Η ζέστη της θύμησης

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/, στα πλαίσια της καμπάνιας "Αυτό το καλοκαίρι πάμε Ελλάδα"

Δεκέμβριος 2005. Βαρύς. Μελαγχολικός. Σκοτεινός. Βροχερός. Ψάχνω απεγνωσμένα μια καλοκαιρινή ανάμνηση, για να με βγάλει από την εικονική κατάθλιψη. Έτσι δεν κάνουμε πάντα; Όταν ζούμε κάτι όμορφο, προσπαθούμε με όλη τη δύναμη της ψυχής και του μυαλού μας να το κρατήσουμε εκεί, για να μας δίνει δύναμη και ζεστασιά όταν θα το χρειαστούμε. Καταιγισμός εικόνων, εγκεφαλικών βίντεο, χαμόγελα, ήλιος, ζέστη, θαλασσινή αύρα, ούζο, μεζέδες, κύμα, χωριάτικη σαλάτα, άμμος στα πόδια, αντηλιά, γαλαζοπράσινα νερά. Οι κάρτες του μυαλού πέφτουν η μία μετά την άλλη και ο εγκέφαλος αναζητά την πιο όμορφη ανάμνηση.

Αρχές Αυγούστου 2002. Σίφνος. Επιλογή χωρίς αιτία. Νομίζω ότι λόγω απόστασης, εμείς οι Αθηναίοι επιλέγουμε τις Κυκλάδες. Δεν μας πειράζει η άγονη γη και το λιοπύρι. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε συνηθισμένοι στο πράσινο. Μας γοητεύει το λευκό με το μπλε, τ’ άγρια βράχια και τα μαγικά ηλιοβασιλέματα στο βάθος του ορίζοντα. Οι Κυκλάδες είχαν πάντα στην καρδιά μου μια ιδιαίτερη θέση. Τα απόκρημνα βράχια, τα αυγουστιάτικα μελτέμια, ο ήλιος στα ασβεστωμένα σπίτια, η φούξια βουκαμβίλια στις πεντακάθαρες αυλές, το άρωμα του γιασεμιού τα βράδια.

Περιπλανιέμαι στο νησί με αγαπημένη συντροφιά. Οι Καμάρες είναι -θα ‘λεγε κανείς- ένα εντυπωσιακό λιμάνι. Όχι λόγω μεγέθους. Αλλά λόγω τοπογεωγραφίας. Πανύψηλα βουνά και άγονα βράχια δημιουργούν –μαγικά λες- ένα απάνεμο λιμάνι και στο βάθος μια υπέροχη αμμουδιά. Ρηχή, με ζεστά νερά και χρυσή άμμο. Μια σειρά αλμυρίκια σε όλο της το μήκος διασφαλίζουν την πολυπόθητη δροσιά, κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο και τα άσπρα σπίτια στα υψώματα φαντάζουν λιλιπούτεια.

Ο παραδοσιακός ξενώνας είναι ιδιαίτερος. Έχει χτιστεί με αγάπη και μεράκι. Τα δωμάτια είναι σα νησιώτικα σπίτια. Κουζίνα με πήλινα πιάτα, ξυλόγλυπτα σεντούκια, χειροποίητα κεντητά και κρεβάτια με θόλους. Η θέα στο λιμάνι είναι απλά –πολύ απλά- αφοπλιστική. Ειδικά κατά το ηλιοβασίλεμα. Τότε που ο ήλιος αποφασίζει να ενώσει τη θάλασσα και τον ουρανό με εκείνο το φλογερό κόκκινο χρώμα, που μαγνητίζει όλους όσους έχουν την τύχη να το δουν και να το απαθανατίσουν.

Πρωί στην Απολλωνία. Μη φανταστείτε. Ένα στενό είναι. Αλλά τι στενό! Ένα ανηφορικό σοκάκι με καφετέριες, καφενεδάκια, μπαράκια, κοσμηματοπωλεία, εκκλησιές και αυλές με φωτισμένα παράθυρα και πάλλευκες κουρτίνες. Νιώθεις λίγο σα να είσαι σε σπίτι. Βγαίνεις από το ένα δωμάτιο και περνάς στο άλλο. Περίεργα οικεία, απόκοσμα νοσταλγικά, μυστηριωδώς ελκυστικά. Στο τέρμα σχεδόν του εμπορικού –ας πούμε- τμήματος του δρόμου υπάρχει ένα παραδοσιακό καφενείο. Εκείνο με τα μαρμάρινα τραπεζάκια και τις ψάθινες καρέκλες. Θυμάμαι κάτι φωτογραφίες του παππού μου, να διαβάζει την εφημερίδα Ακρόπολη, σε κάτι τέτοιες. Δεν προσφέρει τίποτα το ιδιαίτερο. Κάνα μεζεδάκι, ούζο, τσίπουρο και μπύρα. Μα δε θέλεις και τίποτα περισσότερο όμως. Βαρεθήκαμε τα δήθεν γκουρμέ και τα περίτεχνα πιάτα. Μερικές φορές την πατάτα θέλεις απεγνωσμένα να την πιάσεις με το χέρι…

Όσο μεσημεριάζει, μια βουτιά στα κρυστάλλινα, γαλαζοπράσινα νερά είναι όχι μόνο επιθυμητή, αλλά και απαραίτητη. Η Σίφνος, εκτός από τις Καμάρες, δεν έχει εντυπωσιακές παραλίες, αλλά η τοποθεσία της Χρυσοπηγής σε αποζημιώνει με την αδιανόητα αυθεντική της ομορφιά. Και σε κάνει να ξεχνάς τα μικρά βότσαλα, που σου τρυπούν τα πόδια –τουλάχιστον έξω-έξω. Ο γραφικός κολπίσκος αγναντεύει την ιστορική μονή της Παναγίας της Χρυσοπηγής του 17ου αιώνα, που είναι και από τις πλέον πολυφωτογραφημένες –όχι μόνο του νησιού, αλλά και του Αιγαίου ολάκερου. Μια στενή λωρίδα-διάδρομος την ενώνει με την ξηρά. Η ταβέρνα του Λεμπέση, απέναντι από την εκκλησία, είναι από τις πιο γνωστές του νησιού και έχω την εντύπωση πως κάνει το ωραιότερο μαστέλο! Πυκνά θαλασσόδεντρα λικνίζονται στο αιγαιοπελαγίτικο μελτέμι και δίνουν στο κρυστάλλινο νερό εκείνο το απίστευτο σμαραγδένιο χρώμα.

