιον απορίας, το πώς ένας τέτοιος λαός δεν έχει καταφέρει να βγάλει τα τελευταία 30 χρόνια έναν πολιτικό της προκοπής. Μα ούτε έναν; Στο εξωτερικό διαπρέπουμε. Εδώ τι γίνεται; Εκτός αν με την πολιτική ασχολούνται πλέον ΜΟΝΟ άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ, δεν ξέρουν τι σημαίνει μεροκάματο και νυχτοκάματο, δεν έχουν ιδέα πως ζει ο μέσος άνθρωπος, πως λειτουργεί η αγορά και ποιες είναι οι στοιχειώδεις παράμετροι της ανάπτυξης. Μήπως;

Και που καταλήγουμε; Ο πρωθυπουργός «μας» οδεύει στις Κάννες. Δε δύναμαι να γνωρίζω ακριβώς τι μπορεί να σκέφτεται και πως θα αντικρύσει τους ανθρώπους που παρακαλά γονυπετής εδώ και 2 χρόνια για λεφτά και συμπόνια. Δεν μπορώ να ξέρω πως θα επιχειρηματολογήσει για την απόφαση του δημοψηφίσματος, που έλαβε εν μία νυκτί, χωρίς να ενημερώσει κανέναν. Δε ξέρω επίσης και για την αντιμετώπιση που θα έχει, αφού ήδη και μόνο με την ανακοίνωση της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος βυθίστηκαν οι αγορές και το ευρώ και βούιξε ο διεθνής τύπος. Έχουμε καταντήσει πλέον να κάνουμε εντύπωση με τις ανοησίες μας και όχι με τα επιτεύγματά μας –όπως κάποτε… πολύ-πολύ παλιά. Ο ένας αντιπρόεδρος ήταν στο νοσοκομείο και ο άλλος είναι στην Κίνα για δουλειές. Βουλευτές παραιτούνται, αρνούμενοι να αναλάβουν τέτοια βλακώδη ευθύνη –και δεν έχουν και άδικο. Ο κόσμος άναυδος προσπαθεί να καταλάβει το γιατί. Και ακόμα χειρότερα προσπαθεί να σκεφθεί τι ακριβώς πρέπει να πράξει. Τι σημαίνει στην πραγματικότητα το «όχι» στο δημοψήφισμα; Δεν είμαι σίγουρη για το αν ο κόσμος δύναται να καταλάβει τι θα σήμαινε η έξοδος από την ευρωζώνη και η επιστροφή στη δραχμή. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνει τι σημαίνει «όχι» στη δανειακή σύμβαση. Σημαίνει απλά μια στάση πληρωμών για μερικές μέρες; Ή σημαίνει στάση πληρωμών στο διηνεκές; Πως θα λειτουργήσει το κράτος χωρίς χρήμα; Ακόμα και τώρα πριν την 6η δόση, για να πραγματοποιηθούν οι πληρωμές, μπήκε χέρι στο ταμείο των πυρόπληκτων και της πράσινης ανάπτυξης. Όταν αυτά τελειώσουν τι γίνεται; Από την άλλη όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη σημερινή πραγματικότητα. Ακόμα και με τα λεφτά που μας έχουν δώσει ως τώρα και με την πληθώρα των μέτρων που ψηφίστηκαν και εφαρμόζονται το αποτέλεσμα είναι αρνητικό. Όχι ουδέτερο –δηλαδή στάσιμο. Αλλά αρνητικό. Το έλλειμμα μεγάλωσε και τα έσοδα μειώθηκαν. Είναι έως και παρανοϊκό. Εφαρμόζονται πολιτικές και μέτρα που μας πάνε πίσω, αντί τουλάχιστον να μας κρατούν σε μια στασιμότητα, αν όχι να οδηγούν σε πρόοδο. Και το ερώτημα γεννιέται εύλογα. Το δημοψήφισμα είναι λύση; Οι εκλογές είναι λύση; Αυτό που συμβαίνει τώρα και που ζει ο κόσμος είναι λογικό; Αισθανόμαστε σαν μια ακυβέρνητη κοινωνία, χωρίς επικεφαλής, χωρίς στόχους, χωρίς όραμα, χωρίς μέλλον. And that’s so deeply saddening…

*Εκ του “Une société à la dérive” του Κορνήλιου Καστοριάδη, Εκδόσεις Ευρασία, Μετάφραση Ζήσης Σαρίκας

