Ποιοι είναι οι «δολοφόνοι»?

Δημοσίευση στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα http://www.statesmen.gr/

Έχουμε χρόνια που ακούμε την κλισέ φράση «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι», αλλά υπάρχουν βάσιμες αμφιβολίες για το αν η πλειοψηφία του κόσμου έχει καταλάβει τον άνωθι συσχετισμό. Και αυτό γιατί, ειδικά τα τελευταία 10 χρόνια, η αστυνομία είναι μάλλον θύμα, παρά θύτης. Όσοι ήταν παρόντες σε πορείες ή επεισόδια μπορούν σίγουρα να διαβεβαιώσουν ότι η αστυνομία «απαντά»… δεν «απευθύνει τον λόγο» και ότι έχει δεχθεί απίστευτες, όχι μόνο λεκτικές, αλλά και επιθέσεις με διαφόρων ειδών αυτοσχέδια και μη όπλα.

Για άλλη μια φορά παρακολουθήσαμε με τρόμο τα προχτεσινά γεγονότα. Νιώσαμε περήφανοι για τη λαοθάλασσα που διαδήλωσε ειρηνικά –αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα-, ενάντια στα σκληρά μέτρα –που εντέλει πλήττουν κυρίως τη μεσαία τάξη, αλλά ειδικά τους συνταξιούχους-, ενάντια στη διαφθορά της πολιτικής σκηνής, ενάντια σε μια κυβέρνηση, τα κίνητρα της οποίας παραμένουν σκοτεινά, όσον αφορά την είσοδο στο περιβόητο μνημόνιο.

Αυτό όμως που πιστεύω ότι συντάραξε το βλέμμα και την ψυχή δεν ήταν η καταστροφή του κέντρου της Αθήνας για μια ακόμα φορά, ούτε οι χιλιάδες συμμετέχοντες. Η εικόνα του πεσμένου αστυνομικού –που σίγουρα έχει οικογένεια, παιδιά, μάνα και πατέρα- που δέχεται δολοφονική επίθεση με μολότοφ στο κεφάλι (!) ήταν αδιαμφισβήτητα ανατριχιαστική. Είδαμε τον άνθρωπο να πετάει με τρόμο το κράνος από το κεφάλι του και σε κατάσταση υστερίας να προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά που έκαιγε γύρω από το λαιμό του. Η επανάληψη, δε, της σκηνής από την τηλεόραση έκανε την εικόνα ακόμα πιο εφιαλτική. Ποιος ξέρει τι ακριβώς σκεφτόταν ο άνθρωπος αυτός, ενόσω φλεγόταν. Την οικογένειά του. Αν αξίζει ο μισθός που παίρνει, όλα εκείνα που υπομένει και στα οποία υποβάλλεται κάθε φορά που πρέπει να διατηρήσει την τάξη σε μια πορεία ή εκδήλωση. Το σίγουρο είναι ότι σκέφτηκε το θάνατο… αν μη τι άλλο.

Κατόπιν, παρακολουθήσαμε ακόμα μια δολοφονική επίθεση με μολότοφ, στα πόδια αυτή τη φορά ενός δημοσιογράφου, τον οποίο έσπευσαν άμεσα να βοηθήσουν οι γύρω συνάδελφοι και κόσμος.

Και όλα αυτά φέρνουν στο μυαλό άσχημες θύμησες. Μάιος 2010. Marfin Bank, οδός Σταδίου. Τότε που δολοφόνησαν 3 νέους ανθρώπους. Τρεις εργαζόμενους σε τράπεζα. Έτσι. «Και λοιπόν? Δεν μας ενδιαφέρει ποιος είναι μέσα. Να καούν. Δουλεύουν σε τράπεζα». Αυτά είχαν ακουστεί τότε από τους –όχι δολοφόνους (!)- κουκουλοφόρους, που πέταξαν τις μολότοφ μέσα στην τράπεζα, εντός της οποίας πέθαναν 3 νέοι άνθρωποι από ασφυξία. Το «αστείο» είναι ότι παρά το γεγονός ότι υπήρχαν μάρτυρες, εκείνοι οι δράστες δεν πιάστηκαν ποτέ. Δεν ακούστηκε ποτέ τίποτα γι’ αυτούς. Απλά συνέχισαν να υπάρχουν στο πλήθος. Όπως εκείνος προχτές, που πιάστηκε αλλά αφέθηκε ελεύθερος, παρά το ότι κρατούσε τόξο με βέλος και είχε τσεκούρι στην τσάντα του. Κατά τα άλλα όμως, στη φυλακή μπορεί να είναι κάποιος με ένα χρέος 1000 ευρώ στην εφορία, αλλά χωρίς δικτυωμένο δικηγόρο.

Είναι τόσο πασίδηλο, που η ερώτηση είναι περιττή. Ποιος είναι το «γουρούνι»? Ποιος είναι ο «δολοφόνος»? Εκείνος που προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη? Ή εκείνος που επιτίθεται Εκουσίως με βόμβες, τόξα, τσεκούρια, καδρόνια και κομμάτια μάρμαρου με ξεκάθαρο στόχο να σκοτώσει ή τουλάχιστον να προκαλέσει σοβαρή σωματική βλάβη? Είπαμε. Ρητορική είναι η ερώτηση…

Σιωπηλοί δράστες ή σιωπηλοί μάρτυρες;

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News και στις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες http://www.statesmen.gr/, http://www.politicsonline.gr/, http://www.news-in.gr/, http://www.eidhseis.info/ κ.ά.

Όσο περνά ο καιρός, συνειδητοποιούμε πλέον όλοι οι Έλληνες ότι υπάρχει μια ισχυρή και βάσιμη πιθανότητα να μας θεωρούν κρετίνους. Όλοι εκείνοι που κυβερνούν. Όλοι. Μηδενός εξαιρουμένου. Εδώ και πολλά χρόνια, το ουσιαστικό «πολιτικός» στην Ελλάδα έχει γίνει συνώνυμο των λέξεων «λαμόγιο», «κλέφτης», «απατεώνας», «καρεκλοκένταυρος», αλλά και πολλών άλλων εξίσου ή και περισσότερο απαξιωτικών, αλλά λιγότερο πρεπόντων, για να συμπεριληφθούν στο παρόν άρθρο. Όμως τελευταία έχουμε αρχίσει να αναρωτιόμαστε αν η λέξη «μαφία» -με όλη τη σημασία της λέξεως- αντιπροσωπεύει και καθρεφτίζει καλύτερα το ποιόν εκείνων των 300, που κατά καιρούς πέρασαν από την Πλατεία Συντάγματος.

Η κατάσταση αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι επιεικώς τραγική, τείνοντας να γίνει πολύ χειρότερη, καθώς σιγά-σιγά αποκαλύπτονται γεγονότα που αφενός δεν έπρεπε ποτέ να λάβουν χώρα και αφετέρου αναιρούν –πιθανώς- την εικόνα ή έστω μέρος της εικόνας που θα μπορούσαν κάποιοι να έχουν για την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση –και αναφέρομαι σε όλα τα κόμματα που τη συναποτελούν.

