Σχήμα οξύμωρο, αλλά ενθαρρυντικώς παράδοξο

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News


Είναι Σάββατο βράδυ και ψιλοβρέχει. Η Αθήνα έχει ντυθεί σεμνά και ενοχικά στο πνεύμα των Χριστουγέννων, προσπαθώντας να εμπνεύσει χαμόγελα, αλλά οι πολίτες της πρωτεύουσας –όπως και όλης της χώρας- ζουν και αναπνέουν σε μια πνιγηρή ατμόσφαιρα αβεβαιότητας, φόβου και καταστροφολογίας. Όλα τα τηλεοπτικά κανάλια –πλην του ALTER που δεν εκπέμπει πια-, οι εφημερίδες και τα πολιτικά περιοδικά έχουν τους τελευταίους μήνες δημοσιεύσει αναρίθμητα σενάρια για το μέλλον της Ελλάδας και της ευρωζώνης, για την επιστροφή στη δραχμή, για τις καταθέσεις, για την νέα ισοτιμία, για τη φοβερή ακρίβεια της «επόμενης μέρας», για την πιθανή έλλειψη σε είδη πρώτης ανάγκης, φάρμακα και τρόφιμα. Είναι, δε, τόσο γλαφυρά παρουσιασμένα αυτά τα σενάρια, που πλέον ο κόσμος απλά περιμένει «το τέλος». Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερη θλίψη είναι η δραματική αύξηση των ανθρώπων που τρέφονται από τα συσσίτια της πολιτείας και της εκκλησίας, ότι πολλά παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία από ασιτία και ότι η ανεργία έχει επισήμως φτάσει στο 18%, αλλά ανεπίσημα είναι σίγουρα πάνω από 20%.

Όλα αυτά ήταν καλά κρυμμένα για αρκετές βδομάδες. Και ξαφνικά, όσο πλησιάζουμε στις γιορτές των Χριστουγέννων, τα πράγματα άλλαξαν. Σα να γύρισε ένα κουμπί και ξάφνου, άλλαξε η ψυχολογία, γέμισαν οι δρόμοι, τα κέντρα, τα μπαράκια και τα εστιατόρια. Σάββατο βράδυ, λοιπόν, παρά το ψιλόβροχο, η κίνηση στις λεωφόρους Κηφισίας και Βασιλίσσης Σοφίας ήταν τρομαχτική. Θύμιζε κάτι από Νέα Υόρκη, σε ώρες αιχμής. Όταν απλά αφήνεις ήρεμα το φρένο για να διανύσεις μερικά μόλις μέτρα, χαζεύοντας στωικά το ποτάμι με τα κόκκινα φώτα των αυτοκινήτων, που απλώνονται σε απόσταση χιλιομέτρων, και σκεπτόμενος την στιγμή που θα ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού σου, θα βάλεις ένα ποτήρι λευκό κρασί και θα χαλαρώσεις στον καναπέ.

Μάταια προσπαθούσα να καταλάβω αν είχε γίνει κάποιο ατύχημα ή αν κάποιος αστυνομικός ρύθμιζε την κίνηση, επειδή κάτι συνέβη. Τίποτα όμως δεν είχε συμβεί. Απλά είχε κίνηση. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι Σάββατο βράδυ όλοι αυτοί είχαν βγει απλά βόλτα με το αμάξι. Κάπου πήγαιναν και όταν έφτασα στο Κολωνάκι διαπίστωσα ότι όλα τα γνωστά κέντρα ήταν τίγκα στον κόσμο, τα αυτοκίνητα ήταν παρκαρισμένα στη νησίδα της Πλατείας και ότι κάποιοι τσακώνονταν για να παρκάρουν ακόμα και σε πυλωτές πολυκατοικιών –στις οποίες προφανώς δεν διαμένουν! Το ίδιο ακριβώς συνέβη και σήμερα Δευτέρα –μια εξίσου βροχερή μέρα- όταν γύρω στις 12 τη νύχτα, περίμεναν τουλάχιστον 30 άτομα για τραπέζι στο T.G.I. Friday’s.

Αυτά τα mixed social signals με έχουν ομολογουμένως μπερδέψει. Από τη μία, η αγορά έχει παγώσει εντελώς. Δεν υπάρχει καθόλου ρευστό, ενώ ακόμα και οι επιχειρήσεις που διαθέτουν ρευστό δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, από φόβο μήπως ξεμείνουν. Έχουν κλείσει πολλά μαγαζιά σε πάρα πολλές περιοχές της Αθήνας. Σχεδόν όλοι όσοι ενοικιάζουν σπίτια έχουν ζητήσει τη μείωση των ενοικίων τους, αφού ο προϋπολογισμός δεν βγαίνει. Η εφημερίδα Πρώτο Θέμα έκανε την αρχή με τα εκπτωτικά κουπόνια των σούπερ μάρκετ Carrefour και έγινε ανάρπαστο, ενώ ακολούθησαν και άλλες εφημερίδες με κουπόνια για άλλα σούπερ μάρκετ ή μαγαζιά, όπως τα Hondos Center και Marks & Spencer.

Από την άλλη, υπάρχει μια μεγάλη μερίδα κόσμου –νέου κόσμου- που ή δεν έχει καταλάβει τίποτα ή δεν ενδιαφέρεται ή απλά δεν έχει «νιώσει» την κρίση. Φυσικά είναι απόλυτα λογικό σε μία πόλη 5 εκατομμυρίων κατοίκων, να υπάρχει και ανέγγιχτος από την κρίση κόσμος που διαθέτει αρκετά λεφτά. Και δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί πρόκληση, κάτι φυσιολογικό ή παραδόξως ενθαρρυντικό. Έχουμε πολλάκις αναλύσει το προφίλ του Έλληνα, ενός λαού που δεν αντέχει για πολύ καιρό την καταστροφολογία και που ζει για το σήμερα. Ενός λαού που ακόμα και μέσα στη μιζέρια του, αναζητά την καλοπέραση.

Και η αλήθεια είναι ότι χαίρομαι που υπάρχει αυτός ο κόσμος. Χαίρομαι που δεν είναι όλοι στην ίδια κατάσταση και δεν έχει μετατραπεί η Αθήνα σε μία καταθλιπτική, έρημη πόλη. Χαίρομαι που έχει κίνηση, που η νεολαία βγαίνει έξω, που κάποιοι ακόμα χαμογελούν, που κάποιους δεν τους νοιάζει τι γίνεται. Μακάρι να ήμουν κι εγώ έτσι. Μακάρι να μη μ’ ένοιαζε τίποτα. Μακάρι να μπορούσα να ζήσω το σήμερα σα να μην υπάρχει αύριο. Θα ήθελα κι εγώ όταν βγαίνω έξω με τους φίλους μου να μη συζητώ για το σκοτεινό μέλλον των καταθέσεών μου, για το μέλλον των συντάξεων των γονιών μου, για τις έκτακτες εισφορές, για την τρελή φορολογία, για το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για την αβεβαιότητα που πνίγει εμένα και τους ανθρώπους της γενιάς μου. Όμως η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι το βασικό θέμα συζήτησης πλέον σε όλους τους κύκλους των ανθρώπων άνω των 35 και ειδικά εκείνων που έχουν παιδιά.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν σε μερικά χρόνια θα λέμε «θυμάσαι τότε που βγαίναμε έξω, πηγαίναμε διακοπές και γελάγαμε» ή θα λέμε «ρε παιδιά θυμάστε το ’11 και το ’12 τι γινόταν; Που ψάχναμε στα σούπερ μάρκετ για μακαρόνια;». Και αυτά τα δύο σενάρια με φοβίζουν ιδιαίτερα. Και το ότι μπορεί κάποτε να αναλογιζόμαστε τις καλοκαιρινές διακοπές που κάναμε όταν τα πράγματα ήταν διαφορετικά και το ότι μπορεί κάποια στιγμή να έχω στο πορτοφόλι μου μόνο μερικά ευρώ, που θα φτάνουν μετά βίας για 2 πακέτα μακαρόνια, με τα οποία θα πρέπει να περάσω ένα μήνα. Όπως είναι τώρα δηλαδή κάποιοι άνθρωποι. Οι φτωχοί σίγουρα θα γίνουν φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι –αφού με τις καταθέσεις τους σε τράπεζες του εξωτερικού σε ευρώ θα μπορούν να αγοράσουν ακόμα και τη χώρα ολόκληρη. Με τη μεσαία τάξη όμως τι θα γίνει; Με εμάς όλους που παλεύουμε με την ανεργία, την έλλειψη ρευστού, τις εισφορές ακινήτων, τις εισφορές αλληλεγγύης –που είμαι σίγουρη πως πάνε υπέρ «πίστεως»- με τον ΦΠΑ, τις επιχειρήσεις που δεν μας πληρώνουν, τις συντάξεις που μειώνονται μήνα με τον μήνα, τι ακριβώς θα γίνει;

Κι εκεί που με πιάνει απελπισία κατηφορίζω στην πλατεία Κολωνακίου, για να δω τα «γνωστά» πρόσωπα να πίνουν καφέ στο Da Capo, να διαβάζουν εφημερίδα στη Βιβλιοθήκη, να γευματίζουν στο Πρυτανείο και να διασκεδάζουν στο Lalu και το Rock N Roll που πρόσφατα ξανάνοιξε. Και ενώ παλιά αυτό το σκηνικό με ενοχλούσε αφάνταστα, τώρα πλέον χαίρομαι να το βλέπω. Πολύ απλά γιατί με βγάζει από τη μιζέρια. Γιατί με κάνει να ξεχνιέμαι και να χαμογελώ. Γιατί θέλω να βλέπω κίνηση και όχι μαύρα σκοτάδια. Γιατί θέλω να βλέπω τους ανθρώπους να περνάνε καλά, έστω και για μερικές ώρες.

Είχε έναν υπέροχο ήλιο σήμερα Τετάρτη στην Αθήνα. Κι έναν καταγάλανο ουρανό, που δεν μπορεί παρά να σε κάνει να χαμογελάς. Η Ερμού είχε κόσμο και ο Μπαϊρακτάρης ήταν γεμάτος. Και είναι όμορφη η πόλη όταν είναι ζωντανή, στολισμένη –έστω και υποτυπωδώς- με ανθρώπους να κάνουν τη βόλτα τους, να ψωνίζουν και να γελούν –όσο μπορούν. Νομίζω ότι δεν θέλουμε πολλά πράγματα πλέον. Κάποιον μόνο να μας πει ότι όλα θα πάνε καλά και ότι αυτές οι θυσίες που κάνουμε 2 χρόνια δεν θα πάνε down the drain. Κάποιον να μας χαμογελάσει και να μας κάνει ως λαό να αισθανθούμε έστω και λίγη σιγουριά για το μέλλον. Σε αυτή τη φάση έχουμε περισσότερο ανάγκη από συναισθηματική υποστήριξη, παρά από οικονομική. «Ένα πιάτο φακή θα βρούμε να φάμε, άλλωστε», όπως μου είχε πει κάποτε ένας φίλος.


Παντελής άγνοια και υποδειγματική υποκρισία


Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News


Με αφορμή τις απίστευτες καταστροφές που υπέστη για μία ακόμα φορά το κέντρο της Αθήνας χθες, Τρίτη βράδυ, και ενθυμούμενη τις πρόσφατες διαδηλώσεις στη Νέα Υόρκη, τις εξεγέρσεις στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, καθώς και τα πρωτοφανή επεισόδια του Λονδίνου το περασμένο καλοκαίρι, ξαφνικά συνειδητοποίησα την άγνοια και την υποκρισία των –φανερών και αφανών- πολιτικών και οικονομικών οργανισμών που κυβερνούν τον κόσμο σήμερα. Εντάξει, ίσως η χτεσινή «πορεία» εδώ στην Ελλάδα να ήταν διαφορετική σε «έννοια» και «στόχο», αλλά και πάλι αποτελεί ένδειξη των κοινωνικών αναταραχών που προκαλούνται εξαιτίας της «ανισότητας» και του «ανάλγητου» κράτους.

Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν το περασμένο καλοκαίρι στο Λονδίνο ήταν πραγματικά ανατριχιαστικές. Οι περιγραφές, δε, προσωπικών μου φίλων, που ζουν εκεί και βρίσκονταν μπροστά στα γεγονότα, ήταν γλαφυρότατες. Κουκουλοφόροι εισέρχονταν σε κτίρια, σπάζοντας τις μπροστινές εισόδους και βάζοντας φωτιές, χωρίς να σκέφτονται ή να τους απασχολεί το γεγονός ότι ήταν γεμάτα με κόσμο. Πυκνές φλόγες έβγαιναν από τα παράθυρα των κάτω ορόφων, δημιουργώντας ατμόσφαιρα φόβου και αποπληξίας. Μανιασμένοι Βρετανοί έσπαζαν τις βιτρίνες των καταστημάτων και έκλεβαν σωρηδόν, κανονικά, μπροστά στις κάμερες και ανενόχλητοι, αφού κατά την πρώτη μέρα οι αστυνομικές δυνάμεις ήταν ελάχιστες. Και ήταν ομολογουμένως λίγο περίεργο το σκηνικό αυτό. Έχοντας επισκεφτεί πάρα πολλές φορές το Λονδίνο, αλλά χωρίς να γνωρίζω το «ποιόν» των ντόπιων, είχα την εντύπωση ότι ως «κάστα» είναι σχετικά cool. Με τους βασιλιάδες τους, τις πριγκηπικές άμαξες, την Kate και τον William να περνοδιαβαίνουν στους δρόμους. Κάθε άλλο όμως. Από ότι φάνηκε τα πράγματα σε μία από τις πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου είναι τελείως διαφορετικά. Δεν είναι μόνο οι αυξήσεις στην παιδεία, τα δυσθεώρητα ύψη της ανεργίας, η τρομαχτική ακρίβεια της πρωτεύουσας, αλλά και όλης της χώρας, και οι πολιτικές λιτότητας. Είναι κάτι παραπάνω.

Στη Νέα Υόρκη τα πράγματα ήταν σαφώς πιο ειρηνικά, είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας είτε λόγω της ισχυρής αστυνόμευσης που έτσι κι αλλιώς απολαμβάνει η αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Βέβαια, δε θα ξεχάσουμε ποτέ τις ταραχές του 1992 στο Los Angeles, με τους 52 νεκρούς, τους 2.500 τραυματίες, τα περίπου 16.000 εγκλήματα που διεπράχθησαν εκείνες τις ημέρες, τους 6.600 ανθρώπους που συνελήφθησαν και τις υλικές ζημιές που έφτασαν τα 446 εκατομμύρια δολάρια. Πολλοί άλλωστε ήταν εκείνοι που συνέκριναν τα γεγονότα του Los Angeles με αυτά του Λονδίνου.

Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, τη Νότια Ασία και τη Βόρεια Αφρική ήταν σίγουρα διαφορετική, αφού ο κόσμος εξεγείρετο ενάντια στα απολυταρχικά καθεστώτα, τους μισθούς πείνας, τις συνθήκες εξαθλίωσης και τα βασανιστήρια. Δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να ξεχάσει το βίντεο με τον Gaddhafi αιμόφυρτο να περιφέρεται από τους αντικαθεστωτικούς στους δρόμους της Σύρτης. Ούτε τις αιματηρές συγκρούσεις στην κεντρική πλατεία της Αιγύπτου, οι οποίες συνεχίζονται ακόμα. Στο Πακιστάν, τη χώρα της ανυπόφορης ζέστης, της φτώχειας και των ναρκωτικών, η τραγωδία ήταν εξίσου μεγάλη, αφού το Καράτσι ήταν παραδομένο στις φλόγες για περισσότερο από 1 μήνα, ενώ περίπου 300 άτομα σκοτώθηκαν κατά τις συμπλοκές μεταξύ των δύο εθνοτικών ομάδων της πόλης.

