Το απρόσμενα μεγαλοπρεπές γερμανικό κόμπλεξ

Δημοσίευση στην εφημερίδα Greek News http://www.greeknewsonline.com/

Τους λυπάμαι. Λυπάμαι τη Γερμανία. Λυπάμαι για την κατάντια τους. Για την αναισθησία. Για το θράσος. Λυπάμαι για την παντελή έλλειψη συναίσθησης και αξιοπρέπειας. Λυπάμαι για το πόσο θλιβεροί είναι. Και λυπάμαι επίσης για το πόσο γελοίοι έχουν καταντήσει. Και κάπου εδώ θα μπορούσα να σταματήσω, αν η έκταση της πνευματικής τους δυστοκίας τις τελευταίες –και όχι μόνο- ημέρες δεν έχρηζε ανθρωπολογικής ανάλυσης ή τέλος πάντων ενός καυστικού σχολιασμού.

Η παντομεγαλοδύναμη, λοιπόν, Γερμανία ασχολείται δια στόματος Μέρκελ, Σόιμπλε και λοιπών ανθρωποειδών με το επερχόμενο ματς της Ελλάδας με τη Γερμανία. Απορώ. Πραγματικά απορώ. Αν η θλιβερή αυτή ιστορία σταματούσε εκεί, θα ήταν καλά. Αλλά δε σταματά εκεί, αφού σύσσωμη η αφρόκρεμα της γερμανικής δημοσιογραφίας ασχολείται με το ματς και γεμίζει εφημερίδες, περιοδικά και διαδίκτυο με ανούσια, ειρωνικά λιβελογραφήματα για τους «καημένους τους Έλληνες», που κλαίνε, που δεν έχουν να φάνε, που δεν έχουν δουλειές, που οι ποδοσφαιριστές της βάζουν στιλβωτικό παπουτσιών στα μαλλιά τους. Πόσο κομπλεξική, κακή, μικρόψυχη και γελοία μπορεί να είναι μια φυλή; Ένα ολόκληρο κράτος που κρατά –δήθεν- την Ευρώπη στα χέρια της, που αγοράζουν τα ομόλογά της με αρνητικό επιτόκιο, που έχει ανεργία μόνο 6,8% και με προοπτική δημιουργίας 250.000 νέων θέσεων εργασίας το 2012, που ενώ η Ευρώπη βιώνει την ύφεση, εκείνη ατενίζει ένα ποσοστό ανάπτυξης της τάξης του εκπληκτικού 0,6%.

Οι Γερμανοί είναι μία πραγματικά θλιβερή φυλή, απολίτιστη, βάρβαρη, ψυχρή και αναίσθητη. Ο ίδιος γερμανοτραφής καθηγητής του Αριστοτελείου, που κάποτε μου είχε πει ότι οι σημερινοί Έλληνες δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους (λες και έχει κάποια σημασία αυτό στην παρούσα), μου ανέφερε ότι μέχρι και πριν κάποια χρόνια η θλιβερή αυτή φυλή έθρεφε βαθιά συναισθήματα ντροπής για το κακό που προξένησε στην Ευρώπη και τον κόσμο και ότι ούτε τη σημαία τους σχεδόν δεν ανέβαζαν. Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε αναφορά σε γνωστά γεγονότα. Τον Χίτλερ και τους παρανοϊκούς του που αιματοκύλησαν την Ευρώπη, φούρνισαν δε ξέρω πόσα εκατομμύρια Εβραίων, κομμουνιστών, διανοητικά ανάπηρων και ομοφυλόφιλων, με τις μαζικές τους εξολοθρεύσεις, τα προγράμματα ευθανασίας, τις «τελικές λύσεις» και τις θεωρίες περί εξόντωσης των «άχρηστων ανθρώπων». Αυτή η ειδεχθής ράτσα έχει καταφέρει με μαγικό τρόπο να γίνει ακόμα πιο ειδεχθής. Όχι μόνο δεν έχουν ντροπή για τίποτα, αλλά η παρανοϊκή εκείνη προσωπικότητα άφησε το ανεξίτηλο στίγμα της και στις επόμενες γενεές, μετατρέποντας τες σε κτήνη. Κτήνη αναισθησίας. Κτήνη αναξιοπρέπειας. Κτήνη αναλγησίας. Τόσο, δε, θλιβερά και καθυστερημένα κτήνη είναι, που αναλώνουν την πένα τους σε ποδοσφαιρικά παιχνίδια, προσπαθώντας να ρίξουν το ηθικό της αντίπαλης ομάδας με ανίερα και θρασύτατα σχόλια.

