There is no chaos in Greece...

I wish that foreign Media and foreign ignorants would STOP talking bullshit about CHAOS in Greece. There is no chaos. What you call chaos (Greek word by the way) we call Democracy. The Greek people voted and 7 political parties made it to the Parliament. The issue of governance is different and we will find our way to a solution. And that's that.

Το θαυμαστό αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου

Χαμογελώντας, σκέφτομαι τα εξής. Ο Έλληνας είναι πολύ περίεργη ράτσα. Το έχουμε πει πολλές φορές. Αγύριστο κεφάλι, δε γουστάρει τις πιέσεις, κλωτσάει όταν είναι στη γωνία, αντιδρά και ξεσπά, όταν απειλείται η αξιοπρέπειά του. Τα σχεδόν μαγικά αποτελέσματα των χθεσινοβραδινών εκλογών το αποδεικνύουν ατράνταχτα. 

Η ύπαρξη 7 κομμάτων στην Ελληνική Βουλή, η αστρονομική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, η εξίσου αστρονομική άνοδος της Χρυσής Αυγής και ο αριθμός των εδρών που κατανεμήθηκαν δυσανάλογα με τα ποσοστά που έλαβε το κάθε κόμμα καθρεφτίζουν μερικά πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Καταρχήν είναι σαφές ότι το ΠΑΣΟΚ πέθανε. Για το «αμετάκλητα» κρατάμε μια επιφύλαξη. Το σίγουρο είναι ότι ο Γιώργος διέλυσε το κόμμα που έφτιαξε ο μπαμπάς του πριν 30+ χρόνια. Η οικογένεια Παπανδρέου μορφοποίησε μία εκτρωματική πολιτική και κοινωνική κατάσταση και ο κόσμος –που έπαψε πλέον να ελπίζει σε διορισμούς στο Δημόσιο (κάτι που θα αναλύσουμε αργότερα)- τους γύρισε την πλάτη. Από την άλλη, η Νέα Δημοκρατία ήταν επίσης χαμένη, αλλά κατά τη γνώμη μου, λόγω αρχηγού. Ο Σαμαράς δεν έπεισε –ίσως κανέναν. Το τεραστίων διαστάσεων «υπερεγώ» του μάλλον αηδίασε τον κόσμο και αυτοί που ψήφισαν Δεξιά, δεν ψήφισαν αυτόν per se, αλλά τον ιδεολογικό χώρο που αντιπροσωπεύει. Παρά όμως το παράλογο του εκλογικού νόμου, δεν μπορώ να μην πω ότι χαίρομαι για το bonus των εδρών υπέρ του πρώτου κόμματος.

Από κει και πέρα είχαμε τα εξής «μαγικά». Ο ΣΥΡΙΖΑ είδε ποσοστά, που ούτε στο όνειρό του δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα κατακτούσε. Οι κατεξοχήν νεοδημοκρατικές και πασοκοκρατικές Α’ και Β’ Αθήνας, Α’ Πειραιά, καθώς και Α’ και Β’ Θεσσαλονίκης βάφτηκαν κόκκινες. Φυσικά αν σκεφτούμε ότι τα ποσοστά ανεργίας, ειδικά στις δύο πρώτες περιφέρειες, είναι δραματικά, εξηγούν εν μέρει το αποτέλεσμα. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Η αντιμνημονιακή παντιέρα του ΣΥΡΙΖΑ έπεισε τον κόσμο που είδε μισθούς και συντάξεις να μειώνονται, ενώ αντίθετα οι «έχοντες» συνέχιζαν να ζουν στο ροζ συννεφάκι τους, κάτι που τους εξόργισε. Τα εύκολα θύματα –μισθωτοί και συνταξιούχοι- επλήγησαν σφοδρά από το μνημόνιο, μορφοποιώντας τη νέα τάξη των νεόπτωχων. Από την άλλη, το κόμμα της Χρυσής Αυγής ανέβηκε εξίσου ανέλπιστα –για τους ίδιους- στηριζόμενο και εκμεταλλευόμενο της γενικής δυσφορίας για τους παράνομους μετανάστες, που κλέβουν, σκοτώνουν και έχουν αλλοιώσει την εικόνα των μεγάλων αστικών κέντρων και ιδιαίτερα της Αθήνας. Οι εκπρόσωποι της ΧΑ δεν βγήκαν ποτέ στην τηλεόραση –λόγω δικής τους επιλογής- και αμφιβάλλω αν εκείνοι που τους ψήφισαν, είχαν δει το πρόσωπο του κυρίου Μιχαλολιάκου. Όταν, δε, είδαμε και το τραγελαφικό συμβάν στην αίθουσα Τύπου της ΧΑ, με τον ξυρισμένο που απαίτησε από τους δημοσιογράφους να σηκωθούν όρθιοι μόλις μπει ο αρχηγός, νομίζω ότι ήταν η κλωτσιά που ξύπνησε κάποιους και τους έκανε να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς ψήφισαν.

