Πολιτικές αγυρτείες

 

Χωρίς καμία συναίσθηση και συνείδηση οι έλληνες πολιτικοί συνεχίζουν ακάθεκτοι το παραμύθι τους. Ο καθένας το δικό του και όλοι μαζί στον ίδιο παρανοϊκό σκοπό. Σε ένα κράτος που κανείς δεν έχει τα κότσια να κάνει αυτό που πρέπει ή μάλλον κανείς δεν ξέρει και δεν μπορεί να οραματιστεί αυτό που πρέπει να κάνει. Εδώ και 3 περίπου χρόνια αναμασάμε τις καραμέλες των ιδιωτικοποιήσεων, του ξεφουσκώματος του Δημοσίου, της φορολόγησης των πραγματικά μεγάλων εισοδημάτων, της πάταξης της διαφθοράς που ανθεί άνευ προηγουμένου στο Δημόσιο, της πάταξης της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής, την πάταξη της λαθρομετανάστευσης, την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και τόσα άλλα. Τίποτα όμως. Τίποτα απολύτως από αυτά δεν έχει γίνει. Αντί αυτών όμως έχουμε δραματικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις –που παρεμπιπτόντως είναι φορολογημένες και δεδουλευμένες-, μειώσεις στην παιδεία και φυσικά υπάρχει παντελής απουσία κονδυλίων για ανάπτυξη. Πραγματική ανάπτυξη. Αντί αυτών έχουμε εξίσου δραματική αύξηση της ανεργίας. Κάθε μέρα που περνά, ακούμε και από μία απόλυση ενός φίλου, ενός γνωστού, ενός συγγενή. Και όλοι μας σχεδόν ανεξαιρέτως λαμβάνουμε βοήθεια από τους γονείς μας. Ναι. Τους συνταξιούχους γονείς μας, των οποίων οι συντάξεις έχουν συρρικνωθεί. Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι θα κάναμε αν η ελληνική οικογένεια ακολουθούσε το μοντέλο της αμερικάνικης. Όπου μετά τα 18, τα παιδιά εξαφανίζονται από τα σπίτια τους, βλέπουν τους γονείς τους τα Χριστούγεννα και την ημέρα των Ευχαριστιών και ζουν σε πολιτείες που βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά. Εμείς βιώνουμε μεν το «μειονέκτημα» του συμβιώνειν με τους γονείς μέχρι το γάμο, αλλά tragically enough δεν έχουμε πολλές επιλογές. Και τώρα πλέον δεν έχουμε καμία επιλογή.

Παρόλα αυτά, οι δικοί μας συνεχίζουν τις πολιτικές τους αγυρτείες. Παρακολουθώντας, δε, μόλις την νικητήρια ομιλία του Obama, ένιωσα πόσο γελοίοι είναι οι δικοί μας σημερινοί πολιτικοί. Γελοίοι και μικροί. Εν μέσω βαθύτατης οικονομικής και ειδικά κοινωνικής κρίσης αναλώνονται σε μικρότητες, φωνασκίες, τσακωμούς, χαστούκια, προπηλακισμούς, βρισίδια στο Κοινοβούλιο, στικάκια και CD που χάθηκαν σε κάτι γραφεία και σε τουαλέτες, αλληλοκατηγορίες, παιδαριώδεις συμπεριφορές, κριτικές χωρίς ουσία και λόγο. Λόγια ατέρμονα. Λόγια χωρίς συνοχή. Λόγια χωρίς ουσία. Λόγια βαρετά. Λόγια εξοργιστικά.

Ο Σαμαράς ωρύεται για εκατοστή –νομίζω- φορά ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν άλλες μειώσεις σε μισθούς σε συντάξεις. Και δεν είναι ο μόνος. Και ο ΓΑΠ τα ίδια έλεγε. Γι’ αυτό και τον ξεφωνίζουν όπου πάει. Για τα σεμινάρια στο Harvard διατηρώ τις επιφυλάξεις μου –για το ποιος ακριβώς είχε την φαεινή ιδέα να τον καλέσει, για το αν τους πλήρωσε για να κάνει σεμινάρια και για το τι μπορεί να κρύβεται από πίσω. Μπορούν να σταματήσουν να λένε τις ίδιες σαχλαμάρες συνέχεια, αφού τίποτα από αυτά δεν είναι στο χέρι τους; Η Τρόικα -και αυτό πλέον έχει αποδειχθεί- δεν έχει κάνει απολύτως κανέναν σχεδιασμό για την Ελλάδα. Απλά έρχονται και λένε να μειώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις. Και είναι προφανές γιατί. Γιατί δεν θέλουν να ασχοληθούν με την Ελλάδα. Τα «μέτρα» που δήθεν απαιτούν είναι μέτρα που θα μπορούσε να σκεφτεί ακόμα και ένα 10χρονο παιδί. Και φυσικά οι δικοί μας δεν έχουν να αντιτάξουν απολύτως τίποτα –γιατί είναι και αυτοί εξίσου καθυστερημένοι. Κανείς μα κανείς δε διαθέτει στρατηγική σκέψη, πολιτικό σθένος και το απαραίτητο όραμα για να πάει κάτι μπροστά. Και αυτό δεν αφορά μόνο την Τρόικα και την Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη την αρτηριοσκληρωτική Ευρώπη. Μία γηρασμένη ήπειρο που πασχίζει να παριστάνει τις ΗΠΑ.