Οι προσπάθειες δημιουργίας ανεξάρτητου κράτους στην Ανατολική Θράκη, οι τουρκικές φρεγάτες στο Σούνιο, τα χωρικά ύδατα και η συμμετοχή της Ελλάδας στο Λεβιάθαν, η συνδιαχείριση με την Τουρκία στα πετρέλαια του Αιγαίου, το Σκοπιανό –που δήθεν έχει ξεχαστεί-, οι κρυφές συναντήσεις με Στρος Καν, Goldman Sachs και Γκρουέφσκι, η άρνηση λήψης βοήθειας από τη Ρωσία και την Κίνα, οι κρυφές διαπραγματεύσεις με τη Γερμανία. Και φυσικά από εκεί και πέρα, ό,τι άλλο βγει στο φως. Το τραγικό είναι ότι όλα αυτά, ίσως τα μάθουμε πολύ αργά.

Μήπως εντέλει η εικόνα που αφήνει ο Γιώργος να φαίνεται –δηλαδή του τιμίου, λίγο χαζού, λίγο αδέξιου, που προσπαθεί-για-το-καλό-της-Ελλάδας-ενώ-θα-μπορούσε-να-είναι-στην-Αμερική να κάνει τη ζωή του είναι μια τρομερή, εφιαλτική «μάσκα», όμοια με του Φρέντυ Κρούγκερ, που έχει καταφέρει να πείσει τον κόσμο; Μήπως είναι η εικόνα που θέλει να προβάλει, ξεγελώντας τον κόσμο και εντέλει κάνοντας αυτά που εκείνος και οι οικείοι συγγενείς του έχουν σχεδιάσει εδώ και πολύ καιρό; Μήπως εντέλει είναι το απόλυτο συνώνυμο του «λαοπλάνου», του «δημαγωγού» και του «εκμαυλιστή» του ελληνικού κράτους και έθνους; Άριστο αντίγραφο του πατέρα; Τα μήλα εντέλει μήπως όντως δεν πέφτουν μακριά από τη μηλιά; Μήπως η καλή ανατροφή, οι καλοί τρόποι και η ευγένεια στο πρόσωπο είναι το παραπέτασμα που ως φαίνεται αρχίζει σιγά και σταθερά να καταρρέει;

Από την άλλη έχουμε αρχίσει να έχουμε –τουλάχιστον εγώ προσωπικά, αλλά και πολλοί ακόμα- ισχυρές αμφιβολίες και για όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, μηδενός εξαιρουμένου.

Από τη μία έχουμε τη Νέα Δημοκρατία. Ο Καραμανλής εξαφανισμένος και πλέον καταλαβαίνουμε όλοι γιατί, αν και οι γνώμες διχάζονται. Είναι δυνατόν να μην ήξερε; Αυτός είναι τίμιος, αλλά είναι δυνατόν να μην «έφαγε»; Γιατί δεν εμφανίζεται έστω να δώσει μια εξήγηση; Είναι γιατί ντρέπεται τον ελληνικό λαό που εξαπάτησε στο όνομα της «διαφάνειας», της «σεμνότητας» και της «ταπεινότητας»; Είναι γιατί ενώ ήταν αρχηγός κράτους, δεν είχε την πυγμή να πατάξει όλους εκείνους που είχε πλάι του και μαύριζαν την εικόνα του –και συνεχίζουν να το κάνουν; Ή μήπως είναι γιατί μια χαρά ήξερε και μια χαρά «έφαγε» και έφαγε;

Και κατόπιν έχουμε τον Σαμαρά. Ναι, εκείνον που τότε άνοιξε τα σύνορα. Το κουτί με τα σκουλήκια δηλαδή. Ναι, εκείνον που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να πάρει ψήφους, ξεχνώντας το παρελθόν, τόσο το δικό του, όσο και του κόμματός του. Ναι, εκείνον που ιδρώνει στη σκέψη ότι θα μπορούσε να είναι πρωθυπουργός. Ναι, εκείνον βραχνιάζει από το άγχος. Εδώ που έχουμε φτάσει εντέλει, εκείνος που δήθεν δείχνει πιο τίμιος, είναι ίσως και ο χειρότερος.

Και μετά έχουμε το ΛΑΟΣ και ιδιαιτέρως τον αρχηγό του, που κάποια στιγμή ξεστόμισε ότι ας πάνε οι συντάξεις στα 400 ευρώ, γιατί δεν χρειάζεται κανείς παραπάνω για να ζήσει. Εκείνον που υπερψήφισε το Μνημόνιο, αλλά δήθεν καταψήφισε τα περισσότερα άρθρα του, λες και αυτό θα έκανε τη διαφορά. Εκείνον που λένε ότι κρατά πολλούς πολιτικούς στο χέρι. Εκείνον που μοιάζει περισσότερο με γνήσιο hard core συμφεροντολόγο και λιγότερο με κάποιον που παίζει με γνώμονα το «πατρίς – θρησκεία - οικογένεια».

Ενώ, τέλος, ας μη ξεχάσουμε και τα υπόλοιπα «λοιπά». Εκείνα που υποστηρίζουν την ανομία. Εκείνα που προωθούν την «αντίσταση κατά της αρχής και του καπιταλισμού». Εκείνα που δήθεν στηρίζουν τα λαϊκά στρώματα. Εκείνα που στηρίζουν σθεναρά τους μετανάστες, ξεχνώντας παντελώς τους κατοίκους αυτού του τόπου και δεν είναι ρατσισμός αυτό που λέω. Εκείνους που εμμένουν σε ένα καθεστώς που δεν έπρεπε να υπάρξει ποτέ, γιατί εκείνοι που το δημιούργησαν, έχτισαν στο αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων και στη συνέχεια «έφαγαν» με χρυσά κουτάλια αυτό το αίμα.