Αυτά, λοιπόν, που καθίστανται σαφή από τις εκλογές είναι τα εξής. Κατ’ αρχήν ο κόσμος σιχάθηκε τα δύο μεγάλα κόμματα, που καταχράστηκαν επί 30 περίπου χρόνια το δημόσιο χρήμα. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό δεν ισχύει μόνο για τον Άκη. Σιχάθηκαν το ΠΑΣΟΚ και τον Γιωργάκη με την ηλιθιότητά του, που γυρνούσε δεξιά κι αριστερά και μας έλεγε τεμπέληδες και που κατόπιν έσκυψε το κεφάλι και δέχτηκε ό,τι του επέβαλλαν. Σιχάθηκε όμως και τη Νέα Δημοκρατία με τα δήθεν σεμνά, ταπεινά και τα «αφήστε με να κυβερνήσω». Στο μεταξύ, οι προσλήψεις στο Δημόσιο δεν αποτελούσαν πλέον επιχείρημα και πάτημα για κανέναν. Οπότε, αφού ο κόσμος είδε ότι δεν έχει πλέον να κερδίσει τίποτα από αυτούς τους δύο, τους γύρισε παραδειγματικά την πλάτη και τους έδειξε κι άλλα πολλά. Αυτό αποδεικνύεται από τα οικτρά ποσοστά που έλαβαν αμφότεροι. Δεν ήταν, λοιπόν, μόνο το ότι ήταν όλοι απατεώνες, ανίκανοι και άχρηστοι, αλλά και το ότι ο κόσμος δεν είχε πλέον τίποτα να κερδίσει από αυτούς. Όταν τα παιδιά «μας», «σας», «τους» βολεύονταν σε διάφορες θέσεις όμως, ήταν καλά!

Από την άλλη πλευρά, ήταν προφανές ότι η πολιτική του μνημονίου και ο τρόπος με τον όποιο τη χειρίστηκε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ήταν από τους βασικούς λόγους για τους οποίους ο κόσμος τους γύρισε την πλάτη. Αυτό αυτόματα σήμαινε ότι υπήρχε στροφή σε μικρότερα κόμματα –βλέπε Καμμένος και Κουβέλης- και φυσικά στην αριστερά και την ακροδεξιά –το τελευταίο για διαφορετικούς λόγους. Το μόνο σίγουρο από όλα αυτά είναι πως με το υπάρχον σκηνικό είναι σχεδόν ανέφικτο να σχηματιστεί μία «κανονική» κυβέρνηση. Η Παπαρήγα έχει δηλώσει ότι δεν συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία δεν αποκλείουν την μεταξύ τους συνεργασία, αλλά οι αριθμοί δεν τους βγαίνουν, η Χρυσή Αυγή δεν πιστεύω ότι είναι ανοιχτή σε κανένα διάλογο –και γενικώς δεν είναι ανοιχτή-, ενώ τέλος ο Κουβέλης δήλωσε και εκείνος ότι δεν προτίθεται να συμπράξει αναγκαστικά, ούτε –όπως είπε- θα κρυφτεί πίσω από την αριστερή του ιδεολογία. Για τον Καμμένο δεν έχω σχόλια, ούτε εκτίμηση και «εκτίμηση».

Από ότι έχουμε καταλάβει και ακούσει, οι ξένοι ανησυχούν. Το IMF ανησυχεί, η Μέρκελ ανησυχεί, ο νεοεκλεχθείς Ολάντ ποιος ξέρει… Αυτός φαντάζομαι ακόμα πανηγυρίζει τη νίκη του στις εθνικές εκλογές της Γαλλίας. Είναι φυσιολογικό να ανησυχούν. Έχει υπογραφτεί μία δανειακή σύμβαση. Τα πράγματα όμως που σχεδιάστηκαν, αποφασίστηκαν και εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα δεν ήταν σε καμία περίπτωση επιτυχημένα. Από την άλλη βέβαια, όπως τόνισε και κάποιος δημοσιογράφος, το μνημόνιο είχε και παραμέτρους που η Ελλάδα έπρεπε να είχε σκεφτεί και να είχε εφαρμόσει εδώ και καιρό, χωρίς να χρειαστεί να της τα επιβάλλουν. Επιδόματα του τύπου «έγκαιρη προσέλευση» και «πλύσιμο χεριών», προσλήψεις στο ήδη υπερδιογκωμένο Δημόσιο και μείωση της κρατικής σπατάλης είναι μερικά από τα προφανή. Αλλά ποιος θα είχε τα balls να τα κόψει, όταν γνωρίζει πως αν το πράξει, θα «τιμωρηθεί» στις επόμενες εκλογές; Όπερ και έγινε…

Πιστεύω ακράδαντα πως αν πάμε –που το πιο πιθανό είναι να γίνει- σε επαναληπτικές εκλογές, τα πράγματα θα είναι κάπως διαφορετικά. Αυτές οι εκλογές ήταν ακουσίως κάτι σαν λαϊκή απειλή. Κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια σε εκείνους από τους οποίους δεν έχουν τίποτα πλέον να περιμένουν –σε διάφορα επίπεδα- και στροφή σε εκείνους που τουλάχιστον υπόσχονται να τους προστατεύσουν –πάλι σε διάφορα επίπεδα. Αν είναι έξυπνος ο Σαμαράς, θα στραφεί στα μικρότερα κόμματα, παρόμοιας ιδεολογίας που δεν κατάφεραν να μπουν στη Βουλή –βλέπε ΛΑΟΣ, Δράση και Δημοκρατική Συμμαχία. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ελπίδες ανόδου και θεωρώ ότι το ίδιο ισχύει και για την Αριστερά. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη είναι ότι εκείνοι που ψήφισαν ΧΑ, θα αλλάξουν γνώμη μετά το τραγικό –κατά τη γνώμη μου- συμβάν στην αίθουσα τύπου του κόμματος, με τους δημοσιογράφους και το «εγέρθητι». Αυτά προβλέπονται για τις ενδεχόμενες επαναληπτικές. Σε περίπτωση που το σενάριο όμως αυτό δεν παίξει, τότε τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα, καθώς θεωρείται σχεδόν από όλους αδύνατο να συνεννοηθούν όλοι αυτοί και να λάβουν αποφάσεις για τη χώρα.