Μια βόλτα στον Αρτεμώνα είναι αρκετή για να σου θυμίσει τα περασμένα –αλλά όχι απαραίτητα- μεγαλεία του νησιού. Εκπληκτικά αρχοντικά, μοναδικής αρχιτεκτονικής, δυστυχώς τα περισσότερα εγκαταλελειμμένα, εντυπωσιάζουν το βλέμμα και κάνουν τη φαντασία να ταξιδεύει. Σπίτια καπετανέων κυρίως, φέρουν όλα σχεδόν κάποιο οικόσημο στην είσοδο, τεράστιους κήπους με γηραλέους φοίνικες και ξερά στάχια. Μεγάλοι φράκτες και καγκελόπορτες με λουκέτα αποτρέπουν τους περίεργους επισκέπτες, αλλά δεν μπορούν να εμποδίσουν το βλέμμα, ούτε τη σκέψη. Τι εκδηλώσεις να γίνονταν άραγε κάποτε εκεί; Στο γυρισμό από τον ίδιο δρόμο, στα δεξιά ένα παραδοσιακό σπίτι, με μπλε ραφ παράθυρα. Η πόρτα είναι ανοιχτή και όποιος ξέρει, μπαίνει. Μαγαζί είναι. Αλλά και σπίτι. Είναι το πιο παλιό εργαστήριο λουκουμιών του νησιού. Η γιαγιά που το λειτουργεί και που τα φτιάχνει μόνη της έχει μια απίστευτη προσωπικότητα. Μπορεί κανείς να κάτσει και να την ακούει για ώρες. Είναι αρχοντική. Έξυπνη. Γοητευτική. Με λέγειν! Πάντα με εντυπωσίαζε η σοφία των παλαιότερων και πάντα μου άρεσε να ακούω ιστορίες από το παρελθόν. Το παρελθόν που δεν έζησα έχει μια ξεχωριστή γοητεία. Γιατί ακούγοντας την ιστορία, παλεύεις να φτιάξεις και την αντίστοιχη εικόνα. Κι αυτό δεν είναι μόνο δημιουργικό, αλλά και αφάνταστα ενδιαφέρον. Σα ένα σταυρόλεξο εικόνων. Οξύμωρο ε;

Από όλα όμως τα αρώματα, τα χρώματα και τις εικόνες της Σίφνου, ξεχωρίζει το Κάστρο. Αν και έχω γυρίσει το Αιγαίο, όμοιό του δεν έχω ματαδεί. Σε προκαλεί και σε προσκαλεί να το ανακαλύψεις και να ταξιδέψεις μαζί του στην εποχή των Κουρσάρων. Είναι γεμάτο μυστήριο, παλιές ιστορίες, εκπληκτική αρχιτεκτονική, δαιδαλώδη δόμηση και σαγηνευτική –αν μη τι άλλο- θέα. Όταν διάβασα την ιστορία του, κατάλαβα ότι τίποτα δεν έγινε τυχαία εκεί, εντός των τειχών. Χαρακτηριστικός οχυρωματικός οικισμός της Ενετικής περιόδου. Στα σπίτια που βρίσκονται χαμηλά, σχεδόν στους πρόποδες του λόφου, ζούσαν κάποτε οι λαϊκές τάξεις. Αντίθετα, η αριστοκρατία ήταν οχυρωμένη στην κορυφή. Η είσοδος από τις λεγόμενες λότζιες –παλιές είσοδοι-στοές- σε κάνει να σκέφτεσαι ότι κάποιος ιππότης θα φανεί καβάλα σε περήφανο άλογο, μόλις διαβείς την επόμενη γωνία.

Πέρα όμως από το ιστορικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει, το Κάστρο έχει και ένα μοναδικό πλεονέκτημα. Η πίσω πλευρά του έχει ίσως την καλύτερη θέα σε ολόκληρο το Αιγαίο. Είναι κάτι που αρχικά δεν πιστεύεις ότι βλέπεις. Δεν πιστεύεις ότι ζεις ή ότι θα ξαναζήσεις, εκτός αν το ξαναεπισκεφτείς. Η εικόνα σε καθηλώνει. Ευτυχώς έχει κάτι παγκάκια εκεί, χορταριασμένα μεν, χρήσιμα δε. Είναι τόσο «μεγάλη» η οπτική, που δεν μπορείς να την χωρέσεις στο μυαλό σου σε ένα ή δύο λεπτά. Ο αέρας φυσά και διαπερνώντας τις στοές των σπιτιών κάνει έναν σχεδόν απόκοσμο αντίλαλο. Το Αιγαίο σε αιχμαλωτίζει με την απεραντοσύνη του και σκέφτεσαι ότι μόνο σεβασμό μπορείς να νιώσεις γι’ αυτή την αδιανόητη φυσική ομορφιά. Από τότε, όσες φορές κι αν έχω πάει, νιώθω κάτι σαν συγκίνηση. Ίσως επειδή γνωρίζω καλά πως ζω στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου. Και έχοντας ταξιδέψει σχεδόν σε όλο τον κόσμο, έχω το δικαίωμα να το πω αυτό.

Εκεί, λοιπόν, στην πίσω πλευρά του Κάστρου, υπάρχει και κάτι ακόμα που μπορεί να σου στοιχειώσει το μυαλό. Είναι το εκκλησάκι των Επτά Μαρτύρων. Η φύση και ο Θεός συνωμότησαν για τη δημιουργία αυτού του μνημείου. Από τον βράχο του Κάστρου ξεκινά μια θεόστενη λωρίδα γης, περίπου 50 μέτρων. Τα πολυάριθμα σκαλάκια οδηγούν σε ένα μικρό βράχο-ύψωμα, στο οποίο σκαρφαλωμένη είναι η εκκλησιά. Το μικρό σχεδόν τετράγωνο κτίσμα με τον μπλε τρούλο μοιάζει να αιωρείται στο απέραντο γαλάζιο, ειδικά αν το κοιτάξεις από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία, που «εξαφανίζει» τα σκαλάκια που οδηγούν εκεί. Μερικές φορές απορώ. Απορώ με το μεγαλείο της φύσης, αλλά και την γενναιοδωρία της με την Ελλάδα. Κι όμως. Αυτό το μικρό οικόπεδο της Μεσογείου έχει όλα τα καλά. Βουνά, λίμνες, οροπέδια, φαράγγια, νησιά, παραλίες, καταρράκτες, σεληνιακά τοπία, δάση, υποθαλάσσιες χαράδρες, ηφαίστεια, πετρέλαιο, χρυσό, εύφορο έδαφος, πρώτες ύλες. Κι όμως –πάλι. Τίποτα. Σχεδόν τίποτα από όλα αυτά δεν εκμεταλλευόμαστε.