Γιατί λοιπόν κανείς δεν βγήκε με σθένος να ρωτήσει ευθέως τον πρώτο πολίτη της χώρας; Που ήταν τα λεφτά; Που πήγαν τα λεφτά; Γιατί ζήτησες τη βοήθεια του Στρος Καν και του ΔΝΤ, 2 μήνες πριν λάβεις τη λαϊκή εντολή για τη διακυβέρνηση της χώρας; Μήπως λοιπόν παρεμπιπτόντως Κωστίκας και Γιωρίκας ήταν ΠΛΗΡΩΣ συνεννοημένοι; Γιατί γυρίζεις από χώρα σε χώρα λέγοντας ότι οι Έλληνες είναι απατεώνες, βουτηγμένοι στη διαφθορά; Διαφθορά που εγκαινίασε με πανηγυρικό τρόπο ο μπαμπάς σου. Γιατί εντέλει μπήκαμε στο Μνημόνιο; Για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις ή για να αποπληρωθούν οι τόκοι και τα τοκοχρεολύσια; Γιατί δε βαράς το χέρι στο τραπέζι με τον Ερντογάν; Γιατί αφήνεις τις τουρκικές φρεγάτες να αλωνίζουν στο Αιγαίο; Γιατί δεν πολεμάς για ένα κομμάτι στην πίτα του Λεβιάθαν; Γιατί να συνδιαχειριστούμε το Αιγαίο ΜΑΣ με τους Τούρκους; Από πού εμπνεύστηκαν οι Γερμανοί για να μας προτρέψουν να πουλήσουμε τα αρχαία μας; Μήπως επειδή τα έχεις ήδη πουλήσει; Μα και να τα πουλήσεις βρε, πάλι Ελληνικά θα είναι. Γιατί πραγματοποίησες κρυφές συναντήσεις με Γκρουέφσκι; Γιατί το Σκοπιανό έχει πάψει να αποτελεί καυτό θέμα πλέον; Μήπως γιατί μεγάλος αριθμός πολιτικών διαθέτει επιχειρήσεις στα Σκόπια; Γιατί συναντήθηκες με τους «κυρίους» της Goldman Sachs; Και γιατί πρέπει να πληρώσουμε το χρέος μας προς εκείνους, από τη στιγμή που η Αμερικανική δικαιοσύνη δεν έχει αποφανθεί για την αθωότητα τους; Γιατί αρνήθηκες βοήθεια από Ρωσία και Κίνα; Γιατί, αντί να αναλωνόμαστε με τους ημι-υπαίθριους, δεν ξεκινάς επιθετικό αναπτυξιακό πρόγραμμα για την εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου, που όλα αυτά τα χρόνια «κοιμάται», γιατί έτσι θέλουν οι «ξένοι»; Γιατί αν σηκώσει κεφάλι η Ελλάδα, χαθήκαμε. Γιατί χορηγούνται συντάξεις σε μετανάστες που δεν έχουν καν Ελληνική υπηκοότητα και γιατί παρέχεται περίθαλψη σε εκείνους που όχι μόνο δεν έχουν βιβλιάριο υγείας, αλλά δεν έχουν πληρώσει και ποτέ φόρους; Γιατί κάνεις αφαίμαξη από τα λαϊκά στρώματα, που υποτίθεται ότι υποστηρίζεις, και αφήνεις για μια ακόμα φορά τους μεγαλοκαρχαρίες ανέγγιχτους;

Αλλά, μήπως και αν κάποιος έθετε όλες αυτές τις ερωτήσεις, θα ελάμβανε απάντηση; Ή μάλλον θα ελάμβανε μια απάντηση που δεν θα ήξερε ήδη? Όχι.

Μήπως, λοιπόν, δεν είναι λάθος η πεποίθηση που έχουμε αρχίσει όλοι οι Έλληνες να έχουμε, ότι είναι ΟΛΟΙ στο κόλπο; Ότι ΟΛΟΙ γνωρίζουν; Ότι ΟΛΟΙ δεν είναι εντέλει σιωπηλοί μάρτυρες, αλλά σιωπηλοί δράστες; Γιατί ρε παιδιά; Για μερικά ματωμένα εκατομμύρια στην τράπεζα, για μερικά ακίνητα ανά τον κόσμο και για εταιρείες off shore; Ματωμένα από τον κόπο ενός λαού, που πραγματικά διαρκώς αγωνίζεται εδώ και αιώνες; Από τον κόπο ενός λαού που πασχίζει να προστατεύσει ό,τι έχει απομείνει από την πατρίδα του; Γιατί; Αρέσκεστε στη σκέψη του ότι τα παιδάκια σας θα ζήσουν «ευτυχισμένα» με αυτά τα ματωμένα εκατομμύρια, κάπου σε κάποια άλλη γωνιά του πλανήτη, ενόσω η Ελλάδα θα βουλιάζει, μέχρι να γίνει μύθος σαν την Ατλαντίδα, που κάποτε υπήρχε, αλλά κανείς ποτέ δεν εντόπισε που;

Οι πολιτικοοικονομικές συνέπειες των κλιματικών αλλαγών

Δημοσίευση στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα http://www.statesmen.gr/

Επικίνδυνα ενδιαφέρουσα ήταν η ομιλία της Christiana Figueres, γενικής γραμματέως των Ηνωμένων Εθνών, στη Διεύθυνση Κλιματικών Αλλαγών. Σύμφωνα με τα λεχθέντα της και βάσει στιβαρών επιχειρημάτων απέδειξε ότι η έλλειψη τροφής και οι ολοένα και αυξανόμενες τιμές στα τρόφιμα, που οφείλονται σε δυσμενείς καιρικές συνθήκες, αποτελούν βασικές παραμέτρους των ταραχών που έχουν προκληθεί στην βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή.

Η Figueres δήλωσε ότι η ξηρασία, η μείωση της παραγωγής σιτηρών και η έλλειψη νερού πυροδοτούν την κρίση που έχει ξεσπάσει στην Αφρική, αλλά και σε άλλες περιοχές του αναπτυσσόμενου κόσμου. Επίσης, προειδοποίησε ότι αν η παγκόσμια κοινότητα δεν υιοθετήσει επιθετικές πολιτικές για τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα που προκαλούν το φαινόμενο της υπερθέρμανσης του πλανήτη, θα οδηγηθούμε σε εξάπλωση τέτοιου είδους κρίσεων, σε αποδομήσεις κυβερνήσεων και αύξηση των στρατιωτικών δαπανών ανά τον κόσμο.

«Πρέπει να τονίσουμε ότι αν η παγκόσμια κοινότητα δεν μπορέσει να σταθεροποιήσει τις κλιματικές αλλαγές, απειλείται άμεσα ο τόπος στον οποίο ζούμε, τα χωράφια στα οποία καλλιεργούμε και οι πηγές ύδρευσης που διαθέτουμε. Με άλλα λόγια απειλείται η ίδια η βάση, πάνω στην οποία έχει στηρίξει την ύπαρξή της η ανθρωπότητα».

Η αύξηση στις τιμές των τροφίμων, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, αποτέλεσε έναν εκ των βασικών λόγων που οδήγησαν στις εξεγέρσεις του περασμένου Γενάρη στην Τυνήσια και τον εκθρονισμό του Προέδρου Ben Ali. Αν και τεράστιο ρόλο διαδραμάτισαν ταυτόχρονα τόσο τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, όσο και η μακροχρόνια απολυταρχική διακυβέρνηση του προέδρου. Το κατά πόσον οι ίδιοι λόγοι αποτέλεσαν θρυαλλίδα και για την εξέγερση στην Αίγυπτο δε φαίνεται παρόλα αυτά να είναι ξεκάθαρο.

Πάντως η Figueres τόνισε ότι οι μακροχρόνιες εξελίξεις στις άγονες περιοχές αυτού του πλανήτη διαφαίνονται δυσοίωνες, αν δεν υιοθετηθούν και εφαρμοστούν μέτρα για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών. Σύμφωνα με μελέτη του ΟΗΕ, το ένα τρίτο των Αφρικανών ζουν σε περιοχές που υποφέρουν από την ξηρασία και ότι μέχρι το 2050 περίπου 600 εκατομμύρια από αυτούς θα αντιμετωπίσουν άμεσα την απόλυτη έλλειψη νερού.

«Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι ολοένα και πιο απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες θα οδηγούν αναπόφευκτα σε πτώση της αγροτικής παραγωγής, δηλαδή σε αύξηση τιμών και δημιουργία ανασφάλειας όσον αφορά την επάρκεια τροφής. Στην Αφρική η παραγωγή σιτηρών ενδέχεται να πέσει έως και 50% μέχρι το 2020. Και όπως έχουμε δει, τέτοιου είδους καταστάσεις οδηγούν σε πολιτική αστάθεια και υπονομεύουν τη δομή των ήδη ευάλωτων και αδύναμων κρατών».

Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η άνοδος της στάθμης του νερού, η αύξηση των φυσικών καταστροφών, οι πανδημίες, οι καύσωνες και η παρατεταμένη ξηρασία ενδεχομένως οδηγήσουν σε μαζικές μεταναστεύσεις εντός των ίδιων χωρών ή και εκτός συνόρων. Οι στρατιωτικοί ηγέτες ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στις ΗΠΑ, έχουν προειδοποιήσει ότι αυτές τις συνέπειες των κλιματικών αλλαγών μπορούν να μετατραπούν σε πολλαπλασιαστές κινδύνου, κάτι που μπορεί να επιβαρύνει κράτη και περιοχές, τα οποία ήδη αντιμετωπίζουν φτώχεια και κοινωνική ανασφάλεια.

Εν κατακλείδι, ο συνδυασμός όλων αυτών των παραγόντων, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αν το φαινόμενο των κλιματικών αλλαγών δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα και αποφασιστικά, ενδεχομένως οδηγήσει σε αύξηση της φτώχειας και σε αδυναμία των κυβερνήσεων να καλύψουν τις βασικές ανάγκες του κόσμου. Αυτό με τη σειρά του θα οδηγήσει στη δημιουργία, εξάπλωση και μακροζωία πάσης φύσεως ταραχών.

Εργασία & Μισθοί στις χώρες του Αραβικού Κόλπου*

Δημοσίευση στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα http://www.statesmen.gr/

 

Με την ανεργία να χτυπάει κόκκινο στην Ελλάδα (κλισέ έκφραση, αλλά πετυχημένη), η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων –αν δεν έχει φύγει ήδη- έχει σίγουρα σκεφτεί να αναζητήσει εργασία εκτός συνόρων. Ο βασικός λόγος είναι φυσικά η έλλειψη θέσεων εργασίας, αλλά ταυτόχρονα και οι χαμηλότατοι μισθοί, οι συνθήκες, καθώς και το γενικό περιβάλλον που επικρατεί εδώ.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε μια άκρως ενδιαφέρουσα μελέτη ενός εκ των μεγαλύτερων γραφείων απασχόλησης στη Μέση Ανατολή, αναφορικά με την ανάπτυξη, την εργασία και τους μισθούς στη Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ, το Κατάρ, το Μπαχρέιν, το Ομάν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Σύμφωνα με τη μελέτη, ο τομέας που γνώρισε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη είναι εκείνος της Λιανικής (κατά 6.4%), ενώ τη μικρότερη εκείνοι της Εκπαίδευσης και της Φιλοξενίας (κατά 3,8 και 4,8% αντίστοιχα). Οι εργαζόμενοι στον τομέα του HR είδαν τους μισθούς τους να αυξάνονται κατά 7,1%(η μεγαλύτερη αύξησηξ) και οι δικηγόροι κατά 4,3% (η μικρότερη αύξηση).

Ενδιαφέροντα είναι και τα συμπεράσματα της έρευνας που αφορούν στις εθνικότητες που εργάζονται αυτή τη στιγμή στη Μέση Ανατολή, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι πάνω από το μισό του εργατικού δυναμικού στον Κόλπο και άνω του 90% στον ιδιωτικό τομέα σε χώρες όπως το Κατάρ και τα ΗΑΕ αποτελείται από εκπατρισμένους. Φαίνεται λοιπόν ότι είναι αρκετά δύσκολο να προσελκυστούν στελέχη από την Ινδία, αφού η χώρα απολαμβάνει μεγάλη οικονομική άνθηση και αυξημένη παρουσία πολυεθνικών εταιρειών, ενώ το ίδιο συμβαίνει και για εργαζόμενους από τις Φιλιππίνες. Αντίθετα, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας και οι χαμηλοί μισθοί στην Ευρώπη και τη Βόρειο Αμερική οδηγούν σε υπερπροσφορά στελεχών από τα αντίστοιχα κράτη (ειδικά από Γαλλία, Καναδά, Αγγλία και Αυστραλία).

Οι χώρες του Κόλπου, όπως προβλέπεται, θα συνεχίσουν να βλέπουν καλπάζοντες ρυθμούς ανάπτυξης, με πρώτο το Κατάρ και τελευταία τα ΗΑΕ, στα οποία αυτή τη στιγμή τρέχει οικονομία δύο ταχυτήτων. Από τη μία το Αμπού Ντάμπι απολαμβάνει εντυπωσιακές επενδύσεις και τουτέστιν δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και από την άλλη το Ντουμπάι προσπαθεί ακόμα να συνέλθει από το προ διετίας σοκ που υπέστη η οικονομία του. Οι προβλέψεις για το 2011 έχουν ως εξής όσον αφορά την αύξηση μισθών: Κατάρ κατά 7,2%, Σαουδική Αραβία και Ομάν κατά 7%, ΗΑΕ κατά 6,3%, Κουβέιτ κατά 5,9% και Μπαχρέιν κατά 5,1%.

Περίπου το 61% των επιχειρήσεων προβλέπεται να αυξήσουν το εργατικό τους δυναμικό εντός του 2011 και μόνο το 9% θα πραγματοποιήσει περικοπές, ενώ για το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία οι τομείς της Υγείας και της Λιανικής είναι οι πλέον αναπτυσσόμενοι. Από την άλλη, ο πληθωρισμός στη Σαουδική Αραβία είναι στο 6,3% και στο Κατάρ μόλις 2,3% (η Ελλάδα είναι γύρω στο 5,2%), που σημαίνει ότι εκεί υπάρχει πολύ καλύτερη ποιότητα ζωής.

Οι τρεις παράγοντες που πρόκειται να επηρεάσουν μεσοπρόθεσμα την αγορά εργασίας στις χώρες του Κόλπου είναι η τιμή του αργού πετρελαίου (η οποία ήταν σταθερή τα τελευταία 2 χρόνια, αλλά πρόσφατα αυξήθηκε λόγω της αντίστοιχης αύξησης της ζήτησης από την ταχύτατα αναπτυσσόμενη Κίνα), οι διεθνείς τιμές στα τρόφιμα (ένας από τους βασικούς λόγους αύξησης του πληθωρισμού) και φυσικά οι εκάστοτε πολιτικές εξελίξεις, αφού λόγου χάρη τα πρόσφατα γεγονότα σε Τυνησία, Αίγυπτο και Λίβανο έχουν άμεσο αντίκτυπο στη μετακίνηση του εργατικού δυναμικού (που σημαίνει ότι άλλαξαν και οι ισορροπίες προσφοράς και ζήτησης εργασίας).

Το σίγουρο είναι ότι παρά τα προ διετίας οικονομικά προβλήματα στο Ντουμπάι (που εντέλει δεν επηρέασαν καθόλου την ευρύτερη περιοχή), οι χώρες αυτές θα ευημερούν, όσο υπάρχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Και ας μη ξεχνάμε ότι η εγκληματικότητα είναι μηδενική, οι γυναίκες είναι απόλυτα ασφαλείς, οι μισθοί υψηλοί και παρά το γεγονός ότι τα ενοίκια είναι τσουχτερά, η ποιότητα ζωής είναι εξαιρετική.