Αξιοσημείωτη είναι και η παγκόσμια αντίδραση. Το δολάριο ανέβηκε αρκετά έναντι του ευρώ, οι Ευρωπαίοι υποστηρίζουν ότι με το αποτέλεσμα αυτό η Ελλάδα απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από τον πυρήνα της ΕΕ, το γιεν έπεσε και οι Ασιάτες θεωρούν πως το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από εκείνο των γαλλικών, ενώ πλέον η citigroup δίνει μία πιθανότητα της τάξης του 70% υπέρ της πιθανότητας να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, κατά το επόμενο έτος. Εντέλει, επιδρούμε πολύ πιο έντονα στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι από ότι θα περίμενε κανείς και φυσικά αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθος της χώρας. Απομένει, λοιπόν, να δούμε τη συνέχεια…

Ζητείται πολιτικός για την Ελλάδα

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

 

Με αφετηρία το εξαιρετικό βιβλίο του Antoine Bello «Οι Παραχαράκτες» και φυσικά τις εκλογές, από τις οποίες μας χωρίζουν μερικές μόνο μέρες, ανεδύθησαν οι εξής σκέψεις. Οι εκλογές στην Ελλάδα έχουν πλάκα τελικά. Είναι απίστευτη η επαλήθευση του the more things change, the more they stay the same. Εδώ και 30+ χρόνια ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Πως έχουμε λεφτά, πως θα ανεβάσουμε μισθούς και συντάξεις, πως θα μειωθούν οι φόροι για τους αδύναμους, πως θα υπάρχει ανάπτυξη σε χρόνο dt, πως η ανεργία θα μειωθεί στο ελάχιστο, πως τα παιδιά μας θα ζουν με χαμόγελο και αισιοδοξία. Είναι σα να γράφει ο ίδιος κειμενογράφος τους λόγους των πολιτικών (μας), εδώ και πολλές δεκαετίες (και ίσως σε πολλές ακόμα χώρες). Εκτός από τον κειμενογράφο όμως, υπάρχει και ένας ακόμα κοινός παρανομαστής. Η δίψα για εξουσία δεν συνεπάγεται και δίψα για την πατρίδα.

Τους ακούω ή τουλάχιστον προσπαθώ να τους ακούσω. Είναι δύσκολο όμως. Είναι δύσκολο να ακούς αυτούς που έχουν καταστρέψει την Ελλάδα –στην κυριολεξία- να σου λένε τις προτάσεις που έχουν για να την σώσουν. Και γιατί ρε Καραγκιόζηδες δεν τις εφαρμόσατε από πριν; Έπρεπε να βυθιστούμε στον βόρβορο για να τις σκεφθείτε? Όοοχι! Φυσικά και όχι. Δεν υπήρχε πλάνο να βυθιστούμε για να έρθει ο σωτήρας. Υπήρχε και υπάρχει απλά πλάνο βύθισης. «Ο Όμιλος Παραχάραξης της Πραγματικότητας ειδικεύεται στη χειραγώγηση και την εξαπάτηση σε παγκόσμια κλίμακα.»

Ο ίδιος ο Σαμαράς που άφησε ανεξέλεγκτα τα σύνορα, τώρα θα μας σώσει. Θα κατεβάσει την ανεργία στο μισό σε 3 χρόνια –ληγμένα θα παίρνει-, θα διώξει όλους τους λαθρομετανάστες –φυλάσσοντας ο ίδιος τα σύνορα-, θα ανεβάσει τους μισθούς και τις συντάξεις –από λεφτά της τσέπης του-, θα φέρει ανάπτυξη –με κάνα δυο γλάστρες στο Σύνταγμα. Ο Βενιζέλος, από κομπάρσος βρέθηκε πρωταγωνιστής. Καλό ανέκδοτο κι αυτό. Ο συνταγματολόγος, που μασκαρεύεται ως οικονομολόγος, θα σώσει τη χώρα από τα εγκλήματα που διέπραξαν οι «σύντροφοί» του. Απορώ πραγματικά που υπάρχει κόσμος ο οποίος υποστηρίζει ότι ο ΓΑΠ έπεσε θύμα πλεκτάνης! Το άκουσα κι αυτό. Μα πόση πνευματική δυστοκία μπορεί να πλήξει άραγε τους πολίτες της χώρας αυτής;

Παπαρήγα-Τσίπρας-ΚΚΕ-ΜΛ, ΣΚ, ΤΑ, ΜΝ κ.ο.κ.! Η μόνη χώρα στην Ευρώπη, για να μην πω στον κόσμο, το λίκνο της δημοκρατίας, που έχει τόσα πολλά κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία παρεμπιπτόντως δεν συμφωνούν ποτέ μεταξύ τους. Δεν βάζω τον Κουβέλη μέσα. Ήταν ανέκαθεν σοβαρός, αν και επαναστάτης του καναπέ. Το να ακούμε, 100 σχεδόν χρόνια μετά τη Ρωσική Επανάσταση, κλισεδιάρικες σαχλαμάρες του τύπου «ο θάνατος της πλουτοκρατίας, να πεθάνει ο καπιταλισμός, η εξουσία στο λαό, να μοιραστεί ο πλούτος, να βγούμε από την ΕΕ»… και όλα τα συναφή, είναι από γραφικό έως αστείο. Δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να μοιραστώ τα χρήματά μου –αυτά που μόχθησα να βγάλω, εγώ και η οικογένειά μου-, δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να πεθάνει κάποιος που έχει λεφτά –δεν με ενδιαφέρει πως τα έβγαλε- και στο τέλος-τέλος δεν κατάλαβα το επιχείρημα των ΚΚΕ του να βγούμε από την ΕΕ. Όταν οι αγρότες έπαιρναν τις επιδοτήσεις, για χωράφια και ζωντανά που δεν υπήρχαν, ήταν καλά; Όταν ο αγρότης από την Λάρισα κυκλοφορούσε με την Cayenne στα χωράφια ήταν καλά; Όταν η ΕΕ έδινε λεφτά, που πήγαιναν υπέρ πίστεως ήταν καλά, αλλά τώρα δεν την θέλουμε; Θέλουμε τα καλά του Γιάννη, αλλά όχι το Γιάννη; Μιλάμε για πλήρη παραχάραξη της πραγματικότητας. Τέτοια υποκρισία; Τους καμένους «Καμμένο, Ντόρα, Λούκα» κ.λπ. δεν τους σχολιάζω. Ο Κα(η)μένος θα τα λύσει όλα με ένα πρόγραμμα που τους καλύπτει όλους και ωρύεται περί «ανεξαρτησίας», για τον Καστανίδη δεν ξεχνάμε ποτέ πως ψήφισε το διαβόητο εκείνο νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο «αν κάποιος μπει σπίτι σου, σε βιάσει, σε κλέψει και σε τεμαχίσει» δε θα μπει καν φυλακή, η Ντόρα ακροβατεί μεταξύ σοβαρότητας και γελοιότητας με τους εκατοντάδες λογαριασμούς στο εξωτερικό –καλά κάνει δηλαδή, απλά είναι τόσο λίγη, όσο μερικές σταγόνες βενζίνης σε έναν 2λιτρο κινητήρα.

