Η Ιρακινή Βουλή ψήφισε επιτέλους το νόμο που θα επιτρέψει τη διεξαγωγή εθνικών κοινοβουλευτικών εκλογών –των τρίτων μετά από την αμερικανική εισβολή το 2003-, οι οποίες προγραμματίστηκαν για τα τέλη Ιανουαρίου του 2010. Για τους Αμερικανούς, οι εκλογές θα είναι μείζονος σημασίας, αφού το Ιράκ θα πρέπει να αποδείξει πόσο έχει σταθεροποιηθεί πολιτικά, κάτι το οποίο θα κρίνει και τον χρόνο αποχώρησης των αμερικανικών στρατευμάτων. Βέβαια και για τους Ιρακινούς θα είναι μεγάλης σημασίας οι εκλογές αυτές, αφού θεωρητικά θα μορφοποιήσουν μια πολιτική δομή που θα οδηγήσει τους Αμερικανούς έξω από τη χώρα.
Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές, υπάρχει ο εξής φόβος: κατά πόσον οι εθνικές και θρησκευτικές φατρίες, που βούτηξαν στη βία και το αίμα το Ιράκ το 2006, θα επηρεάσουν την επιλογή των ψηφοφόρων. Οι εκλογές στις επαρχίες, που έλαβαν χώρα στις αρχές του 2009, κατά τις οποίες Σιίτες και Σουνίτες έχασαν έδαφος από μη-θρησκευτικά κόμματα, ήταν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Ίσως τα πράγματα θα είναι πιο ήρεμα αυτή τη φορά. Παρόλο όμως που οι πολιτικές συμμαχίες φαίνονται διαφορετικές από ότι είχαν παρουσιαστεί στις εκλογές του Δεκεμβρίου 2005, πολλοί από τους υποψηφίους είναι οι ίδιοι. Θα ψηφίσουν οι πολίτες με μη-θρησκευτικά κριτήρια? Με άλλα λόγια, είναι δυνατόν οι Σιίτες να ψηφίσουν τους Σουνίτες?
Εκτός από τη θρησκευτική πλευρά, πρέπει να εξεταστεί όμως και πως επηρεάζουν οι τρεις μεγάλες φατρίες –Σιίτες, Σουνίτες και Κούρδοι- τις πολιτικές εξελίξεις. Οι ψηφοφόροι έχουν νέες επιλογές. Οι κοσμικοί Σιίτες, για παράδειγμα, έχουν μια επιπλέον επιλογή, εκτός από την Ιρακινή Εθνική Συμμαχία, στην οποία βρέθηκαν τα περισσότερα κόμματα Σιιτών Ισλαμιστών. Πάντως, το πιο ελπιδοφόρο κόμμα είναι το Κράτος Δικαίου, που ιδρύθηκε από τον Πρωθυπουργό Nuri Kamal al-Maliki, έναν Σιίτη. Οι Σουνίτες έχουν και εκείνοι εναλλακτικές, όπως με το Κόμμα Ισλαμιστών Ιρακινών, το πιο ισχυρό κόμμα από το 2003. Ακόμα όμως και με αυτές τις διαφοροποιήσεις, το πιο πιθανό είναι οι ψηφοφόροι να υποστηρίξουν τις θρησκευτικές ομάδες στις οποίες και ανήκουν.
Οι καινούριες επιλογές ίσως καταστήσουν πιο δύσκολη τη διαμόρφωση μιας νέας κυβέρνησης. Στην καλύτερη περίπτωση, η πιο ισχυρή συμμαχία φαίνεται ότι θα κερδίσει λιγότερο από 20% επί του συνόλου των ψηφοφόρων. Αυτό σημαίνει ότι δε θα είναι αρκετά ισχυρή ώστε να μπορέσει να εκλέξει πρόεδρο και πρωθυπουργό. Μετά τις προηγούμενες εκλογές, μόνο τρεις συμμαχίες -Σουνιτών, Σιιτών και Κούρδων- κυριάρχησαν στο Κοινοβούλιο, καταλαμβάνοντας περίπου τα 2/3 των εδρών.
Τέσσερα χρόνια πριν, η Αμερικανική κυβέρνηση έκανε μια πολύ σκληρή προσπάθεια να ωθήσει τους Ιρακινούς να διαμορφώσουν μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι κατάφεραν να σταματήσουν τον Ibrahim al-Jaafari από το να γίνει πρωθυπουργός το 2006. Τώρα, παρόλα αυτά, οι ΗΠΑ έχουν πολύ περιορισμένη επιρροή στη Βαγδάτη. Αν ο νόμος για τις επόμενες εκλογές πήρε τόσο πολύ καιρό να ψηφιστεί, πόσος καιρός θα χρειαστεί άραγε για να επιλεγεί ο επόμενος πρόεδρος, πρωθυπουργός, εκπρόσωπος και κοινοβουλευτικό σώμα; Πόσο αποτελεσματική θα είναι αυτή η κυβέρνηση; Μήπως οι καθυστερήσεις και οι εσωτερικές αναταραχές θα κάνουν το καθεστώς στο Ιράκ λιγότερο σταθερό;
Τέλος, υπάρχει και το αγκάθι των Κούρδων. Πόσος χρόνος και τι πολιτικό κεφάλαιο θα χρειαστεί να καταναλώσουν οι Αραβικές Συμμαχίες στους Κούρδους; Καμία συμμαχία, ως τώρα, δεν έχει μπορέσει να σχηματίσει πλειοψηφία χωρίς αυτούς.
Έχει δοθεί εξαιρετική έμφαση στο θέμα της ασφάλειας στο Ιράκ, πριν τις εκλογές, παρόλα αυτά ίσως πρέπει να ανησυχούμε περισσότερο για την ένταση που ενδεχομένως προκληθεί μετά από αυτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.