Guten morgen Frau Merkel! (Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News 03/05/2010)

Τον τελευταίο καιρό αναρωτιόμουν, και φαντάζομαι δεν ήμουν η μόνη, τι ακριβώς παριστάνει η Γερμανία με την πεισματική της άρνηση να βοηθήσει ένα κράτος-μέλος της Ε.Ε. Ναι, η Ελλάδα ζούσε με περισσότερα από όσα έβγαζε. Ναι, η Ελλάδα παραποίησε τα στοιχεία που παραδίνονταν στην Ένωση και αφορούσαν στη δημοσιονομική της κατάσταση. Ναι, η Ελλάδα χαρακτηρίζεται από ρουσφετολογία, ραθυμία και διαφθορά. Η Γερμανία όμως, ως εξαιρετικά οξυδερκής χώρα (και το λέω αυτό με την ύψιστη ειρωνική διάθεση), δεν όφειλε, πρώτα στον «εαυτό» της και κατόπιν σε ολόκληρη την Ευρώπη, να αποδείξει ότι βλέπει πέραν του προφανούς; Η Μέρκελ και οι συνεργάτες της δεν φαντάστηκαν δηλαδή ποτέ ότι η κρίση στην Ελλάδα θα ενεργοποιούσε αδιαμφισβήτητα τη διαβόητη Θεωρία Ντόμινο?

Ναι, μάλλον αυτή η προοπτική ήταν παντελώς άγνωστη στους, κατά τα άλλα, πανέξυπνους Γερμανούς, που δεν ανέχονται την κοροϊδία και δε δίνουν βοήθεια ελαφρά τη καρδία. Και όταν λέγαμε βοήθεια, εννοούσαμε δανεισμό με κανονικά επιτόκια και όχι ελεημοσύνη. Δεν υπάρχει περίπτωση, η Commission να μην γνώριζε την κατάσταση που επικρατούσε όχι μόνο στις χώρες του Νότου, αλλά και στο Βέλγιο και την Αγγλία, λόγου χάρη, όπου οι οικονομίες βρίσκονται σε εξαιρετικά δυσμενή κατάσταση, παρά το ότι οι εκεί ιθύνοντες δεν το διατυμπανίζουν ανά τον κόσμο. Η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία όμως είναι γνωστό τοις πάσι ότι βρίσκονται σε παρόμοια οικονομική κατάσταση με την Ελλάδα, με ελλείμματα που έχουν εκτοξευθεί προ πολλού πέραν του ΑΕΠ τους. Tώρα η Πορτογαλία και η Ισπανία βρίσκονται αντιμέτωπες με τα δυσθεώρητα σπρεντ και τις υποβιβάσεις από τους διάφορους οίκους αξιολόγησης της πιστοληπτικής τους ικανότητας. Και είναι απόλυτα σίγουρο ότι κατόπιν θα ακολουθήσουν και άλλες χώρες. Άλλωστε τα αμερικανικά κοράκια παραμονεύουν. Η χώρα που γέννησε την κρίση, ουσιαστικά προσπαθεί να την τροφοδοτήσει και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ύπουλα και μεθοδικά...

Η πανέξυπνη Καγκελάριος λοιπόν ήλπιζε ότι η καθυστέρηση της απόφασης παροχής βοήθειας προς την Ελλάδα δε θα επιδρούσε άμεσα στη γενίκευση της κρίσης, τουλάχιστον μέχρι τις αρχές Μαΐου –βλέπε τοπικές εκλογές. Την Τετάρτη όμως το ρολόι χτύπησε. Μέσα σε δύο-τρείς μέρες η κρίση έπληξε πρώτα την Πορτογαλία και κατόπιν την Ισπανία, αναγκάζοντας την Μέρκελ να αναθεωρήσει. Καθώς η κρίση επεκτεινόταν οι πολιτικοί υπολογισμοί έπρεπε να διαγραφούν από την ατζέντα της ή τουλάχιστον να κατέβουν χαμηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων της. Τώρα πλέον βάση έπρεπε να δοθεί στην σταθερότητα του ευρώ, που έχει αντικαταστήσει εδώ και πολλά –ως γνωστόν- χρόνια το πολυαγαπημένο γερμανικό μάρκο.

Η Μέρκελ μετά τη συνάντησή της με τον Straus-Kahn του ΔΝΤ δήλωσε ότι οι διαπραγματεύσεις με την ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να επισπευσθούν και ότι η Γερμανία θα έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να προστατεύσει το ευρώ. Όποιοι παρακολούθησαν τις δηλώσεις της, θα διέκριναν και τη δυσαρέσκεια στο πρόσωπό της. Κατά την διάρκεια της δεύτερης συνέντευξης Τύπου, που έλαβε χώρα αργότερα την ίδια μέρα, η Μέρκελ παραπονέθηκε ότι η είσοδος της Ελλάδας στο ευρώ δεν στηρίχθηκε σε «αειφόρους παράγοντες», κάτι που καθιστά εξαιρετικά δύσκολο τον χειρισμό της παρούσας κρίσης. Δήλωσε επίσης ότι «δεν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψουμε να συμβεί στην Ελλάδα, ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, ό,τι συνέβη στη Lehman Brothers. Η διατύπωση βαρύγδουπων δηλώσεων φαντάζει τραγελαφική όταν γίνεται κατόπιν εορτής.

Πάντως σύμφωνα με δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης, που πραγματοποιήθηκαν στην Γερμανία, η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι σταθερά αντίθετη με την παροχή βοήθειας στην Ελλάδα, ενώ τα ΜΜΕ τονίζουν σε ρεπορτάζ τους καθημερινά τον επιπόλαιο τρόπο ζωής των Ελλήνων, τη διαφθορά που επικρατεί και τις συνεχείς «περιηγήσεις» του Έλληνα πρωθυπουργού προς αναζήτηση ελεημοσύνης, εντείνοντας έτσι τη δυσαρέσκεια που επικρατεί στη γερμανική κοινή γνώμη.