Το κόμμα όμως, που ανεβαίνει τρομαχτικά σε ποσοστά και πραγματικά με περιέργεια θα παρακολουθήσω τις εξελίξεις, είναι εκείνο της Χρυσής Αυγής. Δεν θα σχολιάσω τους ανατριχιαστικούς ναζιστικούς χαιρετισμούς και το παραλήρημα του τύπου «οι Γερμανοί σκότωναν αμάχους, γιατί είχαμε πόλεμο και έτσι είναι αυτά» (η παραχάραξη που λέγαμε), ούτε τους «Εωσφορικούς ύμνους» (αυτά είναι αστειότητες). Θα σχολιάσω όμως το ότι κατοικοεδρεύουν σε υποβαθμισμένες συνοικίες και βοηθούν τους ηλικιωμένους να πάνε στην τράπεζα, για να σηκώσουν χρήματα χωρίς να φοβούνται, στο ότι συνοδεύουν γυναίκες και παιδιά στα σπίτια τους, πληρώνοντας ακόμα και τα ταξί. Θα σταθώ και στις ακραίες τους απόψεις περί λαθρομεταναστών και μεταναστών. Αυτός που τραβολογά στην άσφαλτο μία 75χρονη για να της πάρει 50 ευρώ και ένα σταυρό από το λαιμό, αυτός που σκοτώνει για 40 ευρώ, αυτός που κλέβει και βιάζει 80χρονες, αυτός που δένει και κακοποιεί ηλικιωμένους για να κλέψει, δεν είναι άνθρωπος και δεν έχει κανένα απολύτως ανθρώπινο δικαίωμα. ΚΑΝΕΝΑ. Είναι ένα κτήνος που μεγάλωσε έτσι στη χώρα του και έτσι του αξίζει να ζει και ο ίδιος. Και το πιο πιθανό είναι ότι και η χώρα του μέχρι εκεί της αξίζει να πορεύεται. Αλλά το να έρχεσαι σε μία άλλη χώρα και να επιβάλλεις την κουλτούρα της δολοφονίας και της κλεψιάς και μετά να μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα πάει πολύ. Ένα κτήνος που βγάζει ένα 14χρονο κοριτσάκι στο πεζοδρόμιο δεν είναι άνθρωπος και του αξίζει να έχει την χειρότερη τιμωρία. Δεν με απασχολεί τι γίνεται στη Νιγηρία και τη Ζάμπια. Αυτό δεν παίζει εδώ. Και αυτό πρέπει να σταματήσει. Με κάθε τρόπο. Ακραία όλα αυτά; Όχι. Όχι αν τα δεις μπροστά στα μάτια σου ή τα ζήσεις στο σπίτι σου. Γιατί εμείς οι Έλληνες το χουμε αυτό το κουσούρι. Αν δεν αγγίξει κάτι το σπίτι μας, είμαστε χαλαροί Μετά γινόμαστε οι χειρότεροι vigilantes…

Πιστεύω -και μάλλον ελπίζω- ότι οι εκλογές της 6 Μαΐου κρύβουν μεγάλες εκπλήξεις. Μίλησα με πολύ κόσμο, από διάφορες τάξεις, και ίσως περισσότερο με ανθρώπους που ανήκουν σε χαμηλά στρώματα. Από ότι φαίνεται, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ έχουν πεθάνει –για το ανεπιστρεπτί δεν παίρνω όρκο. Αλλά σαν κόμματα, ιδεολογίες, κουλτούρες, φαίνεσθαι και φέρεσθαι, έχουν πεθάνει. Το θέμα δεν είναι για το αν η Ελλάδα θα τα καταφέρει. Η Ελλάδα πάντα τα καταφέρνει. Και η Ευρώπη θα τα καταφέρει, αν και αμφιβάλω για το αν το ευρώ θα ζει ακόμα σε καμιά δεκαετία. Το θέμα είναι να βρεθεί… να ζει κάποιος εκεί έξω, που πραγματικά να αγαπά την Ελλάδα. Που να μην έχει μολυνθεί από τον ιό της πολιτικής, που τα τελευταία 30 χρόνια έχει επικίνδυνες παρενέργειες. Μήπως υπάρχει άραγε κάποιος εκεί έξω, έστω κι αν δεν έχει εμφανιστεί ακόμα στο προσκήνιο, που να αγαπά την Ελλάδα, να είναι μορφωμένος, να έχει δουλέψει, να είναι ικανός και να έχει ένα εφικτό όραμα γι’ αυτή τη χώρα; Αν ναι, καταζητείται…

Οπλισμένα μυαλά

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

Μεγάλο debate έχει δημιουργηθεί από την περασμένη εβδομάδα, κατά τη διάρκεια της οποίας ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, Γιώργος Καρατζαφέρης, έκανε τις εξής –για μερικούς εξωφρενικές, για εμένα πάλι όχι- προτάσεις. Είπε, λοιπόν, στη Βουλή ότι οι μετανάστες πρέπει σύσσωμοι να μεταφερθούν σε στρατόπεδα της χώρας που δεν χρησιμοποιούνται και να δίνεται τροφή μόνο σε όσους δουλεύουν και δεύτερον και σημαντικότερον να μπορεί κάποιος να αμύνεται με όπλο, σε περίπτωση που του επιτεθούν εντός του σπιτιού του.

