Σε απατηλούς ρυθμούς άλλων εποχών

Δημοσίευση εφημερίδα Greek News @www.greeknewsonline.com

Μετά τις τρελές τιμές ξενοδοχείων που άκουσα το καλοκαίρι για τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο -στην Ελλάδα πάντα-, το σοκ συνεχίστηκε κατά τον μήνα Οκτώβριο, όσο παράλογο κι αν ακούγεται. Το προηγούμενο σαββατοκύριακο φιλοξενούσα μια φίλη Αμερικανίδα, την οποία και σκέφτηκα να ξεναγήσω σε κάποια παραλιακή πόλη ή σε κοντινό νησί. Φευ, κατέστη αδύνατον, καθότι οι τιμές που άκουσα θα εξαγρίωναν ακόμα και αποθανόντα!

Πρώτη «στάση» η Κέα. Τιμή 5άστερου για σαββατοκύριακο 6-7 Οκτωβρίου 190 ευρώ! Δεύτερη στάση το μοναδικό 5άστερο στην πόλη του Λουτρακίου. Τιμή ειδικής προσφοράς 139 ευρώ με ημιδιατροφή. Τρίτη στάση 5άστερο στην Παλαιά Φώκαια. Τιμές μοναδικής προσφοράς στα 165 ευρώ με θέα στη θάλασσα και 135 με θέα στα βουνά των Ιμαλαΐων… όχι λάθος… σε κάτι λόφους από πίσω. Και τέλος το κερασάκι στην τούρτα. Το πανέμορφο και exclusive 5άστερο στο Σούνιο. Για το συγκεκριμένο σαββατοκύριακο υπήρχε μόνο ένα είδος βίλας διαθέσιμο, στη μοναδική τιμή των 533 ευρώ ημερησίως. Το μόνο σχετικά λογικό που άκουσα ήταν ένα υπέροχο ξενοδοχείο στο Ναύπλιο –λίγο έξω από την πόλη-, το οποίο έδινε το standard δίκλινο με 80 ευρώ. Αλλά ποιος οδηγεί 145 χιλιόμετρα με τέτοιες τιμές στη βενζίνη;

Πραγματικά απόρησα με αυτά που άκουσα, για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί αναρωτήθηκα για το τι τιμές είχαν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο τα συγκεκριμένα ξενοδοχεία και δεύτερον για το αν υπήρχαν πελάτες που θα ήταν διατεθειμένοι να τις πληρώσουν, εν μέσω φθινοπώρου. Δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία ότι επρόκειτο για πανέμορφα ξενοδοχεία, σε εξαίσιες τοποθεσίες και με μαγευτική θέα και παροχές. Αλλά δεν είναι πασίδηλον ότι έχει χαθεί εντελώς η μπάλα; Γιατί τέτοια εποχή να χρεώνεις 190 ευρώ τη νύχτα; Και βασικά τι ακριβώς θεωρείς ότι αξίζει 190 ευρώ; Αν ήταν να τιμολογούμε τη θέα στην Ελλάδα, τότε όλα τα ξενοδοχεία έπρεπε να χρεώνουν πάνω από 5.000.000 ευρώ ανά διανυκτέρευση, γιατί αυτό το μοναδικό οικοπεδάκι, εδώ στην άκρη της Μεσογείου, δεν συγκρίνεται με καμία Καραϊβική, με κανέναν Ειρηνικό και με κανέναν Ινδικό Ωκεανό. Είναι απλό.

Αποφασίσαμε λοιπόν να επιλέξουμε ένα «ταπεινό» ξενοδοχείο μεταξύ Σαρωνίδας και Αναβύσσου, με εξαίσια θέα επάνω στη θάλασσα, άνετα δωμάτια και εύκολη πρόσβαση από την Αθήνα. Και όλα αυτά στην τιμή των 50 ευρώ. Γιατί υπάρχουν apparently και ξενοδόχοι που έχουν συναίσθηση της εποχής.

Η θάλασσα του Σεπτεμβρίου και του Οκτωβρίου στην Ελλάδα είναι απλά μαγική. Το νερό έχει την τέλεια θερμοκρασία, είναι πεντακάθαρο και οι παραλίες μισοάδειες. Η αύρα φυσά απαλά. Δεν ακούς παιδάκια, ούτε ενοχλητικές ρακέτες και μπορείς να κολυμπήσεις άνετα. Η άμμος είναι θερμή και ο ήλιος καυτός, προσδίδοντας ένα σχεδόν απόκοσμο χρώμα στο νερό, ειδικά μετά τις 3 το μεσημέρι. Κάτι μεταξύ μπλε, ασημί και χρυσού. Τα βράχια καθρεφτίζουν τη θέρμη και η απόλυτη ηρεμία του τοπίου σε συναρπάζει. Δεν έχει σημασία που βρίσκεσαι. Όπου κι αν είσαι, είναι ακριβώς το ίδιο. 