Ο Wolfgang Nowak, σύμβουλος του πρώην Καγκελάριου Gerhard Schroeder, είπε ότι «Αν η Μέρκελ έλεγε ότι δίνουμε τώρα λεφτά στην Ελλάδα, θα δεχόταν ισχυρά επίθεση από την αντιπολίτευση». Το κόστος όμως της καθυστέρησης παροχής βοήθειας στην Ελλάδα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα και μαζί του ο πιθανός κίνδυνος πλήρους αποσταθεροποίησης του ευρώ. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Joschka Fischer απορεί για αυτή την κωλυσιεργία. «Τα ταμεία αρωγής πρέπει να ανοίξουν, αλλιώς οι αλληλένδετες οικονομίες θα αρχίσουν να καταρρέουν η μία μετά την άλλη». Εκτός αν η Γερμανία πιστεύει ότι θα μείνει σώα και αβλαβής…

Σύμφωνα με τον Jürgen Trittin, έναν εκ των ηγετών του Πράσινου Κόμματος της γερμανικής βουλής, κατά τη συνάντησή του με τον Srauss-Kahn κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το ποσό της αρωγής προς την Ελλάδα θα φτάσει τα 160 δισεκατομμύρια δολάρια τα επόμενα τρία χρόνια, ενώ τα περίπου 32 δισεκατομμύρια θα καλυφθούν από τη Γερμανία. Υπολογίστηκε επίσης ότι το συνολικό ποσό της αρωγής μπορεί να είναι και ακόμα υψηλότερο, φτάνοντας τα 180 δισεκατομμύρια δολάρια. Όταν η Μέρκελ άκουσε το ποσό απάντησε δυσαρεστημένη: «Έχω ζητήσει επανειλημμένως τον τελευταίο καιρό να μην αναφέρονται συγκεκριμένα ποσά, εφόσον δεν συνδέονται, δεν επαληθεύονται και δεν εντάσσονται σε κανένα συγκεκριμένο πλαίσιο/πρόγραμμα".

Αυτή τη δυσαρέσκεια της Μέρκελ έχει φυσικά δικαιολογία. Το μυαλό της και μέχρις εσχάτως οι πράξεις της κινούνται με πυξίδα τις τοπικές εκλογές στην περιοχή Βόρειου Ρήνου-Βεστφαλίας, που θα λάβουν χώρα στις 9 Μαΐου. Οι εκλογές στη συγκεκριμένη περιφέρεια έχουν ιδιαίτερη σημασία, αφού το αποτέλεσμά τους μπορεί να επηρεάσει την ιστάμενη ισορροπία δυνάμεων. Σε τεντωμένο σκοινί δεν κινείται μόνο η τοπική κυβέρνηση, αλλά και ο έλεγχος του συνασπισμού της Μέρκελ επί του παραμελημένου Bundesrat, που πρέπει να υπογράψει για την οποιαδήποτε μελλοντική κυβερνητική δράση.

Έτσι, οι Γερμανοί ψηφοφόροι δεν πρόκειται να δουν με καλό μάτι την αρωγή δισεκατομμυρίων δολαρίων προς την Ελλάδα, ειδικά σε μια περιοχή της Γερμανίας που αντιμετωπίζει εξίσου δυσμενή οικονομική κατάσταση. Ο Andreas Blätte, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Duisburg-Essen της ως άνωθι περιφέρειας είπε πως: «Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια διαφωνία που αφορά τα οικονομικά και τον προϋπολογισμό στις τοπικές κοινότητες. Κυριαρχεί η αίσθηση ότι δεν υπάρχουν χρήματα. Σε πολλές από τις τοπικές κοινωνίες δεν ανάβουν τα φώτα το βράδυ και δεν φυτεύονται δέντρα στις κεντρικές δημόσιες πλατείες, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν τα χρήματα. Υπάρχουν γέφυρες που χρειάζονται επισκευή, αλλά η πολιτεία δεν αναλαμβάνει το έργο.»

Από την έναρξη της δεύτερης θητείας της Μέρκελ, πολλοί στρατηγικοί αναλυτές από όλα τα κόμματα δήλωσαν ανήσυχοι για την εξέλιξη των ανοιξιάτικων εκλογών στην περιφέρεια του Βόρειου Ρήνου-Βεστφαλίας. Το κρατίδιο έχει περισσότερους ψηφοφόρους από τον συνολικό πληθυσμό της Ελλάδας και δίνει περίπου το ¼ της συνολικής παραγωγής της Γερμανίας. Καταλαβαίνουμε δηλαδή ότι πρόκειται για ένα ισχυρό κρατίδιο με μεγάλη επιρροή.

Φυσικά η Μέρκελ δεν θα μπορούσε να αγνοήσει το ότι η ήττα στην εν λόγω περιφέρεια, με τους 18 εκατομμύρια κατοίκους της, ήταν ο λόγος που οδήγησε στην εκλογική ήττα στις βουλευτικές εκλογές τον προκάτοχο της θέσης της, αφήνοντάς της το περιθώριο να αναλάβει τα καθήκοντα της Καγκελάριου. Για πολλούς μήνες η κυρία Μέρκελ έπαιζε με τον χρόνο, κάνοντας σκληρές δηλώσεις για την κατάσταση στην Ελλάδα και το υπέρογκο χρέος της και για την ανάγκη της Αθήνας να εφαρμόσει αυστηρότατη δημοσιονομική πολιτική. Ταυτόχρονα ήλπιζε ότι μπορούσε να καθυστερήσει την απόφαση παροχής βοήθειας προς τη χώρα μας. Την πρόλαβαν τα γεγονότα όμως. Πάντως από ότι λέγεται και ακούγεται, ο λαός της Γερμανίας μπροστά στην σταθερότητα του ευρώ, θα αλλάξει στάση. Ειδικά δε μετά τις πρόσφατες εξελίξεις σε Πορτογαλία και Ισπανία.

Ο Gerd Langguth, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Βόννης, δήλωσε πως αν είχε ληφθεί η απόφαση να μην στηριχθεί η Ελλάδα, ο αντίκτυπος στις εκλογές τους κρατιδίου του Βόρειου Ρήνου-Βεστφαλίας θα ήταν ιδιαίτερα δυσμενής. «Ο κόσμος στη Γερμανία ξέρει ότι αν το εγχείρημα δεν πετύχει, το οικοδόμημα που λέγεται ευρώ θα καταρρεύσει και μαζί του θα καταρρεύσει και η Γερμανία.»

To immigrate or not; (Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News 26/04/2010)

Το θέμα της μετανάστευσης ήταν και εξακολουθεί να είναι πάντα επίκαιρο στις ΗΠΑ. Από τότε που το πρώτο κύμα κατέφθανε στο Ellis Island, έξω από τη Νέα Υόρκη. Μετανάστες από όλη την Ευρώπη και κατόπιν από τη Νότιο Αμερική επέλεγαν τη χώρα για να ζήσουν «κάτι καλύτερο». Οι λόγοι πολλοί και προφανείς, χωρίς να χρήζουν ανάλυσης.