Ως θύμα επιθέσεως –ευτυχώς όχι σωματικής- και επειδή έχω βρεθεί στη ΓΑΔΑ να κοιτάζω εκατοντάδες φωτογραφίες υπόπτων, όταν έθεσα στους αστυνομικούς το ερώτημα «αν την ώρα που μου άνοιγε το αμάξι για να με κλέψει, του έχωνα ένα σουγιά στο μάτι, τι θα γινόταν», έλαβα τις εξής πληροφορίες. Αν, μου λέει, γινόταν αυτό και υπήρχε περιπολικό κοντά στο συμβάν, θα είχατε συλληφθεί και θα περνούσατε από δικαστήριο για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Μετάφραση: πρέπει να αφήνετε ανενόχλητους τους δράστες να σας κλέβουν, να σας γρονθοκοπούν, να σας βιάζουν ή ακόμα και να σας σκοτώσουν, γιατί αν κάνετε την οποιαδήποτε κίνηση και αμυνθείτε με κάποιο όπλο, τότε θα βρεθείτε κατηγορούμενος. Όποιος μου εξηγήσει τη λογική αυτής της νομοθεσίας με επιχειρήματα που να στέκουν, του βγάζω το καπέλο. Είναι πασίδηλο ότι ο συγκεκριμένος νόμος -όπως φαντάζομαι και χιλιάδες άλλοι, που δεν έχουμε την "τύχη" να γνωρίζουμε- είναι υπόδειγμα παραλογισμού. Αν κάποιος έχει παραβιάσει την πόρτα μου ή έχει σπάσει το παράθυρό μου, βρίσκεται μέσα στο σπίτι μου και απειλεί τη ζωή τη δική μου ή των δικών μου, πρέπει βάσει νόμου να έχω το δικαίωμα να αμυνθώ με οποιονδήποτε τρόπο. Ακόμα και να πυροβολήσω. Ακόμα και να αφαιρέσω τη ζωή εκείνου που θέλει τη δική μου ή των παιδιών μου.

Η εγκληματικότητα στην Αθήνα δεν έχει ξεφύγει απλά από τις «νόρμες». Δεν είναι απλώς εκτός ελέγχου. Η εγκληματικότητα είναι κάτι σαν εμπειρία που όποιοι δεν έχουν ζήσει, απλά περιμένουν να ζήσουν, και όσοι έχουν δει το έργο, είναι λίγο πιο υποψιασμένοι –χωρίς βέβαια αυτό να έχει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το περασμένο Σάββατο γύρω στις 5 παρά το πρωί άκουγα ελεγχόμενους θορύβους από τρυπάνι και βαριές πατημασιές. Μετά από 2 ημέρες έμαθα ότι γυφτοπακιστανοί –αυτοί που τριγυρίζουν στους κάδους και μαζεύουν σίδερα- είχαν καταφέρει να απεγκαταστήσουν ολόκληρη την κεντρική μονάδα φυσικού αερίου της διπλανής πολυκατοικίας. Στην Αθήνα –φαντάζομαι και στην περιφέρεια- για λόγους κόστους, σχεδόν όλες οι πολυκατοικίες που έχουν βάλει φυσικό αέριο, έχουν τοποθετήσει τις κεντρικές μονάδες στις εισόδους, έξω από την κεντρική πόρτα, δηλαδή στο πεζοδρόμιο. Αυτό, εκτός από οπτικά εκτρωματικό, είναι και αρκετά επικίνδυνο. Το γιατί, το διαπιστώσαμε το Σάββατο. Αν γινόταν κάτι λάθος –προφανώς οι Πακιστανοί δεν είναι πυρηνικοί φυσικοί ούτε ηλεκτρολόγοι- θα είχε ανατιναχθεί όλο το τετράγωνο με δεκάδες θύματα. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι αληθινό. Η αστυνομία φυσικά σήκωσε τα χέρια ψηλά, γιατί δεν πρόλαβαν να τους πιάσουν.

Αυτό δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός. Κάθε μέρα γίνονται τουλάχιστον 600 ληστείες, σε σπίτια και μαγαζιά. Το κέντρο της Αθήνας, γύρω και κοντά στην Ομόνοια, είναι σχεδόν απροσπέλαστο. Βαποράκια αλλάζουν σκονάκια στη μέση του δρόμου, ναρκομανείς τρυπιούνται σε εισόδους πολυκατοικιών, κλέφτες γρονθοκοπούν και σκοτώνουν νεότερους και ηλικιωμένους για 10 ευρώ, 14χρονες μαύρες κάνουν πιάτσα με τους νταβατζήδες απέναντι να παρακολουθούν, μπαίνουν μέρα-μεσημέρι σε σπίτια και αποθήκες υπογείων πολυκατοικιών και πολλά, πολλά ακόμα. Και δεν είναι μόνο το ανεξέλεγκτο της κατάστασης. Είναι και το ότι οι αστυνομικοί είναι λίγοι και φυσικά -πάλι λόγω νομοθεσίας- δεν μπορούν να τραβήξουν όπλο αν δεν δεχθούν πρώτα οι ίδιοι επίθεση. Προχθές στην Καλλιθέα έπεσαν πιστολίδια για μία ακόμα φορά, όταν η αστυνομία είδε κάποιους με ύποπτη αμφίεση και τους κυνήγησε. Μετά τους αλληλοπυροβολισμούς, ο ένας δράστης συνελήφθη, αλλά ο αστυνομικός βρέθηκε στο νοσοκομείο με σφαίρα στο πόδι. Μετά όμως έχεις και τον Κουλούρη να σου λέει «κοπρόσκυλα, που κάνετε βόλτες στους δρόμους και τρώτε λεφτά». Μεγάλο μυαλό!