Και ύστερα, κάπου εκεί κοντά, είναι ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Σε απόσταση μόλις 9 χιλιομέτρων από την τεράστια αμμουδιά της Παλαιάς Φώκαιας και μετά από αμέτρητους δαντελωτούς κολπίσκους με σμαραγδένια νερά. Ξεπροβάλλει μεγαλοπρεπής, κάτω από τις εκτυφλωτικές ακτίνες του ήλιου, αγέρωχος, επιβλητικός και αφοπλιστικά μαγευτικός. Αυτοί οι 14 κίονες που έχουν απομείνει, είναι αρκετοί για να σε ταξιδέψουν στο 440 π.Χ., όταν δηλαδή ολοκληρώθηκε η ανέγερσή του. Η απόλυτη ηρεμία του τοπίου, η αέναη αύρα που περνά μέσα από τις αρχαίες κολώνες, οι ιερές πέτρες και το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου δεν μπορούν παρά να μαγέψουν όποιον έχει την τύχη και το προνόμιο να βρίσκεται εκεί. Για τη φίλη μου και τους τουρίστες, απλά τύχη. Για μένα, που ζω μόλις 40 λεπτά από εκεί, απλά προνόμιο.

Γιατί όπως και να ΄χει, πώς να συγκρίνεις αυτόν τον εξαίσιο καιρό, με την υγρή λάσπη της Καραϊβικής; Πώς να συγκρίνεις αυτό το κρυστάλλινο και αναζωογονητικό νερό με τη χλιαρή και στολισμένη με καρχαρίες θάλασσα του Ινδικού; Πώς να συγκρίνεις τη χωριάτικη και το ούζο, με τις μπυρίτσες και τα spring rolls; Ε δεν συγκρίνονται. Είναι απλό και συνάμα αδιαμφισβήτητο, ότι αυτό το οικοπεδο, ανάμεσα σε Τούρκους –που ονειρεύονται ελεύθερο Αιγαίο-, σε Σκοπιανούς –που ονειρεύονται τον Αλέξανδρο ως προπάππου τους- και Γερμανούς –που απλά ονειρεύονται αυτό που δε θα χουν ποτέ (και εννοώ τη λεβεντιά και την περηφάνια των Ελλήνων)- είναι ολόκληρο ένα μνημείο μοναδικής φυσικής ομορφιάς και πολιτισμού. Ένα μέρος που τα συνδυάζει όλα. Πολιτισμό, ήλιο, θάλασσα, βουνά, ποτάμια, φαράγγια, καταρράκτες, νησιά, ιστορία, κουζίνα και καλή φιλοξενία.

Το μόνο, λοιπόν, που απομένει είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι –και εννοώ όλοι- ότι αυτό που μετρά είναι αυτό που αντέχει στο χρόνο. Και όχι το τι θα κερδίσουμε σήμερα και αύριο. Δεν μετρά το να βγάλουμε κάτι για μία μέρα. Μετρά, τι μπορούμε να βγάζουμε διαρκώς και εις βάθος χρόνου. Αυτή η χώρα δεν πρόκειται να χάσει ούτε τη θέα, ούτε τον καιρό, ούτε τον πολιτισμό της. Ποτέ. Δεν υπάρχει λοιπόν απολύτως κανένας λόγος να χρεώνουμε τον κόσμο που θέλει να έρχεται και να απολαμβάνει αυτό το μοναδικό τοπίο με 533 ευρώ τη νύχτα, ούτε καν με επιχείρημα τη θέα στο ναό του Ποσειδώνα. Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθούμε να βγάλουμε τα σπασμένα από όποιον «άτυχο» αποφασίσει να έρθει στην Ελλάδα και αυτό ισχύει όχι μόνο για τον Οκτώβριο, αλλά και για τους μήνες του καλοκαιριού. Ο τουρίστας και ο επισκέπτης δεν είναι βορά, αλλά δυστυχώς έτσι ακριβώς αντιμετωπίζονται. Γιατί δηλαδή στη Σικελία και την Κόστα ντελ Σολ τα ξενοδοχεία τον Αύγουστο κοστίζουν το πολύ μέχρι 100 ευρώ με ημιδιατροφή; Γιατί ο καφές στην Πορτογαλία και με θέα στον Ατλαντικό έχει 80 σεντς; Γιατί μόνο εμείς πάντα πρέπει να πλασαριζόμαστε ως έξυπνοι και να πουλάμε το μπουκάλι με το νερό για 2.5 ευρώ και τον καφέ με 4.80; Γιατί πρέπει να εξακολουθούμε να είμαστε η πιο ακριβή χώρα της Ευρώπης, όταν κανονικά έπρεπε να προσπαθούμε να είμαστε πιο ανταγωνιστικοί, έναντι τουλάχιστον των αντίστοιχων χωρών της Μεσογείου; Γιατί η Τουρκία κάνει τεμενάδες στους τουρίστες, με φόντο τις δικές μας –ουσιαστικά- ακτές και τα δικά μας αρχαία μνημεία; Τι πρέπει να γίνει για να αποκτήσουμε συναίσθηση; Συναίσθηση της εποχής, της κρίσης και του ανταγωνισμού; Αναρωτιέμαι τι!