Ο Τσίπρας αποδεικνύεται ως ένας από τους πλέον επικίνδυνους και επιπόλαιους πολιτικούς που έχει δει αυτή η χώρα. Τουλάχιστον οι άλλοι βαδίζουν βάσει σχεδίου. Αυτός απλά φαντασιώνεται ότι μπορεί να κυβερνήσει, σε αντίθεση με τον Λαφαζάνη που δήλωσε ότι «όχι, δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε». Ο Τσίπρας έχει αλλάξει εκατό φορές πολιτική κατεύθυνση, εξαπολύει μύδρους προς πάσα κατεύθυνση, νομίζοντας πως έτσι ασκεί κριτική και δημιουργική αντιπολίτευση, και ζητά γελοιωδώς εκλογές. Ναι, κι όμως. Τις τελευταίες ημέρες η καραμέλα του Τσίπρα είναι οι εκλογές. Δηλαδή να κάνουμε 3-4 φορές εκλογές μέσα σε ένα χρόνο! Βασικά θα μπορούσαμε κάθε Κυριακή να πηγαίνουμε να ψηφίζουμε μέχρι να βγει ο κύριος Τσίπρας. Γιατί κατά κει το πάει.

Μετά έχουμε τον Βενιζέλο και τον Παπακωνσταντίνου. «Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν έχω το στικάκι. Λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω που βρίσκεται. Εγώ το έδωσα στη γραμματέα μου, που το έβαλε στο γραφείο της, αλλά τώρα δε γνωρίζω. Εγώ δεν έχω λογαριασμούς στο εξωτερικό, δεν έχω λεφτά στην Ελλάδα, παρά μόνο δάνεια. Στην μικρή πολιτική μου καριέρα προσπάθησα και πάλεψα για την Ελλάδα», είπε ο πρώην τσάρος της οικονομίας στην εξεταστική επιτροπή για τη λίστα Λαγκάρντ. Μα είναι πραγματικά εμετικά όλα αυτά. Εμετικά και γελοία. Ο Βενιζέλος, από την άλλη, προσπαθεί να περισώσει ό,τι έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ. Επί ματαίω βέβαια, αφού το κόμμα του μεγάλου απατεώνα δεν υπάρχει πια.

Πόσο συγκινητικός και εμπνευσμένος ήταν ο λόγος του Obama! Πόσο πραγματικά συγκινητικός. Δεν με ενδιαφέρει ποιος γράφει τις ομιλίες του –που παρεμπιπτόντως είναι ο 29χρονος Adam Frankel. Δεν με ενδιαφέρει αν τα πολιτικά ήθη των Αμερικανών είναι εν μέρει βάρβαρα –όπως λέει στο status του στο Facebook γνωστός δημοσιογράφος και ανταποκριτής του ΣΚΑΙ. Και δεν με ενδιαφέρει για έναν βασικό λόγο. Γιατί σε ό,τι κάνουν και σε ό,τι λένε, φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι Αμερικάνοι λατρεύουν την πατρίδα τους. Φαίνεται ότι θέλουν παθιασμένα να είναι πρώτοι, να πηγαίνουν μπροστά και να ξεπερνούν τις δυσκολίες με χαμόγελο και δύναμη. Αν ακούσετε Αμερικανό να μιλάει για τον καρκίνο, θα νομίζετε ότι αστειεύεται. Κι όμως αυτός μπορεί να έχει περάσει από δεκάδες χημειοθεραπείες. Αν δείτε συνεντεύξεις θυμάτων από τυφώνες, δεν θα δείτε θλιβερές φάτσες να κλαίγονται. Θα δείτε δυναμικές φάτσες με χαμόγελο, που ξέρουν ότι ζουν σε μία χώρα που θα τους βοηθήσει να ορθοποδήσουν ξανά. Και αυτό είναι η καθαρή αλήθεια. Και πόσο το ζηλεύω αυτό! Πόσο ζηλεύω το πάθος και την αγάπη που έχουν οι Αμερικανοί για την πατρίδα τους. Είναι συγκινητική.