Όταν λοιπόν το κράτος είναι απόν, κάτι πρέπει να κάνει ο πολίτης για να προστατευτεί και αυτό αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα. Σίγουρα υπάρχει και ο αντίλογος. Αν πάρει ο καθένας από ένα όπλο, χαθήκαμε. Θα σκοτώνει ο ένας τον άλλο. Δεν νομίζω όμως ότι θα γίνει έτσι ακριβώς. Σίγουρα ο Έλληνας δε φημίζεται για την εγκράτεια, τον αυτοέλεγχο και την υπομονή του, αλλά τρελός δεν είναι. Και όταν ένας οικογενειάρχης ή μη βρεθεί σε τέτοιου είδους δυσάρεστη θέση πρέπει να μπορεί να αμυνθεί. Μπορεί να μην είναι όπλο και να είναι το μαχαίρι της κουζίνας ή ένα σφυρί, αν προλάβει. Αλλά ο νόμος πρέπει επιτέλους να πάψει να προστατεύει τον κακοποιό. Ειδικά -ειδικά- αυτή την εποχή και με την κατάσταση που επικρατεί.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να χειριστώ ένα όπλο. Ίσως ναι, ίσως όχι. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι αν βρισκόμουν υπό απειλή και είχα την ευκαιρία, σίγουρα θα αμυνόμουν με νύχια και με δόντια και με ό,τι άλλο πρόχειρο είχα κοντά μου. Και δε θα δίσταζα λεπτό να αμυνθώ, όποια βλάβη κι αν προκαλούσα. Δεν υπάρχει χώρος για τύψεις σε κάτι τέτοια. Δεν συμφωνώ έτσι γενικώς και αορίστως με την αυτοδικία. Συμφωνώ όμως με την έννοια της αυτοπροστασίας και με οποιοδήποτε μέσο.

Στην Αμερική κυκλοφορούν εδώ και πάρα πολλά χρόνια σπρέι πιπεριού, αεροβόλα, tasers, mace και πολλά ακόμα. Νομίμως πάντα. Στην Αμερική όταν βρίσκεσαι σε νόμιμη άμυνα –που τις περισσότερες φορές είναι προφανής- αθωώνεσαι με συνοπτικές διαδικασίες. Στην Αμερική υπάρχει ισχυρή αστυνόμευση και ο αστυνομικός είτε του high way είτε της πόλης είτε της κομητείας δεν σηκώνει πολλά αστεία. Σε ορισμένες πολιτείες ισχύει ακόμα και η θανατική ποινή. Ναι, ξέρω. Μόνο ο Θεός έχει το δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή κάποιου. Αλλά αυτό το κλισέ δεν θα σε έβρισκε σύμφωνο αν κάποιος είχε απαγάγει, βιάσει και τεμαχίσει την κόρη σου ή το γιο σου και τους έβρισκες πεταμένους σε καμιά χαράδρα. Δεν πρόκειται για αστυνομικές ταινίες. Η Ελλάδα έχει βιώσει τέτοια σκηνικά. Όπως άλλωστε και η Αμερική, ο Καναδάς και η Βρετανία.

Είναι πάντα ωραίο να μιλάμε φιλολογικά με κλισέ και θρησκοληπτικά λογύδρια. Όταν το κακό όμως μπαίνει στο σπίτι σου, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην αλλάξει η ψυχολογία και το φέρεσθαί σου. Όταν έχει απειληθεί η ζωή κάποιου ανθρώπου που αγαπάς, που ζει μαζί σου, που σ’ έχει μεγαλώσει ή που τον έχεις μεγαλώσει, όχι μόνο δεν θα συγχωρέσεις, αλλά θα κουβαλάς μέσα σου ανείπωτο μίσος για τις πράξεις εκείνου που τους προξένησε κακό.

Το κράτος στην Ελλάδα είναι πλέον απόν. Για το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν μας φταίει η τρόικα, ούτε η Μέρκελ, ούτε αυτοί που έκλεβαν τόσα χρόνια. Η ανεξέλεγκτη «δημοκρατία» δεν αποτελεί και δεν αποτελούσε λύση ποτέ για κανένα κράτος. Δεν είμαστε χώρα ευκαιριών και ειδικά για κανέναν από εκείνους που έρχονται εδώ για να μαζεύουν τα σίδερα από τους κάδους των απορριμμάτων, για εκείνους που παραμονεύουν έξω από τα σπίτια μας, για να μας ληστέψουν, για εκείνους που τριγυρνούν στους δρόμους και κλέβουν πορτοφόλια από ηλικιωμένους και για εκείνους που σκοτώνουν για 10 ευρώ. Η χώρα πρέπει να κλείσει τα σύνορά της άμεσα και αποτελεσματικά για όσους δεν επιθυμούν να προσφέρουν, αλλά στοχεύουν να εγκληματούν εναντίων μας. And that’s that.



Η άνοιξη που ποτέ δεν έρχεται...