Στην Ελλάδα, από την άλλη, το μεταναστευτικό έχει αρχίσει να αποτελεί τεράστιο πρόβλημα, ειδικά τα τελευταία 10 περίπου χρόνια. Ο λόγος για τον οποίον έρχεται κάποιος εδώ είναι για μένα άγνωστος. Ο κόσμος και μια μερίδα πολιτικών ανάγουν τα αίτια της ραγδαίας αύξησης της εγκληματικότητας στην εξίσου ραγδαία αύξηση της παράνομης μετανάστευσης. Τι να πρωτοπρολάβουμε όμως; Τους Τούρκους που μπαινοβγαίνουν στο Αιγαίο; Το ιλιγγιώδες δημόσιο χρέος; Την τρομοκρατία; Το μεταναστευτικό; Τα Σκόπια; Έχουν ακουστεί πολλά για κακομεταχείριση μεταναστών από την ελληνική αστυνομία. Παρόλα αυτά με μια βόλτα στα ξένα μέσα ενημέρωσης, μαθαίνουμε ότι παρόμοια περιστατικά λαμβάνουν χώρα και σε άλλα κράτη, κάποιες φορές αναίτια.

Πριν περίπου ένα μήνα ο Ιταλός Πρωθυπουργός, ο οποίος βέβαια είναι γνωστός όχι μόνο για την αθυροστομία του, αλλά και για την μάλλον παντελή έλλειψη επίγνωσης των λεχθέντων του, είπε τα εξής: «Επισκέφθηκα την Χ γειτονιά και νόμιζα ότι βρισκόμουν στην Αφρική! Δεν πρέπει να αφήνουμε τις γειτονιές μας να γίνονται γκέτο». Ήταν πραγματικά μια απίστευτη δήλωση, την οποία πιστεύω ότι αν ξεστόμιζε ο Έλληνας Πρωθυπουργός θα προκαλείτο, το λιγότερο, διπλωματικό επεισόδιο! Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της ιταλικής τηλεόρασης, στη συγκεκριμένη γειτονιά, απλοί πολίτες κάνουν βάρδιες φυλάσσοντας την περιοχή τους και καταγγέλλοντας οποιοδήποτε ξένο έβλεπαν! Wow!

Εχτές στο TF1 έδειχνε τις ταραχές που λαμβάνουν χώρα τελευταία σε κάποιες υποβαθμισμένες περιοχές του Παρισιού, από τις οποίες μάλιστα κάποιοι οδηγοί λεωφορείων αρνούνται να περάσουν (λόγω των επιθέσεων που δέχτηκαν από αναρχικούς και μετανάστες). Το θεώρησα εξαιρετικά ριζοσπαστικό αυτό. Από την άλλη, οι Γάλλοι γενικά –κάτι που έχω αναφέρει και άλλη φορά- εκφράζονται πολύ έντονα έως και βίαια κατά τη διάρκεια αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, χωρίς κουκούλες όμως… Αυτό που μου έκανε εξίσου μεγάλη εντύπωση ήταν η φράση που χρησιμοποίησε ο Σαρκοζί, την ώρα που προσπαθούσε ο ίδιος να συνετίσει τους οδηγούς λεωφορείων να επιστρέψουν στη δουλειά τους και να μην παρακάμπτουν τις συγκεκριμένες περιοχές: «Πρέπει να συνεχίσετε κανονικά τη δουλειά σας. Δεν μπορούμε να επιτρέπουμε σε μερικούς αλήτες να κάνουν κουμάντο». Η λέξη «αλήτες» ήχησε έντονη και άγρια, ίσως και ανάρμοστη από το στόμα του Γάλλου Πρωθυπουργού. Αληθινή όμως, από την άλλη…

Ας επιστρέψουμε στην Αμερική όμως, όπου τελευταία έχει ασκηθεί δριμεία κριτική για την στάση της πολιτείας απέναντι σε μια κατηγορία μεταναστών. Με αφορμή την εν δυνάμει απέλαση ενός ζευγαριού από τη Νεβάδα, η κυβέρνηση Ομπάμα, που είχε υποσχεθεί πως θα στοχοποιήσει μόνο τους «κακούς» μετανάστες και ότι θα νομιμοποιούσε εκείνους που πραγματικά μοχθούν, κατηγορήθηκε για το εντελώς αντίθετο. Όταν η Πολιτεία κινήθηκε δικαστικά εναντίον αυτού του μεσο-αστικού ζευγαριού, ο δικαστής έκρινε ότι η υπόθεση αυτή ήταν «φρικαλέα», ενώ ένας άλλος δικαστής μίλησε για ελεεινή χρήση των κυβερνητικών πόρων. «Οι άνθρωποι αυτοί δουλεύουν σκληρά και πληρώνουν τους φόρους τους. Γιατί δεν κυνηγάτε καλύτερα τους κακούς;»

Η υπόθεση αυτή με το ζευγάρι ξεσήκωσε τους υποστηρικτές των δικαιωμάτων των μεταναστών, οι οποίοι κατηγορούν την κυβέρνηση Ομπάμα για την σκληρή της στάση απέναντι στους λάθος ανθρώπους, που δεν αποτελούν απειλή για τις ΗΠΑ, όταν από την άλλη είχε δώσει υπόσχεση για την ψήφιση ενός νομοσχεδίου, για τη νομιμοποίησή τους. «Ο Ομπάμα υποσχέθηκε να στοχοποιήσει τις προσπάθειές του αποκλειστικά σε κακοποιούς, τρομοκράτες και ακατάλληλους εργοδότες», είπε ο Eliseo Medina, Αντιπρόεδρος της Services Employees International Union. Όταν ρωτήθηκε για την υπόθεση Ulises Martinez-Silver και Saturnina Martinez (του ζευγαριού από τη Nevada), το Department of Homeland Security απάντησε ότι εντέλει δε θα υπάρχει δίωξη και απέλαση, ενώ ο εκπρόσωπος Τύπου της Υπηρεσίας είπε ότι «οι τρέχουσες ανάγκες μας υπαγορεύουν να αλλάξουμε προτεραιότητες».

