Αισθάνομαι πραγματικά μια απέραντη θλίψη για την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Αισθάνομαι θλίψη για το ότι τουρκικές φρεγάτες –αυτή τη στιγμή που γράφω- κάνουν βόλτες έξω από το Σούνιο νηολογώντας τα ελληνικά πλοία και το Υπουργείο Άμυνας δηλώνει ότι όλα είναι υπό έλεγχο. Τι θα συνέβαινε αν μια ελληνική φρεγάτα περνοδιάβαινε στο Βόσπορο; Αισθάνομαι απέραντη θλίψη που ο φιλότιμος Γιώργος κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες να πείσει εταίρους και μη ότι δε ζητιανεύουμε λεφτά, αλλά ζητάμε δάνειο με κανονικά επιτόκια (και όχι εκτοξευμένα στα ύψη), αλλά παρόλα αυτά όλα τα διεθνή μέσα γράφουν ότι γυρνάμε δεξιά κι αριστερά ζητώντας. Αισθάνομαι απέραντη θλίψη που για μια ακόμη φορά δε θα πληρώσουν αυτοί που έκλεψαν, αλλά όλοι εμείς οι νέοι άνθρωποι, που δουλεύουμε δύο και τρεις δουλειές, αλλά που δε θα δούμε ποτέ σύνταξη, και οι συνταξιούχοι γονείς μας που δούλεψαν 40 χρόνια για να δουν τις συντάξεις τους να μειώνονται δραματικά. Αισθάνομαι, τέλος, απέραντη θλίψη, που αυτός ο έξυπνος, καπάτσος και εφευρετικός λαός έχει βρεθεί τόσο χαμηλά στο «χρηματιστήριο» της παγκόσμιας κοινής γνώμης.
«Σε συμφωνία για αρωγή προς την Ελλάδα με την συμμετοχή Ε.Ε και ΔΝΤ κατέληξε εντέλει ο Γαλλογερμανικός άξονας», γράφουν ΤΑ ΝΕΑ σήμερα. Γιατί έχω την εντονότατη αίσθηση ότι όλον αυτόν τον καιρό, όλοι αυτοί μας κοροϊδεύουν; Και δεν ομιλώ για τους Γερμανούς, οι οποίοι είχαν ξεκαθαρίσει πλήρως τη θέση τους. Μιλώ για τους Γάλλους, τον Πρόεδρο του Eurogroup, καθώς και της Κομισιόν. Εκείνοι που έλεγαν ότι το πρόβλημα έπρεπε να λυθεί εντός της –αφιλόξενης- «αγκαλιάς» της Ευρωζώνης, τώρα άλλαξαν. Μα τίποτα δε γίνεται τυχαία εντέλει. Γιατί από ότι φαίνεται έπρεπε κάποιοι να παίξουν –πειστικά- το παιχνίδι των «bad cop-good cop».
Η Γερμανία, ως ισχυρότατη δύναμη της μαρκοζώνης, έπρεπε να προβεί σε δηλώσεις του τύπου «οι μικρές και αδύναμες χώρες πρέπει να υπακούουν τις ισχυρές». Αλήθεια, κυρία Μέρκελ; Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι μόλις ιδρύσατε το 4ο Ράιχ. Εμείς νομίζαμε ότι τα κράτη-μέλη της Ε.Ε ήταν ισότιμα και όχι ότι βάλαμε δυνάστη στο κεφάλι μας. Και μάλιστα τη Γερμανία που, από την ντροπή της για τα αίσχη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μέχρι και πριν περίπου 25 χρόνια δεν ανέβαζε καν τη σημαία της πουθενά. Αλλά φαίνεται ξεχάσατε… Πως αυτή η «έπαρση» της παντοδυναμίας σας οδήγησε πριν 70 χρόνια στη δημιουργία ενός αισχρού καθεστώτος, που γονάτισε την Ευρώπη και αφάνισε εκατομμύρια αθώους.