Περί εθνικής κυριαρχίας και άλλων χωρατών

Το κεφάλι του διαμένοντος στην Ελλάδα έχει γίνει πλέον καζάνι. Το κούρεμα, οι τράπεζες, οι καταθέσεις, τα μέτρα, το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, το θρίλερ, οι συντάξεις, οι μειώσεις, η δημοσιονομική πολιτική, η τρύπα του χρέους, οι έκτακτες εισφορές, ο κεφαλικός φόρος, ο φόρος επιτηδευματία, τα τέλη ακινήτων, η τρόικα, ο Ράιχενμπαχ, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, το ΔΝΤ, η Λαγκάρ, ο Σόιμπλε. Και μέσα σε όλα, οι πορείες, οι απεργίες, τα σκουπίδια, οι Δεν Πληρώνω, το ΠΑΜΕ, οι κουκουλοφόροι, οι καταστροφές σε μαγαζιά, ξενοδοχεία, τράπεζες και επιχειρήσεις. Η Παπαρήγα, ο Τσίπρας, ο Καρατζαφέρης, ο Αντώνης και ο Γιώργος. Καζάνι.

Ξημέρωσε, λοιπόν, η ημέρα του 50% και έχουμε από το πρωί που ακούμε αναλύσεις επί αναλύσεων, γνώμες επί γνωμών, νεύρα, αυστηρότητα, δήθεν ανάσες ανακούφισης και αφορισμούς από υπουργούς, πρώην υπουργούς, πολιτικούς, οικονομολόγους, οικονομικούς αναλυτές, καθηγητές, δημοσιογράφους και πάει λέγοντας. Αν κάτσεις να τους ακούσεις όλους, το λιγότερο που θα πάθεις είναι εγκεφαλικό. Στη χειρότερη περίπτωση θα ανοίξεις το παράθυρο και, αν είσαι τυχερός και μένεις σε άνω του 3ου ορόφου διαμέρισμα, βουτάς στο κενό. Αν ακούσεις ένα κανάλι μόνο έχεις την πιθανότητα να αποφύγεις το εγκεφαλικό και να σκεφτείς ψύχραιμα την επόμενη μέρα.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι βασικοί παίκτες εμφανίζονται σε όλα τα κανάλια κι έτσι οι συνιστώσες αλλάζουν. Όταν βλέπεις κάποιες συγκεκριμένες φάτσες, σκέφτεσαι αν αξίζει να καταστρέψεις την LCD, εκτοξεύοντας κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Όταν δηλαδή βγαίνει ο πρωθυπουργός «μας» και μιλάει στις 5 τα ξημερώματα περί «εθνικού καθήκοντος» δημιουργούνται ανάμικτα συναισθήματα οργής, αλλά και κλαυσίγελου. Αισθάνεσαι μέσα από την καρδιά σου την ανάγκη να πεις «κοίτα ρε ποιος μιλάει για εθνικό και πατριωτικό καθήκον». Και μετά σκέφτεσαι «για πόσο ηλίθιο με περνάει άραγε;».

Μέσα από ρεπορτάζ βλέπεις τις αντιδράσεις του Έλληνα, που σε κάποιες των περιπτώσεων είναι πάρα πολύ αστείες και βασικά χαίρεσαι που τις ακούς. Από τον Alpha πέτυχαν έναν φοβερό τύπο έξω από την τράπεζα ο οποίος και είπε: «Ρε παιδιά μας έχουν τρελάνει. Κεφαλικός φόρος. Εγκεφαλικός φόρος. Ακίνητος φόρος. Δεν ξέρω πλέον τι πληρώνω. Απλά πληρώνω. Και άντε, τώρα έχω. Όταν δεν θα έχω, τι γίνεται;». Άλλοι είναι προφανώς πιο θυμωμένοι και φωνασκούν: «Να φύγουν οι κλέφτες. Αν έχουν λίγο φιλότιμο, να παραιτηθούν τώρα!». Ναι καλά. Περίμενε εσύ να παραιτηθούν. Η καρέκλα είναι γλυκιά! Και είναι και πάνω από δήθεν πατριωτισμούς και εθνικά καθήκοντα.