Facebook και άλλες ιστορίες καθημερινής άγνοιας

Δημοσίευση στην εφημερίδα www.greeknewsonline.com

Μερικές φορές μπορεί να διαβάσεις κάτι, ακόμα και μία λέξη, και να σε κάνει να σκεφτείς εκατομμύρια πράγματα ταυτόχρονα. It’s funny how social media work sometimes. Σήμερα το πρωί διάβασα το status μίας φίλης Αμερικανίδας –αρκετά μορφωμένης, δημοσιογράφου στη Miami Herald-, η οποία εν ολίγοις έγραφε: «Είμαι σοκαρισμένη από το ότι το 90% των ανθρώπων που ζουν στο Αφγανιστάν δεν έχει ιδέα για το τι είναι το 9/11, δεν έχουν ιδέα γιατί οι Αμερικανοί εισέβαλλαν στο κράτος τους και απορώ πως το υπόλοιπο 10% δεν ενημέρωσε το άλλο 90%». Εγώ πάλι ένιωσα σοκαρισμένη διαβάζοντας αυτό το status. Ήταν αυτό που λέμε «the kettle calling the pot black». Literally.

Προσωπικά αμφιβάλλω για το αν το 90% των Αμερικανών γνωρίζουν ότι οι πυρηνικές βομβίτσες που έπεφταν βροχή στο Κόσσοβο προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν καρκίνο στο θυρεοειδή στο 60% των Ελληνίδων –αλλά και πολλές ακόμα μορφές καρκίνου, που τελευταία θερίζει. Αμφιβάλλω για το αν το 90% των Αμερικανών γνωρίζουν τι έγινε στην Αίγυπτο, όπου πέθαναν χιλιάδες άνθρωποι στην προσπάθειά τους να ξεφορτωθούν τον δικτάτορα ηγέτη τους. Αμφιβάλλω για το αν το 90% των Αμερικανών γνωρίζουν τη τωρινή διαμάχη μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας για κάποιες βραχονησίδες. Αμφιβάλλω για το αν το 90% των Αμερικανών γνωρίζουν τι έγινε στην Κύπρο το 1974. Αμφιβάλλω για το αν γνωρίζουν τι έγινε στη Ρουάντα το 1994. Αμφιβάλλω για το αν γνωρίζουν τι συμβαίνει εν γένει σήμερα στον κόσμο. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, οι Αμερικάνοι δεν είναι και οι πλέον well-rounded people in the world. And that’s ok, αλλά το να δηλώνεις σοκαρισμένος για το ότι μία χώρα με φιμωμένα ΜΜΕ, με δεκαετίες πολέμου στην πλάτη, χωρίς σχολεία και με μηδενικό ενδιαφέρον για την αξία της ανθρώπινης ζωής δεν γνωρίζει περί 9/11 είναι τουλάχιστον αφελές. Τουλάχιστον.