Μάιος 2011. Λέω να ξαναπάω φέτος στη Σίφνο. Να φτιάξω καινούριες εικόνες. Καινούριες θύμησες. Με άλλη παρέα. Άλλα μυαλά. Διαφορετική ψυχολογία. Να εκτιμήσω αλλιώς. Να δω τα πράγματα πιο σφαιρικά. Να αναθεωρήσω και να αναπλάσω την ψυχική μου υπόσταση. Θα κάτσω εκεί, στο –ακόμα, βάζω στοίχημα- χορταριασμένο παγκάκι και θα αγναντέψω το Αιγαίο. Θα προσπαθήσω να μαντέψω γιατί όλοι όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτή την υπέροχη, πανέμορφη και ευλογημένη χώρα έχουν βάλει τα δυνατά τους να την καταστρέψουν. Δε νομίζω να καταλήξω πουθενά. Άλλωστε πιστεύω ακράδαντα ότι δεν είναι μόνοι στην προσπάθειά τους αυτή. Ο φθόνος για αυτή τη χώρα προέρχεται από πολλές πηγές, εντός και εκτός. Θα συνωμοτήσει άραγε ο Θεός ώστε να διαψευστούν όλοι;

Είμαστε όλοι ίσοι;

Δημοσίευση στην ειδησεογραφική εφημερίδα http://www.statesmen.gr/

Βλέποντας τον Στρος Καν διαρκώς στην τηλεόραση αναρωτιέμαι. Φυσικά και δεν είμαστε όλοι ίσοι. Γιατί αν ήμασταν, η κοινωνία –η παγκόσμια κοινωνία- δε θα λειτουργούσε έτσι όπως λειτουργεί. Φυσικά και υπάρχουν χώρες, πολιτικοί, επιστήμονες, καλλιτέχνες που κινούνται σε άλλη σφαίρα. Δεν έχει σημασία αν είναι ανώτερη ή κατώτερη. Έχει σημασία ότι κινούνται σε διαφορετική σφαίρα.

Πως μπορείς να συγκρίνεις τον Αϊνστάιν με τον μαθηματικό του Γυμνασίου σου; Πως μπορείς να συγκρίνεις τον Μιχαήλ Άγγελο με ένα ζωγράφο που τραβά πολύχρωμες γραμμές και τις ονομάζει τέχνη; Πως μπορείς να συγκρίνεις τον Ελύτη με κάποιον που σκαρώνει μαντινάδες; Πως μπορείς να συγκρίνεις τον Γενικό Διευθυντή του Παγκόσμιου Νομισματικού Ταμείου, που έχει σχεδιάσει εκατοντάδες οικονομικά πλάνα και εφαρμόσει ισάριθμες πολιτικές παγκοσμίως, με έναν πρώην ή νυν Yπουργό οικονομικών της Ελλάδας, λόγου χάρη; (!)

Η απάντηση είναι ότι δεν μπορείς. Νομικώς και υποθετικά μιλώντας είναι όλοι ίσοι. Αλλά ουσιαστικά είναι; Ο πρώην διευθυντής του ΔΝΤ κατηγορείται για απόπειρα βιασμού από μια καμαριέρα. Δεν εξετάζω αν είναι αλήθεια ή ψέματα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει και πολύ. Η απόφαση της προφυλάκισης όμως μιας διεθνώς γνωστής προσωπικότητας μπορεί να χαρακτηριζόταν έως και γελοία. Η προφυλάκιση αποφασίζεται όταν υπάρχει κίνδυνος εξόδου του κατηγορούμενου από τη χώρα ή σε περίπτωση που ο δικαστής είναι πεπεισμένος ότι ο εν δυνάμει κατηγορούμενος θα διαπράξει και πάλι κακουργηματική πράξη σε περίπτωση που αφεθεί ελεύθερος μέχρι τη δίκη.

Και το ερώτημα παραμένει. Είναι δυνατόν ο Γενικός –ή έστω πρώην- Διευθυντής του ΔΝΤ, μετά από αυτόν τον διασυρμό να προσπαθούσε να φύγει από τη χώρα; Με ποιον τρόπο; Φορώντας περούκα και βάζοντας φούστα; Είναι δυνατόν μετά από τη δημοσίευση των φωτογραφιών και του βίντεο της σύλληψής του να υπήρχε τρόπος να εξαφανιστεί από προσώπου γης; Είναι, τέλος, δυνατόν μετά από ότι έγινε ή δεν έγινε, να προσπαθούσε να ξανακάνει το ίδιο;

Συνεπώς, η δικαστίνα της υπόθεσης τι ακριβώς σκεφτόταν όταν αρνιόταν την εγγύηση και αποφάσιζε ότι υπήρχε ο κίνδυνος εξόδου του Στρος Καν από τη χώρα, οδηγώντας τον στη φυλακή; Και με τι δικαίωμα δημοσιοποιήθηκε όλο αυτό το συμβάν, χωρίς καν να έχει αποδειχτεί ότι είναι αλήθεια; Έχουν άδικο οι Γάλλοι που βροντοφωνάζουν ότι δεν μπορεί ένας άνθρωπος –και μάλιστα τέτοιου βεληνεκούς- να διασύρεται έτσι, από τη στιγμή που δεν έχει κατατεθεί ακόμα κανένα βάσιμο στοιχείο ούτε εναντίον, ίσως ούτε και υπέρ του, παρά της καταγγελίας μιας γυναίκας; Η απόφαση προφυλάκισης ενός ανθρώπου είναι ιδιαιτέρως βαρύνουσα. Δεν μπορείς να στερείς την ελευθερία ενός ανθρώπου που δεν έχει αποδειχθεί ένοχος. Επίσης, δεν μπορείς να διασύρεις την προσωπικότητα και την υπόσταση ενός ανθρώπου, νομίζοντας ότι έτσι απονέμεις δικαιοσύνη.