*Σύμφωνα με μελέτη της GulfTalent.com (2010-2011)

Έξαρση παράνομης μετανάστευσης προς τις ΗΠΑ

Χιλιάδες είναι οι Ινδοί που έχουν εισέλθει παράνομα στα αμερικανικά εδάφη από το Μεξικό, την τελευταία διετία, κάτι το οποίο έχει προβληματίσει ιδιαίτερα τις Αρχές, ενώ περισσότεροι από 1600 έχουν ήδη συλληφθεί στα σύνορα της πολιτείας του Τέξας με το Μεξικό, σύμφωνα με δημοσίευμα των LA Times. Η μετανάστευση αποτελεί πλέον κρίκο μιας μυστηριώδους και ταχύτατα διογκούμενης αλυσίδας διακίνησης ανθρώπων, ενώ οι Ινδοί καλύπτουν αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο κομμάτι της παράνομης μεταναστευτικής πίτας προς τις ΗΠΑ, μετά τους Λατινοαμερικάνους.

Aυτή η ξαφνική και άνευ προφανούς αιτίας ομαδική τάση έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα, τόσο στις συνοριακές Αρχές, όσο και την Αστυνομία, αλλά και το Δικαστικό Σώμα. «Υπάρχει μια δραματική αύξηση στη διακίνηση ανθρώπων, κάτι που χρήζει ιδιαίτερης και εντατικής παρακολούθησης, με στόχο την αναχαίτισή της, αφού μπορεί και να αποτελέσει μέγιστη απειλή για την εθνική ασφάλεια», δήλωσε ο Αρχηγός των τελωνειακών Αρχών του Τέξας.

To 2009 η περιπολία συνόρων είχε πραγματοποιήσει 99 συλλήψεις Ινδών, σε όλο το μήκος των συνόρων Τέξας-Μεξικό. Το ταξίδι για τους περισσότερους από αυτούς ξεκινά από το Mumbai, συνεχίζει στο Dubai και από κει σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως το Εκουαδόρ και η Βενεζουέλα. Επίσης, η Γουατεμάλα έχει γίνει το κέντρο διαμετακόμισης προς το Μεξικό. Επειδή το Μεξικό απαιτεί έκδοση βίζας για τους Ινδούς, εκείνοι αναγκάζονται να παρακάμψουν τη χώρα, να περάσουν από τα ζόρικα σύνορα Γουατεμάλας-Μεξικού και από εκεί να πάρουν λεωφορεία ή ιδιωτικά αυτοκίνητα για τα σύνορα με την Αμερική. Σύμφωνα με τις αμερικανικές Αρχές, ομάδες οργανωμένου εγκλήματος του Μεξικού σίγουρα αναμειγνύονται στην υπόθεση αυτή είτε οργανώνοντας τις επιχειρήσεις αυτές είτε απλά επιβάλλοντας κατά κεφαλήν «εισιτήριο» εισόδου στη χώρα τους.

Τέλος, η μεταναστευτική αυτή τάση έχει προσελκύσει την προσοχή και των αντιτρομοκρατικών Αρχών, αφού πρόκειται για ομάδες ανθρώπων που προέρχονται από χώρες με τεράστια κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και θρησκευτικά προβλήματα. Παρόλα αυτά, το FBI και το Homeland Security υποστηρίζουν ότι δεν έχουν κανένα απολύτως στοιχείο που να αποδεικνύει ότι τρομοκράτες χρησιμοποιούν τη μέθοδο της παράνομης ανθρώπινης διακίνησης, για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους.

Πάντως, παρόλο που ορισμένοι από αυτούς υποστηρίζουν ότι αναζητούν άσυλο, οι Αρχές πιστεύουν ότι πολύ απλά ψάχνουν για μια καλύτερη τύχη και διατίθενται να πληρώσουν από 12.000 μέχρι 20.000 δολάρια για να μπουν στις ΗΠΑ. Το περίεργο είναι ότι αυτή τη στιγμή στην Ινδία δεν συντρέχουν λόγοι που να δικαιολογούν την αναζήτηση ασύλου σε άλλες χώρες, όπως και την τάση της μαζικής αυτής εξόδου από τη χώρα. Όπως ακριβώς και δε δικαιολογείται το μεταναστευτικό κύμα προς την Ελλάδα, αλλά για τους αντίθετους λόγους. Οι Ινδοί διατείνονται ότι αναζητούν άσυλο, αλλά στη χώρα τους δεν συντρέχει λόγος. Οι μετανάστες που έρχονται εδώ στην Ελλάδα, επίσης αναζητούν άσυλο, αλλά έρχονται σε μία χώρα που έχει τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και ειδικά στον τομέα της απασχόλησης. Η οικονομία της Ελλάδας μετά βίας μπορεί να στηρίξει αυτή τη στιγμή τους κατοίκους της. Ποιος λοιπόν παρακινεί και υποκινεί όλους εκείνους που έρχονται εδώ για μια –δήθεν- καλύτερη τύχη; Η Αμερική αναζητά τη ρίζα του «κακού». Η Ελλάδα τι κάνει;

Το τέλος της πολυπολιτισμικότητας;

Η αρχή έγινε με τις δηλώσεις του Βρετανού πρωθυπουργού David Cameron. «Η πολιτική της πολυπολισμικότητας που έχει ακολουθήσει ως τώρα η Βρετανία δεν κατάφερε να αποτρέψει τον φανατισμό των Μουσουλμάνων, αφού ουσιαστικά δεν κατέστη εφικτή η αρμονική και πλήρης ενσωμάτωσή τους στην τοπική κοινωνία.»

Στον πρώτο του λόγο περί φανατισμού και των αιτιών της τρομοκρατίας, ο Βρετανός πρωθυπουργός δήλωσε ότι η πολιτική της ανοχής προς εκείνους που απορρίπτουν τις αξίες της Δύσης, οδήγησε ουσιαστικά στην άνοδο του ισλαμικού εξτρεμισμού στην Βρετανία, αφού η χώρα ανέχτηκε ακόμα και συμπεριφορές που ήταν κατάφορα αντίθετες με την τοπική παράδοση και τα ήθη. Και «αυτή η πολιτική πρέπει να αλλάξει».

Ο Cameron δήλωσε επίσης ότι από δω και στο εξής θα διενεργείται μεγαλύτερος έλεγχος στις Ισλαμικές εκείνες ομάδες και οργανώσεις που απομυζούν το δημόσιο χρήμα της Βρετανίας, αλλά δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να ελέγξουν ή να αναχαιτίσουν τις εξτρεμιστικές τους αντιλήψεις, ενώ στη συνέχεια αναρωτήθηκε: «Αυτές οι οργανώσεις πιστεύουν στα ανθρώπινα δικαιώματα –συμπεριλαμβανομένων των γυναικών και των αλλόθρησκων; Πιστεύουν στη δημοκρατία και το δικαίωμα που έχουν οι άνθρωποι να εκλέγουν την κυβέρνηση που επιθυμούν; Ενθαρρύνουν την ενσωμάτωση στις εκάστοτε τοπικές κοινωνίες στις οποίες ζουν ή επιδιώκουν την απομόνωση;». Εκείνο, λοιπόν, που ουσιαστικά χρειάζεται είναι η ενδυνάμωση της εθνικής ταυτότητας, αλλά και η δυνατότητα να μπορεί κάποιος να δηλώσει «Ναι, είμαι Μουσουλμάνος, Ινδουιστής, Χριστιανός, αλλά είμαι ΚΑΙ Λονδρέζος». Με λίγα λόγια χρειάζεται λιγότερη παθητική ανοχή και ένας πιο ενεργός και δυναμικός φιλελευθερισμός.