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά και ίσως περισσότερο επικίνδυνα. Είμαστε ένα κράτος με έναν ιδιόρρυθμο λαό, που έχει ζήσει πολύ καλή ζωή τα τελευταία περίπου 30 χρόνια και που ξαφνικά βρέθηκε με τεράστιες απώλειες σε εισοδήματα και με έντονη την πτώση του βιοτικού του επιπέδου. Αυτό, δε, έγινε πολύ γρήγορα και χωρίς ανάσα, μέσα σε μερικούς μήνες. Ο κόσμος έχει σοκαριστεί και ίσως δεν έχει καταλάβει ακόμα τι ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά και που μπορούν να οδηγήσουν. Λέμε τώρα ότι δεν έχουμε λεφτά, αλλά στην ουσία έχουμε. Απλά δεν βγάζουμε πλέον όσα βγάζαμε, για να αναπληρώσουμε το τεράστιο κενό στο πορτοφόλι μας, που δημιουργήθηκε από τη νέα φορολογία και τις τρομερές αυξήσεις στα βασικά αγαθά. Οπότε αμέσως αυτό μας «μάγκωσε». Κάτι απόλυτα λογικό. Τι θα γίνει όμως όταν όντως τελειώσουν τα χρήματα; Καλούμαστε να πληρώσουμε τα ακίνητα -που έχουμε αποκτήσει με μεγάλο κόπο- περίπου 3 φορές μέσα σε μερικούς μήνες. Ο ΦΠΑ έχει αλλάξει 3 φορές. Τα τιμολόγια της ΔΕΗ έχουν πάρει φωτιά. Η κοινωνική ασφάλιση έχει επίσης αυξηθεί, για να δημιουργηθεί δήθεν κονδύλι για τους ανέργους. Με την εργασιακή εφεδρεία έχουν αδειάσει κρατικοί φορείς και έτσι οι συνδιαλλαγές με το Δημόσιο έχουν γίνει εφιάλτης -ήταν που ήταν. Ακόμα και εκείνοι που συλλαμβάνονται για φοροδιαφυγή εκατομμυρίων ευρώ, αφήνονται ελεύθεροι σε 1 μέρα. Είναι σαν κάποιος να μας έχει στρατολογήσει ως πιόνια σε μια άνευ προηγουμένου φαρσοκωμωδία.

Κι όμως. Παρά τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα που έχουμε αναφέρει και αναλύσει στο παρελθόν, το πολιτικό σύστημα της χώρας δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό. Οι ίδιες μικρότητες, οι ίδιες πολιτικές αντιπαραθέσεις, οι ίδιες δήθεν κόντρες, οι ίδιες υποσχέσεις, τα ίδια ψέματα, οι ίδιες ατάκες. Η ζωή του κόσμου ήρθε τούμπα –πολύ της μόδας αυτή η λέξη τον τελευταίο καιρό- και οι πολιτικοί μας αγοράζουν κανονικά αγρούς. Οι μισθοί τους παραμένουν οι ίδιοι. Οι υπάλληλοι της Βουλής απολαμβάνουν μοναδικότατα και προκλητικά προνόμια. Τα ταξιδάκια του πρώην πρωθυπουργού συνεχίζονται αμείωτα, με τα χρήματα –που δεν υπάρχουν πλέον- του ελληνικού λαού. Ο Σαμαράς μας έχει ζαλίσει με την απαίτηση για εκλογές. Η Παπαρήγα και ο Τσίπρας συνεχίζουν τα ίδια τροπάρια για "ρήξεις" κ.ο.κ. Είναι αυτό που έχουμε ξαναπεί. Φαίνεται, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, ότι οι πολιτικοί ζουν σε ένα δικό τους κόσμο, δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα, σχεδιάζουν δήθεν πολιτικές για την εξάλειψη της φτώχειας ή τουλάχιστον υπέρ των κοινωνικά αδύναμων ομάδων και συνεχίζουν να περιφέρονται και να συμπεριφέρονται, αγνοώντας την πραγματικότητα και τις ίσως ολέθριες συνέπειες που μπορεί αυτό να έχει οσονούπω. Ο κόσμος είναι ένα καζάνι που βράζει και η δύναμή του δεν δύναται να υπολογιστεί. Όταν η οργή πολλαπλασιαστεί και σαν λάβα θα νιώσει την ανάγκη να ξεφύγει από τα έγκατα της ψυχής, τότε θα είναι αργά. Αλλά από ότι φαίνεται οι πολιτικοί νιώθουν αρκετά δυνατοί και έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα μπορέσουν τα κατασιγάσουν όλα αυτά τα συναισθήματα και τις εκδηλώσεις.

Έχουμε, τουτέστιν, ένα μάγμα άγνοιας και υποκρισίας, που ίσως όμοιό του δεν έχουμε ζήσει ποτέ. Σε παγκόσμιο επίπεδο. Τόσο από τους πολιτικούς, όσο και από τους οικονομικούς οργανισμούς που κυβερνούν αυτόν τον κόσμο και επηρεάζουν τα παγκόσμια δρώμενα. Όλα τα άνωθι αναφερθέντα γεγονότα δεν είναι τυχαία. Είναι απολύτως ενδεικτικά για τη συναισθηματική απελπισία στην οποία βρίσκονται οι λαοί. Και αν στο Καράτσι πέθαναν 300, στην Αίγυπτο χιλιάδες, αν ήταν εκατοντάδες οι τραυματίες στο Λονδίνο και αν πέθανε ένα παιδί, μερικοί αθώοι πολίτες και κάποιοι αστυνομικοί στην Ελλάδα, όλα αυτά θα πολλαπλασιαστούν εις τη νιοστή, αν συνεχιστούν οι ιστάμενες πολιτικές που εφαρμόζονται ανά τον κόσμο.

Οι πολιτικοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος έχει αλλάξει. Ότι οι συνθήκες ζωής έχουν αλλάξει. Ότι οι καταστάσεις έχουν αλλάξει. Οι πολιτικοί νομίζουν ότι τα πράγματα είναι όπως τα βρήκαν από τους πατεράδες και τους παππούδες τους. Γιατί τα πολιτικά τζάκια δεν είναι «προνόμιο» της Ελλάδας. Είναι παγκόσμιο προνόμιο. Βουλιαγμένοι όλοι στο χρήμα και ζαλισμένοι από την εξουσία έχουν χάσει την επαφή με τις συνθήκες ζωής που αλλάζουν άρδην και εφαρμόζουν πολιτικές του παρελθόντος. Και πρέπει πάση θυσία να ξυπνήσουν. Έχουμε συνηθίσει ως λαοί να ακούμε ένα «ξυπνήστε». Δεν είναι οι λαοί που πρέπει να ξυπνήσουν όμως, αλλά οι πολιτικοί ιθύνοντες όλου του κόσμου.

Συνωμοσιολογία ή η πεμπτουσία της Νέας Τάξης Πραγμάτων;

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/

«Peace is not merely a goal that we seek, but a means by which we arrive at that goal», Martin Luther King Jr.

Τα τελευταία χρόνια ακούμε ολοένα και πιο συχνά για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα, τους τραπεζίτες, τους πολιτικούς και τους οικονομολόγους των ισχυρότερων χωρών της γης, ενώ ακόμα πιο πρόσφατα, πρωτοδιαβάσαμε στην Ελλάδα για την περίφημη –ή διαβόητη- λέσχη Bilderberg. Οι θεωρίες συνωμοσιολογίας ήταν πάντα ενδιαφέρουσες για κάποιους, ενώ για κάποιους άλλους φαντασιοπληξίες. So, which one is it;

Η πρώτη συνάντηση της Λέσχης πραγματοποιήθηκε πριν από 57 χρόνια, και πιο συγκεκριμένα τον Μάιο του 1954, στην Ολλανδία. Ο λόγος της πρώτης εκείνης συνάντησης ήταν ο Ψυχρός Πόλεμος και οι δυνητικές του επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία. Από τότε μέχρι σήμερα οι συναντήσεις εξακολουθούν να γίνονται πάντα κεκλεισμένων των θυρών, ενώ οι σύνεδροι συμμετέχουν μόνο κατόπιν πρόσκλησης και τα λεχθέντα δεν ξετρυπώνονται σχεδόν ποτέ από τον Τύπο. Με το πέρασμα των χρόνων, πολλά παγκόσμια γεγονότα «χρεώθηκαν» στη Λέσχη, όπως η δημιουργία της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η εισβολή στο Ιράκ, αλλά και ο βομβαρδισμός της Σερβίας. Όλα και πάντα με απώτερο σκοπό τη δημιουργία μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Ακούγεται πομπώδες, ίσως και καραμέλα για τους καχύποπτους, αλλά μια συνέντευξη ενός πασίγνωστου τραπεζίτη, που δόθηκε στο WeAreChange, πριν μερικούς μήνες εξέθεσε μέρος κάποιων σατανικών σχεδίων, που καταστρώνονται τόσο από υψηλόβαθμα στελέχη Ελβετικών τραπεζών, όσο και από τα μέλη της Bilderberg, ενώ καθίσταται σαφές ότι η Λέσχη χρησιμοποιεί τις ελβετικές τράπεζες για ξέπλυμα χρήματος, χρηματοδότηση ανατροπών κυβερνήσεων διαφόρων κρατών, δολοφονίες, αλλά και –προσοχή- για να «εισβάλλει» σε χώρες υπό καθεστώς χρεωκοπίας.

Αν κάποιος διαβάσει τη συνέντευξη πολύ προσεκτικά θα διαπιστώσει πως ο συνεντευξιαζόμενος αφήνει να εννοηθεί πως ο Josef Ackermann, Διευθύνοντας Σύμβουλος της Deutsche Bank, αλλά και μέλος της διοικούσας επιτροπής της Bilderberg, αποτελεί έναν από τους παίκτες-κλειδιά στο σχέδιο φίμωσης του διαδικτύου, που αποτελεί και το τελευταίο προπύργιο της παγκόσμιας ελευθερίας έκφρασης. Εκτός όμως αυτών αποκαλύπτει και πολλά ακόμα, άκρως ενδιαφέροντα.

Το συγκεκριμένο άτομο –που προφανώς κράτησε ως επτασφράγιστο μυστικό το όνομά του- έχει εργαστεί σε ελβετικές τράπεζες για πολλά χρόνια, ενώ διετέλεσε και διευθυντής μιας εκ των πιο ισχυρών. Από ότι αποκαλύπτει, κατά τη θητεία του, αναμείχθηκε στη διαδικασία απευθείας πληρωμής σε μετρητά, προσώπου που σκότωσε τον πρόεδρο μιας ξένης χώρας. Συμμετείχε, δε, στη συνάντηση κατά την οποία ελήφθη αυτή η απόφαση. Μην πάει το μυαλό σας στον Ghaddafi, αφού η συνέντευξη αυτή πραγματοποιήθηκε πολύ πιο πριν τη δολοφονία του. Υποψιάζομαι μάλλον τον Πρόεδρο της Πολωνίας, Lech Kaczynski, καθώς και μεγάλου αριθμού ισχυρών προσώπων της χώρας, που σκοτώθηκαν σε περίεργο αεροπορικό δυστύχημα στις 10 Απριλίου του 2010. Η υποψία αυτή έχει βάση, αφού η Πολωνία είχε αποφύγει τεχνηέντως τους δανεισμούς που έλαβαν άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, η οικονομία της ανθούσε το 2009, ενώ η κεντρική της τράπεζα προσφέρθηκε να δώσει δάνειο στο ΔΝΤ (!) για τη στήριξη των χωρών που αντιμετώπιζαν προβλήματα λόγω της κρίσης. Αξίζει, δε, να σημειωθεί ότι ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Πολωνίας ήταν ευρωσκεπτικιστής, τίθετο κατά της ένταξης της χώρας του στο ευρώ και φυσικά… σκοτώθηκε στο ίδιο αεροπορικό δυστύχημα.

Ας γυρίσουμε όμως στη συνέντευξη. Σύμφωνα με τον πρώην Ελβετό τραπεζίτη, υψηλόβαθμα στελέχη ελάμβαναν συχνά χειρόγραφα σημειώματα, εντός των οποίων δίνονταν εντολές δολοφονίας συγκεκριμένων ατόμων ή ακόμα και εντολές χρηματοδότησης τοπικών εξεγέρσεων σε διάφορες χώρες. Επιβεβαιώνει, δε, τα όσα έγραψε ο John Perkins στο βιβλίο του “Confessions of an Economic Hit Man”, λέγοντας ότι είναι απολύτως αληθινά και ότι έχουν συμβεί. Από ότι φαίνεται ορισμένες ελβετικές τράπεζες διατηρούσαν και διατηρούν «ειδικά» κεφάλαια, σε εξίσου «ειδικούς» λογαριασμούς, με κωδικοποιημένες ονομασίες, αριθμούς και καταθέτες, ενώ μέλη της διαβόητης Λέσχης έδιναν διαφόρων τύπων εντολές, οι οποίες πραγματοποιούνταν με τα χρήματα των λογαριασμών αυτών. Ουσιαστικά δηλαδή οι τράπεζες αυτές συμμετείχαν κυρίως στις δολοφονίες προσώπων που δεν ακολουθούσαν τις εντολές της Bilderberg, του IMF ή της Παγκόσμιας Τράπεζας. Μήπως σε κάτι τέτοιο είχε περιπέσει και ο πρώην «κουρασμένος» μας;

Κάποιοι μπορεί να αναρωτιούνται σχετικά με το γιατί ο άνθρωπος αυτός επέλεξε το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να μιλήσει, αφού είναι πασιφανές ότι όλα αυτά ελάμβαναν χώρα εις γνώσιν του εδώ και τουλάχιστον 3 δεκαετίες. Όπως είπε ο ίδιος, αποφάσισε να μιλήσει πριν μερικούς μήνες γιατί η κατάσταση χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, γιατί οι ελβετικές τράπεζες είναι μπλεγμένες σε ανείπωτα ανήθικες δραστηριότητες, γιατί όλα αυτά λαμβάνουν χώρα κάτω από το τραπέζι και γιατί μιλάμε εντέλει για ποσά που φτάνουν τα τρισεκατομμύρια ευρώ. Πρόκειται, δε, για ποσά που δεν ελέγχονται και που φυσικά δε φορολογούνται.

Μεγαλειώδες δείγμα υποκρισίας, θα έλεγε κανείς, αφού όλα τα ως άνωθι έρχονται σε πλήρη αντίθεση με αυτά που πρεσβεύει η «χαμηλοβλεπούσα» χώρα, δηλαδή ουδετερότητα, ειλικρίνεια και bona fide. Ας μη ξεχνάμε και τη δήθεν πρόσφατη κίνηση της Ελβετίας, να συνεργαστεί με την Ελλάδα για τη φορολόγηση των ελληνικών κεφαλαίων που φωλιάζουν σε ελβετικούς λογαριασμούς. Αυτό το 10% που θα αποδοθεί είναι τίποτα μπροστά στα ποσά που κρύβονται εκεί, χώρια από το ότι θα διατηρηθεί η πλήρης –απολύτως πλήρης- ανωνυμία των καταθετών.

Ο Ελβετός συνεχίζει, λέγοντας ότι τεράστια ποσά δημιουργούνται από το μηδέν και ξοδεύονται τάχιστα για την καταστροφή της παγκόσμιας κοινωνίας, όπως την γνωρίζουμε, μόνο και μόνο από απληστία. Ο στόχος είναι ο αφανισμός κρατών, όπως η Ελλάδα –τι έκπληξη-, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, ενώ ως «σκλάβοι» χρησιμοποιούνται οι Κινέζοι. Λέει, επίσης, ότι ο Ackermann έχει πολλές νομικές υποθέσεις «ανοικτές», τόσο στη Γερμανία, όσο και την Αμερική, και ότι είναι ένας άνθρωπος αδίστακτος και παγερός. Οι συμμετέχοντες στο καταχθόνιο αυτό σχέδιο είναι άνθρωποι πανίσχυροι, οι οποίοι στοχεύουν –εκτός των άλλων- στην καταστροφή της Ευρωπαϊκής βιομηχανίας –σας θυμίζει κάτι;- και την εδραίωσή της στην Κίνα, ξεκινώντας από τη διάνοιξη της αγοράς μας σε όλα τα κινέζικα προϊόντα. Έτσι, οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη κερδίζουν όλο και λιγότερα…

Η Ευρώπη από ότι φαίνεται βρίσκεται μέσα στη σιδερένια γροθιά της Bilderberg και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία περί τούτου. Μια-μια, οι χώρες της Ευρωζώνης βάλλονται από τους κερδοσκόπους. Η Ελλάδα είναι ήδη καμένο χαρτί και ας μην έχει λεχθεί ξεκάθαρα. However, who in their right mind can say that Greece will be able to pay back all these loans? Ενώ τώρα το «πανηγύρι» ξεκίνησε και για τη Γαλλία, το Βέλγιο και την Ισπανία. Η Ιταλία από ότι είδαμε ήδη παραδόθηκε στη Big Brother επιτήρηση και ως εκ θαύματος παραιτήθηκε και ο Berlusconi.

