Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News
Στην Ελλάδα ποτέ δε βαριόμαστε! Είναι αλήθεια. Πάντα κάτι θα συμβαίνει. Έτσι, για να βρισκόμαστε σε εγρήγορση. Θέλουμε, δε θέλουμε. Από τη μία πλευρά είναι αστείο και από την άλλη τραγικό. Από τη μια, δημιουργεί μια αφόρητη αίσθηση κούρασης –οι απεργίες, οι καταστροφές, το μνημόνιο, η ατάκα του Πάγκαλου, τα σαρδάμ του Πρωθυπουργού, το εξυπναδίστικο ύφος του Σαμαρά και ο βαρετός πλέον Τσίπρας με τα παλαιοκομμουνιστικά του- και, από την άλλη, αβάσταχτης αβεβαιότητας, αλλά και τάσεις ναυτίας. Οι Αμερικανοί φίλοι μου με ρωτούν διαρκώς «τι γίνεται εκεί κάτω; ζείτε; υπάρχετε;» και πάντα νιώθω το ίδιο άβολα. Για κάποιον περίεργο λόγο νιώθω ότι οφείλω να απολογηθώ για την εικόνα της Ελλάδας στον κόσμο. Γιατί αν η όλη κατάσταση ήταν «κεκλεισμένων», it would be OK. Αλλά, δεν είναι. Ούτε OK, ούτε κεκλεισμένων.
Ο τελευταίος τραγέλαφος οπτικοποιήθηκε με την εικόνα των ταξιδιωτών που κουβαλούσαν τις βαλίτσες τους στην Αττική Οδό, με 40 βαθμούς Κελσίου, γιατί οι ειδεχθείς ταξιτζήδες αποφάσισαν να κλείσουν τους δρόμους και τα λιμάνια, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Δεν άφηναν τα τουριστικά λεωφορεία να παραλάβουν τουρίστες από τα κρουαζιερόπλοια. Κάποιοι έχασαν τις πτήσεις τους, γιατί προφανώς δεν μπορούσαν να περπατήσουν στο λιοπύρι για να φτάσουν από τον αυτοκινητόδρομο στο αεροδρόμιο. Το κέντρο της Αθήνας μετετράπη πάλι σε θέατρο σκιών. Το Σύνταγμα και οι παρακείμενοι δρόμοι έκλεισαν, με αποτέλεσμα τα διπλά λεωφορεία (με τις φυσούνες), τα τρόλεϊ (!) και ΟΛΑ τα αυτοκίνητα να «διοχετεύονται» μέσω Κολωνακίου. Αυτό κι αν ήταν αστείο. Η οδός Κανάρη και η Πλατεία Φιλικής Εταιρείας, όπως είναι γνωστό, μετά βίας χωρούν από ένα αμάξι σε κάθε λωρίδα. Είναι σίγουρα κωμικό, λοιπόν, να βλέπει κάποιος αυτά τα τεράστια οχήματα να ελίσσονται στους μικροσκοπικούς δρόμους. Είχε πλάκα να παρατηρείς τον κόσμο, Έλληνες και ξένους, να προσπαθούν να καταλάβουν την παράνοια. Την ίδια παράνοια που πρέπει να εξηγήσω κι εγώ στους Αμερικανούς φίλους μου.
Μερικές φορές σε κάποια πράγματα δεν υπάρχει χώρος για σχόλια. Απλά κοιτάς. Χαμογελάς. Προσπερνάς. Αν μπορείς. Αν δεν σε επηρεάζει άμεσα δηλαδή. Η Αθήνα έχει –παρά τα όσα κυκλοφορούν στα media σε όλον τον κόσμο- αρκετούς τουρίστες. Πολλούς Αμερικανούς, Γερμανούς, Κινέζους, Κορεάτες και Γάλλους. Εγώ προσωπικά τους θαυμάζω. Εγώ μπορεί και να μην ερχόμουνα με όλα αυτά που θα έβλεπα στις τηλεοράσεις. Το ΠΑΜΕ που κλείνει τα λιμάνια, οι Αγανακτισμένοι, οι πορείες, ο πετροπόλεμος, τα χημικά, η καταστρεμμένη πόλη, οι παρανοϊκοί ταξιτζήδες, οι φορτηγατζήδες, οι φαρμακοποιοί, whoever. Δεν θα πήγαινα σε μια χώρα που φαίνεται -και technically είναι- προβληματική. Κι όμως! Εκείνοι –όλοι αυτοί που έφυγαν από τη χώρα τους για να έρθουν εδώ να περάσουν καλά- με συγκινούν. Και όταν τύχει να τους πάρουν κάποια street interview, λένε «εντάξει είναι ακριβά, έχετε προβλήματα, αλλά είναι πανέμορφα!». Wow! OK! Όχι ότι δεν ξέρω πως η χώρα μου είναι πανέμορφη. Αλλά όσο όμορφος κι αν είναι ένας τόπος, αν υπάρχει θέμα ταλαιπωρίας ή ακόμα και ασφάλειας, δεν πας. Αλλά εκείνοι είναι ακάθεκτοι.