Λένε ότι η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Frankel είναι βασισμένη στις αρχές του Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού (NLP), ένα μοντέλο που ασχολείται με την ανθρώπινη συμπεριφορά, τις λειτουργίες και τις δυνατότητες του εγκεφάλου, την επικοινωνία και την προσωπική εξέλιξη. Η γλώσσα του σώματος, ο τρόπος που κοιτάζεις, η χροιά και ο τόνος της φωνής, αλλά και το πώς διαμορφώνονται οι αντιλήψεις από τις λέξεις που επιλέγεις παίζουν ρόλο στην προβολή της εικόνας σου. Και αυτό είναι κάτι που πέτυχε 100% ο Obama. Φυσικά, δεν αρκεί μόνο να εκφωνείς πειστικά τους λόγους που σου έχουν γράψει. Γιατί πραγματικά δε νομίζω πως αν βάζαμε έναν δικό μας πολιτικό να πει τα ίδια ακριβώς λόγια, θα έπειθε. Οι αμερικάνοι πολιτικοί όμως βρίσκονται κατά ένα μαγικό τρόπο πολύ κοντά στον κόσμο. «Κατεβαίνουν» και τους βλέπουν. Βγάζουν τα σακάκια και τις γραβάτες. Πηγαίνουν σε νυχτερινές εκπομπές και κάνουν χιούμορ. Ενίοτε οι σύζυγοί τους κάνουν γυμναστική σε talk shows, φανερώνοντας ότι δεν διαφέρουν από τους υπόλοιπους και ότι δεν τους απασχολεί να «τσαλακώσουν» την εικόνα τους. Και βάζω το ρήμα σε εισαγωγικά, γιατί αυτό που κάνουν κάθε άλλο παρά τσαλακώνει την εικόνα τους. Δείχνει απλά ότι είναι άνθρωποι. Χωρίς να τους αφαιρείται σοβαρότητα. Χωρίς να ακυρώνεται το πολιτικό τους σθένος. Χωρίς να αλλοιώνεται η εικόνα που πρέπει να έχουν ως πολιτικοί.

Η Ευρώπη από την άλλη λειτουργεί εντελώς διαφορετικά. Οι πολιτικοί της είναι απόμακροι. Στέκονται πολύ ψηλά, θεωρώντας πως δεν πρέπει να πλησιάσουν τον κόσμο, γιατί έτσι θα χάσουν πρόσωπο. Και αυτό ισχύει για το σύνολο των ευρωπαίων πολιτικών. Στην Ελλάδα πάλι έχουμε δικό μας χαΐρι. Κάποτε οι πολιτικοί ήταν κοντά στον κόσμο. Όχι όμως με την πραγματική έννοια της λέξης. Ήταν κοντά στον κόσμο που τους ψήφιζε για να τους χώνουν στο Δημόσιο, για να τους δίνουν τις επιχορηγήσεις κάτω από τα τραπέζια και να τους χορηγούν συντάξεις τυφλών. Γι’ αυτό ήταν κοντά στον κόσμο. Όταν όμως τα λεφτά τελείωσαν, οι πολιτικοί έπαψαν να «κατεβαίνουν». Και έπαψαν να κατεβαίνουν, γιατί αποκαλύφθηκε ότι τα λεφτά που έδιναν στους ψηφοφόρους –με διάφορες μορφές- ήταν ψίχουλα μπροστά σε αυτά που έτρωγαν οι ίδιοι, φτάνοντας τη χώρα στη σημερινή δραματική κατάσταση. Είχε άραγε κάποιος την εντύπωση ότι αυτοί όταν έδιναν ψωμί στο λαό, δεν έτρωγαν οι ίδιοι τα τετραπλά και τα δεκαπλά even; Ή μήπως ο κόσμος απλά δεν νοιαζόταν και το πάρτι συνεχιζόταν, επειδή έτρωγαν και οι ίδιοι; Η Ευρώπη –και φυσικά και η Ελλάδα- αιμορραγεί. Αιμορραγεί θέσεις εργασίας, σύμπνοιας, οράματος και στρατηγικής. Και αναρωτιέμαι πόσες γενιές θα χρειαστούν για να αλλάξει αυτό;