Περίεργες είναι και οι αποκαλύψεις που κάνει ο ανώνυμος Ελβετός τραπεζίτης για διάφορα μέλη της Bilderberg. Από ότι φαίνεται ο Strauss-Kahn ήταν ένας εκ των μελών της Λέσχης που εκτέθηκε για τις πράξεις του, αλλά που κατόπιν αθωώθηκε. Λέγεται ότι τα περισσότερα μέλη είναι διεφθαρμένα άτομα, χωρίς καμία ηθική αξία, με άρρωστα μυαλά, ενώ κάποιοι είναι βιαστές, παιδόφιλοι και σατανιστές. Σημειώνει, δε, ότι πολλές ελβετικές τράπεζες φέρουν σατανιστικά σύμβολα, όπως η Rothschild Bank στη Ζυρίχη. Όλοι αυτοί εκβιάζονται διαρκώς σε διάφορες πράξεις, ακολουθώντας εντολές, τις οποίες αν δεν εκτελέσουν, θα εκτεθούν, καταστραφούν ή ακόμα και δολοφονηθούν. Ο ίδιος σημειώνει επίσης ότι ο Strauss-Kahn μπορεί και να μη ζήσει για πολύ, αφού εκτέθηκε υπερβολικά στα media. Άλλα μέλη της Bilderberg είναι από ότι φαίνεται και η Lagarde, ο Sarkozy, ο Obama, αλλά και οι Henry Kissinger, David Rockefeller, Bill Clinton, Tony Blair και πολλοί ακόμα. Ενώ λέγεται πως βρίσκεται στα σκαριά ένα παγκόσμιο σχέδιο φίμωσης του διαδικτύου, μέσω του οποίου θα χρησιμοποιηθεί ενός αλλιώτικου τύπου τρομοκρατία.

Διαβάζοντας όλα αυτά, προσπάθησα να σκεφτώ πότε ήταν η πρώτη φορά που διάβασα περί Bilderberg σε ελληνική εφημερίδα –κατά καιρούς τις έχω διαβάσει όλες- και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ήταν σχετικά πρόσφατα, παρόλο που η λέσχη υφίσταται -όπως είπαμε- εδώ και πολλά χρόνια. Από ότι, δε, διερεύνησα λίγο στον διεθνή δυτικό Τύπο –δεν αναφέρομαι σε ανεξάρτητες σελίδες, fora και blog-, λίγες είναι οι αναφορές, ενώ σχεδόν κανένας συσχετισμός δεν έχει αναλυθεί από τον Τύπο της Μέσης Ανατολής. Θα έλεγε κανείς ότι υπάρχει κάποιου είδους συμφωνία σχετικά με αυτά που «επιτρέπεται» να δουν το φως της δημοσιότητας –if any. Ενώ ψάχνοντας λίγο ακόμα βρήκα ότι η Λέσχη -που πήρε το όνομά της από το ξενοδοχείο που φιλοξένησε την πρώτη της συνάντηση- συνιδρύθηκε από τον Prince Bernard –που επίσης βοήθησε στην ίδρυση του Ροταριανού Ομίλου-, ο οποίος ήταν μέλος των Ναζί και εργάστηκε για την παραγωγή του Zyclon B, του γνωστού δηλητηριώδους αερίου που χρησιμοποιήθηκε ευρέως στις γενοκτονίες των Εβραίων. Ο Prince Bernard, που πέθανε το 2004, απομακρύνθηκε και από τις 2 ομάδες, όταν το όνομά του ενεπλάκη στο σκάνδαλο σωρείας δωροδοκιών της Lockheed, που ξέσπασε κατά τη δεκαετία του 1970.

Τα τελευταία περίπου 10 χρόνια -αν και η χώρα μας πρέπει να βρίσκεται στο στόχαστρο εδώ και τουλάχιστον 2 δεκαετίες- είμαι σίγουρα οπαδός της συνωμοσιολογικής θεωρίας που αφορά στην Ελλάδα. Και ο βασικός λόγος είναι ότι μόνο έτσι μπορούν να εξηγηθούν κάποιες κινήσεις ή η έλλειψη αυτών από τις εκάστοτε κυβερνήσεις μας. Η χώρα μας είναι πολύ μικρή και οι πολιτικοί μας πολύ λίγοι για να αντισταθούν ή έστω να προσπαθήσουν να αποτρέψουν τα πράγματα. Αλλά αν αναλογιστεί κανείς -αν μη τι άλλο- τον ορυκτό μας πλούτο –βλέπε πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσό, βωξίτη κ.ά.- έχει βάση η «επίθεση» ενάντια στη χώρα μας. Αν όχι, ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί τόσα χρόνια δεν έχουμε προχωρήσει σε εξόρυξη των κοιτασμάτων πετρελαίου μας, γιατί δεν εκμεταλλευόμαστε τα χρυσωρυχεία του Παγγαίου –στα οποία φωλιάζουν τα μεγαλύτερα κοιτάσματα της Ευρώπης-, γιατί έχουν κλείσει σχεδόν όλα τα εργοστάσιά μας και η παραγωγή έχει παραλύσει; Ας μου εξηγήσει κάποιος, γιατί μας έδιναν και μας δίνουν τόσα χρήματα, αφού γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι δεν πρόκειται ποτέ να τα πάρουν πίσω...;

Ακυβέρνητη κοινωνία*

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/

Έχουμε επισημάνει και σε προηγούμενο άρθρο ότι εδώ στην Ελλάδα δεν επικρατεί σχεδόν ποτέ ηρεμία. Υπάρχει διαρκής κίνηση, σε όλα τα επίπεδα. Οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά. Η πρώτη αλήθεια είναι ότι όλο αυτό το ταραχώδες σκηνικό μας έχει κουράσει –ως λαό-, ψυχολογικά, αλλά και μας έχει σχεδόν ισοπεδώσει οικονομικά. Όμως το γεγονός ότι η πολιτική του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 2 χρόνια όχι μόνο δεν έχει αποδώσει απολύτως τίποτα, αλλά έχει πάει κράτος και κοινωνία πίσω, είναι άξιον απορίας και αιτία δικαιολογημένης οργής. Η απόφαση του δημοψηφίσματος, δε, σε μία εντελώς λάθος χρονική στιγμή αποτελεί the straw that broke the camel’s back… και όπου camel’s back, εννοούμε την πληθώρα των λάθος στρατηγικών που ακολουθήθηκαν, των αποφάσεων που ελήφθησαν δίχως πυγμή και ιδιαίτερη σκέψη και των υπόπτων μεθόδων που εφαρμόστηκαν.

Ποτέ ίσως άλλοτε δεν επαληθεύτηκαν τόσο σκληρά τα λόγια του Καστοριάδη: «Όπως έλεγε ο Ρουσσώ για τους Άγγλους, ο λαός δεν είναι ελεύθερος παρά μόνο κατά τη ημέρα των εκλογών. Άραγε είναι ελεύθερος ακόμη και εκείνοι τη μέρα; Τα χαρτιά είναι σημαδεμένα, οι ψευτο-επιλογές είναι προκαθορισμένες από τα κόμματα και, επιπλέον, κενές περιεχομένου». Εδώ και κάμποσο καιρό –από τότε που ψηφίστηκε το μνημόνιο-, όταν αποκαλύφθηκε το τεράστιο έλλειμμα της χώρας, τα ψεύτικα στοιχεία που δόθηκαν για την είσοδό μας στην ευρωζώνη, το όργιο σπατάλης του Δημοσίου και τέλος η αδυναμία της χώρας να συνεχίσει τη λειτουργία του χωρίς βοήθεια, ξεσηκωθήκαμε ενάντια στους νυν και περασμένους 300, που πέρασαν από το ελληνικό κοινοβούλιο. Πως και γιατί τους ψηφίζαμε, γιατί εξακολουθούμε να τους ψηφίζουμε, να μην τους ξαναψηφίσουμε. Μα… Υπάρχει άλλη επιλογή; Και αν ναι, ποια είναι ακριβώς; Οι ατάκες του τύπου «να κυβερνήσει ο λαός», «να πέσει το κράτος», «να ρίξουμε το κατεστημένο» είναι κάθε άλλο παρά σοβαρές. Όση ελευθερία και να έχουμε –και έχουμε ως κράτος τεράστιες ελευθερίες-, δεν επιτρέπεται σε όντα με στοιχειώδη νοημοσύνη να εύχονται «να πέσει το κράτος». Κάποιος -δυστυχώς ή ευτυχώς- πρέπει να κυβερνά. Δεν μπορούμε να κυβερνάμε όλοι. Εδώ με το ζόρι φέρνουμε βόλτα το σπίτι μας και τα παιδιά μας. Οπότε ποια είναι η επιλογή μας; Δυστυχώς είναι να ψηφίσουμε αυτούς που επιθυμούν να εκλεγούν. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Το ότι αυτή η χώρα –με τον τόσο έξυπνο και εφευρετικό λαό- έχει επιδείξει τόση πολιτική «φτώχεια» βέβαια είναι άξιον απορίας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Συνεπώς, καταλήγουμε στα λεχθέντα του Καστοριάδη. Ούτε καν την ημέρα των εκλογών δεν είμαστε ελεύθεροι.

«Η Δημοκρατία έχει οργανωθεί και συλληφθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε η συμμετοχή των πολιτών να είναι όντως αδύνατη... Ιδού τώρα ο κ. Fabius (Γάλλος σοσιαλιστής πρωθυπουργός) που θρηνεί, ανακαλύπτοντας τα ήδη γνωστά: την ιδιωτικοποίηση των ανθρώπων, την αδιαφορία των πολιτών, το κενό του προγράμματος του κόμματός του. Ή εκείνοι οι σοσιαλιστές βουλευτές, που, αφού έχουν περιγράψει το κενό της σημερινής πολιτικής, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης του κόμματός τους, καταλήγουν καλώντας μας να υποστηρίξουμε με σθένος τη γραμμή του Προέδρου. Πάει καιρός που σε αυτή τη χώρα κανείς δε πέθανε από γελοιοποίηση.» Πόσο «τωρινά» ακούγονται όλα αυτά! Μετά από εβδομάδες εξοντωτικών διαπραγματεύσεων, συζητήσεων, συμβουλίων, σχεδιασμού προγραμμάτων και υπογραφής συμφωνιών, ο κύριος Γιώργος Παπανδρέου σκέφτηκε/θυμήθηκε ξάφνου να ρωτήσει τον ελληνικό λαό για το αν συμφωνεί με τη νέα δανειακή σύμβαση, την παραμονή μας στο ευρώ και εντέλει την έστω και μακροπρόθεσμη «σωτηρία» της χώρας μας. Και ειλικρινά αυτό με βάζει σε σκέψεις. Αν όλο αυτό ήταν impromptu, τότε απλά θα επιβεβαιώσω και πάλι τα περί «retardation». Αν όμως δεν ήταν impromptu, τότε ανησυχώ σοβαρά για τον ρόλο του κυρίου Παπανδρέου και τις συμφωνίες που έχει κάνει κάτω από το τραπέζι για την πλήρη και ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας αυτής, για τους δικούς του λόγους. Αυτούς, δε, τους λόγους φαίνεται να αγνοούν ακόμα και οι ίδιοι του οι βουλευτές, οι οποίοι ο ένας μετά τον άλλον αρχίζουν και δεν αισθάνονται ιδιαίτερα άνετα με όσα γίνονται. Και το ερώτημα επιστρέφει. Ο λαός καλείται να «αποφασίσει» κατόπιν εορτής; Δηλαδή με το δημοψήφισμα καλούμεθα να ακυρώσουμε τις προσπάθειες της Ευρώπης για την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημά μας; Δεν θα αναλύσω την πηγή, τους υποχθόνιους σκοπούς και τα κίνητρα της λύσης που προσεφέρθη. Αναφέρομαι απλά, καθαρά και απόλυτα στις μαραθώνιες συζητήσεις που έλαβαν χώρα πριν τις υπογραφές. Καλούμαστε ουσιαστικά να κάνουμε τι; Τώρα, κατόπιν εορτής, να βγάλουμε γλώσσα και να το παίζουμε ήρωες; Κενό. Ένα απέραντο κενό πολιτικής, κενό οράματος, κενό λογικής, κενό συναίσθησης. Αυτοί είναι οι πολιτικοί μας σήμερα. Και αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και ο κόσμος έτσι. Είμαι καθέτως αντίθετη στο ότι οι πολιτικοί καθρεφτίζουν τον κόσμο. Πιστεύω πραγματικά ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι τίμιοι, δουλεύουν πολύ και φροντίζουν την οικογένειά τους. Υπάρχει, δε, και μια μερίδα που έχει εξαιρετικές ιδέες, επιχειρηματικό όραμα και όρεξη για καινούρια, πρωτοποριακά πράγματα. Και είναι πολύ κρίμα που οι συγκυρίες είναι τόσο αρνητικές στην παρούσα και που όλα αυτά δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν και να αποδώσουν, όπως τους αξίζει.

«Όσο περισσότερο ακούμε για επιμέρους ‘τεχνογνωσία’ και ‘δυνατότητα’, τόσο περισσότερο επιβεβαιώνεται μια γενικευμένη απουσία δύναμης». Οι εκάστοτε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ εξαντλούσαν τη χρήση της λέξης «τεχνοκράτης», «τεχνογνωσία», «προοπτική» και «δυνατότητα». Κατά τη διακυβέρνηση Σημίτη –παρόλο που έλειπα από την Ελλάδα εκείνη την εποχή- η χώρα γνώρισε σχετικά καλούς ρυθμούς ανάπτυξης –συγκριτικά πάντα με άλλες εποχές και όχι σε σχέση με τη δυναμική που θα μπορούσαμε να έχουμε. Από την άλλη βέβαια τα όργια που διαπράττονταν με τις κοινοτικές επιχορηγήσεις, τα δάνεια και τους εξοπλισμούς ήταν άνευ προηγουμένου. Οπότε ήταν σα να γεμίζεις ένα βαρέλι με τρύπιο πάτο. Κατόπιν, οι επόμενες κυβερνήσεις, που μασούσαν την ίδια τσίχλα, απέδειξαν περίτρανα την παντελή απουσία στρατηγικής και ισχύος. Και επαναλαμβάνω, είναι πραγματικά άξιον απορίας, το πώς ένας τέτοιος λαός δεν έχει καταφέρει να βγάλει τα τελευταία 30 χρόνια έναν πολιτικό της προκοπής. Μα ούτε έναν; Στο εξωτερικό διαπρέπουμε. Εδώ τι γίνεται; Εκτός αν με την πολιτική ασχολούνται πλέον ΜΟΝΟ άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ, δεν ξέρουν τι σημαίνει μεροκάματο και νυχτοκάματο, δεν έχουν ιδέα πως ζει ο μέσος άνθρωπος, πως λειτουργεί η αγορά και ποιες είναι οι στοιχειώδεις παράμετροι της ανάπτυξης. Μήπως;

Και που καταλήγουμε; Ο πρωθυπουργός «μας» οδεύει στις Κάννες. Δε δύναμαι να γνωρίζω ακριβώς τι μπορεί να σκέφτεται και πως θα αντικρύσει τους ανθρώπους που παρακαλά γονυπετής εδώ και 2 χρόνια για λεφτά και συμπόνια. Δεν μπορώ να ξέρω πως θα επιχειρηματολογήσει για την απόφαση του δημοψηφίσματος, που έλαβε εν μία νυκτί, χωρίς να ενημερώσει κανέναν. Δε ξέρω επίσης και για την αντιμετώπιση που θα έχει, αφού ήδη και μόνο με την ανακοίνωση της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος βυθίστηκαν οι αγορές και το ευρώ και βούιξε ο διεθνής τύπος. Έχουμε καταντήσει πλέον να κάνουμε εντύπωση με τις ανοησίες μας και όχι με τα επιτεύγματά μας –όπως κάποτε… πολύ-πολύ παλιά. Ο ένας αντιπρόεδρος ήταν στο νοσοκομείο και ο άλλος είναι στην Κίνα για δουλειές. Βουλευτές παραιτούνται, αρνούμενοι να αναλάβουν τέτοια βλακώδη ευθύνη –και δεν έχουν και άδικο. Ο κόσμος άναυδος προσπαθεί να καταλάβει το γιατί. Και ακόμα χειρότερα προσπαθεί να σκεφθεί τι ακριβώς πρέπει να πράξει. Τι σημαίνει στην πραγματικότητα το «όχι» στο δημοψήφισμα; Δεν είμαι σίγουρη για το αν ο κόσμος δύναται να καταλάβει τι θα σήμαινε η έξοδος από την ευρωζώνη και η επιστροφή στη δραχμή. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνει τι σημαίνει «όχι» στη δανειακή σύμβαση. Σημαίνει απλά μια στάση πληρωμών για μερικές μέρες; Ή σημαίνει στάση πληρωμών στο διηνεκές; Πως θα λειτουργήσει το κράτος χωρίς χρήμα; Ακόμα και τώρα πριν την 6η δόση, για να πραγματοποιηθούν οι πληρωμές, μπήκε χέρι στο ταμείο των πυρόπληκτων και της πράσινης ανάπτυξης. Όταν αυτά τελειώσουν τι γίνεται; Από την άλλη όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη σημερινή πραγματικότητα. Ακόμα και με τα λεφτά που μας έχουν δώσει ως τώρα και με την πληθώρα των μέτρων που ψηφίστηκαν και εφαρμόζονται το αποτέλεσμα είναι αρνητικό. Όχι ουδέτερο –δηλαδή στάσιμο. Αλλά αρνητικό. Το έλλειμμα μεγάλωσε και τα έσοδα μειώθηκαν. Είναι έως και παρανοϊκό. Εφαρμόζονται πολιτικές και μέτρα που μας πάνε πίσω, αντί τουλάχιστον να μας κρατούν σε μια στασιμότητα, αν όχι να οδηγούν σε πρόοδο. Και το ερώτημα γεννιέται εύλογα. Το δημοψήφισμα είναι λύση; Οι εκλογές είναι λύση; Αυτό που συμβαίνει τώρα και που ζει ο κόσμος είναι λογικό; Αισθανόμαστε σαν μια ακυβέρνητη κοινωνία, χωρίς επικεφαλής, χωρίς στόχους, χωρίς όραμα, χωρίς μέλλον. And that’s so deeply saddening…


