Everyday Athens life scenes

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

…είναι από εκείνα τα σκηνικά που δε θα πίστευες ποτέ ότι θα δεις κι όμως λαμβάνουν χώρα μπροστά στα μάτια σου ή και σε σένα τον ίδιο. Από εκείνα τα σκηνικά που πίστευες ότι μόνο σε ταινίες θα μπορούσες να δεις.

δός Πατησίων, κοντά στην Πλατεία Αμερικής. Η αριστοκρατικότερη ίσως συνοικία της Αθήνας που μετετράπη σε άντρο Πακιστανών και Αφρικανών. Έγκυος γυναίκα ανοίγει την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου να βάλει σακούλες με κρέας, που μόλις έχει αγοράσει από τον κρεοπώλη της γειτονιάς. Ώσπου να κλείσει την πόρτα και να πάει από την άλλη πλευρά στην θέση του οδηγού, ένας Πακιστανός έχει ανοίξει την πόρτα, έχει πάρει τη μία σακούλα με τα κρέατα, έχει ξανακλείσει την πόρτα και έχει εξαφανιστεί στην οδό Καλλιφρονά.

Οδός Πατησίων και Λέλας Καραγιάννη. Ηλικιωμένο, αλλά καλοβαλμένο ζευγάρι, περπατά 11 τη νύχτα. Ο άντρας περπατά δυστυχώς μερικά μέτρα πιο πίσω. Πακιστανός περνά σαν άνεμος, αρπάζει την χρυσή αλυσίδα από το λαιμό της γυναίκας και εξαφανίζεται στα στενά της Κυψέλης. Η γυναίκα έχει μείνει άναυδη, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει.

Πλατεία Ομόνοιας ώρα 12.15 το μεσημέρι. Έχοντας τα μάτια μου 24 και σε περιστροφική οπτική του πεδίου, για να προλάβω το οτιδήποτε, αλλά και για να δω ιδίοις όμμασι την αθλιότητα στην οποία έχει περιέλθει το κέντρο της πόλης, παρατηρώ καλοβαλμένη ξανθιά γύρω στα 35. Κάποιος θα αναρωτιόταν τι δουλειά έχει εκεί. Σε μερικά δευτερόλεπτα και ώσπου να γίνει πράσινο το φανάρι, την έχει πλησιάσει μαύρος, κουστουμάτος. Εκείνη ανοίγει την τσάντα της και σχεδόν ανεπαίσθητα χέρι με χέρι έχει ανταλλαχτεί «άσπρη»? «μαύρη»? …Ποιος ξέρει. Κατόπιν η μεν ξανθιά εξαφανίζεται, ο δε μαύρος περπατά αμέριμνος. Α ναι… μερικά μέτρα πιο κάτω, 2 περιπολικά της Ελληνικής Αστυνομίας.

Οδός Στουρνάρη στο Πολυτεχνείο ώρα 8.20 το βράδυ. Σταματημένη γυναίκα σε αυτοκίνητο στο φανάρι, δυστυχώς με ξεκλείδωτες πόρτες. Δύο αλλοδαποί –Αλβανοί ή Ρουμάνοι- ο ένας από τη μία πόρτα προσπαθεί να την πείσει να βγει έξω από το όχημα και εξ αριστερών ο άλλος έχει ανοίξει την πόρτα και παίρνει το δερμάτινο μπουφάν της. Γύρω αυτοκίνητα και ταξί. Κανείς δεν κουνήθηκε. Κανείς δεν ευαισθητοποιήθηκε. Το φανάρι ξεκίνησε. Ευτυχώς η τσάντα της ήταν εκεί. Είχαν πάρει μόνο το μπουφάν.

Εθνική Οδός Αθηνών Λαμίας (από τα απίστευτα σκηνικά). Δύο αυτοκίνητα έχουν παρακολουθήσει γυναίκα που έχει σηκώσει χρήματα από ATM, έχει μπει στο αυτοκίνητό της και έχει βγει στην Εθνική Οδό, από το ύψος της οδού Αχαρνών. Την ακολουθούν και την εμβολίζουν στη δεξιά λωρίδα. Την αναγκάζουν να κατέβει από το αυτοκίνητο, παίρνουν την τσάντα της και εξαφανίζονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Νέα Ιωνία μεσημέρι 4.30. Ιατρικός επισκέπτης έχει αναχωρήσει από το γραφείο του. Κάνει το λάθος να βάλει το laptop στο πορτ-μπαγκάζ, μαζί με το προσωπικό του δερμάτινο τσαντάκι in plain view. Κατόπιν μπαίνει στο αυτοκίνητο και κάνει το δεύτερο λάθος να μην κλειδώσει αυτόματα όλες τις πόρτες. Σε φανάρι, στην κεντρική λεωφόρο της περιοχής, νεαρός που επέβαινε σε μοτοσυκλέτα κατεβαίνει, ανοίγει το πορτ-μπαγκάζ παίρνει το laptop και την τσάντα με αρκετά χρήματα, ξανανεβαίνει στη μηχανή και εξαφανίζεται. Ο οδηγός έχει μείνει άναυδος και απλά τους κοιτά. Όπως κάνει όμως και όλος ο υπόλοιπος αναίσθητος κόσμος που περνά αμέριμνος, χαζεύοντας σαν να μην είναι αλήθεια αυτό που βλέπει.