Από την άλλη, σύμφωνα με έρευνες και στατιστικές αποδεικνύεται ότι οι περιπτώσεις απελάσεων έχουν αυξηθεί δραματικά, ιδιαίτερα για φοιτητές, γκουβερνάντες και θυρωρούς. «Ο κόσμος αισθάνεται προδομένος», λέει ο Deepak Bhargava, διευθυντής μιας ομάδας για τα δικαιώματα των μεταναστών. «Ο Πρόεδρος δεν είπε ποτέ ότι θα σταματήσει τη διαδικασία απέλασης για παράνομους μετανάστες, είπε όμως ότι θα επικεντρωθεί σε εκείνους που αποτελούν αποδεδειγμένα απειλή για τη χώρα. Αυτό όμως δεν τηρήθηκε".

Ως υποψήφιος ο Ομπάμα είχε πει ότι: «Όταν οι μεταναστευτικές κοινότητες απειλούνται από το Department of Homeland Security, όταν μάνες αποχωρίζονται τα παιδιά τους, όταν γυρνάνε τα παιδιά από το σχολείο και δε βρίσκουν τους γονείς τους σπίτι, όταν στερείται από τους ανθρώπους το δικαίωμα της νομικής υπεράσπισης, σημαίνει ότι το σύστημα ΔΕΝ δουλεύει και ότι πρέπει να το αλλάξουμε».

Ας αφήσουμε όμως τους αριθμούς να μιλήσουν. Σύμφωνα με έρευνα που διεξήχθη από το Syracuse University, η αναλογία των κακοποιών μεταναστών που βρίσκονται υπό κράτηση ανέβηκε από 27% το 2009 σε 43% το2010. Παρόλα αυτά, σε αυτή τη στατιστική, οι κακοποιοί που κατηγορούνται για σοβαρά εγκλήματα, όπως ένοπλες ληστείες, διακίνηση ναρκωτικών και ανθρώπων, αποτελούν ένα πολύ μικρό ποσοστό. Οι περισσότεροι είναι κατηγορούμενοι για πλημμελήματα, όπως παραβιάσεις ΚΟΚ ή ανάρμοστη συμπεριφορά.

Την εποχή της Προεδρίας Bush, το 2007, το Κογκρέσο δεν μπόρεσε να περάσει το νομοσχέδιο περί μετανάστευσης, που θα άνοιγε το δρόμο για υπηκοότητα σε περίπου 12 εκατομμύρια παράνομους μετανάστες. Ο Ομπάμα υποσχέθηκε να θέσει ως προτεραιότητα το θέμα αυτό, αλλά η προσπάθεια από ότι φαίνεται δεν ευόδωσε. Βέβαια, το Department of Homeland Security σταμάτησε να κάνει πλέον εφόδους σε εργασιακούς χώρους, κάτι που ήταν πολύ συνηθισμένο κατά την Προεδρία Bush, αλλά συνεχίστηκαν οι συλλήψεις και απελάσεις εκατοντάδων χιλιάδων από τους 12 εκατομμύρια παράνομους μετανάστες, που υπολογίζεται ότι ζουν αυτή τη στιγμή στην Αμερική. Σύμφωνα με memorandum της ίδιας υπηρεσίας, ο στόχος είναι να απελαύνονται περίπου 400.000 άνθρωποι κάθε χρόνο, από τους 349.000 που απελάθηκαν το 2008 και του 197.000 το 2005.

Το προαναφερθέν ζευγάρι, που ζούσε το Las Vegas, έχει πεντακάθαρο ποινικό μητρώο. Τους έφεραν από το Μεξικό οι γονείς τους ως παιδιά. Μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν και τώρα έχουν δύο παιδιά, που έχουν γεννηθεί σε αμερικανικό έδαφος, ηλικίας 12 και 8 ετών. Το ζευγάρι αυτό πρωτοτράβηξε την προσοχή των Μεταναστευτικών Αρχών το 2001, όταν ζήτησαν πολιτικό άσυλο για να μπορέσουν να πάρουν την αμερικανική υπηκοότητα. Πλήρωσαν $3,000 ο καθένας, σε έναν ψευτοσυμβολαιογράφο, που υπέβαλε την αίτηση. Όταν κατάλαβαν την κομπίνα, απέσυραν την αίτησή τους, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Οι Αρχές είχαν ειδοποιηθεί και οι απαραίτητες ενέργειες για δίωξη και απέλαση είχαν ήδη ξεκινήσει.

Τότε, η δικηγορική εταιρία Akin Gump ανέλαβε δωρεάν την υπόθεσή τους και την έφερε ενώπιον του ομοσπονδιακού δικαστηρίου. Σε μια τηλεφωνική συνέντευξη, η Saturnina Martinez έκλεγε όταν σκεφτόταν ότι μπορεί να απελαθεί από την μόνη πατρίδα που γνώρισε ποτέ στη ζωή της. «Πληρώνω φόρους και δουλεύω. Δε ξέρω γιατί θέλουν να με στείλουν σε μία χώρα, την οποία δεν έχω καν επισκεφτεί». Το τριμελές δικαστήριο αποφάσισε μεν υπέρ την Κυβέρνησης, δηλαδή της απέλασης, αλλά ταυτόχρονα πρότεινε στις Μεταναστευτικές Αρχές να παραιτηθούν από την υπόθεση. Ο δικαστής Judge Richard R. Clifton είπε: «Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως ακριβώς εξυπηρετούνται τα συμφέροντα και η ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών, με την απέλαση των δύο αυτών ανθρώπων». Πάντως, οι ομάδες για τα δικαιώματα των μεταναστών υποστηρίζουν ότι υπάρχουν χιλιάδες υποθέσεις ακριβώς σαν αυτή, που δε βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητας.