*Εκ του “Une société à la dérive” του Κορνήλιου Καστοριάδη, Εκδόσεις Ευρασία, Μετάφραση Ζήσης Σαρίκας

Περί εθνικής κυριαρχίας και άλλων χωρατών


Το κεφάλι του διαμένοντος στην Ελλάδα έχει γίνει πλέον καζάνι. Το κούρεμα, οι τράπεζες, οι καταθέσεις, τα μέτρα, το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, το θρίλερ, οι συντάξεις, οι μειώσεις, η δημοσιονομική πολιτική, η τρύπα του χρέους, οι έκτακτες εισφορές, ο κεφαλικός φόρος, ο φόρος επιτηδευματία, τα τέλη ακινήτων, η τρόικα, ο Ράιχενμπαχ, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, το ΔΝΤ, η Λαγκάρ, ο Σόιμπλε. Και μέσα σε όλα, οι πορείες, οι απεργίες, τα σκουπίδια, οι Δεν Πληρώνω, το ΠΑΜΕ, οι κουκουλοφόροι, οι καταστροφές σε μαγαζιά, ξενοδοχεία, τράπεζες και επιχειρήσεις. Η Παπαρήγα, ο Τσίπρας, ο Καρατζαφέρης, ο Αντώνης και ο Γιώργος. Καζάνι.

Ξημέρωσε, λοιπόν, η ημέρα του 50% και έχουμε από το πρωί που ακούμε αναλύσεις επί αναλύσεων, γνώμες επί γνωμών, νεύρα, αυστηρότητα, δήθεν ανάσες ανακούφισης και αφορισμούς από υπουργούς, πρώην υπουργούς, πολιτικούς, οικονομολόγους, οικονομικούς αναλυτές, καθηγητές, δημοσιογράφους και πάει λέγοντας. Αν κάτσεις να τους ακούσεις όλους, το λιγότερο που θα πάθεις είναι εγκεφαλικό. Στη χειρότερη περίπτωση θα ανοίξεις το παράθυρο και, αν είσαι τυχερός και μένεις σε άνω του 3ου ορόφου διαμέρισμα, βουτάς στο κενό. Αν ακούσεις ένα κανάλι μόνο έχεις την πιθανότητα να αποφύγεις το εγκεφαλικό και να σκεφτείς ψύχραιμα την επόμενη μέρα.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι βασικοί παίκτες εμφανίζονται σε όλα τα κανάλια κι έτσι οι συνιστώσες αλλάζουν. Όταν βλέπεις κάποιες συγκεκριμένες φάτσες, σκέφτεσαι αν αξίζει να καταστρέψεις την LCD, εκτοξεύοντας κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Όταν δηλαδή βγαίνει ο πρωθυπουργός «μας» και μιλάει στις 5 τα ξημερώματα περί «εθνικού καθήκοντος» δημιουργούνται ανάμικτα συναισθήματα οργής, αλλά και κλαυσίγελου. Αισθάνεσαι μέσα από την καρδιά σου την ανάγκη να πεις «κοίτα ρε ποιος μιλάει για εθνικό και πατριωτικό καθήκον». Και μετά σκέφτεσαι «για πόσο ηλίθιο με περνάει άραγε;».

Μέσα από ρεπορτάζ βλέπεις τις αντιδράσεις του Έλληνα, που σε κάποιες των περιπτώσεων είναι πάρα πολύ αστείες και βασικά χαίρεσαι που τις ακούς. Από τον Alpha πέτυχαν έναν φοβερό τύπο έξω από την τράπεζα ο οποίος και είπε: «Ρε παιδιά μας έχουν τρελάνει. Κεφαλικός φόρος. Εγκεφαλικός φόρος. Ακίνητος φόρος. Δεν ξέρω πλέον τι πληρώνω. Απλά πληρώνω. Και άντε, τώρα έχω. Όταν δεν θα έχω, τι γίνεται;». Άλλοι είναι προφανώς πιο θυμωμένοι και φωνασκούν: «Να φύγουν οι κλέφτες. Αν έχουν λίγο φιλότιμο, να παραιτηθούν τώρα!». Ναι καλά. Περίμενε εσύ να παραιτηθούν. Η καρέκλα είναι γλυκιά! Και είναι και πάνω από δήθεν πατριωτισμούς και εθνικά καθήκοντα.

Αυτό, λοιπόν, μου μας ξίνισε δεν είναι η ταμπέλα της χρεοκοπίας. Η ταμπέλα του κουρέματος. Η ταμπέλα των ανίκανων. Η ταμπέλα των απατεώνων. Είναι ότι θα υπάρχει -λέει- εδώ μόνιμη επιτροπή που θα παρακολουθεί από κοντά τις αποφάσεις, την πορεία της δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας και θα παρέχει τεχνική βοήθεια. Θα χάσουμε –λέει- την εθνική μας κυριαρχία. Αυτό μας πείραξε. Και γιατί μας πείραξε; Μα δεν είναι φανερό;

Επί περίπου 30 χρόνια -τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι περίπου, αλλά ακριβώς 30- το ελληνικό κράτος βρίσκεται σε μια κατάσταση πλήρους αναρχίας. Κατά χιλιάδες οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο -και φυσικά μην ξανακούσω τα δήθεν περί διαφάνειας του ΑΣΕΠ, γιατί ακόμα και εκεί έχω να κάνω προσωπικές καταγγελίες-, δημιουργίες οργανισμών ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ για να χωθούν τεχνηέντως οι ημέτεροι, όργιο σπατάλης από υπουργούς, βουλευτές και παρατρεχάμενους με ταξιδάκια, κινητά και λιμουζίνες, δάνεια και επιχορηγήσεις εκατομμυρίων -τότε- δραχμών για δήθεν έργα που δεν έγιναν ποτέ, εκατομμύρια ευρώ σε προμήθειες για υποβρύχια που γέρνουν και λοιπούς αμυντικούς εξοπλισμούς και πολλά ακόμα. Αυτό ήταν και, από κάποιες οπτικές, εξακολουθεί να είναι το Ελληνικό κράτος. Την ώρα που ο πρωθυπουργός "μας" διαλαλούσε τα νέα μέτρα περί λιτότητας και περικοπής συντάξεων και μισθών -των δημοσίων υπαλλήλων- έβαζε από την πίσω πόρτα 2.500 νέους υπαλλήλους! Ναι! Περίπου 600 εκ των οποίων στην ΕΡΤ! Την ώρα που ο πρωθυπουργός "μας" "πάσχιζε" για μια ακόμα δόση και ήταν περήφανος που πήραμε το μεγαλύτερο δάνειο που δόθηκε ποτέ στη γη (!), έτρεφε βουλευτές και αντιπροέδρους με λογαριασμούς κινητών άνω των 40.000 ευρώ μηνιαίως (σαράντα χιλιάδες, για όσους δεν συνειδητοποίησαν τον αριθμό).

Δεν είναι λοιπόν απόλυτα λογικό να μας πειράζει τώρα η παρουσία ενός επιτηρητή, ο οποίος μόνο αν είναι ηλίθιος δεν θα μπορέσει να διαπιστώσει τα όργια σπατάλης που ακόμα λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα; Φυσικά και είναι λογικό. Αλλά αφού οι πολιτικοί που αναγκαζόμαστε να εκλέξουμε είναι έτσι όπως είναι, μήπως θα είναι καλύτερα να υπάρχει κάποιος ο οποίος θα ελέγχει την κατάσταση; Μια κατάσταση που δυστυχώς ο λαός δεν δύναται να ελέγξει από «κάτω»; Άλλωστε ας μη γελιόμαστε. Από την στιγμή που μια χώρα δανείζεται -και δε μιλάω για τώρα μόνο- παύει να έχει εθνική κυριαρχία. Εκτός αν με τον όρο «εθνική κυριαρχία» εννοούμε αποκλειστικά το δικαίωμα του «να κλέβω ανενόχλητα τα χρήματα του ελληνικού κράτους και κατ' επέκταση του ελληνικού λαού». Τότε γι’ αυτό ενοχλούνται κάποιοι. Επειδή θα είναι πλέον σχεδόν αδύνατο να κλέψουν. Με οποιοδήποτε τρόπο. Γιατί ακόμα και αν διατηρείς ένα λογαριασμό κινητού της τάξης των 40.000 ευρώ μηνιαίως, κλεψιά είναι. Τιμιότις πάντως δεν είναι σίγουρα.

Από την άλλη πλευρά, αν με τον όρο εθνική κυριαρχία εννοούμε τα νησιά, την εθνική μας περιουσία κινητή και ακίνητη, αλλά και το έμψυχο δυναμικό της –γιατί προφανώς η εθνική κυριαρχία εμπερικλείει και τους ανθρώπους μιας χώρας- τότε ναι. Χωρίς αμφιβολία αν ο Γερμανός ή ο οποιοσδήποτε Γερμανός έρθει και πάρει την Ακρόπολη, το Σούνιο και την Κρήτη –λόγου χάρη- και αρχίζει να τις εκμεταλλεύεται οικονομικά, τότε ναι, θα μιλήσω για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Το αστείο όμως είναι ότι όλοι όσοι μιλούν και ενοχλούνται, δεν αναφέρονται σε αυτά. Δεν αναφέρονται στη γη μας και τη γη των προγόνων μας. Αυτούς τους ενοχλεί το αν σε περίπτωση που θελήσουν να προσλάβουν 5.000 άτομα στο Υπουργείο Οικονομικών παραδείγματος χάριν, θα πρέπει να πάρουν και την έγκριση της τρόικας για να το πράξουν –η οποία και φυσικά δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να δώσει την έγκριση. Αυτό τους ενοχλεί. Τους ενοχλεί η σκέψη ότι δεν θα είναι πια και τόσο εύκολο να συνεχίσουν την πολιτική ασυδοσίας, που τόσο έχουν συνηθίσει και εφαρμόσει εδώ και 30 χρόνια. Αυτό τους ενοχλεί. Και αυτό δεν ενοχλεί μόνο το ΠΑΣΟΚ. Ενοχλεί και τον Αντώνη. Που ξέρει ότι ίσως ως επόμενη κυβέρνηση δεν θα μπορεί να δρα ανενόχλητος. Όπως και ο προηγούμενος της παράταξής του. Γιατί όσοι υποστηρίζουν ότι ο Καραμανλής δεν ήξερε τι γινόταν γύρω του, είναι ή αφελείς ή τρελοί ψεύτες. Μια χαρά ήξερε. Και όταν ξέρεις -ακόμα και αν δεν κάνεις τίποτα- είσαι συνεργός. Όπως όταν κάποιος που περιθάλπει έναν εγκληματία, καταδικάζεται για συνέργια. Είναι ακριβώς το ίδιο. Ακόμα και αν αληθεύουν οι αναφορές περί «απειλής της ζωής του», ακόμα και τότε οφείλεις να «βγεις μπροστά» για την πατρίδα. Οφείλεις. Αλλά είπαμε, αυτά είναι άγνωστες λέξεις για τους πολιτικούς «μας» των τελευταίων 10ετιών. Ή ακόμα και αν δεν είναι άγνωστες λέξεις, είναι σίγουρα ψιλά γράμματα. Πολύ ψιλά.

Η εθνική κυριαρχία με τη βαθιά έννοια της λέξης έχει χαθεί προ πολλού. Όπως όταν χρωστάμε σε μια τράπεζα και αδυνατούμε να πληρώσουμε τις δόσεις, εκείνη μπορεί και έχει το δικαίωμα να μας πάρει το σπίτι ή οποιοδήποτε άλλο περιουσιακό μας στοιχείο, έτσι και χειρότερα γίνεται με τα κρατικά δάνεια. Αυτός άλλωστε ήταν πάντα και ο στόχος των δανειστών μας. Μόνο ηλίθιοι θα δάνειζαν σε μια χώρα που είναι πασίδηλο ότι δε θα μπορέσει ποτέ να ξεπληρώσει. Και αυτοί δεν είναι ηλίθιοι. Η Ελλάδα ήταν και εξακολουθεί να είναι στο στόχαστρο πολλών γυπών. Ο ορυκτός πλούτος αυτής της χώρας είναι τόσο δυσθεώρητα τεράστιος που θα μπορούσαν ακόμα και με το 1/3 της αξίας του να εξαγοραστούν τα χρέη και άλλων χωρών και να κυριαρχήσουμε εμείς. Όμως τα παιχνίδια που παίζονται από πανταχόθεν είναι παιχνίδια πολύ προχωρημένα, στα οποία οι δικοί μας πολιτικοί δεν μπορούν να παίξουν. Οι πολιτικοί μας ήταν και θα είναι πάντα της ψωροκώσταινας. Ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε τώρα. Και έχει ο Θεός γι’ αύριο. Ποτέ κανένας πολιτικός μας δεν είχε όραμα, θράσος, διπλωματία και πονηριά –και κάποια άλλη λέξη που δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω- για τέτοια παιχνίδια. Να αψηφήσει τους «μεγάλους» και να προβεί στο έργο που θα κάνει τη διαφορά για τη χώρα. Κοντόφθαλμοι, απατεώνες, λαμόγια και εσχάτως καθυστερημένοι. Ήταν και είναι όλοι τους πολύ «λίγοι» για την Ελλάδα…

 

Shocking China


Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/


Θα αφήσω λίγο στην άκρη τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, με το πολυνομοσχέδιο, τα σκουπίδια που σχηματίζουν εδώ και μέρες βουνά στους δρόμους –και εμείς εξακολουθούμε να πληρώνουμε δημοτικά τέλη-, την εβδομάδα γενικής παράλυσης της χώρας από τις απεργίες στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, τα video των Γάλλων για το πειραματόζωο «Έλληνα Κώστα», που δουλεύει αγόγγυστα και που «σε λίγο θα είναι διαθέσιμος και στη Γαλλία» και τη γενική μας εικόνα στον κόσμο, και θα ασχοληθώ με ένα πραγματικά ανατριχιαστικό βίντεο που έκανε το γύρο του διαδικτύου, αλλά και της τηλεόρασης, και που αποτελεί ένα μικρό κεράσι σε μια τεράστια τούρτα. Αναφέρομαι στο βίντεο που τραβήχτηκε από κάμερες ασφαλείας σε κάποια επαρχία της Κίνας και μας δείχνει τη δολοφονία ενός παιδιού από 2 φορτηγά αυτοκίνητα, αλλά και την «παραδειγματική» αδιαφορία δεκάδων πολιτών, που πέρασαν και δεν έριξαν ούτε ματιά στο 2 ετών παιδάκι που κειτόταν αιμόφυρτο στο δρόμο.