Από την άλλη, η Γαλλία ως good cop έπρεπε να προβεί σε άλλες δηλώσεις. Ότι στηρίζει πλήρως την Ελλάδα, ότι δεν πρόκειται να την αφήσει αβοήθητη και ότι είναι ανεπίτρεπτον να λυθεί το πρόβλημα από το ΔΝΤ. Τώρα όμως με «βαριά καρδιά» αποφάσισαν ότι το ΔΝΤ πρέπει να βάλει το χεράκι του. Έτσι ξαφνικά…
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει πλήρης επίγνωση των επιπτώσεων της παροχής βοήθειας από το ΔΝΤ. Όχι, από τους πολιτικούς. Αυτοί δεν κινδυνεύουν ό,τι κι αν γίνει. Χτες, στην εκπομπή του Λαζόπουλου, «απολαύσαμε» βιντεάκι, στο οποίο 3 πολύ γνωστοί υπουργοί έλεγαν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας γελώντας: «Eμείς, το δυνατό τρίο, θα είμαστε εδώ μέχρι το 2015». Πραγματικά δε ξέρω πως μπορεί κάποιος να το σχολιάσει αυτό. Καμία τσίπα; Καμία αιδώς; Καμία συναίσθηση μπροστά στις κάμερες; Αυτό σας ενδιαφέρει «κύριοι αναίσθητοι»; Το να είστε εδώ την επόμενη 5ετία, για να τρώτε; Για να συνεχίζετε να τρώτε στις πλάτες ενός λαού; Για τον κόσμο όμως –που δε ξέρω πως θα ζει έως το 2015- τι σημαίνει η παροχή βοήθειας από το ΔΝΤ;
Αρχικά, όπως έχουμε διαβάσει, το ΔΝΤ διαβεβαιώνει –φαντάζομαι όχι γραπτώς- ότι δε θα ζητήσει έξτρα μέτρα από την κυβέρνηση –εκτός από αυτά που έχουν ήδη ληφθεί. Η αγκάθινη αγκαλιά του όμως δύναται να γίνει θηλιά και μάλιστα εντός σύντομου χρονικού διαστήματος. Το πιο πιθανό μέτρο που μπορεί να ζητηθεί –κάτι που έχει γίνει σε άλλες χώρες που έχουν πάρει βοήθεια από το ΔΝΤ- είναι η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, ως προϋπόθεση για να δοθεί η δεύτερη ή η τρίτη ή η έκτη δόση του δανείου. Δεν είναι μόνο όμως οι απολύσεις, αλλά και πολλά ακόμα δυσβάσταχτα μέτρα, τα οποία ειλικρινά δε ξέρω πως θα αντέξει μια χώρα με πολύ μικρή ανάπτυξη, ελάχιστες επενδύσεις και ένα λαό που έχει αποπροσανατολιστεί εντελώς. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, εκεί δε θα υπάρχει πλέον χώρος για διαπραγματεύσεις, όπως υπάρχει εντός της Ε.Ε. Τι θα γίνει λοιπόν αν ζητηθεί κάτι τέτοιο από την Ελλάδα;
Καταρχήν, θα δημιουργηθεί τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο ενδεχομένως λάβει εκρηκτικές διαστάσεις –δικαίως. Και δεν ομιλώ απλά για την απόλυση υπαλλήλων που απολαμβάνουν μονιμότητα… αλλά για ανθρώπους που θα χάσουν τη δουλειά τους. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Παράλυση της αγοράς, παράλυση του δημόσιου τομέα, κοινωνική εξέγερση. Ενώ και η κυβέρνηση θα βρίσκεται με δεμένα τα χέρια, καθώς δε θα μπορεί να αρνηθεί την εφαρμογή του μέτρου.