Στην Ελλάδα αλήθεια τι γίνεται; Τι γίνεται σε αυτή τη μικρή χώρα που δυσκολεύεται ακόμα και να θρέψει τους δικούς της ανθρώπους; Πόσοι άραγε από τους παράνομους μετανάστες που ζουν εδώ, εργάζονται κανονικά και πληρώνουν φόρους; Ποιοι είναι εκείνοι που λένε σε όλους αυτούς τους ανθρώπους από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, την Ινδία, τη Νιγηρία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία κ.ο.κ. ότι θα έχουν μια καλύτερη μοίρα εδώ; Ποιος είπε στην οικογένεια του μικρού Αφγανού που πρόσφατα σκοτώθηκε, κατά τη διάρκεια τρομοκρατικής ενέργειας, την ώρα που έψαχνε στα σκουπίδια για φαγητό, ότι εδώ θα έχει μια ευκαιρία για καλύτερη ζωή;

Τα εν Καθολικό οίκω… εν δήμω (Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News 19/04/2010)

Δεν είναι η πρώτη φορά που ξεσπά σκάνδαλο στους κόλπους της Καθολικής εκκλησίας. Και αυτή τη φορά δεν πρόκειται για φήμες, ούτε για κακοπροαίρετες, προπαγανδιστικές διαδόσεις. Η Καθολική εκκλησία βρίσκεται αντιμέτωπη με τις κατηγορίες της σεξουαλικής παρενόχλησης, αλλά και του βιασμού ανηλίκων, από παπάδες της. Και όχι μόνο...

Το φως της δημοσιότητας είδε έγγραφο με ημερομηνία 2001, υπογεγραμμένο από τον τωρινό Πάπα, τότε Καρδινάλιο, σύμφωνα με το οποίο οι καθολικοί παπάδες σε παγκόσμιο επίπεδο έλαβαν εντολή «να βάλουν τα συμφέροντα της Εκκλησίας πάνω από την ασφάλεια των παιδιών». Το έγγραφο αυτό ουσιαστικά σύστηνε στους επισκόπους να αποτρέπουν τα θύματα, τους μάρτυρες, αλλά και τον δράστη από το να μιλήσουν. Ενώ, στο έγγραφο αναφερόταν επίσης ότι οι πιστοί τελούσαν υπό την απειλή αποπομπής από την εκκλησία αν έκαναν καταγγελίες.

Σύμφωνα με άλλες αναφορές, όταν ο σημερινός Πάπας ήταν Αρχιεπίσκοπος στο Μόναχο μεταξύ 1977 και 1982 είχε εγκρίνει τη «θεραπεία» ενός παιδόφιλου παπά και του είχε επιτρέψει να συνεχίσει κανονικά τη δουλειά του. Φυσικά ο συγκεκριμένος παπάς αργότερα κατηγορήθηκε ξανά για παρενόχληση ανήλικων αγοριών και από τότε ξετυλίχθηκε ένα απίστευτο γαϊτανάκι αποκαλύψεων εκατοντάδων ανθρώπων, ειδικά από τη Γερμανία, αλλά και από ολόκληρη την Ευρώπη, με νέες και παλαιές υποθέσεις σεξουαλικής παρενόχλησης, που συνδέουν τόσο τη Ρώμη –το Βατικανό δηλαδή- όσο και τον ίδιο τον Πάπα.

Μετά από όλες αυτές τις αποκαλύψεις –όπως ήταν φυσικό- το Βατικανό κράτησε αρχικά αμυντική στάση. Γι’ αυτό άλλωστε και ανέφερα πιο πάνω τα περί «προπαγανδιστικών διαδόσεων». Οι ανώτατοι αξιωματούχοι της Καθολικής εκκλησίας κατηγόρησαν τα ΜΜΕ, τους Μασόνους, τις οργανώσεις που υποστηρίζουν την πραγματοποίηση εκτρώσεων και εκείνους που υποστηρίζουν τους γάμους ομοφυλοφίλων ότι κάνουν σκοτεινά σχέδια υπονόμευσης του Πάπα και του Καθολικισμού. Ενώ σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού, το Βατικανό υποστήριξε ότι δεν ευθύνεται για τους παπάδες που λειτουργούν στη Γερμανία ή τη Μάλτα ή οπουδήποτε στον κόσμο, αλλά ότι την ευθύνη φέρουν οι κατά τόπους επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι.

Η ρότα της επικοινωνιακής πολιτικής του Βατικανού όμως άλλαξε. Οι Ιεράρχες πλέον υπόσχονται νέες πρωτοβουλίες προς αντιμετώπιση του θέματος. Ο προσωπικός βοηθός του Πάπα άρχισε να μιλά ανοιχτά και οι επίσκοποι έλαβαν εντολή να καταγγέλλουν στην αστυνομία την οποιαδήποτε υποψία ή στοιχείο έχουν σχετικά με το φλέγον θέμα. Ο εκπρόσωπος της εκκλησίας είπε ότι μελετώνται νέες πρωτοβουλίες, όπως συναντήσεις παπάδων με θύματα, αλλά και περισσότερα μέτρα πρόληψης. Από την άλλη όμως οι ομάδες των θυμάτων διαμαρτύρονται εντόνως για το ότι ποτέ δεν ελήφθησαν ουσιαστικά, πρακτικά μέτρα για την αντιμετώπιση αυτού του σοβαρότατου σκανδάλου –το οποίο δεν εμφανίστηκε τώρα, αλλά υφίσταται εδώ και πάρα πολλά χρόνια• άσχετο αν κουκουλώνονταν οι περισσότερες των υποθέσεων και μάλιστα με τεράστια κονδύλια… Ο νοών νοείτο.

Όλα τα παραπάνω λαμβάνουν χώρα, με την ταυτόχρονη όμως εντατικοποίηση της δράσης των δικηγόρων του Βατικανού, που βρίσκονται στην Αμερική, να εμποδίσουν την εκκίνηση μηνύσεων που καθιστούν την Καθολική εκκλησία υπεύθυνη για το ότι οι επίσκοποι δεν έκαναν καταγγελίες στην αστυνομία για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Και ενώ στην ιστοσελίδα του Βατικανού αναρτήθηκε πρόσφατα ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία εφαρμοζόταν ανέκαθεν η πολιτική που υποχρέωνε τους επισκόπους να καταγγέλλουν παρόμοια περιστατικά στις Αρχές, ο αμερικανός δικηγόρος William McMurry, που έχει ήδη υποβάλλει μήνυση ενάντια στην Καθολική εκκλησία στο Kentucky, με την κατηγορία της αμέλειας, υποστηρίζει ότι αυτή η προσπάθεια του Βατικανού γίνεται καθαρά για λόγους αποπροσανατολισμού και αποποίηση της ευθύνης, ρίχνοντας το βάρος στους κατά τόπους επισκόπους.