…Ένα κοριτσάκι 2 ετών τριγυρίζει σε ένα δρομάκι, που βρίσκεται κοντά σε μια αγορά. Η μητέρα έχει πάει να δώσει κάποια ρούχα για πλύσιμο. Εντάξει, είναι άξιον απορίας το πώς μια «μάνα» αφήνει το παιδί της να τριγυρίζει μόνο του στους δρόμους. Παρόλα αυτά, αυτό, που φαίνεται μετά στο βίντεο, είναι αδιανόητο. Ένα φορτηγάκι κινείται στον μικρό δρόμο, κόβει για ελάχιστα δευτερόλεπτα ταχύτητα και κατόπιν φαίνεται να επιταχύνει. Πατά το παιδάκι –κανονικά-, μετά σταματά με την πίσω δεξιά ρόδα επάνω στο κορμάκι του και κατόπιν το ξαναπατά «καλύτερα» και φεύγει. Το βρέφος κείτεται στο οδόστρωμα, πλάι σε κάτι κούτες, αιμόφυρτο. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, αρχίζει το θέατρο του παραλόγου. Περνάνε δεκάδες πεζοί και ποδηλάτες, οι οποίοι δε γυρίζουν καν να κοιτάξουν το παιδάκι, και αργότερα ένα ακόμα φορτηγό το «αποτελειώνει», ξαναπατώντας το. Μετά από περίπου μισή ώρα μια γυναίκα προσεγγίζει το βρέφος και καλεί ασθενοφόρο. Στο μεταξύ ειδοποιείται και η μητέρα –η κυρία «πέρα βρέχει». Το βρέφος φυσικά ήταν εγκεφαλικά νεκρό και στο νοσοκομείο απλώς διεπιστώθη ο θάνατός του.

Δε ξέρω ποιες ακριβώς είναι οι σκέψεις που περνούν από το κεφάλι του καθενός, είτε διαβάζοντας αυτές τις γραμμές είτε βλέποντας το βίντεο, που είναι ανηρτημένο και στο youtube, μεταξύ άλλων. Τα τελευταία χρόνια όμως οι ψυχρές δολοφονίες παιδιών στην Κίνα αποτελούν συχνότατο φαινόμενο. Δεκάδες είναι τα περιστατικά ψυχοπαθών –ή μη- που εισβάλλουν σε νηπιαγωγεία και βρεφοκομεία και σκοτώνουν εν ψυχρώ μικρά παιδιά, από μηνών μέχρι 10 ετών. Τον Απρίλιο εκτελέστηκε ένας 41χρονος γιατρός, που ήταν υπεύθυνος για τις δολοφονίες 8 μαθητών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης με μαχαίρι. Τον περασμένο Αύγουστο εργαζόμενη σε παιδικό σταθμό στη Σαγκάη επιτέθηκε με μαχαίρι –πολύ δημοφιλές όπλο από ότι φαίνεται- και τραυμάτισε 8 παιδιά. Επίσης, τον περασμένο Απρίλιο, ένας 47χρονος, οπλισμένος με μαχαίρι, εισέβαλλε σε νηπιαγωγείο της πόλης Τάισινγκ και τραυμάτισε 28 παιδιά και 3 ενήλικες, ενώ μια μέρα νωρίτερα δάσκαλος τραυμάτισε 16 μαθητές σε δημοτικό σχολείο στη Νότια Κίνα. Πέρσι, στις αρχές του χρόνου, 7 παιδιά και 2 ενήλικες δολοφονήθηκαν και πάλι σε παιδικό σταθμό από κάποιον που στη συνέχεια αυτοπυρπολήθηκε με βενζίνη.

Δεν είμαι ψυχολόγος, για να εξηγήσω το φαινόμενο αυτό. Μπορώ όμως να το σχολιάσω και να εκφράσω τους φόβους μου. Άλλωστε οι δολοφονίες και οι –σε πλήρη επίγνωση- τραυματισμοί παιδιών δεν αφορούν μόνο την Κίνα, αφού παρόμοια περιστατικά λαμβάνουν χώρα μαζικώς και σε άλλες χώρες, όπως στη Λιβύη, τη Συρία και το Αφγανιστάν –μεταξύ άλλων.

Ο πληθυσμός της Κίνας το 2010 –κατά την τελευταία απογραφή, γιατί δεν τους προλαβαίνουμε κιόλας- ήταν 1 δισεκατομμύριο 339 εκατομμύρια κάτοικοι! Η αύξηση, δε, σε σχέση με την προηγούμενη απογραφή του 2000 ήταν της τάξης του 5,9%. Ο αριθμός αυτός είναι αδιανόητος. Η κινεζική κυβέρνηση προσπαθεί μεν να επιβάλλει την πολιτική του «ενός παιδιού ανά οικογένεια», μέσου του ελέγχου των γεννήσεων, αλλά παρόλα αυτά η αύξηση παρέμεινε δραματική. Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνουν στην Κίνα, αλλά ξέρω ότι η Ελλάδα έχει ένα εξίσου δραματικό πρόβλημα · υπογεννητικότητας όμως, αφού από ότι φαίνεται μόνο οι ξένοι γεννάνε εδώ. Ο Έλληνας, καθότι πλήρως συνειδητοποιημένος –λέμε τώρα- σκέφτεται πως θα θρέψω το παιδί μου με μισό μισθό ή σε τι κόσμο θα φέρω ένα παιδί, τώρα που διαλυόμαστε ως χώρα και ως έθνος; Αλλά αυτό είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία.

Τα τελευταία χρόνια η Κίνα γνωρίζει ταχύτατους ρυθμούς ανάπτυξης –παρά τον υψηλότατο πληθωρισμό-, αλλά και την άνοδο των τιμών, κάτι που έχει πλήξει εν μέρει τις εξαγωγές της. Οι μισθοί παρόλα αυτά και ως γνωστόν είναι ιδιαιτέρως χαμηλοί. Σύμφωνα με μελέτες που έχουν γίνει, η Ασία είναι η περιοχή του κόσμου που παρουσιάζει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών –περίπου στο 60% όλου του κόσμου- με πρώτες την Κίνα, την Ιαπωνία και την Ινδία. Αν συνδυάσουμε το γεγονός ότι η Κίνα και η Ινδία είναι 2 από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες, αλλά και πολυπληθέστερες χώρες του κόσμου, έχουμε ήδη 2 κοινούς παρανομαστές. Λένε, λοιπόν, ότι οι χώρες στις οποίες η κοινωνική και η οικονομική κατάσταση αλλάζει με γοργούς ρυθμούς, ο κόσμος αδυνατεί να συμβαδίσει και να συνηθίσει στις νέες συνθήκες, με αποτέλεσμα να νιώθει σύγχυση, άγχος, να βιώνει κρίσεις πανικού, ψυχοσωματικά συμπτώματα, διαταραχές στον ύπνο, πανικό και τάσεις φυγής. Ο άνθρωπος προσπαθεί να κατανοήσει την περιρρέουσα κατάσταση, να την εξηγήσει και κατόπιν να αποδώσει ευθύνες. Οι Κινέζοι, από ότι φαίνεται, θεωρούν ότι η δραματική αύξηση του πληθυσμού αποτελεί βασικό παράγοντα της χειροτέρευσης της ποιότητας ζωής τους, αφού μειώνονται οι κατά κεφαλήν πόροι, το εισόδημα ανά οικογένεια, αλλά και το breathing space. Ακούγεται λίγο τρελό αυτό, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό.

Σύμφωνα με έγκυρα στατιστικά στοιχεία, σχετικά με τους δράστες όλων των παραπάνω αναφερθέντων περιστατικών, πρόκειται για άτομα που βίωναν πολύ δύσκολα οικογενειακά, οικονομικά και επαγγελματικά προβλήματα, όπως και άτομα με σοβαρές ψυχολογικές διαταραχές –no surprises there! Δηλαδή, για να το εξηγήσω καλύτερα, αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν –ή πίστευαν- μέσα τους ότι τα παιδιά –ή η αύξησή τους- αποτελούν πρόβλημα για την Κίνα και ότι έπρεπε να κάνουν κάτι για να το αναχαιτίσουν.

Υπάρχει όμως εδώ ένα βασικό ερώτημα, που αφορά στην περίπτωση του μικρού κοριτσιού. ΟΚ. Κατανοούμε ότι ένας άνθρωπος με διαταραγμένο ψυχισμό εισβάλει σε ένα νηπιαγωγείο και σκοτώνει ή τραυματίζει παιδιά. Υπάρχει κάτι το προμελετημένο σε αυτό, γιατί προϋποθέτει ότι έχεις αποφασίσει που θα επιτεθείς, έχεις προμηθευτεί –έστω και από την κουζίνα σου- το όπλο, ξέρεις πότε τα παιδιά είναι μέσα και εφορμάς. Τι συμβαίνει όμως με έναν οδηγό, ο οποίος σε άσχετη φάση βλέπει ένα παιδάκι στο δρόμο και αποφασίζει να το πατήσει; Τι συμβαίνει όταν δεκάδες περαστικοί βλέπουν στο δρόμο το παιδάκι μέσα σε λίμνη αίματος και δεν γυρίζει κανείς, όχι να βοηθήσει, αλλά ούτε και να κοιτάξει, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο βίντεο; Τι συμβαίνει όταν και δεύτερο φορτηγό ξαναπατά το παιδί, σα να φαίνεται ότι στόχευε στο να το αποτελειώσει; Τι συμβαίνει με τη μάνα που αφήνει το βρέφος της, των 2 ετών, να τριγυρίζει μόνο του στους δρόμους; Εδώ δε μιλάμε για κάτι προμελετημένο. Μιλάμε για κάτι αυθόρμητο, αναίσθητο και ακουσίως αναίσχυντο. Φαίνεται δηλαδή ότι ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού τελεί υπό αδιάγνωστων ψυχικών διαταραχών. Αν παρακολουθήσει κανείς το βίντεο, πραγματικά θα σοκαριστεί. Εγώ δεν μπορούσα να πιστέψω την κίνηση του οδηγού, που έκανε όπισθεν για να πατήσει το παιδάκι «καλύτερα».

Αμφότεροι οι οδηγοί συνελήφθησαν μετά από λίγο, αλλά αυτό δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Αυτή η περιφρόνια και η απαξίωση για την ανθρώπινη ζωή, η οποία παρατηρείται σε αυτές τις χώρες, αλλά και σε πολλές ακόμα της Ασίας, είναι κάτι που σίγουρα χρήζει μελέτης, στατιστικών, αλλά και ψυχολογικής διερεύνησης. Από την άλλη, δυστυχώς αυτά τα φαινόμενα παρατηρούνται και πιο κοντά στην «πόρτα» μας. Απλά, εδώ δε συσχετίζονται με παιδιά, αλλά με ενήλικες και γίνονται υπό την «ομπρέλα» της κλοπής ή ενός βιασμού.

Όμως, η εικόνα ενός βρέφους αιμόφυρτου στο δρόμο και των περαστικών που δε δίνουν ούτε δευτερόλεπτο από τον χρόνο τους και δε δείχνουν ούτε ψήγμα ανθρωπιάς είναι πραγματικά ανατριχιαστική. Που βαδίζει αυτός ο κόσμος; Δεν έχει σημασία αν όλα αυτά συμβαίνουν χιλιάδες μίλια μακριά από την «πόρτα» μας. Σημασία έχει ότι είναι σημεία των καιρών. Και ξαφνικά το “o tempora o mores” λαμβάνει άλλες διαστάσεις…

Is there a reason why Europe doesnt just print more money?



Lately, we, Greeks, have been wondering about the sanity and the intelligence of our politicians. They keep inventing measures, as often as every week, even though they can see that these measures actually have negative effects on our GDP; not to mention the society at large. We have said a number of times that no one knows the needs of a specific economy but the people and the politicians that live in this country. Only then you are in a position to know what's going on and how can you deal with a number of issues. IF you are intelligent of course.

Nevertheless, for the last 2 years, we -Greeks and not only- have been doubting the intelligence of the European leaders as well. Procrastination, delays, wrong decisions, lack of the appropriate policy, lack of a united voice. Every week there is something different. First it's a 20% haircut, then it's a 50% haircut. First  it's imposition of taxes, then it's not, since the Troika disapproved the imposition of new taxes. First it's "sell the Acropolis" or "get out of Euro" and now it's "Greece cannot be expelled from the Eurozone, since this would be disastrous for the European Banking System". Oh really?? You just realized that?

And somewhere along all these European mistakes, the Old Continent makes YET another one. Europe chooses austerity and deterioration of the living standards, as a way to deal with the financial crisis. Well, the way we economists see it, when you have excess debt, there are three major tools to handle it: austerity, devaluation or bankruptcy. At this very moment, the European debt is beyond anyone's imagination. Just because Germany has a 5% financial development, it doesnt mean that everything is going well. Besides, in order for Germany to have this kind of development, the presence of strong economies that buy its products and services is essential. If all the European economies are failing, then Germany will have no buyers. This somehow seems to be slipping their minds. So, this austerity that Europe has decided upon is with no doubt the wrong policy. Because the debt is so high that all the European economies and societies would have to be demolished in order to make it even a tad smaller. It's evident that costs outweigh the benefits.

Currently, we experience a currency war with no precedent, as all our adversaries are trying to devaulate their currencies in order to be more competitive in the international markets, leading to the revaluation of Euro. China linked Yuan with the American Dollar, which led to the devaulation of the first. The US are printing money. Japan is systematically selling Yen to the international markets, aiming to drop its exchange rate. And, last but not least, the UK -which also has an unbelievably high debt- has soften its exchange rate policy, by printing money. Only Europe has decided to vote on austerity, leading to recession, poverty and social unrest.

If Euro is devaluated, we would have 4 immediate effects:
1) Increase Competitiveness
2) Development from Exports
3) Decrease of Debt
4) Increase of Inflation

If Euro is devaluated, then its products will be more easily exportable to the US and the international markets. The decrease of debt would make the bankruptcy option seem very distant, which would lead to the empowerment of the European Banking System. Inflation is indeed a problem. However, with all these austerity measures, Europe loses its competitiveness, further deepens the debt and creates social unrest with unimaginable repercussions. So the question is: is there really a dilemma here? Inflation or Recession? No. There is no dilemma. Recession will lead many countries to bankruptcy -the first will probably be Greece, but it wont go down alone! So, undeniably there is only one solution. And this is to PRINT MONEY, even if it does lead to an increase in the inflation.  

The international examples are many. Why Europe tosses and turns over this? Is it because Germany and the Scandinavians desire to lead the southern states into an even deeper recession, so they can exploit their natural resources, the land, the businesses and even the sun and then gain total and complete control over the entire continent? Scary, yet plausible, because according to the Classified Report of Horst Reichenbach, it seems that the Germans want Greece to grant its land and sea for 99 years for the amount of 135 billion Euros. And this is not the only report that has been "published".

You are dreaming about owning Greece, arent you? You would love to get your hands on our Oil, Gold, Lignite, Natural Gas and the sun, arent you? You want to buy the Acropolis, arent you?... Well, guess what. Even if you do buy it, it will NEVER be yours... NEVER.




Ντρέπομαι…

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News (http://www.greeknewsonline.com/)

Ντρέπομαι για την εικόνα που αντίκρισα χθες μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Όταν κάποιοι θρασύδειλοι, ανεγκέφαλοι και καθυστερημένοι –αυτή είναι η νέα λέξη που θα χρησιμοποιώ συχνά- πετούσαν πέτρες στους Ευζώνους, οι οποίοι και μετά από λίγο αποχώρησαν από τα μικρά τους φυλάκια. Σαν κύριοι. Συνοδεία αστυνομικών. Δε διαλύθηκαν ατάκτως. Δεν άρχισαν να τρέχουν. Δε γύρισαν να κοιτάξουν. Δεν έβγαλαν άχνα. Απλά κατευθύνθηκαν προς την είσοδο της Βουλής, με αργό, αντρίκιο περπάτημα. Όπως τους αρμόζει. Οι θρασύδειλοι ήταν κάτι παιδάκια. Που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει Ελλάδα. Δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να πολεμάς για την πατρίδα. Δεν έχουν ιδέα για την ιστορία αυτής της χώρας. Δε σέβονται τίποτα. Προφανώς λόγω της ανατροφής που έλαβαν με μεγάλη αγάπη από τους γονείς τους…

Ντρέπομαι για την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η εικόνα είναι κάπως περιπλεγμένη. Μια μερίδα πιστεύει ακράδαντα ότι είμαστε ένα συνονθύλευμα απατεώνων, που κορόιδεψε την Ευρώπη και τον κόσμο, που πίνει καφέδες όλη μέρα και κάνει διακοπές όλο το χρόνο στις παραλίες και τα νησιά. Υπάρχει βέβαια και μια άλλη μερίδα –βάσει άρθρου που γράφτηκε πρόσφατα σε Σκανδιναβική εφημερίδα- που μέσω του ανταποκριτή της είδε πραγματικά τι γίνεται εδώ και πως προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα. Αλλά όλα αυτά δεν αλλάζουν τίποτα. Ντρέπομαι για την εικόνα που δίνει η Ελλάδα στον κόσμο, κάθε φορά που γίνεται πορεία και καταστρέφεται η Αθήνα. Ντρέπομαι για την εικόνα των ΜΑΤ που γρονθοκοπούν μεγάλους ανθρώπους. Ντρέπομαι για την εικόνα των θρασύδειλων, που πίσω από μια κουκούλα καταστρέφουν τη ξένη (ξένη, γιατί φυσικά δική τους δεν είχαν ποτέ) περιουσία. Ντρέπομαι που ο ξένος βλέπει ένα κράτος γενικής αναρχίας. Δεν θέλω τον οίκτο του ξένου. Ούτε τη συμπόνια. Ούτε όμως την ειρωνεία, την χαιρεκακία και τον αποτροπιασμό.