Αναμνήσεις από τα Πατήσια

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News www.greeknewsonline.com

Το θυμάμαι σα να είναι τώρα. Όταν η γιαγιά μου με νοσταλγία περιέγραφε τις οδούς Πατησίων και Αχαρνών, όπως είχαν διαμορφωθεί μετά τον πόλεμο. Γεμάτες αρχοντικά εφοπλιστών και γνωστών βιομηχάνων. Με τους φροντισμένους κήπους και τις ολάνθιστες αυλές. Με κυρίες που φορούσαν εξαίσιες τουαλέτες και κυρίους με ημίψηλα. Με τις τεράστιες κουρσάρες που βλέπαμε στις ταινίες με τον Φωτόπουλο, τον Αυλωνίτη και τον Σταυρίδη. Με τα υπέροχα θέατρα, που τότε πρωταγωνιστούσαν αληθινοί σταρ, σαν τους προαναφερθέντες, αλλά και τον Ρίζο, τη Βασιλειάδου –με την οποία δυστυχώς δεν έχω καμία συγγένεια-, τον Ηλιόπουλο και πολλούς άλλους. Μου περιέγραφε την Φωκίωνος Νέγρη σαν την πιο αριστοκρατική συνοικία των Αθηνών –καλύτερη και από το Κολωνάκι-, όπου σύχναζε μόνο η αφρόκρεμα της πρωτεύουσας. Με υπέροχες βίλες, διπλοκατοικίες και μονοκατοικίες και πολύ πράσινο. Όταν δε φοβόσουν να κυκλοφορήσεις οποιαδήποτε ώρα και όταν η αστική τάξη μεγαλουργούσε.

Η Κυψέλη, συγκεκριμένα, που αποτελεί μία από τις παλαιότερες συνοικίες των Αθηνών αφού εντάχθηκε στο σχέδιο πόλης το 1887, ήταν κάποτε γεμάτη αγροτεμάχια, διάσπαρτα εξοχικά, αλλά και επαύλεις. Από το 1922 άρχιζαν να χτίζονται οι πρώτες πολυκατοικίες, ενώ το 1937 σχεδιάστηκε και η διάσημη Φωκίωνος Νέγρη, που έφερε την αρχιτεκτονική υπογραφή του γαλλοτραφέντος Βασίλη Τσαγκρή. Κάπου εκεί, στη διασταύρωση Αγίου Μελετίου και Πατησίων, στο περίφημο και ιστορικό καφενείο Ηραίον σύχναζαν προσωπικότητες όπως ο Ελύτης, ο Καραντώνης, ο Γκάτσος, ο Εμπειρίκος και ο Εγγονόπουλος, ενώ μεταπολεμικά το Σελέκτ επί της Φωκίωνος Νέγρη είχε γίνει τόπος συνάντησης των iconic Τσιφόρου, Σακελλάριου, Πρετεντέρη, Λάσκου, Αυλωνίτη και άλλων.

Πολύ θα ήθελα να ζούσα σε εκείνη την Αθήνα. Σε εκείνη την Πατησίων. Που ήταν και θα παραμείνει η αγαπημένη μου γειτονιά. Παρόλα αυτά, και η Πατησίων που θυμάμαι εγώ, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 μέχρι περίπου και τα τέλη του 1980, ήταν όμορφη και ανθρώπινη. Τότε ζούσαμε σε μία υπέροχη πολυκατοικία επί των οδών Πατησίων και Σερίφου, ακριβώς δίπλα από ένα εξαίσιο νεοκλασικό, που είχε θυμάμαι ένα τεράστιο, πανύψηλο δέντρο και πολλούς φοίνικες στην αυλή του. Το καλοκαίρι ακούγαμε τα τζιτζίκια και κάποιους χειμώνες το θυμάμαι χιονισμένο, σαν σκηνή από παραμύθι. Η Σερίφου ήταν μια πανέμορφη οδός, γεμάτη ακακίες και μικρά μαγαζάκια. Ένα ηλεκτρολογείο δίπλα μας, η ΕΒΓΑ 20 μέτρα πιο κάτω, ένας ράφτης απέναντι, το 8ο γυμνάσιο και λύκειο στη Νικοπόλεως, η θρυλική Χαρούλα με τα χαρτικά επί των οδών Νικοπόλεως και Πατησίων, ο Καλογείτονας με τα αθλητικά –που υπάρχει ακόμα- και φυσικά το εξίσου θρυλικό Terry’s Pizza, η πρώτη πιτσαρία της περιοχής, με απίστευτη καναδέζικη πίτσα. Τότε δεν υπήρχαν ακόμα σούπερ μάρκετ και ψωνίζαμε από παντοπωλεία. Ενώ γαλακτοκομικά αγοράζαμε από τον Φιλίππου επί της οδού Πατησίων, λίγο πριν την Ουίλλιαμ Κινγκ, στον αριθμό 213. To ιστορικό αυτό μαγαζί άνοιξε εκεί το 1926 και ιδιοκτήτης του ήταν ο Αθανάσιος Φιλίππου, παππούς της σημερινής γενιάς που διοικεί τη ΦΑΓΕ. Θυμάμαι ότι ακόμα και η γιαγιά μου, μου έλεγε πως πήγαιναν εκεί από όλες τις γειτονιές της Αθήνας με το τραμ για να αγοράσουν το ξακουστό γιαούρτι του.