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News

Ήταν βαρύς ο χειμώνας. Όχι μόνο μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά. Νομίζω ότι είχαμε χρόνια να ζήσουμε τόσο κρύο, σε ολόκληρη την Ελλάδα. Στην Αθήνα είδαμε θερμοκρασίες κάτω του μηδέν, χιόνι, χαλάζι και ισχυρότατες βροχές, που ως γνωστόν και όπως πάντα δημιούργησαν τεράστια προβλήματα. Στην περιφέρεια, ολόκληρα χωριά έμειναν αποκλεισμένα για μέρες, χωρίς ρεύμα. Βλέποντας, δε, στην τηλεόραση τους υπέροχους γέροντες να περιμένουν στωικά τα εκχιονιστικά των δήμων, νόμιζα ότι ζούσα στη δεκαετία του 1950. Φευ! Είναι 2012. Από την άλλη, εξαιτίας του πολικού ψύχους πέθαναν περίπου 600 άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη, οπότε πάλι καλά να λέμε. Όχι. Δεν πρόκειται για κριτική ανάλυση των καιρικών συνθηκών της Ελλάδας. Αλλά φαίνεται ότι ακόμα και οι Αλκυονίδες μας ξέχασαν…

Οικονομικά, η άνοιξη αργεί πολύ. Περαιτέρω σχέδια για μειώσεις μισθών, επιδομάτων, εφάπαξ, αποζημιώσεων και λοιπών απολαβών έχουν αποδυναμώσει εντελώς τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ζει από τα συσσίτια των δήμων και της εκκλησίας. Η μεσαία τάξη κρατά ακόμα, με επιφύλαξη. Αλλά για πόσο; Η φορολογία έχει αρχίσει και γίνεται δυσβάσταχτη για όλους, τα κοινόχρηστα αποτελούν πλέον μείζον πρόβλημα για όλα τα νοικοκυριά, κάποιοι παλεύουν ακόμα με τα χαράτσια της ΔΕΗ, η βενζίνη βαδίζει προς τα 2 ευρώ το λίτρο κ.ο.κ. Στα πλουσιότερα στρώματα του πληθυσμού –που φυσικά και υπάρχουν και καλώς υπάρχουν- δεν έχει γίνει ακόμα πλήρως αντιληπτή η κρίση.

Από την άλλη, κάθε φορά που είναι να δοθεί κάποια δανειακή δόση, οι δανειστές μας απαιτούν νέα μέτρα, συσκέπτονται μυστικά, αποσύρουν τις προτάσεις τους και κάνουν κουραστικά –για εμάς- πισωγυρίσματα. Δώδεκα ελληνικές τράπεζες αποφάσισαν σήμερα την εθελοντική συμμετοχή στο κούρεμα των ομολόγων και μένει να δούμε πως αυτό θα επηρεάσει όλους εμάς, τις καταθέσεις, τα δάνεια και τις κάρτες μας. Τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο, σε όλες τις περιοχές Αθηνών και περιφέρειας, μην αντέχοντας τον ΦΠΑ και τη λοιπή φορολογία, ενώ η ανεργία καλπάζει πλέον ανεξέλεγκτα, στα 22%, κάτι που όμως ισχύει και για ολόκληρη την Ευρώπη, που γνωρίζει πρωτόγνωρα ποσοστά, της τάξης του 11%.

Η άνοιξη της ασφάλειας του πολίτη όχι μόνο αργεί, αλλά κανείς δεν ξέρει και πότε θα αποκατασταθεί. Σκοτώνουν για 10 ευρώ. Σκοτώνουν και για το τίποτα. Παράδειγμα, ένας κακομοίρης περιπτεράς που δολοφονήθηκε από κακοποιούς, μόλις πάτησε το κουμπί του συναγερμού στο περίπτερό του. Ηλικιωμένοι σε όλη τη χώρα δέχονται επιθέσεις στα σπίτια τους και στο δρόμο για μερικά ευρώ. Ή και για περισσότερα, αν τους ακολουθήσουν από τις τράπεζες. Στήνουν ενέδρες και μπαίνουν στα σπίτια μέρα-μεσημέρι στις 12. Στο διπλανό μου διαμέρισμα μπήκαν… και επειδή δεν βρήκαν τίποτα, πήραν ένα πληκτρολόγιο (!). Πακιστανοί και άλλοι σκουρόχρωμοι τριγυρίζουν στους δρόμους με καροτσάκια σούπερ μάρκετ, μαζεύοντας τα σιδερικά από τους κάδους των απορριμμάτων, ενώ αν αφήσεις κάνα παλιό ζευγάρι παπούτσια ή ρούχα, έχει εξαφανιστεί εντός μερικών λεπτών. Η εγκληματικότητα καλπάζει και εμείς απλά περιμένουμε το πότε θα δεχτούμε την επίθεση. Δυστυχώς –ή και ευτυχώς, για κάποιους- η άδεια οπλοφορίας εδώ στην Ελλάδα δεν είναι απλή διαδικασία, ενώ αν τραυματίσεις κάποιον που σου επιτίθεται και τυχαίνει να περάσει αστυνομία, θα σε συλλάβει. Όχι αυτόν. Εσένα. Επίσης δυστυχώς, εδώ δεν υπάρχουν ούτε pepper sprays ούτε mace, για να έχουμε τουλάχιστον ένα «όπλο» άμυνας.

Η άνοιξη στην ψυχολογία των Ελλήνων παίζει και να μην έρθει ποτέ, έτσι όπως πάμε. Αν και όπως έχουμε πει πολλάκις, ο Έλληνας δεν το βάζει εύκολα κάτω. Σίγουρα όλοι είναι λίγο πιο σκεπτικοί, αλλά εξακολουθούν να βγαίνουν έξω και να διασκεδάζουν. Όσο μπορούν. Το αστείο είναι ότι μετά τον βαρύτατο χειμώνα, όλοι αναμένουν λίγη ζέστη και ήλιο. Το Σάββατο που προηγήθηκε της Καθαρής Δευτέρας, ο καιρός ήταν τόσο υπέροχος, που νομίζω πως όλοι χαμογελούσαν. Σα να περίμεναν τον ήλιο, για να τους φτιάξει τη διάθεση. Από ότι φαίνεται όταν οι ξένοι λένε «εσείς, ευτυχώς που έχετε τον ήλιο και τη θάλασσα», το εννοούν και είναι πραγματικότητα. Η συννεφιά καθρεφτίζει την κατάθλιψη και την κατήφεια. Γι’ αυτό όλοι εκεί «έξω» το ρίχνουν στις αυτοκτονίες και το ποτό. Λογικό!