Το σίγουρο είναι ότι συνήθως ποτέ δεν βλέπουμε την αθώωση κανενός από όλους εκείνους που έχουν κατηγορηθεί ή ακόμα και προφυλακιστεί αδίκως. Δηλαδή να υποθέσουμε ότι η αθώωση δεν «πουλάει», όσο πουλάει η κατηγορία; Μάλλον…

Η λανθάνουσα Guardian

Δημοσίευση στην ειδησεογραφική εφημερίδα http://www.statesmen.gr/

Μετά την πρόσφατη σύλληψη του κυρίου Στρος Καν –ναι εκείνου που θέλει να μας βάλει επί ματαίω στον σωστό δρόμο- για βιασμό 32χρονης καμαριέρας σε ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης, οργίασαν τα δημοσιεύματα σε εφημερίδες και blogs ανά τον κόσμο. Ένα από τα πλέον «αστεία» όμως που διαβάσαμε είναι εκείνο της βρετανικής Guardian.

Πραγματικά, μερικές φορές αναρωτιέμαι αν –εκτός από τους πολιτικούς μας- είναι και ο υπόλοιπος κόσμος …στον κόσμο του. Αυτή είναι η μία πλευρά. Η άλλη θα μπορούσε να είναι το τέλειο παράδειγμα της γνωστής παροιμίας «όταν η καμήλα δεν κοιτάει την καμπούρα της». Η έγκριτη κατά τα άλλα Guardian λοιπόν αναφέρει ότι η Ελλάδα τελεί υπό εκνευρισμό μετά την σύλληψη του επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, γιατί –λέει- αυτό ενδεχομένως επιμηκύνει τη διαδικασία λήψης δανείου, κάτι που με τη σειρά του θα χειροτερεύσει περαιτέρω την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Αλήθεια;

Κι εμείς που νομίζαμε ότι είχαμε σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούμε από το αν συνελήφθη ο Στρος Καν και αν τώρα θα καθυστερήσουν οι διαδικασίες με τα δάνεια. Αυτό που μάλλον δεν γίνεται ευθύς αμέσως αντιληπτό από τους έξυπνους Βρετανούς είναι το προφανές. Ότι εμείς έχουμε ανάγκη από αυτή την ανάσα. Ότι έχουμε ανάγκη να σταματήσει το ΔΝΤ, οι Τρόικες και οι λοιποί να ανασαίνουν μερικά χιλιοστά από το αυτί μας. Ότι έχουμε ανάγκη να κάνουν ένα βήμα πίσω και να μας αφήσουν, έστω και για λίγο ήσυχους, να ασχοληθούμε και με κάποια θέματα, πέραν του φλέγοντος –κατά τα άλλα- οικονομικού.

Το κέντρο της Αθήνας έχει μετατραπεί σε άντρο εγκληματιών, ναρκομανών και νταβατζήδων. Αθώοι άνθρωποι δολοφονούνται άγρια από λαθρο-υπανθρώπους, που κανείς δε γνωρίζει την ταυτότητα ή ακόμα και την ύπαρξή τους. Είναι κάποιοι από εκείνους που μπαίνουν σαν «κύριοι» στα ΚΤΕΛ από τον Έβρο και έρχονται στην Αθήνα, όχι για μια καλύτερη τύχη, αλλά γιατί ξέρουν πλέον πολύ καλά ότι και μπορούν και ότι ο έλεγχος είναι μηδενικός. Μερικοί μάλιστα αναρωτιόμαστε μήπως είναι και βαλτοί. Αστυνομικοί-παιδιά δολοφονούνται μέρα μεσημέρι στους δρόμους και στην καλύτερη δέχονται δολοφονικές επιθέσεις από αντιεξουσιαστές που θέλουν να τους κάψουν ζωντανούς. Αλλά μετά κατηγορούνται ότι φέρθηκαν βάναυσα σε διαδηλωτή. «Μας βάζουν και τρέχουμε από την Κερατέα στα γήπεδα και από τις πορείες στη φύλαξη στόχων. Μας κόβουν χρήματα και από την άλλη έχουμε και τους αντιεξουσιαστές και να χορεύουμε μέσα στις μολότοφ που μας πετάνε. Άνθρωποι είμαστε. Κάποιοι μπορεί να ξεφύγουν». Άδικο έχουν;

Και το κράτος ανύπαρκτο. Στην κυριολεξία. Δεν είναι υπό διάλυση. Είναι ήδη διαλυμένο. Ένα κράτος που «χαϊδεύει» τους μετανάστες –για να μη μας πουν και ρατσιστές- και «ληστεύει» τους Έλληνες. Μας έχουν διαλύσει στην κυριολεξία. Αλλά όμως η λύση βρέθηκε. Θα δοθούν λέει σε νέα ζευγάρια κίνητρα για να αγοράσουν σπίτια ή να μετακομίσουν στο κέντρο. Ναι; Αν είναι να τρέξουμε όλοι. Για να ζήσουμε κι εμείς προσωπικά το δράμα της Σιμόνα Βιρτζίλι, που κρατά την νεογέννητη κορούλα της αγκαλιά, αλλά που έχασε για πάντα τον Μανώλη της. Ό,τι είδους επιδοτήσεις και κίνητρα και να δώσει η κυβέρνηση Μηδέν, κανείς δεν πρόκειται να μετακομίσει στο κέντρο, αν πρώτα δεν «καθαρίσει» εντελώς από τα κακοποιά στοιχεία, που όχι μόνο έχουν εγκατασταθεί εκεί, αλλά και αποτελούν πλέον αυτόνομο κράτος. Το κακό στη ρίζα το χτυπάμε, δεν το κουκουλώνουμε με ένα λευκό σεντόνι… δήθεν για να μη βλέπουμε.