Ντρέπομαι ή μάλλον ντράπηκα για τη φετινή, αλλά και την περσινή, εικόνα της Ελλάδας, με τις απεργίες των ταξί –για την ειδεχθή αυτή φυλή δε θα ξανασχολιάσω, για να μη λέμε τα ίδια και τα ίδια- και τους αποκλεισμούς του ΠΑΜΕ. Όταν οι τουρίστες περπατούσαν ώρες στο λιοπύρι, για να φτάσουν σε αεροδρόμια και λιμάνια. Όταν προσπαθούσαν να κατέβουν από τα κρουαζιερόπλοια, για να περιηγηθούν για λίγες ώρες στην Αθήνα, και έκπληκτοι αντίκριζαν πανό και κάτι εξαγριωμένους τύπους που γαύγιζαν περί καμποτάζ. Α ναι! Είναι και εκείνη η διαβόητη εικόνα που αντίκρισα με τα μάτια μου –γιατί ήμουν εκεί- σε λεωφορείο της γραμμής Αεροδρόμιο-πόλης της Ρόδου, με τους ξένους –πολύ αξιοπρεπείς- να έχουν τις βαλίτσες στο κεφάλι, στοιβαγμένοι περίπου 100 άτομα και έναν αγενέστατο οδηγό –είχε κι αυτός καλή ανατροφή από τους γονείς του- να μιλάει λες και μιλούσε σε δούλους, λέγοντάς τους να στοιβάξουν τις βαλιτσάρες, τη μία πάνω στην άλλη, για να κερδίσουμε χώρο. Όταν, δε, 4-5 από εμάς τους Έλληνες αρχίσαμε το «ψαλτήρι», μαζεύτηκε. Κι όμως. Έβλεπα τους ξένους τόσο στωικούς, που πραγματικά ένιωθα πως ήθελα να τους κουβαλήσω εγώ η ίδια τις βαλίτσες. Κοίταζαν το απίστευτης ομορφιάς τοπίο στην Ιξιά, με την τρικυμισμένη –όπως πάντα- θάλασσα, με όλες τις αποχρώσεις του μπλε και τα λευκά βότσαλα, τους φοίνικες που λικνίζονταν στα μελτέμια και τους εξωτικούς κατακόκκινους ιβίσκους κατά μήκους της ονειρικής παραλιακής και φαινόταν ότι δεν τους πείραζε τίποτα.

Ντρέπομαι για τους πολιτικούς που έχουμε ψηφίσει. Αν και κανονικά θα έπρεπε να ντρέπονται αυτοί για τους εαυτούς τους. Βέβαια από κάπου εκλέχθηκαν. Η αλήθεια είναι όμως ότι μετά από κάποια εποχή, οι πολιτικοί αυτής της χώρας –όπως έχω πει και στο παρελθόν- έπαψαν να είναι κομμάτι αυτής της κοινωνίας. Έγιναν ζόμπι, που απλά κυκλοφορούσαν ανάμεσα μας. Και όταν άρχισαν να πέφτουν τα γιαούρτια, έπαψαν και να κυκλοφορούν. Ντρέπομαι για το ότι είδαν το δημόσιο χρήμα σα δικό τους χρήμα. Ντρέπομαι που στο βωμό της ψήφου, διόριζαν αβέρτα στο Δημόσιο, λες και είναι καμιά τρελή επιχείρηση που απαιτεί χιλιάδες εργαζόμενους. Ναι. Ένας για να φυλλομετρά. Ένας για να βάζει σφραγίδες. Ένας για να καπνίζει. Ένας για να έχει τα πόδια πάνω στο γραφείο και να γκρινιάζει. Α ναι. Και ένας-δυο για να δουλεύουν. Μέχρι εκεί. Για να μη ξεχνιόμαστε.

Ντρέπομαι, που εν μέσω απίστευτων φοροχαρατσιών, απολύσεων, μειώσεων μισθών, συντάξεων, κατάργησης φοροαπαλλαγών, η «κυρία» ΕΡΤ αποφασίζει να «χτυπήσει» τον ανταγωνισμό –τα ιδιωτικά κανάλια δηλαδή- και να πάρει με το «σπαθί» της τους αγώνες του Champions League έναντι του μηδαμινού ποσού των 24 εκατομμυρίων ευρώ. Εξεταστική εισαγγελική έρευνα διετάχθη, λέει. Στα παλιά μας τα παπούτσια. Γιατί; Μήπως θα διωχθεί κανείς; Για μια ακόμα φορά όλοι θα αποδειχθούν αθώοι, παμψηφεί και πέραν αμφιβολίας. Μήπως έτσι δεν έγινε και με το Βατοπέδι; Μήπως έτσι δεν έγινε με τα υποβρύχια; Μήπως έτσι δεν έγινε με τη Siemens; Γι’ αυτό σας λέω. Τις Εξεταστικές σας Επιτροπές τις έχουμε γραμμένες. Είναι απλά μια ακόμα ευκαιρία για εσάς να βγάλετε εύκολα λεφτά. Τα δικά μας λεφτά…

Ντρέπομαι για την εικόνα του κέντρου της Αθήνας, που αντί να αποτελεί παράδεισο για τους τουρίστες, είναι η κόλαση ντόπιων και μη. Οι ώρες κυκλοφορίας των «κανονικών» ανθρώπων είναι το πολύ μέχρι τις 6 το απόγευμα, τώρα που αρχίζει να βραδιάζει νωρίς. Κατόπιν, τη βάρδια αναλαμβάνουν τα βαποράκια, οι μαύροι με τις τσάντες, οι πόρνες, οι Πακιστανοί, οι Αλβανοί με τα Καλάζνικοφ, οι ναρκομανείς, οι κλέφτες και οι δολοφόνοι. Ναι, σαν εκείνους που σκότωσαν το καλοκαίρι τον άνθρωπο, που πήγαινε τη γυναίκα του στο μαιευτήριο, για μια βιντεοκάμερα. Ναι, εκείνους που γρονθοκοπούσαν ηλικιωμένη γυναίκα, για να της πάρουν την τσάντα. Αυτό είναι το κέντρο της Αθήνας, ξεκινώντας από το Πολυτεχνείο, την Ομόνοια, την Αθηνάς, την Κοτζιά, την Σοφοκλέους, την Ευριπίδου –θα τρίζουν και τα κόκκαλα των αρχαίων ημών προγόνων- και των υπολοίπων οδών της περιοχής. Έτσι κατάντησαν το κέντρο.

Ντρέπομαι που βλέπω όλους αυτούς του κουστουμάτους της Τρόικας να πηγαινοέρχονται στην Αθήνα και να έχουν στο πρόσωπο αυτό το ηλίθιο, αντιπαθέστατο χαμόγελο σα να λένε «εμείς θα σας φτιάξουμε, τώρα εμείς κάνουμε κουμάντο, εμείς μόνο ξέρουμε τι πρέπει να γίνει, τώρα θα τη φάτε, τώρα ήρθε η ώρα σας να πληρώσετε και τώρα θα σας κανονίσουμε γιατί είμαστε τα μεγάλα κεφάλια». Και φυσικά αποδεικνύεται περίτρανα πως ό,τι και αν έχουν σκεφτεί, ήταν τελείως λάθος. Τίποτα, μα τίποτα, δεν έχει βελτιωθεί. Το αντίθετο. Ο κόσμος έχει εξαγριωθεί. Το ΑΕΠ μειώνεται επικίνδυνα. Το έλλειμμα έχει αυξηθεί. Η ανεργία έχει εκτοξευθεί. Οι τιμές έχουν πάρει φωτιά. Τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Οι Τροϊκανοί είναι, λοιπόν, παντελώς ανίκανοι. Άχρηστοι ουσιαστικά. Και το αστείο είναι ότι εξακολουθούν να περιφέρονται με το ίδιο χαμόγελο, σα να ξέρουν τι κάνουν, ενώ ουσιαστικά δεν ξέρουν την τύφλα τους. Η Ελλάδα θέλει ειδική μεταχείριση. Το θέμα δεν ήταν ο κόσμος και πως θα τη φάει ο κόσμος. Το θέμα είναι το κράτος, με την έννοια της κρατικής μηχανής. Εκεί υπάρχει πρόβλημα. Σε εφεδρεία δεν πρέπει να μπουν οι υπάλληλοι, αλλά οι κυβερνήσεις. Ντρέπομαι, λοιπόν, που βάλαμε αυτούς τους άχρηστους πάνω από το κεφάλι μας. Πρώτα τους μεν και έπειτα τους δε, μετά από «παράκληση» των μεν (για όσους δεν εννόησαν, όπου «μεν» το ΠΑΣΟΚ και όπου «δε» η Τρόικα).

Ντρέπομαι όταν αντικρίζω την Ακρόπολη. Ντρέπομαι όταν σκέφτομαι που ήμασταν κάποτε και πως είμαστε τώρα. Ντρέπομαι όταν σκέφτομαι τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τον Ιπποκράτη, τον Περικλή, τον Ευριπίδη. Ντρέπομαι που υπάρχουν νέοι σε αυτή τη χώρα –αν λέγονται Έλληνες- που νομίζουν ότι πετώντας πέτρες στον Άγνωστο Στρατιώτη –και εννοώ τους Ευζώνους- είναι μάγκες και ξεσπάνε –δήθεν- για την κατάσταση που επικρατεί. Ντρέπομαι για τους γονείς που μεγάλωσαν αυτά τα ζώα. Γιατί κάποιος γονιός δεν ήταν παρών για να συμμαζέψει το καμάρι του. Όπως έγινε και με ένα άλλο καμάρι. Αλλά σε εκείνο το καμάρι, τιμή και δόξα! Αλίμονο. Και ας έρθει κάποιος να μου πει ότι δε «σέβομαι». Και μην αρχίσουμε τα μελοδράματα του τύπου «η μάνα μπορεί να δουλεύει καθαρίστρια κι ο πατέρας οικοδόμος όλη μέρα, για να τα μεγαλώσουν». Γιατί και οι δικοί μου γονείς δούλευαν όλη μέρα, αλλά δεν έγινα ρεμάλι. Εγώ σέβομαι μια χαρά. Και την περιουσία του διπλανού σέβομαι. Και τους ηλικιωμένους σέβομαι. Και στους νόμους υπακούω. Και σπούδασα σε Ελλάδα, Αμερική και Γαλλία. Και δουλεύω 16 ώρες την ημέρα. Και πληρώνω τους φόρους μου. Σέβομαι.

Το πρόβλημα, βέβαια, παραμένει. Τι κάνουμε; Είναι οι εκλογές λύση; Γιατί και συγκυβέρνηση να βγει, αυτοί θα φάνε τα μουστάκια τους –λαϊκιστί. Σε κάθε κουβέντα του ενός θα υπάρχει αντίλογος, μόνο και μόνο για να υπάρχει. Εμείς θα καθόμαστε όμως και θα πληρώνουμε τα σπασμένα της κάθε κυβέρνησης; Όταν έτρωγαν οι λίγοι και εμείς οι υπόλοιποι παλεύαμε; Γιατί να πληρώσω τον βολεψάκια –που 100% πρόκειται για κάποιον άχρηστο, που μόνο σε μέσο μπορούσε να στηριχθεί; Γιατί να πληρώσω τον πολιτικό που διόρισε τον βολεψάκια, για να πάρει ψήφο; Και εντέλει καταλήγω στο ότι δεν με ενδιαφέρει αν θα απολυθεί κάποιος από το Δημόσιο. Δε με ενδιαφέρει αν μειώσουν τους μισθούς τους. Έπαιρναν πάρα πολλά λεφτά για τις υπηρεσίες που παρείχαν –ή που μάλλον δεν παρείχαν. Χώρια από τα γελοία επιδόματα –έγκαιρης προσέλευσης, πλυσίματος χεριών κ.λπ. Και δε με ενδιαφέρει αν είναι αντισυνταγματικό. Όταν μας συμφέρει, θυμόμαστε το Ελληνικό Σύνταγμα και κατόπιν το ξεχνάμε όταν δε μας βολεύει; Το Σύνταγμα τι λέει άραγε για τους κλέφτες; Α! το ξεχάσαμε πάλι… Ντροπή. Τίποτε άλλο. Μόνο που τη ντροπή τη νιώθουν οι λάθος άνθρωποι, όπως φαίνεται.

Casablanca uncut…


Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/

 Προσπαθώντας να ξεφύγω από τη μιζέρια της ελληνικής τηλεόρασης, τις μόνιμες φάτσες που κατακλύζουν τις οθόνες και τη διαρκή φιλολογία της καταστροφολογίας, κατέφυγα σε ένα ασφαλές και αγαπημένο καταφύγιο. Hollywood… the old Hollywood. Και κατάλαβα για μια ακόμα φορά τη μαγεία του κινηματογράφου εκείνης της εποχής. Όχι μόνο του αμερικάνικου, αλλά φευ και του ελληνικού. Όταν οι ταινίες ήταν χαμηλού budget, αλλά με τεράστιο αντίκτυπο. Όταν επικεντρώνονταν στα πρόσωπα και όχι στα gadget. Τότε που η ανθρώπινη διάσταση του κάθε ρόλου μάς έκανε να «νοιαζόμαστε» και να «συνδεόμαστε» με καθέναν από αυτούς, κατά ένα διεισδυτικό και διαχρονικό τρόπο. Κάθε φορά που ξαναβλέπουμε τις ταινίες αυτές, το συναίσθημα αυτό επιστρέφει. Και είναι τόσο αυθεντικό και έντονο, όσο ήταν την πρώτη φορά.

So, Saturday night, I popped in Casablanca –probably for the 40th time. Για το μαυρόασπρο. Για τη μουσική. Για τις ατάκες. Για το ύφος του Captain Renault, την αιθέρια Ingrid και τον macho Bogart. Και άθελά μου προέβην σε ταυτοποιήσεις ή έστω σε συγκρίσεις προσώπων και καταστάσεων. Αθέλητα. Γιατί άλλη όρεξη δεν είχα από το να βλέπω στο πρόσωπο του ταγματάρχη Heisser την Μέρκελ, στο πρόσωπο του Renault τον Μπερλουσκόνι και στο πρόσωπο του Ugarte κάθε καημένο Έλληνα που προσπαθεί να βγάλει κάνα φράγκο, technically χωρίς να βλάψει κανέναν. Το περίεργο είναι ότι αυτή η ταινία γυρίστηκε το 1942, εν μέσω, δηλαδή, του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Κι όμως… οι ομοιότητες με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις είναι απίστευτη, if you think about it.

Ακουσίως, λοιπόν, άρχισα να συνδυάζω φάτσες και καταστάσεις, γελώντας τις περισσότερες φορές με τις ιδιότυπες σκέψεις μου ή μέχρι το που μπορεί να φτάσει κάποιος by watching a movie and drinking a chilled glass of white wine. Αυτό το Rick’s Café… the more I think about it, the more it reminds me of Greece. Για πολλούς λόγους. Γιατί είναι δημοφιλές. Γιατί όλοι θέλουν να το αγοράσουν –βλέπε Signor Ferrari του Blue Parrot. Γιατί εκεί λαμβάνουν κεκαλυμμένα –πίσω από κλειστές πόρτες δηλαδή- ένα σωρό ατασθαλίες και ανομίες. Γιατί όσοι το επισκέπτονται, περνάνε καλά. Και γιατί η ρουλέτα είχε κολλήσει στο 22. Από την άλλη βέβαια, το Café ανήκει και διοικείται από κάποιον που –παρά το μικρό του ύψος- διακατέχεται από αδιαμφισβήτητο χιούμορ –Captain Renault is just like any other man, only more so-, κυνισμό, ελεεινή ειρωνεία –I came in Casablanca for the waters-, οξύνοια, μαγκιά –I am a drunkard-, αυθάδικη ειλικρίνεια –I stick out my neck for nobody-, ετοιμολογία, κεκαλυμμένη ευαισθησία, υπεροψία, εφευρετικότητα, καχυποψία και ωμότητα -Either lay off politics, or get out. Και δυστυχώς αυτό δε θα μπορούσα να το πω για κανέναν από τους πολιτικούς μας ηγέτες. Κρίμα. Ένας τέτοιος θα μας διοικούσε όπως μας χρειαζόταν και θα προστάτευε τα χωράφια μας με αντίστοιχες ατάκες του τύπου: «Well there are certain sections of Greece, Angela –or even Tayyip-, that I wouldn’t advise you to try to invade», «We are the only "cause" I am interested in», «We are on their blacklist – their roll of honor»…

Ο Captain Renault είναι μια απίστευτη φυσιογνωμία, γαλλοϊταλικού αέρα. Μπορεί να διαχωρίσει το καλό από το κακό και το άτιμο από το τίμιο. Ξεχωρίζει τον ντόμπρο και τον προτιμά για παρέα ή για φίλο, γιατί και εκείνος με τη σειρά του τον βοηθά. Εκμεταλλεύεται την ανάγκη του αδύναμου και πατά επάνω της για να πάρει αυτό που θέλει. Από την άλλη όμως υπακούει στον προδήλως ισχυρότερο –βλέπε Γερμανό ταγματάρχη- χωρίς όμως να φαίνεται ότι είναι brown-noser. So, if you think about it φέρνει κάτι σε Μπερλουσκόνι ή Σαρκοζί. Ακόμα και στο ύφος. O Μπερλουσκόνι à propos έχει γίνει ουσιαστικά ο περίγελος της Ευρώπης με τη μακριά λίστα των 18χρονων με τις οποίες «συσχετίστηκε». Κι όμως η Ιταλία τον στηρίζει. Οι Ιταλοί τον στηρίζουν για πολλούς λόγους, δύο εκ των οποίων είναι οι εξής: πρώτον γιατί έχει προσφέρει ουσιαστικά έργα στη χώρα και δεύτερον –χωρίς γέλια- γιατί δεν υπάρχει αντίπαλος. Έχει καταφέρει με την προσωπικότητα και τις πράξεις του –έννομες ή μη- να εξαφανίσει στην κυριολεξία τον αντίλογο. Κι αυτό για έναν πολιτικό είναι μεγάλο κατόρθωμα.