Όπως ήταν φυσικό, όλες αυτές οι δηλώσεις δεν έγιναν αρεστές στις Μουσουλμανικές ομάδες, ενώ κάποιες από αυτές –δια στόματος των εκπροσώπων τους- δήλωσαν ότι λαθεμένα επιλέχθηκαν ως μέρος του προβλήματος. Πιο συγκεκριμένα, ο βοηθός του Γενικού Γραμματεία του Μουσουλμανικού Συμβουλίου της Βρετανίας Faisal Hanjra είπε πως οι δηλώσεις αυτές τους απογοητεύουν και ότι δεν αποτελούν το σωστό βήμα για την αντιμετώπιση του προβλήματος του εξτρεμισμού. «Ελπίζαμε ότι η νέα κυβέρνηση θα έδινε μεγαλύτερη έμφαση στην αντι-τρομοκρατία, για να χειριστεί καλύτερα το πρόβλημα. Η Μουσουλμανική κοινότητα δεν πρέπει να θεωρείται ως μέρος του προβλήματος».

Ανάμεσα στα σκληρά μέτρα που προτείνει ο Cameron ενάντια στις ομάδες που θεωρείται ότι προωθούν την κουλτούρα του εξτρεμισμού είναι η αποκοπή της χρηματοδότησης από το βρετανικό κράτος, αλλά και η απαγόρευση της διάδοσης των ιδεών τους σε πανεπιστημιακά ιδρύματα και στις φυλακές.

Από ότι φαίνεται η Βρετανία πολεμά να βρει τρόπους να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των εξτρεμιστών εντός της χώρας, ένα φαινόμενο που απασχολεί τις Αρχές εδώ και μερικά χρόνια. Ο Cameron είπε ότι η Βρετανία οφείλει να προωθεί τα ιδανικά της δημοκρατίας, των ίσων δικαιωμάτων, της ανεξιθρησκίας και της ελευθερίας του λόγου. Ενώ η ίδια η χώρα πρέπει να εμπνέει στους κατοίκους της ότι όλοι όσοι ανήκουν σε αυτήν πρέπει να πιστεύουν στα ίδια ιδανικά. Όμως τόνισε ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ του Ισλάμ και του Ισλαμικού εξτρεμισμού, που προσελκύει εκείνους που νιώθουν ότι έχουν ξεριζωθεί από τις πατρίδες τους.

Τι γίνεται στην Ελλάδα;

Από ότι γίνεται αντιληπτό η Βρετανία –η οποία παρεμπιπτόντως αντιμετωπίζει και εκείνη τεράστιο πρόβλημα τόσο με την οικονομία της, όσο και με την ολοένα και αυξανόμενη ανεργία- προσπαθεί να βρει τρόπους να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο της τρομοκρατίας και, καλώς ή κακώς, ο Ισλαμικός κόσμος έχει συνδεθεί με την έννοια αυτή –όχι αδίκως. Οπότε είναι απόλυτα λογικό να αναζητάται η ρίζα του κακού στις μουσουλμανικές ομάδες και τον εν γένει πληθυσμό που ζει στη χώρα. Δεν θα κρίνω αν αυτή είναι μια σωστή ή λάθος πολιτική. Ούτε αν αυτό είναι ένα λάθος ή σωστό σκεπτικό. Αυτά που γνωρίζω είναι τα εξής. Η Βρετανία είναι μια μεγάλη και ισχυρή χώρα, που αντιμετωπίζει παρόλα αυτά –όπως και όλες οι ευρωπαϊκές χώρες- αρκετά προβλήματα. Όμως, δεν έχει επικεντρωθεί αποκλειστικά στην οικονομική κρίση, όπως έχει γίνει στην Ελλάδα, αλλά έχει διαμοιράσει τις προτεραιότητές της σε κάθε προβληματικό τομέα στη χώρα.

Στην Ελλάδα, αντίθετα, όλος ή έστω το 90% του προβληματισμού της κυβέρνησης έχει επικεντρωθεί στην οικονομική κρίση, εγκαταλείποντας σχεδόν ολοκληρωτικά τους υπόλοιπους τομείς που περνάνε επίσης σφοδρότατη κρίση. Ειδικά το μεταναστευτικό, το οποίο αποτελεί μείζον πρόβλημα για τη χώρα μας αυτή τη στιγμή.

Στην Ελλάδα, όπως όμως και στις περισσότερες χώρες τις οποίες έχω προσωπικά επισκεφτεί, οι μετανάστες ως επί το πλείστον δεν ενσωματώνονται και δεν προσπαθούν καν να ενσωματωθούν στις τοπικές κοινωνίες. Συνήθως, «καταλαμβάνουν» κάποιες γειτονιές, έτσι ώστε να ζουν όλοι μαζί, δε μαθαίνουν την γλώσσα, κουβαλούν την κουλτούρα των χωρών από τις οποίες προέρχονται και συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Η Αμερική λόγου χάρη δεν αποτελεί και ιδιαίτερα λαμπρό παράδειγμα ενσωμάτωσης, αφού στις μεγαλουπόλεις –στις οποίες συγκεντρώνονται συνήθως οι μετανάστες- δημιουργούνται γειτονιές, στις οποίες σε ορισμένες περιπτώσεις δεν πλησιάζει –και δεν πρέπει να πλησιάζει- κανένας «ξένος» και όπου οι άνθρωποι ζουν στον «δικό» τους κόσμο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τόσο η Νέα Υόρκη, όσο και το Σικάγο, το Μαϊάμι, η Ουάσινγκτον και φυσικά το Λος Άντζελες. Αντίθετα, στις μικρότερες πόλεις και τα χωριά του Midwest, οι ξένοι –όσοι επιλέγουν να πάνε εκεί- ενσωματώνονται όλως περιέργως πολύ καλύτερα στις τοπικές κοινωνίες. Ίσως επειδή αυτές είναι αισθητά μικρότερες και ο κόσμος που ζει εκεί αναζητά διακαώς την ενσωμάτωση και όχι την απομόνωση ή καλύτερα το «being singled out».

Στην Ελλάδα, οι μετανάστες έχουν ως επί το πλείστον μαζευτεί στο κέντρο της Αθήνας, στο οποίο μάλιστα μετά από κάποια ώρα της ημέρας είναι απαγορευτικό για οποιονδήποτε να κυκλοφορεί. Λόγω της κάκιστης οικονομικής κατάστασης της χώρας, ελάχιστοι είναι εκείνοι που πραγματικά προσφέρουν στην τοπική κοινωνία, ζώντας μια ήσυχη ζωή με τις οικογένειές τους, ενώ οι περισσότεροι «αναγκάζονται» να διαπράττουν εγκληματικές ενέργειες –οποιουδήποτε είδους (από κλοπές μέχρι πώληση ναρκωτικών και πρόκληση σωματικών βλαβών)- για να ζήσουν.