Αφήστε, λοιπόν, κύριοι της Guardian. Εμείς γελάμε με τα χάλια του Στρος Καν. Δεν νιώθουμε απολύτως καμία νευρικότητα, τουλάχιστον για το συγκεκριμένο θέμα. Από την άλλη (βλέπε καμήλα και καμπούρα) έχετε κι εσείς πολλά θέματα να λύσετε, με το χρέος σας που ανεμίζει στο 431% του ΑΕΠ σας. Αυτό δεν σας προκαλεί νευρικότητα;

Is he really dead;

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

Από την πρώτη στιγμή που διάβασα για τον θάνατο του Osama bin Laden ήμουν και εξακολουθώ να είμαι σκεπτική. Ο εγκέφαλος της μεγαλύτερης τρομοκρατικής επίθεσης ενάντια στην Αμερική, αλλά και την ανθρωπότητα, σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια επίθεσης ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων, υπό την αρχηγεία των ΗΠΑ, την Κυριακή 1 Μαΐου, στην πόλη Abbottabad του Πακιστάν.

Η ατμόσφαιρα στη Νέα Υόρκη και φυσικά την Washington ήταν πανηγυρική. Χιλιάδες κόσμου μαζεύτηκαν έξω από τον Λευκό Οίκο, την Times Square και το Ground Zero ζητωκραυγάζοντας «USA, USA» και τραγουδώντας τον αμερικάνικο εθνικό ύμνο. «Για περισσότερες από 2 δεκαετίες ο Bin Laden ήταν ηγέτης και σύμβολο. Ο θάνατός του αποτελεί ένα σημαντικό επίτευγμα και την κορωνίδα των προσπαθειών μας ενάντια στην Al Qaeda. Δεν αποτελεί όμως και το τέλος του αγώνα μας. Δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία ότι η τρομοκρατική αυτή οργάνωση θα συνεχίσει τις επιθέσεις της, γι’ αυτό και θα παραμείνουμε σε εγρήγορση, τόσο εντός όσο και εκτός των συνόρων μας.»

Το πόσο ο θάνατος του Bin Laden θα επηρεάσει τη δράση της Al Qaeda είναι άγνωστο. Για χρόνια, κινείτο σα φάντασμα και ουσιαστικά ο θάνατός του θα ήταν περισσότερο συμβολικός, παρά ουσιαστικός, αφού λένε ότι λόγω της διαρκούς του προσπάθειας να αποφύγει την σύλληψη, δεν συμμετείχε ενεργά στη δράση της ομάδας. Αυτό τουλάχιστον λένε οι Αμερικανοί. Από την άλλη βέβαια το γεγονός ότι εκείνος κρυβόταν σε βουνά του Αφγανιστάν, του Πακιστάν ή οπουδήποτε αλλού δε σημαίνει ότι δεν είχε ενεργό ρόλο στις κινήσεις της τρομοκρατικής οργάνωσης ή των συνεργαζόμενων με αυτήν. Άλλωστε μη ξεχνάμε ότι σαν ομάδα είχε στη διάθεσή της όπλα και gadgets υψηλής τεχνολογίας και αυτό σημαίνει ότι όπου και να βρισκόταν ο αρχηγός της, η επικοινωνία δεν θα ήταν και ιδιαίτερα δύσκολη.

Από την άλλη, δεδομένης της θέσης που κατείχε ο Bin Laden, η Αμερική προφανώς θα βρίσκεται από εδώ και στο εξής σε αναμονή και φυσικά σε επιφυλακή. Ανώτατος αξιωματούχος του Πενταγώνου είπε ότι αργά το βράδυ της Κυριακής, όλες οι αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις εντός και εκτός της χώρας έλαβαν την εντολή να είναι πανέτοιμες για το οτιδήποτε, ενώ το State Department συμβούλευσε τους αμερικανούς ταξιδιώτες να κρατούν γενικά χαμηλό προφίλ.

Ο Bin Laden δεν εντοπίστηκε σε απομακρυσμένη περιοχή στα σύνορα του Πακιστάν με το Αφγανιστάν –όπως αναμενόταν-, αλλά περίπου μια ώρα από την πρωτεύουσα Islamabad. Κρυβόταν στην πόλη Abbottabad, στην οποία υπάρχει μεγάλη πακιστανική στρατιωτική βάση, καθώς και η στρατιωτική ακαδημία της χώρας. Το σπίτι στο τέλος του χωματόδρομου ήταν μακράν το μεγαλύτερο της γειτονιάς, αλλά δεν είχε ούτε τηλέφωνο, ούτε σύνδεση στο διαδίκτυο. Όταν η επιχειρησιακή ομάδα εισέβαλε στο σπίτι, έλαβαν χώρα έντονοι πυροβολισμοί, κατά τη διάρκεια των οποίων σκοτώθηκε ο Bin Laden με σφαίρα στο κεφάλι. Κατόπιν το πτώμα κρατήθηκε και θάφτηκε στη θάλασσα, εντός 24 ωρών όπως υπαγορεύει το Κοράνι, για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο διαδηλώσεων και ταραχών από τους υποστηρικτές του.

Ο Obama δήλωσε πως το Πακιστάν βοήθησε τις ΗΠΑ στην περισυλλογή πληροφοριών σχετικά με την παρουσία του Laden, αλλά Αμερικανός αξιωματούχος είπε ότι η πακιστανική κυβέρνηση δεν ήταν ενήμερη εκ των προτέρων για την επίθεση. Οι σχέσεις των ΗΠΑ με το Πακιστάν, ειδικά τον τελευταίο καιρό, δεν ήταν καλές. Το Πακιστάν αντιδρούσε σφοδρά, με αιματηρές πολλές φορές διαδηλώσεις, ενάντια στην παρουσία και φυσικά τις επιθέσεις των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων σε διάφορες τοποθεσίες-στόχους, που είχαν ως θύματα και αμάχους. Ενώ, από την πλευρά της η Αμερική κατηγορούσε τον πακιστανικό στρατό για αδιαφορία απέναντι στη δράση της Al Qaeda, που έδραζε στις απομακρυσμένες περιοχές του Βορείου Waziristan.

Οι αναλυτές λένε ότι ο θάνατος του Bin Laden ήταν ουσιαστικά ένα διπλό χτύπημα στην Al Qaeda, μετά τα κηρύγματά του περί αντι-δυτικής βίας, που βέβαια δεν συμβάδιζαν με τις δραματικές πολιτικές εξελίξεις στον Αραβικό κόσμο. «Ήρθε σε μια στιγμή που ο ίδιος ο Αραβικός κόσμος αμφέβαλε για τη δράση και τον λόγο της παρουσία της οργάνωσης», είπε ο Martin S. Indyk, Πρόεδρος του Ιδρύματος Brookings. «Ο Bin Laden είχε δηλώσει ότι η βία ήταν ο μόνος τρόπος να ανακτηθεί η αραβική τιμή και ακεραιότητα. Αλλά η βία που ο ίδιος ασκούσε δεν συγκινούσε κανέναν. Το αντίθετο, θα έλεγε κανείς».