Οδός 3ης Σεπτεμβρίου, ώρα 7.20 το απόγευμα, καλοκαίρι. Στο ύψος της 3ης Σεπτεμβρίου με την Μάρνη, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, 2 μαύροι χοροπηδάνε στα δέντρα και κόβουν καρπούς. Και όμως είναι αλήθεια. Δεν ήταν σύκα, δεν ήταν πορτοκάλια, δεν ήταν νεράντζια ή έστω λεμόνια. Μια ακακία ήταν… Δύσμοιρη. Θα μου πείτε το δέντρο είναι το δύσμοιρο ή οι μαύροι που χοροπηδούσαν για να κόψουν τα κλαδιά ή το άνθος; Όπως το πάρει κανείς. Κατόπιν, ό,τι τέλος πάντων έκοβαν, το έτρωγαν! Και αυτό συνεχιζόταν… μέχρι να ξανα-ξεκινήσει το λεωφορείο από το φανάρι. Seriously tempted to take a picture, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι το λεωφορείο ήταν γεμάτο μαύρους. Άσε καλύτερα…

Στάση Κλαυθμώνος ώρα 6.30 το απόγευμα: Δύο νεαρά κορίτσια περιμένουν το λεωφορείο. Το ένα από τα δύο μιλάει στο κινητό. Λίγο πιο κάτω βρίσκεται ένα μηχανάκι με δύο Πακιστανούς και μερικά μέτρα πιο πίσω περιπολικό της αστυνομίας. Ο ένας Πακιστανός αρπάζει το κινητό από τα χέρια του κοριτσιού, την κοιτάζει με θράσος και κατευθύνεται προς το μηχανάκι ήρεμα. Η κοπέλα αρχίζει να φωνάζει. Οι αστυνομικοί αγοράζουν αγρούς, μέχρι ο κλέφτης να ανέβει στο μηχανάκι και να εξαφανιστεί προς την κάτω πλευρά της πλατείας. Η αστυνομία πλησιάζει, έχοντας φυσικά δει όλο το σκηνικό και εξηγεί στην κοπέλα ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί βρίσκεται σε υπηρεσία στην συγκεκριμένη Πλατεία και όχι εκτός.

Πλατεία Βικτωρίας – γνωστό πλέον άντρο ναρκωτικών, αλλά και πιάτσα, ώρα 9.30 το βράδυ: 3 Πακιστανοί επιτέθηκαν στον γνωστό ηθοποιό Στέλιο Μάινα. Τον χτύπησαν και του πήραν το πορτοφόλι και το κινητό, μέσα από τα χέρια. Ο Μάινας που κατοικεί εκεί κοντά δήλωσε πως δεν πρόκειται να κινηθεί νομικά εναντίον των αγνώστων, αλλά ούτε ότι προτίθεται να μετακινηθεί από τη συγκεκριμένη γειτονιά, στην οποία μεγάλωσε και κατοικεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αξιοσημείωτο είναι ότι πολλοί γνωστοί ηθοποιοί, παρά την υποβάθμιση της περιοχής –κυρίως της Κυψέλης- εξακολουθούν να ζουν εκεί, αρνούμενοι να μετακινηθούν. Άλλωστε η Κυψέλη και η Φωκίωνος Νέγρη ήταν ανέκαθεν η γειτονιά των καλλιτεχνών.