Αυτό, λοιπόν, μου μας ξίνισε δεν είναι η ταμπέλα της χρεοκοπίας. Η ταμπέλα του κουρέματος. Η ταμπέλα των ανίκανων. Η ταμπέλα των απατεώνων. Είναι ότι θα υπάρχει -λέει- εδώ μόνιμη επιτροπή που θα παρακολουθεί από κοντά τις αποφάσεις, την πορεία της δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας και θα παρέχει τεχνική βοήθεια. Θα χάσουμε –λέει- την εθνική μας κυριαρχία. Αυτό μας πείραξε. Και γιατί μας πείραξε; Μα δεν είναι φανερό;

Επί περίπου 30 χρόνια -τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι περίπου, αλλά ακριβώς 30- το ελληνικό κράτος βρίσκεται σε μια κατάσταση πλήρους αναρχίας. Κατά χιλιάδες οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο -και φυσικά μην ξανακούσω τα δήθεν περί διαφάνειας του ΑΣΕΠ, γιατί ακόμα και εκεί έχω να κάνω προσωπικές καταγγελίες-, δημιουργίες οργανισμών ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ για να χωθούν τεχνηέντως οι ημέτεροι, όργιο σπατάλης από υπουργούς, βουλευτές και παρατρεχάμενους με ταξιδάκια, κινητά και λιμουζίνες, δάνεια και επιχορηγήσεις εκατομμυρίων -τότε- δραχμών για δήθεν έργα που δεν έγιναν ποτέ, εκατομμύρια ευρώ σε προμήθειες για υποβρύχια που γέρνουν και λοιπούς αμυντικούς εξοπλισμούς και πολλά ακόμα. Αυτό ήταν και, από κάποιες οπτικές, εξακολουθεί να είναι το Ελληνικό κράτος. Την ώρα που ο πρωθυπουργός "μας" διαλαλούσε τα νέα μέτρα περί λιτότητας και περικοπής συντάξεων και μισθών -των δημοσίων υπαλλήλων- έβαζε από την πίσω πόρτα 2.500 νέους υπαλλήλους! Ναι! Περίπου 600 εκ των οποίων στην ΕΡΤ! Την ώρα που ο πρωθυπουργός "μας" "πάσχιζε" για μια ακόμα δόση και ήταν περήφανος που πήραμε το μεγαλύτερο δάνειο που δόθηκε ποτέ στη γη (!), έτρεφε βουλευτές και αντιπροέδρους με λογαριασμούς κινητών άνω των 40.000 ευρώ μηνιαίως (σαράντα χιλιάδες, για όσους δεν συνειδητοποίησαν τον αριθμό).

Δεν είναι λοιπόν απόλυτα λογικό να μας πειράζει τώρα η παρουσία ενός επιτηρητή, ο οποίος μόνο αν είναι ηλίθιος δεν θα μπορέσει να διαπιστώσει τα όργια σπατάλης που ακόμα λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα; Φυσικά και είναι λογικό. Αλλά αφού οι πολιτικοί που αναγκαζόμαστε να εκλέξουμε είναι έτσι όπως είναι, μήπως θα είναι καλύτερα να υπάρχει κάποιος ο οποίος θα ελέγχει την κατάσταση; Μια κατάσταση που δυστυχώς ο λαός δεν δύναται να ελέγξει από «κάτω»; Άλλωστε ας μη γελιόμαστε. Από την στιγμή που μια χώρα δανείζεται -και δε μιλάω για τώρα μόνο- παύει να έχει εθνική κυριαρχία. Εκτός αν με τον όρο «εθνική κυριαρχία» εννοούμε αποκλειστικά το δικαίωμα του «να κλέβω ανενόχλητα τα χρήματα του ελληνικού κράτους και κατ' επέκταση του ελληνικού λαού». Τότε γι’ αυτό ενοχλούνται κάποιοι. Επειδή θα είναι πλέον σχεδόν αδύνατο να κλέψουν. Με οποιοδήποτε τρόπο. Γιατί ακόμα και αν διατηρείς ένα λογαριασμό κινητού της τάξης των 40.000 ευρώ μηνιαίως, κλεψιά είναι. Τιμιότις πάντως δεν είναι σίγουρα.