Όσον αφορά την τηλεόραση και τα ΜΜΕ, εκεί επικρατεί βαρύς χειμώνας. Μετά το κανόνι του ALTER, χτύπησε ηχηρά και εκείνο της IMAKO. Ο όμιλος του Πέτρου Κωστόπουλου σήμανε φαλιμέντο, μετά από σωρεία απερίσκεπτων οικονομικών ανοιγμάτων και επενδύσεων. Πολλοί χάρηκαν, γιατί ο Κωστόπουλος με ένα μοναδικά αντιπαθή τρόπο επεδείκνυε τα πλούτη του. Εγώ δεν χάρηκα καθόλου όμως. Όχι για τον συμπαθώ, αλλά γιατί έδινε δουλειά σε πολύ κόσμο. Κόσμο, που όχι μόνο έμεινε απλήρωτος για αρκετούς μήνες -από πέρσι το καλοκαίρι-, αλλά που τώρα πλέον είναι και άνεργος. Και όταν κλείνει μια επιχείρηση, δεν έχει νόημα να αισθανόμαστε χαιρέκακα για τον εργοδότη –όποιος και αν είναι αυτός-, αλλά για τους ανθρώπους και τις οικογένειες που μένουν χωρίς εισόδημα. Πρέπει να μάθουμε επιτέλους να κοιτάμε και λίγο πιο πέρα.

Δεν μου αρέσει γενικά να χρησιμοποιώ κλισεδιάρικους όρους, όπως λόγου χάρη αυτό το «εργασιακός μεσαίωνας», που έχει γίνει πλέον καραμέλα στο στόμα όλων. Δε ξέρω τι γινόταν το μεσαίωνα. Αυτό που ξέρω όμως σίγουρα είναι ότι παιδιά με διδακτορικά και μεταπτυχιακά δουλεύουν 10 και 12 ώρες για 500 ευρώ. Συνήθως σε άσχετες δουλειές. Όχι ότι όλοι μας δουλεύουμε στον τομέα που σπουδάσαμε. Κάθε άλλο. Αλλά η Ελλάδα κανονικά χρειάζεται τον απόφοιτο μιας σχολής Πληροφορικής στον ανάλογο τομέα, και όχι ως μεσίτη ή πωλητή επίπλων, λόγου χάρη. Η Ελλάδα όμως ποτέ –από όσο θυμάμαι- δεν έδινε ευκαιρίες στα παιδιά της. Ποτέ. Ποτέ δεν δόθηκαν κίνητρα σε κανέναν, να ανέβει, να αναπτυχθεί, να ξεχωρίσει. Οι καλύτεροι πάντα έφευγαν και εξακολουθούν να φεύγουν. Γιατί δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχουν κίνητρα, αλλά όποιος πάει να ξεχωρίσει, τρώει συνήθως μία σπρωξιά για να βρεθεί κάτω από το έδαφος. Ο φθόνος… κακό ελληνικό χαρακτηριστικό. Πολλές φορές σκέφτομαι την Αμερική. Αυτό που λέμε «η γη των ευκαιριών». Αυτοί που ζουν εκεί το θεωρούν δεδομένο. Όμως δεν είναι. Αν θέλεις να διαπρέψεις, μπορείς. Σου δίνουν την ευκαιρία. Σε κυνηγούν. Αναζητούν το ταλέντο σου. Γιατί από το ταλέντο αυτό θα βγάλουν λεφτά. Θα βγάλεις όμως και εσύ και θα έχεις την ευκαιρία να ανέλθεις επαγγελματικά, ανεξαρτήτου χώρου. Εδώ στην Ελλαδίτσα δεν παίζουν αυτά.

Η άνοιξη αργεί για την Ελλάδα. Και δεν ξέρω δυστυχώς αν θα έρθει ποτέ. Η νοοτροπία; Οι κακές συνήθειες; Οι κακοί πολιτικοί; Το γενικό σύστημα ανάπτυξης; Η κουλτούρα; Ποιος ξέρει. Ίσως τίποτα από αυτά και ίσως όλα μαζί. Το θέμα είναι ότι οι νέοι άνθρωποι νιώθουν πως δεν έχουν θέση πια σε αυτή τη χώρα. Νιώθουν ότι μόνο έξω θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν και να «ζήσουν». Και είναι κρίμα, γιατί υπάρχουν πολλά καλά μυαλά σε αυτή τη χώρα και αρκετά μορφωμένα άτομα, με σπουδές στο εξωτερικό, εμπειρία και well-rounded γνώσεις. Είναι κρίμα γιατί δεν θα μπορέσουν να προσφέρουν σε αυτή τη χώρα, που τόσο το χρειάζεται. Είναι κρίμα που δεν μπορούν να αναδείξουν τα ταλέντα τους, να διακριθούν και να προμοτάρουν την Ελλάδα. Όχι ότι η Ελλάδα χρειάζεται promotion. Αλλά πρέπει να έχουμε κάτι περισσότερο να επιδείξουμε από τις θάλασσες και τον ήλιο. Όταν όμως η καρδιά του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας βάλλεται με τέτοιο βάναυσο τρόπο, αυτό δεν καθίσταται εφικτό. Αναμένοντας την άνοιξη, λοιπόν…