Οι υποστηρικτές της Al Qaeda αντέδρασαν με αμφιβολία και θυμό στο γεγονός, ενώ έγινε λόγος και για αντίποινα. Σε μια ιστοσελίδα μάλιστα, που θεωρείται αποδέκτης μηνυμάτων της Al Qaeda, οι διαχειριστές αναγκάστηκαν να σβήσουν posts, των οποίων οι συντάκτες απαιτούσαν την επιβεβαίωση του γεγονότος από πηγές της ίδιας της οργάνωσης, σύμφωνα με το SITE Intelligence Group, μια οργάνωση που παρακολουθεί τη δράση διαφόρων εξτρεμιστικών ομάδων ανά τον κόσμο. Οι οπαδοί, σύμφωνα με την ομάδα SITE, ανακήρυξαν τον Bin Laden ως μάρτυρα και παρότρυναν για αντίποινα. «Η Αμερική θα τιμωρηθεί είτε τα νέα είναι αληθινά είτε όχι», έλεγε ένα μήνυμα. «Τα λιοντάρια θα παραμείνουν λιοντάρια και θα εξακολουθούν να κινούνται στα χνάρια του Osama.»

Πάντως, τεράστια εντύπωση έκαναν οι δηλώσεις του Συμβουλίου των Αμερικανο-Ισλαμικών Σχέσεων. Ο εκπρόσωπος του Συμβουλίου δήλωσε πως με ιδιαίτερη χαρά έμαθαν για τον θάνατο του αρχι-τρομοκράτη, αφού, όπως είπε χαρακτηριστικά, ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι ο Bin Laden αντιπροσώπευε τους Μουσουλμάνους ή το Ισλάμ. Στην πραγματικότητα, εκτός του ότι ήταν υπαίτιος για τον θάνατο χιλιάδων Αμερικανών, εκείνος και η Al Qaeda προκάλεσε τον θάνατο και αμέτρητων Μουσουλμάνων σε ολόκληρο τον κόσμο.

Συγκινητικές ήταν και οι δηλώσεις του Bush, που άλλωστε ξεκίνησε τον αγώνα ενάντια στον Bin Laden. «Αυτή είναι μια μοναδική στιγμή στην αμερικανική ιστορία, για όλους εκείνους που επιθυμούν παγκόσμια ειρήνη και για εκείνους που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα την 11η Σεπτεμβρίου. Ο αγώνας συνεχίζεται. Απόψε η Αμερική έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα. Δεν έχει σημασία πόσο καιρό θα πάρει. Η τιμωρία επέρχεται». Στους ίδιους τόνους κινήθηκε και ο Obama λέγοντας ότι: «Θα κάνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να προστατεύσουμε τους πολίτες, τους φίλους και τους συμμάχους μας. Θα σταθούμε φύλακες των αρχών και των αξιών που μας διακατέχουν. Και σε νύχτες σαν αυτήν, θα λέμε στις οικογένειες των θυμάτων της Al Qaeda ότι η δικαιοσύνη αποδόθηκε. Ο Bin Laden δεν ήταν ένας Μουσουλμάνος ηγέτης. Ήταν δολοφόνος των Μουσουλμάνων. Γι’ αυτό και ο θάνατός του πρέπει να υποστηριχθεί πλήρως από όλους εκείνους που πιστεύουν στην ειρήνη και την αξία της ανθρώπινης ζωής και ακεραιότητας».

Παρόλα αυτά, εξακολουθώ να διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις. Από τη μία δεν υπάρχει περίπτωση να έβγαιναν δύο Αμερικανοί πρόεδροι και να έκαναν τις προαναφερθείσες δηλώσεις, χωρίς το όλο εγχείρημα να είναι πραγματικό ή επιτυχές. Από την άλλη μου κάνει τρομερή εντύπωση, η ευλάβεια με την οποία κινήθηκαν οι Αμερικανοί, όσον αφορά την «κηδεία» του Bin Laden. Το πτώμα κρατήθηκε από την επιχειρησιακή ομάδα και κατόπιν θάφτηκε στη θάλασσα, δήθεν για να μη γίνει λαϊκό προσκύνημα, αλλά και γιατί το Κοράνι υπαγορεύει την κηδεία των νεκρών εντός 24 ωρών;

Μου κάνει εντύπωση το ότι οι Αμερικανοί έδειξαν τέτοιο σεβασμό προς ένα πρόσωπο τόσο ειδεχθές και μισητό στην αμερικανική και όχι μόνο γνώμη και που έχει προκαλέσει το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. Γιατί δεν είδαμε φωτογραφίες, πέραν από μια που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο, αλλά που δεν ήταν εντέλει αληθινή; Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν πειστήρια για τον θάνατο του αρχι-τρομοκράτη; Και αν υπάρχουν, γιατί δε δημοσιεύονται; Κρύβεται κάτι πίσω από αυτό το μυστήριο ή τα άνωθι είναι τυχαία;

Everyday Athens life scenes

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

…είναι από εκείνα τα σκηνικά που δε θα πίστευες ποτέ ότι θα δεις κι όμως λαμβάνουν χώρα μπροστά στα μάτια σου ή και σε σένα τον ίδιο. Από εκείνα τα σκηνικά που πίστευες ότι μόνο σε ταινίες θα μπορούσες να δεις.

δός Πατησίων, κοντά στην Πλατεία Αμερικής. Η αριστοκρατικότερη ίσως συνοικία της Αθήνας που μετετράπη σε άντρο Πακιστανών και Αφρικανών. Έγκυος γυναίκα ανοίγει την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου να βάλει σακούλες με κρέας, που μόλις έχει αγοράσει από τον κρεοπώλη της γειτονιάς. Ώσπου να κλείσει την πόρτα και να πάει από την άλλη πλευρά στην θέση του οδηγού, ένας Πακιστανός έχει ανοίξει την πόρτα, έχει πάρει τη μία σακούλα με τα κρέατα, έχει ξανακλείσει την πόρτα και έχει εξαφανιστεί στην οδό Καλλιφρονά.