Ο Έλληνας, από την άλλη, περνάει ένα λίγο περίεργο καλοκαίρι. Κάποιοι προτιμούν να μην πάρουν άδεια. Κάποιοι έχουν πάρει άδεια, αλλά δεν έχουν κανονίσει τίποτα ακόμα. Κάποιοι δε θα κανονίσουν τίποτα, γιατί το budget είναι πολύ περιορισμένο. Κάποιοι είναι ήδη σε διακοπές. Είναι όπως είπαμε την άλλη φορά. Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα κόσμου που ζει μια απόλυτα κανονική ζωή. Σα να μην τρέχει τίποτα. Σίγουρα υπάρχει αυτοσυγκράτηση, αλλά όχι ότι δε θα παίξουν καλοκαιρινές διακοπές. Άλλωστε οι διακοπές δε χρειάζεται να είναι σε 5άστερο, με ιδιωτική πισίνα, αστακούς και beluga. Μπορεί να είναι σε ένα δωμάτιο πλάι στο κύμα. Και δεν πειράζει αν φτιάξεις μια μακαρονάδα μόνος σου το μεσημέρι και δεν την πληρώσεις 8 ευρώ στην ταβέρνα. Δεν πειράζει αν φας στο ταρατσάκι, με ησυχία και θέα το Αιγαίο ή το Ιόνιο. Όλα στο μυαλό είναι άλλωστε…
Η Ελλάδα είναι συνυφασμένη με το καλοκαίρι. Αυτή η αίσθηση της καλοκαιρινής ραστώνης έχει μια ιδιαίτερη υφή εδώ. Μόνο εδώ. Για κάποιον πολύ περίεργο λόγο. Ίσως επειδή όπου κι αν γυρίσεις υπάρχει θάλασσα. Ίσως επειδή η ζέστη σε αποκοιμίζει λίγο και το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να πας σε έναν καφενέ και να ζητήσεις ένα παγωμένο φραπέ. Ας χτυπιέται ο ταξιτζής στο Σύνταγμα. Ο ταξιτζής που κλέβει ανελέητα τον τουρίστα και του παίρνει 60 ευρώ για να τον πάει από την Ομόνοια στο Σύνταγμα. Ο ταξιτζής που κοτσάρει διπλή ταρίφα στις 9 το πρωί. Ο ταρίφας που χρεώνει τη βαλίτσα 2 ευρώ (λες και την κουβαλάει στον ώμο του). Ο ταρίφας που πειράζει το ταξίμετρο για να βγάλει 10 ευρώ παραπάνω (που θα τα πάρει στον τάφο του). Ας χτυπιέται λοιπόν. Είναι το τελευταίο που με απασχολεί. All I want to do is lay back in a café and enjoy my coffee, cookie and ice water!
Πιστεύω πως ο κόσμος λίγο κουράστηκε με τα σενάρια καταστροφολογίας που μας πασάρουν καθημερινά. Το σκηνικό έχει, δε, γίνει λίγο ύποπτο. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μας εξαθλιώσουν ψυχικά, έτσι ώστε όταν θα μας πουν ότι έχουν ήδη πουλήσει το Αιγαίο, τα πετρέλαια, τον χρυσό και το φυσικό αέριο, εμείς θα είμαστε σε τέτοια ελεεινή κατάσταση που δυστυχώς δεν θα μπορούμε και δε θα θέλουμε πια να αντιδράσουμε. Εκεί έχω καταλήξει. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να περάσει στον Έλληνα αυτό. Ήδη αυτή η «ανακαψίλα» που επικρατούσε πριν 3 εβδομάδες έχει ξεθωριάσει. Κι ας είναι μία στις δύο φράσεις των πολιτικών και των δημοσιογράφων «επιλεκτική χρεωκοπία». Δε νομίζω ότι κανείς έχει καταλάβει αυτό τον γρίφο και είμαι σίγουρη ότι κανείς σχεδόν δεν ενδιαφέρεται κιόλας μεσ’ το καλοκαίρι. Η Βουλή λέει δε θα κάνει διακοπές. Στις 5 Αυγούστου ο ΓΑΠ θα κάνει πάλι διαγγέλματα. Ποιος θα τον παρακολουθήσει δεν ξέρω.