Καημένοι Γερμανοί. Είστε τόσο θλιβεροί, όσο ένα σκουλήκι, που για να προχωρήσει, φτύνει σάλια στο πέρας του και σέρνεται. Είστε τόσο αηδιαστικοί, όσο οι κατσαρίδες που έρπονται στα σκοτάδια, αναζητώντας τη λεία τους. Είστε τόσο μικροί και ηθικά ανάξιοι που και ένα εκατομμύριο χρόνια να προσπαθούσατε, τους Έλληνες και την Ελλάδα πάλι δε θα τα φτάνατε. Πόσο πρόδηλα φάνηκε επιτέλους το κόμπλεξ σας; Αυτό το δήθεν κόμπλεξ ανωτερότητας, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα χαμερπές συναίσθημα αφόρητης ζήλειας για κάτι που πνευματικά ποτέ, μα ποτέ δε θα φτάσετε! Δεν έχετε, ρε, ψυχή εσείς. Δεν έχετε τίποτα που να μαρτυρά την ανθρώπινη υπόστασή σας. Είστε ένα μέτριας εμφάνισης, ισχυρών δομικών υλικών κουτί, που μέσα έχει σκουλήκια, τα μισά εκ των οποίων έχουν πεθάνει και το κουτί αναδύει μία σιχαμένη κι αρρωστημένη μυρωδιά.

Δεν προτίθεμαι να κάνω ποδοσφαιρικό σχολιασμό και είναι περιττό να πω το πόσο μέσα από την ψυχή μου εύχομαι να τους κερδίσουμε, αν και είναι εξαιρετικά δύσκολο. Το αστείο είναι όμως ότι η Ελλάδα πάντα εξέπληττε εκεί που κανείς δεν το περίμενε. Και το mission difficult δεν είναι mission impossible. Βλέπω τα παιδιά αυτά που παλεύουν –και δεν αναφέρομαι μόνο στους Έλληνες ποδοσφαιριστές- και είναι πραγματικά συγκινητικό. Και στο μπάσκετ και στην κολύμβηση και στο στίβο και στο πόλο. Με ελάχιστα χρήματα, σχεδόν ανύπαρκτους χώρους προπόνησης, με πολύ μεγάλη ψυχή, με πολύ μεγάλο σθένος, με μεγάλα όνειρα και σχεδόν μηδενική κρατική υποστήριξη.

Αυτή η χώρα προκαλεί ένα βουβό πόνο. Παλεύει. Διαρκώς παλεύει. Ποτέ δεν ηρεμεί. Μια οι Τούρκοι, μία οι Γερμανοί, μία οι Ιταλοί, μία οι παγκόσμιοι πόλεμοι, μία ο εμφύλιος, μία τα πολιτικά, μία τα οικονομικά, μία οι Σκοπιανοί, μία οι Μουσουλμάνοι της Θράκης, μία η Κύπρος. Μια αέναη πάλη ενάντια σε γίγαντες. Κι όμως… ζούμε και υπάρχουμε, μαθημένοι στα κακά και στα καλά. Μαθημένοι να παλεύουμε. Μαθημένοι να πολεμάμε μ’ αυτά που έχουμε κι ας μην είναι πολλά. Με περίσσια πυγμή και θάρρος. Θρασύ θάρρος. Και τρελά μυαλά. Μυαλά που διαπρέπουν, δυστυχώς, έξω. Γιατί εντός δεν υπάρχει υποδομή… δεν υπάρχει χώρος.