Επί της Πλατείας Κολιάτσου είχε ένα ζαχαροπλαστείο –που υπάρχει ακόμα-, αλλά και ένα μικρό ταβερνάκι –το όνομα δυστυχώς του οποίου δεν θυμάμαι- που έκανε απίστευτα μαγειρευτά φαγητά, τα οποία μοσχοβολούσαν σε όλη την περιοχή. Λίγο πιο κάτω ήταν ένα παμπάλαιο ψαράδικο –το οποίο πάντα για κάποιο λόγο μου φαινόταν περίεργο, γιατί θεωρούσα κάπως αφύσικο να πουλάς ψάρια μέσα στην πόλη και ειδικά στην Πατησίων-, δίπλα του ένα μαγαζί με τρυκ, από όπου αγοράζαμε αμπούλες γέλιου και βρώμας για το σχολείο (!!), και απέναντι ένα μαγαζί με ρούχα, ο Πατρίκιος, το οποίο υπάρχει ακόμα. Εκεί τη δεκαετία του 1980 –δεν ξέρω αν ισχύει ακόμα- σταματούσαν τα λεωφορεία για το Αρσάκειο Εκάλης, το Αρσάκειο Ψυχικού και για την Λεόντειο. Πόσα παιδιά άραγε μένουν ακόμα εκεί, που πηγαίνουν σε αυτά τα σχολεία; Εμείς τότε πάντως ήμασταν πολλά… σχεδόν γεμίζαμε το 40θέσιο πούλμαν από τη στάση αυτή!

Με ψήγματα θλίψης, νοσταλγώ ιδιαίτερα τη γειτονιά αυτή, καθώς και την μετέπειτα γειτονιά μου, μερικές δεκάδες μέτρα πιο κάτω, στην Πλατεία Αγάμων –Αμερικής δηλαδή. Τότε πηγαίναμε σινεμά στο περίφημο Ράδιο Σίτυ, δίπλα στο θέατρο Καλουτά και πίναμε καφέ το Σάββατο το απόγευμα στη Φωκίωνος Νέγρη. Σήμερα στη στάση Θέατρο Καλουτά χτίστηκε Βασιλόπουλος. Εκεί που ήταν η Χαρούλα έχει ένα μαγαζί NOKIA και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα έχουν γίνει μαγαζάκια Πακιστανών που πουλάνε κινητά –κλεμμένα εικάζω. Η Πλατεία Αμερικής έχει γεμίσει μαύρους, στους οποίους κάποιοι ιδιοκτήτες -10 σχεδόν χρόνια πριν- έκαναν το λάθος να τους νοικιάζουν υπόγεια με 100 ευρώ, στα οποία έμεναν 50-50 και τώρα κανείς δεν μπορεί να τους κουνήσει. Μετά το σούρουπο κυκλοφορούν πεινασμένοι Πακιστανοί που τραβάνε τις αλυσίδες από τους λαιμούς ηλικιωμένων γυναικών, που κάνουν το λάθος να βγουν από το σπίτι τους μετά τις 6 το απόγευμα, και μαύροι, που συγκεντρώνονται σε γωνίες, φωνασκώντας και μαλώνοντας. Τα στενάκια που τέμνουν την Πατησίων, όπως η Τενέδου, η Ιθάκης, η Θάσου και η Λέλας Καραγιάννη, έχουν γεμίσει από μαγαζιά με περούκες, με κινητά και σούπερ μάρκετ με είδη διατροφής από την Αφρική, το Πακιστάν, την Ινδία και ποιος ξέρει από πού αλλού.