Τέτοια είναι τα σκηνικά, αλλά και ακόμα περισσότερα, χειρότερα και βάναυσα που εκτυλίσσονται τον τελευταίο καιρό, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ποτέ και πουθενά κανείς δεν είναι σίγουρος και ασφαλής, καθώς κακοποιοί παραμονεύουν παντού και οποιαδήποτε στιγμή. Τα εύκολα θύματα είναι φυσικά οι γυναίκες, οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν έχουν συναίσθηση του που βρίσκονται, σε ποια εποχή ζουν και που ποτέ δεν πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο μπορεί να τους συμβεί. Γυναίκες οδηγοί που μπαίνοντας στο αμάξι αφήνουν την τσάντα και τα πράγματά τους στο κάθισμα του συνοδηγού. Γυναίκες που μιλούν στο κινητό, που κρατούν την τσάντα στον καρπό ή στον ώμο. Μεγαλύτερες γυναίκες που είναι ανήμπορες να προβάλλον αντίσταση ή να κυνηγήσουν (!) κάποιον. Γυναίκες που αφελώς ανοίγουν τις πόρτες της πολυκατοικίας προσπαθώντας να εξυπηρετήσουν έναν άγνωστο.

Στην σελίδα της Ελληνικής Αστυνομίας έχει ανέβει ειδικό φύλλο με οδηγίες ασφάλειας, αποκλειστικά για γυναίκες. Και δεν ξέρουμε ακριβώς τι να υποθέσουμε. Ανέβηκε ως δείγμα της άρτιας οργάνωσης της αστυνομίας που βρίσκεται στην υπηρεσία του πολίτη και σε μια προσπάθεια να βοηθήσει τα πιο ευάλωτα στρώματα του αστικού πληθυσμού; Ή αποτελεί την έμπρακτη συμβουλή του γνωστού ρητού «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», γιατί εμείς είμαστε μάλλον απόντες; Εγώ θα εικάσω το δεύτερο. Η Αθήνα εκτός ελαχίστων περιοχών, στις οποίες φυσικά δεν συμπεριλαμβάνεται το κέντρο, βρίσκεται στο έλεος των κακοποιών, που 99% είναι αλλοδαποί. Από τη στιγμή που οι Έλληνες αντιμετωπίζουν τεράστια οικονομικά προβλήματα, φαντάζεστε τι γίνεται με τους αλλοδαπούς. Όσο, δε, τα πράγματα χειροτερεύουν, τόσο θα χειροτερεύει το είδος και το ύφος της εγκληματικότητας. Άλλωστε εγώ περιέγραψα πραγματικότητα γεγονότα, δείγματα όμως «απαλής» εγκληματικότητας, χωρίς θύματα. Τον τελευταίο καιρό όμως, ακούμε όλο και χειρότερα. Προχτές επιτέθηκαν σε μια γυναίκα 53 ετών και της προκάλεσαν 17 κατάγματα στο πρόσωπο. Χθες, ξημερώματα Μεγάλης Πέμπτης, πυροβόλησαν 3 φορές τον αδερφό του γνωστού ιδιοκτήτη εστιατορίου στο Μοναστηράκι, Μπαϊρακτάρη, ο οποίος ευτυχώς τραυματίστηκε ελαφρά. Τις προάλλες σκότωσαν συνταξιούχο 78 ετών για 160 ευρώ. Ενώ, καθημερινές είναι οι επιθέσεις με τραυματισμούς, ειδικά ηλικιωμένων ατόμων.

Ένα κράτος έρμαιο. Διαλυμένο. Αφημένο στην τύχη του. Και ένας πρωθυπουργός ανήμπορος. Ανύπαρκτος. Φοβισμένος. Λίγος. Τίποτα. Και κάτι ανεξέλεγκτοι υπουργοί, που ανοίγουν το στόμα τους χωρίς να σκέπτονται και τρώνε γιαούρτια στο κεφάλι, γιατί αυτό ακριβώς τους αξίζει. Εδώ και κοντά 2 χρόνια το απόλυτο τίποτα. Το μόνο που πραγματοποιήθηκε αστραπιαία ήταν οι μειώσεις στις συντάξεις και η αύξηση του ΦΠΑ. Η ανάπτυξη, η ασφάλεια, η δήθεν καλύτερη κοινωνία είναι απλά λέξεις που χάνονται στον αέρα. Στον αέρα που σε λίγο θα πληρώνουμε για να αναπνέουμε. Στον αέρα που σε λίγο θα φοβόμαστε να αναπνεύσουμε, αφού για να βγούμε από τα σπίτια μας, μετά από κάποια ώρα, θα το σκεφτόμαστε διπλά και τριπλά. Μερικές φορές σκέφτομαι πόσα χρόνια χρειάστηκαν για να φτάσουμε σε αυτή την κατάσταση. Και η κατηφόρα είναι ευκολότερη φυσικά από την ανηφόρα. Πόσα χρόνια και τι είδους διακυβέρνηση θα χρειαστούμε άραγε για να μπούμε ξανά, αν όχι στο δρόμο της ανηφόρας, τουλάχιστον σε μια ευθεία;