Σύμφωνα όμως με τον δικηγόρο του Βατικανού Jeffrey Lena τα περί ου έγγραφα δεν ανέφεραν τίποτα από τα παραπάνω και ότι τουναντίον προέτρεπαν τους επισκόπους να καταγγέλλουν επίσημα τα οποιαδήποτε συμβάντα. Παρόλα αυτά η παραπάνω ανάρτηση στο διαδίκτυο δείχνει πλέον έμπρακτα τη στροφή του Βατικανού στην επικοινωνιακή του πολιτική, σε μια στιγμή πάρα πολύ δύσκολη, όπως αυτή. Επίσης, εκτός από την στροφή αυτή το Βατικανό έβγαλε στη δημοσιότητα έγγραφα και ομιλίες του Ποντίφικα που φανερώνουν τη στάση του απέναντι σε παρόμοια γεγονότα, ενώ προτρέπει και ανώτατους αξιωματούχους να κάνουν ακόμα και δηλώσεις στα media. Σίγουρα αυτή η κίνηση ήταν έξυπνη, αφού πρόκειται για αποδεδειγμένα σκάνδαλα και όχι απλά για διαδόσεις. Από την άλλη όμως κάτι κρύβεται πίσω από τις ξαφνικές αυτές κινήσεις διαφάνειας. Πάντως φαίνεται ότι το Βατικανό δίνει ιδιαίτερη σημασία στο πως εκτυλίσσεται το σκάνδαλο στην Αμερική, προσπαθώντας να αποποιηθεί την εικόνα ενός «οργανισμού» που στρουθοκαμηλίζει όταν τα θύματα και οι οικογένειές τους ξεσηκώνονται.

Ο Αρχισυντάκτης της εφημερίδας του Βατικανού πάντως υποστηρίζει ότι όλοι θεωρητικά και τεχνικά έχουν επικοινωνιακά προβλήματα και ότι αυτό δεν αφορά αποκλειστικά την Καθολική εκκλησία. Παραδέχεται όμως ότι όντως αρχικά κάποιοι προσπάθησαν να μειώσουν τη σημασία των γεγονότων. Εν κατακλείδι δήλωσε απολογητικά ότι το Βατικανό σίγουρα πλέον προσπαθεί για το καλύτερο. Τώρα… άγνωστο παραμένει το πώς ακριβώς προσπαθεί για το καλύτερο, από τη στιγμή που ο Πάπας συνεχίζει κανονικά τις διακοπές του στην εξοχική του κατοικία, βλέπει ταινίες (σύμφωνα με δημοσιεύματα) και παραμένει ήρεμος, αλλά και πλήρως ενημερωμένος. Πως γίνεται αυτό από τη στιγμή που το όνομά του έχει εμπλακεί σε κάτι τόσο βρώμικο?

Σύμφωνα με ένα ντοκιμαντέρ που παρακολούθησα πρόσφατα στο BBC, που συμφωνεί πλήρως με τα όσα έχουν κυκλοφορήσει τελευταία, ο Πάπας έχει διαδραματίσει ειδικό ρόλο στην συγκάλυψη των σκανδάλων αυτών της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Για 24 χρόνια ο τωρινός και ιδιαιτέρως συντηρητικός Ποντίφικας ηγείτο του πανίσχυρου «Doctrine of The Faith» (το δόγμα της πίστης δηλαδή), το οποίο προωθούσε θέματα ηθικής και πίστης. Πριν 5 περίπου χρόνια έστειλε μια ανανεωμένη έκδοση του, από το 1962, διαβόητου εγγράφου του Βατικανού «Crimen Sollicitationis», το οποίο υπαγόρευε την αυστηρή πολιτική για την συγκάλυψη σεξουαλικών σκανδάλων. Το κείμενο αυτό ήταν τόσο απόρρητο, που οι επίσκοποι είχαν λάβει ρητές εντολές να το κρατούν διαρκώς κλειδωμένο σε χρηματοκιβώτιο. Ο Ποντίφικας λοιπόν επέβαλλε αυστηρή πολιτική συγκάλυψης, εγκαινιάζοντας μια νέα αρχή: ότι όλες απαρέγκλιτα οι καταγγελίες σεξουαλικής παρενόχλησης παιδιών έπρεπε να τις διαχειρίζεται απευθείας και αποκλειστικά το Βατικανό –η Ρώμη δηλαδή.

Σύμφωνα με πρώην αλλά και νυν εργαζόμενους αλλά και εκπροσώπους της εκκλησίας, επρόκειτο πλέον για έναν «οργανισμό» που πάσχιζε να προστατεύει τον εαυτό του –χωρίς να λαμβάνει υπόψη του απολύτως τίποτα- και ότι το άνωθι κείμενο ήταν μια ξεκάθαρη γραπτή οδηγία κάλυψης σεξουαλικών σκανδάλων αλλά και τιμωρίας όποιων τολμούσαν να βγάλουν κάτι στο φως! Έτσι, αυτό που γινόταν μέχρι τώρα ήταν ότι οι «δραστήριοι» παπάδες, αντί να διώκονταν ποινικά και να φυλακίζονταν, απλά μεταφέρονταν σε άλλες εκκλησίες, όπου φυσικά και εκεί συνέχιζαν το ίδιο «έργο». Δηλαδή επρόκειτο όχι μόνο για πλήρη συγκάλυψη των δραστών, αλλά και πλήρη περιφρόνηση προς τα ανήλικα θύματα και τις οικογένειές τους.

Όλα αυτά λοιπόν βγήκαν στο φως με αποδείξεις και μαρτυρίες σε μια περίοδο πολύ δύσκολη για τον Πάπα Βενέδικτο, ο οποίος προσπαθεί απεγνωσμένα να βελτιώσει τις σχέσεις του με τους Μουσουλμάνους, μετά από την «αποτυχημένη» χρήση της φράσης του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Παλαιολόγου, σύμφωνα με την οποία «το Ισλάμ επεκτάθηκε μέσω του Ιερού Πολέμου και έφερε μόνο κακό και απανθρωπιά στον κόσμο». Ο λόγος αυτός είχε προκαλέσει τεράστιες αντιδράσεις από Ισλαμιστές πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες, οι οποίοι φυσικά υποστήριξαν ότι ο Πάπας προσέβαλε ανεπανόρθωτα το Ισλάμ, ενώ ταυτόχρονα πραγματοποιήθηκαν και πολυπληθείς διαδηλώσεις σε πολλές ισλαμικές χώρες.