Λένε ότι θέλουν να ξαναδώσουν στο κέντρο της Αθήνας την παλιά του αίγλη, αλλά δεν κάνουν τίποτα. Λένε ότι θέλουν να δώσουν κίνητρα, για να ξαναέρθουν οι Έλληνες στο κέντρο, που έχει γίνει άντρο εγκληματικότητας και λαθρομετανάστευσης. Λένε ότι θέλουν να αναβαθμίσουν αυτές τις παλιές και αριστοκρατικές συνοικίες. Είναι όλα ψέματα. Δεν θέλουν να κάνουν τίποτα από όλα αυτά. Γιατί αν ήθελαν, θα είχε ήδη γίνει.

Ο Δήμος Αθηναίων ξεκίνησε σχετικά πρόσφατα την καμπάνια «Τρίτη Κατεβαίνω Αθήνα», στην οποία συμμετέχουν πολλά εστιατόρια, που προσφέρουν μενού με 10 ευρώ, ποτό με 5 ευρώ και φιάλη κρασί με 12 ευρώ. Καλή προσπάθεια και όντως πολλοί κατεβαίνουν στο κέντρο τις Τρίτες. Αλλά αυτό δεν είναι λύση. Ούτε καν προσπάθεια αναβάθμισης. Αυτοί που ήδη διαμένουν στο κέντρο ή κοντά σε αυτό, θα κατέβουν να φάνε και να πιούνε και… αυτό είναι. Δεν παρέχεις κίνητρο σε κάποιον να μετακομίσει στο κέντρο μαζεύοντας καμιά 50 εστιατόρια και δίνοντας μενού με 10 ευρώ. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να πω πως ο Δένδιας δεν κάνει καλή δουλειά από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Αλλά τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν στο κέντρο της Αθήνας και σε όλες τις προαναφερθείσες υπέροχες αυτές συνοικίες should go way beyond some cheap menus on a Tuesday night.

Κλείστε όλα τα παράνομα μαγαζάκια. Μαζέψτε όλους –μα όλους- τους παράνομους μετανάστες και απελάστε τους. Κάντε ενδελεχείς ελέγχους σε οικήματα του κέντρου, όπου κάποιοι επιτήδειοι υπενοικιάζουν διαμερίσματα των 50 τετραγωνικών και φιλοξενούν 50 Πακιστανούς, οι οποίοι με τη σειρά τους τα υπενοικιάζουν σε 100 Νιγηριανούς και ούτε καθ’ εξής. Μαζέψτε όλα τα βαποράκια, που κυκλοφορούν ελεύθερα στην Ομόνοια και στους γύρω δρόμους, ακόμα και στην Πλατεία Κοτζιά –όπου βρίσκεται η Δημαρχία Αθηνών, και πωλούν ναρκωτικά in the broad daylight. Μην κάνετε άλλο τα στραβά μάτια, μη ρίχνετε σκόνη στα μάτια μας, σταματήστε να χρηματίζεστε και σταματήστε να παριστάνετε ότι κάνετε ό,τι μπορείτε, αλλά ότι δυστυχώς το «φαινόμενο» δεν περιορίζεται ή δεν είναι εύκολο να περιοριστεί. Είναι πανεύκολο να περιοριστεί και να εξαλειφθεί. Απλά χρειάζονται αποτελεσματικά μέτρα που θα εφαρμοστούν γρήγορα και άμεσα και που θα εξαφανίσουν το πρόβλημα. Δεν χρειάζεται η Χρυσή Αυγή να πηγαίνει και να διαλύει τους πάγκους των μικροπωλητών. Αυτό είναι δουλειά του Κράτους και της Αστυνομίας. Αλλά… το Κράτος τους έδωσε πάτημα. Ας μη γκρινιάζουμε, λοιπόν, για το φαινόμενο της Χ.Α. Και αυτοί που παριστάνουν τους κομμουνιστές, προστατεύουν και γλύφουν τους μετανάστες, ας πάνε να ζήσουν στην Ομόνοια, την Πλατεία Αγίου Παντελεήμονα, την Πλατεία Βάθης και την Κυψέλη. Όχι να παριστάνουμε τους ανθρωπιστές, τους επαναστάτες και τους κομμουνιστές από τους καναπέδες της Εκάλης, των Βριλησσίων και του Κολωνακίου.