Όταν βλέπω τον Major Heisser, που ερμηνεύτηκε εξαιρετικά από τον Conrad Veidt, είναι σα να οραματίζομαι την Μέρκελ, για κάποιο λόγο. Όχι τον Χίτλερ. Τη Μέρκελ. Open parenthesis. Άλλωστε ο Χίτλερ ήταν μια προσωπικότητα που δύσκολα θα αποτυπωνόταν σε οποιοδήποτε ρόλο –όπως και κάθε μεγάλος ηγέτης. Γιατί δε νομίζω ότι έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία για το ότι ο Χίτλερ ήταν ηγέτης. Έλεγε φεγγάρι και ήταν ήλιος. Μιλούσε για Αρία φυλή και η Wehrmacht αιματοκυλούσε την Ευρώπη, τη Ρωσία και την Αφρική. Και ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι τώρα έχουν τα μούτρα και το θράσος να κοιτάνε στα μάτια την ίδια Ευρώπη. Parenthesis closed. Η Μέρκελ όμως αποπνέει ψήγματα γελοιότητας, κάθε φορά που την αντικρίζουμε στην τηλεόραση. Δεν είμαι σίγουρη γιατί. Ίσως γιατί προσπαθεί τα μάλα να επιβληθεί. Ίσως γιατί πασχίζει να βρει λύσεις, που θα βοηθήσουν την ευρωζώνη, αλλά χωρίς να δυσαρεστήσει τους Γερμανούς –ας μη ξεχνάμε ότι η έννοια της «καρέκλας» είναι μείζονος σημασίας σε όλα τα πολιτικά μήκη και πλάτη της γης. Η εξουσία άλλωστε προκαλεί αγιάτρευτο μεθύσι. Ίσως επειδή κι αυτή η κακομοίρα είναι όσο καθυστερημένη είναι και οι δικοί μας και νομίζει ότι η Γερμανία μπορεί να σταθεί μόνη της, ακόμα και σε μια καταστρεμμένη οικονομικά Ευρώπη, γιατί εκεί βαδίζουμε. Αν η Γερμανία δε μπορεί να εξάγει τα προϊόντα της πουθενά, γιατί κανείς δεν θα είναι εις θέσιν να τα αγοράσει, τότε η «τερατώδης» της οικονομία θα καταρρεύσει σα χάρτινος πύργος. Έτσι και ο Heisser… Εκεί που νομίζει ότι είναι πανίσχυρος, την τρώει από τους outsiders –βλέπε από τον Τσεχοσλοβάκο Laszlo και τους Γάλλους, που επισκίασαν φωνητικώς τους Γερμανούς με τη Μασσαλιώτιδα στο café.

Παρόλα αυτά για μένα, ένας από τους χαρακτήρες που ξεχώρισε, παρά το ότι εμφανίστηκε ελάχιστα, ήταν ο Ugarte. Άλλωστε χάρις σε εκείνον ξετυλίχτηκε το περίεργο κουβάρι με τις συλλήψεις, τις επιστολές διαμετακόμισης και το δίλημμα του Bogart, για το ποιος θα φύγει με την Ilsa. O Ugarte, ρόλος που ερμηνεύτηκε εξίσου υπέροχα από τον Peter Lorre, ήταν ίσως το πιο πετυχημένο pick του Casting Director. Όχι ότι οι υπόλοιποι ρόλοι δε διανεμήθηκαν άριστα, αλλά το πρόσωπο του Ugarte είχε την εξής ιδιαιτερότητα. Συνδύαζε το λίγο γλοιώδες ύφος και στυλ με την ψιλολαμογιά, κατορθώνοντας όμως ταυτόχρονα να γίνεται συμπαθής. Είναι παράσιτο, αλλά το γνωρίζει. Εφηύρε τρόπο να βγάλει λεφτά, χωρίς να παράγει κάτι και χωρίς να βλάψει σωματικά κάποιον, για να επιβιώσει. Γι’ αυτό και δεν νομίζω ποτέ κάποιος να σκέφτηκε «το καθίκι», αλλά μάλλον «τον κακομοίρη». Χμ… Κάπως έτσι δεν είναι και ο Έλληνας; Μπορεί να διαδραματίζονται διάφορες -αμφιβόλου ηθικής- καταστάσεις σε αυτή τη χώρα, αλλά ο Έλληνας ποτέ δεν αποκαλέστηκε από κανέναν «καθίκι». Εν αντιθέσει με τους Γερμανούς, τους οποίους και πολύ ευχαρίστως θα αποκαλούσα έτσι –για πολλούς και διάφορους, προφανείς ή υφέρποντες λόγους.

Αφήνομαι στη brutal γοητεία του Bogart. Πίσω από το θολωμένο βλέμμα, το πάλλευκο κουστούμι και το μόνιμο τσιγάρο-αξεσουάρ κρύβεται ο άντρας που όλοι –ανεξαρτήτου φύλου- θα θέλαμε να είχαμε γνωρίσει. Εκείνον που λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Εκείνον που δε φοβάται να παραδοθεί στο συναίσθημα. Εκείνον που είναι πιστός στους φίλους. Εκείνον που δεν έχει το χρήμα ως θεό. Εκείνον που θα χτυπήσει με πυγμή το χέρι πάνω στο τραπέζι, για να γίνουν τα πράγματα όπως πρέπει. Εκείνον που ακροβατεί μεταξύ χιούμορ, ειρωνείας και φιλοσοφίας, αποπνέοντας ένα χαρακτήρα πέρα για πέρα ενδιαφέροντα και αυθεντικό. Κάθε σκηνή και μια ατάκα. Κάθε ατάκα και ένα υπονοούμενο. Κάθε υπονοούμενο και μια αλήθεια. Play it again, Sam…



Αξιοπρεπής φτωχός ή ζήτουλας;


Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/

Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς. «Ζητούνται μη-καθυστερημένοι πολιτικοί». Αν και κάπως έτσι θα προσβάλλαμε τους ανθρώπους με νοητική καθυστέρηση και δε φταίνε και σε τίποτα. Γιατί οι Έλληνες πολιτικοί είναι beyond retarded. Πλέον στην Ελλάδα δεν πρέπει να λέμε ότι ο πολιτικός είναι συνώνυμο του λαμόγιο. Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι πρόκειται για καθυστερημένους. Με ελάχιστες –των ελαχίστων- εξαιρέσεις.

Ας μην πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, γιατί το έχουμε διαβάσει πολλάκις το έργο. Οι πολιτικοί μας από τη δεκαετία του ‘80 μετατράπηκαν σε αδυσώπητους απατεώνες, που έβαζαν χιλιάδες κόσμο στο δημόσιο για να κερδίσουν κατόπιν τις ψήφους τους, έκαναν κατάχρηση του δημοσίου χρήματος και των επιδοτήσεων που παίρναμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, έτρωγαν εκατομμύρια σε προμήθειες και έδιναν αβέρτα βλακώδη επιδόματα στον κάθε κακομοίρη που μάζευαν στις 400.000 δημόσιες υπηρεσίες που είχαν ιδρύσει. Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Ήταν, δε, τόσο καθυστερημένοι που νόμιζαν ότι όλα αυτά δεν θα γίνονται ποτέ αντιληπτά. Ούτε ότι κάποτε τα λεφτά θα τελείωναν. Ούτε ότι η χώρα δε θα άντεχε πλέον οικονομικά να συντηρήσει 1.000.000 δημοσίους υπαλλήλους και δε ξέρω πόσους ακόμα συνταξιούχους –οι οποίοι δεν έφταιγαν εντέλει και σε τίποτα.

Κατόπιν έβρισκαν άλλες φόρμουλες για να βγάλουν λεφτά, όπως το Χρηματιστήριο, οι δαπάνες για αμυντικό εξοπλισμό, ταξίδια σε τόπους μακρινούς και εξωτικούς μαζί με τις γυναίκες, τα παιδιά και τις Φιλιππινέζες, 4-5 κινητά, ύποπτες δοσοληψίες με την εκκλησία –καλοί κι αυτοί-, εκδρομικές εξορμήσεις με τα βουλευτικά αυτοκίνητα και αγορές ακινήτων, που συνήθως συνοδεύονταν με όργια αυθαιρεσιών. Και για να μην ξεχνιόμαστε, εκατομμύρια ξοδεύονταν κάποτε για τις διαφημιστικές και προωθητικές ενέργειες των κομμάτων. Και μην πιστέψετε ούτε για ένα λεπτό ότι αυτά τα λεφτά ήταν των κομμάτων. Από τις δικές μας τσέπες έβγαιναν. Τεχνηέντως.

Το μεγάλο βαρέλι με τα λεφτά –που στην ουσία όμως δεν υπήρχαν- έφτανε σιγά-σιγά, αλλά σταθερά, στο τέλος. Οι κύριοι της προηγούμενης κυβέρνησης γύρισαν το κεφάλι από την άλλη και συνέχισαν την οργιώδη σπατάλη, παρά τα διαγγέλματα περί «σεμνών» και «ταπεινών». Πολυκατοικίες και ακίνητα στο Κολωνάκι με πισίνες, κάτι βίλλες σε αυθαίρετα οικόπεδα, κάτι Βατοπαίδια, κάτι ταξίδια και διαμονές σε 5άστερα ξενοδοχεία των 5.000 ευρώ τη βραδιά, που δικαιολογήθηκαν ως προώθηση του Ελληνικού τουρισμού. Εμ, δεν έπεφταν από τότε τα γιαούρτια...

Φράσεις όπως «επαναπροσδιορισμός του κράτους» και «αναδιάρθρωση του συντάγματος» και λοιπά κολοκύθια έδιναν κι έπαιρναν από όλες τις κυβερνήσεις, όλους τους εκάστοτε πρωθυπουργούς και όλα τα κόμματα. Κανείς όμως δεν τόλμησε να βάλει χέρι στα προνόμια που είχαν δοθεί, γιατί θα έχανε ψήφους. Και το βαρέλι δεν είχε ακόμα φτάσει στον πάτο.

Είχαμε πει εξ αρχής ότι ο Γιώργος δεν είναι αρκετός. Δεν ήταν ποτέ αρκετός. Και δεν θα ήταν ποτέ αρκετός. Για τίποτα. Καλός, ευγενής και μορφωμένος, αλλά όχι αρκετός. Ούτε καν λίγος. Ένα τίποτα αποδείχτηκε όλη η κυβερνητική ομαδούλα με τους κολλητούς του. Από Γερουλάνο και Μπιρμπίλη, μέχρι Λοβέρδο και Χρυσοχοΐδη, Παπακωνσταντίνου και Παπουτσή. Την καταστροφή στο πιάτο να τους φέρουν, πάλι δε θα πάρουν χαμπάρι τι γίνεται. Ακόμα και ο Βενιζέλος, που φαίνεται κατιτίς πιο οξύνους, εντέλει μάλλον το ειδικό βάρος της εμφάνισης μας ξεγέλασε. Για το άλλο ειδικό βάρος –βλέπε Πάγκαλο- δε θα σχολιάσω, γιατί έχω ήδη σχολιάσει πολλάκις.

Το αποτέλεσμα. Με λίγα λόγια και σταράτα. Τι κάνουμε για να μειώσουμε το έλλειμμα του κράτους; Ο αδαής θα απαντήσει «να αυξήσουμε τους φόρους». Αυτό είναι –λέει- το κύριο έσοδο. Μεγαλύτερη βλακεία από αυτό έχει κανείς ακούσει; Αμφιβάλλω. Βρε όρθια ζώα –και δε θέλω επ’ ουδενί να προσβάλλω τη φύση- σε μια χώρα πανάκριβη και με εξευτελιστικά χαμηλούς μισθούς, αν αυξήσεις τους φόρους, διέλυσες το κράτος. Το διέλυσες όμως. Αύξηση φόρων σημαίνει μικρότερο πορτοφόλι, σημαίνει κλείσιμο καταστημάτων, νέκρωση αγοράς, αύξηση απελπισίας, αύξηση φτώχειας, σημαίνει ύφεση. Αύξηση ειδικών φόρων στα τρόφιμα, το πετρέλαιο, τη βενζίνη, το φυσικό αέριο, το ρεύμα, τα αναψυκτικά και την εστίαση σημαίνει κάθετη πτώση του κατά κεφαλήν διαθέσιμου εισοδήματος, σημαίνει κλείσιμο επιχειρήσεων, σημαίνει ρήμαγμα.

Επαναλαμβάνω μόνο ένας αδαής θα επέβαλλε φόρους για να μειώσει το έλλειμμα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα. Ακόμα και η Τρόικα τους είπε να ΜΗΝ βάζουν άλλους φόρους. Γιατί τα λεφτά των φόρων «φεύγουν» από κάπου αλλού και είναι κάτι σαν μια ωραία τρύπα στο νερό. Αλλά που… οι δικοί μας τα τζιμάνια. Φόρος στα ακίνητα, εντός του λογαριασμού της ΔΕΗ. Άλλη πανέξυπνη εφεύρεση! Τρέχει ο κόσμος να κόψει το ρεύμα από τα σπίτια που διαθέτει, αλλά είναι κλειστά. Τραγελαφική κατάσταση. Ειδικό τέλος επιτηδευματιών! Γιατί εμείς οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν πληρώνουμε αρκετό ΦΠΑ, αρκετούς φόρους και αρκετό ΤΕΒΕ! Χτυπήστε κι άλλο, γιατί η χώρα μπορεί να ζήσει χωρίς τον ελεύθερο επαγγελματία. Βρε όρθια ζώα –δεύτερη φορά- χωρίς τον ελεύθερο επαγγελματία και επιχειρηματία πως θα υπάρχει ανάπτυξη; Ο μισθωτός δουλεύει, αλλά ο επιχειρηματίας δημιουργεί! Το σκεφτήκατε αυτό; Ρητορικές ερωτήσεις...