Την προηγούμενη βδομάδα στο ΟΑΚΑ μαζεύτηκε 77.000 κόσμος για να δουν από κοντά και πάλι τους Πυξ Λαξ. «Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα, μη μ’ αφήνεις τώρα, που είναι όλα πιο δύσκολα»… Μια αξέχαστη συναυλία –παρά τα προβληματάκια στον ήχο- στη μνήμη του Μάνου Ξυδούς, που μας «άφησε μόνους» στις 13 Απριλίου του 2010. Sold out συναυλίες όμως ήταν και όλων εκείνων που ήρθαν στην Ελλάδα φέτος το καλοκαίρι. Των 30 seconds to Mars, το «The Wall Live» με τον Roger Waters των Pink Floyd–που ήρθε για 1 και τελικά έκανε 3 εμφανίσεις-, των Bon Jovi και πολλών ακόμα. Το επίσης εντυπωσιακό είναι ότι όλα –μα όλα- τα εισιτήρια για την παράσταση Ριχάρδος ο 3ος στην Επίδαυρο με πρωταγωνιστή τον Kevin Spacey σε σκηνοθεσία Sam Mendes εξαντλήθηκαν εντός 24ώρου!
Θα μου πείτε που κολλάνε όλα αυτά. Όλα κολλάνε. Το καλοκαίρι κανείς απολύτως δεν ασχολείται ούτε με τον ΓΑΠ, ούτε με τον Πάγκαλο, ούτε με τον Τσίπρα, ούτε με τον Σαμαρά, ούτε με την Τρόικα, ούτε με το Μνημόνιο. Όταν μπαίνει ο Ιούλιος, το μυαλό του Έλληνα ταξιδεύει. Μπορεί να είναι στην Αθήνα, αλλά είναι «αλλού». Μπορεί να μην έχει πάει διακοπές, αλλά ταξιδεύει με τη σκέψη. Κάνει βόλτες. Κι ας μην κάτσει σε ταβέρνα. Κάνει το μπάνιο του στην παραλία, στη ψάθα και το καρεκλάκι. Κι ας φέρνει κάτι να τσιμπήσει από το σπίτι. Δεν τον χαλάει. Θα την βρει την άκρη. Αλλά με «εσάς όλους στην Πλατεία Συντάγματος» δε θα ασχοληθεί. Προς το παρόν τουλάχιστον.
Το καλοκαίρι πατάμε pause. Ονειρευόμαστε. Τη θάλασσα, τα τζιτζίκια, τον ήλιο, το κύμα, το μελτέμι, την χρυσή άμμο, τα κρυστάλλινα νερά, το χαμόγελο, τον ελληνικό καφέ στη βεράντα, τη βόλτα κάτω από τον αστρόφωτο ουρανό, το αστέρι που πέφτει, το ολόγιομο φεγγάρι, τις ψαρόβαρκες, τον τηγανιτό γαύρο, τη χωριάτικη, την εφημερίδα την Κυριακή στην παραλία, τα αλμυρίκια, τα βοτσαλάκια, τη ξεκούραση. Σωματική και πνευματική. Αυτό κάνουμε.
Αυτή την περίοδο, «κύριοι» πολιτικοί, δεν ασχολείται κανείς μαζί σας. Κι ας χτυπιέστε στα κανάλια. Κι ας νομίζετε ότι δήθεν είστε στο προσκήνιο επειδή είστε σημαντικοί –εδώ γελάνε. Κανείς δεν ασχολείται με τις βλακώδεις αναλύσεις σας. Στα «κασετοφωνάκια» που παίζετε από τον χειμώνα χάλασε ο ιμάντας. Κι εμείς βλέπουμε μόνο κάτι στόματα να ανοιγοκλείνουν. Give it a rest. Αφήστε μας λίγο να πάρουμε ανάσα…