Λατρεύω την Αμερική και ό,τι συσχετίζεται με αυτήν και έζησα καλά εκεί για αρκετά χρόνια, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα αμερικανικά κανάλια ασχολούνται ως επί το πλείστον με θεματάκια του τύπου «ο σκύλος του γείτονα ανέβηκε στην ταράτσα και πως τον κατέβασε το animal control», «πώς καθάρισαν ένα ρέμα σε ένα χωράφι 5.000 μίλια μακριά της πλησιέστερης κωμόπολης στη North Dakota», «ο Arnold απατούσε την Maria Shriver» και άλλα τέτοια παρόμοια. Και όποιος το αρνηθεί απλά δεν παρακολουθεί τηλεόραση ή μάλλον δε βλέπει ειδήσεις. Τα αμερικάνικα κανάλια επικεντρώνονται -κατά το 90%- σε τοπικά νέα, σε επίπεδο πόλης, πολιτείας και άντε east coast or west coast. Και αυτή είναι η αλήθεια. Πιστεύω, δε, ακράδαντα πως deep down δεν ενδιαφέρονται και να μάθουν τι γίνεται πάρα έξω. Θυμάμαι, σα να είναι τώρα, το 1996 όταν ρώτησα στην τάξη μία κοπέλα -τότε πρωτοετή (18 ετών δηλαδή)- για το ποιες είναι οι 5 ήπειροι, μου απάντησε κατά λέξη: «Ummm, the USA, Germany, Japan, Australia and South USA”. Και θυμάμαι επίσης σα να είναι τώρα, σε μάθημα Ιστορίας γύρω από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και πιο συγκεκριμένα για τα γεγονότα στο Pearl Harbor, μία κοπελίτσα που είπε: «Ummmm, why didn’t we like send someone (μιλάμε για τον Ειρηνικό Ωκεανό τώρα) to supervise the entire area and see what was coming?». Η ερώτηση ήταν τόσο ανόητη που ο καθηγητής –ο εξαιρετικός και συνάμα καυστικός Dr. Jones- της απάντησε: «Ummmm, this is not Lake Ella, Christine. This is the Pacific Ocean we are talking about. Do you know where that is and its vastness?». Τι να πει κι ο άνθρωπος;

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν η φίλη μου έχει ιδέα για το τι είναι το Αφγανιστάν. Σαν κράτος. Σαν οντότητα. Σα θρησκεία. Σα λαό. Σαν ιστορία. Βασικά, δεν αναρωτιέμαι. Είμαι σίγουρη ότι δε γνωρίζει απολύτως τίποτα. Δε χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω, ούτε να κάνουμε ενδελεχή ιστορική ανάλυση. Μεταξύ του 1979 και του 1989 η χώρα δοκιμάστηκε από έναν πρωτοφανή πόλεμο μεταξύ των Mujahideen –που υποστηρίζονταν από τους Αμερικανούς- και την Αφγανική κυβέρνηση –που υποστηριζόταν από τους Ρώσους. Σε αυτόν τον πόλεμο έχασαν τη ζωή τους περίπου ένα εκατομμύριο Αφγανοί. Κατόπιν η χώρα δοκιμάστηκε από έναν πανάθλιο εμφύλιο, την άνοδο και την πτώση της κυβέρνησης Ταλιμπάν και τον τωρινό πόλεμο, που κρατά από το 2001 μέχρι και σήμερα. Όλες αυτές οι δεκαετίες πολέμων έκαναν τη χώρα αυτή την πιο επικίνδυνη του κόσμου, αλλά και εκείνη από την οποία προέρχονται οι περισσότεροι πρόσφυγες και αιτούντες πολιτικό άσυλο. Και ενώ η διεθνής κοινότητα πασχίζει να επαναδομήσει το κράτος του Αφγανιστάν, τρομοκρατικές ομάδες, όπως το Haqqani Network και το Hezbi Islami συμμετέχουν ενεργά σε πανεθνικές εξεγέρσεις, των οποίων ηγούνται οι Ταλιμπάν, και οι οποίες περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων εκατοντάδες δολοφονίες και επιθέσεις αυτοκτονίας. Σύμφωνα, δε, με τα Ηνωμένα Έθνη, οι εξεγέρσεις αυτές ευθύνονται για το 80% των απωλειών άμαχου πληθυσμού για το 2011 και το 2012.