Οδός Πατησίων και Λέλας Καραγιάννη. Ηλικιωμένο, αλλά καλοβαλμένο ζευγάρι, περπατά 11 τη νύχτα. Ο άντρας περπατά δυστυχώς μερικά μέτρα πιο πίσω. Πακιστανός περνά σαν άνεμος, αρπάζει την χρυσή αλυσίδα από το λαιμό της γυναίκας και εξαφανίζεται στα στενά της Κυψέλης. Η γυναίκα έχει μείνει άναυδη, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει.

Πλατεία Ομόνοιας ώρα 12.15 το μεσημέρι. Έχοντας τα μάτια μου 24 και σε περιστροφική οπτική του πεδίου, για να προλάβω το οτιδήποτε, αλλά και για να δω ιδίοις όμμασι την αθλιότητα στην οποία έχει περιέλθει το κέντρο της πόλης, παρατηρώ καλοβαλμένη ξανθιά γύρω στα 35. Κάποιος θα αναρωτιόταν τι δουλειά έχει εκεί. Σε μερικά δευτερόλεπτα και ώσπου να γίνει πράσινο το φανάρι, την έχει πλησιάσει μαύρος, κουστουμάτος. Εκείνη ανοίγει την τσάντα της και σχεδόν ανεπαίσθητα χέρι με χέρι έχει ανταλλαχτεί «άσπρη»? «μαύρη»? …Ποιος ξέρει. Κατόπιν η μεν ξανθιά εξαφανίζεται, ο δε μαύρος περπατά αμέριμνος. Α ναι… μερικά μέτρα πιο κάτω, 2 περιπολικά της Ελληνικής Αστυνομίας.

Οδός Στουρνάρη στο Πολυτεχνείο ώρα 8.20 το βράδυ. Σταματημένη γυναίκα σε αυτοκίνητο στο φανάρι, δυστυχώς με ξεκλείδωτες πόρτες. Δύο αλλοδαποί –Αλβανοί ή Ρουμάνοι- ο ένας από τη μία πόρτα προσπαθεί να την πείσει να βγει έξω από το όχημα και εξ αριστερών ο άλλος έχει ανοίξει την πόρτα και παίρνει το δερμάτινο μπουφάν της. Γύρω αυτοκίνητα και ταξί. Κανείς δεν κουνήθηκε. Κανείς δεν ευαισθητοποιήθηκε. Το φανάρι ξεκίνησε. Ευτυχώς η τσάντα της ήταν εκεί. Είχαν πάρει μόνο το μπουφάν.

Εθνική Οδός Αθηνών Λαμίας (από τα απίστευτα σκηνικά). Δύο αυτοκίνητα έχουν παρακολουθήσει γυναίκα που έχει σηκώσει χρήματα από ATM, έχει μπει στο αυτοκίνητό της και έχει βγει στην Εθνική Οδό, από το ύψος της οδού Αχαρνών. Την ακολουθούν και την εμβολίζουν στη δεξιά λωρίδα. Την αναγκάζουν να κατέβει από το αυτοκίνητο, παίρνουν την τσάντα της και εξαφανίζονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Νέα Ιωνία μεσημέρι 4.30. Ιατρικός επισκέπτης έχει αναχωρήσει από το γραφείο του. Κάνει το λάθος να βάλει το laptop στο πορτ-μπαγκάζ, μαζί με το προσωπικό του δερμάτινο τσαντάκι in plain view. Κατόπιν μπαίνει στο αυτοκίνητο και κάνει το δεύτερο λάθος να μην κλειδώσει αυτόματα όλες τις πόρτες. Σε φανάρι, στην κεντρική λεωφόρο της περιοχής, νεαρός που επέβαινε σε μοτοσυκλέτα κατεβαίνει, ανοίγει το πορτ-μπαγκάζ παίρνει το laptop και την τσάντα με αρκετά χρήματα, ξανανεβαίνει στη μηχανή και εξαφανίζεται. Ο οδηγός έχει μείνει άναυδος και απλά τους κοιτά. Όπως κάνει όμως και όλος ο υπόλοιπος αναίσθητος κόσμος που περνά αμέριμνος, χαζεύοντας σαν να μην είναι αλήθεια αυτό που βλέπει.

Οδός 3ης Σεπτεμβρίου, ώρα 7.20 το απόγευμα, καλοκαίρι. Στο ύψος της 3ης Σεπτεμβρίου με την Μάρνη, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, 2 μαύροι χοροπηδάνε στα δέντρα και κόβουν καρπούς. Και όμως είναι αλήθεια. Δεν ήταν σύκα, δεν ήταν πορτοκάλια, δεν ήταν νεράντζια ή έστω λεμόνια. Μια ακακία ήταν… Δύσμοιρη. Θα μου πείτε το δέντρο είναι το δύσμοιρο ή οι μαύροι που χοροπηδούσαν για να κόψουν τα κλαδιά ή το άνθος; Όπως το πάρει κανείς. Κατόπιν, ό,τι τέλος πάντων έκοβαν, το έτρωγαν! Και αυτό συνεχιζόταν… μέχρι να ξανα-ξεκινήσει το λεωφορείο από το φανάρι. Seriously tempted to take a picture, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι το λεωφορείο ήταν γεμάτο μαύρους. Άσε καλύτερα…

Στάση Κλαυθμώνος ώρα 6.30 το απόγευμα: Δύο νεαρά κορίτσια περιμένουν το λεωφορείο. Το ένα από τα δύο μιλάει στο κινητό. Λίγο πιο κάτω βρίσκεται ένα μηχανάκι με δύο Πακιστανούς και μερικά μέτρα πιο πίσω περιπολικό της αστυνομίας. Ο ένας Πακιστανός αρπάζει το κινητό από τα χέρια του κοριτσιού, την κοιτάζει με θράσος και κατευθύνεται προς το μηχανάκι ήρεμα. Η κοπέλα αρχίζει να φωνάζει. Οι αστυνομικοί αγοράζουν αγρούς, μέχρι ο κλέφτης να ανέβει στο μηχανάκι και να εξαφανιστεί προς την κάτω πλευρά της πλατείας. Η αστυνομία πλησιάζει, έχοντας φυσικά δει όλο το σκηνικό και εξηγεί στην κοπέλα ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί βρίσκεται σε υπηρεσία στην συγκεκριμένη Πλατεία και όχι εκτός.