Από την άλλη πλευρά, αν με τον όρο εθνική κυριαρχία εννοούμε τα νησιά, την εθνική μας περιουσία κινητή και ακίνητη, αλλά και το έμψυχο δυναμικό της –γιατί προφανώς η εθνική κυριαρχία εμπερικλείει και τους ανθρώπους μιας χώρας- τότε ναι. Χωρίς αμφιβολία αν ο Γερμανός ή ο οποιοσδήποτε Γερμανός έρθει και πάρει την Ακρόπολη, το Σούνιο και την Κρήτη –λόγου χάρη- και αρχίζει να τις εκμεταλλεύεται οικονομικά, τότε ναι, θα μιλήσω για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Το αστείο όμως είναι ότι όλοι όσοι μιλούν και ενοχλούνται, δεν αναφέρονται σε αυτά. Δεν αναφέρονται στη γη μας και τη γη των προγόνων μας. Αυτούς τους ενοχλεί το αν σε περίπτωση που θελήσουν να προσλάβουν 5.000 άτομα στο Υπουργείο Οικονομικών παραδείγματος χάριν, θα πρέπει να πάρουν και την έγκριση της τρόικας για να το πράξουν –η οποία και φυσικά δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να δώσει την έγκριση. Αυτό τους ενοχλεί. Τους ενοχλεί η σκέψη ότι δεν θα είναι πια και τόσο εύκολο να συνεχίσουν την πολιτική ασυδοσίας, που τόσο έχουν συνηθίσει και εφαρμόσει εδώ και 30 χρόνια. Αυτό τους ενοχλεί. Και αυτό δεν ενοχλεί μόνο το ΠΑΣΟΚ. Ενοχλεί και τον Αντώνη. Που ξέρει ότι ίσως ως επόμενη κυβέρνηση δεν θα μπορεί να δρα ανενόχλητος. Όπως και ο προηγούμενος της παράταξής του. Γιατί όσοι υποστηρίζουν ότι ο Καραμανλής δεν ήξερε τι γινόταν γύρω του, είναι ή αφελείς ή τρελοί ψεύτες. Μια χαρά ήξερε. Και όταν ξέρεις -ακόμα και αν δεν κάνεις τίποτα- είσαι συνεργός. Όπως όταν κάποιος που περιθάλπει έναν εγκληματία, καταδικάζεται για συνέργια. Είναι ακριβώς το ίδιο. Ακόμα και αν αληθεύουν οι αναφορές περί «απειλής της ζωής του», ακόμα και τότε οφείλεις να «βγεις μπροστά» για την πατρίδα. Οφείλεις. Αλλά είπαμε, αυτά είναι άγνωστες λέξεις για τους πολιτικούς «μας» των τελευταίων 10ετιών. Ή ακόμα και αν δεν είναι άγνωστες λέξεις, είναι σίγουρα ψιλά γράμματα. Πολύ ψιλά.

Η εθνική κυριαρχία με τη βαθιά έννοια της λέξης έχει χαθεί προ πολλού. Όπως όταν χρωστάμε σε μια τράπεζα και αδυνατούμε να πληρώσουμε τις δόσεις, εκείνη μπορεί και έχει το δικαίωμα να μας πάρει το σπίτι ή οποιοδήποτε άλλο περιουσιακό μας στοιχείο, έτσι και χειρότερα γίνεται με τα κρατικά δάνεια. Αυτός άλλωστε ήταν πάντα και ο στόχος των δανειστών μας. Μόνο ηλίθιοι θα δάνειζαν σε μια χώρα που είναι πασίδηλο ότι δε θα μπορέσει ποτέ να ξεπληρώσει. Και αυτοί δεν είναι ηλίθιοι. Η Ελλάδα ήταν και εξακολουθεί να είναι στο στόχαστρο πολλών γυπών. Ο ορυκτός πλούτος αυτής της χώρας είναι τόσο δυσθεώρητα τεράστιος που θα μπορούσαν ακόμα και με το 1/3 της αξίας του να εξαγοραστούν τα χρέη και άλλων χωρών και να κυριαρχήσουμε εμείς. Όμως τα παιχνίδια που παίζονται από πανταχόθεν είναι παιχνίδια πολύ προχωρημένα, στα οποία οι δικοί μας πολιτικοί δεν μπορούν να παίξουν. Οι πολιτικοί μας ήταν και θα είναι πάντα της ψωροκώσταινας. Ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε τώρα. Και έχει ο Θεός γι’ αύριο. Ποτέ κανένας πολιτικός μας δεν είχε όραμα, θράσος, διπλωματία και πονηριά –και κάποια άλλη λέξη που δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω- για τέτοια παιχνίδια. Να αψηφήσει τους «μεγάλους» και να προβεί στο έργο που θα κάνει τη διαφορά για τη χώρα. Κοντόφθαλμοι, απατεώνες, λαμόγια και εσχάτως καθυστερημένοι. Ήταν και είναι όλοι τους πολύ «λίγοι» για την Ελλάδα…