Δεύτερον, θα δημιουργηθεί τεράστιο πολιτικό πρόβλημα. Ήδη, άλλωστε, τα σκληρά οικονομικά μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση –και που αποτελούν μόνο το κερασάκι στην τούρτα που θα φάμε εμείς, όμως- δεν συνάδουν με τον κοινωνικής πολιτικής προσανατολισμό του σοσιαλιστικού κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία. Άλλα διεκήρυττε ο Γιώργος στα τέλη Σεπτεμβρίου και άλλα βρέθηκε να αντιμετωπίζει και να πραγματοποιεί τώρα. Ναι μεν ο κόσμος μέχρι στιγμής στηρίζει τα μέτρα –ως αναγκαία-, αλλά πραγματικά κανείς δε ξέρει μέχρι που μπορεί να αντέξει. Από την άλλη, και εντός των κόλπων του ΠΑΣΟΚ, αριστερίζοντες βουλευτές και μέλη αποκλείεται να δεχτούν έτσι απλά την προσφυγή της κυβέρνησης στο ΔΝΤ. Έτσι, ο Γιώργος έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο τη ΝΔ που είναι κάθετα αντίθετη στην προσφυγή, αλλά και τα μέλη του δικού του κόμματος.
Τρίτον, σίγουρα όλο αυτό θα αποτελέσει και προσωπική ήττα του Γιώργου, ο οποίος ομολογουμένως κάνει προσπάθειες εξισορρόπησης. Ίσως αυτός είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους κάποια μέτρα έχουν καθυστερήσει να λάβουν χώρα. Γιατί δεν είναι δυνατό ένας ηγέτης σοσιαλιστικού κόμματος να επιβάλλει μέτρα εντελώς αντικοινωνικού χαρακτήρα –και αντίθετα με αυτά που υποστήριζε μόλις μερικούς μήνες νωρίτερα- έτσι άμεσα και γρήγορα.
Από την άλλη, ο πρώην Πρωθυπουργός δεν βγάζει κουβέντα. Δεν εμφανίζεται πουθενά. Δεν αρνείται καμία εκ των κατηγοριών που του έχουν «απαγγελθεί». Και αναρωτιέμαι γιατί. Ο καθόλα συμπαθής Καραμανλής έκανε παντελώς λαθεμένη επιλογή προσώπων, τα οποία και τον πλαισίωναν. Τεράστια σκάνδαλα ακούστηκαν και είμαι σίγουρη ότι άλλα τόσα καλύφτηκαν. Εκείνοι που ήταν υπέρμαχοι της διαφάνειας, της μετριοφροσύνης και της ταπεινότητας έδειξαν με τις πράξεις τους το εντελώς αντίθετο. Και αυτό μπορώ να το διαβεβαιώσω προσωπικά από τη θητεία μου σε νευραλγικό πόστο υπουργείου, στο οποίο εθήτευσα και κατά τις δύο κυβερνήσεις. Από την πορεία της ΝΔ στην εξουσία, εκείνο που διακρίναμε ήταν μάλλον μια ασύγκριτα λυσσαλέα διάθεση να κερδηθεί το «χαμένο έδαφος» των 20 ετών που είχαν να δουν εξουσία, καρέκλα και εύκολο χρήμα, όμοια όμως με την εξίσου λυσσαλέα διάθεση που είχε το ΠΑΣΟΚ κατά τη δεκαετία του 1980, όταν στην κυριολεξία ρημάχτηκε η χώρα.
Σαν επίδοξος Κασπάρωφ, προσπαθώ να διακρίνω το μέλλον. Προσπαθώ να διαβλέψω τις επόμενες κινήσεις κυβέρνησης, εταίρων και μη. Προσπαθώ να διακρίνω έστω και ένα χαμηλό φως στο τέλος του τούνελ. Προσπαθώ ακόμα και να καταλάβω γιατί αυτοί που υπηρετούν την Ελλάδα, δεν φροντίζουν για την Ελλάδα. Αλλά δεν μπορώ. Και αυτό μου προκαλεί απέραντη θλίψη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.