Αναμένουμε λοιπόν τις δηλώσεις του ίδιου του Πάπα Βενέδικτου –έστω και υπό τη μορφή Mea Culpa-, συνεχίζοντας δυστυχώς να διαβάζουμε για τα σεξουαλικά σκάνδαλα που βγαίνουν στο φως, εκ των οποίων πολλά αφορούσαν κωφάλαλα παιδιά ή παιδιά με ειδικές ανάγκες. Τι να σχολιάσει κανείς γι’ αυτά τα τέρατα; Υπάρχει άραγε ηθική αποζημίωση γι' αυτά τα παιδιά; Ειδικά για εκείνα που δεν μπορούσαν όχι μόνο να καταλάβουν τι γινόταν, αλλά δεν ήταν ούτε καν εις φυσικήν θέσιν να αντιδράσουν;

Το αντίδοτο σε ένα χαοτικό κόσμο… (Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News 12/04/2010)

Μετά τις άγιες μέρες του Πάσχα και προς αποφυγήν επιστροφής στην κλασική ειδησεογραφική θεματολογία και ανάλυση που αφορούν στην οικονομική κρίση, τους κερδοσκόπους και τα θανατηφόρα spreads που έχουν διαλύσει την Ελλάδα, την ανεργία, το μεταναστευτικό, τους θρασύτατους Τούρκους, που κάνουν βόλτες στο Αιγαίο, την πρόσφατη επιτυχία του Obama με το νομοσχέδιο για το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, τον σεισμό στη Χιλή που μετατόπισε τον άξονα της γης, την έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στο Πακιστάν και το Κιργιστάν, όπου ο πρωθυπουργός Ουσένωφ μόλις υπέγραψε επιστολή παραίτησης, τις Μαύρες Χήρες στη Ρωσία, τα αίσχη των Καθολικών παπάδων που έχουν ντροπιάσει το Βατικανό, έκρινα ότι μια ματιά στα πολιτιστικά δρώμενα που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα αυτή την εποχή θα ήταν κάτι λιγότερο απαισιόδοξο, λιγότερο βαρύγδουπο, μα κατά μία έννοια εξίσου σημαντικό. Σίγουρα όλα τα παραπάνω μας ενδιαφέρουν και σίγουρα τα παρακολουθούμε, ανησυχώντας για το μέλλον του κόσμου στον οποίο ζούμε. Όμως υπάρχει και μια άλλη πλευρά. Μια πλευρά που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Ούτε ως Έλληνες, ούτε ως Αμερικανοί, ούτε ως Κινέζοι, ούτε ως Γάλλοι, ούτε ως Εσκιμώοι... Η πλευρά της τέχνης, του πολιτισμού και των γραμμάτων.

Πριν τρεις περίπου εβδομάδες βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη, για επαγγελματικούς λόγους, αλλά και για να παρακολουθήσω το 12ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Σίγουρα το φεστιβάλ αυτό δεν είναι σαν εκείνο του Κινηματογράφου, αλλά για την πόλη και τον πολιτισμό έχει τεράστια σημασία, καθώς τα έργα που παρουσιάζονται είναι εξαιρετικά. Το ντοκιμαντέρ γενικά είναι μια παρεξηγημένη μορφή τέχνης, που όμως έχει το δικό της κοινό. Στα ντοκιμαντέρ παρουσιάζονται πραγματικές εικόνες από ρεαλιστικά γεγονότα που έχουν λάβει χώρα, με ερασιτέχνες ηθοποιούς/ απλούς ανθρώπους. Άλλα σκληρά, όπως πόλεμοι, γενοκτονίες, βασανισμοί κ.ά. και άλλα περισσότερο λυρικά και γλυκά, όπως π.χ. το ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για τον Σκοπελίτη, το θρυλικό ferry boat που ενώνει τους καλοκαιρινούς μήνες τα νησιά της άγονης γραμμής, το οποίο ήταν εξαιρετικά συγκινητικό. Παρακολούθησα αρκετά ντοκιμαντέρ και είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με την Διευθύντρια του Φεστιβάλ, την πολύ αξιόλογη κυρία Δέσποινα Μουζάκη, η οποία έχει πραγματικά δώσει ψυχή στη διοργάνωση, παρά τα μειωμένα budget και την γενική κατήφεια, όπως και με αξιόλογους κριτικούς, όπως ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος, αλλά και με τον γνωστό σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή.

Η πραγματική ανησυχία όλων ήταν μήπως στον βωμό της πραγματικής ανάγκης εξοικονόμησης χρήματος, καταργηθούν αυτοί και παρόμοιοι θεσμοί. Άλλωστε το θέαμα θεωρείται από πολλούς περιττό έξοδο, ειδικά σε μια τέτοια δύσκολη εποχή. Παρόλα αυτά προσωπικά πιστεύω πως κάτι τέτοιο θα ήταν πραγματικά λυπηρό, τόσο για τον σημαντικότατο αυτόν πολιτιστικό θεσμό, που μετρά 51 χρόνια (μιλώ για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου), όσο φυσικά και για την πόλη της Θεσσαλονίκης. Η κατάργηση των πολιτιστικών θεσμών θα επιφέρει έναν άλλου είδους μαρασμό στην ελληνική κοινωνία, που ήδη πλέει σε επικίνδυνα νερά χωρίς μια Ιθάκη να την περιμένει. Χωρίς πολιτιστικά δρώμενα θα καταντήσουμε μια φοβισμένη κοινωνία χωρίς όραμα και χωρίς ενδιαφέροντα. Μια κοινωνία εγκλωβισμένη στα οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικά της προβλήματα, που δε θα βγαίνει πλέον από το σπίτι για κανέναν λόγο.

Ευτυχώς, φαίνεται πάντως ότι ακόμα και σε αυτή την πολύ δύσκολη εποχή, οι Έλληνες όχι μόνο διαβάζουν, αλλά και γράφουν! Μια βόλτα στα κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης αρκεί για να διαπιστώσει κανείς πόσες εκατοντάδες βιβλία κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή. Δε θυμάμαι ποτέ πριν περισσότερους εκδοτικούς οίκους, περισσότερα βιβλία στα ράφια, περισσότερες ειδικές εκδόσεις. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι όλα είναι και απόλυτα ποιοτικά. Ίσως πολλά από τα βιβλία που βγαίνουν να μην είναι υψηλού πνευματικού/πολιστιστικού επιπέδου και περιεχομένου. Δείχνουν όμως τη φιλοδοξία κάποιου/πολλών να αναδειχθούν, να δώσουν κάποιο έργο και να αφήσουν το δικό τους στίγμα, όποιο και αν είναι αυτό. Μεταξύ της πληθώρας των βιβλίων που κυκλοφορούν, βρίσκονται και εξαιρετικές εκδόσεις, όπως το διεθνές –πλέον- best seller Logicomix του Απόστολου Δοξιάδη και των υπόλοιπων συνεργατών του, το Μεταξύ Σφύρας Και Αλιάκμονος και το Όλα βαδίζουν καλώς εναντίον μας του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, το Ιμαρέτ, στη Σκιά του ρολογιού, του Γιάννη Καλπούζου, αλλά και εξαιρετικά δοκίμια-μελέτες, όπως το Σκιές της πόλης, του Γιώργου Λιόλιου, που αναφέρεται στην αναπαράσταση του διωγμού των Εβραίων της Βέροιας, και πάρα πολλά ακόμα.