Το Αφγανιστάν όμως δεν είναι μόνο αυτό. Τους Αφγανούς δυστυχώς τους έχουμε γνωρίσει πολύ καλά και στην Ελλάδα. Αν και -for the life of me- δεν καταλαβαίνω γιατί έρχονται εδώ. Βέβαια, εδώ είναι παράδεισος σε σύγκριση με τη χώρα τους. Το κακό όμως είναι ότι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μετατρέψουν αυτόν τον «παράδεισο» σε κόλαση. Στη δική τους κόλαση. Οι Αφγανοί, λοιπόν, που έχουν έρθει εδώ δήθεν ζητώντας άσυλο, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ανθρωπόμορφα τέρατα, με παντελή έλλειψη συναίσθησης και παντελή αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή. Βιάζουν, κλέβουν, δολοφονούν άγρια και ανελέητα για 5 και για 10 ευρώ, επιτίθενται σε όποιον έχει την ατυχία να βρεθεί στον δρόμο τους, ηλικιωμένο, γυναίκα, άρρωστο, πουλάνε πειραγμένα ναρκωτικά και «διαθέτουν» τον εαυτό τους για μια δόση. Αυτό είναι οι Αφγανοί. Και δεν τους βάζω όλους σε ένα καζάνι. Βρίσκονται, όντως, όλοι σε ένα καζάνι.

Αναρωτιέται η φίλη μου πως το 90% των Αφγανών δε γνωρίζει για το 9/11. Γιατί να γνωρίζει και γιατί να ενδιαφέρεται; Για ανθρωπιστικούς λόγους; Ας γελάσω. Τα ΜΜΕ είναι φιμωμένα και ασχολούνται όλη την ημέρα –στην κυριολεξία- με το Ισλάμ και το πόσο αθώοι είναι και το πώς οι Χριστιανοί τους επιτίθενται και είναι κακοί, ενώ οι ίδιοι ποτέ δεν τους έχουν αγγίξει και ποτέ δεν έχουν ασχοληθεί με άλλες θρησκείες. Σχολεία δεν υπάρχουν με την έννοια που τα γνωρίζουμε, αλλά και αν υπάρχουν –και πάλι- το μόνο μάθημα με το οποίο ασχολούνται είναι τα θρησκευτικά… ή μάλλον το Ισλάμ. Από τους διαρκείς και μακροχρόνιους πολέμους ο κόσμος έχει μεταλλαχτεί σε δολοφόνους και εγκληματίες κάθε είδους, λόγω αναρχίας και έκρυθμης πολιτικής κατάστασης. Αυτό είναι το Αφγανιστάν. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Το πλέον –επισήμως διαγεγνωσθέν- επικίνδυνο κράτος στον κόσμο –επαναλαμβάνω.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω πάντως είναι η –δήθεν- ηθική υποχρέωση της Αμερικής να αποκαθιστά τη δημοκρατία σε όλο τον κόσμο. Ή μάλλον όχι. Ας το θέσουμε αλλιώς. Την «ηθική» υποχρέωση της Αμερικής να παρεισφρέει σε κράτη, όπου υπάρχουν τεράστια οικονομικά συμφέροντα. Όταν τεθεί έτσι το ερώτημα, μου λύνεται η απορία. Γνώριζε άραγε η φίλη μου ότι το Αφγανιστάν είναι πλούσιο σε πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους, σε φυσικό αέριο και φυσικά σε πετρέλαιο; Μάλλον όχι. Γνώριζε η φίλη μου ότι το 2012 αξιωματούχοι Αμερικής και Αφγανιστάν υπολόγισαν πως τα ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα ορυκτών της χώρας αξίζουν μεταξύ 900 δισεκατομμυρίων και 3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων; Μάλλον όχι. Έτσι εξηγείται ίσως όμως και ο πόλεμος που μαίνεται εκεί για δεκαετίες. Γεωγραφικώς είναι μία άνευ ενδιαφέροντος χώρα –σε αντίθεση με την Ελλάδα. Πλουτοπαραγωγικώς όμως παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον apparently.

Ας αφήσουμε λοιπόν αυτές τις απορίες και το δήθεν σοκ. Το σοκ προϋποθέτει γνώση και αν υπήρχε γνώση σε αυτή την περίπτωση δεν θα υπήρχε και σοκ. It’s sad to say, αλλά ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από την Αμερική, ούτε η Αμερική αποτελεί το σύμπαν του κόσμου, ούτε ο κόσμος ΟΦΕΙΛΕΙ να γνωρίζει τι συμβαίνει στην Αμερική ή οτιδήποτε άλλο συσχετίζεται με αυτήν. Και επαναλαμβάνω. Λατρεύω την Αμερική σα χώρα, σα νοοτροπία, σαν ανθρώπους. Αλλά κανείς δεν οφείλει να ασχολείται μαζί της, ειδικά, δε, όταν και η ίδια –σε επίπεδο κόσμου- δεν ασχολείται και δεν γνωρίζει σχεδόν τίποτα πέραν των ακτών του Ατλαντικού και του Ειρηνικού… And that’s that.