Πλατεία Βικτωρίας – γνωστό πλέον άντρο ναρκωτικών, αλλά και πιάτσα, ώρα 9.30 το βράδυ: 3 Πακιστανοί επιτέθηκαν στον γνωστό ηθοποιό Στέλιο Μάινα. Τον χτύπησαν και του πήραν το πορτοφόλι και το κινητό, μέσα από τα χέρια. Ο Μάινας που κατοικεί εκεί κοντά δήλωσε πως δεν πρόκειται να κινηθεί νομικά εναντίον των αγνώστων, αλλά ούτε ότι προτίθεται να μετακινηθεί από τη συγκεκριμένη γειτονιά, στην οποία μεγάλωσε και κατοικεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αξιοσημείωτο είναι ότι πολλοί γνωστοί ηθοποιοί, παρά την υποβάθμιση της περιοχής –κυρίως της Κυψέλης- εξακολουθούν να ζουν εκεί, αρνούμενοι να μετακινηθούν. Άλλωστε η Κυψέλη και η Φωκίωνος Νέγρη ήταν ανέκαθεν η γειτονιά των καλλιτεχνών.

Τέτοια είναι τα σκηνικά, αλλά και ακόμα περισσότερα, χειρότερα και βάναυσα που εκτυλίσσονται τον τελευταίο καιρό, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ποτέ και πουθενά κανείς δεν είναι σίγουρος και ασφαλής, καθώς κακοποιοί παραμονεύουν παντού και οποιαδήποτε στιγμή. Τα εύκολα θύματα είναι φυσικά οι γυναίκες, οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν έχουν συναίσθηση του που βρίσκονται, σε ποια εποχή ζουν και που ποτέ δεν πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο μπορεί να τους συμβεί. Γυναίκες οδηγοί που μπαίνοντας στο αμάξι αφήνουν την τσάντα και τα πράγματά τους στο κάθισμα του συνοδηγού. Γυναίκες που μιλούν στο κινητό, που κρατούν την τσάντα στον καρπό ή στον ώμο. Μεγαλύτερες γυναίκες που είναι ανήμπορες να προβάλλον αντίσταση ή να κυνηγήσουν (!) κάποιον. Γυναίκες που αφελώς ανοίγουν τις πόρτες της πολυκατοικίας προσπαθώντας να εξυπηρετήσουν έναν άγνωστο.

Στην σελίδα της Ελληνικής Αστυνομίας έχει ανέβει ειδικό φύλλο με οδηγίες ασφάλειας, αποκλειστικά για γυναίκες. Και δεν ξέρουμε ακριβώς τι να υποθέσουμε. Ανέβηκε ως δείγμα της άρτιας οργάνωσης της αστυνομίας που βρίσκεται στην υπηρεσία του πολίτη και σε μια προσπάθεια να βοηθήσει τα πιο ευάλωτα στρώματα του αστικού πληθυσμού; Ή αποτελεί την έμπρακτη συμβουλή του γνωστού ρητού «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», γιατί εμείς είμαστε μάλλον απόντες; Εγώ θα εικάσω το δεύτερο. Η Αθήνα εκτός ελαχίστων περιοχών, στις οποίες φυσικά δεν συμπεριλαμβάνεται το κέντρο, βρίσκεται στο έλεος των κακοποιών, που 99% είναι αλλοδαποί. Από τη στιγμή που οι Έλληνες αντιμετωπίζουν τεράστια οικονομικά προβλήματα, φαντάζεστε τι γίνεται με τους αλλοδαπούς. Όσο, δε, τα πράγματα χειροτερεύουν, τόσο θα χειροτερεύει το είδος και το ύφος της εγκληματικότητας. Άλλωστε εγώ περιέγραψα πραγματικότητα γεγονότα, δείγματα όμως «απαλής» εγκληματικότητας, χωρίς θύματα. Τον τελευταίο καιρό όμως, ακούμε όλο και χειρότερα. Προχτές επιτέθηκαν σε μια γυναίκα 53 ετών και της προκάλεσαν 17 κατάγματα στο πρόσωπο. Χθες, ξημερώματα Μεγάλης Πέμπτης, πυροβόλησαν 3 φορές τον αδερφό του γνωστού ιδιοκτήτη εστιατορίου στο Μοναστηράκι, Μπαϊρακτάρη, ο οποίος ευτυχώς τραυματίστηκε ελαφρά. Τις προάλλες σκότωσαν συνταξιούχο 78 ετών για 160 ευρώ. Ενώ, καθημερινές είναι οι επιθέσεις με τραυματισμούς, ειδικά ηλικιωμένων ατόμων.

Ένα κράτος έρμαιο. Διαλυμένο. Αφημένο στην τύχη του. Και ένας πρωθυπουργός ανήμπορος. Ανύπαρκτος. Φοβισμένος. Λίγος. Τίποτα. Και κάτι ανεξέλεγκτοι υπουργοί, που ανοίγουν το στόμα τους χωρίς να σκέπτονται και τρώνε γιαούρτια στο κεφάλι, γιατί αυτό ακριβώς τους αξίζει. Εδώ και κοντά 2 χρόνια το απόλυτο τίποτα. Το μόνο που πραγματοποιήθηκε αστραπιαία ήταν οι μειώσεις στις συντάξεις και η αύξηση του ΦΠΑ. Η ανάπτυξη, η ασφάλεια, η δήθεν καλύτερη κοινωνία είναι απλά λέξεις που χάνονται στον αέρα. Στον αέρα που σε λίγο θα πληρώνουμε για να αναπνέουμε. Στον αέρα που σε λίγο θα φοβόμαστε να αναπνεύσουμε, αφού για να βγούμε από τα σπίτια μας, μετά από κάποια ώρα, θα το σκεφτόμαστε διπλά και τριπλά. Μερικές φορές σκέφτομαι πόσα χρόνια χρειάστηκαν για να φτάσουμε σε αυτή την κατάσταση. Και η κατηφόρα είναι ευκολότερη φυσικά από την ανηφόρα. Πόσα χρόνια και τι είδους διακυβέρνηση θα χρειαστούμε άραγε για να μπούμε ξανά, αν όχι στο δρόμο της ανηφόρας, τουλάχιστον σε μια ευθεία;