Σε άλλες καλλιτεχνικές μορφές έκφρασης, και συγκεκριμένα στη ζωγραφική, έχουμε αρκετούς καλλιτέχνες που διακρίνονται διεθνώς, κάτι εξαιρετικά σπάνιο, αφού η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δε μνημονεύεται στον διεθνή χώρο της τέχνης ούτε για την πρωτοτυπία, ούτε για τον νεωτερισμό, αλλά ούτε και για την έμπνευσή της. Η Μαρία Φιλοπούλου, με τη διάσημη και εκπληκτική της συλλογή «Κολυμβητές», έχει εκθέσει σε γνωστές galleries στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Μαϊάμι, τη Βαρσοβία, το Παρίσι, τις Βρυξέλλες και φυσικά στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες ελληνικές πόλεις. Η συλλογή «Κολυμβητές», που αποτελείται από μια σειρά πινάκων, με υπέροχα ζωντανά χρώματα, ρεαλιστική αποτύπωση του βυθού της θάλασσας και του ανθρώπινου σώματος, θα εκτεθεί τον Μάιο στην Αθήνα και συγκεκριμένα στη Gallery Ζουμπουλάκη.

Από το μέτωπο του κινηματογράφου τώρα, τελευταία απολαύσαμε τα 4 Μαύρα Κουστούμια του Ρένου Χαραλαμπίδη και τον Διαχειριστή του Περικλή Χούρσογλου, ενώ περιμέναμε την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, η τελετή των οποίων θα γίνει στις 3 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής. Ανάμεσα στις υποψηφιότητες η «Ακαδημία Πλάτωνος», των Καρδαρά και Τσίτου, ο εξαιρετικός «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου και η «Στρέλλα» των Κούτρα και Ευαγγελίδη. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αξιόλογες προσπάθειες και αναβίωση του ελληνικού σινεμά, με γερά σενάρια, περίτεχνη σκηνοθεσία και καλές ερμηνείες. Ίσως αν το εισιτήριο δεν είχε φτάσει κοντά στα 10€ να είχε και περισσότερους πιστούς θεατές.

Από την άλλη, τα εγκαίνια του εκπληκτικού Μουσείου της Ακρόπολης, τον περασμένο Αύγουστο, ήταν ίσως το γεγονός του καλοκαιριού. Άμεμπτη αισθητική στους περιβάλλοντες χώρους και φυσικά στο κτίριο που στεγάζει τους θησαυρούς της Ακρόπολης. Ένα διαμάντι μοντέρνας αρχιτεκτονικής και ανεπανάληπτα εκθέματα που μαγεύουν τους επισκέπτες με τη ζωντανή τους κίνηση και τις μοναδικές εκφραστικές λεπτομέρειες. Σε αυτό το μουσείο περιμένουμε κάποια στιγμή να δούμε τα Ελγίνεια Μάρμαρα και ίσως την Αφροδίτη της Μήλου ή τη Νίκη της Σαμοθράκης, έστω και για μια «επίσκεψη». Δεν είμαι αντίθετη προς την έκθεση ελληνικών αρχαιοτήτων σε ξένα μουσεία, αλλά σίγουρα θα ήθελα κάποτε να τα δω και στη χώρα μου. Εκεί που σχεδιάστηκαν, εκεί που σμιλεύτηκαν, εκεί που πρωτολατρεύτηκαν.

Με πολύ μεγάλη χαρά πληροφορηθήκαμε επίσης και για τον εκσυγχρονισμό του Αρχαιολογικού Μουσείου του Άργους, στο οποίο και φιλοξενείται το πιο σημαντικό κομμάτι της μυκηναϊκής ιστορίας. Επέκταση των εκθεσιακών χώρων, στέγαστρα για την αποθήκευση και την έκθεση αρχαιολογικών ευρημάτων, αίθουσα πολυμέσων, κατάστημα, αλλά και πτέρυγα για εκδηλώσεις, πρόσβαση για ΑΜΕΑ και νέα εξωτερική είσοδος, είναι μόνο μερικά από τα πλάνα του έργου, αφού η ανακαίνιση θα συνεχιστεί και στο εσωτερικό με πλήρη αντικατάσταση ή αναβάθμιση των επί μέρους χώρων. Μετά την εξαιρετική ανακαίνιση που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο των Δελφών –όπου ο Ηνίοχος πλέον εκτίθεται περήφανα μόνος- προκαλεί ιδιαίτερη χαρά το γεγονός ότι παρόμοιες εργασίες λαμβάνουν χώρα και σε άλλα σημαντικά μουσεία της χώρας.

Ο πολιτισμός είναι άρρηκτο κομμάτι της Ελλάδας. Όποια μορφή και να παίρνει: βιβλίου, περιοδικού, μουσικής, έκθεσης, θεάτρου, χορού, ζωγραφικής, κινηματογράφου. Γι’ αυτό και πρέπει η Ελλάδα να συνεχίζει να στηρίζει τα πάσης φύσεως πολιτιστικά δρώμενα, πάντα βέβαια στα πλαίσια των οικονομικών της δυνατοτήτων. Οι καιροί που διανύουμε είναι δύσκολοι, αλλά υπάρχουν τομείς και πεδία που δεν πρέπει να θυσιάζονται επ’ ουδενί. Ειδικά σε αυτή τη χώρα, στην οποία γεννήθηκε ο απόλυτος πολιτισμός. Εδώ όπου οι τέχνες και τα γράμματα γνώρισαν μια λαμπρή ιστορία που έχει αντέξει ανά τους αιώνες.