Για παράδειγμα, στην Κυψέλη (μόλις 10 λεπτά από το Σύνταγμα), στην οποία έχει συγκεντρωθεί σχεδόν ολοκληρωτικά όλος ο πληθυσμός από τη Νιγηρία και τη Γκάνα, παρατηρείται μια άρδην αλλαγή του χαρακτήρα της άλλοτε αριστοκρατικότατης περιοχής. Παντού έχουν ανοίξει μαγαζάκια με είδη κομμωτικής (η προσφιλής τους απασχόληση) και φαγητού, όλοι κάθονται στις πόρτες, στα πεζοδρόμια και τα παράθυρα των υπογείων που κατοικούν, φωνασκώντας ή και μαλώνοντας εντόνως, χωρίς καμία απολύτως συναίσθηση για το που ακριβώς βρίσκονται και χωρίς κανένα σεβασμό για τίποτα, αφού στις χώρες τους αυτή ακριβώς είναι η καθημερινότητά τους.

Το κέντρο της Αθήνας, πίσω από το Δημαρχιακό Μέγαρο, έχει μετατραπεί πλέον σε γκέτο, στο οποίο δεν πλησιάζει κανείς, αφού η πορνεία, η πώληση ναρκωτικών και τα μαχαιρώματα βρίσκονται στην καθημερινή ατζέντα. Ο Άγιος Παντελεήμονας, η Πλατεία Κολιάτσου και η Πλατεία Βικτωρίας έχουν επίσης μετατραπεί σε γκέτο, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι Έλληνες κάτοικοι να τρέπονται σε φυγή.

Η κυβέρνηση παρόλα αυτά δεν κάνει απολύτως τίποτα. Μάλιστα, σύμφωνα με δηλώσεις αστυνομικών, όλα ήταν προμελετημένα. Ας σημειωθεί εδώ ότι η Αστυνομία δεν «πατάει» σε αυτές τις περιοχές. Μπορεί όλοι αυτοί να μην προκαλούν τρομοκρατικές ενέργειες –με την έννοια στην οποία αναφέρθηκε ο Βρετανός πρωθυπουργός και από όσο γνωρίζουμε βέβαια-, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν «τρομοκρατούν» ουσιαστικά τον τοπικό πληθυσμό, των άλλοτε φιλήσυχων αυτών περιοχών, αλλάζοντας ουσιαστικά τον χαρακτήρα όχι μόνο της Αθήνας, αλλά και άλλων μεγάλων πόλεων. Ειδικά όμως της Αθήνας.

Η έννοια της πολυπολιτισμικότητας και της ανοχής σε αλλόθρησκους, σε ανθρώπους με διαφορετικές κουλτούρες, ήθη και έθιμα είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα. Και κανείς απολύτως δεν λέει ότι ο κάθε λαός πρέπει να χάσει την ταυτότητά του. ΟΜΩΣ, όταν επιλέγεις να ζήσεις σε μία άλλη χώρα, ΝΑΙ, υποχρεούσαι να ακολουθήσεις κάποιες από τις θεμελιώδεις της αξίες και να σέβεσαι τον τρόπο ζωής που αυτή έχει υιοθετήσει, όποιος και αν είναι αυτός. Γιατί αν δεν σου αρέσει… οι πόρτες είναι πάντα ανοιχτές. Μήπως λοιπόν πρέπει ως Ελλάδα να αρχίσουμε να ξανασκεφτόμαστε την έννοια και τα όρια της πολυπολιτισμικότητας, όπως κάνουν πολλές ακόμα χώρες;



ΕΜΠ – Το νέο hot spot για πάρτι

Δημοσίευση στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα www.statesmen.gr 

Το ακούσαμε λοιπόν και αυτό. Χτες Σάββατο 5 Φεβρουαρίου γύρω στα μεσάνυχτα, αναρχικοί-κουκουλοφόροι-αντιεξουσιαστές-τεμπέληδες αποφάσισαν ότι ήθελαν να κάνουν πάρτι στον χώρο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Και γιατί όχι? Άσυλο δεν έχουμε? Ασυδοσία δεν έχουμε? Ό,τι θέλει ο καθένας δεν κάνει? Γιατί λοιπόν να μην κάνουμε ένα πάρτι στο Μετσόβιο? Τζάμπα είναι. Μπορούμε να σπάσουμε ό,τι θέλουμε. Ν’ ανάψουμε φωτιές και να ζήσουμε ανέμελα.

Φευ όμως… Οι αστυνομικές δυνάμεις (βλέπε τρίπτυχο μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι… εντελώς αποτυχημένοι χαρακτηρισμοί αφού ποτέ δεν νομίζω κανείς να κατάλαβε πως το χοιρινό συνδυάστηκε με την αστυνομία –σε πολλές χώρες ομολογουμένως- ή από ποιας πλευράς οι αστυνόμοι είναι δολοφόνοι) ήταν μπροστά στην είσοδο της σχολής, εμποδίζοντας την πραγματοποίηση των σχεδίων των νεαρών, που στη ζωή τους συμπεραίνουμε ότι πρέπει να είναι αφάνταστα δημιουργικοί και παραγωγικοί…

Η συνέχεια ήταν γνωστή. Πετροπόλεμος, μολότοφ, φλεγόμενοι κάδοι απορριμμάτων ως οδοφράγματα, χημικά και φυσικά βανδαλισμοί. Βανδαλισμοί ξένης περιουσίας. Αυτοκίνητα, μαγαζιά, στάσεις λεωφορείων κ.ο.κ. Και όλα αυτά γιατί δεν τους άφησαν να κάνουν παρτάκι στον χώρο του Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Και πραγματικά αναρωτιόμαστε. Τα παιδάκια αυτά πουλάνε τρέλα? Τα παιδάκια βρίσκονται υπό την επήρεια παραισθησιογόνων? Τα παιδάκια αυτά έχουν απλά πλήρως ενταχθεί στο γενικότερο κλίμα της «αναρχίας» και του αν-μ’-αρέσει-κάτι-θα-το-κάνω? Ή από την χρόνια οκνηρία επιβάλλεται να εφευρίσκουν νέους τρόπους για να ξεδώσουν και να ξεφύγουν από τη μονότονη ζωή του βαριέμαι-φραπέ-τάβλι?   

Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει είναι το σε τι ακριβώς αντιστέκονται και για ποιο λόγο «πολεμούν»? Στο ότι οι μισθοί είναι χαμηλοί και πλέον αρνούνται να δουλεύουν 10 ώρες για 600 ευρώ επειδή έχουν κουραστεί ήδη πάρα πολύ? Στα βάναυσα μέτρα λιτότητας που δεν τους επιτρέπουν να πίνουν 6 καφέδες την ημέρα, αλλά δυστυχώς μόνο έναν? Στο ότι βλέπουν ότι ως νέοι δεν έχουν μέλλον στην Ελλάδα, αλλά γνωρίζουν όμως πάρα πολύ καλά ότι οπουδήποτε αλλού θα τους είχαν χώσει βαθιά κάπου σε έναν αντίστοιχο Κορυδαλλό ή έστω σε μία αντίστοιχη Αγροτική Φυλακή Ναυπλίου? Στο δικαίωμά τους να σπάνε ελεύθερα την ξένη περιουσία, γιατί αφού δεν είναι δική τους δεν τους ενδιαφέρει αν ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου που καίνε λόγου χάρη πληρώνει ακόμα δόσεις? Στο ότι δεν τους αρέσει όπως οι πολιτικοί κατάντησαν την Ελλάδα, οπότε διοργανώνοντας ένα παρτάκι στο Μετσόβιο θα πνίξουν τον πόνο τους για την πατρίδα μας?

Θα μπορούσε κάποιος να βγάλει πολλά και εύλογα συμπεράσματα. Δεν βρίσκουν δουλειά, γιατί δεν ψάχνουν για δουλειά. Καίνε το αυτοκίνητο και το σπίτι του διπλανού γιατί οι ίδιοι δεν έχουν δικό τους, οπότε δεν φτάνει η δική τους δυστυχία. Πρέπει και ο απέναντι να δυστυχήσει, για να είμαστε όλοι ίσοι. Αφού αυτοί δεν πάνε μπροστά, δεν πρέπει κανείς να πάει μπροστά. Και αφού δεν είναι το αμάξι του πατέρα, της μάνας και της αδερφής τους, δεν τους καίγεται καρφί ποιανού είναι. Συνεχίζουν την οκνηρή τους ζωή, γιατί δεν αναγκάστηκαν από κανέναν να δουλέψουν και ούτε ένιωσαν οι ίδιοι ότι έτσι πρέπει. Δεν δίνουν δεκάρα για την Ελλάδα και τους πολιτικούς, παρά μόνο για τις δικές τους θλιβερές υπάρξεις, τις κενές ώρες των οποίων πρέπει να γεμίσουν με κάτι «δημιουργικό». Μήπως αντί για επίδομα ανεργίας, πρέπει το κράτος να ορίσει και επίδομα αναρχίας, μπας και σταματήσει αυτό το μπάχαλο-μόδα της τελευταίας 10ετίας?

Αιγύπτιοι διαδηλώνουν στη Νέα Υόρκη

Δημοσίευση στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα http://www.statesmen.gr/

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011. Στον παγωμένο νέο-υορκέζικο αέρα κυματίζουν αιγυπτιακές σημαίες έξω από το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών και ακούγεται η αχός των συνθημάτων εναντίον του 82χρονου Προέδρου Μουμπάρακ. Πλακάτ ταλαντεύονταν δεξιά κι αριστερά με εκφράσεις όπως «Φύγε και άσε μας να ζήσουμε», «Φτάνει πια με τον Μουμπάρακ», ενώ ακούγονταν και μέρη από τον Αιγυπτιακό εθνικό ύμνο.

Καζάνι που βράζει εδώ και μέρες η Αίγυπτος, όπου πραγματοποιούνται διαδηλώσεις σε διάφορες πόλεις από δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι ζητούν την άμεση παραίτηση του επί τριακονταετίας προέδρου (ηγείται της κυβέρνησης από το 1981). Το αξιοπερίεργο είναι ότι η «εντολή» για την έναρξη των διαδηλώσεων δόθηκε διαδικτυακά, ενώ σύμφωνα με το BBC τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας, όπως και το Twitter, μπλοκαρίστηκαν από τις Αρχές αμέσως μετά.

Ως ένδειξη λοιπόν υποστήριξης στους συμπατριώτες τους, μερικές εκατοντάδες Αιγύπτιοι μαζεύτηκαν έξω από τον ΟΗΕ με στόχο να δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο κύμα δυσαρέσκειας, αλλά και για να ενώσουν τις φωνές τους ενάντια στις πολιτικές του Μουμπάρακ και να στηρίξουν τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα που γεννήθηκαν.

Σύμφωνα με street interviews που δόθηκαν σε δημοσιογράφους των New York Times και της New York Post, οι Αιγύπτιοι δήλωναν: «Αξίζουμε σίγουρα κάτι καλύτερο. Το γεγονός ότι τόσες χιλιάδες κόσμου ξεχύθηκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν αποτελεί ήδη μια νίκη, σε μια χώρα που μέχρι πρότινος υπήρχε μηδενική ανοχή σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Νικήσαμε την καταπιεστική μηχανή της αστυνομίας και δε φοβηθήκαμε τις σφαίρες».

Κάποιοι συμμετέχοντας είπαν ότι οι ΗΠΑ πρέπει να παίξουν πιο ενεργό ρόλο, υποστηρίζοντας και ενισχύοντας τους διαδηλωτές, ενώ ο Mongi Dhaouadi, που είναι ο διευθύνοντας σύμβουλος του Συμβουλίου Αμερικανο-Ισλαμικών Σχέσεων στο Κονέκτικατ ζήτησε από τον Ομπάμα να τους στηρίξει δημόσια. «Θέλουμε την Αμερική και τη διεθνή κοινότητα να διαλέξει τον Αιγυπτιακό λαό και ότι το πολιτικό καθεστώς της χώρας.»

Αυτά όλα είναι σίγουρα εξαιρετικά ενδιαφέροντα, αλλά μήπως έρχονται εντέλει σε πλήρη αντίφαση με τη γνωστή στάση των Μουσουλμάνων / Αράβων; Αυτοί δεν είναι που επιτίθενται με κάθε ευκαιρία στην Αμερική και τις πολιτικές παρεμβατισμού που ασκεί, ως επί το πλείστον στον Αραβικό κόσμο; Από τη μια δεν θέλουν την Αμερική να ανακατεύεται στα εσωτερικά τους με την πρόφαση του εκδημοκρατισμού, αλλά από την άλλη, όταν βρίσκονται σε κατάσταση κρίσης ή ανάγκης, η Αμερική είναι η πρώτη χώρα στην οποία απευθύνονται για βοήθεια και υποστήριξη! Δεν πάει ακριβώς έτσι όμως.

Σίγουρα η Αμερική έχει προβεί κατά καιρούς σε πολιτικές που έχουν δεχθεί σφοδρές κριτικές, όχι μόνο από την παγκόσμια κοινή γνώμη, αλλά και από τους ίδιους τους Αμερικανούς, η πλειοψηφία των οποίων δεν επιθυμεί την αποστολή στρατευμάτων σε μακρινά και «άσχετα» μέρη και την επακόλουθη απώλεια εκατομμυρίων δολαρίων, ειδικά σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Το θέμα όμως είναι ότι δεν μπορούμε από τη μία να «διώχνουμε» και να «βρίζουμε» τους Αμερικανούς και κατόπιν να τους θυμόμαστε όταν έχουμε την ανάγκη τους.

Από μια τρίτη οπτική γωνία όμως, ποιος δε θα θεωρούσε «ύποπτη» τη ξαφνική και όλως τυχαία επανεμφάνιση του εξόριστου Μπαραντέι στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας…; Μήπως η Αμερική ήδη μαγειρεύει κάτι;