Με ρωτούν πολλοί γιατί δεν φεύγω και πάλι στο εξωτερικό. Γιατί δε θέλω να φύγω. Γιατί γουστάρω να κάτσω εδώ και να το παλέψω. Γιατί δε θέλω να παραδοθώ αμαχητί. Γιατί δε θέλω να γίνω ξένη, σε ξένο τόπο, με ξένες συνήθειες. Ακόμα και αν αυτός ο τόπος ήταν η Αμερική που λατρεύω. Δεν μπορώ να είμαι μακριά από τον ελληνικό ήλιο και την ελληνική θάλασσα. Δεν αντέχω να μη βλέπω την Ακρόπολη, στρέφοντας το βλέμμα μου από όπου κι αν βρίσκομαι. Δεν αντέχω να μη πιω το τσιπουράκι μου πλάι στο κύμα, παρέα με τους φίλους μου, που περνούν τα ίδια και τα μοιραζόμαστε. Δεν αντέχω να μην αντικρύσω τα άγρια βράχια της Σερίφου, που ατενίζουν αγέρωχα το Αιγαίο. Δεν θέλω να είμαι μακριά από τον πανέμορφο τόπο μου. Θέλω να ακούω το ελληνικό γάργαρο γέλιο. Θέλω να ακούω και να βλέπω τη ζωντάνια –έστω κι αυτή που έχει απομείνει- του Έλληνα.

Χθες βράδυ, περπατούσαμε παρέα στην Αδριανού στο Θησείο. Η εικόνα της Ακρόπολης στην όμορφη, ζεστή καλοκαιρινή νύχτα ήταν ασύλληπτη. Τα φωτισμένα ιερά βράχια προκαλούν δέος. Τίποτα λιγότερο. Η ρωμαϊκή αγορά, εξίσου εντυπωσιακά φωτισμένη, και ο κήπος, όπου τριγυρνούσαν οι φιλόσοφοι και άνοιγαν νέους δρόμους στη σκέψη και την ηθική, ήταν εκεί μπροστά μας. Δυο βήματα. Μια ανάσα. Πόσο πιο πάνω, πόσο πιο ανώτερος να αισθανθείς, όταν ξέρεις ότι οι πρόγονοί σου μεγαλούργησαν σε παγκόσμιο επίπεδο; Πόσο πιο πάνω να αισθανθείς στη σκέψη ότι ποτέ κανείς δεν πρόκειται να φτάσει αυτά που έκαναν εκείνοι; Πόσο πιο περήφανος να αισθανθείς; Πατριωτικό παραλήρημα; Ίσως. Δικαιολογημένο; Απόλυτα. Σκουπίδια Γερμανοί δεν πρόκειται ποτέ να μας ρίξετε το ηθικό, όσο κι αν προσπαθείτε. Αν χάσετε στο αυριανό ματς, θα ξεφτιλιστείτε, αλλά ακόμα κι αν κερδίσετε, πάλι ξεφτιλισμένοι θα ‘στε. Ό,τι και αν πείτε, ό,τι κι αν υπονοείτε, ό,τι κι αν ξεστομίζετε ξαδιάντροπα, εσείς οι ίδιοι ξεφτιλίζεστε και όχι εμείς. Κι αυτό είναι κάτι που μάλλον δεν πρόκειται να καταλάβετε ποτέ. Άντε, φράου Μέρκελ, βάλε ένα από τα κακόγουστα ταγιεράκια σου και πήγαινε να δεις μπαλίτσα. Πήγαινε να δεις την Εθνική Γερμανίας που δεν έχει σχεδόν κανένα Γερμανό παίκτη. Κάνε ένα διάλειμμα από την θλιβερή και μίζερη ζωή σου και σφίξε τα αγέλαστα χείλη σου. Εμείς θα πίνουμε τσίπουρα πάντως αύριο βράδυ…