Έρχεται η Τρόικα και ζητά συγκεκριμένα δημοσιονομικά στοιχεία και οι σχετικοί υπουργοί κοιτάζονται μεταξύ τους και αποκρίνονται ότι δεν ξέρουν/δεν υπόσχονται/δεν γνωρίζουν/δεν απαντούν. Έχει δει κανείς ποιο φαιδρή κυβέρνηση; Οι άνθρωποι έχουν απηυδήσει δηλαδή από την ανικανότητα, την αναποφασιστικότητα και τη βλακεία –retardation δηλαδή- που τους διακατέχει. Το είπαν κιόλας. «Δεν είστε σοβαροί εταίροι για συζήτηση». «Βρείτε ΕΣΕΙΣ τα μέτρα που πρέπει να εφαρμοστούν για να μειώσετε το ρημαδιασμένο το έλλειμμα και να μειωθεί το δημόσιο χρέος». «Μειώστε το δημόσιο (ηλίου φαεινότερο), κάντε κάποιες αποκρατικοποιήσεις, κλείστε οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, βάλτε ένα πλαφόν σε μισθούς και επιδόματα στο δημόσιο». Που να ‘ξεραν και για τα επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης δηλαδή…

Άδικο έχουν οι άνθρωποι που έρχονται και ξανάρχονται στην Αθήνα να συναντηθούν με τον θίασο των ηλιθίων που μας κυβερνάνε και εντέλει δε βγάζουν άκρη; Έχουμε ξεφτιλιστεί μέχρι την άκρη της γης. Η αξιοπρέπεια είναι μια λέξη που τους είναι παντελώς άγνωστη. Δε ξέρουν ούτε καν πώς να ζητήσουν κάτι. Έχουμε καταντήσει οι βρωμοζήτουλες της Ευρώπης και έχουμε δώσει το δικαίωμα σε όλους να μας χλευάζουν, να έχουν το θράσος να ζητάνε εγγυήσεις νησιά και φιλέτα γης για τα δάνεια που μας δίνουν, να μας απειλούν με έξωση από το ευρώ και να μας φέρονται σα να είμαστε λεπροί. Είδατε την Πορτογαλία και την Ιρλανδία να ξεφτιλίζονται έτσι; Η Πορτογαλία προχώρησε σε δραματική μείωση των υπαλλήλων του δημοσίου. Η Ιρλανδία μείωσε μισθούς και έκλεισε οργανισμούς. Έτσι κάνει ο νοήμων κόσμος. Οι αξιοπρεπείς φτωχοί έτσι κάνουν. Η απάντηση των ζώων όμως είναι η επιβολή φόρων. Είναι σα να τους βλέπω, όταν το έλεγαν. Το βυθισμένο και αποκοιμισμένο βλέμμα της αγελάδας, η βαριεστιμάρα στο κόκκινο και ο νους μας στην «καρεκλίτσα» και σε αυτούς που βολέψαμε. Σας βλέπουμε όλοι. Μην κρύβεστε. Άλλωστε και να θέλετε, δε χωράτε πίσω από το δάχτυλο. Βγαίνετε στις τηλεοράσεις και από την πολύ μάσα δεν χωράτε στις οθόνες.

Ζητώ συγγνώμη εκ των υστέρων για τους χαρακτηρισμούς και την οξεία κριτική. Αλλά από την άλλη –τώρα που το σκέφτομαι- δε ζητάω τίποτα. Οι ζήτουλες είστε εσείς. Όχι εμείς. Μας έχετε ξεφτιλίσει σε όλη την υφήλιο και αντί να βάλετε 5 κεφάλια κάτω, να σταματήσετε την καραμέλα του «πολιτικού κόστους» και να σκεφτείτε τι πραγματικά μπορεί να γίνει, αγκομαχάτε για να βρείτε μια φοβερή λύση που ούτε 5χρονο δε θα σκεφτόταν. Γιατί αυτό έχετε. Εγκέφαλο 5χρονου. Που πήγε ρε γαμώτο η εξυπνάδα του Έλληνα; Που πήγε η εφευρετικότητα; Που πήγε το φιλότιμο, η αξιοπρέπεια και η λεβεντιά; Που είναι ένας πολιτικός με πυγμή και αποφασιστικότητα; Με σχέδιο και ιδέες; Η Βουλή μας αυτή τη στιγμή αποτελείται από κάτι μικρολαμόγια, μεγαλοαπατεώνες, κάτι καημένα και φοβισμένα ανθρωπάκια και γυναίκες με το μυαλό στο λούσο. Αυτοί είναι οι πολιτικοί που πρέπει να εκλέξουμε;

Εκουσίως αρνούμαι…

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News (http://www.greeknewsonline.com/)

 
…να ακούσω ειδήσεις. Δυστυχώς η κατάσταση στην Ελλάδα χειροτερεύει μέρα με τη μέρα και, επίσης δυστυχώς, εμείς, οι πολίτες, δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα, παρά να περιμένουμε μοιρολατρικά τις αποφάσεις της Μέρκελ, του Σόιμπλε, της Λαγκάρντ και των λοιπών επώνυμων και «ανώνυμων». Οι φράσεις «στον αέρα η 5η δόση», «στον αέρα η 80η δόση», «βουτιά στις αγορές», «φουντώνουν τα σενάρια χρεωκοπίας», «φουντώνουν τα σενάρια επιστροφής στη δραχμή», «λεφτά για 15 ημέρες ακόμα», «εγγυήσεις ζητούν οι ξένοι», «έχουμε αηδιάσει», «Greek fatigue» κ.λπ. έχουν πλέον ακουστεί τόσες πολλές φορές, που και να μην ανοίξω την τηλεόραση δεν πρόκειται να χάσω επεισόδιο. Έτσι κι αλλιώς δε νομίζω ότι θα υπάρχει happy end για την πατρίδα μας.

Λυπάμαι. Ειλικρινά λυπάμαι. Βιώνω αγωνία. Φόβο. Απίστευτη αβεβαιότητα. Σκέφτομαι μια πολύ καλή μου φίλη, που απολύθηκε την προηγούμενη βδομάδα και έχει δύο παιδιά και δάνειο. Σκέφτομαι όλους τους γνωστούς που δουλεύουν για 500 ευρώ, 10 ώρες το 24ωρο. Σκέφτομαι εκείνους που αναγκάζονται να κλείσουν τα μαγαζιά τους γιατί το ΦΠΑ σε λίγο θα ξεπερνά το ποσό που μένει στην τσέπη μας. Σκέφτομαι τα παιδιά που ξεκινούν τη σχολική χρονιά χωρίς βιβλία. Σκέφτομαι τα νοσοκομεία της περιφέρειας, που όχι μόνο δεν έχουν επαρκές προσωπικό, αλλά μερικές φορές ούτε χαρτί για να τυπώσουν εξιτήρια, όπως μου ανέφερε ο ίδιος ο εκδότης της Greek News. Σκέφτομαι νησιά, όπως τη Σκιάθο, που δεν έχουν παραρτήματα ΤΕΒΕ και κάποιος για να κάνει τη δουλειά του πρέπει να πάει στον Βόλο.

Αναρωτιέμαι τι έχει πραγματικά γίνει για τους πολίτες τα τελευταία 25 περίπου χρόνια; Τι έχει γίνει για εμάς; Εκτός από τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων –και μιλώ συγκεκριμένα για την Αττική Οδό, γιατί τα Ολυμπιακά ακίνητα ρημάζουν ανεκμετάλλευτα-, την Εγνατία και κάνα-δυο δρόμους εδώ κι εκεί, τι άλλο έχει γίνει; Α ναι. Προσλήφθηκαν 700.000 άνθρωποι στο Δημόσιο –οι περισσότεροι εκ των οποίων από τα παράθυρα. Οπότε είναι απόλυτα λογικό ο Δημόσιος Τομέας να έχει πάθει ελεφαντίαση. Ούτε ξέρουν πια πόσοι ακριβώς δουλεύουν, πόσοι διατηρούν γραφεία, χωρίς να υφίστανται ως υπάλληλοι, και τι είδους επιδόματα παίρνουν. Το ξέρατε ότι υπάρχει επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στη δουλειά; Το ξέρατε ότι υπήρχε επίδομα πλύσης των χεριών πριν την ανάληψη εργασίας; Το ξέρατε ότι υπάρχει επίδομα επανατοποθέτησης κεραίας στα τρόλεϊ; Το ξέρατε ότι εν έτει 2011 υπάρχει επίδομα πληροφορικής; Ή επίδομα παράδοσης-παραλαβής λεωφορείου; Μεγάλες στιγμές! Κι όμως υπάρχουν αυτή τη στιγμή δημόσιοι υπάλληλοι που λένε «μας πήραν τα λεφτά». Ποια λεφτά, ρε παιδιά; Το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης; «Θα πρέπει να πηγαίνω μισή ώρα νωρίτερα στη δουλειά μου», άκουσα πρόσφατα. Σοβαρά; Μεγάλη καταστροφή. Εμείς δηλαδή που δουλεύουμε 15 ώρες την ημέρα και δεν κάνουμε μεσημεριανή σιέστα, τι πρέπει να πούμε; Λίγη σοβαρότητα και συναίσθηση της κατάστασης δε θα έβλαπτε. Νομίζω…

Τι άλλο είδαμε; Α ναι τις φαεινές ιδέες Σημίτη με το Χρηματιστήριο, τις εκτοξεύσεις και κατόπιν τη φούσκα που έσκασε, τινάζοντας στον αέρα χιλιάδες νοικοκυριά, που στόχευσαν στο «εύκολο» κέρδος. Μόνο εύκολο δεν ήταν βέβαια, αφού ακόμα και τώρα, αμέτρητοι είναι οι εγκλωβισμένοι, που προτιμούν να αφήσουν τα λεφτά τους μέσα, από το να τα βγάλουν, χάνοντας χιλιάδες ευρώ. Είδαμε τις τράπεζες να δίνουν αβέρτα χρήμα, με πιστωτικές και δάνεια, οδηγώντας μας όλους σε τρελά φέσια –τα θέλαμε κι εμείς. Τώρα πλέον δε δίνουν πιστωτική κάρτα, ούτε για 800 ευρώ. Είδαμε με το ευρώ μια απίστευτη αύξηση τιμών, από δήθεν στρογγυλοποιήσεις και κατόπιν –προσφάτως- με τις απανωτές αυξήσεις του ΦΠΑ, να γίνεται πλέον ασύμφορος ακόμα και ο καφές το πρωί του Σαββάτου (στα 4.50 ευρώ!). Είδαμε πολλά…

Από τότε, λοιπόν, που διαλαλήσαμε στον κόσμο ότι δεν υπάρχουν λεφτά για να καλύψουμε τις ανάγκες μας, μπήκαμε σε έναν κυκεώνα μέτρων, παντελώς αναποτελεσματικών. Γιατί πραγματικά, μετά από 2 χρόνια, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Μα τίποτα. Πρώτα ήταν το καθεστώς των αποδείξεων, για να πατάξουν δήθεν τη φοροδιαφυγή. Όλοι λοιπόν μάζευαν τις αποδείξεις και τώρα το κράτος καλείται να πληρώσει εκατομμύρια ευρώ σε επιστροφές. Καλά να πάθουν. Μετά είδαμε την εκτόξευση του ΦΠΑ, που είχε φυσικά τον αντίθετο αντίκτυπο, αφού περίπου οι μισοί επιχειρηματίες ούτε καν τον πληρώνουν, τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο και ο καθένας μαζεύεται από όπου μπορεί, για να γλυτώσει. Κατόπιν άρχισαν οι έκτακτες εισφορές. Στο ΤΕΒΕ –που είναι το Ταμείο Ελευθέρων Επαγγελματιών- έχει γίνει μηνιαία προσαύξηση 10€, η οποία –λέει- θα πάει στον ΟΑΕΔ για τους ανέργους! Άκουσον-άκουσον! Ας μου εξηγήσει παρακαλώ ένας Νοήμων άνθρωπος, από πού κι ως πού ένας ελεύθερος επαγγελματίας πρέπει να πληρώνει έναν απολυμένο μισθωτό; Αν ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν έχει πια κανένα πελάτη και καθόλου δουλειά, ποιος θα τον πληρώσει; Κανείς!! Γιατί λοιπόν εγώ, ως ελεύθερος επαγγελματίας, πρέπει να πληρώσω τα σπασμένα του οποιουδήποτε απολυμένου; It’s a difficult situation all around, αλλά αυτό ξεπερνά τα όρια του παραλογισμού. Τώρα θα μπει και νέο φέσι στους ιδιοκτήτες ακινήτων, το οποίο θα ενσωματωθεί στα τιμολόγια της ΔΕΗ. Και τι γίνεται με εκείνους που νοικιάζουν σπίτια; Θα φεσωθούμε εμείς την εισφορά των ιδιοκτητών; Δε νομίζω! Η ΔΕΗ απειλεί τώρα με κινητοποιήσεις, αρνούμενη να εκδώσει λογαριασμούς με το νέο καθεστώς.

Για όσους δε γνωρίζουν και δε θα μπορούσαν να γνωρίζουν, αφού δε ζουν εδώ, τα πράγματα έχουν αγριέψει επικίνδυνα. Εκτός των άλλων, έχουμε και τους μετανάστες, οι οποίοι κοιτούν κατάματα πλέον έναν ορίζοντα εξαθλίωσης –ο οποίος όμως, όλως περιέργως, είναι πολύ καλύτερος από αυτόν που έχουν στη δική τους χώρα. Και επειδή ακριβώς σε χώρες, όπως το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει απολύτως καμία αξία, επιδίδονται σε κακουργηματικές πράξεις, ακόμα και φόνους –μερικούς εκ των οποίων δεν γνωρίζουμε ποτέ- για 100 ευρώ. Με 100 ευρώ μπορεί να θραφεί ένας στρατός Πακιστανών για περίπου 1 μήνα. Μετά, έχει ο Αλλάχ…

Το σενάριο επιστροφής στη δραχμή παίζει έντονα, παρά τις διαβεβαιώσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και αν γίνει αυτό –παρόλο που έχω πει το αντίθετο στο παρελθόν-, οι επιπτώσεις θα είναι δυσμενέστατες, αφού οι καταθέσεις μας θα έχουν πλέον μηδαμινή σχεδόν αξία. Οι φτωχοί θα γίνουν considerably φτωχότεροι και οι πλούσιοι –εκείνοι που έχουν και καταθέσεις στο εξωτερικό- θα γίνουν ακόμα πλουσιότεροι. Οι τιμές αγαθών και υπηρεσιών θα εκτιναχθούν στα ύψη και οι μισθοί, όντας ήδη χαμηλότατοι, δε θα φτάνουν ούτε για τα βασικά. It’s funny. Αν σκεφτεί κανείς to chain reaction όλων αυτών.

Λένε για εκλογές. Δε ξέρω τι δύναται να επιτευχθεί με τις εκλογές. Δε ξέρω ο Σαμαράς τι μπορεί ή δε μπορεί να κάνει. Η αλήθεια είναι ότι έχω φτάσει σε ένα σημείο, στο οποίο δεν με ενδιαφέρει πια τίποτα. Έχω πάρει απόφαση για τον κατήφορο και είμαι προετοιμασμένη για όλα. Είναι αυτό το σοφό hope for the best, but expect the worst. Ζω τη μία μέρα μετά την άλλη, χωρίς να σκέφτομαι την μεθεπόμενη. Απλά δουλεύω για το σήμερα. Κοιτάω να καλύπτω τους λογαριασμούς, να βλέπω την οικογένεια και τους φίλους μου μια στο τόσο και τίποτε άλλο. Κι όμως… Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, θα σχεδίαζα διαφορετικά το μέλλον. Αλλά μου το κλέψανε και αυτό. Όπως και όλα τα άλλα.

Ποιος έχει μείνει πλέον στην Ελλάδα κάνοντας όνειρα; Κανείς. Τα όνειρα αφορούν πλέον μόνο και αποκλειστικά το εξωτερικό. Όλοι -οι πιο νέοι- άνθρωποι θέλουν να φύγουν, αν μπορούν. Όχι ότι τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως εύκολα στην Ευρώπη, την Αμερική ή τα Εμιράτα. Γιατί και στην Ευρώπη το πρόβλημα της ανεργίας είναι σοβαρότατο και στην Αμερική τα πράγματα δεν είναι ακριβώς ρόδινα, ούτε είναι εύκολο ξαφνικά να μεταναστεύσεις –λόγω γραφειοκρατίας κυρίως-, ούτε στα Εμιράτα, που έχουν μπει δυναμικά στη λίστα των περιζήτητων κρατών για αναζήτηση εργασίας. Όσο για τους μεγαλύτερους ανθρώπους, το μόνο που σκέφτονται είναι πως θα βγει ο μήνας με τις συντάξεις των 300 ευρώ. Τι περαιτέρω μειώσεις θα υποστούν. Τι θα γίνει με τις αυξήσεις και τα τεράστια παιχνίδια που παίζονται στα φάρμακα. Για το τι θα γίνει αν αρρωστήσουν, αλλά δε ζουν στην Αθήνα, αλλά κάπου στην περιφέρεια. Από την άλλη φυσικά υπάρχουν και οι μεγαλοκαρχαρίες-πειρατές-επιχειρηματίες, που απομυζούσαν επί σειρά ετών το άρρωστο ελληνικό κράτος, βγάζοντας εκατομμύρια δραχμές, και κατόπιν ευρώ, από προμήθειες, επί της αγοράς όπλων, φαρμάκων κ.ο.κ. Δε φταίνε αυτοί βέβαια. Αυτοί μια χαρά τα έκαναν!

Αυτή είναι η απόλυτα ακριβής εικόνα της Ελλάδας του σήμερα. Έχω άδικο που αρνούμαι εκουσίως…;